en
„Teveel vitamine D
gevaar voor baby s"
PANDA EN DE MEESTEE-ETER
POLLE, PELLI EN PINGO
ECHTER TIE
I
KAMMETJE FOK
Kinderartsen waarschuwen
Ons vervolgverhaal
DINSDAG 11 OKTOBER 1966
13
Een oorspronkelijke
Nederlandse roman
door Willy Cor sari
Europa moet voorbeeld
van Nederland volgen
WW
Bijenkoningin
Snoep
verstandig
eet 'n appel
Natuurlijke afweer
Snoep
verstandig
eet 'n appel
„Stootkuur" veroordeeld
Buurjongen luistert
mee
Snoep
verstandig
eet 'n appel
8
MP
VWWWUWWVAAA/W
Charles
Het had moeite gekost, maar
het mocht en zo'n kans kreeg je niet
zo vaak tegenwoordig.
Charlotte luisterde zwijgend. Het
was haar, alsof zij een groot ge
bouw door een aardschok in elkaar
zag storten in enkele seconden. De
toekomst, die zij zich gedroomd had
voor Chris, die hij zelf had ge
wenst
„Ik heb je nooit over die Blakers
horen spreken", zei ze.
„Ik ken hem toch al een tijdje.
Een aardige, betrouwbare kerel. Ik
dacht als je mij een som inééns zou
willen geven.dan was je meteen
van me af".
Hij glimlachte flauwtjes, in een
stuntelige poging tot schertsen.
Ze zweeg lange tijd. Toen zei ze op
vlakke toon:
„Je zult er later spijt van heb
ben, Chris. Je had je iets anders
voorgesteld van je toekomst, dan een
garage te houden".
Omdat hij wist, dat zij gelijk had,
omdat hij het niet kon verdragen te
worden herinnerd aan zijn toekomst
dromen, viel hij uit:
„Het is geen schande om eenvou
dig werk te doen. Ik verbeeld me
niets. Ik ben niet beter dan Dirk of
wie ook. Al die hoogdravende ideeën
zijn uit de tijd. Ik ben liever een
garagehouder, die voor zijn gezin
kan zorgen en kan doen en laten wat
hij wil, dan een ingenieur, die eerst
jaren nog bij moeders pappot moet
zitten en dan misschien nog niet eens
zijn brood kan verdienen".
„Hoeben je aan die Blakers ge
komen?"
Hij ontweek haar blik.
„Heel toevallig".
„Ik zou hem in elk geval willen
ontmoeten".
„Natuurlijk", zei hij, „ik zal hem
meebrengen".
Hij stond haastig op, streek on
handig over haar hoofd en zei:
„Het spijt me, als je teleurgesteld
bent
De volgende zondag bracht hij
Dirk Blakers mee, een stoere jon
gen met goede, zachtblauwe ogen in
een grof gezicht, verlegen met zijn
houding en zijn werkhanden. Char
lotte wist hem vlug op zijn gemak
te stellen.
Hij begon over het plan. Had wat
geld van een oom geërfd en wou
voor zichzelf beginnen, tot nog toe
werkte hij in een garage.
„Nou, mijn meisje is een vrien
din van Marjo en toen Marjo het
hoorde zei ze dadelijk: dat is iets
voor Chris. En ik dacht ook. zo
voor het zakelijke, daar ben ik niet
sterk in.en dan die woning is voor
Marjo en Chris natuurlijk een bui
tenkansjezo bij je familie in
wonen dat is niks, zeg u zelf, je ziet
er overal narigheid van
Charlotte keek naar haar zoon. Hij
was rood geworden bij het verhaal
van Dirk en ontweek haar blik.
„Het was dus een idee van Mar
jo", zei ze langzaam.
„Ja, zij sprak er met mijn meisje
over en zodoende./., begrijpt u.
Charlotte
„Ik begrijp het," zei Charlotte en
glimlachte. Ik zal er over denken".
„Ja ziet u, dat is een kans, omdat
de eigenaar ziek is geworden, en zo
gauw mogelijk er af wil
„Ik zal morgen besluiten", zei
Charlotte-
De volgende morgen ging zij naar
boven. Marjolein kleurde, toen zij
haar zag en vroeg angstig:
„Wat denkt u van -dat plan van
Chris, over die garage?"
„Interesseert het jullie, wat ik daar
over denk?"
De kleine was naar haar toe ko
men waggelen en zij nam hem op
en keek in zijn lichte ogen. Charles,
dacht zij, hij had Charles moeten
heten. Marjolein sloeg haar gade.
Soms, als het kind haar aankeek,
was het haar of het Charlottes ogen
waren, die zij zag. Dan zei ze heftig:
„Je bent van mij, alleen van mij
en je pappie, al lijk je ook nog zoveel
op haar". Nu zei ze zachtjes:
„Chris wil het zo graag".
„Ik heb meer de indruk gekregen
dat jij het wilde", zei Charlotte kort.
Marjolein keerde zich af en begon
iets nodeloos te doen bij het buffet.
„Ik doe wat Chris wil", stamelde
zij.
„Wil hij werkelijk graag zijn stu
die opgeven en al zijn toekomstplan
nen?"
Marjolein mompelde: „Ik moet
Erik eten geven".
Ze nam het kind zo bruusk van
Charlotte af, dat het begon te hui
len.
„Hou je mond", ze ze, „je bent nu
al verwend. Het is niet goed, als
iedereen maar met een kind solt".
Ze ging naar het keukentje en be
gon het kind te voeren, maar het
trappelde en huilde en keerde zich
om naar Charlotte, die in de deur
opening was komen staan.
Marjolein slikte.
„Neemt u me niet kwalijk", zei
ze en haar stem was wat schril,
maar ik kan het kind niet voeren als
u hem zo onrustig maakt".
Charlotte ging naar beneden, zon
der een woord. Diezelfde avond
schreef zij Chris, dat het in orde
was: zij zou het nodige geld geven.
Een maand later was Chris met
zijn gezin verhuisd naar Rotterdam.
De eerste maal dat Charlotte hen be
zocht in de nieuwe woning, twee
kleine kamers, waarvan de achter
ste altijd donker was, doordat de
vensters op een binnenplaats uitza
gen, had Marjolein zich veel moeite
gegeven, een goed dinertje te ma
ken. Toen Charlotte binnen kwam.
riep zij: „Kijk Erik, wie daar is?"
Zij was spraakzaam en opgewekt,
omhelsde Charlotte en dankte haar
innig, dat zij hen weer had geholpen
en bleef ook vrolijk, toen de kleine
Erik bij Charlotte op schoot klom en
met zijn handjes langs haar gezicht
streelde. Een ogenblik, toen Marjo
lein in het keukentje was, zei Chris
vertederd:
„Ze vindt het zo heerlijk, dat ze
nu ook 'es gastvrouw is".
(Wordt vervolgd.)
V-- 'V v
BREMEN. Sedert onlangs op een congres voor kindergeneeskunde
in Bremen professor A. J. Beuren ernstig heeft gewaarschuwd tegen de
totnogtoe in Duitsland gebruikelijke preventie van Engelse ziekte (rachi
tis) door het toedienen van een vitamine D-„stoot'zijn de medische
gemoederen danig in beweging. Ter voorkoming van rachitis worden
Duitsland al sedert dertig jaar alle zuigelingen met vitamine D
in
behandeld, door toediening van zg. „vigantol-olie en ook wel door een
stoot-therapie. Prof. Beuren vertelde dat hij bij een aantal zuigelingen
ernstige misvormingen van hart en vaatstelsel heeft aangetroffen, met
name van de aorta en de grote slagaderen. Ook komen gebitsmisvormin
gen, doofheid en stoornis in de geestelijke ontwikkeling met de daarbij
behorende typische gelaatsveranderingen voor. Telkens werd in dergelijke
gevallen massieve verkalking en verdikking van de betrokken organen
geconstateerd. De hoogleraar wijt dit aan een teveel van het in 19J2 door
de Nobelprijsdrager professor Windau gewonnen zuivere vitamine D.
DE HOOGLERAAR wees erop, dat soort
gelijke verschijnselen ook door een aantal
artsen in Nieuw-Zeeland en Engeland zijn
vastgesteld. Naar zijn mening is in derge
lijke gevallen sprake van „hypercalcae-
mie": een te hoge kalkspiegel in het bloed.
Er bestaat volgens prof Beuren geen twij
fel aan, dat dit een gevolg is van te hoge
Lora Ellard, een elfjarig schoolmeisje
uit de Amerikaanse stad Dallas
(Texas) zag op een landbouwtentoon
stelling een foto van een imker met
een „bijenbaard". Zij wilde graag eens
proberen, hoe zo'n krioelend bijen
volk je „aanvoelt". Welnu, dat kon.
Een zwerm bijen werd om haar hals
en schouders gedrapeerd om daar een
kwartier lang vrijelijk rond te kruipen
en hoewel Lora het maar een naar
gekriebel vond, doorstond zij de be
proeving moedig. Geen bij heeft haar
gestoken.
ADVERTENTIE
<WWWIIVWWWMWWWW>VWWWWWWWIWWIIMWWWWWWWWVWWWWWV»WW>WVWWWUWVUWWVVUUVWV
1. Op een goede dag was Panda een verre wandeling
gaan maken om te proberen of hij zijn geldzorgen kon
vergeten. „Ik zou eigenlijk weer een baantje moeten
hebben," mompelde hij in zichzelf, terwijl hij peinzend
ten paadje insloeg, dat een duister bos invoerde. „Een
eerlijk leerzaam baantje met goede vooruitzichten en
kans op promotie! Maar waar vind ik zoiets? En waar
ben ik nu eigenlijk? Ik ben verdwaald'. En er is nie
mand waaraan ik de weg kan vragen.Bah, wat
vervelendMaar het woud was niet zo verlaten als
hij wel had gedacht. Want uit de duistere diepten klonk
een vreemd geroep dat langzaam verstierf in het don
kere struikgewas. Dat geluid werd veroorzaakt door
een geheimzinnig vrouwtje, dat op een rotspunt stond,
niet ver daarvandaan. „De runen hebben gesmoken!"
prevelde het oudje, een stafje naar de hemel heffend.
„Er is een dwaler in het woud! Heil, als hij het pad
van mijn zoon doorkruist! De elementen zullen hem
leiden! NIMBUS!!!!"
J£ BE(^
V. HEF,
PIN60 15 DE ENI6E, Die ECHT GOET MET
M1JM NICHTJE KAN OPSCHIETEN!
OH, PIN60, WAT IS DAT IEKKER
US!
46 ZIET ER Veet BETER UIT MET
EEN IAN6E,
BENT OOK 70
miuie!
HEEFT OOK EEN
KWARTJE GEKOST,
SE
2x29'h.
doses vitamine D de zogenoemde „stoot-
therapie".
NU GAAT het bij vitamine D in feite
i e t om een vitamine, maar om een che
mische substantie „ergocalciferol" ge
naamd. Bij de leek bestaat maar al te vaak
de gedachte, dat vitaminen onmisbaar
voor het menselijk lichaam zijn in die zin
dat hoe meer'men er van inneemt, des te
beter. Dit is een van de redenen waarom
zwangere vrouwen vaak te veel vitamine
D innemen en jonge moeders geneigd zijn
hun zuigelingen te veel anti-rachitismidde-
len toe te dienen.
Maar zoals zo vaak: overdaad schaadt!
Een normale baby wordt door de natuur al
tegen Engelse ziekte beschermd, wanneer
hjj voldoende zonlicht krijgt. „Een gebruin
de zuigeling krijgt geen Engelse ziekte'
zei een van de aanwezige kinderspecialis
ten. Worden te grote doses vitamine D-
preparaten toegediend, dan wordt het na
tuurljjke afweermechanisme in het lichaam
van de zuigeling verstoord en kunnen de
genoemde gevolgen optreden.
OMDAT het niet de bedoeling is het kind
met het badwater weg te gooien door ge
heel met toediening van vitamine D aan
jonggeborenen en kleuters te stoppen,
vroeg prof. Beuren waarom men niet het
Nederlandse voorbeeld zou gaan vol
gen. In Nederland is speciale zuigelingen
voeding verkrijgbaar, waaraan wettelijk
nauwkeurig vastgestelde doses vitamine D
zijn toegevoegd. Hiermee heeft men uit
muntende ervaringen opgedaan. Volgens
prof. Joppich, directeur-geneesheer van de
universiteits-kinderkliniek van Göttingen,
zou door gebruik van dergelijke babyvoe
ding de rachitis-profylaxe vrijwel zonder
gevaar worden.
BIJ DE DISCUSSIE waarschuwden an-
ADVERTENTIE
dere artsen tegen onverhoeds staken van
rachitis-profylaxe, omdat deze ziekte toch
nog altijd veel voorkomt. Stoottherapie is
niet hetzelfde als overdosering. Zij stelden,
dat een standaard-therapie niet mogelijk is,
omdat de behoefte aan vitamine D bij kin
deren onderling zeer verschillend kan zijn.
Zij zagen de door prof. Beuren genoemde
gevallen als gevolg van veel te sterke over
dosering. Dat hypercalcaemie echter zon
der meer tot ziekelijke veranderingen van
het vaatstelsel en andere misvormingen
zou leiden, wilden zij niet zonder meer aan
nemen, omdat naar hun mening ook andere
tot dusver onbekende factoren een
rol kunnen spelen. Uiteraard kan ook over
gevoeligheid van sommige kinderen voor
vitamine D een factor zijn.
HOE HET ZIJ de discussie over het
al cf niet vasthouden aan de gebruikelijke
profylaxe is in volle gang. De opvattingen
lopen sterk uiteen. Zo wordt er bijvoor
beeld op gewezen, dat in de Verenigde Sta
ten, waar aan melk- en melkprodukten
vitamine D mag worden toegevoegd, rachi
tis nafenoeg niet meéï voorkomt. Toevoe
ging van vitamine D aan melk en melk
produkten is zowel in Nederland als in
West-Duitsland verboden. In ons land mag
alleen een nauwkeurig bepaalde dosis aan
zuigelingenvoeding worden toegevoegd, die
als profylaxe ruim voldoende is.
De vraag is nu of hiertoe ook in Duits
land zal werden besloten. In de „codex ali
mentarium", een poging, althans voor het
Europa der „Zes" tot een uniforme levens
middelenwet te komen, is deze materie nog
niet geregeld.
Onze correspondent in Washington
heeft onlangs op deze pagina uit de
doeken gedaan hoe in de Verenigde
Staten zélfs de gewone burger in eigen
huis niet meer veilig is voor de afloer
en afluisterapparaten van buren en
andere nieuwsgierigen. Een treffende
illustratie tan dit euvel toont de hier
afgebeelde achtjarige Steve Stoltesz uit
Detroit met zijn eigengebouwd elek
tronisch oor, waarmee hij alle ge
sprekken binnens- en buitenshuis tot
op afstanden van circa zestig meter
kan beluisteren. Buren van het gezin
Soltsz hebben een formele klacht tegen
deze inbreuk op hun „privacy" inge
diend, maar zowel de politie als de
federale recherche en de officier van
justitie staan machteloos, aangezien er
geen., toet tegen dét soort apparaten bey
staat.
ADVERTENTIE
JtVifr'fn
27. Tsjiao Tai loopt in de richting
die de houthakker hem gewezen heeft en
ziet al gauw een herberg liggen tussen
het geboomte. Een vreemde plaats voor
een herberg, denkt hij. Er zullen hier
weinig reizigers passeren. Maar dan
schiet hem te binnen dat de herberg pre
cies op de route ligt van rovers en smok
kelaars, die naar het naburige district
willen ontkomen. Plotseling maakt een
onrustig gevoel zich van hem meester,
en als hij om zich heen tuurt om te zien
of iemand hem soms bespiedt, ziet hij
iets tussen de struiken liggen dat zijn
aandacht trekt. Hij loopt er heen, buigt
de takken uiteen en schrikt heftig. Het
is een menselijke gestalte die daar ligt,
gekleed in een oud, opgelapt gewaad dat
met bloed is besmeurd. Het gezicht van
de dode is onherkenbaar verminkt. Tsjiao
heeft heel wat gezien in zijn leven, maar
zelden een lijk dat zo toegetakeld is.
Voorzichtig betast hij het been van de
dode man. Het lijk is nog niet koud, zo
dat de moord hoogstens een paar uur ge
leden gepleegd kan zijn. Zouden de rovers
hier soms ook de hand in hebben ge
had? Plotseling valt zijn blik op een ro
de halsdoek die wat terzijde ligt. Tsjiao
Tai pakt hem voorzichtig op. Misschien
kan hij nog te pas komen om de onbe
kende te identificeren. Nu moest hij de
herbergier maar eens aan de tand gaan
voelen.
648. Terwijl iedereen nog radeloos
rondliep en niet wist, wat te doen, had
Bram zijn plan al gereed.
Kort overleg met zijn trouwe metge
zellen was voldoende.
De Schotten wisten niet, wat ze zagen,
toen de papegaai Tutu eensklaps Bram
bij het nachthemd greep en door de lucht,
over de slotgracht, naar de bovenzijde
van het kasteel voerde.
Heimelijk genoot Bram wel een beetje
van de verbazing van de Schotten, die
hem tot dusver niet al te vriendelijk had
den behandeld. Maar hij liet van zijn
triomf niets blijken. Kalmpjes wuifde hij
vanaf de trans naar de menigte, alvorens
een dakluik te zoeken om naar binnen
te gaan.
In het kasteel zélf klonk de doedelzak-
muziek nog luider dan buiten. Baron
Schampschot scheen geheel buiten zich
zelf geraakt te zijn. Als hij al een melo
die speelde, dan was het er één, die hij
pas had uitgevonden. Voor Bram had dat
lawaai evenwel het grote voordeel, dat
niemand hem naar beneden hoorde ko-
