en
PANDA EN DE MEESTER-ETER
13
Tj
POLLE, PELLI EN PINGO
KOOLSOEP IN DE MUSICHALL
RECHTER TIE
I
y
KAMMETJE FOK
Frans-Russisch
„ruimte-akkoord"
Vergunning nodig
voor hengelen in
Veerse Meer
17
J'
Snoep
verstandig
eet n appel
Snoep
verstandig
eet 'n appel
Snoep
verstandig
eet 'n appel
f a* h
Théatre
Bobino
150 jaar
W
DONDERDAG 13 OKTOBER 1966
Jm
Ons vervolgverhaal
A>N- -- vA
AM&r
1
i
sp
i
~,A
Een oorspronkelijke
Nederlandse roman
door Willy Corsari
ja, Mime
DE PAR1JSE MUSIC-HALL
Bobinoaan de Rue de la Gaieté
die plaats biedt aan bijna duizend
mensen, bestaat honderdvijftig
jaar. In al die tijd is er in „Bobi
no" nooit een voorstelling niet
gespeeld. Het oude theater heeft
drie koninkrijken, twee revolu
ties, het Tweede Keizerrijk en
vier republieken overleefd. Er
zijn in die anderhalve eeuw twee
doden gevallen: een Arabier, die
tijdens een optreden een lelijke
misstap maakte en daardoor met
een gebroken nek uit de orkest
bak werd gehaald en een oude
dame, die zo om de komiek Fer-
nand Raunaud moest lachen, dat
haar hart het begaf.
J. van Doveren
v"w^yvv
-r
fj
.Mi
■Kl&x .>$3
rmft,
Charles
Charlotte
M.
f - 'SP! li
.^^.^v-^kvv f,
^;"v- nV.V;;, w'
*V V v,
"-f v*:
(137)
Cadeautjes, troost, hulp had zij gretig
genomen. Nu had zij Chris genomen.
Zij had het begrepen, toen hij haar
een brief schreef, waarin hij haar
vriendelijk verzocht, niet altijd haar
wil aan Marjo op te dringen. Je bent
zo'n dominerende vrouw, schreef hij,
dat besef je misschien zelf niet. Ik
weet, dat je het goed meent, maar
Marjo is heus een goede huisvrouw
en moeder, bemoei je niet altijd zo
met alles, vooral niet met de manier,
waarop zij Erik verzorgt en behan
delt. Laten we eerlijk zijn: ze is méér
moeder dan jij vroeger was, toen je
een klein kind had.
Ze had zich nooit bemoeid met iets,
zelfs geen opmerkingen gemaakt, al
les gedaan wat zij kon om Marjoleins
ziekelijke jaloezie niet op te wekken.
Maar welk nut zou het "hebben hem
dat te zeggen?
Na die brief besloot zij, hen lange
tijd niet te bezoeken. Omdat het ver
langen naar Chris en de kleine Erik,
zo dichtbij en toch zo onbereikbaar,
soms ondraaglijk werd, nam zij een
maand vakantie. Zij ging op reis,
zwierf door Frankrijk en ging
daarna nog naar Londen, dit laatste
voor zaken met de broer van Simon.
Toen zij terug was, legde zij zichzelf
nog een maand geduld op. Als zij drie
maanden was weggebleven, zou Mar
jolein toch geen reden hebben zich te
beklagen over een bezoek. Ten slotte
kwam de dag, waarop zij zichzelf toe
stond naar hen toe te gaan. Zij had
geschenken bij zich voor het kind en
voor Marjolein.
Haar hart bonsde, toen zij de auto
stopte voor de garage. Ze ging er
binnen, om Chris ten minste even voor
zich alleen te hebben. Maar zij zag
hem niet. Dirk kwam naar haar toe,
veegde zijn hand af aan zijn overall,
voordat hij haar die toestak en zei:
„U hebt zeker bericht gehad?"
„Bericht?"
„Over Chris."
Haar lippen vormden werktuiglijk
woorden, maar ze waren verdoofd,
als levenloos. Zij dacht, zoals je het
voelt na een injectie bij de tandarts.
Zij wist, wat Dirk zou zeggen, voor
dat hij de woorden uitsprak.
„Het is weer mis met hem. Hij
was wat ziek, het leek helemaal niet
erg, maar bij het onderzoek
„Sinds wanneer?"
„Een paar weken geleden moest hij
gaan liggen."
„Zo."
Dirk keek haar aan en dacht, Mar
jo heeft gelijk: die vrouw is zo koud
als ijs. Zo, zei ze alleen, met een
strak gezicht.
Charlotte belde aan het bovenhuis
en ging de smalle trap op. Marjolein
stond daarboven, haar hand nog aan
het touw.
„Dag Marjo. Ik heb het zojuist ge
hoord."
Marjolein was bleek en had diepe
schaduwen onder de ogen.
„Ja," zei ze, „het is vreselijk."
Haar lippen trilden.
„Waarom heb je me niets laten we
ten?"
„Wij dachten, dat u nog op reis
was,"
Charlotte ging de slaapkamer bin
nen, de donkere kamer met het som
bere uitzicht op de binnenplaats.
Chris lag in bed. Er lagen boeken en
tijdschriften op een tafeltje bij hem.
Ze ging naar hem toe. Hij zei:
„Geef me maar geen zoen. Het is
weer zo laat."
„Ja, ik weet het. Je moet naar een
sanatorium."
Zij was gaan zitten. Een ogenblik
had zij zich duizelig gevoeld. Zo vaal
en vervallen had hij er destijds niet
uit gezien.
„De dokter zegt, dat het heel moei
lijk is op het ogenblik. Geen plaats."
„Ik zal er werk van maken. Ik
breng het wel in orde."
Hij sloot even de ogen. Ja, zij zou
het wel in orde brengen. Het was
weer zover, dat hij van haar afhan
kelijk werd. Hij voelde zelf, dat het
onredelijk was haar dat te verwijten,
en kon toch een gevoel van bittere
wrok niet onderdrukken. Zij krijgt
haar zin, dacht hij. Als ik weg ben.
kan ze weer bazen over Marjo en het
kind. Zij krijgt altijd haar zin."
Ze streelde over zijn hand en zei:
„Maak je geen zorgen. Ik zal Mar
jo elke maand geld sturen voor het
huishouden."
Hij zei niets. Ze zat dicht bij hem
en had toch het gevoel, alsof zij van
heel ver weg naar hem keek en met
hem sprak.
Na een tijdje ging ze weer weg en
liep de woonkamer binnen. Het kind
liep juichende op haar af en strekte
de armpjes naar haar uit, maar zij
nam het niet op. Beter niet, nu ze
bij Chris was geweest.
„Een kop koffie, mams?" vroeg
Marjolein.
„Ja graag. Ik zal zorgen, dat Chris
zo gauw mogelijk weg komt. Het is
gevaarlijk hier, voor jou en voor het
kind-"
„Ik doe alles precies zoals de dok
ter zegt".
„Hij zal dan ook vlugger genezen".
Marjolein begon te schreien.
„Als hij geneest. Waarom moest
moest dat nou gebeuren? We hadden
het zo prettig. Ik schijn toch nooit
iets te mogen hebben".
„Voor hem is het nog erger", zei
Charlotte scherp.
Ze dronk de koffie en stond op.
„Ik ga maar. O ja, ik had wat mee
gebracht voor jou en Erik".
Ze legde de pakjes neer. Marjolein
maakte ze open.
„Kijk eens, Erik", zei ze en liet
hem de beer zien. die uit een van
de pakjes kwam. De kleine jongen
greep het speelgoed, streelde over de
bere kop:
„Mooie hond", zei hij.
„Een beer, Rikkie!"
„Beer", zei hij.
„Hij spreekt al aardig", zei Char
lotte. Zij bedwong met moeite haar
verlangen om het kind in haar ar
men te nemen- „Ik ga nu maar",
zei ze mat. „Ik zal je elke maand
geld sturen voor het huishouden".
Twee weken later werd Chris op
genomen. Charlotte regelde het zo,
dat zij hem in de week kon bezoe
ken. Zij begreep wel, dat Marjolein
zondags alleen met hem wilde zijn.
Op die zondagen bracht Marjolein
het kind bij de verloofde van Dirk.
(Wordt vervolgd.)
MOSKOU (Reuter) De Sovjet-Unie
zal wellicht in 1970 een Franse onbeman
de satelliet in een baan om de maan
brengen. Dat heeft de Franse minister
van Wetenschappelijk Onderzoek, Fitte,
meegedeeld. Er is een Frans-Russische
overeenkomst ondertekend over weten
schappelijke samenwerking.
Frankrijk kan de satelliet niet vóór
1970 klaar hebben. In de toekomst zullen
ook Franse experimenten aan boord van
Russische kunstmanen worden verricht.
In het najaar 1967 beginnen de twee
landen, die besloten hebben tot samen
werking op het gebied van de kleurente
levisie op basis van het Franse systeem,
met de industriële produktie van ont
vangtoestellen voor kleuren-tv. Het Fran
se telecommunicatiecentrum in Pleumeur-
Boudou zal geschikt worden gemaakt voor
uitwisseling van programma's via een
Russische verbindingssatelliet.
ADVERTENTIE
In de tuin van het Stockholm.se mu
seum voor moderne kunst prijken vier
bizarre beeldhouwwerken, die zo uit
een cartoon schijnen te zijn wegge
lopen. De groep, die „ontbijt in het
gras" heet en het onderwerp is van
veel critiek, is een geschenk van de
bijna 85-jarige Pablo Picasso, maar
niet door deze vervaardigd De maker
is de Noorse kunstenaar Carl Nesjar,
een goede vriend van Picasso en tevens
de patenthouder van een speciale me
thode voor het vergroten en verklei
nen van sculpturen, waarvan ook
Picasso gebruik pleegt te maken.
ADVERTENTIE
SINDS HET afgelopen weekeinde
mag op het Veerse Meer in Zeeland
niet meer met een zogenaamde vrije
hengel worden gevist zonder schriftelij
ke vergunning. Wie lid is van een bij
de Federatie Deltavissers aangesloten
vereniging kan een jaarvergunning
krijgen, anderen kunnen tegen betaling
vergunningen krijgen voor een dag, een
week of een maand.
Volgens een toelichting van het mi
nisterie van Landbouw en Visserij
maakte de voortschrijdende verzoeting
van het meer het nodig, deze maatre
gel ter bevordering van de viscultuur
te nemen. De schol gedijt in het ver
zoetende water wel, maar plant zich er
niet in voort, terwijl verwacht wordt,
dat voorts slechts die vissoorten zich
zullen kunnen handhaven die zowel in
zoet als in brak water kunnen leven.
ADVERTENTIE
3. Panda had helemaal niets meer aan zijn wande
ling door het onbekende bos. Inplaats van rustig over
een baantje na te kunnen denken, werd hij plotseling
door een kronkelende bliksemschicht achtervolgd. Hou
op!" riep hij kwaad. „Kan je niet in de grond ver
dwijnen zoals het hoort? Ga weg.' Zit me niet te
plagen!" Maar de lichtende flits bleef hem op de hie
len zitten, ook toen de begroeiing van het woud
langzamerhand dunner werd en er een opening in zicht
kwam, gevormd door enkele bomen. „Eindelijk
oefhijgde Panda. „Als ikals ik maar een
maal op de open vlakte benhèhè.is dat hol
len. Maar als hij had gedacht, dat hij iu in
veiligheid was, had hij het mis. De bliksemschicht
stuurde hem naar een rotspunt, en verdween pas
toen er een hand van achter een boomstronk vandaan
kwam om de opgejaagde tegen te houden
IK HEB JE TOCH 6E2660, DAT J6666M PIJPM46
ROKEN, ZEEROB! HUP, HET WATER IN Ij-"
IK 6EOOOF OOK NIET, DAT DE VISSEN ZUttEN 1
8I4T6N, WANNEER JM EEN PIJP ROOKT.'
HE,
ZEEROB!
STEEK HEM
JE ZAK1
223T-J
IK HE6 6EEN ZIN MEER IN VISSEN. IATEN WE
DIRECT NAAR HUIS ROEIEN a
WA»
„BOBINO" was oorspronkelijk een
zeer lastig publiek. De leiding be
rustte bij een dikke zanger, mon
sieur Sfaix geheten, maar in de
volksmond Bobino genoemd. Voor
acht stuivers was het publiek bereid
om naar hem te komen luisteren.
Toen hij verdween, werden in het
theater vaudeville's en operettes ge
geven. De voorstellingen begonnen
om zes uur en duurden tot midder
nacht. Hele gezinnen kwamen kijken
naar „La nièce du pedicure" en „Le
coucher de la négresse" In het mid
den van de zaal stond een grote
meegebrachte prakkies warmden. En
onder de meest dramatische scènes
slurpte men de beroemde „soupe aux
choux" (koolsoep).
In 1868 moest het gebouw worden
afgebroken, omdat er nieuwe straten
werden aangelegd. Directeur Gasperi
bouwde het huidige theater, dat aan
vankelijk „Le concert Vocal et in
strumental Bobino" geheten was. De
naam veranderde nog eens in „Thea
tre des Folies Bobino". De leiding
van „Bobino" is thans in handen van
Pierre Guérin; kapelmeester is Ai-
mand Motta en regisseur Fernand
Sorbier.
„BOBINO" heeft een bewogen ge
schiedenis achter de rug. De groot
ste artisten zijn er opgetreden; velen
met zeer groot succes, anderen met
bepaald minder. Zij zijn er „afge
gaan". Charles Trenet, die onlangs
een maand lang volle zalen trok,
noemt „Bobino" de beste barometer
die een artist zich in Parijs wen
sen kan. Jean Sablon was de eerste
acteur die een microfoon in „Bobi
no' gebruikte. Hij had het spreek-
ijzer meegenomen uit New York als
nouveauté. Het publiek was bepaald
niet enthousiast en schreeuwde:
„wèg met dat ding". Sablon hield
evenwel vol en na twee weken was
het Parijse publiek er aan gewend.
TN VROEGER dagen werden in
„Bobino" ook roofdierennummers,
vertoond. Daartoe moest er een kooi
worden opgebuwd, waarmee veel
tijd gemeid was. Een conférencier
dhield het publiek intussen beézig.
Trapezenummers waren indertijd al
evenzeer „en vogue". Artiesten die
bijzonder veel succes hadden waren
de fameuze Clérans, van wie er
een later verongelukte hij in Thea
ter Gaumont getrouwd was met
de „speakerin" van „Bobino".
OP HET TONEEL van „Bobino"
heeft Edith Piaf voor het laatst ge
zongen. Dat was op 13 aart 1963.
Op die dag heeft zij van de directeur
haar laatste bloemen gekregen: een
boeket witte lelie's haar lievelings
bloemen. Lucienne Deyle, die enige
jaren geleden aan kanker overleed,
heeft er eveneens voor het laatst ge
zongen. Zij zelf wist niet, dat ze do
delijk ziek was, maar haar man
Aimé Barelli was er wel van op de
hoogte. Om haar een plezier te doen
vroeg hij aan de directie van „Bobi
no" om haar nog voor een serie voor
stellingen te engageren. Het was zeer
tragisch deze mooie en charmante
vrouw haar „tour de chant" elke
avond te horen zingen. Ingewijden
kregen tranen in hun ogen of ver
lieten de zaal om niet ten prooi te
vallen aan de hevigste emoties.
Voor een heel andere sensatie
zorgde in 1936 Fréhel, een beroem
de vendette. Zij hield nogal van een
glaasje en op een avond kwam zij
lallend en waggelend het toneel op.
Zij was niet in staat één couplet te
zingen. In de zaal ontstond veel ru
moer en nadat de directeur had la
gen aankondigen, dat Fréhel plotse
ling ziek was geworden liet men haar
ophalen door de politie. Zij werd
naar het ziekenhuis gebracht waar
men vanwege het misbaar dat zij
maakte veel last van haar had.
van traditie houdt in de program
ma's. Er zijn mensen die een vaste
plaats hebben en nooit ontbreken.
nDe cassière Dominique kent ze en
met Kerstmis brengen zij haar ge-
slcheneken: een gebradenökip, een
doos chocolade of een andere atten
tie.
/"SEKS;-
29. Je liegt, oude", zegtTsjiao Tai. „Ik
weet zeker dat je vanochtend bezoekers
hebt gehad". Als de oude man hem nog
steeds niet wil binnenlaten, geeft Tsjiao
Tai een harde duw tegen de deur. „Zo,
en wat is dat">" zegt hij spottend tegen
de herbergier, terwijl hij wijst op de tafel
die nog vol staat met eetgerei. „Je zei
toch dat je gesloten was? Wie hebben
daar dan gegeten?" Inderdaad is de tafel
beladen met rijstkommen, wijnkopjes en
etensresten. Een heel gezelschap moet
zich ie goed hebben gedaan. „Je kunt
beter alles opbiechten, herbergier!" ver
volgt Tsjiao Tail „als je tenminste niet
wilt dat ik je voor het gerecht sleep".
Het woord gerecht heeft en magische
uitwerking op de oude man. Hij valt op
zijn knieën en jammert: „Ik kon het niet
helpen, edele heer, ze hebben me gedwon
gen" „Hou op met die smoesjes en ver
tel me alles", zegt Tsjiao Tai. „Ja heer,
ja heer" stamelt de oude man. Hij moet
over de zeventig zijn en Tsjiao Tai be
gint een beetje medelijden met hem te
krijgen. „Het is waar dat we haast nooit
meer gasten krijgen" zegt de herbergier,
„en dat is ook niet nodig. We kunnen ons
bedruipen van ons spaargeld. Maar van
ochtend bij zonsopgang zijn er zes rovers
bij mij binnengedrongen. Ze dwongen mij
om een stevig maal voor hen klaar te
maken en ze hebben niets betaald!"
650. Voor de menigte buiten was de
toestand langzamerhand onhoudbaar ge
worden.
Met de handen voor de oren probeer
den zij de afschuwelijke geluiden buiten
te sluiten. Maar het snerpende gejank
van de doedelzak drong door alles heen.
„Dat is niet te verdragen.steunde
er één. „Dat gaat me dwars door mijn
ziel.daar moet iets aan gedaan wor
den."
„Maar wat?" vroeg een ander terecht.
„Aan die zeeman Fok geloof ik ook niet
meer..die is al zolang binnen, en er
is nog niets gebeurd."
Achter het raam verkneuterde baron
Schampschot zich over de ellende, wel
ke hij veroorzaakte. Hij was niet van
plan met spelen op te houden, totdat
het eerste daglicht zou gloren. Net zo
lang zou hij spelen, totdat al die doedel
zakspelers net zo'n hekel aan dat instru
ment zouden krijgen als hij.
Langzaam ging de deur achter hem
open
