De Rode Mieren"
Afrikaanse conferentie
Samen wachten op Touré
PANDA EN DE MEESTER'ETER
AVONTUREN VAN DONALD DUCK
haar journaal
Italiaanse mode-ontwerpers
geruïneerd door overstromingen
RECHTER TIE
KRAMMETJE FOK
m
op en top drop 25 ct
Een actuele Amerikaanse roman
Roken en tekenen
in Addis Abeba
Ook witte fietsen
in Oxford
Rustpauze voor Geraldine
DONDERDAG
10 NOVEMBER 19 6 6
19
Ons vervotgverhaai
door William Lederer en Eugene Burdick
Bloemmotieven
Gouden
ringen
ueve
WAT 7
Heerlijk - speculaas - avondje
D££>-
Legioen atleten naar
cross Le Soir
r
5 a
•-
3)
„Hanoi gaat met onze voorstellen
akkoord", zei Tuc zonder enige inlei
ding. „Niet helemaal, maar in grote
lijnen." Hij vertelde hun in het kort
wat er in Hanoi in de Uitvoerende
raad was voorgevallen.
„We hebben alles uitgebreid en
meermalen besproken", zei Tuc. „De
enige belangrijke wijziging is dat het
sein voor de eerste relletjes tegen de
Amerikaanse ambassade zal be
staan uit het bombarderen van het
klooster van Boeddha en Mohammed
door een vliegtuig met Amerikaanse
kentekenen. Dat zal over een week
of zes gebeuren. Heeft nog iemand
iets te vragen?" Allen schudden het
hoofd.
Tuc maakte zijn kaartentas open
en liet hun voorbeelden zien van de
nieuwe propaganda die in Hanoi was
voorbereid. Het materiaal zou later
in Haidho worden vermenigvuldigd.
Tuc stond op, sloeg met zijn handen
op zijn dijen en zei: „We zullen el
kaar over tien dagen weer ontmoeten
op de gewone plek."
Ze gingen uiteen; elke leider nam
het pad dat naar zijn eigen werk
terrein voerde. Nam Tho, de jonge
man met de gouden tand. keek nog
eens om naar Tuc. Hij aarzelde en
wou dat ze langer met elkaar hadden
kunnen praten. Het tijdstip van de
vuurproef kwam snel nader en hij
voelde zich onzeker.
HOOFDSTUK II
Een opstootje
Om kwart over zeven 's morgens
stond Edward Coldstream op het in
ternationale vliegveld van Haidho op
een vliegtuig te wachten. Hij zat te
lezen in een extra-nummer van de
Far Eastern Star. De hele voorpagi
na werd ingenomen door het nieuws
over het bombarderen van het kloos
ter van Boeddha en Mohammed, het
heiligste gebouw van Sarkhan, in de
afgelegen bergen bij de grens van
Noord-Vietnam. Het bombardement
was uitgevoerd door een Amerikaans
vliegtuig. Coldstream kende het
klooster goed. Het was duidelijk
zichtbaar en kilometers in de om
trek het enige grote gebouw. Geen
enkele militaire vlieger, hoe onge
oefend ook, kon zich in die beroem
de plek vergissen.
Het Amerikaanse straalvliegtuig
was juist geland. Knipogend tegen de
zon zag Coldstream het grote toe
stel naar het houten stationsgebouw
met zijn pagode-achtig dak taxiën.
Het toestel bonkte hard op de gra-
nietblokken van de lange landings
baan. Lange jaren op zee hadden
Coldstream geleerd hoe hij in de zon
moest kijken. De rimpels naast zijn
grijze ogen waren hier het bewijs
van. Hij liep' naar de uitgang met de
stap van een man die in uitsteken
de lichamelijke conditie verkeert.
Zijn houding had hij jaren geleden
meegekregen van het opleidingsinsti
tuut voor zee-officieren. Het zee
mansleven had hem slank gehouden
tot hij de marine verliet. Sindsdien
reisde hij voor de Zuidoostaziatische
handelmaatschappij door het gehele
Oosten, met stoomschepen en jon-'
ken, te voet en te paard.
Hij wachtte op Thaddeus McCau-
ley, hoogleraar in het Sarkhanees in
Cornell. Dit was de achtste reis van
McCauley naar Sarkhan, en als hij
in Haidho was, logeerde hij altijd bij
Coldstream. Het doel van zijn reis
was ditmaal grondig kennis te ne
men van de troonopvolging en van
de plechtigheden die zouden plaats
hebben bij de kroning in Sarkhan.
Prins Lin, de aangewezen troonop
volger, zou gekroond worden over 2
maanden, de 15e november. Op die
dag zou de oude koning Diad afstand
doen van de troon overeenkomstig de
raadgevingen van de koninklijke as
troloog. Slechts weinig westerlingen
hadden enig begrip van de macht
van deze functionaris. Twee konin
gen die op de aangekondigde dag
geen afstand hadden willen doen van
de troon waren op geheimzinnige
manier ziek geworden en gestorven.
Dit zou de eerste troonsafstand en
tegelijk kroning zijn sinds meer dan
vijftig jaar. McCauley was van plan
het ritueel te bestuderen en zfjn
vriend prins Lin had hem alle mede
werking toegezegd.
Toen McCauley de trap afkwam,
zag Coldstream geamuseerd dat hij
nog altijd hetzelfde afgedragen kos
tuum aan had. Het was gekreukt en
puilde uit van de papieren en potlo
den, en McCauley's kort dik lichaam
bewoog zich er moeilijk in. Hij mocht
zich ook wel eens scheren. McCauley
was pas tweeënveertig maar zag er
ouder uit dan Coldstream, die ne
genenveertig was.
De twee mannen maakten geen
drukte van hun ontmoeting, ook al
hadden ze elkaar langer dan een
jaar niet gezien. Coldstream hield
hem de voorpagina van de Far Eas
tern Star voor.
„Tad, heb je het al gehoord? Een
van onze vliegtuigen heeft het kloos
ter gebombardeerd."
McCauley las de koppen. „Wat
zeggen ze op de ambassade? Is het
heus een van onze vliegtuigen ge
weest?"
„Ik weet het niet. Ik heb het ook
nu pas gelezen. We zullen onderweg
even bij de ambassade aapgaan. Je
moet er toch zijn voor je post."
Een Sarkhanese officier in het
uniform van de Koninklijke Garde
kwam naderbij en groette. „Profes
sor McCauley?"
„Ja".
„Zijne Hoogheid prins Lin", zei de
officier, „heeft me opgedragen u,
zijn oude vriend, welkom te heten
bij uw terugkeer in Haidho. Prins
Lin verlangt ernaar om u volgende
maand te ontmoeten als hij terug
keert van zijn meditatieve retraite."
Hij overhandigde McCauley een
dunne envelop, groette, glimlachte
en verdween.
„Tad, ik walg werkelijk van de
slinkse manier waarop jij te werk
gaat", zei Coldstream. „Je bent een
geboren strooplikker. Besef je wel
dat je de enige buitenlandse intieme
vriend bent van de troonopvolger?
(Wordt vervolgd.)
(Van onze reisredacteur,
mr. H. L. Leffelaar)
ADDIS ABEBA. Door de hel
lende straten van het op 2.400 meter
hoogte gelegen Addis Abeba, de
hoofdstad van Ethiopië, rijden deze
dagen tientallen niet meer zo nieuwe,
luxueuze auto's, voorzien van een
wapperende standaard en een bedrukt
kartonnen bord achter de voorruit.
Op het bord staat de naam van een
land. Op de achterbank zit, meestal
alleen, het bijbehorende Afrikaanse
staatshoofd. Zij zijn op weg naar de
„Africa Hall", het moderne confe
rentiegebouw waar de derde bijeen
komst wordt gehouden van de Orga
nisatie voor Afrikaanse Eenheid.
Wanneer de eerste bijeenkomst van de
Afrikaanse staatshoofden plaatsvindt, zijn
het de kleine details die interessanter zijn
dan de formele, veelal verborgen in vaak
lange toespraken. Bij de entree worden
alleen de Ethiopische keizer Haile Selassi,
die doet denken aan een kleine, oude en
elegante muis, en president Nasser met
een applaus door de gedelegeerden be
groet. Gedurende de zitting blijft de
Egyptische president vrijwel onbewegelijk
voorover gebogen zitten.
Hij rookt af en toe een sigaret, die
hij op de een of andere manier tussen de
midden- en ringvinger van zijn rechter
hand geklemd houdt. Er zijn niet veel
rokers. De Tunesische minister van Bui
tenlandse Zaken, Habib Bourguiba jr.
rookt afwisselend een pijp en filter-siga
retten uit een lange pijp.
Enkele zijn luchtig gekleed de presiden
ten Kenneth Kaunda van Zambia en Ju
lius Nyerere van Tanzania, die beiden een
hoog dichtgeknoopte tuniek-achtige witte
jas met korte mouwen dragen en een pan
talon van dezelfde kleur. De overige dra
gen donkere colbert-costuums, al of niet
met vest.
Tijdens de redevoeringen wordt er
druk gebruik gemaakt van de bloknootjes.
Ook hierin heeft ieder zijn eigen stijl.
President Nyerere tekent grote ganzeve-
ren. Minister Bourguiba zet kleine cir
kels op een rij over de breedte van het
papier. Eerste-minister Hassein Maziq
van Lybië bepaalt zich tot rechthoekige
vlakken, terwijl Togo's minister van Bui-
ADVERTENTIE
zijn geen
pepernoten.
U hoeft er dus
niet mee te
strooien.
Maar aan haar,
1 1 f"~
27. De politieman trok zijn opschrijfboekje en likte
aan de punt van zijn potlood. „Als meneer hier een
klacht wil indienen," sprak hij bars, „Over schade door
een bouwvallig gebouw, zal ik even de naam van
meneer Vogelenzang noteren!" „Ach.'...." prevelde
Joris, die zich met moeiete van een koperen aardbol
had bevrijd, „Zo ver zou ik niet willen gaan! Ik ben
al tevreden met een kleine schadeloosstelling! M'n klei
ne Hapwapje zal onder psychiatrische behandeling
moeten vanwege de schokkende ervaring. En ikzelf zal
een week of acht geen brood kunnen verdienen wegens
zenuwtrekkingen in de arm. Zodat ik het totale onge
rief op zo'n dukaat of negenhqnderd schat!" De heer
Vogelenzang haalde verbeten zijn portefeuille te voor
schijn en telde het geld uit. „En toch vertrouw ik
het niet!" mompelde hij, toen hij even later de an
deren zag verdwijnen. „Die kleuter zat een stuk uit
m'n pilaar te eten ik zag het duidelijk uit mijn
raam! Maar niemand zal me willen geloven! Bah!"
IK WEET
HET NIET.
IK 06 N
NET THUIS
GEKOMEN
Z'JN UW
NEEFJES
THUIS T
HE OONGENS
JULLIE gOVEN
26 SCH'JNEN NIET THUIS
TE Z'JN.
VERTEL 7B DAN
DAT IK ER 0EN
GEWEEST EN
DAT IK ZEER,
KWAAD WAS
tenlandse Zaken, Georges Apedoamah, het
ene vel na het andere vult met sierlijke
bloemmotieven.
Van de delegaties hebben alleen Bots
wana en Lesotho nog geen permanente
naamborden. Beide landen, die onlangs
onafhankelijk werden, maken de zitting
van dë O.A.E. voor de eerste keer mee.
Koning Moshoeshoe II van Lesotho, jong
en gecultiveerd Engels sprekend, is de
enige die in de aanhef van zijn korte
toespraak het woord majesteit gebruikt
doelend op de aanwezigheid van de Ethi
opische keizer. Hij is dan ook de enige,
behalve de keizer, die aanspraak kan
maken op deze titulatuur.
De conferentie heeft inmiddels naam
gemaakt als „wachten op Touré" Dit
slaat op president Sekou Touré van Gui
nee, die eerst wél, toen niet, daarna weer
wel, en tenslotte beslist niet naar >?ddis
Abeba zou komen.
(Van onze correspondent)
LONDEN Studenten in Oxford,
langharige, anarchistisch georiënteerde
jongens en bleke meisjes met ongekamd
kapsel, hebben in navolging van de Am
sterdamse provo's witte fietsen inge
voerd. De 20-jarige John Birtwhistle
(„noem me alstublieft geen leider, die
kennen we niet") zei, dat in een stad vol
auto's het publiek moet worden aange
moedigd om fietsen te gebmiken.
In de drukke straten van Londen en de
Engelse industriesteden is een fiets
een hoge uitzondering, hetgeen het auto
verkeer aanzienlijk vergemakkelijkt. Maar
in de oude universiteitssteden Oxford en
Cambridge is voor de studenten de fiets
bij traditie het gebruikelijke vervoermid
del. In de ontgroeningstijd behoort het tot
de vaste stunts, om na een -le
vensgevaarlijke klimpartij een fiets op te
hangen aan een uitsteeksel op de top van
een toren van een oud collegegebouw.
„Wij hopen dat de mensen wakker wor
den. Het doel van de witte fietsen is het
gemeenschapsbezit te propageren" zegt
Birtwhistle en hij voegt er aan toe, dat
vele studenten eikaars fietsen plegen te
gebruiken. „Ik geloof niet, dat de witte
fietsen zullen worden gestolen de men
sen zijn in wezen eerlijk". De politie, die
toch al niet veel met anarchisme op
heeft, is er minder gelukkig mee en houdt
zich met de kwestie bezig. Zij wil weten
wie er verantwoordelijk is voor de fiet
sen, als deze gestolen worden of als ze
bij een ongeluk worden betrokken. Onbe
heerde fietsen moeten worden beschouwd
als afval, die dan opgeruimd dient te wor
den, vindt de politie in Oxford.
MAAIWWWWWWWWIAAIIAAAIVAMUWWWWWWI
hij. „Toch weet ik dat ik zelf opnieuw
zal beginnen. Maar kijk eens wat er
met de kleinere couturiers en ande-
Te handwerkslieden van Florence is
gebeurd. Meer dan zesduizend winkels
zijn verwoest. Als we niet iets voor
hen doen, kunnen ze gedwongen zijn
de stad te verlaten, misschien voor
altijd."
De ateliers van fucci, zijn boutique
en zijn magazijnen hebben twee me
ter onder water gestaan. Het gehele
bedrijf van Pucci is gevestigd in het
renaissance-paleisje van de familie
Pucci. Hij zei te hopen, dat andere
landen Italië te hulp willen komen met
langlopende kredieten. Italië zelf heeft
volgens hem onvoldoende financiën
voor adquate hulp. „Dit is niet min
der dan een noodsituatie en ik ben
bang dat men in het buitenland wel
licht onvoldoende beseft hoe groot en
hoe ernstig de ramp was die ons heeft
getroffen", aldus de Florentijnse mode
koning.
De Italiaanse mode-ontwerper Emi-
lio Pucci, de onbetwiste leider van de
mode-industrie van Florence, heeft op
de wereld een beroep gedaan zijn door
overstromingen geteisterde stad te hel
pen. Als er geen grote financiële steun
komt, zal de stad van kunstschatten
antiquiteiten, leerwerk en haute cou
ture zich nooit kunnen herstellen.
Pucci sprak als modekenner en par
lementslid. Hij is afgevaardigde voor
de liberale partij. Hij stond de pers te
woord bij zijn door het water getrof
fen atelier, waar hopen bedorven kle
ren en stoffen met scheppep in vuilnis
auto's werden geladen.
„Mijn levenswerk is verwoest" zei
Nog een kleine vier weken en de
nacht van het wilde geraas is weer
daar. Om alle makkertjes op 5 de
cember te verrassen volgt hieron
der een recept voor een dikke
roomboterspeculaas, die men in el
ke gewenste vorm kan bakken.
Overheerlijk op dat toch al zo heer
lijke avondje!
Recept:
200 gr. zelfrijzend bakmeel,
150 gr. roomboter (1 pakje 250 gr.),
140 gr. bruine basterdsuiker,
Z2 eetlepel speculaaskruiden,
Z2 eetlepel citroenrasp,
zout.
Kneed alle ingrediënten soepel
dooreen en druk het deeg uit op
een beboterde bakplaat. Maak een
hart of een pop en garneer deze
met ontpelde amandelen. Bestrijk
het deeg met wat losgeklopt ei en
schuif de bakplaat in een matig
warme oven (ongeveer 150°). Bak
de speculaas in ongeveer 30 minu
ten gaar en lichtbruin.
WWWWVWWVWlJVIfWMMWWmWMIWllMVWWWWWIlWWWWWWIfWVWWWWmWVWMWWWVWWWWtMAA
Geraldine Chaplin (dochter van
de grote Charlie) rust even uit
tijdens de opname van de film
„Stranger in the house", waarin
zij de rol speelt van Angela
Sawyer. Haar tegenspeler is
James Mason.
ADVERTENTIE
RED BAND ROOSENDAAL
Niet minder dan 1409 Nederlandse sport
mensen zullen zondag op het vliegveld
Evere in Brussel deelnemen aan de cross
van Le Soir, een evenement dat zonder
de z.g. Cross der Azen aan kracht heeft
ingeboet. Zondagochtend vroeg starten
bussen uit alle delen van ons land om
toch maar op tijd om 10.30 uur in Brussel
aanwezig te zijn. Er komen 934 senioren,
242 junioren en 233 scholieren uit Neder
land aan de start.
u
53. Terwijl de vier bedelaars nog steeds
napratend over de wijze waarop ze door
Rechter Tie ontvangen zijn, worden ze op
korte afstand gevolgd door Tsjiao Tai en
zijn gerechtsdienaars. Het is niet moeilijk
om de bedelaars onopvallend te volgen,
want er zijn overal langs de weg poort
jes, nissen en inspringende muren om
zich schuil te houden. Na ongeveer vijf
honderd meter gelopen te hebben duikt
plotseling een man in zwart gewaad uit
een steegje te voorschijn en wenkt de
voorste bedelaar naar zich toe. Hier is
een zilverstuk," sist hij als de bedelaar
hem genaderd is. „Je kunt er nog een
krijgen als je precies vertelt wat de rech
ter julliegevraagd heeft." De bedelaar
stopt het geldstuk snel weg, zijn geluk
schijnt vandaag niet op te kunnen. „Ik
zal u alles vertellen, Edele Heer," zegt
hij, „eerst gaf de Rechter ons gebak en
twee kannen wijn om de tong wat los te
maken.„Schiet op, wat vroeg hij!"
bijt de man in het zwart hem toe. „Eens
even denken, Edele Heer," zegt de bede
laar, bang om het tweede zilverstuk te
verspelen. „Hij vroeg of we gisteravond
nog verdachte personen op straat hadden
gezien, en of we iemand de weg hadden
zien inslaan naar het huis van dichter
Meng." Intussen is Tsjiao Tai geruisloos
naderbij geslopen. Snel geeft hij een wenk
aan zijn mannen om de onbekende te grij
pen.
674. Bevend had Karo zich in zijn ver
momming tussen de Eiermannen ge
waagd. Nadat hij van de pompoen een
Eiermasker had gemaakt, had hij zich
lang en nauwkeurug in een waterplas
bekeken. Op dat moment was hij erg te
vreden geweest met de gelijkenis, welke
hij had getroffen. Maar zodra hij tussen
de andere Eiermannen was gekomen, had
hij zich erg onzeker gevoeld.
De onverschilligheid van de Eierman
nen had hem brutaler gemaakt. En hij
sloot gewoon in het rijtje aan, toen de
Eierkoning zijn onderdanen bijeen riep
om zijn plan te bespreken:
„We moeten voorzichtig zijn. We kun
nen wel gedachten lezen, maar jullie we
ten net zo goed als ik dat dit niet altijd
werkt. In dat geval is het gevaarlijk als
er een schip klaar ligt, waarmee onze
werkers zouden kunnen vluchten. Laten
we de Kokanje dus proberen los te ma
ken en weg laten drijven".
„Goed plan", zeiden de anderen. Ka
ro had genoeg gehoord. Snel liep hij weg
en zonder zijn vermomming af te leg
gen haastte hij zich naar de ligplaats
van het goede schip Kokanje. Eerder dan
de Eiermannen moest hij Brams vaar
tuig zien te bereiken!
