„De Rode Mieren"
Ir. Maliepaard: Mijn werk was
vervulling van liefhebberij
Geen tegenstelling
wildbeschermer en
tussen
jager
PANDA EN DE MEESTER-ETER
AVONTUREN VAN DONALD DUCK
versterkers
bandrecorders
STEREO HIGH FIDELITY SHOW
RECHTER TIE
KRAMMETJE FOK
J,
'ÈÉêmË
Ons vervolgverhaal
Een actuele Amerikaanse roman
Directeur Faunabeheer gaat heen
Sartre keert zich
tegen de apartheid
Japans vliegtuig
in zee gestort
ï'M
Te veel gegapt
awr ■Éi, r
MAANDAG 14 NOVEMBER 1966
14
door William Lederer en Eugene Burdick
Wildtoren
Vijftig mensen omgekomen
Hedenavond en dinsdagavond
Floris Flaneur
President Johnson wordt
woensdag geopereerd
IfWWWWWI/WWWIlWWIlWk
6)
Een andere krantenjongen, met een
latere editie van de krant, kwam
aanrennen en schreeuwde: „De Ame
rikaanse bommen hebben drieënvijf
tig priesters van het heilige klooster
gedood." Een nieuwe spanning scheen
de groep studenten dichter op elkaar
te dringen.
De ambassadeur glimlachte. Zijn
vingers plukten zenuwachtig aan de
zoom van zijn jasje. Zijn koele hou
ding van Engels-Amerikaan begon te
verdwijnen.
„De arme kerel is in het nauw ge
bracht" zei McCauley.
Ambassadeur Brown zei: „Heren,
mijn gesprek met u moet u beschou
wen als een vriendschapsgebaar van
mijn kant, als gevolg van uw ver
zoek
„De waarheid! Wat is de waar
heid?" schreeuwde een student in de
achterhoede.
Ambassadeur Brown zei: „Ik ver
zeker u dat geen enkele Amerikaan
se bom de grond van Sarkhan hee'ft
geraakt."
„Hoe wilt u dat bewijzen? Geef ons
bewijzen!"
„Heren, ik heb zo juist gesproken
met generaal Hajn, uw minister van
Defensie. Hij zal een commissie van
onderzoek naar het klooster zenden
om op de hoogte te komen van de
feiten. Ik heb van mijn regering al
de verzekering ontvangen dat er zelfs
geen enkel vliegtuig van onze lucht
macht in de lucht was toen het bom
bardement plaatsvond."
„Uw regering heeft ook de vluch
ten van de U-2 ontkend! Uw rege
ring heeft ook de aanwezigheid van
troepen van Tsjang Kai-sjek in Bir
ma ontkend. Wij willen bewijzen."
Ambassadeur Brown zei: „Heren,
uw eigen regering zal later op de
dag een verklaring uitgeven en u
elk bewijs leveren dat u wenst. Ik
dank u voor uw komst. U bent
hier altijd welkom."
Hij wuifde hen toe, boog en ver
dween in de ambassade.
„Het was een waardige terugtocht,
dat moet ik zeggen," zei Cold-
strea.
De krantenjonges begonnen weer
te schreeuwen, maar nu: „De Ame
rikanen hebben Sarkhanezen gedood!"
De leiders van de studenten en de
dragers van de spandoeken namen
de kreet over. „De Amerikanen
hebben Sarkhanezen gedood!" Ze gil
den het uit, bewogen hun spandoe
ken op en neer en stampten met
hun voeten.
Binnen enkele minuten schreeuw
den alle studenten: „De Amerikanen
hebben Sarkhanezen gedood!" en ze
stampten met hun voeten in een
donderend ritme.
Ze lieten de spandoeken vallen,
legden hun handen op de heupen van
hun voorman en begonnen de slange-
dans uit te voeren. De overigen volg
den stampend en krijsend in een
lange, wilde rij.
Voor Coldstream was dit een ver
trouwd beeld. Hij herinnerde zich de
slangedans van de studenten, die er
uiteindelijk toe geleid had dat men
Eisenhower in 1957 de toegang tot
Japan had ontzegd, de bezeten stu
denten van Saigon, die de politiek
van de Verenigde Staten hadden doen
mislukken, de hartstochtelijke en
vastberaden jongeren die elke Zuid-
koreaanse regering deden wankelen.
Hij voelde zich voor het eerst die
dag verre van op zijn gemak. Naast
hem keken de toeschouwers in de
ambassade toe in een stemming die
varieerde van geamuseerdheid tot
ongerustheid.
De studenten vormden al dansend
een kring rond de vlaggemast. De
leiders braken plotseling uit de rij,
grepen de vlaggelijn en lieten de
Amerikaanse vlag zakken. Het per
soneel van de ambassade hield de
adem in. Er heerste even stilte toen
de studenten de vlag probeerden los
te knopen.
Toen kwam 'n groep gehelmde
Amerikaanse mariniers in looppas de
hoek van het gebouw om, gewapend
met pistoolmitrailleurs. Hun officier,
een kapitein, schreeuwde een bevel
en ze liepen op de vlaggemast toe.
De ambassadeur schreeuwde: „Wat
zijn jullie van plan?"
„Een eind maken aan dat op
stootje, mijnheer."
„Hier blijven, verdomme. Wilt u
een internationaal conflict uitlok
ken?"
„Mijnheer," zei de kapitein, „als
we twee salvo's over hun hoofden
lossen, is de herrie voorbij." Hij
sprak met overwicht. „Ze zullen dan
wel dekking zoeken, mijnheer de
ambassadeur."
„Terug! Terug naar dw kazerne!"
„Mijnheer, die schoften vertrappen
onze vlag
„Mijnheer de ambassadeur, ik zou u
willen aanraden de vlag door de ma
riniers te laten terughalen.
Ambassdaeur Brown zei woedend:
„Kapitein, breng uw mariniers terug
naar de achterkant van de ambasa-
de. En wilt u," zei hij, zich tot
Coldstream en McCauley wendend,
„zo vriendelijk zijn eraan te denken
dat ik hier de ambassadeur ben."
Intussen trokken de studenten, al
slangedansend, de ambassade uit; de
vlag van de Verenigde Staten sleep
te achter hen aan door het stof.
Op de trap van de ambassade
kromp ambassadeur Browns magere
gestalte opeens in elkaar alsof hij
bescherming zocht, als een groot
dier dat in een hoek gedreven is en
om zich heen ziet om hulp. Hij wend
de zich tot zijn eerste attaché.
„Soms moet men een hoge prijs be
talen om mensenlevens te redden en
de gebeurtenissen in juiste banen te
leiden."
In zijn stem lag een smeekbede
om instemming.
HOOFDSTUK III
Het huis bij de rivier
De regentijd was weer aangebro
ken. Coldstream en McCauley reden
zwijgend het ambassadeterrein uit.
Beiden hadden al eerder opstootjes
meegemaakt. McCauley had de In
donesiërs de Amerikaanse vlag zien
neerhalen van de ambassade der
Verenigde Staten in Djakarta.
(Wordt vervolgd.)
(Van onze correspondent)
„Ik neem niet verheugd afscheid.
Ik doe dit werk zo graag dat het meer
een vervulling van een liefhebberij is
dan arbeid". Dit zegt ir. C. H. J. Ma
liepaard, directeur Faunabeheer van
het ministerie van Landbouw en
Visserij, die op 1 december de dienst
met pensioen gaat verlaten. In zijn
kamer getuigen aquarellen en teke
ningen van zijn hand van zijn liefde
voor het in het wild levende dier.
Ook hangen er de koppen van door
hem in Oostenrijk geschoten wild:
een gems en een hert. Want ir. Malie
paard is óók jager.
Dit is niet in tegenspraak met zijn die
renliefde en zijn functie als faunabeheer
der. „Het is absoluut nodig," zegt ir,
Maliepaard, „dat op gezette tijden bepaal
de exemplaren uit de wildstand worden
afgeschoten, juist om de kwaliteit op peil
te houden. Het weidelijke jagen is óók een
vorm van dierenbescherming en zeker
geen martelen, want een goede jager laat
het wild een pijnloze dood sterven."
Ir. Maliepaard heeft sinds 1961 de func
tie van directeur Faunabeheer bekleed,
een instelling, die zich voornamelijk be
zighoudt met de uitvoering van de in 1954
vernieuwde Jachtwet, die als novum een
beschermend element voor het wild bevat.
Eén van de werkzaamheden van Fauna
beheer is het reguleren van de wildstand.
In Nederland zijn het korhoen, de zee
hond, de martersoorten en de das zó zeld
zaam geworden, dat zij beschermd zijn.
Alleen met vergunning mogen jagers nog
bepaalde exemplaren van deze dierenras-
sen schieten. Zo wordt de wildstand in
toom gehouden. De Nederlandse Jacht-
raad, waar ir. Maliepaard lid van is
brengt vaak advies uit over te nemen
maatregelen met betrekking tot het wild.
Een tweede belangrijke functie van Fau
nabeheer is de behartiging van de belan
gen van de landbouw. De schade, door
dieren aan gewassen toegebracht, wordt
in het oog gehouden en uit het Jacht-
fonds, waarvan ir. Maliepaard voorzitter
is, worden schaden betaald, bijna 260.000
per jaar, bijeengebracht door de bezit-
(Van onze correspondent)
PARIJS De Franse filosoof en dra
maturg, Jean-Paul Sartre, heeft bekend
gemaakt dat hij in het voorjaar van 1967
in Parijs een internationale conferentie
over de Zuidafrikaanse apartheidspolitiek
zal organiseren. Een dertigtal organisa
ties op politieke, sociale en religieuze
en syndicale grondslag, heeft zich al ach
ter Sartre's initiatief geplaatst.
Ook de Afrikaanse Nationale Congres
partij, die in Zuid-Afrika verboden is, zal
op de conferentie vertegenwoordigd zijn.
Volgens Sartre heeft men niet het recht
het principe van de noninterventie in de
binnenlandse aangelegenheden van een
vreemde mogenheid op de rassenkwesties
toe te passen, zoals die Zuid-Afrika be
roeren.
30. Joris Goedbloed verliet gejaagd de zelfbedie
ningswinkel, en veegde buiten gekomen enige zweet
druppels af. „Ge bracht me daar toch even in last,
manneke!" sprak hij afkeurend. „Het komt niet te pas
om ongevraagd blikjes kleutervoedsel te versnaperen!
Men kan daar de grootste misverstanden door krijgen.
Ge had toch in ieder geval de lege verpakking kunnen
laten staan. Overigens blijkt me hieruit dat uw honger
buitengewone vormen heeft. Ik wil dat eens op mijn
gemak onderzoeken men weet nooit of men hier niet
een nuttig gebruik van kan maken!" Maar veel gemak
zou hij niet krijgen. Jollipop was nog steeds op zoek
naar Hapwap en diens ontvoerder, en toen de bedien
de beiden in de gaten kreeg, raakte hij in grote opwin
ding. „Daar is de schurk!" riep hij nader snellend.
„Met de kleine! Kijk nu toch eens die hongerige oog
jes aan! Het is al lang tijd voor zijn zuigflesje met
melk!" „Oei!" prevelde Joris verschrikt. „Daar is die
hinderlijke valet weer! Ik ben bang dat ik mij even
zal moeten reppen, voordat hij mij dit peutertje afhan
dig maakt!" En met die woorden zette hij er de pas in.
KLOPT
VERTEL MAAR
EENS... HOE
IS HET GE-
IK REED TB
HARD EN KEEK.
NIET GOED
UIT, AGENT/
Ditiuv Production»
World
Diltnbuteil by King Fciturci Syndicate.
ters van jachtakten en subsidies van de
regering.
Faunabeheer geeft ook bijdragen aan
het wild-biologisch onderzoek, subsidies
aan verenigingen die tot doel hebben het
wild in stand te houden zoals het Wild
Life Fund, aan de valkeniersorganisatie
e.d. Dan heeft Faunabeheer ook de taak
de belangen van de recreatie in verband
met het wild te stimuleren en het publiek
met wild in aanraking te brengen.
Daartoe is in het 3200 hectaren grote
staatswildreservaat op de Veluwe een
„wildtoren" gebouwd, waar 90 personen
tegelijk 's avonds het wild kunnen gade
slaan.
Faunabeheer doet ook alles wat moge
lijk is om de steeds zeldzamer wordende
roofvogels te beschermen. Pogingen wor
den in het werk gesteld om de uitgestor
ven raven weer in Nederland terug te
brengen. Vier exemplaren uit Duitsland
huizen in een kooi in het reservaat. Als
deze vogels jongen krijgen, hoopt men dat
zij in Nederland zullen blijven.
Dit zijn enige facetten van het boeiende
werk, dat Faunabeheer onder leiding van
ir. Maliepaard verricht. Daarvan gaat hij
nu afscheid nemen, na jaren van dienst
ten behoeve van het dier. „Met de be
scherming ervan zal ik doorgaan zolang
ik nog schrijven kan," zegt ir. Maliepaard
die samen met prof. dr. A. de Vos een
boek schreef, getiteld „Dieren sterven uit,
de fossielen van morgen in vijf wereldde
len." Een van zijn zoons, die in Canada
woont, zet daar het werk van zijn vader
voort. Hij beschermt daar het wild in
dienst van Wild Life Management.
TOKIO (Reuter) Een Japans vlieg
tuig met 50 mensen aan boord is zondag
ten westen van Matsoejama op het ei
land Sjikokoe in zee gestort. Alle inzitten
den zijn om het leven gekomen.
Het toestel, een YS-11 van de Nippon
Airways, daalde op het vliegveld van
Matsoejama, sprong bij het neerkomen
echter weer omhoog en stortte daarna in
zee. De YS-11 een toestel met schroef-
turbine-aandrijving, is na de wereldoor
log in Japan gebouwd. Vele lijken zijn
geborgen.
ADVERTENTIE
vanaf half acht doorlopend demonstraties
BRINKMANN - Grote Markt - Haarlem - Kroonzaal
KRUISWEG 47-49 HAARLEM TEL, (02500)-11532
'r A T Oyi4 *t t.-i
EEN VAN de mistroostigste hedendaag
se modieuze woorden is „planning", hol
en zonder wezenlijke betekenig. We wor
den er dag na dag, dagblad na dagblad,
redevoering na redevoering, mee om de
oren geslagen. Een woord, dat bij uitstek,
zich leent tot dom denken.
Ik heb een grondige hekel aan dit woord
juist omdat het niet, zoals zovele andere,
in de mond van taainozems bestorven
ligt, doch, omdat het misbruikt wordt door
praters en schrijvers, die beter moesten
weten.
Natuurlijk ben ik voor planning. Ieder
redelijk mens doet er aan; ten opzichte
van zijn eigen individuele leven, zijn fa
milie, zijn vrienden, zijn land, de we
reld en de mensheid.
Doch waar ik mij tegen verzet is de
wijdverspreide gedachte, het taaie mis
verstand, dat, zodra iemand komt aanzet
ten met planning, hij een constructieve
bijdrage heeft geleverd tot de oplossing
van een probleem. Om het anders te zeg
gen: er zijn zo veel kwakzalvers onder
de planners en zo weinig stralende ster
ren tussen de plannen; zoveel fraai-klin-
kend hol geplan en zo weinig uitvoer
baars. Als er gepland wordt, dient dit te
geschieden in de sfeer der realiteit en niet
in die van het sprookje.
Ik wil niet eens zeggen dat de meeste
planners onbetrouwbaar zijn; wellicht be
staat hun meerderheid uit brave bedoe-
lers.
Des te gevaarlijker omdat de stem-des-
harten zo vriendelijk en welluidend is,
dat zij het hooggeacht auditorium verleidt
tot instemming met de voorgeschotelde
plannerij en aldus het evenwicht ver
breekt tussen emotie en redelijkheid, tus
sen sentiment en zakelijkheid.
Veel geschreeuw en weinig wol. Praat
jes vullen geen gaatjes. Wonderlijke we
reld, goede vrienden.
De theoretici, de aanpakkers, de plan
ners, de woordenkramers, de kwakzalvers,
de kwaaie rakkers en de goedbedoelers
zijn koortsachtig in de weer. En slag
woorden, kreten, leuzen vallen dag en
nacht op ons neer.
De wereld van de fabel. Nooit hebben
de sprookjesvertellers zo veel te vertellen
gehad. Over soep en margarine, politiek
en tandpasta, economie, planning, zeep en
letterkunde. Van diepvriesboontjes tot
Neeltje Maria Min.
En wij, het heilig volk, zijn het slacht
offer van kreten, formules, raadgevingen
en receptuur. Des te gemakkelijker en
welwillender slachtoffer naarmate onze
samenleving gecompliceerder wordt en
wij op eigen kracht en inzicht niet meer
in staat zijn uit de doolhof te geraken.
FREDERICKSBURG, (Reuter) Pre
sident Johnson heeft bekend gemaakt dat
hij woensdagmorgen in het marinehospi
taal te Betheesda bij Washington geope
reerd zal worden.
De 53-jarige Engelse Florence Jones
had in de loop der jaren zoveel uit
winkels gestolen dat plaatsgebrek haar
noopte nu en dan heimelijk wat terug
te brengen. Daarbij is zij betrapt. Een
bestelwagen van de politie heeft zeven
maal moeten rijden om alle gestolen
uit de woning van juffrouw Jones te
halen. Er waren 1.500 blikjes dieren-
voeding bij. Juffrouw Jones heeft geen
huisdier.
56. Als de apotheker Yuan Kai de werk
kamer van Rechter Tie binnenkomt, kan
hij zijn woede en verontwaardiging niet
meer verbergen. „Wat betekent dit nu
eigenlijk, edelachtbare!" zegt hij verhit.
„Vanochtend nog heb ik u meegenomen
op de jacht. Daarna ben ik opgepakt
als de eerste de beste struikrover! Waar
wordt ik eigenlijk van beschuldigd?"
„Rustig, meneer Yuan Kai", zegt Rechter
Tie. „In de eerste plaats moet u me eens
vertellen waarom u de bedelaar wilde uit
horen. Of nee, ik zal zelf het antwoord
geven. V wilde weten of ik aanwijzingen
tegen u verzameld had." De rechter zwijgt
even en vervolgt dan met dramatische
stem: „Yuan Kai, ge hebt de dichter Meng
Lan vermoord, en ook de broer van me
vrouw Meng, Shih Ming, uw handlanger
bij de goudroof. Beken uw misdaden,
Yuan Kai!" De apotheker staat als aan
de grond genageld. Dan barst hij los in
een stroom van woorden: „Een net van
leugens! Omdat u niet in staat bent de
ware dader te vinden, wilt u een onschul
dige laten opdraaien voor de misdaden.
Zonder een schijn van bewijs! „Zwijg,
Yuan Kai", buldert de Rechter, „Ik heb
bewijzen in overvloed, zoals u zult be
merken Allereerst gaan we nu naar me
vrouw Meng. Haar getuigenis zal u zeker
op het schavot brengen!"
i;u
677. Vlakbij de struiken was Karo blij
ven staan, opgetogen door het onverwach
te gemiauw, dat hij had gehoord. Ei-
was dus nog een poes op het eiland en
dat kon hem alleen maar welkom zijn.
„Miauw", zei hij zacht terug..en met
een weken de struiken uiteen. Grijnzend
omringden de Eiermannetjes de vermom
de scheepskat, die nu pas begreep, hoe
gemakkelijk hij in de val was gelopen.
Aan vluchten viel voorlopig niet te
denken. Schijnbaar verslagen liet Karo
zich dus terugvoeren naar het kamp,
waar Bram nog steeds druk aan het
metselen was.
„Ik heb de Kokanje verborgen", zei
Karo.
„Waar?" vroeg Bram, maar dat zei
Karo niet. Wat Bram niet wist, konden
zijn gedachten ook niet verraden.
„Als de Eiermannetjes je gedachten
lezen, zouden ze dadelijk weten waar zt
zoeken moesten", zei hij. Bram haalde
de schouders op. Het leek hem allemaal
hopeloos, want er was geen plan te be
denken, waar de Eiermannen door hun
vreemde gave niet meteen achter zouden
komen.
Een oplossing leek onmogelijk.
