Dick van Dyke-show
definitief ter ziele
Polnareff
R UIMTE-
PRAAT
w
4
t
z
V k
t
1
j *■1
«lliïl:
Maar nog voor
vele uurtjes
pret-in-blik
ZATERDAG 2 6 NOVEMBER 1966
Erbij
19
Leden van groepje
oogsten triomfen
in films, musicals
en op het toneel
In drie
maanden
van de
üoot naar
de top
V
Op de planken
WM ::|f
Speciale shows
Br i *iii
WIE ONTSNAPPEN WIL
DIE MOET SNEL ZIJN
mm
HOLLYWOOD. De Dick van
Dyke-show, die al sinds jaren over
al ter wereld grote triomfen viert,
zal voorlopig nog wel een topper"
blijven. In ieder geval zal zijn einde
nog wel enkele jaren uitblijven.
Dat valt op te maken uit een be
zoek aan de droomfabrieken van
bioscoop en beeldbuis, Hollywood.
Hoewel men met het filmen van de
show al enige tijd geleden is op
gehouden, zijn de ingeblikte resul
taten van vijf succesvolle jaren nog
dagelijks te zien, zowel op de scher
men in Amerika als ver daarbuiten.
Zal Dick dus voor miljoenen kij
kers nog menig ontspannend uurtje
brengen, velen menen dat ook de
herinnering aan „de goede oude
dagen" der Van Dyke-shows nog
lange tijd zal blijven voortleven,
omdat de spelers tegenwoordig op
andere plaatsen triomfen vieren.
Zij zullen altijd de levende her
innering blijven vormen aan de
glorieuze tijd van de Dick van
Dyke-shows, zelfs wanneer deze op
een dag van de t.v.-schermen zullen
zijn verdwenen.
„VELE briefschrijvers", zegt Dick
van Dyke, „veroordeelden en bekriti
seerden onze bslissing, de show te
stoppen omdat we onszelf daarmee bij
na zeker in het vergeetboek zouden
plaatsen. Ze voerden daarbij voorbeel
den aan van grote of kleinere sterren,
die om de een of andere reden een
bekende show vaarwel hadden gezegd
en in de vergetelheid waren verdwe
nen."
Er lijkt evenwel geen enkel gevaar
van die aard te bestaan voor Dick of
een van de andere leden van zijn illus
tere gezegschap. Het klinkt nu al bijna
als een sprookje, maar Dicks schema
voor de volgende zeven jaar is volop
gevuld met het maken van films.
„Dicks contracten", zegt Tom Jones
die voor Van Dykes (eigen) produk-
tiemaatschappij werkt, „behelzen on
dermeer veertien hoofdfilms, waarvan
de eerste zes al vaste vorm hebben
aangenomen. Twee films, die hij maak
te na het besluit, met de serie op te
houden „Mary Poppins" en „Lieu
tenant Robinson Crusoe U.S.N." ont
wikkelen zich nu al tot de twee groot
ste geldmakers uit de geschiedenis van
de Walt Disney-studio's".
DICK VAN DYKE is niet de enige
van de „ouder groepdie de stap van
het kleine naar het\grote scherm heeft
gewaagd. Ook Maiy Tyler Moorde,
Dicks tv-vrouw, is in de filmbusiness
gesprongen. Haar eerste film was
„very modern millie", waarin ze speelt
met Julie Andrews. Hoewel Mary er
niet een van de „grote" sterren in is,
had ze er toch wijsgerige gedachten
over. „Ik heb een rol gekregen, die
iedereen wel zou willen hebben in een
grootse film als deze. Het is een begin.
DEZE MAAND had in Parijs een
platenfestijn plaats, waarop de
nieuwste opname van de zanger Mi
chel Polnareff werd aangeboden:
„Sous quelle étoile suis-je né?" Wil-
leke Alberti bood haar Franse col
lega haar eigen pas-verschenen
plaat aan: „Rozen, tien rozen," de
Nederlandse versie van Polnareffs
chanson „Love me, please love
me."
Men vond het een leuk idee, want
Willeke is tot nu toe de enige, die
een buitenlandse versie van een
Plnareff-chanson brengt. Hij zingt
ze namelijk zelf: de Duitse en de
Italiaanse.
MICHEL POLNAREFF steeg in
drie maanden van de goot naar de
top van de televisiemast. Hij eet
elke avond in het restaurant waar
hij kort tevoren als bordewasser
werd weggeschopt wegens zijn lan
ge haren. En zijn handtekening
siert de platenhoes van de „stille"
die hem pas geleden hardhandig op
pakte van de trappen van de Sa-
cré Coeur. Michel is omhoog gescho
ten als een straaljager.
ZIJN OUDERS kwamen uit het
variété-vak, maar toen hun zoontje
amper drie jaar al met een eigen
geschreven liedje kwam aanzetten,
offerde mama onmiddellijk haa^
carrière op om het „wonderkind
onder haar persoonlijke hoede te
nemen. Hij kreeg lessen in solfège,
harmonie en piano en kreeg overal
een tien. Op school was hij de
beste van de klas. Maar omdat hij
toch geen meesterpianist bleek,
moest hij op een bank gaan wer
ken. Hij schijnt het er enkele maan
den te hebben uitgezonden. Toen
smeet hij twintig franc in het ge
zicht van de directeur: „Ik verdom
het om mijn haar te laten afknip
pen, Ajuus." Hij liep niet alleen weg
van de bank, maar ook van huis.
„Ik werd een beatnik. Ik kon me
eindelijk jong voelen en spelen,
wat ik als kind nooit had gekund.
Wat ik speelde? Muziek natuurlijk.
Gitaar." Blijkbaar heeft Michel,
daar op de trappen van de Sacré
Coeur, pas voor het eerst van zijn
leven „echt muziek gemaakt." En
echt honger geleden.
Hij zwierf een jaar lang, door
heel Frankrijk. Hij moet zich ten
slotte zo diep hebben gebukt dat
hij op de trottoirs knielde en er
krijttekeningen op maakte met het
onderschrift: „Ik kan niet tekenen,
maar ik heb honger". Maar hij zal
u verzekeren dat hij zich tenmin
ste vrij voelde.
Diezelfde taaiheid bezit hij nog
steeds. Zijn eerste plaat „La pou-
pée qui dit non" (De pop die nee
zegt) haalde 150.000 exemplaren.
Onmiddellijk daarop kreeg hij ova
tie na ovatie.van orkestmusici
(hetgeen zelden gebeurt). Plus
de prijs der Critiek, unaniem toe
gekend door alle journalisten. Zijn
tweede plaat was „Love me". Maar
dat nummer duurde 4.25 minuten.
Een normaal chanson duurt 2V2 .mi
nuut. „Haal er maar een minuut
uit, jongeman" zeiden de platenma-
kers.
„Nee" zei Michel Polnareff.
„Wat nee? Je schrapt, of we ne
men het hele nummer niet".
„Ik schrap niet, en je neemt het
hele nummer wel" sprak Polnareff.
Hij won. De plaat haalt een
enorm cijfer, en als je daar Duits
land, Italië en nu ook Nederland
bij optelt.dan is het best te be
grijpen dat de titel van zijn vol
gende nummer, onlangs van de per
sen gekomen kon luiden: „Onder
welke ster ben ik geboren?"
Hoewel.met de Nederlandse
vertaling van een liedje weet je
het nooit.
Om nu al direct in een film als ster
te schitteren, had voor mij wel eens
noodlottig kunnen worden. Nu heb ik
de kans een hoop te leren."
DAT ZEI ze een paar maanden ge
leden toen men juist met de opna
men was begonnen. Weinig besefte
Mary Tyler Moore dat haar iets groot
ser dan zij ooit had durven dromen
zou overkomen voordat de filmopna
men zouden zijn beëindigd. Vier maan
den had de beroemde Broadway-pro
ducer David Merrick al ^gezocht naar
een zangeres, die tevens actrice was
om de rol te vervullen van Holly
Folightly in zijn musicalversie van
„Breakfast at Tiffany's". Een paar
weken geleden kreeg Mary een tip,
die nu zal resulteren in een eigen mu
sical op Broadway. Zelf reageert ze
er nogal laconiek op: „Ik denk dat
ik nog een poosje zal moeten wachten
om filmster te worden."
EEN ANDER lid van de oude tele
visiefamilie die Mary wel eens zou
kunnen tegenkomen met een eigen mu
sical is Rose Marie. De laatste tijd
heeft Rose Marie veel gastrollen ver
vuld in televisieshows waarvan er in
de toekomst mogelijk ook enkele op
de Nederlandse beeldbuizen zullen ko
men. Haar manager Bill Couski zegt:
„Kort geleden is ze gaan praten met
enkele Newyorkse producers over me
dewerking aan een musical. Ze was
er niet zeker van of ze het wel wilde,
of zelfs maar kon doen. Dus besloot
ze om zekerheid te krijgen het eerst
eens te proberen in een van de musi
cal-theaters in Hollywood, waarin een
van de vroegere Broadwayshows
„ging". Een paar weken geleden start
te ze in een hoofdrol in de oude Ethel
Merman-show „Call me Madam". Suc
ces hoe kan het anders bleef
niet uit."
MET HAAR herwonnen vertrouwen
lijkt het er nu op dat Rose Marie mis
schien spoedig op het Newyorkse to
neel zal staan. „Maar er zijn nog veel
andere aanbiedingen", zegt ze. „Ik
weet nog niet wat ik zal doen. Mo-
rey Amsterdam en ik hebben een aan
bieding gekregen voor een nieuwe tv-
serie, die eind 1967 moet beginnen.
Maar het is of New York of Holly
wood; er is geen tijd voor beide dingen
in diezelfde periode".-Als het mogelijk
is, zou Rose Marie graag weer samen
werken met Amsterdam, die ze al
meer dan 20 jaar kent. Vorig voor
jaar maakten ze samen een film die
„Don't worry, we'll think of a title"
heette (geen zorgen, we bedenken nog
wel een titel). Volgens de critici had
den ze er beter niet aan kunnen be
ginnen. „Het was niet zo best", zegt
V
r
.'"yj 'tS' -
mÊmT
Couski er zelf van, „maar als er niets
anders kan worden gezegd, kan ik nog
wel meedelen dat ze een hoop plezier
hebben gehad, toen zij die film samen
maakten. Beiden gaan niet rustig af
wachten totdat ze samen iets kunnen
doen, maar ze hebben wel altijd hun
ogen voor dergelijke dingen".
MOREY AMSTERDAM staat even
min te trappelen van ongeduld. Sinds
de opnamen voor de Dick van Dyke-
show gestaakt zijn heeft Morey het
net zo druk gehad als dei rest van het
oude groepje. Zijn werkzaamheden als
nachtclubconferencier brengen hem
naar alle windstreken, voorts speelt hij
geregeld gastrollen in televisieseries.
Een vriend beschreef eens Morey's ge
dachten hierover: „Als hij een vrije
dag heeft, denkt hij dat hij werkeloos
raakt".
Een van de vaste gasten in de tv-
show van Dick van Dyke was Jerry
Paris die buurman Jerry speelde. Be
ginnend als een acteur in de show,
verminderde hij zijn werkzaamheden
bij andere series om zijn tijd vervol
gens te vullen met het bestuderen van
filmproduktiemethoden. Zijn ijver re
sulteerde tenslotte in een leidinggeven
de taak bij de show, die zodanig uit
groeide dat hij er steeds meer vat op
kreeg. Toen de opnamen van de Dick
van Dyke-show werden stopgezet was
hij min of meer de man om wie
alles draaide. Nu heeft hij een serie,
waarin hij eigen baas is. „Hey, land
lord" heet die reeks, waarvan de uit
zendingen in de VS pas begonnen zijn.
DICK VAN DYKE zelf heeft de tele
visie ook niet in de steek gelaten.
Hij heeft een contract getekend voor
drie speciale shows voor een van de
Amerikaanse netten en bereidt zich
er al op voor. „Ik zal er allerlei din
gen in doen waarvoor ik tot op dit mo
ment geen kans heb gehad en die ik
waarschijnlijk ook niet meer zal kun
nen doen in een van mijn toekomstige
'v.
y -
2
Rob en Laura Petri, alias Dick van
Dyke en Mary Tyler Moore, zoals
miljoenen hen kennen.
films", zegt hij. En zijn gedachten
gaan uit naar zowel pantomime als bij
voorbeeld een concert op de klavecim
bel.
HIJ HEEFT waarschijnlijk gelijk als
hij zegt dat daarvoor in zijn toekom
stige films geen plaats meer zal zijn.
Tenminste, als de film die zo juist ge
reed is gekomen een voorbeeld is van
zijn toekomstige activiteiten. „Divorce,
American style" (scheiding op zn
Amerikaans) is een soort komische
aanklacht tegen de voor ons vreemde
Amerikaanse scheidingsgewoonten. „Ik
weet dat ik er een hoop reacties op
zal krijgen", zegt hij er zelf van
„want het is nu niet bepaald het soort
familie-ontspanning waarmee de mees
te mensen mij in verband brengen".
AL DE VROEGERE spelers in de
Dick van Dyke-show zullen elkaar zo
veel mogelijk trachten te zien. „Bijvoor
beeld", zegt Tom Jones, „die avond
toen Rose Marie begon in „Call me
Madam", toen de hele oude garde aan
kwam, dineerde en vervolgens een bus
huurde om gezamenlijk naar het thea
ter te gaan. Na de voorstelling brach
ten ze Rose een grote hulde". „Zo ma
ken ze nu al plannen voor een feest
voor Mary Tyler Moore en haar man,
Grant Tinker, een van de leidende fi
guren bij de N.B C. De „party zal een
afscheidsfeest zijn voor beiden, want
Mary gaat naar haar nieuwe New
yorkse musical terwijl Grant in een
andere N.B.C.-job start.
Dick van Dyke met Debbie Rey
nolds in zijn tweede grote film,
„Scheiding op z'n Amerikaans".
■■.y.
WIL DE MENS de maan be
reiken, dan moet hij bestand zijn
tegen een verblijf van een aantal
dagen in de buitenaardse ruimte
en op de maan zelf. Russische
en Amerikaanse ruimtevluchten
hebben bewezen dat een mens
zich kan beschermen tegen de
gevaren van zo'n verblijf.
Op de aardbodem kunnen wij
vrij rondlopen en ademhalen
zonder speciale voorzorgen. Die
voorzorgen treft de dampkring
waarvan wij de lucht inademen
voor ons. Maar deze zogenoem
de atmosfeer vormt maar een
dunne schil rondom onze aard
bol. Desondanks beschermt zij
ons afdoende tegen de gevaren
van de kosmos, zoals allerlei
vormen van straling.
Willen wij de aarde verlaten,
ruimtevaarder, alleen of in
gezelschap van een collega,
vluchten om de aarde gemaakt.
Voor zo'n vlucht is verder no-
dan moeten wij dus behalve
voedsel en drinken ook „lucht"
meenemen en ons opsluiten in
een hermetisch gesloten capsule.
In zulke capsules heeft al menig
dig, dat de capsule met grote
snelheid wordt voortbewogen,
anders zou hij na de lancering
meteen terugvallen naar de aar
de, als gevolg van de werking
van de zwaartekracht (de aan
trekkingskracht van de aarde).
PAS WANNEER zo'n capsule
een snelheid heeft van ongeveer
zeven kilometer per seconde kan
hij dicht bij de aarde in een om-
loopbaan blijven lopen. Om
koers te kunnen zetten naar een
ander hemellichaam is een nog
grotere snelheid nodig: ruim
11 kilometer per seconde. Deze
snelheid heet daarom de ont
snappingssnelheid.
De enige tot nu toe bekende
manier om een voorwerp die
snelheden te geven is de metho
de van de raketaandrijving.
V
