„De Rode Mieren"
KNIPSELKRANT
25.000
FRANSE
7.>
RECHTER TIE
PANDA EN DE MEESTER-ETER
KRAMMETJE FOK
AVONTUREN VAN DONALD DUCK
r
Snelle verlichting
van pijn in spieren
en gewrichten
kochten
Liverpool
against
the Provo's
r
/i.®\
Een actuele Amerikaanse roman
door William Lederer en Eugene Burdick
WIJ
ZEER
VOORDELIG
FLESSEN
CHAMPAGNE
DAAROM
BIJ UW
KRUIDENIER
van
voor
WOENSDAG 7 DECEMBER 1966
Ons vervolgverhaal
(Kop uit de Daily Mail)
"i
i"J-
«Itlï
ADVERTENTIE
VWWWWWWKWW/W
26)
Na de lunch nam Hajn Bandor
mee naar het exercitieterrein van
de Koninklijke Academie. Hij het
Bandor een nieuw machinegeweer
zien. de M 60, dat ze pas ontvangen
hadden. Ze hadden er zes gekocht en
zes ten geschenke ontvangen van de
Verenigde Staten. Hajn ging vol be
wondering met het wapen om en
liet er de uitstekende hoedanigheden
van zien. Het had een veel grotere
vuurkracht dan het oude kaliber 50,
was lichter, doorstond beter het kli
maat van de rimboe en was veel
gemakkelijker te bedienen.
Bandor stak zijn hand uit en raak
te het wapen aan. Het zag er slank,
glanzend en bedrieglijk uit, zei hij.
Hij was eigenlijk bang van vuurwa
penen.
Toen ze het exercitieterrein ver
lieten, vroeg Hajn of Bandor er iets
op tegen had als ze wat langs de
rivier wandelden in de buurt van de
pier en de opslagplaats van Bandor.
Deze stemde hier gretig in toe.
Hajn zei dat hij wat ontspanning
nodig had. Hij vond het jammer dat
deze M 60's de enige nieuwe wape
nen waren die Sarkhan zijn kleine,
maar dappere leger in jaren zou
kunnen geven. Maar hij begreep het,
zei hij: Sarkhan was een arm land
en de kans op oorlog was gering.
Het kantoor van Bandor was ge
vestigd in een groot oud pakhuis
aan de oever van de rivier. Het zag
er bouwvallig uit, maar het was ge
bouwd van sterk djatihout dat in de
loop van de tijd hard en solide was
geworden.
„En wat denkt u van mijn rapport,
generaal?"
„Eerlijk gezegd verontrust het me.
Ik begrijp eruit dat we in de gebrui
kelijke moeilijkheden verkeren van
een klein land met een landbouweco
nomie. We zijn overgeleverd aan de
seizoenen, de oogst, het stijgen en
dalen van het peil der rivieren, de
opbrengst van de ertsaderen in de
tinmijn."
„Wat wij nodig hebben, Hajn, en
op elke vergadering van de Kroon
raad heb ik dat naar voren ge
bracht, is de een of andere lichte
industrie die gemakkelijk kan over
schakelen op bepaalde produkten die
men in het buitenland gebruiken
kan," zei Bandor.
„Maar in je rapport zeg je dat ons
daarvoor de middelen ontbreken. Om
het maar kort te zeggen, we zijn
bankroet."
„Sedert de oorlog zijn we voortdu
rend min of meer bankroet geweest,"
zei Bandor. „Niet erg, maar een
beetje. De hulp van de Verenigde
Staten en van de Verenigde Naties
hebben ons er bovenop gehouden.
Dit jaar is niet slechter dan vorige
jaren. Maar ortidat we een landbouw-
natie zijn en we genoeg te eten heb
ben, loopt ons bankroet niet zo in
het oog." Bandor zweeg even. „Dat
is onze moeilijkheid. Het wordt niet
opgemerkt. Andere noodlijdende na
ties zijn weer financieel gezond ge
worden. Wij blijven bankroet. We
hebben geen kapitaal om een lichte
industrie te vestigen, daarom kun
nen we geen kapitaal vormen en
daarom kunnen we geen lichte in
dustrie in het leven roepen."
Hajn gaf geen antwoord. Hij keek
naar het enige schip dat aan de
pier van Bandor gelost werd. Lange
rijen mannen liepen op een sukkel
drafje de loopplanken af, beladen met
kisten en zakken. Ze kwamen ge
bukt naar beneden en ze gingen on
beladen, met gestrekte ruggen te
rug. Het havengebied was maar
klein, maar de behoeften van Sar
khan waren ook maar gering. Aan
weerszijden van de haven was vol
doende ruimte voor uitbreiding-
„Ik zie de vicieuze cirkel heel
goed, Bandor," zei Hajn. „De enige
mogelijkheid is blijkbaar hulp van
buitenaf. Maar zoals je weet, heb
ik me altijd verzet tegen militaire
hulp, of die nu van China, Rusland
of de Verenigde Staten kwam. We
zijn een neutraal land en zo zou ik
het graag willen houden."
„Je hebt op de vergaderingen van
de raad altijd dat standpunt ingeno
men," zei Bandor.
„Bandor, zoals je weet, ik heb
acht jaar in de Verenigde Staten ge
woond," zei Hajn. „Om de paar jaar
ga ik terug om mijn militaire ken
nis op te frissen en bij te blijven.
Ik weet wat er in Washington om
gaat. Weet jij wat anti-oproer hulp
is?"
Bandor schudde vol aandacht zijn
hoofd.
„In Washington noemen ze het
C.I. Counter Insurgency. De op-
"zet is pro-communistische oproerige
bewegingen in bevriende of neutrale
landen tegen te gaan. Nu menen wij
dat er hier geen communistische agi
tatie is, maar weten we dat wel ze
ker? Er zijn namelijk toch wel enke
le aanwijzigingen voor. Als we door
de communisten bedreigd worden,
hebben we recht op alle mogelijke
hulp van de Amerikanen, van radio
stations af tot voedsel toe. De voor
raden zouden bij tonnen ons land
binnenstromen." Hij zweeg even. „Ik
ban bang dat enkele leden van de
raad het die richting willen uitsturen
om uit onze financiële moeilijkheden
te geraken. Al zal het een zware
taak voor je zijn, Bandor, toch hoop
ik dat je je ertegen zult blijven
verzetten onze neutrale houding prijs
te geven."
Bandor zweeg en keek Hajn van
opzij aan. Hij maakte vlug enkele
berekeningen. Maandelijks liepen
hoogstens zeven schepen Haidho bin
nen. Hij had de Amerikaanse hulp
acties voor Thailand, Formosa en
Laos bestudeerd. In Sarkhan zou een
bescheiden hulp het aantal schepen
kunnen doen stijgen tot vijfenveertig.
De werven van Bandor NV zouden
de benodigde meerdere havenruimte
in enkele weken voor gebruik gereed
kunnen maken.
„Er zijn ook nog enkele bijkomen
de vormen van militaire hulp, zelfs
als het communistische gevaar gewe
ken zou zijn," zei Bandor naden
kend. „Op Formosa verlenen de Ame
rikanen grote steun aan een program
ma van opvoedkundige en landbouw
kundige bijstand als een soort over
gang naar het beëindigen van de
hulp. Bovendien zou een flinke onder
handelaar erop kunnen aandringen
dat de Amerikanen het land voorzien
van zijn eigen fabrieken voor munitie
voor kleine wapenen, onderdelen voor
vervoermiddelen, réparatiewerkplaat-
sen voor elektronische apparaten.
(Wordt vervolgd.)
We willen deze knipselkrant graag
beginnen met een (actueel) stuk in
I de DAILY MAIL over de wedstrijd
van vanavond tussen Ajax en Liver
pool. Dit schreef Brian James over
I het gevecht van „Liverpool tegen de
provo's":
De Liverpoolspelers zullen door een
honderd voet lange tunnel van onbreek
baar glas schuifelen naar een veld, dat
omringd zal zijn door een omheining van
staal en prikkeldraad. De tunnel en de
omheining vormen een deel van de voor
zorgen die zijn genomen om de menigte
in toom te houden bij de cupwedstrijd,
die Liverpool in Amsterdam met Ajax
uitvecht. Deze maatregelen zijn niet tegen
Liverpool of Liverpool-supporters gericht,
maar door de politie geëist om de recente
golf van hooliganisme (overmatig chauvi
nisme) bij de „provo's" in Holland in
toom te houden. Scheidsrechters en spe
lers zijn geslagen in een plotselinge uit
barsting van wetteloosheid. Een van de
velden, waar zich de ergste incidenten
hebben voorgedaan, is het Olympisch sta
dion waar Liverpool zal proberen de
kwartfinales te bereiken. Vorige maand,
toen Nederland tegen Tsjechoslowakije
speelde, werd de scheidsrechter door een
speler geslagen, ontstonden er vechtpar
tijen in het publiek, liepen toeschouwers
het veld op en moest de polite met geweld
een weg banen voor de officials. Vandaar
de omheining, vandaar de glazen tunnel,
die bescherming biedt tegen flesjes en
kussens. Politiehonden zullen voor de tri
bunes patrouilleren".
Aldus Brian James.
Een blad dat zich zeer geërgerd heeft
aan de verruwing van de voetbalsport is
TROUW. Het schreef onlangs:
„Er spelen zich de laatste tijd bescha
mende tonelen op de voetbalvelden af.
Doordat de televisie deze tegenwoordig in
bij na elke huiskamer brengt gebeurt dat
niet meer op een afstand. Het is duide
lijk, dat de voetbalsport bezig is in verval
te raken.
Een vriendschappelijke wedstrijd tussen
Nederland en Tsjechoslowakije ontaardde
in een ordinaire rel. Het Rotterdamse
Sparta keerde uit Zwitserland met twee
gewonden van een Europa-cupwedstrijd
terug. Ook het zaterdagvoetbal ontkomt
niet aan de algemene tendens: tijdens de
voetbalwedstrijd VoorwaartsZuidvogels
in Vriezeveen werd de scheidsrechter mis
handeld.
Het wordt hoog tijd dat de bonden
nationaal en internationaal
tot ernstig beraad. Het is duidelijk dat de
ADVERTENTIE
Dringt direct door tot aan
de haard van de pijn
Reumatische pijnen, spit, zenuwpijnen.
verstuikingen, stijve nek en ledematen
niets werkt sneller, niets werkt aangenamer
ter verlichting van pijn dan Algesal-balsem.
Onmiddellijk in de huid doordringend, werkt
Algesal diep op de weefsels in tot aan de
haard van de pijn (zonder oppervlakkige
warmtesensatie of irritatie van de huid te
veroorzaken) en "doorstraalt" verlichtend
weefsels en spieren tot in de gewrichten.
Reumatische pijnen en stijfheid maken
spoedig plaats voor een durend gevoel van
verlichting en welbehagen.
Wacht niet tot de pijn uitbreekt! Zorgt
dat U thuis altijd een tube Algesal bij de
hand hebt om zodra het nodig is de pijn te
verlichten. ALGESAL bij alle apoth. en drog.
(straat(terreur: van die in het Duitsland
van na de le wereldoorlog tot Luther
Kings massavernielingen in de Verenigde
Staten. Wellicht ook eens en het zal
dan te laat zijn van provotariaat en
andere gangmakers van de proletarische
republiek. Met grote zorgvuldigheid zijn
in Frederiks boek alle details over dit
thema samengebracht".
Het blad motiveert zijn boekbesprekin
gen aldus:
„Juist die publikaties, die systematisch
doodgezwegen of laatdunkend in recen
sies worden afgedaan, houden óns sterk
bezig. En daar wij het niet kunnen laten
betere voorlichting te geven dan onze
(gelijkgeschakelde) pers hebben wij ons
voorgenomen gergeld uitgaven naar vo-
ren te brengen, die onder geen beding aan
ons aller bijzondere aandacht onttrokken
mogen worden."
Weinig keus
Een dergelijk geluid vonden we in het
ADVERTENTIEBLAD voor Alphen aan
de Rijn:
„Toen enige tijd geleden de voorzitter
van een nogal aanzienlijke fractie zijn
visie gaf over het zijns inziens bestaan
van een „intellectueel proletariaat kon hij
zeker niet vermoeden, dergelijke lieden in
eigen gelederen te bezitten. Want als
zelfs een Senator in de Kamer tot straat
vechterspraktijken overgaat, nou, dan zeg
je toch niks meer.ook al is de aangeval
len afgevaardigde dan destijds nogal anti
communistisch, of, zo men liever wil, pro-
Duits geweest. Ja, veel keus was er vroe
ger niet. Weet u, waar er veel keus is?
Bij „Centrum", Kerkstraat 51, Bodegra- I
ven".
wijk. Deze verenigingen geven jongens I Aldus een advertentie van een tv-han-
gratis toegang als zij maar lawaai maken, delaar met weinig goede smaak.
Enkele meer geciviliseerde clubs hebben I
n ituj. n/riTT T
spelregels dringend herziening behoeven;
zij moeten worden verscherpt. De scheids
rechters zullen meer bevoegdheden moe
ten krijgen. Het is een belangrijk middel
om een verdere verzieking van de voet
balsport tegen te gaan. En het publiek zal
moeten beseffen dat het zich oo de vel
den, waar het als toeschouwer aanwezig
is, correct behoort te gedragen.
Nieuw geluid
En dit schreef de NIEUWE LINIE over
een nieuw geluid:
„Wanneer het met het Nederlands voet
balelftal ooit nog eens een keer bar slecht
zal gaan, zal de voetbalbond, zo vernemen
wij, het volgende plan uitvoeren: Iedere
Nederlander, oud en jong, man of vrouw,
kan gratis het Olympisch of Feijenoord-
stadion binnenkomen, mits uitgerust met
ratels, toeters of stinkbommen om „Oran
je" moed in te stampen.
De Nederlandse Sport Federatie zal
dan de recette opbrengen. Dit plan is ge
baseerd op ervaring van Telstar en Elink
CHAMPAGNE
op dit thema varianten. Mocht MVV in
de gevaarlijke zone blijven, dan zal de
Maastreechter Staar worden uitgenodigd
voor opwekkende klanken, PSV zou een
beroep willen doen op het Brabants Or- j
kest, Volendafh op de Boertjes van Buu-
ten, Feijenoord op Johnny Hoes, enzo-
voorts. Voor de musici zou een glorieuze
tijd aanbreken. Is er de laatste tijd niet
veel gesproken over Sport en Kunst of
Kunst in de Sport?
Boven de veertig
Het schone blad „BOVEN DE VEER-
TIG" door ons al meermalen gesigna
leerd, mag in de openbare leeszaal in Am-
sterdam niet op de leestafel liggen. Tot
grote woede van hoofdredacteur Van Eys-
den en van de „Nieuwsbrief".
„Bladen als Vrij Nederland en Provo"
mogen wel, zo constateert de Nieuwsbrief.
Om weer eens een beeld te geven van
BOVEN DE VEERTIG een bespreking die
dit blad wijdt aan een boek van Hans
Frederik „Die Rechtsradikalen":
Ofschoon men het geheel anders wil
voorstellen was en is het rechts-extremis
me steeds het afweerverschijnsel van rode
Uit De Volkskrant.
tv&SWXXK
VIVO
ÏO
Sloffen. Meer dan honderd studenten van
de universiteit van Massachustts, onder
wie veel negers, hebben een petitie in
gediend waarin zij verzoeken het boek
„Huckleberry Finn" van de Amerikaan
se schrijver Mark Twain te verbieden,
omdat dit boek „het maken van ras
senonderscheid zou bevorderen en de
negers zou voorstellen als wezen.^ „dia
sloffen, meloen eten en giechelen".
W 1
17. „We hebben Tsjeng met algemene
I stemmen schuldig verklaard", zegt com
mandant Fang. „Vanuit gerechtelijk oog
punt is de zaak glashelder Nog steeds
j zijn we van mening dat Tsjeng niet het
type leek om zo'n laffe moord te plegen,
maar kennelijk hebben we ons in hem
vergist. Het verhaal van het briefje dat
I de onder commandant hem zou hebben ge
stuurd, bewijst wel dat hij liegt. Het is
tegen alle regels dat Soe hem naar de
oefenzaal zou hebben ontboden." Rechter
Tie is intussen naar de tafel gelopen
waarop, behalve Soe's helm, een pijl ligt,
waarvan de punt nog roodbruin is van
geronnen bloed. „Dit is zeker het wapen
waarmee de moord is gepleegd"? vraagt
hij. „Ja, er is niets bijzonders aan die
pijl", antwoordt Fang. „Sandaardmodel'
Rechter Tie wil het moordwapen toch
wat nauwkeuriger bekijken. Hij neemt
de pijl op en bestudeert hem van alle
kanten. De punt en de twee weerhaken
zijn vlijmscherp. De schacht is roodge
lakt, en aan het uiteinde zijn zwarte ve
ren bevestigd, die ervoor zorgen dat de
pijl niet afwijkt uit zijn koers. Plotseling
ziet hij iets eigenaardigs. Dit is misschien
interessant", zegt hij tot de commandant.
„Vlak onder de punt loopt een diepe kras
over de schacht van de pijl." Comman
dant Fang haalt een beetje ongeduldig
zijn schouders op.
50. De automobilist was helemaal niet te spreken
over het feit dat het wegdek onder zijn voertuig was
weggezakt. „Wat is dit voor een grap?" tierde hij.
Betaal ik daarvoor m'n wegenbelasting?" „Het is
treurig!" sprak Joris naderbij tredend. „Zo wordt de
vooruitgang gestuit!" „Inderdaad" beaamde de an
der. „Het is geen stijl! Maar ik eis schadevergoeding
„Ik doelde niet op U" verbeterde Joris. „Ik doelde op
het werk van ons, aangesloten bij de Gemeentelijke
Waterwerken! U hebt daarnet een vitaal onderdeel
van onze constructie geraakt! Ik eis schadevergoe
ding!" Maar voor hij een bedrag kon noemen wees de
automobilist verblekend naar een punt, verder op de
weg. „W-wat is d-dat?" stotterde hij. „W-wat gebeurt
daar?" „Het zal een eenvoudige verstandsverbijstering
zijn! verklaarde Joris. „Ik zal mij even zelf overtui
gen. „D-daar!" riep de bestuurder uit. „K-kijk de
aarde be-be-beweegt!" En zo was het. Maar de ver
klaring was eenvoudig. Hapwap was bij het eten van
een onderaardse gang naar het Mnntgebouw eenvoudig
weg wat te hoog onder het straatdek gekomen
HE, EINDE L'JK
DEÖOEDE
Te PAKTEN
PA«5Tc50ED
B'JM'JN
MEUBELS.'
P1E N\ET CUE
•ZWARTE
«TIPPEN
DIE NtET!
DIE AN DE-
lilfUc-
l.opijrujht opera mundl
f.onuntjhl opera mundi
697. Wat Bram boven water haalde, be-
vestigde slechts zijn vermoedens.
„Een steeneen zware steen....
daarmee heeft kapitein Costa Plenta mij
dus belet te vertrekken," zei hij boos.
„Dat is dus de manier, waarop hij deze
wedstrijd wil winnen. Maar let op.het
zal hem toch niet lukken. Het bewijst al-
I leen maar, dat hij bang van mij is."
„Toch is hij nu al een heel eind voor,"
zei Karo en Tutu krijste verontwaardigd:
„Smerrrige strrreek."
„Met mopperen komen we niet vooruit,'
zei Bram streng. „Weg met die steen en
varen. Voor de tweede maal zal kapitein
Costa Plenta zo'n grap niet met me uit
halen."
Het was wel wat erg voorbarig om zo
iets te zeggen. Want de slechte ideeën
borrelden snel bij Costa Plenta op. Dat
bleek al bij de eerstvolgende sluis, waar
hij de sluiswachter een flink bedrag aan
geld overhandigde.
In Nederland zou zo iemand zich nooit
laten omkopen, maar in de woestijn ligt
dat anders.
„Ik zal ze wel tegenhouden," beloofde
de sluiswachter. „Die komen hier niet
voorbij, dat beloof ik u."
