Winter(sport)
in de
bergen
NEDERLANDS MEISJE IS FRANKRIJKS COVERGIRL NO. 1
ZATERDAG 10 DECEMBER 1966
Erbij
19
gezond en
sportief
Echte hoofdrol
„Nou leuk
Keihard
Près-du-corps anorak in bleek-roze (materiaal Nylfrance). Man- Een stoere beige anorak: niet te
chetten, opstaande kraag en tailleband zijn van lakleer. nauw, maar ook beslist niet te wijd.
goed van afbrengt, dan rol je wel van
't een in het ander.
„Het een en het ander?"
Twee keer een figurantenrolletje in
televisieshows met Gilbert Bécaud en
met Adamo, en dan blaas je tegenover
die filmbonden zo'n eerste succesje
natuurlijk tot onherkenbare propor
ties op en dat lukte dan ook wel zo
ongeveer. Hierdoor mag ik echte rol
len in televisiefeuilletons „Vive la
vie" en nu pas „Frank avion-taxi",
waarin ik de verloofde ben van een
sportieve Don Juan, die me in zijn
sportvliegtuig overal mee naar toe
neemt. Mijn foto's kwamen nu in de
Franse kranten, en nu eens niet om
reclame te maken voor badpakken of
chocola, maar voor mijn eigen publi
citeit Ik heb ook op de planken ge
staan van het Théatre Daniël Sorano,
en volgende maand word ik in Rome
verwacht voor de opname van een film,
waarin me nu eindelijk een echte
hoofdrol is toegekend. Alberto Latura-
da is de regisseur, dezelfde man die
ook Catherine Spaak tot vedette bom
bardeerde. Ik hoop nu dus in goede
handen te zijn".
Katia die voorlopig nog aan geen
huwelijk wil denken „ik wijd me de
eerste jaren uitsluitend aan mijn car
rière en voor kinderen heb ik nog
helemaal geen tijd" heeft op haar
twee en twintigste jaar nu al wel
zoveel obstakels overwonnen, dat het
toch wel heel vreemd moet lopen,
wanneer ze die laatste etappe naar de
filmroem niet zou halen.
MET DE TREIN vanuit een
miezerig-modderig Holland
gaan en uitstappen bij een
verrukkelijk sneeuwlandschap.
En dan enkele weken genieten
van een zuivere ijle sneeuwlucht,
van de eerste ski-afdaling, de
warme punch, de après-ski-avon-
den en de „boemeltochten" door
een besneeuwd stadje. Zó moet
een wintersportvakantie zijn.
Om hiervan ten volle te genie
ten kiezen we met zorg de win
tersportgarderobe uit. Vrije ge
makkelijke kleren en ideale
stretchbroeken. Pas met de après-
ski-kleding mag men zich buite
nissigheden veroorloven. Jammer,
maar skiën in een minirokje is ten
enen male onmogelijk. De skisport
belooft dit jaar wel een van de
kleurrijkste sporten te worden.
Men schrikt niet meer terug voor
zuurstokroze of turquoise laarzen,
knalgele of paarse skibroeken of
zilveren jacks. De truien worden
minder stoer. Minder kleurrijk
óók. De bonte Noorse patronen
verdwijnen en men prefereert nu
liever kleine vrouwelijke truien;
effen, of met een eenvoudig pa
troon.
Gelukkig verandert de zon haar
patroontje nooit. Zij is aan geen
(mode) stroming onderhevig; zij
maakt nog steeds de sneeuw wit
ter, de bomen groener, een paarse
skibroek paarser en de huid brui
ner. Als de zon er niet was? Dan
konden we alles wel weer inpak
ken
Roze anorak van doorgestikt leer. Kraag, manchetten en zoom-
baan: wit lakleer. Pantalon en helmpet zijn eveneens wit.
(Van onze correspondent)
OP HAAR twee en twintigste
jaar is Christina van Kranenburg,
die donderdag in het tv-program-
ma „Internationaal rendez-vous"
te zien was, vermoedelijk wel het
meisje dat onder alle gezichtshoe
ken, in alle standen, en gekleed in
alle denkbare jurken en drachten
en soms ook wel wat minder ge
kleed door de Franse fotografen
het veelvuldigst onder vuur wordt
genomen. Foto's, die daarna dan
nog eens voor de meest gevarieer
de doeleinden worden benut: om in
reclamecampagnes van schoenen
industriëlen, chocoladefabrikanten,
klerenmagazijnen of auto-impor
teurs vanaf de Franse gevels in
tienvoudige grootte of via kranten
advertenties en bioscoopschermen,
een even welsprekend als goed
woordje voor die uiteenlopende
produkten te doen.
Ondertussen heeft ze haar Neder
landse en voor Fransen onuitspreek
bare achternaam maar gelaten voor
wat die was, haar voornaam tot ach
ternaam gepromoveerd en vóór haar
voornaam Katia gezet. Als fotomodel,
cover-girl èn filmster, gaat ze nu in
Parijs en elders onder het pseudoniem
van Katia Christina door het leven.
Katia of Christina werd twee en
twintig jaar geleden in het dorpje Ha-
zerswoude in de buurt van Leiden ge
boren, waar haar vader „in het bouw
vak" werkzaam was (en nog altijd is).
De foto die ze van haarzelf als drie
jarig meisje toont, laat nog nauwelijks
veronderstellen dat uit dit ronde toetje
dat door een overdaad van lange, slor
dige haren wordt overspoeld, de foto
genieke schoonheid zou gloeien die Ka
tia, twintig jaar later, een der meest
en op die kans hield ik toen het oog
gevestigd.Die mogelijkheid deed
zich voor, toen in Amsterdam op een
goede dag een Franse filmploeg was
neergestreken. Ik had geen rust, vóór
ik die mensen in hun hotel had opge
zocht. Ik sprak toen nog geen woord
Frans, maar niettemin wist ik ze te
overtuigen me een piepklein rolletje
in hun film te geven, waarbij mijn
stem dus zou worden nagesynchroni
seerd
„En zo kwam je in Parijs te
recht.
„Ja, maar éérst alleen nog maar
voor een paar dagen. Niettemin had
ik een Franse filmstudio toen óók van
binnen gezien, en werd ik helemaal
door mijn filmambities verslonden. Ik
moest, want de centjes waren op, he
laas weer terug naar Holland, maar
Parijs liet me niet meer los. Ik spaar
de met het geld dat ik in Amsterdam
verdiende voor reisjes naar Parijs,
waar ik toen zo zoetjesaan ook wat
meer relaties maakte met modefoto
grafen en modellenbureaus.totdat
ik me hier eindelijk definitief kon ves
tigen
„En nu die metamorphose van mo
del naar actrice?"
„Nou ja, ik mag van mezelf wel
zeggen, vindt ze terecht, dat ik be
halve een dankbaar gezichtje, ook nog
een keihard hoofd bezit. Als ik me zo
iets heb voorgenomen, dan moét ik
slagendus ging ik ook in Parijs
overal op af.Alle acteurs en actri
ces, op de echt beroemde1 na, moeten
in Parijs trouwens zelf maar zien zich
te verkopen, en zo tuinde ook ik van
filmkantoor naar impresario. Met in
het begin steeds weer dezelfde bood
schap: laat uw foto hier maar achter,
en we bellen wel op als er iets voor u
is. En na tien of twintig van
zulke stereotiepe beloften, werd er
dan eindelijk toch ook eens eentje ge
honoreerd. Je krijgt een telefoontje en
dat betekent dan, dat ze een rolletje
hebben waarvoor ze je smoeltje kun
nen gebruiken.en als je 't er dan
Blauw flanel pak met sneeuwwit teddybont en Noorse banden.
In de wintersport óók: zilver mini-ensemble en idem broekpak.
gevraagde fotomodellen van Frankrijk
zou maken.
„Een leuk beroep als maar lieve ge
zichtjes te moeten trekken?"
„Nou leuk.antwoordt Katia zon
der excessieve geestdrift, maar het be
taalt natuurlijk wel goed.Tweehon
derd franken voor een uurtje poseren
is gauw verdiend. Ik heb van die en
gagementen mijn Parijse flat en mijn
raceauto kunnen kopen, en na de eerste
maanden in Parijs, heb ik ook geen
honger meer hoeven te lijden. Maar
een bevredigend vak kan ik het pose
ren toch ook weer niet noemen en
vanaf het begin, had ik dan ook al
iets heel anders op het oog. Ik wilde
aan de film en nog liever aan het to
neel, en voor dat doel heeft mijn foto
werk alleen maar als aanloop gediend.
„Een aanloop die nu tot het verle
den behoort?"
„Ja, poseren doe ik praktisch niet
meer. Al heel jong had ik ine in mijn
hoofd gezet dat ik actrice wilde wor
den, maar mijn ouders waren 't niet
zo heel roerend met me eens.
Toen ik vijftien was, wist ik ze toch
zo ver te krijgen dat ze me naar Am
sterdam lieten gaan. Ik heb daar in een
hotel en op een naaistersatelier ge
werkt, en dat was dan al wéér een
stapje verder in de gezochte rich
ting. Ik speelde 't klaar voor een
modefotograaf te mogen poseren, en
het plaatje viel blijkbaar wel in de
smaak. De volgende stap was van fo
to- naar filmcamera over te schakelen
Katia als filmster in gesprek met haar regisseur.
