Ernstige klacht over de
Gijsbreght-opvoering van
de Nederlandse Comedie
„Hele dagen in de bomen"
TONEEL IN HAARLEM
Jean - Luc Godard
in zijn nieuwste
vermomming
"rJ
/S
KOOP GEEN SPIJT
koop
kwaliteit in de
seizoenfinale van
Herman Rinket
overleden
KOOP GEEN SPIJT
koop
kwaliteit in de
seizoenfinale van
'isri:
"VRIJDAG 13 JANUARI 1967
13
-
peek cloppenburg
Nieuw stuk van Marguerite Duras bij Toneelgroep Theater
De radio geeft zaterdag
lelevisieprogrammas
Simon Koster
peek a cloppenburg
PIERROT LE FOU
IN DE VOOR NEDERLAND
nieuwste film van Jean-Luc Godard,
„Pierrot le Fou" komt een scène voor,
waarin beide hoofdrolspelers, Jean-
Paul Belmondo en Anna Karina, in
een auto op weg zijn naar Zuid-
Frankrijk. Belmondo kijkt op een ge
geven ogenblik achterom en als zijn
reisgezellin vraagt, wat hij ziet, ant
woordt hij: „des spectateurs". Het is
een van de vele pogingen van Godard
die door zijn hele oeuvre verspreid
voorkomen, om de film te beroven
van zijn aureool van op zichzelf
staand, afgerond kunstwerk dat een
complete illusie vertegenwoordigt.
Hij tracht die historisch gegroeide
voorstelling van zaken te doorbreken
met allerlei letterlijke en figuurlijke
knipoogjes naar het publiek, waar
mee dan een samenspel tussen de bio
scoopbezoekers en wat zich op het
witte doek afspeelt tot stand zou
moeten komen. Het heeft er soms de
schijn van of Godard niets liever zou
willen dan een film te maken in
samenwerking met het bioscooppu
bliek, in een soort actie en reactie-
spel, maar zo iets dergelijks al mo
gelijk zou zijn, de kans zou groot zijn
dat Godard in zo'n geval alleen aan
het woord bleef. Hij heeft immers ge
noeg te vertellen en mocht hij mis
schien niet alle antwoorden weten,
alle vragen kent hij in ieder geval.
„Hij ravitailleert zichzelf", zoals Jan
Blokker opmerkte naar aanleiding
van „Une femme mariée".
Vandaar de enorme produktiviteit van
Godard die zich aan een film zet met
hetzelfde gemak als waarmee een ander
een gesprek begint. Hij praat in beelden,
documentaire beelden soms, als in ,Jdas-
culin, féminin", anekdotische beelden die
een film met een verhaal doen vermoe
den als in „Pierrot le Fou". Maar in bei
de gevallen praat hij over hetzelfde on
derwerp, over het leven, over de liefde
en over de afstand die in de liefde tus
sen man en vrouw blijft bestaan.
IN „PIERROT LE FOU" zijn het Jean-
Paul Belmondo en Anna Karina die el
kaar niet kunnen bereiken. Belmondo heet
in de film Ferdinand Griffon, hij heeft net
zijn ontslag bij de televisie genomen en
hij is in het onzekere wat er verder met
hem zal gebeuren. Tot hij Marianne Re
noir (Anna Karina) ontmoet, een meisje
dat hij van vroeger kent, maar nu terug
ziet als een door zijn vrouw gehuurde
babysit. Als het feest van die avond hem
verveelt, keert hij vroegtijdig en alleen
terug naar huis en gaat er impulsief met
Marianne van door.
In die openingssequence gebeurt er heel
wat. Meest opvallend is een vermakelijk-
ironische uitbeelding van een vervelende
„party", waarop de bezoekers uitsluitend
in termen van tv-reclame spreken en
waarin een speels gebruik van de kleur
voorkomt. Maar daarvóór al heeft Bel
mondo in het bad een uitspraak van een
kunsthistoricus voorgelezen, waarin deze,
schrijvend over Velasquez, constateert
dat de kunstenaar op een gegeven ogen
blik zich niet langer meer bezighield met
de voorwerpen, maar met de ruimte en
de stilte die de dingen omringen. En tij
dens het avondfeestje heeft de hoofdper-
ADVERTENTIE
Jean-Paul Belmondo en Anna Ka
rina tijdens een zorgeloos inter
mezzo in „Pierrot le Fou".
soon, nog een ontmoeting met de Ameri
kaanse filmregissuer Samuel Fuller die
in levende lijve aanwezig is en een veel
betekenende uitspraak over film doet.
Fuller, een hier weinig bekend regisseur
van midden vijftig, die de laatste tijd
naam gemaakt heeft met zijn in Neder
land verboden film „Shock corridor",
omschrijft in dat gesprek film als een
slagveld van emoties, waarop liefde, haat,
actie, geweld en dood om de voorrang
strijden. Dit soort ingelaste uitspraken
zijn bij Godard nooit toevallig. Ze zijn be
stemd voor de oplettende toeschouwer
die er zijn voordeel mee kan doen bij het
ontraadselen van de verdere film.
In dat verdere verloop ontvluchten Fer
dinand en zijn oude liefde Marianne Re
noir (ook die naam is niet toevallig, let
op de toespelingen in de film op de schil
der Auguste en op zijn filmende zoon Jean
Renoir) Parijs en reizen zuidwaarts in de
hoop op een paradijselijk bestaan aan de
Middellandse Zee van jagen en vissen en
nietsdoen. Maar van het begin af aan is
Marianne omringd door mysteries en door
lijken, zij heeft nauwe contacten met
gangsters en haar reis naar het zuiden
heeft de bedoeling contact met haar broer
te zoeken die in de wapensmokkel blijkt
te zitten.
MARIANNE vertegenwoordigt actie,
gevaar, avontuur en in dat opzicht blijkt
ze te beantwoorden aan de karaktfereolo-
gische vergelijking die in het begin van
hun vriendschap spelenderwijs tot stand
is gekomen als beiden de vraag beant
woorden van welke dingen in het leven ze
het meest houden. Bij Marianne zijn het
de dingen die je kunt zien en aanraken:
bloemen, dieren, de blauwe zee, bij hem
zijn het begrippen als hoop, ambitie, de
beweging van dingen, de toevalligheden.
Haar conclusie is dan dat het niet ver
wonderlijk is als ze elkaar vaak niet be
grijpen. Een onoverbrugbare afstand zal
hen altijd scheiden. En die afstand wordt
in het verdere verloop van de film duide-
ADVERTENTIE
lijk gemaakt in een reeks misverstanden
en toevalligheden die zich in het „thril-
ler"-achtig verhaal voordoen als even zo
veel spannende en bloedige verwikkelin
gen en waarbij tenslotte zowel Marianne
als Ferdinand als slachtoffer vallen.
Waarmee Marianne's hoop dat hun liefde
kort en zoet zal moeten zijn, in vervulling
gaat.
Zoals blijkt heeft Godard ditmaal voor
zijn „beschouwingen" over de relatie tus
sen de sexen een nogal ingewikkelde ver
pakking bedacht, een gangster-melodra
ma vol bizarre invallen en dwaze impro
visaties, waarbij dan ook weer andere as
pecten van onze huidige samenleving be
trokken worden. Zo voeren Ferdinand en
Marianne tijdens hun verblijf aan de
Franse zuidkust een groteske Vietnam-
sketch op ten behoeve van Amerikaanse
toeristen een intermezzo dat eenzelfde be
tekenis krijgt als het beschilderen van
een Amerikaanse auto door de Parijse
jongelui in „Masculin-féminin". En de
naam Pierrot die Marianne aan Ferdi
nand geeft, duidt op de „homme double"
een andere pre-occupatie van Godard die
zich ditmaal echter aanzienlijk minder
duidelijk prijs geeft dan bijvoorbeeld in
„Une femme mariée" of „Masculin-
féminin". In „Pierrot le Fou" verstopt
Godard zich en laat naar zich zoeken en
wie de moeite neemt om hem te vinden,
bijvoorbeeld door de film enige malen te
zien (wat Amsterdam betreft in Kriterion)
die zal dezelfde melancholieke filmer
uit vroeger werk ontmoeten, de man die
lijdt onder het toeval dat het leven be
paalt, en onder het geweld dat de we
reld beheerst en maar niet kan wennen
aan de gedachte dat mensen die elkaar
in de liefde vinden, toch vreemd blijven.
Charles Boost
(Van onze correspondent)
GRONINGEN In Groningen is op 64-
jarige leeftijd overleden Herman Rinket,
impresario en directeur van Herman
Rinkets Variété. Herman Rinket een
geboren Groninger genoot door het
hele land grote bekendheid. Honderden
artiesten stonden bij hem onder contract.
Met velen maakte hij langdurige tour
nees door het land.
Al voor de tweede wereldoorlog trok
Herman Rinket door het land met het
dans- en showorkest de Ramblers van
Theo Uden Marsman. Later lanceerde hij
de Kilima Hawaiians.
(Van onze correspondent)
ROTTERDAM. Twee Rotterdamse
leraren hebben een boze brief naar de
directie van de Nederlandse Comedie ge
stuurd, nadat het gezelschap in de Rot
terdamse schouwburg een voorstelling
van Vondels Gijsbreght voor een uit leer
lingen van middelbare scholen bestaand
publiek voortijdig heeft afgebroken om
dat de zaal te rumoerig zou zijn geweest.
Andrë van den Heuvel had laten weten
dat de voorstelling zou worden gestaakt,
kort nadat in het vijfde bedrijf Arent
van Amstel was overleden.
In de brief stelt drs. Dupuis dat het
jeugdige publiek zich volgens hem tot aan
de pauze correct had gedragen. „Dit was
meer dan het gezelschap verdiende. De
acteurs en actrices, een enkeling uitge
zonderd raffelden hun alexandrijnen af
alsof ze vóór de avondvoorstelling nog
even in Amsterdam wilden zijn. De reien,
ondramatische afsluitingen van de bedrij
ven, werden zo vlak en zo kleurloos ge
zegd dat vergelijking met werk van ama
teurs als voor dezen beledigend moet
worden afgewezen".
Drs. Dupuis schrijft verder dat een
aanzienlijk deel van de tekst moeilijk
verstaanbaar was en het spel van de
meeste acteurs ongeïnspireerd. Voegt men
daarbij „het volstrekt statische toneel
beeld en de anti-realistische opvatting
(„elke suggestie van de strijd om Amster
dam was uitgesloten. De strijders keer
den in onberispelijke staat terug, die het
bezoeken van een cocktailparty veron-
onderstelt") dan wordt wel duidelijk dat
van de zijde van de Nederlandse Comedie
de nodige zorgvuldigheid ten opzichte van
Vondels drama en het publiek ten enen
male ontbrak".
Drs. Dupuis vraagt .zich af of voor de
Nederlandse Comedie de Gijsbreght-tra-
ditie een noodzakelijk kwaad is. Het ver
moeden zou kunnen rijzen dat „naar de
provincie" enkele reserves werden afge
vaardigd". Hij blijkt ervan overtuigd te
zijn dat de voorstelling normaal zou zijn
voltooid als in het vijfde bedrijf niet de
zo juist gestorven Arent, huizenhoog op
getild door vier in Rode Kruis-werk on
geschoolde piekeniers, zich aan een schild
had moeten vastgrijpen om een val te
voorkomen. „Ook onder andere omstan
digheden zou dit een bescheidener lach
succes hebben veroorzaakt".
Volgens de Nederlandse Comedie werd
er met sinaasappels gegooid en werd er
massaal gefloten: „Dat was voor ons vol
doende reden om te stoppen".
Dupuis zei daarvan niets gemerkt te
hebben, maar wel de indruk te hebben
dat de toneelgroep met opzet getracht
heeft de sterfscène een revue-achtig ka
rakter te geven ten einde een reactie uit
de zaal uit te lokken.
Thérèse Steinmetz presenteert van
avond een muzikale show, waarin
onder andere Henk van Ulsen op
treedt. (NTS-Nederland 1).
Nederland 1: Het VARA-programma be
gint met „Fanclub" waarin optreden
„The Anumals", de Clichémannetjes,
Margie Ball en het duo David Jona
than. Het Britse tweetal komt in plaats
van Frangoise Hardy die wegens ziekte
verstek moest laten gaan. Voorts is een
gefilmd interview opgenomen met Her
man The Hermits („No milk today")
Na het journaal presenteert Thérèse Stein
metz haar eigen show, waarin optreden:
Henk van Ulsen (met onder andere „Mon
sieur Maurice, coiffeur" van Annie M. G.
Schmidt) en het Belgische zangeresje
Tonia. Na dit programma een optre
den van pianist Alexis Weissenberg, een
van de weinige pianisten die het bal
let Petroesjka van Igor Strawinsky op
zijn repertoire heeft. Tot slot het pro
gramma „Mies-en-scène", gepresenteerd
door Mies Bouwman.
Nederland 2: De NCRV begint met de
derde aflevering uit de serie „Lieberman
en Lieberman". Na het programma
„Overal en nergens" een directe uitzen
ding van „Jazz met Jacobs" uit de Go
Go-club in Loosdrecht van Rita Reys en
Pim Jacobs, Speciale gast in dit program
ma is de hammondorganist Lou Bennet.
Na Attentie en het laatste journaal een
herhaling van de een les uit de Teleac-
cursus over Kernfvsica.
BEHALVE door haar romans, no
vellen en filmscenario's is de Franse
in het voormalige Indochina ge
boren schrijfster Marguerite Duras
de laatste jaren in ons land ook be
kend geworden door enkele toneel
stukken: de dramatisering van haar
roman „Un barrage contre le Pacifi-
que" (hier gespeeld onder de titel
Elise Hoomans (midden) met Eric
van de Donck en Else Valk in „Hele
dagen in de bomen".
HILVERSUM L
7.00 Nws. 7.20 Soc. strijdlied. 7.23 Gramm.
muz. 7.55 Voor de kinderen. 8.00 Nws. 8.10
Gram. muz. 8.50 Wegwijs: tips voor trips en
vakanties. 9.00 Gramm. muz. 9.15 Gram.
vakanties. 9.00 Gramm. muz. 9.15 Gram.
muz. 9.35 Waterstanden. 9.40 Gram muz.
10.00 Z.O. 135 (11.00 Nws.). 12.15 Voor nu en
later 12.27 Mededelingen t.b.v. land- en
tuinbouw. 12.30 Sportnws. 13.00 Nws. 13.10
VARA-Varia. 13.15 Tijd voor teenagers. 14.15
Uitlaat. 14.55 Jazz. 15.25 Het einde der tijden
is nabij, klankbeeld. 16.00 Nws. 16.02 Oost-
europese kroniek. 16.20 Zigeunerorkest. 16.30
Franse les. 17.00 Tussen stilstand en bewe
ging. 17.15 Orkestmuz. 17.30 Radioweekj our-
naal. 18.00 Nws. 18.20 Operamuz. 19.15 Boek
bespreking. 19.35 Spelenderwijs met de lichte
muze. 20.00 Nws 20.05 Metropole-show. 21.15
Het einde van de regenboog, hoorspel. 21.45
Spontane reacties. 2.30 Nws. 22.40 Plein en
publiek. 23.55 Nws.
HILVERSUM II
7.00 Nws. 7.10 Meditatie. 7.15 Kamermuz.
7.30 Nws. 7.32 Geestelijke liederen. 7.55 Over
weging. 8.00 Nws. 8.10 Djinn (8.30 Nws).
12.25 Marktberichten. 12.27 Mededelingen
t.b.v. land- en tuinbouw. 12.30 Nws. 12.40
Overheidsvoorlichting. 12.50 Zonder grenzen
13.00 Vliegende schijven. 14.00 Familie progr.
17.00 Carionca voor tieners. 18.00 Orkest
muz. 18.20 Instr. combo. 18.40 Volksliedjes.
19.00 Nws. 19.10 Actualiteiten. 19.30 Zinge-
ning. 20.30 Verzoekplatenprogr. 22.10 Roulet
te. 22.30 Nws. 22.40 Overweging. 22.45 Goal!
sportprogr. 23.55 Nws.
HILVERSUM III.
9.00 Nws. 9.02 Orkestmuziek 9.30 Muziek
van Het Leger des Heils. 10.00 Nws. 10.02
Muziek. 10.30 Muziekprogr. (11.00 Nws).
12.00 Nws. 12.02 Variant. 13.00 Nws. 13.02
Platenshow voor tieners. 14.00 Nws. 14.02 Vel
vet voices. 14.30 Toppers van toen. 15.00 Nws
15.02 Kiosk. 15.30 Bekenden uit Televisie
kinderprogramma's. 16.00 Nws. 16.02 Mu
ziekprogr. 17.00 Nws. 17.02 Sportshow.
BRUSSEL 324 m
12.00 Nws. 12.03 Amusementsmuziek. 12.40
Weerbericht. 12.45 Muziek. 12.55 Buitenlands
persoverzicht. 13.00 Nws. 13.20 Gevar. progr.
(14.00 en 15.00 Nws.). 17.00 Nws. 17.10 Klein-
kunstprogr. 17.35 Lichte en dansmuziek.
18.00 Nws. 18.03 Voor de soldaten. 18.28
Paardesportberichten. 18.30 Taalwenken.
18.32 Lichte muziek. 18.45 Sportberichten.
18.52 Taalwenken. 18.55 Lichte muziek. 19.00
Nws. 19.40 Muziek. 20.00 Jazz. 21.00 Musical.
22.00 Nws. 22.15 Dansmuziek. 23.00 Dansmu
ziek. 23.55 Nws,
VOOR VRIJDAG
NEDERLAND I
18.45 Pipo. 18.50 Journaal. 19.00 Fanclub.
20.00 Journaal. 20.20 Achter het nws. 20.45
Thérèse. 21.20 Moderne balletmuziek. 21.40
Mies en scène. 22.40 Uitgerekend. 22.45-22.50
Journaal.
NEDERLAND II
20.00 Nws in het kort. 20.05 Lieberman
Lieberman, (TV-feuilleton). 20.30 Overal en
ergens. 21.15 Jazz met Jacobs. 21.45 Over
denking. 21.50 Attentie. 22.15 Journaal. 22.30-
23.00 Kernfysica.
VOOR ZATERDAG V
NEDERLAND I
14.15-15.15 Teleac. 15.30 Nws. 15.34 Week-
journaal. 16.00 Klokke Vier. 16.50-17.30 Voor
de kinderen. 18.45 Pipo. 18.50 Journaal. 19.00
De Flintstones (tekenfilm). 19.25 Openlucht
circus. 20.00 Journaal. 20.20 Het Gulden
schot. 21.20 Moord in de Helmersstraat, (tv-
spel.) 22.05 Brandpunt. 22.45-22.50 Journaal.
NEDERLAND II
20.05 Wie van de drie (intelligentiespel).
20.35 Run, Buddy, run (TV-film). 21.00 The
man from Uncle (TV-film). 21.50 AVRO's
Televizier. 22.15-22.30 Journaal.
„Een dam tegen de oceaan") en het
oorspronkelijke toneelspel „Les via-
ducs de Seine et Oise". Geen van
beide stukken heeft een groot publiek
bereikt, hoewel ze toch bepaald wel
meer belangstelling hadden verdiend
dan ze gekregen hebben. En een
soortgelijk lot moet worden gevreesd
voor „Hele dagen in de bomen" een
door Duras zelf gemaakte toneelbe
werking van een van haar vroege no
vellen als men het zeer kleine aan'
tal toeschouwers, dat er gisteravond
voor naar de Haarlemse Stadsschouw
burg was gekomen, als een maatstaf
kan beschouwen.
Het moet wel aan Marguerite Duras'
zeer aparte wijze van benadering van
haar onderwerpen liggen, dat haar werk
het schouwburgpubliek niet in grotere ge
tale aantrekt, want die onderwerpen zelf
zijn gewoonlijk dramatisch genoeg. Maar
haar hele schrijfwijze, ook in haar boe
ken, is er nu eenmaal op gericht de dra
matiek van een thema een soort van
schaduwbestaan te laten leven, meer
voelbaar dan zichtbaar, een beklemmend
element van de allesoverheersende sfeer
die soms aan de meest alledaagse werke
lijkheid iets hallucinerend-onwerkelijks
geeft. Wanneer Duras de litteraire vorm
gebruikt, komen deze kwaliteiten beter
tot hun recht dan in haar toneelwerk,
dat lijdt onder een flagrant gebrek aan
de dramatische techniek die nodig zou
zijn om de geladenheid van de sfeer, de
obsessie die van zwijgen kan uitgaan
even sterk over het voetlicht te brengen
als ze de lezer van een boek aangrijpen.
Zowel de kracht als de zwakheid van
Marguerite Duras treft men ook aan in
dit nieuwe toneelwerk: „Hele dagen in
de bomen". Het stuk is bijna een mono
loog, gesproken door een oude vrouw, die
ergens in een verre, voormalige Franse
kolonie rijk is geworden als fabrikante
van betonpalen en die na jaren naar Pa
rijs komt, in de hoop dat zij haar jongste
zoon zal kunnen overhalen met haar
mee terug te gaan om de leiding van de
fabriek over te nemen. Die zoon was
eens haar troetelkind, zo zeer door haar
verwend dat hij als jongen ongestraft he
le dagen in de bomen kon doorbrengen,
vogelnestjes uithalend en ander katte-
kwaad bedrijvend, in plaats van naar
school te gaan. De jongen is daardoor
een luie nietsnut geworden, een gigolo
die elke centime vergokt en later wel
tot souteneur zal afdalen. De moeder
begrijpt en vergeeft dat alles, zij begrijpt
en vergeeft het zelfs als hij de gouden
armbanden, waarmee ze zich behangen
heeft om iets van haar kapitaal het land
uit te brengen, steelt en ook weer ver
gokt. Maar hoewel zij het begrijpt is'het
toch een desillusie; ze is in haar moeder
liefde niet zo verblind dat ze zich hem
niet anders zou hebben gewenst, maar
toch wel verblind genoeg om zichzelf wijs
te maken dat ze blij is, in hem hetzelfde
spelende kind" van vroeger te hebben
teruggevonden. De twee tegenstrijdige ge
voelens heffen elkander op en zo gaat
zij innerlijk leeg terug naar het tropi
sche land, waar ze ook nog slechts geto
lereerd wordt als bedrijfsleidster van haar
„Hele dagen in de bomen" („Des
journées entières dans les arbres"),
toneelspel van Marguerite Duras. Ver
taald door Dolf Verspoor. Nederland
se première bij de Toneelgroep Thea
ter op 19 november 1966 in de Stads
schouwburg te Arnhem. Regie: Ben
Groenier. Medewerkenden: Elise
Hoomans, Eric van der Donk, Èlse
Valk, Jan Verhoeven. Decors: Her
man Gordijn. Eerste voorstelling in
Haarlem op 12 januari 1967.
door de straat genaaste 'fabriek, om daar
een eenzame dood te sterven.
DE KRACHT van Duras komt in dit
stuk treffend tot uiting in de prachtige
scènes waarin moeder en zoon samen
half kibbelend hun herinneringen aan het
verleden ophalen, de monologen waarin
de moeder haar schuldgevoelens, haar
ontgoocheling en haar besef van nutte
loosheid van zich af probeert te zetten
door cynisch over haar „welbesteed le
ven" te praten, de momenten waarop
zij haar levenshonger en haar honger
naar de liefde van haar kinderen tracht
te verdringen door haar honger naar
voedsel te bevredigen. Maar de drama
tische zwakheden van de schrijfster be
merkt men ook weer in de lege plekken
die ontstaan als de tekst te kort schiet
om onuitgesproken gevoelens te suggere
ren en in de scènes waarin sentimentele
effecten de zuivere gevoelswaarden drei
gen te vertroebelen.
De rol van de moeder is een uitdagende
opgave voor een grote actrice en het is
dan ook geen wonder dat Madeleine Re-
naud in Parijs, Peggy Ashcroft in Londen
er zich onmiddellijk voor hebben ingezet.
In de opvoering van de Toneelgroep Thea
ter, sfeervol geregisseerd door Ben
Groenier, werd die rol gespeeld door
Elise Hoomans. Zij gaf vooral in het be
gin voortreffelijk gestalte aan de aftake
lende eigenzinnige oude vrouw, die ook
in Parijs niet loskomt van de nonchalant-
heerszuchtige toon waarop zij met haar
inlanders" pleegt om te gaan, en zij
had een bijzonder mooie scène in de
nachtclub waar haar zoon danseur is; de
momenten van liefdevolle intimiteit met
het volwassen kind, dat zij voor zich pro
beert terug te winnen, kregen echter niet
de ontroerende kwaliteit en de aangrij
pende kracht mee die ze zouden moeten
hebben, zodat de vertolking niet tot een
climax kwam.
De hoofdrolspeelster werd uitstekend
ter zijde gestaan door Eric van der
Donk, die de mislukking van een zoon
volkomen geloofwaardig maakte, en Else
Valk, die in haar gevoelige vertolking
van het domme, goedhartige schepseltje
dat zich willoos door de zoon laat mis
bruiken, alle sentimentaliteit wist te ver
mijden. Jan Verhoeven vulde het ensem
ble aan met een acceptabele uitbeelding
van de barkeeper.
Het uiterst sombere decor van Herman
Gordijn legde de sfeer van troosteloos
heid, die het stuk beheerst, er wel wat
dubbeldik op.
