„De Rode Mieren"
Bijzondere ruitverwerking
avondkleding op Italiaanse
bij de
shows
PANDA EN DE MEESTER*LOODGIETER
|yP
In IJmuiden geen staking
„Belangrijke vracht
komt niet naar de
schippersbeurzen
RECHTER TIE
POLLE, PELLI EN PINGO
RAMMETJE FOK
1
I
T37
Ons vervolgverhaal
Een actuele Amerikaanse roman
Toiletbelasting
Vier Britse kranten
met de ondergang
bedreigd
Keesing neemt 2
uitgeverijen over
DONDERDAG 19 JANUARI 196 7
11
door William Lederer en Eugene Burdick
(Van een medewerkster)
ROME. Hoewel Biki, Enzo, Vene-
ziani en Lancetti met hun collecties
een duidelijk succes behaalden, was
het gisteren de grote dag van de Mila
nese ontwerpster Mila Schoen. Het
succes van deze ontwerpster is niet
alleen te danken aan de goede snit
van haar ontwerpen, maar evenzeer
aan de stoffen, die zij op kunstige
wijze met de modellen in overeen
komst bracht. Ook bij haar het accent
op de schouderpartij en dan vooral de
mouwinzet. Dan was deze weer rond,
dicht tegen de hals aanliggend, dan
weer met schuin naar boven een
variatie op de raglanmouw lopend.
Knap was het gebruik van de zo
genaamde vleermuismouw, die vanuit
een klein rug- en voorpasje recht naar
beneden liep.
Batman
y-
.r
Te veel onderhands
A
V
!£Jé
,;y
/WWW VAMMMMW
62)
De eerste nacht van de tweede
dag begon Coldstreams tong op te
zwellen. De zon had haar uitgedroogd
en hij had geen speeksel meer. Hij
rustte uit door zich zo sterk en zó
volledig te concentreren dat hij niet
meer wist waar hij was. Hij voelde
niets meer in zijn handpalmen en
zijn armen. Alleen een prikkelend
gevoel rond zijn enkels. Hij vroeg
zich af of hij stervende was en of
dit het begin was van de opstijgen
de verdoving. De prikkeling kroop
langzaam over zijn been naar zijn
knie, en toen voelde hij een licht
prikje in zijn zij. Hij keek omlaag,
maar het was moeilijk zijn ogen op
een bepaalde plek te richten. Zijn
oogleden waren stijf en zijn gezichts
zenuwen bijna verlamd door het
voortdurend kijken in het zonlicht,
maar eindelijk gelukte het hem toch
te kijken.
Coldstream bonkte met zijn hielen
tegen de houten wand, zodat zijn vol
le gewicht aan zijn handen kwam
te hangen. Weer schoten de pijn en.
de gloeiende straal snerpend door
hem heen. Blindelings schopte hij
zich door de pijn heen tot alle mie
ren afgeschud waren. Hij wist dat ze
hem niet zouden gaan bijten voor ze
de slijmvliezen van zijn mond of
neus bereikt hadden, of de open won
den in zijn handen ontdekt hadden.
De gehele middag bleef hij ze af
schudden.
De mannen keken naar hem. Elke
paar uur vroeg de aanvoerder of hij
iets te zeggen had. Als Coldstream
probeerde uit te leggen dat hij niets
te zeggen had gingen ze weer door
met het poetsen en sorteren van de
geweren.
Tegen de schemering kwam de ge
zegende regen weer en Coldstream
wist dat hij minstens tot de helft
van de volgende morgen van de mie
ren bevrijd zou zijn.
Na het invallen van de duisternis
hoorde hij de mannen met elkaar
praten. Vaak noemden ze namen.
Coldstream probeerde ze te onthou
den. Ook hoorde hij hoe de vier
mannen hem prezen. Ze hadden.ver
wacht dat de pijn, de zon, de mie
ren en het bloedverlies hem snel
zouden breken.
Maar deze blanke, deze lange,
slanke vijand van het volk, had te
gen de dood gevochten met dezelfde
dapperheid en wijsheid die Ramaya-
na, de aapgod, getoond had. Telkens
weer had hij de mieren afgeschud.
En zijn taaie huid had weerstand
geboden aan de z<5h. Goed, ze was
wel verbrand en geblakerd, maar
niet gebarsten. De blanke was zo
verstandig geweest zijn spieren slap
te houden De huid was niet kapot
en de spieren waren niet verwron
gen.
De tweede avond vond de aan
voerder dat hij raad nodig had uit
Haidho. Hij zei dat hij de jeep zou
nemen en de patrouille bij de Drie
Pieken zou opzoeken. De patrouille
had een legerradio en kon zich in
verbinding stellen met het hoofd
kwartier. Hij zou zo spoedig moge
lijk terugkomen. Hij gaf de overigen
opdracht de blanke in de mentado
te laten zolang hij bij bewustzijn
bleef. De aanvoerder liep de helling
af. Even later hoorde Coldstream
het geluid van de kuchende jeep.
Om tien uur de volgende morgen
wist Coldstream dat hij het geen dag
meer zou kunnen uithouden. Zijn
huid was zwart en korsterig. Zijn
benen konden hem nauwelijks meer
dragen en zijn gewicht hing steeds
meer aan zijn gescheurde handpal
men. Zijn gedachten waren vaag en
zijn ogen zagen alleen twee grote
oranje zonneschichten.
De drie wachten werden ongedul
dig. De aanvoerder had nu toch al
terug moeten zijn. Ze gingen naar
de top van de berg om naar hem
uit te kijken. Jan Ti liep het kleine
dal in achter de blokhut. Hij wou
proberen wilde honing te vinden om
op Coldstreams gezicht te smeren.
„We zullen eens kijken hoe hij het
vinden zal", had hij gelachen, ,.als
de wespen dahrop af komen".
Coldstream voelde weer de kriebe
ling rond zijn enkels. Hij probeerde
met zijn hielen tegen de muur te
schoppen, maar hij was te zwak om
ze te bewegen. Hij kon ze voelen
aankruipen op zijn knieën, langzaam
het terrein verkennend. Nu liepen
ze op zijn dijen en kropen ze over
z'n buik. Toen ze bloed roken, be
wogen de mieren zich sneller. Er
kroop er een op zijn lippen, toen
weer een. Hij probeerde ze te ver
morzelen en in zijn mond te krij
gen. Nu vonden er verscheidene een
weg naar zijn neusgaten.
Hij kon hun fijne prikken voelen
als ze in het slijmerige vlees beten.
Dof voelde hij een zekere dankbaar
heid dat zijn neus en zijn mond zo
droog waren. Twee kolonnes mieren
lieten zijn mond en zijn neus links
liggen en kropen rechtstreeks tegen
zijn armen op met de bloedige hand
palmen als doel.
Beneden op de weg hoorde Cold
stream het geluid van jeeps. Hij
voelde een van de mieren hem bin
nenin zijn mond bijten. Mijn God,
dacht hij, als ze niet binnen vijf
minuten hier zijn, vinden ze een ge
raamte. Hij probeerde te schreeuwen
maar hij kon niet. Als hij zijn mond
opendeed, kropen er nog meer mie
ren naar binnen.
Er stonden zes jeeps aan de voet
van de helling. Ongeveer twintig
man in Sarkhanese uniformen klom
men eruit. Ze liepen de helling op.
De drie die achtergebleven waren
renden de bergtop af, de kapitein
tegemoet die het commando voerde
over de patrouille. Ze kenden hem
blijkbaar. Hij was jong, slank en
had een gouden tand. Ze wuifden
naar hem en de kapitein wuifde te
rug. Toen de twee groepen elkaar
dicht genaderd waren, bracht de ka
pitein zijn pistoolmitrailleur om
hoog, mikte op de drie mannen en
begon te vuren. Ze vielen. De man
die op een Japanse worstelaar leek,
schreeuwde: „Nam Tho, ben je gek
geworden?" en hij rende op de bo
men toe. De kapitein bracht weer
zijn wapen omhoog, mikte zorgvul
dig en schoot de gespierde man neer.
(Wordt vervolgd.)
Applaus oogstten haar diagonaal ge
streepte jurken, die op kunstige wijze ge
plooid waren. Speciale voorkeur voor kleu
ren had zij niet. Wel lanceerde zij kunsti
ge kleurencombinaties zoals verschillende
tinten groen of blauw met rose, geel en
paars.
Beeldschoon was haar serie avondjapon
nen en -pyjama's, waarbij zij op zeer ori
ginele wijze de verschillende bloemmotie
ven van een eenvoudige creatie extra ac
centueerde door deze met glinsterende
pailletten en glazen kralen te borduren.
Van sommige avondpyjama's was dan
weer alleen de pantalon kunstig geborduurd
en het vrij lange jasje effen, of omge
keerd. Bij haar avondcollectie werkte zij
veel met zilver- of gouddraad doorweven
stoffen, zowel in pastel als in harde tin
ten. En natuurlijk ontbrak ook hier de
synthetisch gefabriceerde lamée een
stof die iets lichtgevends over zich
heeft niet. De twee geruite avondjur
ken van dit materiaal in diverse kleuren
combinaties waren een groot succes.
BIKI oogstte veel bewondering voor
zijn enigszins brutale, op de populaire tv-
serie geïnspireerde. Batman-collectie. Los
se, iets getailleerde jasjes met opstaande
of platliggende kraagjes en vaak uitwaai
erende mouwen, kenmerkten zijn tailleurs,
waarvan het accent op het bovenlichaam
geplaatst was. Bij zijn mantels maakte
hij veel gebruik van losse met knopen be
vestigde flappen, die een zwierig effect
gaven. Zijn mode is jong, de roklengte
verschilt: voor het strand vrij kort, voor
reis- en dagensembles tot even op of bo
ven de knie. Zijn kleuren variëren: dan
weer gebruikt hij zachte tinten, dan weer
felle kleuren. Ook liet hij veel felle con
trasterende streepdessins zien.
ENZO houdt het dit seizoen bij tunique-
ensembles, waarvan de kracht vooral in
het materiaal ligt. Zijn silhouet is smal in
de schouders en wijduitlopend naar bene
den. Vaak maakt hij gebruik van uitsprin
gende plooien of klokkende rugpartijen.
Ook voor de avond ontwierp hij enkele
tunique-japonnen in verschillende kleu
ren. Een welverdiend applaus kregen zijn
twee geruite avondjurken, waarvan de
ruiten, in diverse kleuren groen, op een
knappe manier verwerkt waren.
De collecties van Lancetti en Veneziani
kenmerkten zich door het accent op de
schouderlijn, die duidelijk aangegeven
werd en vrij rond was.
JOHANNESBURG (AP) De gemeen
teraad van Somerset West, een schilder
achtig dorp met 10.000 inwoners in de
Kaapprovincie, wil een toiletbelasting in
voeren om de begroting in evenwicht te
brengen. De belasting zou geheven moe
ten worden op toiletten in woonhuizen, fa
brieken en zakenpanden.
'f
y
Londen (AP) De Britse pers heeft
de waarschuwing gekregen dat een aan
tal grote kranten wellicht spoedig zal
moeten gaan sluiten als het krantenbe-
drijf zijn commerciële struktuur niet her
vormt. Directies en vakbonden werden
scherp bekritiseerd in een rapport dat
woensdag is gepubliceerd door een groep
Britse economen die een studie hebben
gemaakt van het krantenbedrijf waartoe
door werkgevers en werknemers op
dracht was gegeven.
Geschat wordt dat men door het in
krimpen van het aantal edities en het
afstoten van overtollig personeel de jaar
lijkse kosten met ongeveer 4.875.000 pond
sterling per jaar kan drukken, of met
ongeveer drie percent van het totaal.
Men zou verdere besparingen kunnen rea
liseren door het gebruik van moderne
apparatuur en betere werkmethoden.
Als men de huidige kostenstruktuur
niet wijzigt zullen er in de komende vijf
jaar wellicht twee populaire dagbladen,
een kwaliteitszondagblad en een kwali
teitsdagblad moeten sluiten.
(Van onze correspondent)
AMSTERDAM, ROTTERDAM. MAAS-
BRACHT Binnenvaartschippers zijn
gistermorgen een staking van twee keer
24 uur begonnen. Op de schippersbeurs
in Amsterdam weigerden ongeveer 400
schippers een vracht aan te nemen. Ook
op de schippersbeurs in Rotterdam en
Maasbracht reageerden enkele honderden
schippers niet op het afroepen van de
vrachten. De staking is een protest tegen
de relatievaart, waarbij bedrijven ver
bindingen aangaan met bepaalde schip
pers, die dan voor hen een soort vaste
dienst gaan onderhouden. De regering
heeft hier teveel vergunningen voor af
gegeven, waardoor de belangrijke vrach
ten niet aan de beurzen komen, aldus
de schippers.
De stakers hebben de minister van ver
keer en waterstaat in een telegram van
hun actie op de hoogte gesteld. De offi
ciële bonden hebben zich van de staking
gedistancieerd. Er hebben zich gister
middag op de schippersbeurzen en vooral
in Rotterdam, nogal opgewonden tonelen
afgespeeld. Er waren schippers die on
danks het advies van de zogenoemde „on
afhankelijke vakbond" dit niet te doen,
toch gewoon wilden dingen naar een
vracht. Het was urenlang een geschreeuw
en geduw, toen een aantal stakers zich op
de 57-jarige Bastiaan van Utrecht wilde
werpen, die nummerde voor een lading.
De rijks hoofdinspecteur voor het ver
keer, de heer J. J. Oster wierp zich per
soonlijk in het strijdgewoel. De politie
werd gewaarschuwd, die de belaagde
schipper en diens broer ontzette. Bastiaan
van Utrecht werd onder politiegeleide
naar diens schip, de Dolfijn, dat in het
Haringvliet lag gebracht.
Het zat sinds enige tijd ook in de Rot
terdamse lucht dat er deining zou komen.
Dat bleek vooral ook op het congres dat
de Protestantse Schippersbond in Rotter
dam heeft gehouden. Men trok en masse
naar de beurs om het stakingsparool te
geven. Voormannen betoogden, dat h.i
veel te veel vrachten onderhands worden
geboekt. Verladers charteren namelijk
schepen voor een bepaalde tijd, zodat hun
vrachten niet langer op de beurs worden
genoteerd. Volgens de stakingsleiders be
tekent dit, dat er steeds minder ladingen
op de beurs worden gebracht, waardoor
de positie van vele schippers er niet be
ter op zou zijn geworden. De heer Os-
ter deelde ons mee, dat dit charteren in
de binnenvaart wat Rotterdam betreft,
nogal meevalt. In Amsterdam zou dit va
ker geschieden.
In Maastricht is woensdag op de schip-
Een der
schippers spreekt zijn
collega's toe.
persbeurs geen enkele vracht „genum
merd". De afdeling Maasbracht van on
derling verband riep voor het begin van
de beurs de staking uit. Ook de niet-leden
namen uit solidariteit en omdat zij ui
teraard ook ernstige grieven hebben te
gen de relatievaart geen vrachten aan.
Er werden ter beurze tien vrachten aan
geboden. Vandaag zullen de schippers uit
Maasbracht proberen de staking uit te
breiden naar de havens van Born en
Maastricht.
In IJmuiden is gisteren op de schip
persbeurs niet gestaakt, ondanks het feit
dat IJmuiden, naast Amsterdam, Rotter
dam en Maasbracht, als één van de be
langrijke beurzen in ons land geldt. Per
jaar worden in IJmuiden circa 4.000 rei
zen op de schippersbeurs geboekt. Ook in
IJmuiden kent men wel het zgn. rela-
tievervoer, wat dan voornamelijk betreft
cement, kunstmest, wat hoogovenslakken
en papiergrondstoffen. Maar daar staat te
genover dat Hoogovens, die vrijwel geen
eigen vervoer heeft, voor de binnenschip
pers een zeer belangrijke opdrachtgever
is.
De directie van de Systemen Keesing
(N.V. Internationale Uitgevers- en Handel
maatschappij) deelt mee, dat zij met in
gang van 1 februari 1967 de aandelen zal
overnemen van de uitgeverij Broekman en
De Meris N.V. en van de Uitgeverij Hey-
nis N.V., beide in Amsterdam. Laatstge
noemde uitgeverijen zullen als zelfstandige
n.v.'s blijven voortwerken.
Bepaalde activiteiten van de systemen
Keesing, in het bijzonder op het gebied
van de boekenuitgeverij en de boekenim-
port, zullen voortaan via Broekman en de
Meris N.V. worden uitgevoerd.
11. De loodgieter begon te begrijpen dat er iets
vreemds was met zijn klant. Hij wees op het regen
wolkje dat boven Panda's hoofd dreef, en zei met een
vriendelijk lachje: Meneer heeft de regen binnenge
haald, zogezegd! Het zal wel een atmosferische sto
ring zijn! Een plaatselijke bui!" Panda keek ver
baasd omhoog, en toen hij het wolkje zag, betrok zijn
gezicht. „Het is geen storing!" zei hij ongelukkig. „Het
is de wraak van de waterdruppels! Ze hebben me ge
waarschuwd dat ze me zouden gaan plagen als ik hun
dam niet repareerde. En nu zitten ze me overal achter
na! Daarom kom ik Uw hulp vragen!" Joris Goedbloed
stond intussen verbaasd maar opmerkzaam door de
etalageruit naar binnen te kijken, „Het baaske heeft
moeilijkheden met water, dat is duidelijk!" prevelde
hij. „Die wolk boven hem is eh.vreemd
Hier moet iets achter zitten! Wellicht wacht ons hier
een ervaring waarmee ik.waarmee wij ons voor
deel kunnen doen!"
016 HOED VAM dé SCHOOL
MEESTER is «iewooMweö^
BRUTAAL/
OH.OAAR durf IK HEM NIET
VANDAAN T6 HAVEN)
HIJ SLAAT HEM WE6MET ZIJM
STAART - IK HOOP MAAR, DAT HIJy
HIJ DACHT ZEKER,DAT IK FAMI
LIE VAM DIE HOED WAS Aü!
/A////A
©PIB
CO'flMU
2219D.
13. Een lange, magere man, gekleed in
een versleten bruin gewaad, doet de
deur open. Hij kijkt heel verbaasd, blijk
baar heeft hij iemand anders verwacht.
Als de rechter hem vertelt wie hij is, wordt
Lie Ko vaalbleek en begint onthutst te
stamelen. Maar Rechter Tie stelt de schil
der gerust door hem te zeggen dat hij
veel belangstelling voor de schilderkunst
heeft en graag Lie Ko's werk wil zien.
De schilder brengt hen door een donkere
gang naar een armoedig atelier. Bijna
alle ruimte wordt in beslag genomen door
een ruwhouten tafel op schragen, beladen
met schildersgereedschap. Lie Ko vraagt
zijn gasten de rommel te willen excuse
ren. Als Rechter Tie de schilderstukken
die aan de wand hangen, heeft bekeken
en een paar waarderende opmerkingen
heeft gemaakt, zegt hij opeens: „O ja, ik
heb onlangs een aardig antiek ebbenhou
ten doosje op de kop getikt. De man bij
wie ik het heb gekocht, heeft gezegd, dat
het uit uw verzameling afkomstig is".
Terwijl de rechter het doosje uit zijn
mouw haalt, vervolgt hij: „Ik heb het nog
even meegebracht om het u te laten zien.
Ik zou namelijk graag van u weten hoe
oud dit doosje is".
h Wö®
733. Hoog in de mast keek Brammetje
belangstellend toe, hoe het geheimzinnige
duikapparaat van professor Miniklungel
aan de laadboom omhoog werd gehesen.
Het was een wonderlijk toestel, dat
meer geschikt leek om er mee te vliegen,
dan om er mee onder water te varen.
Maar ook dat was waarschijnlijk gedaan
om spionnen en nieuwsgierigen om de
tuin te leiden. Als de kapitein Bram niet
tevoren had verteld,* waarom het eigenlijk
ging% zou deze zelfs als zeeman nauwe
lijks het vaartuig hebben herkend.
In de stuurhut hield één man een knop
in het oog, gereed om^bij het eerste teken
te handelen.
Dat teken kwam, toen de laadboom
laag over het schip overkwam. Nog was
de havenbuurt gehuld in het licht van de
straatlantaarns.maar lang zou dat
niet duren.
„Kunnen wij hier vanavond nog iets
eten?" vroeg de generaal, die naast de
kapitein stond.
„Rijst met krenten", schreeuwde de
kapitein luidkeels.
„O, ik neem het eenvoudige voor lief",
sprak de generaal, die niet wist, dat dit
het afgesproken teken was voor de man
in de stuurhut. Vinnig drukte deze op de
witte knop. En meteen gingen alle lichten
in het havengebied uit.
