De Rode Mieren"
De Gaulle blijft gekant tegen
Brits lidmaatschap van EEG
Elysée twijfelt nog aan
de oprechtheid van Wilson
Wie een AMRO-Spaarbrief
(serie 1967) koopt, spaart
tegen een aantrekkelijke rente.
AMRO BANK
ECHTER TIE
PANDA EN DE MEESTER-LOODGIETER
m
KAMMETJE FOK
POLLE, PELLI EN PINGO
èr
V olksverhuizing
in Zuid-Vietnam
V WtÏ
13
Een actuele Amerikaanse roman
door William Lederer en Eugene Burdick
Qa, m eï
WOENSDAG 2 5 JANUARI 1967
Ofis vervolgverhaal
- geleid door Koreanen
Egypte zou in Jemen
gifgas gebruiken
Tv\t S>0UP
coyd itkwV
Nee, ueve powe
JIJ BLUFT HIER
De AMRO-Spaarbrief (serie 1967) heeft
een waarde van 100.- en loopt vanaf 4
januari 1967. Wanneer de Spaarbrief op
22 juli 1971 wordt afgelost, ontvangt u
voor die 100 gulden 135.- terug. Dat
betekent - op basis van rente op rente -
een rendement van 6,8%. Bij aankoop van
een AMRO-Spaarbrief 1967 dient natuur
lijk de vanaf 4 januari 1967 lopende rente
te worden bijbetaald (per week 13 cent).
De uitgifte van deze Spaarbrieven vindt
plaats tót nader order. Inlichtingen - ook
over eventuele fiscale voordelen - kunt u
krijgen bij al onze kantoren.
AMSTERDAM - ROTTERDAM BANK
uL3TTuj
67)
Cogswell draaide zich verschrikt
om.
„Laat me u even iets uitleggen,
mijnheer Cogswell," zei McCauley.
„Ik ben geen pacifist. Ik heb te lang
geschiedenis gestudeerd om niet te
weten dat er soms geweld moet wor
den gebruikt om een volk of eer) ide
aal te redden. Bovendien ben ik er
van overtuigd dat, als geweld ge
bruikt moet worden, dat snel, met
overmacht en meedogenloos gebeu
ren moet. Als de Romeinen een le
gioen inzetten, dan deden ze dat
voor hun bestwei of uit noodzaak
en dan sneed het legioen als een
zeis door de vijandelijke macht. In
Vietnam ben ik tegen dat halfslach
tige gedoe al die „adviseurs" en
,,oefengroepen". Als iets de moeite
waard is om voor te vechten, pro
beer het dan snel te veroveren en
doeltreffend. En maak duidelijk wat
je probeert te veroveren."
„Maar in Sarkhan dan?" begin
Cogswell.
„Ik ben tegen het gebruik van
militaire macht in Sarkhan om een
heel eenvoudige reden", zei Mc
Cauley. Coldstream had hem nog
nooit zo geëmotioneerd gezien.
„Dat is het niet wat Sarkhan op
het ogenblik nodig heeft," zei Mc
Cauley. „Het heeft politieke en eco
nomische hulp nodig. Integendeel,
militaire hulp op dit moment met
zijn bureaus en zijn op grote voet
levende en weinig uitvoerende mili
tairen zou de communisten precies
in de kaart spelen. Maar vergis u
niet, mijnheer Cogswell. Als die
macht nodig zou zijn, dan zou ik
willen dat die duidelijk, snel en met
open ogen gebruikt werd."
Cogswell keek McCauley waarde
rend aan. Hij knikte ten teken dat
hij hem begreep.
McCauly liet zich achterover zak
ken op de bank.
„Het was me de zitting wel", zei
Coldstream. „Deels proces, deels in
quisitie en deels commissieverga
dering."
„De belangrijkste punten", zei
McCauley, „zijn op het eind bedol
ven onder de aanvallen die Hobson
tegen ons gericht heeft. Ik bewon
der de man om zijn slimme toespe
lingen, het gebruik van de dossiers,
het aanstippen van ondermijning.
Niemand durfde zijn stem tegen hem
te verheffen."
„Ik was voorzitter van die verga
dering en ik heb geen.
„U hebt hem niet durven uitda
gen," zei McCauley. Hij sloeg wat
as van zijn gekreukte jasje. „En hij
heeft een zeer eenzijdige indruk van
ons verleden bij de leden van de
commissie achtergelaten."
„Waarom vertelde u de rest van
uw oorlogservaringen niet? Uw da
den als verpleger?" vroeg Cogswell.
Hij voelde zich schuldig en ongedul
dig. Schuldig omdat hij deze twee
mannen in de steek had gelaten, on
geduldig omdat ze hun eigen zaak
niet bepleit hadden voor de com
missie.
„Ik was verwonderd. Ik had niet
gedacht dat zelfs een regeringsbu
reaucratie zo diep kon zinken," zei
McCauley. „Ik dacht dat de bureau
cratie aan een universiteit al erg
was, maar die kerels van de rege
ring zijn duizend en duizendmaal er
ger."
Ze stonden rustig naast de wagen.
Er was iets in Coldstreams be
wustzijn dat hij niet kon loslaten.
„Op die fotoös stonden enkele gele
mangobomen, geloof ik. Die groeien
niet boven de honderd meter en ze
ker niet op de hoogvlakte." Hij
zweeg en sprak toen langzaam en
tastend een andere gedachte uit.
En hoe zijn die foto's zo snel hier
gekomen? De invasie zou pas achten
veertig uur geleden begonnen zijn."
Cogswell was rusteloos en geïrri
teerd.
„Ik weet het niet. Ik weet het
niet. Maar van één ding ben ik ze
ker de druk van de bureaueratie
is zo groot, dat de militaire hulp
aan Sarkhan misschien wel over een
paar dagen zal beginnen. Ik zal er
mijn stem aan moeten geven om van
nut te kunnen blijven. Maar ik zou
graag willen dat jullie tweeën pro
beerden te ontdekken wat er daar hu
eigenlijk aan de hand is, verdomme".
De drie mannen stonden rustig te
kijken over de uitgestrektheid van de
vlieghaven Dulles; ze keken naar de
grote, op torren gelijkende bussen,
die uit de richting van de slanke
straalvliegtuigen kwamen.
„Mijnheer Cogswell, wat be
schouwt u als het voornaamste dat
we in Sarkhan moeten proberen te
ontdekken?" vroeg McCauley. Hij
stelde de vraag heel rustig.
„Probeer te ontdekken waar prins
Lin is", zei Cogswell.
HOOFDSTUK XVIII
De hulp van Amerika
Elk half uur, dag en nacht door,
landde een zwaar transportvliegtuig
brullend op de internationale vlieg
haven van Haidho. Een opgejaagde
groep donkerhuidige Sarkhanesé
werklieden sjouwde met conserven,
schrijftafels voor generaals, papier,
schrijfmachines, geweren, munitie
en geneesmiddelen.
Sommige van de vliegtuigen ver
voerden jeeps, bulldozers en kleine
vrachtwagens. Andere brachten per
soneel aan, en de aankomst daar
van leek op een carnaval. Goed ge
organiseerde groepen Sarkhanese
vrouwen en kinderen begroetten de
troepen, zongen de soldaten toe en
omhelsden ze. Ze kregen bloemkran
sen omgehangen. De persfotografen
van het leger, de vloot en de lucht
macht verdrongen elkaar om opna
men te maken.
De generaals, de schrijvers, de
kwartiermeesters, de burger-aanne
mers, kwamen in hun beste humeur
uit de vliegtuigen gestapt Maar en
kelen kwarfien zwijgzamer te voor
schijn, namen snel de omgeving op,
snoven de lucht eens in en luisterden
aandachtig of ze de taal konden ver
staan. Dat waren de mariniers, de
commando's, de piloten van de heli
kopters, de kapiteins en de majoors
die „militaire adviseurs" zouden wor
den, de manschappen en de artsen die
in Korea en Vietnam waren geweest.
(Wordt vervolgd.)
(Van onze correspondent)
PARIJS Na de geestdrift waarmee
hij maandag in de Raad van Europa in
Straatsburg is ontvangen, heeft de Brit
se premier Wilsori op de volgende hal
te van zijn Europese goodwill-reis, dins
dag in Parijs bij president De Gaulle,
een veel sceptischer oor voor zijn argu
menten gevonden.
Voor De Gaulle is de Britse toetreding
tot de EEG van politieke en nauwelijks
van economische aard. Het lokaas van
de technologische bijstand die Wilson
Frankrijk, en de andere EEG-landen, in
Straatsburg had voorgehouden, heeft op
de Franse president dan ook geen enkele
vat gehad.
De Gaulle is ook niet van de oprecht
heid van Wilson's drijfveren overtuigd.
Als het GrooUBrittannië, zoals de pre
mier in zijn rede suggereerde, inderdaad
economisch weer veel beter gaat, waarom
zet hij dan zoveel haast achter deze
stappen?
Daarentegen zijn de bezwaren die De
Gaulle vier jaren geleden had tegen de
men de beslissing tot na de Franse ver
kiezingen uit te stellen. Bij de Europese
topconferentie met Pasen in Rome zal het
bèsluit over Engeland's toetreden tot de
Euromarkt nog altijd genomen kunnen
worden.
15
SAIGON (Reuter en AP) Ruim vier
duizend man van de Zuidkoreaanse
„tijger"-divisie hebben in een groot-1
scheepse zuiveringsactie in de Zuidvietna-
mese provincie Phoe Yen, 420 kilometer I
ten noorden van Saigon, 16.000 dorpelin
gen naar vluchtelingenkampen overge
bracht.
De actie speelt zich sinds begin janua
ri af in een gebied van 890 vierkante
kilometer, dat zich twintig jaar lang in
handen van de communisten bevond. Vol
gens een Zuidkoreaanse woordvoerder,
majoor Tsjoeng Joek Jin, kon de Zuidviet-
namese verkeersweg no. één voor het
eerst sinds jaren zonder gevaar bereden
worden door een militair konvooi van
Amerikanen en Zuidkoreanen.
Het aantal vluchtelingen, uit een twin
tig-tal dorpen in de provincie Phoe Yen,
is 10.000 groter dan bij de Amerikaanse
militaire actie in de „ijzeren driehoek"
ten noordwesten van Saigon.
Uit Amerikaanse bron wordt vernomen
dat in Zuid-Vietnam ongeveer 2.5001
krijgsgevangenen worden vastgehouden,
veel minder dan algemeen werd aange-
DJEDDAH (Saoedi-Arabië) (Reuter) -
Vliegtuigen van do Egyptische luchtmacht
hebben vijf januari het hoofdkwartier van
de Jemenitische royalistische premier in
de Noord-Jemenitische stad Ketaf met
gifgas bestookt. 120 mensen verloren het
leven. Dit is op een persconferentie in
Djeddah meegedeeld door de Jemeniti
sche royalistische vice-premier, prins Ab-
delrahman Ben Yehia.
De royalistische beweringen over Egyp- I
tische gasaanvallen zijn door Cairo van
de hand gewezen.
Nassau-akkoorden, waarmee de Britten
zich militair aan de Verenigde Staten
klonken, nog altijd ongewijzigd van
kracht. Doch bovenal zou het betrekkelij
ke overwicht van Frankrijk in de E.E.G.
door het toetreden van Engeland worden
opgeheven, een vooruitzicht dat voor de
generaal van iedere aantrekkelijkheid is
gespeend.
De Gaulle moet ook weinig waardering
hebben gevoeld voor de passage uit Wil
son's toespraak, waarin hij Groot-Brittan-
nië bij voorbaat van iedere aansprake
lijkheid vrijsprak als de kandidatuur voor
de tweede keer zou worden afgewezen.
De toespeling op Frankrijk lag er dan
ook wel heel dik bovenop.
In Parijs wordt trouwens, als gezegd,
nog altijd sterk aan de eerlijkheid van
Wilson's bedoelingen getwijfeld. Men
verdenkt hem hier van een diplomatie
ke operatie die uitsluitend uit overwe
gingen van binnenlandse politiek wordt
ingegeven.
Zou zijn onderneming slagen dan zou
Wilson bewezen hebben een groter staats
hoofd dan zijn conservatieve voorganger
Macmillan te zijn. En als zijn opzet mis
lukt, is Frankrijk bij voorbaat de schul
dige en blijft de Britten weinig anders
over dan zich als één man achter de re
gering te scharen.
Met het ook op de kamerverkiezingen
van maart zal De Gaulle Groot-Brittan-
nië liever nog even aan het lijntje houden
En aangezien Wilson van zijn kant zijn
geduld ook nog best een paar maanden
kan bewaren, zullen beide staatslieden
bij hun tweede ontmoeting, vandaag, ver
moedelijk wel met elkander overeenko-
„Zuilen we een verhouding begin
nen?", vraagt de Britse minister van
Buitenlandse Zahen, George Brown,
aan (juffrouw) De Gaulle. Niet
vóór de soep (waarin de Franse
voorwaarden drijven)", luidt het
Franse antwoord. Deze spotprent
van Papas in het Britse dagblad de
.Guardian"die betrekking heeft op
de Britse toenaderingspogingen tot
de Europese Economische Gemeen
schap (EEG), slaat qp een anekdote
die de ronde doet over flapuit
Brown. Eenzelfde korte dialoog zou
gevoerd zijn tijdens een diner, tussen
hem en de vrouw van een ambassa
deur.
ADVERTENTIE
16. Panda vertelde Jorisx alles over het dammetje
dat hij had kapotgereden met zijn auto: de waterdrup
pels, die uit het daardoor leegstromende meertje iva-
ren gekomen; en de wraak die ze gezworen hadden
als Panda het dammetje niet zou herstellen. En hoe
wel de luisteraar zijn twijfel had over het verhaal,
liet hij dat niet merken. „Ik kan het vertrouwen van
het baaske beter behouden!" peinsde hij. „Er kan
tenslotte altijd iets van waarheid in zijn gebabbel
schuilen! Waarom, bijvoorbeeld, hangt er een regen
wolkje boven zijn hoofd?" Hij nam zijn sigarettenpijp
je uit de mond en klopte daarmee op Panda's borst.
„Ge zoekt dus een nette betrekking!" sprak hij.
„Waarbij ge genoeg kunt verdienen om het vorenom-
schreven dijkje te repareren.Hm.Weet dan, mak
kertje, dat ik toevallig een helpertje zoek voor mijn
loodgieters-bedrijf; een vooruitstrevende zaak waar een
prettige werkkring met goede vooruitzichten wordt ge
boden!" „Hm.zei Panda wantrouwend. .,Ik ge
loof niet, datdat ge bekwaamheden hebt
om een zo voortreffelijk gieter als mij te kunnen
dienen?" vulde Joris aan. „Welnu dat zullen we
eens zien.En tot Panda's verrassing hield hij een
langskomende automobiel aan.
ALSJE8MEFT, WaUEl HIER IS P0PPE" J
WA66N
WAT IS EEN POPPEWAGEM ZONDER POP?
16 MOET NATUURLIJK EEN POP VOOR ME
I J
GOEDi DAW KAN IK 6A4N VISSEN
OH, WATH/lOOlT)
MAKEN
225d-B.
18. De voorman komt Rechter Tie's
werkkamer binnen en maakt een diepe
buiging. „Meld eerbiedig dat het tijd is
voor de rechtszitting, edelachtbare!" De
I rechter knikt. „De schrijver heeft me van
ochtend al verteld dat er gisteravond een
boef vermoord is, ergens in een tempel.
Waar is dat precies gebeurd, voorman?"
„In de Tempel der Purperen Wolken,
edelachtbare, op de heuvel buiten de oost
poort. De westvleugel van die tempel
staat al jaren leeg. De ochtendpatrouille
heeft daar het lijk van de bekende boef
Seng-san gevonden. Ik laat daar geregeld
controleren, want allerlei gespuis pleegt
daar te overnachten. Ik heb de moorde
naar al gevat, edelachtbare". „Goed zo,
voorman! Wie heeft het gedaan?" „Seng-
san z'n makker, edelachtbare. Een vage
bond, die Ah-lioe heet. Ik had gehoord
dat die twee gisteravond hooglopende ru
zie hebben gekregen toen ze in een kroeg
aan het dobbelen waren. Toen zijn ze sa
men naar de verlaten tempel gegaan om
daar te overnachten". „Juist, en daar
hebben ze het toen intgevochten", zegt
Rechter Tie. „Dat is dus een eenvoudige
zaak. Dat heb je goed gedaan, voorman!"
De voorman wil nog iets zeggen, maar
Tsjiao Tai heft zijn hand op i en zegt:
„Daar wordt de gong geluid voor de zit
ting, edelachtbare!"
i (IJ
-i
4'w
738. Aan boord van het schip keek de
I generaal op zijn gouden horloge, dat hem
te velde nimmer verliet.
„Vijf minuten", zei hij ferm. „Crenoeg
voor de eerste proef. Ortnalen. lui".
Met de laadboom brachten de lui het
I duikapparaat weer omhoog. Tot dusver
hadden zij zich vrij ernstig weten te hou-
I den, maar nu schoten zij in een gulle
lach. Aan alle kanten siepelde het wa
ter uit het duïktoestél, dat tot de nok ge
vuld was met rivier.
Met moeite beheerste de Jcapitein zich
nog.
„Ik wéét het niet, generaal", zei hij
schuddebuikend, „maar als u het mij
vraagt schijnt dat toestel een ietsiepiet-
sie lek te zijn".
Toen kon hij het niet langer houden
en zijn lach schalde zo luid over het wa
ter, dat hij voor drie dagen alle vissen
verjoeg.
Hij lachte nog, toen de generaal zei:
„Tjae, er schijnt iets mis te zijn".
Hij bond wat in, toen de generaal zei:
„Maer één ding is raadselachtig.
En hij sloot zijn mond met een klap,
toen de generaal zei: „De professor zit
er niet meer in!"
