De wind kan nie,
f lezen
HAAR JOURNAAL
PANDA EN DE MEESTER-DRINKER
POLLE, PELLI EN PINGO
X?
RECHTER TIE
l
KRAMMETJE
FOK
Het gemiddelde meisje
is niet zo modern
Minder mini
13
Ons vervolgverhaal
Rijdende viskeuken
in Kennemerland
Kook wedstrijd
>i I
De Limburgsche Kolenhandel
DINSDAG 11 APRIL 1967
Een romantisch verhaal door Richard Mason
Huishoudbeurs Idee '67
trok 200.000 kijkers
Met naald en draad
paraat
m p
14)
„O, ik liep alleen maar hard!" zei
ze in het Engels. „Ik weet niet
waarom".
„Ik hoop dat u het niet deed om
dat u nu zo blij was aan de school
te kunnen ontsnappen".
„O nee, denkt u dat alstublieft
niet."
„U moet wel een heel slechte in
druk van ons hebben".
„Ik begrijp niet, hoe u zo goed
Japans kunt spreken na één maand
studie", zei ze.
„Ik bedoelde niet het Japans, maar
onze manieren".
„Wat is er dan met manieren?"
„Wel, dat lawaai over het handvat
aan onze namen".
„Ik begrijp zelf niet, hoe ik zo
dom kon zijn".
„De rest van ons had het niet eens
gemerkt".
„Maar het was zo dwaas van me.
Ik wist niet wat ik zei. Het is de
eerste keer dat ik probeer les te ge
ven en er leken zoveel mensen te
zijn".
„Het waren er maar tien".
„Op het eerste gezicht leken het
er honderd".
„U zult wel aan onze gezichten
wennen. We zijn heus niet zo schrik
wekkend".
„O nee", zei ze.
Óp dat ogenblik kwam er een lege
koets voorbij. Het paard bleef stil
staan. De koetsier droeg een rode,
mohammedaanse fez en had een
zwarte snor, die als een halve maan
over zijn mond hing.
„Ghari, sahib"?
Hij glimlachte tegen ons van zijn
hoge zitplaats af. Zijn tanden zagen
rood alsof hij een ziekte had.
„Mag ik u thuisbrengen?" vroeg
ik miss Wei.
„Ik ga naar mijn hotel".
„Daar moet ik voorbij".
„Weet u dan waar het is?" vroeg
ze.
„Nee, maar dat doet er niet toe".
„Maar ik wil niet, dat u voor mij
omrijdt, alstublieft", zei ze. „U neemt
deze en ik vind andere ghari".
„Hoe heet uw hotel?"
„Het Mayfair".
„Dan ligt het op mijn weg. Naar
het Mayfair", zei ik.
Achter miss Wei klom ik in het
rijtuigje. De zwarte kap werd opge
zet tegen de zon en wel zover naar
beneden, dat we bijna ingesloten za
ten. Alleen de flanken van het paard
vóór de bok van de koetsier waren
te zien.
Het was maanden geleden, sinds ik
dicht naast een vrouw had gezeten,
feitelijk wel twee jaar. In Rangoon
had ik helemaal geen vrouwen ge
kend. Op de boot uit Engeland waren
een paar verpleegsters geweest en af
en toe had ik gemeend dat het wel
aardig zou zijn, een affafre te hebben
met een van die knappe verpleeg
sters, maar ik was weldra tot de con
clusie gekomen, dat ze allemaal dik
bevriend waren met mensen die
meer initiatief bezaten dan ik. Als je
in dienst bent, heb je heel wat initia
tief nodig om een vrouw te zoeken,
omdat er maar zo weinig zijn, waar
je mee om kunt gaan.
En thuis de laatste vrouw,
waar ik dicht naast gezeten had, was
mijn moeder. Ik had met haar achter
in de taxi gezeten tijdens de laatste
rit naar het station. Ik had gepro
beerd, langs haar heen te kijken,
omdat ze haar gezicht verwrong in
een poging om haar tranen in te
houden. Om dezelfde reden was mijn
gezicht vreemd-strak geweest. En
vóór die tijd, sedert het begin van de
oorlog, had ik alleen maar naast
vrouwen gezeten om wie ik niets gaf,
en dat is hetzelfde alsof je helemaal
niet naast een vrouw zit.
En nu was ik er me plotseling met
al mijn zinnen van bewust, dat ik
dicht naast een vrouw zat. Dat sterke
bewustzijn overviel me onverwachts
en het verraste me; ik herinnerde
me, hoe prettig het kon zijn. Ik herin
nerde me, dat altijd wanneer ik aan
vrouwen dacht in plaatsen, waar ze
niet waren, ik de eenvoudige genoe
gens was vergeten en me alleen maar
de grove te binnen kon brengen. Op
dit ogenblik schiep ik een intens wel
behagen in het opsnuiven van de
flauwe, droge geur van parfum en de
nog flauwere van poeder en rouge,
en in het bewegen van fraaigevorm-
de vingers. Ik keek op naar haar ge
zicht en zag dat het als ivoor was;
een rond, klein gezicht vol vrolijk
heid en zachtheid, en met die enorm
grote, bruine, amandelvormige ogen.
„Een Japanse", dacht ik. „Haat ik
de Japanners dan niet?"
(„Idioot die je bent", hoorde ik
Peter zeggen, je weet niet eens wat
je haat. Je bent zo'n onmogelijke
dikkop".
„Ik dacht dat ik deze vrouw zou
haten omdat ze een Japanse was".
„O, dacht je dat?"
„Ja, tenminste als ik aan haar denk
als Japanse in plaats van als vrouw",
„Ze is het allebei", zei Peter. „Praat
niet zo'n waanzin").
„Dat is beter dan de tonga in Del
hi", zei ik tegen miss Wei. „Je zit
met je gezicht naar de goeie kant en
je hoeft niet bang te zijn dat je er
uit valt".
„Maar koetsier heeft bezeerde
mond", zei ze medelijdend.
„Bent u nooit in India geweest?"
„Nee", zei ze, „hebben ze zich al
lemaal bezeerd?"
„Ze kauwen allemaal betelnoot. Je
kunt het ze zien verkopen in de ba
zaar. Ze maken er een kleverige mas
sa van en spreiden het uit op een
blad".
„Wat is bazaar?"
„Waar de Indiërs hun boodschap
pen doen".
„Kun je erheen -gaan?"
„Ik ga er nu naar toe".
Ik probeerde op haar gezicht te le
zen, of ze het prettig zou vinden,
mee te gaan. Ik wachtte, half hopend
dat ze erom zou vragen, maar ze zei
niets.
„Hebt u tijd om eens wat met me
rond te kijken?", vroeg ik en ik voel
de me doodsbenauwd, niet 'omdat ze
niet mee zou willen, maar omdat ik
haar misschien een voorstel deed, dat
ze niet durfde weigeren.
(Wordt vervolgd.)
Om het bloot bij de minirok te mini-
seren is deze hoge knielaars zeer ge
schikt. Hoge en minder hoge laarzen en
vele modellen schoenen waren te be
zichtigen op de internationale schoe
nenvakbeurs in de Jaarbeurs in
Utrecht. In samenwerking met de in
ternationale schoenenbeurs was ook
een schoenontwerpwedstrijd uitge
schreven door het Internationaal
Schoenmuseum in Waalwijk en de Ne
derlandse Federatie van schoenfabri
kanten.
Het Produktschap voor Vis en Vis-
produkten bezit een rijdende viskeu
ken, een demonstratiewagen waarin
gratis voorlichting wordt gegeven in
het bereiden van graatloze visgerech
ten. In de wagen kunnen twintig da
mes tegelijk de demonstratie volgen.
Op 14 april staat de rijdende Vis
keuken in Bloemendaal op het par
keerterrein Zomerzorgerlaan hoek
Bloemendaalseweg. Op 17 en 18 april
op het Marktplein in Beverwijk; 19
«pril op het plein voor het gemeente
huis in Assendelft; 20 april in Velsen-
Noord bij het Stratingplantsoen en op
21 april in de Van Dalenlaan in Sant
poort-Zuid. De demonstraties worden
gegeven om half elf, twee uur en half
vier. 's Maandags alleen om drie uur.
De 22ste Internationale Huishoud
beurs/Idee, van 31 maart tot en met 9
april gehouden in het RAI-gebouw te
Amsterdam, heeft ongeveer 200.000 be-
zoek(st)ers getrokken. Daarmede is
het aantal van 184.000 van 1966 royaal
overtroffen. Naar schattting zestig per
cent van het publiek was afkomstig uit
de provincie. De exposanten waren
unaniem zeer tevreden over de interes
se en de kwaliteit van het bezoek.
De Europa Meubel-organisatie, die
zich met een eigen interieurshow voor
het eerst via een grootscheepse, collec
tieve manifestatie aan het publiek pre
senteerde, was enthousiast over het
resultaat. Voor de 23ste Internationale
Huishoudbeurs/Idee, welke in het voor
jaar 1968 zal worden gehouden, be
staat van de zijde der exposanten nu al
een overweldigende belangstelling.
„Met naald en draad paraat" is een
nieuwe, vakkundig geschreven hand
leiding van de bekende lerares op het
gebied van naaien, knippen en ontwer
pen, Ida de Leeuw van Rees (Uitgave
A. J. G. Strengholt, Amsterdam). Zo
wel beginners als gevorderden zullen
in dit werk veel van hun gading vin
den: knippatronen, maatnemen, bor
duren, garneren van japonnen, smoc-
ken, gelegenheidskleding, breien en ha
ken.
Het derde en het vijfde (laatste) deel
van het boek voldoen niet aan de ver
wachting. Het onderdeel „De vrouw en
haar uiterlijk" niet, omdat het zo be
knopt is dat het best gemist had kun
nen worden en het deel „apparatuur"
niet omdat er alleen enkele algemeen
heden worden verteld over het stoom
strijkijzer en de naaimachine, terwijl
er over apparaten waarover een huis
vrouw iets meer zou willen weten
bijvoorbeeld de praktische bruikbaar
heid van strijkautomaat en de dubbel
bedbreimachine niet wordt gerept.
Wij zouden hierover niets hebben ge
zegd ware het niet dat de aanstaande
koopster deze onderdelen in de in
houdsopgave vermeld vindt op de om
slag. Tevens willen wij het euvel sig
naleren dat er advertenties aan het
slot van het boek zijn opgenomen die
in de inhoud worden vermeld als „Pu-
blikaties van bedrijven" zonder dat de
koopster duidelijk wordt meegedeeld
of dé inhoud of de prijs van het boek
door het opnemen daarvan is beïn
vloed.
Confectiefabrikanten wordt nogal eens
verweten, dat hun collecties niet
modieus genoeg zijn en dat zij te wei
nig durven bij het ontwerpen van hun
modellen.
Zelf zeggen zij hiervan dat zij geen
mode kunnen dicteren, maar alleen de
elders ontstane modetendenzen kunnen
„vertalen" in lijnen die de mode draag
baar moeten maken voor miljoenen
vrouwen. Een van de grootste confec
tionairs vertelde:
„Kijk eens wat een geweldig hippe
Van 25 tot en met 28 april wordt in
Torquay (Engeland) het International
Gastronomie Festival gehouden, een
tweejaarlijks culinair toernooi, waar
koks uit heel Europa hun culinaire
prestaties tonen. In 1965 waren hier
22 landen vertegenwoordigd. De Ne
derlandse equipe staat onder leiding
van de heer v.d. Valk, chefkok van het
Havenrestaurant te Amsterdam. Ver
der maken deel uit van deze groep de
heren van Echteld, eigenaar van een
zaak in Haarlem; van Engelen, chef
kok van de Karpendonkse hoeve te
Eindhoven; Mulder, chefkok van Bis
tro-Amsterdam en de heer Hoppe, chef
kok van Hof van Holland te Hilver
sum. De heer Hoppe, de winnaar van
de Zilveren Koksmuts 1967 zal op deze
culinaire show onder meer dezelfde
schotels klaarmaken, waarmede hij in
januari van dit jaar de Koksmuts heeft
gewonnen.
jurken en rokken ik hier heb hangen.
Maar tegen één vlotte minirok moet
ik honderd klassieke rokken maken om
zaken te kunnen doen. De meisjes en
jonge vrouwen die modieus of progres
sief gekleed willen zijn vormen maar
een gering aantal. De praktijk is an
ders dan kranten en tijdschriften ons
willen doen geloven. Het gemiddelde
meisje is niet zo modern ze wil wel
maar ze is het niet. Ze doet braaf
haar werk en kijkt 's avonds zoet naar
de tv. De modemagazijnen moeten in
de etalages modieuze spullen hangen
om klanten te trekken, maar eenmaal
binnen zeggen diezelfde klanten: „Wat
leuk, maar niet voor mij hoor."
In het Lewis Amstone Centre in
Amsterdam, dat zaterdag officieel door
prins Bernhard is geopend, is een unie
ke collectie diamanten tentoongesteld.
Onder andere bevindt zich op de ten
toonstelling een aantal sieraden dat
aan Catherina de Grote van Rusland
toebehoorde. Dit collier vertegenwoor
digd een waarde van ongeveer vier
miljoen. De grootste steen is 69 karaat.
jr
fi
h*
ADVERTENTIE
BROUWERSVAART 106
TELEFOON 10748
HAARLEM
SUBERBE ANTRACIET,
de ideale brandstof in het ideale
zakje
19. De dienstauto stopte voor Hobbeldonk, en Gene
raal Dondersteen stapte rinkelend uit. „Op de plaats
rust!" donderde hij tot de soldaat achter het stuur.
„Wacht hier op me!" Vervolgens stapte hij dreunend
naar de voordeur, die intussen reeds door Jollipop
was geopend. „Orde!" riep de legerman. „Topge
heim! Waar is het wapen waarover gebeld werd?"
„Het is.eh.hier!" verklaarde de bediende wat
zenuwachtig, terwijl hij op een zwevend theekopje
wees. „Er is een kleine moeilijkheid gerezen, ziet u.
De uitvinder heeft een slok van het wapen genomen
en is toen onzichtbaar geworden, als u me volgen
kunt. Als u even wacht, komt hij wel weer tevoor
schijn om u te woord te staan!"
NU 4A, WE VERGETEN AttEMAAt WED
EENS WAT
46 WORDT NAT, 20.KOM
MAAR ONDER MIJN PARA
PLU'
DANK U WEI,!
IK VER6E6T
DE MIJNE At
TIJD'
HET GIET VAN DE REGEN
EN MUM PARAPtü
U6T THUIS i
3EER08l
r-.-
82. „Laat u mij eerst uitspreken, me
neer Lie", zegt Rechter Tie koel. Hij kijkt
de voormalige Prefect Woe strak aan, en
vervolgt: „Nu kom ik op uw zaken, me
neer Woe! Uw dochter Jade placht in de
ze tempel haar geliefde te ontmoeten, na
melijk uw privé-secretaris, de student
Yang." „Wat is dat nou weer?" roept de
prefect uit. „Wilt u beweren dat mijn
dochter hier, achter mijn rug, geheime
samenkomsten had met die slampam
per?" „Jazeker. Toen uw dochter die
noodlottige avond, na haar ruzie met u,
het huis uitliep, heeft ze zich naar deze
tempel begeven om Yang te waarschu
wen dat ze u van hun liefde had verteld
en dat ze daarom samen moesten vluch
ten." „Hoe kunt u dat alles in 's hemels
naam weten, edelachtbare?" barst de
schilder Lie Ko uit. „Zowel Yang als Ja
de zijn spoorloos verdwenen„Dat
zal u straks blijken, meneer Lie. Jade
kwam die bewiiste avond hier in deze
tempelhal, maar Yang was elders. In
plaats van haar geliefde vond zij hier de
dief, Tau, met diens vrouw en diens ven
noot. Jade was er getuige van hoe Tau
hier wredelijk om het leven werd ge
bracht." De abdis slaakt een onderdrukt
kreet. Ze grijpt naar haar keel en sta
melt: „Tau vermoord? Hier, in deze tem
pel?"
802. Met de sleutel, die hem door de ka
pitein werd aangewezen, bevrijdde Bram
eerst zichzelf en daarna de andere gevan
genen.
Een enkeling was wraakzuchtig en stel
de voor de kapitein aan zijn lot over te
laten, nu deze in zijn doorzichtige toe
stand toch machteloos was. Maar Bram
had zijn zoute erewoord gegeven en hij
wees dus die opmerking verontwaardigd
van de hand.
Alsof hij een goochelaar was, die een
moeilijke truc ging vertonen, zo plechtig
tilde hij het deksel van de grote trom,
waarin het lichaam van de spookkapitein
was verborgen.
„Ah, lijffie, ben je hier", zei de kapitein
ontroerd en hij dook meteen de trom in.
Geest en lichaam smolten samen. Als een
normale man kwam de kapitein, dolgeluk
kig, de trom weer uit.
„Nou voel ik me een heel ander mens",
zei hij, en zo was het ook. Maar er waren
thans praktische zaken aan de orde. Want
Bram wilde voorkomen, dat telkens op
nieuw het schip in een spookgaljoen zou
veranderen en schrik en verwoesting te
weeg zou brengen in de naaste omgeving.
En daarvoor had hij een prachtig plan
