„Dorp" van binnen- en buiten
landse woningtypen
mei en mm
PANDA EN DE MEESTER-DRINKER
VIP
C
PGLLE, PELLI EN PINGO
H
ngestipt
BRAMMET JE FOK
Ons vervolgverhaal
Huizenexpositie bij Doorwerth
Tandbederf bij de
schooljeugd neemt
steeds toe
Zending en missie
vormen werkgroep
Welvaartsstaking
in Rotterdam
RECEPTIE NA
DECEPTIE
Utrecht lonkt
naar zuidelijk
Flevoland
DONDERDAG 25 MEI 1967
17
Een roman tkch verhaal door Richard Mason
11
p
Kees Stip
IAIWWWWWWWWWWI
50)
Ze keek me helemaal niet aan en
toen ze me een vraag stelde, bleef
ze in het boekje kijken, dat ze in
haar hand hield. Ze sprak op een
kalme, plechtige manier en ik gaf
met hetzelfde begrafenisgezicht ant
woorden en we waren allebei angst
vallig beleefd.
Toen ik later de school verliet,
trof ik Sabby op de stoep. Ze zei
niet, dat ze op mij wachtte, maar op
een ghari. En toen er een ghari
kwam aanrijden, zei ze: „Hier is er
een."
„Ja", zei ik.
„Heb je graag dat ik je ergens
afzet?"
„Het doet er niet toe. Ik moet iets
gaan afhalen op de Cricket Club en
dat is hier vlakbij."
„O ja", zei ze zacht. Ze keek naai
de weg, zodat ik haar gezicht niet
kon zien.
„Peter heeft een fuif aangericht.
Ik heb beloofd daar vanavond heen
te gaan."
„O ja."
Er viel een stilte tussen ons. Ie
mand holde de trappen af, maar ze
keek niet op of om. Ze wachtte nog
even en zei toen: „Je moet je maar
goed amuseren." En nog altijd zon
der me aan te kijken, liep ze vlug
naar het wachtende rijtuigje, wipte
erin en was verdwenen.
Ik ging niet naar de Cricket Club,
omdat ik er niets te halen had. Ik
had het excuus om de een of andere
kwaadaardige reden verzonnen, ter
wijl ik aldoor met Sabby mee wilde
gaan en huiverde voor de avond
zonder haar. Ik kon niet goed wijs
uit mijn gevoelens; de gebeurtenis
sen van de vorige avond leken erg
verward en ik probeerde niet er wat
orde in te scheppen of mezelf dui
delijk te maken, wat ze nu eigenlijk
te betekenen hadden gehad. Maar ze
hadden hun indruk bij me achter
gelaten, zoals een steen, die door
een raam wordt gesmeten en dan
wegrolt en toch een zichtbaar spoor
van gebroken glas achter zich laat.
Ik rende niet achter die steen aan
om hem nader te onderzoeken, om
dat ik het eenvoudig niet kon.
Het verhaal van de fuif bij Peter
was niet gefingeerd. Hij was dat al
lang van plan geweest en Lamb en
zijn meisje, Mervyn en Mario plus
Mario's mooie meisje zouden ook
van de partij zijn. En natuurlijk
zou Rosie komen. Feitelijk werd die
fuif gegeven ter ere van Rosie, die zich
had ontpopt als een gezellige aan
winst en een puike hospita. En ter-
wille van haar en mede om het
feest een bizar tintje te geven, was
Peter bereid, het Taj Hotel buiten
zijn plannen te laten. We zouden
in een Indisch restaurant eten en
dat zou geweldig bizar zijn; en tot
dat bizarre zou mede bijdragen heit
feit, dat Lambs meisje was geïnvi
teerd, want Lambs meisje was een
van de schone sirenes, die Rosie
vlak onder neuzen van de Japan
ners in Rangoon had weggegrist.
Mario's vriendin was het mooie
meisje, dat hij bij de races had ont
moet; ze was heel blond en noorde
lijk en zo slhnk als een den. Je kon
je haar duidelijk voorstellen, ter
wijl ze in rijbroek een paard be
steeg voor een met klimop begroei
de gevel van een Engels landhuis;
of op een jagersbal, nog altijd een
beetje verwaaid, maar toch lekker
geparfumeerd en prachtig gekleed.
En ze gedroeg zich erg onafhanke
lijk maar toch zonder haar vrouwe
lijkheid te verliezen. En met de
knappe Mario naast haar leken ze
net een plaatje. Niemand kon nala
ten op te merken, hoe volmaakt en
charmant ze leken als paar.
Haar naam van Dorcas. Rosie's
protégée heette Sandra, omdat San
dra een Spaanse naam is en ze er
bijna zo uitzag en omdat ze het
soms maar het beste vond, zich voor
een Spaanse uit te geven.
Ze was een Indo-Europese en op
het toppunt van haar Indo-Europese
schoonheid, wat feitelijk alleen wil
zeggen dat ze jong was, misschien
achttien of negentien. Haar haar en
ogen waren donker, waarmee haar
dieprode lippen een fel contrast
vormden, en haar neusgaten waren
wijd als bij een nieuwsgierig veu
len.
Het lialve plezier van de fuif was,
te zien hoe zij en Dorcas op elkaar
zouden reageren en enig wanbegrip
vermijden inzake datgene wat Dor
cas over Sandra's verleden had ge
hoord. Maar het kon haar niets
schelen, integendeel evenals Peter
hield ze van het bizarre. Ze wist
dat het eigenlijk maar een toeval
was, dat ze uit Engelse ouders ge
boren en bovendien van rijke fami
lie was.
De twee meisjes waren de ziel
van het gezelschap. Ze hadden een
soort van goedmoedig respect voor
elkaar.
„Sandra is een goed meesje", zei
Rosie op haar geaffecteerde manier.
„Een heel goed meesje, nietwaar
liefje?"
„O ja, ik ben best", zei Sandra.
„Ik geloof dat mr. Lamb het treft,
dat Sandra zoveel om hem geeft.
Je geeft niet om iedereen zoveel,
wel, liefje?"
„Wie heeft gezegd, dat ik iets om
Johhnie gaf?"
„Je bent dol op hem, dat kan
iedereen zien."
„Ik ben nooit dol op mensen. Ik
ben teveel aan ze gewend. Johnnie
heeft geld; dat is alles."
„Neem maar geen notitie van wat
ze zegt, Johnnie. Ze is gek op je.
En ze weet dat je geen geld hebt."
„Dat heb ik ook niet", bevestigde
Lamb.
„Misschien kun je niets in goud
kopen", zei Sandra, haar pols to
nend, waar ze een armband om
droeg, „maar och, wat doet dat er
toe; als het maar glinstert, 't Kan
me niet schelen of 't van koper is."
„Maar 't kan je wel schelen zo
lang je dat aardige gezichtje hebt",
zei Rosie.
„O schei uit, 't zal niet lang meer
duren, of daar is niets meer van
over. Zou je me misschien willen
zeggen, wat jij aan je gezicht doet?"
vroeg ze aan Dorcas. „Meisjes als
jij zien er op hun vijftigste jaar nog
bijna precies hetzelfde uit als nu."
„Dat lijkt wel een bedekt compli
ment!"
(Wordt vervolgd.)
(Van onze correspondent)
ARNHEM. In Doorwerth bij
Arnhem tussen de rijksweg en de
Rijn is een merkwaardig „dorpje"
verrezen van aantrekkelijke „droom-
huisjes". Het is het „Plan Internatio
naal", zoals dit project van het Bouw
fonds Nederlandse Gemeenten heet.
Bij de 60 woningen zijn 35 verschil
lende typen. Naast de originele ont
werpen van het bouwfonds zijn elf
„buitenlandse" woningen gebouwd.
Het „dorp" zal van 7 juni tot oktober
voor het publiek worden opengesteld.
Het Bouwfonds Nederlandse Gemeen
ten wil er voor de woningbouwers een
permanente expositie van maken. Men
behoeft dan niet af te gaan op folders en
tekeningen, maar kan zien hoe de wonin
gen er in werkelijkheid uitzien. Ook wil
men aantonen dat seriebouw niet iden
tiek behoeft te zijn aan saaiheid, slechte
kwaliteit en bekrompenheid. De prijzen
komen aanzienlijk boven de ton uit, maar
doen aan het bewijs niets af.
Interessant is de systeembouw uit het
buitenland. Op ijet terrein staan tien hui
zen, afkomstig uit Zweden, Finland, En
geland, Frankrijk, Oostenrijk, Duitsland,
Canada en de Verenigde Staten. Zij ver
schillen duidelijk van de Nederlandse
bouwtrant. De woonvertrekken lopen
vaak in elkaar over en worden niet afge
sloten door een veelvoud van deuren. De
huizen zijn meer een wooneenheid dan
de aaneenschakeling van aparte woonver
trekken die de Nederlandse woning ken
merkt. Kenmerkend is ook een naar Ne
derlandse begrippen vaak gedurfde toe
passing van verschillende hout- en steen
soorten. De huizen worden ook ingericht
in de stijl van het land waaruit ze af
komstig zijn.
Het Bouwfonds Nederlandse Gemeen
ten zal deze woningen echter niet voor
liefhebbers gaan bouwen. De hoge ex-
portkosten zijn hier debet aan. Na de
expositie zal slechts een tiental mensen
in het bezit kunnen komen van een even
unieke als smaakvolle buitenlandse wo
ning. Maar in het „dorp" zijn tevens alle
standaardtypen van het Bouwfonds op
genomen, woningen die een vergelijking
met de buitenlandse zeer zeker kunnen
doorstaan.
ADVERTENTIE
De Nederlandse Vereniging voor Socia
le Tandheelkunde heeft met grote veront
rusting geconstateerd dat de caries-fre-
quentie bij de schooljeugd nog steeds toe
neemt.
In de jaarvergadering die in Arnhem is
gehouden, was men teleurgesteld over
het trage tempo van waterfluoridering
Volgens de tandartsen is de waterfluori
dering de enige toepassing van fluoride
die gebleken is medisch verantwoord te
zijn en tandheelkundig succesrijk. De
voordelen overtreffen de financiële nade
len zeer duidelijk.
55. Joris Goedbloed wist niet, dat de verdwijn-
drank die hij had ingenomen, vreemde bijverschijnselen
vertoonde. Hij had de Gloobenoori-diamant van diens
toon-tafel gepakt en bewonderde de kostbare steen
nu in het licht dat hij zelf uitstraalde. „Een s-spook!"
stotterde een der museum-wachters onderdrukt. „Net
wat ik je al zei!" „Niets spook!" sprak de ander,
een brandblusser pakkend. „Het is maar een vuurbal.
Je hoeft mij niets te vertellen!" Zo pratend richtte
hij het apparaat en begon bruisend schuim in de
richting van het verschijnsel te spuiten. „Hoei!" nep
Joris geschrokken, terwijl hij door de krachtige straal
opgenomen en door een ruit gedrukt werd. Brah! Wat
een minne streek! Men heeft mij in het ootje geno
men met die verdwijn-drank. In plaats van onzicht
baar te zijn lijk ik op een gloeilamp! Foei! Dat soort
vergissingen kan ik mij in mijn eh. beroep niet ver
oorloven! Maar in ieder geval ben ik uit het museum
mét de diamant!"
ÉIND6U1K. 15 ZEEROB MÉT ZIJN £16'
K6 KIES B10 DE TANDARTS 66-
W66ST666N WONDER DAT
HIJ ERZOTEVRE-
bEN UITZIET!
ZO, ZEEROB, BEN JE NU NIET BtlJ
DATJE VANDAA6 EINDEMJK NAAR
DE TANDARTS BENT
666AAN
flA, GELOOF DAT MAAR! HIJ HEEFT
NAMEUJK JU/ST VAKANTIE
PI B
Opening Afcent. Het Navo-hoofdkwartier
Afcent te Brunssum zal op 1 juni offici
eel in gebruik worden genomen. De ope
ning zal worden bijgewoond door onder
meer de minister van Buitenlandse Za
ken, mr. J. M. A. H. Luns, de minis
ter van Defensie, mr. W. den Toom,
en de secretaris-generaal van de Navo,
Manlio Brosio.
Voor het eerst in de geschiedenis van
de Nederlandse zending en missie heeft
woensdag 24 mei in het zendingshuis van
de Nederlandse hervormde kerk te Oegst-
geest een informatief en oriënterend ge
sprek plaats gehad tussen een tachtigtal
vertegenwoordigers van de Nederlandse
zendingsorganen en de roomskatholieke
missie.
De Nederlandse zendingsraad en de Ne
derlandse missieraad zullen een werk
groep vormen, waarin een groot aantal
mogelijkheden van samenwerking tussen
missie en zending op verwezenlijking zal
worden getoetst.
(Van onze correspondent)
ROTTERDAM Een groep leerlingen
van de sociale academie in Rotterdam
streeft naar een „welvaartsstaking" van
middelbare scholieren. Hiervoor zijn alle
187 scholen voor voortgezet onderwijs be
naderd. Het moet een staking worden van
29 mei tot 3 juni in het uitgeven van geld
aan artikelen als sigaretten, ijs, patat of
bier. Ook zal bioscoopbezoek dan taboe
zijn. Het is een uitdaging aan de jeugd
om het in Rotterdam tijdens de laatste
landelijke actie ingezamelde bedrag van
70.000,- nu alleen bijeen te brengen.
Het geld zal gebruikt worden voor de
bouw van een waterboorinstallatie in de
provincie Bihar.
Burgemeester Van Hall van Amster
dam en oud-hoofdcommissaris Van der
Molen werden gisteren door fotografen
gezien bij plechtigheden in de hoofd
stedelijke horeca-sector. Burgemeester
Van Hall (boven) opende de nieuwe
expeditiehal van een brouwerij.
„Swiebertje" Doderer bracht het eer
ste vaatje bier binnen en kAeeg een
hand van de burgemeester. De oud
hoofdcommissaris (hiernaast) bezocht
de afscheidsreceptie van de heer Staal,
directeur van Krasnapolsky.
Hoezee, de haringvlag in top, het
zilte zeebanket is binnen. Willem,
jongen, daar ga je!
Met Willem bedoelen we dan Beu-
kelszoon, want sinds zijn uitvinding
hebben we allemaal haringkaken.
Wanneer ik de mijne op elkaar houd
tijdens het algemene gejuich, dan is
dat omdat er twee groepen zijn die
geen reden hebben om te juichen. De
ene groep is uiteraard de haring. De
andere ben ik.
Niet dat ik haring niet heerlijk vind.
Integendeel. In kleine stukjes gesne
den op geroosterd brood beschouw ik
het als een culinaire luxe die alleen
in prijs achterblijft bij zalm, kreeft of
kaviaar. Natuurlijk moet men het niet
in een restaurant eten dat het aan zijn
status vefplicht acht de haring op ijs
te serveren. Een Poolzeetemperatuur
berooft het gerecht van zijn Noordzee-
smaak. Verwissel in dat geval het res
taurant voor een nog exclusiever, ivaar
ijs uitsluitend wordt gebruikt voor het
opdienen van ijsbeer.
Mijn terughoudendheid geldt de ma
nier waarop haring aan de haringstal
letjes een gruwelijk einde tegemoet
gaat. De wijze waarop de eigenaar nem
door de uienbak sleurt doet vermoeden
dat hij de uitgave alleen verantwoord
acht omdat deze hem recht geeft op
zoveel gratis ui als er maar aan de
haring wil blijven vastkleven. En dat
terwijl kenners weten dat een nieuwe
haring met uitjes naar niets smaakt,
behalve naar uitjes. Ik ken een ken
ner uit IJmuiden die voor het genieten
van een groene haring zelfs zover gaat
dat hij ervoor naar Hoek van Holland
reist, alleen omdat er in IJmuiden een
ui zit. Dat is naar de andere kant over
dreven: hij kan evengoed in Scheve-
ningen terecht.
Toch zou ik bereid zijn iedere ha
ringmisbruiker zijn gebrek aan smaak
te gunnen indien hij bereid was mij
tegemoet te komen met een gebrek
aan reuk. Maar het enige wat hij doet
om zijn haringlucht kwijt te raken is
zijn handen afvegen aan een hand
doek die alle haringluchten van zijn
voorgangers aan de zijne toevoegt. Dit
collectieve bezit blijft hij de hele dag
als een nationale reukvlag met zich
meedragen. Buitenlanders wijken er
eerbiedig voor uit. En dat is maar goed
ook. Want die ruiken naar knoflook.
Rond het jaar 2000 zal er binnen de hui
dige Utrechtse provinciegrenzen geen
ruimte zijn voor rond 55.000 woningen oi
ongeveer 137.000 inwoners. Bij afweging
van de mogelijkheden tot oplossing van dit
ruimteprobleem is gebleken dat de oplos
sing slechts kan worden gevonden in het
harmonisch aansluitende nieuwe gebied
van zuidelijk Flevoland tegenover de Eem-
mond, dat wordt aangeduid als Overeem.
Dit zegt de vandaag onder de titel „Oog
op Utrechts toekomst" verschenen struc
tuurschets van het provinciaal bestuur van
Utrecht, waarin een beeld wordt gegeven
van de ruimtelijke ontwikkeling van de
provincie Utrecht in 2000.
25. „Waarom u haar vermoord hebt?
Dat zal ik u uitleggen", zegt Rechter Tie
tot de schilder. „Uw motief was vrees
voor ontdekking. Na haar huwelijk hebt u
mevrouw Ho gedwongen de oude ver
houding voort te zetten. Op den duur be
gon dit haar tegen te staan. Ze liet u
weten dat ze alles aan haar man zou
vertellen als u uw bezoeken niet staak
te. Uw bezoek van vanmiddag heeft na
tuurlijk tot een hevige ruzie geleid. U hebt
haar toen uit de weg geruimd op zo'n
manier, dat het op zelfmoord zou lijken.
Doordat de theepot omviel en de wiêrook-
klok uitdoofde, weet ik dat de moord
omstreeks half vijf gepleegd is. U bent
omdie tijd bij het huis gezien". De schil
der heeft zijn hand voor zijn gezicht ge
slagen en snikt zacht. Eindelijk hervindt
hij zijn zelfbeheersing en antwoordt: „Ja,
dat is natuurlijk de meest voor de hand
liggende verklaring. Ik ben inderdaad
omstreeks half vijf bij het huis geweest
„Maar zegt u toch dat het niet waar is,
meneer Fung", roept de kamenier uit.
„U weet toch dat mevrouw Ho liever ge
storven zou zijn dan uw bezoeken te mis
sen!" „Gestorven is ze inderdaad", zegt
de Rechter grimmig. „Ga terug naar het
huis van je meester, kamenier. Ik heb
u niet meer nodig. Wij zullen ons gesprek
voortzetten in het gerechtsgebouw, me
neer Fung. Komt u mee".
838. De geweldige kraan zwenkte stukje
voor stukje verder tot het topje van de
kraan zich recht boven de mast van het
goede schip Kokanje bevond.
Een stalen haak kwam omlaag en
boven die haak hing een man, die zo
straks de opdracht aan de kraanmachinist
had gegeven.
In het heldere licht van de maan kon
de machinist precies zien, waar hij de
machine moest stopzetten. De man in de
kabel bevestigde zorgvuldig, en schijn
baar zonder enige haast, de haak aan het
topje van de mast. Toen stak hij zijn arm
omhoog, ten teken dat de machinist de
kraan weer in beweging kon brengen.
Even schommelde de Kokanje sterk,
maar Bram werd er niet wakker van.
Zelfs het klappen van de patrijspoort
wekte hem niet. In een haven als deze
verwachtte hij geen gevaar en na de ver
moeiende reizen, welke hij had gemaakt,
had hij zijn slaap hard nodig.
Buiten kwam de Kokanje langzaam om
hoog. Het water, dat van de romp afliep,
ruiste als een waterval.
