HAAR JOURNAAL
PANDA EN DE MEESTER*DRINKER
POLLE, PELLI EN PINGO
KAMMETJE FOK
Commentaar op het
minirokje van
Claudia Cardinale
RECHTER TIE HET GEHEIM VAN DE WIEROOKKLOK
Ons vervolgverhaal
1 iü
Nieuw weekblad
voor meisjes
Schaaldieren op postzegels
ZATERDAG 27 MEI 1967
10
Een romantisch verhaal door Richard M
■Mi
m.
Enorme diamant gevonden
ik)
M
52)
„Zie je nou wel," zei ik tegen Pe
ter. „Waarom voorzie je je niet van
Rosie? Er mankeert niets aan Ro-
sie."
„Ik zou 't niet durven proberen,"
zie Peter.
„O, ben ik zo'n draak?"
„Nee, een draak ben je niet. al ben
je een opwindende vrouw. Maar je
bent een beetje te opwindend en ik
ben 'n tikje bang van je. Ik geloof
dat ik maar beter een van je hotel
gasten kan zijn en niets anders".
„Zie je, hij vindt me te oud. 't Is
gewoonweg een schande. Maar als
hij wat meer gedronken heeft, ziet
hij mijn rimpels niet meer."
Maar we konden niet veel meer
drinken, omdat onze voorraad bijna
uitgeput was. Toch waren we niet
dronken. Ik liep heel vast ter been
de kamer uit en toen ik terugkwam
waren Sandra en Lamb verdwenen.
Dorcas nam afscheid. Ik weet niet
of ze minder had gedronken dan wij
m.ar ze toonde zich volkomen be
daard. Mario ging met haar mee om
haar thuis te brengen. Ook Mervyn
prevelde een bedankje en welterus
ten en verdween door de voordeur,
omdat hij gewoonlijk het grootste
deel van de nacht door de straten
zwierf. Peter en ik bleven. We rook
ten een sigaret en keken naar de
lege glazen en flessen en naar de
asbakken vol uitgedrukte sigarette-
stompjes. We praatten over niets in
het bijzonder en ik vroeg me af of
Peter op mijn vertrek zat te wachten,
want Rosies rimpels waren onzicht
baar en ze was nu niet ouder dan
vijfendertig, en ze had zich met
vrouwelijke soepelheid op de bank
uitgestrekt, als een tijgerin die haar
macht kent, en zeker is van haar
prooi.
En toen stond Peter plotseling op.
„Ik ga naar bed", zei hij. „Ga je
mee?"
Ik aarzelde. Ik wist niet wat ik
doen zou, totdat ik mijn eigen stem
hoorde zeggen: „Ik blijf nog een
poosje".
„Welterusten", zei Peter, 't Was
een plezierige avond. Welterusten
Hij vertrok.
„En?" vroeg Rosie en ze glim
lachte slaperig.
„En?" Ik bewoog me niet op mijn
stoel. Ik rookte mijn sigaret op en
drukte het stompje uit en al die
tijd zeiden we niets, omdat er niets
te zeggen viel en de gespannen stilte
welsprekender was dan woorden.
Toen verlegde ze haar ene ben
wat en alsof dat een teken was, stond
ik op en ging op het randje van -de
sofa zitten. Ik legde mijn vinger
toppen op het blankbruine vlees van
haar armen en die aanraking deed
iets als een elektrische schok door
me heengaan, Ik begon haar te kus
sen en ze was heel gedwee en pas
sief en ze bleef aldoor glimlachen
zonder mijn kussen te beantwoorden.
Ik werd heftiger, maar ze glimlachte
alleen maar en haar lichaam bleef
die latente passie behouden.
Ik begreep dit niet. Zonder aan
moediging, zelfs beledigd, verdween
mijn hartstocht weer even vlug als
ze was opgekomen. Ik verroerde me
niet. En ook zij bleef een ogenblik
bewegingloos liggen, alsof ze zich er
van wilde overtuigen, dat die uitbar
sting van energie weer tot rust was
gekomen. Toen duwde ze me zachtjes
weg, zodat ik weer recht overind
zat.
„Wat is er?" vroeg ik.
„Nee, wat is er met jou?"
„Je hebt hier om'gevraagd", zei ik.
Ze begon te lachen.
„Dat is waar".
„Nu, en?"
„Ik laat liever niet mijn hals af
snijden".
„Wat bedoel je?"
„Ik bedoel beste jongen, dat je al
een aardig meisje hebt. Ik heb alles
over je Hanako gehoord. Peter heeft
het me verteld. Alleen aan mij, aan
niemand anders".
Ik stond van de sofa op en greep
een sigaret. Ik had de hele avond
gerookt en een droge aanslag in mijn
mond. Rosie stak ook haar hand uit
naar een sigaret en dus gaf ik haar
die welke ik al had opgestoken en
nam zelf een nieuwe. Ik vond dat
ik me belachelijk had laten maken
en voelde me boos en tegelijkertijd
beschaamd.
„Ga door", zei ik.
„Beste Michael, hoe kan ik nu met
je praten, als je rond loopt te stam
pen als een vervelende schoolmees
ter? Toe kom alsjeblieft weer zitten".
Ik ging met tegenzin naar de sofa
terug. Ze nam een van mijn handen
en hield die beide in de hare.
„Laat me je eerst vertellen, dat
het niet vaak gebeurt dat ik het naar
mijn zin heb, en ik zou het heer
lijk hebben gevonden, me door jou
het hof te laten maken. Als het Peter
was geweest, zou ik hem zelf ook
een beetje liefde hebben getoond, om
dat hij een aardige jongen is en het
goed voor hem zou zijn. Maar voor
jou is het niet zo goed en ik ben
niet zó op plezier uit, dat ik jou on
gelukkig wil maken".
„Waarom bracht je me daar dan
toe daarstraks?"
„Ik durf bekennen dat dat een
kwestie van ij delheid was. Ik vond
het prettig te weten, dat ik nog altijd
een knappe jongen 't hoofd op hol
kan jagen. Maar je bent ook een
dwaze jongen. Jouw Hanako is een
lief en goed meisje. Peter heeft dat
gezegd. Heel lief en heel mooi, zei
hij".
„Als je 't niet erg vindt, geloof ik
dat ik liever naar bed ga", zei ik.
„Ik zal je heel gauw naar bed la
ten gaan."
„Nee, ik ga nu," zei ik. „Ik wil niet
over Hanoko praten."
„Als -je niet over haar wilt praten,
dan is dat, omdat je bang bent."
„Je weet er totaal niets van. Even
min als Peter."
„Ik geloof toch van wel. Je bent
bang."
„Waarvoor bang?"
„Je bent alleen maar bang om de
dingen onder ogen te zien."
„Er zijn een heleboel dingen, die
niet waard zijn om onder ogen ge
zien te worden."
„O ja, dat kun je altijd gemakke
lijk zeggen. Het is ook gemakkelijk,
door het leven te gaan en te zeg
gen, dat niet de moeite waard is
maar dan is het geen goed le
ven."
(Wordt vervolgd.)
NMMWIJVIMAMIMMAMMMAMJMMIMMMAflAMMMflMMMMMMMMMIMIAMflMMIVMMMIMMJIAMMAAfMJMJMMMMVJtlVMIIMMIJWIMWI
„L'Osservatore Romano" bericht dat
de Italiaanse parochiegeestelijken het
steeds moeilijker krijgen om minirokjes
in de kerk te verbieden sinds de ac
trice Claudia Cardinale in ntinirokje
door de paus in audiëntie is ontvangen.
De andere vrouwelijke filmsterren had
den zich niet aan mini gewaagd. Al
leen Antonella Lualdi viel ook uit de
toon, zij droeg een witte sluier die al
leen aan koninginnen is voorbehou
den.
Het Vatikaanse blad zegt over Clau
dia's minirok: „Het was een geval van
exhibitionisme wat wij liever wijten
aan onvoorzichtigheid dan aan onbe
schaamdheid. Het werd niet opgemerkt
door haar gastheer en het was zuiver
toevallig, waaruit in principe geen
goedkeuring of tolerantie kan worden
afgeleid. Er bestaat werkelijk geen
noodzaak om uit een incidentele ge
beurtenis willekeurige conclusies te*
trekken", aldus de Osservatore Ro-
In Londen bereidt de modewereld zich
alweer voor op de herfst. Voor de
heren de Russische of de country-stijl.
Zoals links een winterjas met ver
hoogde taille, met bont afgezet en een
bontmuts. De countrystijl wordt hier
vertegenwoordigd door een effen blauw
colbert met opgestikte zakken en een
geruite plus-four.
Begin juni wordt de tijdschriften
verzameling voor de jeugd in Neder
land uitgebreid met het blad „Tina",
voor jonge meisjes boven de tien jaar.
Dit weekblad verschijnt al enige tijd
in Engeland, Duitsland, Frankrijk en
Italië. Ook in Zweden, Joegoslavië,
Turkije, Finland en Spanje zal „Tina"
uitkomen.
Het blad bevat 32 pagina's en brengt
De emancipatie van de vrouw
schrijdt voort. De dames zijn nog niet
tevreden met broekpakken, safarikos
tuums en laarzen. Nu moeten er ook
nog pijpen bij gerookt worden. Drie
inwoonsters van de Italiaanse stad
Brescia sloten zich aan bij de pijpro
kersclub voor mannen en vrouwen.
Het gemengd pijproken verschaft de
dames kennelijk veel plezier.
stripverhalen, rubrieken en korte ver
halen in de interessesfeer van het
jonge meisje.
„Tina" is gelanceerd door de Lon-
dense uitgeverij Fleetway. De Neder
landse editie zal worden uitgegeven
door de N.V. De Spaarnestad.
><WWIIIIIIWMWIIWUWI<UUIIIiyUWMIAIW\IWWIA>MWIIUWWWWt/WWWI#WWWWWWMWIAA/WWW\AAAAAWimUWAAAAAAmmAi
De postzegelverzamelaar die zijn hart
heeft verpand aan de beeldfilatelie en die
op zoek is naar een klein en toch be
langwekkend gebied, kunnen wij wijzen
op het boekje van L. B. Holthuis „Schaal
dieren (Crustacea) afgebeeld op postze
gels", dat met medewerking van onder
anderen de bekende beeldfilatelist W. H.
Gravestein, onlangs door E. J. Brill te
Leiden is uitgegeven voor het Rijksmu
seum van Natuurlijke Historie te Leiden
als nummer 8 in de reeks Zoölogische
bijdragen. De schrijver is zowel een ken
ner van postzegels als van schaaldieren.
Hij komt tot beschrijving en afbeelding
van bijna honderd kreeftachtigen op post
zegels, te beginnen met de rivierkreeft die
in 1870 te Vesjegonsk op Russische loka
le postzegels verscheen. Deze „zemstvo's"
moesten geplant worden op brieven die
bestemd waren voor het naastbijzijnde
keizerlijke postkantoor. De zemstvo's zijn
ook al merkwaardig door hun vorm: het
zijn ovale postzegels, een uitvoering die
heel zelden voorkomt.
De heer Holthuis onderscheidt twee
hoofdgroepen in de postzegels met af
beeldingen van schaaldieren: een kleine
groep met krabben en kreeften waarop
krabben en kreeften symbolisch zijn aan
geduid. Bijvoorbeeld als zinnebeeld in de
dierenriem of in de kankerbestrijding. De
tweede groep omvat de zegels waarop de
schaaldieren met opzet zijn aangebracht.
In die groep ontdekt de postzegelverzame
laar dat hij bijvoorbeeld door de post
administratie van Dubai, een sjeikdomme-
tje aan de Piratenkust, van een illusie
wordt beroofd. Koopt hij namelijk de ze
gels van Dubai in de verwachting er een
zeldzaam inheems schaaldier op aan te
treffen dan komt hij bedrogen uit. De bei
de schaaldieren die Dubai op twee ver
schillende postzegels heeft afgebeeld ko
men alleen voor in West-Europa. De af
beeldingen blijken bovendien nog overge
nomen te zijn uit een elementair Frans
dierkundeboekje. Sommige postadmini
straties getroosten zich niet eens de moeite
een zodanige goede reproduktie van een
schaaldier te geven dat het beestje door de
liefhebber thuisgebracht kan worden in
een systematische indeling. Berucht zijn
zegels van Nieuw Caledonië, Nigeria, Pa
nama en Noord-Vietnam, howel van het
laatste land ook bijzonder goede afbeel
dingen voorkomen. Een juweel van een se
rie is die van (Nederlands) Nieuw Guinea
die in 1962 verscheen als laatste serie
voordat het gebied werd overgedragen
aan de Verenigde Naties. Het lijkt niet
toevallig dat twee schaaldieren een van
Nieuw-Guinea en een van ristan da
Cunha, de bijnaam dragen van de auteur
van dit interessante boekje.
A. Boerma
DURBAN (Reuter) In het noord
oosten van Lesotho (het voormalige Britse
protectoraat Basoetoland) is een diamant
van ruim zeshonderd karaat ter grootte
van een golfbal gevonden. De waarde
wordt geschat op circa één miljoen gulden.
57-93
57. Jollipop ging de bezoeker voor en bracht hem
naar Panda. „Dit is Signor Di Crescendo!", stelde hij
voor. „Voorzitter van de Anti-Law aai-Aktie. Hij heeft
me een lijst gegeven van onze buren die.„Maar ik
weet helemaal niet wie onze buren zijn!", wierp Panda
tegen. „IJ zult ze leren kennen!", verklaarde de vreem
deling. „Als u nieta ophoudta metta boemsa en bangsa
geluiden! Daar zijn ze heel boosa over!" „U bedoelt die
ontploffingen van de professor!", zei Panda. Maar dat
gebeurt niet meer, hoor! Hij heeft de verdwijndrank
opnieuw ontdekt en nu hoeft hij geen proeven meer
te doen!" Op dat moment werd zijn aandacht getrok
ken door de geleerde, die een ongeruste indruk maakte.
„Er komt een.eh.verklaarde de wetenschaps
man. „Wat komt er? Ssst.vraag me niets! Ik kan
het zó vertellen." Op dat moment klonk er een hevige
ontploffing achter hen en de aanwezigen werden
ruw door elkaar geworpen. „Ah ik weet het weer!",
hernam de geleerde toen de echo's verstorven waren.
„Een ontploffing! Het is toch prachtig, als je een
scherp geheugen hebt!"
56
MEN GEEFT DE. BAt
EEN FWNK.6 SCHOP,
ZODAT HM DAAR
HEEM GAAT WAAR
PAUL KON JE ME DB GRAA6,
SP6ERE66DS VERTEL-/ MEESTER
EEN?
<16 HEM
HEBBEN
POUE - IK WEET
AllES OVER STRAFSCHOPPEN
PIB
COPfNHKGENj
2356 B
27. Aangekomen bij het gerechtsge
bouw brengt Rechter Tie de schilder naar
een rustige ontvangstkamer bij de voor
hof en zegt: „Hier kunnen we rustig pra
ten, gaat u zitten. Zoudt u me dat briefje
van mevrouw Ho willen laten zien?" „Dat
kan helaas niet", zegt Fung, „ik heb het
vernietigd, zoals ze me in de brief uit
drukkelijk vroeg". „Was het de gewoonte,
dat ze u briefjes liet bezorgen door straat
jongens?" informeert de Rechter. „Nee,
gewoonlijk liet ze de boodschap altijd af
geven door haar kamenier", is het ant
woord. „Het was ook de eerste keer, dat
ze me vroeg het briefje te verbranden".
„En wat gebeurde er toen u samen in het
prieel was?" „Ik ben helemaal niet bin-
nengeweest, Edelachtbare", roept Fung
uit. „Ik heb wel tien keer op de tuinpoort
geklopt, maar niemand deed open. Toen
heb ik nog wat rondgedrenteld, en tenslot
te ben ik naar huis gegaan". Fung wordt
onderbroken door een hoestbui, die hij
probeert te smoren in een papieren zak
doek. Als de aanval voorbij is, kijkt hij
onverschillig naar de bloedvlekken op de
zakdoek en zegt: „IJ ziet dat ik ernstig
ziek ben. Waarom zou ik een moord heb
ben willen plegen? Ik was niet jaloers op
haar man. Ho hield van haar, al was hij
een saaie kerel. Onze verhouding lag op
een heel ander vlak. Maar ik moet toege
ven dat ik geen idee heb wie haar wel
kan hebben vermoord".
840. Bram sprong uit zijn kooi en maak
te daarmee zijn vrienden wakker. In enke
le woorden legde Bram de toestand uit-
Gezamenlijk sprongen zij naar de patrijs
poorten om naar buiten te kijken. Een een
moment wisten ze niet, wat ze zagen.
„Geen water", stamelde Karo.
„Woestijn", kreunde Bram.
„Olifantenrrrrug"kraste Tutu, en zó
was het ook.
De reusachtige kraan had die nacht in
het diepste geheim het hele schip op de
rug van een ontzaglijke olifant getild.
Bram vloog naar de deur en rukte er
hevig aan. Maar de deur gaf niet mee.
„Opgesloten", zei Bram en hij sloeg een
hand tegen het voorhoofd.
„Waak ik of droom ik?"
Hij greep zich krachtig bij de baard en
gaf een kreet.
„Ik waak", stelde hij vast en meteen
begon hij hevig op de deur te rammelen
en te bonzen. Maar niemand deed open.
