VAN DAG TOT DAG
Oost-Nigeria
uit Federatie
Israels haven Eilat wacht op
de „onvermijdelijke oorlog"
Honderden ogen tasten
dagelijks de kustlijn af
Sir
1
EEG-topgesprek wellicht
zonder veel resultaten
VAN NELLE
Niet tegen,
maar vóór
Help
„Klipfontein"-wrak
gevonden
1
Langdurig applaus van De Gaulle
Bezoek van Feisal
komt voor België
nogal ongelegen
9 schenkt
ien -1- telegrammen telegra
DINSDAG 30 MEI 1967
3
PERMANENT SOUPLING
bij SALON MOLENDIJK
Bedevaartplaats'
Nederlanders
jfcop elk doosje
theebuiltjes
van 20 stuks
van 96 ct..
voor 86 ct.
f
11
Aanvoer haven
Door schrik verlamd
mmmm
91
Geen tijd
Mevrouw E. den Doolaard te Hoender-
lo houdt zich sedert geruime tijd ernstig
en ijverig bezig met het lot van Koreaan
se en Vietnamese oorlogsweesjes. De ac
tie om deze slachtoffertjes van het ge
weld op een of andere mander bij te
staan is oorspronkelijk uitgegaan van de
auteur Jan de Hartog, die in Amerika
woont en lid is van een Quakergroep. Hij
slaagde erin een aantal van deze oorlogs
wezen pleeggezinnen in Amerika te be
zorgen en organiseerde de overtocht van
deze kinderen. Het betrof hier voorname
lijk kinderen van gemengd bloed
meestal van een inlandse moeder en een
buitenlandse militair en die deswege
in hun eigen land tot paria waren ver
klaard. De apartheidsopvattingen van Ko-
reanen en Vietnamezen gaan zó ver dat
deze halfbloedjes uit de gemeenschap
worden geweerd en veelal in propvolle
weeshuizen worden gestopt. Zij gaan in
hun eigen land een onzekere, weinig hoop
volle toekomst tegemoet en hun vertrek
uit dat milieu naar een liefdevol blank
pleeggezin in het buitenland kan alleen
maar een verbetering zijn.
In België zijn intussen ook al meer dan
zestig van die kinderen permanent in
pleeggezinnen ondergebracht, maar in
ons land loopt deze charitatieve emigra
tie niet zo vlot, omdat ons ministerie van
Justitie niet over één nacht ijs pleegt te
gaan. Adoptie in het algemeen is in ons
land aan schier onoverkomelijke moei
lijkheden gebonden en daar komen dan
ten aanzien van buitenlandse kinderen
nog de strenge bepalingen op de toela
ting van buitenlanders bij.
Mevrouw Den Doolaard heeft door dit
alles tot dusver zó weinig succes kunnen
boeken, dat zij haar nood geklaagd heeft
bij Kamerleden. Enkele volksvertegen
woordigers interesseren zich nu voor het
geval en wellicht wordt de belangstelling
van parlement en publiek langzamerhand
zó groot, dat ten departemente de moge
lijkheid van een uitzonderingsregeling zal
worden overwogen.
Het feit dat het hier „gekleurde" kinde
ren betreft, maakt het natuurlijk niet ge
makkelijker om pleeggezinften te vinden,
ofschoon men aan de andere kant geluk
kig in ons land minder ras-vooroordelen
aantreft clan sommige apartheids&poste-
len zouden wensen. Er is geen enkele
reden waarom een kind van gemengd
bloed uit Korea of Vietnam niet zou kun
nen opgroeien tot een model Nederlander
of Nederlandse, tenzij men waarde zou
hechten aan sterk gekleurde waarschu
wingen van bepaalde zijde, die gegrond
zijn op overtuigingen van racistische in
slag en waarvan de uitvinders onder we
tenschappelijk mom gewagen van „af
braak" van het superieure blanke ras,
tengevolge van „negroïde instromingen".
Dat het zo'n vaart niet loopt met die
„afbraak" hebben vorige „instromingen"
voldoende bewezen en dat soms zelfs ook
elementen van „opbouw" kunnen ontstaan
wanneer de blanke en gekleurde volken
zich vermengen in bepaalde, sociaal ge
schikte omstandigheden zou zonder moei
te aanwijsbaar zijn.
De verweesde Vietnamese kinderen, die
hun bestaan te „danken" hebben aan de
oorlog in hun land en dan ook nog ten
gevolge van die oorlog gedoemd zijn hun
bestaan in de meest ellendige omstandig
heden voort te slepen, zullen in daartoe
geschikte pleeggezinnen hier en elders
wellicht nog wat levensgeluk kunnen op
doen. Als de maatschappij waarin zij op
groeien zich gaandeweg dan ook nog ont
doet van de resten der verderfelijke
rassen-theorieën, die nu nog steeds aan
hangers vinden, zullen zij als volwassenen
even gelukkige of wellicht nog gelukkiger
staatsburgers kunnen worden dan vele
blank-geborenen. Het is een kwestie van
kansen. Bovendien is de wereld langza
merhand door allerlei ontwikkelingen
zeer nauw toe aan een geheel nieuwe en
betere theorie dan die der gesloten ge
meenschappen, namelijk aan de theorie
dat het gaandeweg vermengen van ras
sen een Godgevallig werk is, dat vele
problemen zal oplossen en veel leed zal
wegnemen. Inplaats van felle bestrijding
der rassenscheiding zou een enthousiaste
bevordering van de rassenmenging onder
verantwoorde en begeleide omstandighe
den een positiever actie zijn, een actie die
het negatieve van het veroordelen der
apartheid zou doen vervangen door het
positieve werken vóór het geluk van me
demensen, van welk ras of kleur ook.
ENOEGOE (Reuter en AFP) Oost-
Nigeria heeft zich vanmorgen van de ze
ven jaar oude Nigeriaanse Federatie af
gescheiden en zich onafhankelijk ver
klaard onder de naam republiek Bifraa.
De bekendmaking hiervan volgde op
een gespannen weekeinde, waarin het
parlement van de oostelijke deelstaat een
beroep deed op de militaire gouverneur
van het gebied, luitenant-kolonel Ojoe-
kwoe, de onafhankelijkheid uit te roepen,
en het federale staatshoofd, luitenant-ko
lonel Gewon, voor het gehele land de
noodtoestand afkondigde.
De directeur van de NOVIB, de Neder
landse Organisatie voor Ontwikkelings
hulp, heeft zich dezer dagen nogal pessi
mistisch uitgelaten over de opinie van het
Nederlandse volk ten aanzien van de nood
zaak tot ontwikkelingshulp. De heer Van
Vlijmen haalde een percentage van 66 per
cent tegenstanders aan, dat volgens hem
uit opinie-onderzoeken is gebleken.
Dit cijfer lijkt niet alleen bezijden de
feitelijke verhoudingen te liggen, het is
in zijn onomschreven koelheid ook feite
lijk onjuist. Er zijn diverse onderzoe
kingen op dit gebied geweest, ook in een
tamelijk oppervlakkige spelvorm van een
televisie-uitzending. Daaruit is gebleken
dat een zeer ruim percentage van de on
dervraagden niet veel voelde voor dras
tische verhoging van de bedragen, die aan
ontwikkelingshulp worden afgenomen van
de staatsbegroting, omdat men meende
dat deze gelden niet terechtkomen waar
zij voor zijn bedoeld. Het feit dat nage
noeg alle politieke partijen verhoging van
de ontwikkelingshulp aan verarmde lan
den in hun programma hebben en dat niets
gebleken is van een zo massaal protest te
gen deze hulp als het cijfer van 66 percent
zou doen verwachten, maakt duidelijk dat
het hier niet om het principe van de hulp,
maar om de organisatie van de hulpver
lening gaat. Het is bijna zeker dat bij een
duidelijk en overtuigend beeld van het nut
dat dergelijke hulp kan hebben, de meer
derheid van ons volk ermee zal instem
men. Men twijfelt echter aan dit nut, door
dat men verhalen hoort over corruptie en
misbruik in de landen die de hulp ont
vangen. Niettemin zijn opnieuw zeven mil
joen gulden voor India bijeengekomen,
nadat de eerste actie het ongekend hoge
bedrag van ruim 22 miljoen had opge
leverd. In totaal zijn uit particuliere bron
dus nu bijna dertig miljoen gulden aan
India geschonken. Daar blijkt toch wel
uit, dat men in het algemeen doordrongen
is van de noodzaak tot helpen en dat men
ook datgene, wat de regering voornemehs
is te doen, toejuicht.
Opinie-onderzoeken geven vaak door hun
subjectieve „aanslag" op de ondervraag
de weinig betrouwbare cijfers, al worden
de vragen nog zo nauwkeurig gesteld en
de antwoorden nog zo zorgvuldig opgete
kend. In combinatie met andere vragen,
onder invloed van onberekenbare factoren
die ten tijde van de ondervraging op de
betrokken geënquêteerde inwerken, on
der suggestie ook van bepaalde verkla
ringen die men leest of hoort, geeft het
antwoord niet altijd precies weer wat nor
maliter als de mening van de ondervraag
de moet worden aangemerkt. Het is trou
wens de heer van Vlijmen zelf niets lie
ver dan dat hij ongelijk heeft. Zijn stich
ting verricht in deze tijd van snelle po
litieke ontwikkelingen op economische
voedingsbodems een goed werk, doordat
zij in verpauperde maatschappijen mee
helpt tot het bereiken van een be
staansminimum, dat individuen kan be
waren voor extremistische wanhoopsda
den.
ADVERTENTIE
Voor de NIEUWE LIJN
SANTPOORTERPLEIN 1 - TEL. 60643
JOHANNESBURG (AP). 1 Het wrak
van de „Klipfontein" van de Holland
Afrika Lijn is bij de Oostafrikaanse kust
door twee diepzeeduikers uit Johannes
burg gevonden. Het koper dat zich nog
aan boord bevindt wordt geschat op een
waarde van 600.000 rond (2.5 milj. gul
den).
Het wrak werd na 9 maanden echo
peilingen ontdekt. Veertien jaar geleden
in 1953 liep het schip zes kilometer van de
kust bij Zavora in Mozambique op een
rif.
Drie maanden na de schipbreuk werd
de romp tot ontploffing gebracht en een
deel van de koperlading door een Brits
oorlogsschip geborgen. Geschat wordt
dat nog 500 ton koper is achtergebleven.
(Door onze reisredacteur
mr. H. L. Leffelaar)
EILAT. Op het witte strand van
Eilat staan de plezierboten op het
droge tussen de verlaten schommels
en hobbelpaardjes. In plaats van toe
risten loopt er nu een Israëlische pa
trouille. Het helder blauwe water van
de Golf van Akaha ligt leeg tussen de
aan weerszijden hoog oprijzende roze
granieten heuvels. Ook de vissers
boten zijn verdwenen. In de namid
dag ronken soms twee patrouille
boten voorbij. In het op militairen na
uitgestorven Eilat tasten dagelijks
honderden ogen zwijgend de kustlijn
af, in de richting van de Egyptische
grens. Men wacht op wat hier als een
onvermijdelijke oorlog wordt gezien.
Nergens in Israel is de spanning zo
groot als hier, in deze kleine havenstad
van 13.000 inwoners, waar de meeste
mannen nu zijn verdwenen, opgeroepen
in het leger. Honderden vrouwen en kin
deren zijn vertrokken naar het noorden.
Men is er hier zeker van, dat wanneer
het tot een gewapend conflict met Egypte
zal komen, Eilat niet gespaard zal blijven,
en de bevolking heeft zich daarop voor
bereid.
Rantsoenen werden ingeslagen, en
voorraden drinkwater aangelegd. School
kinderen oefenen tweemaal per dag in
het gebruik van schuilkelders. In de stad
zijn hier en daar brede loopgraven ge
maakt, waar men zich bij een luchtalarm
kan beveiligen. De bescherming bevolking
oefent iedere middag en is paraat.
Eliat, dat in het nationale telefoon
boek van de staat Israel 3'/2 pagina van
de 846 bladzijden beslaat, ligt onderaan
de westelijke heuvels, aan de Golf van
Akaba. De kleinere Jordaanse havenstad
Akaba van 8000 inwoners bevindt zich
er recht tegenover, duidelijk zichtbaar
over de paar kilometers die de golf hier
breed is. In de avond, wanneer de lichten
aan beide zijden zijn ontstoken, is deze
noordelijkste rand van de omstreden golf
een misleidend maar geruststellend beeld
van een onherbergzame uithoek van de
wereld.
Drie jaar geleden werd Eliat ontdekt
als bedevaartplaats door beatniks uit
West-Europa. De rust, het gemak om af
en toe wat geld te verdienen en slaap- en
woongelegenheid op het strand, maakten
het sindsdien tot een druk internationaal
ontmoetingspunt van hen die er een lange
lifttocht door de Negeb-woestijn voor
pver hadden.
Gisteravond ontmoette ik drie Neder
landse jongens in de „Flamingo", een van
de weinige nachtclubs die nog open zijn.
Er was nog maar een klein groepje beat
niks overgebleven, vertelden zij. De mees
ten waren vertrokken. De oorlogsdreiging
beantwoordden zij met 'n schouderopha
len, maar deze zelfde beatniks waren de
eersten die zich bij het lokale ziekenhuis
meldden om bloed af te staan, en om
andere diensten te verlenen. „Wij blijven
tot er wat gebeurt, en dan gaan we door
naar Katmandoe", zei de langste, met het
langste haar. „Je weet toch waar dat is?"
Er zijn meer Nederlanders in Eilat.
Sommigen wonen hier al zes of zeven
jaar. Mevrouw J. de Vries uit Steenber
gen, die de hele oorlog in Amersfoort
ondergedoken zat, is de adjunct-directrice
van een klein warenhuis. Haar echtge
noot, ook een Nederlander, is boekhou
der op het scheepvaartkantoor, maar
rijdt nu dag en nacht rond als jeepchauf
feur bij de bescherming bevolking.
„Ze vroegen me of ik ook iets wilde
doen", zei mevrouw De Vries spijtig,
„maar mijn directeur is opgeroepen en ik
kan de zaak niet in de steek laten. Ik
heb ze gezegd dat ik van acht uur 's mor
gens tot acht uur 's avonds niet kan, maar
van acht uur 's avonds tot de volgende
ochtend wel".
In de avond gaat zij met enkele kennis
sen de loopgraven af waar de Israëlische
soldaten hun stellingen betrokken heb
ben, en brengt hun koffie en koek.
„Iedere avond wanneer we gaan slapen,
denken we: vannacht komt het, en dan
komt er weer een lange dag", zei me
vrouw De Vries. „Maar wat er ook komt,
we zullen overwinnen. Dat staat in de
heilige joodse wetsboeken en daar hou
den we het op".
De echtgenoot van mevrouw A. A.
ADVERTENTIE
Brinkman uit Utrecht, anders technisch
tekenaar, brengt nu voorraden butagas
rend, het enige gas dat in Eilat wordt
gebruikt. Hoewel hij nog steeds Neder
lander is, meldde hij zich bij het Israëli
sche leger, maar men adviseerde hem
voorlopig andere essentiële werkzaamhe
den te zoeken.
In Eelat is men het erover eens, dat
het gevoel van oorlogsdreiging nu groter
is dan in 1956 tijdens de Sinaï-campagne.
Men gelooft dat Israel niet te lang kan
wachten met het ondernemen van stap
pen om de Egyptische blokkade van de
toegang tot de Golf van Akaba te door
breken.
In normale tijden werd de haven van
Eilat, waar nu twee vrachtschepen aan
de uitgestorven kades liggen, jaarlijks
door tweehonderd schepen aangedaan. De
geïmporteerde goederen bestonden voor
namelijk uit machinerieën, hout uit
Noord- en West-Afrika, ijzer en staal uit
Japan, en onderdelen voor Japanse auto's
die in Haifa geassembleerd worden. De
uitvoer was vooral potas, dat uit de Dode
Zee wordt gewonnen, koper uit de vlakbij
Eilat liggende mijnen, die in het bezit van
koning Salomon geweest zouden zijn, ci
trusvruchten, en in Israel vervaardigde
onderdelen voor zeep en oliefabrieken.
MaarEilat, dat de laatste jaren steeds
belangrijker is geworden als afvoerhaven
voor de produkten van de in de Negeb-
woestijn in cultuur gebrachte streken, is
voor Israel vooral van belang als olie-
aanvoerhaven voor de tankers. Van Eilat
loopt een ruim 500 kilometer lange olie
pijplijn naar Haifa aan de Middellandse
Zee.
Israëlische schepen doen Eilat zelden
aan, en wanneer er een binnenkomt dan
is het niet onder Israëlische vlag, omdat
de uit Irak afkomstige Arabische loodsen
anders weigeren hun diensten te verle
nen. Dat de officieren en bemanningsle
den volledig uit Israëlieten bestaan,
maakt voor de loodsen blijkbaar niets uit,
zolang de joodse ster maar niet aan de
steven wappert.
Vanaf het tafeltje waaraan ik nu schrijf
in het Koningin Sheba-hotel, kijk ik door
met stroken papier beplakte ramen uit
over de Golf van Akaba. De lichten aan
de Jordaanse en Israëlische kant van het
water zijn net aangegaan en scheppen
opnieuw de illusie dat alles pais en vree
is. Maar buiten de deur van het hotel
staat een post van twee machinegeweren,
en even verderop gaan soldaten in kleine
tenten, ingegraven langs de randen van
het vliegveld, de zwoele nacht tegemoet.
Eilat wacht, op oorlog of op vrede,
maar voor beide is het klaar.
Er is maar zo zelden iets nieuws
onder de zon.Evenals men in
1940 in onze steden deed, overplak-
ken de Israëlische burgers de ven
sters van hun huizen met stroken
papier. Zij hopen dat dit het rond
vliegen van glasscherven zal voor
komen, als de ruiten door de lucht
druk van onverhoopte bomexplosies
springen.
Dat de voortdurende spanning de
mens ook wel eens te veel kan worden
bewees vanmorgen een Israëlische
soldaat. Twee Egyptische straaljagers
waren al of niet met opzet in het Is
raëlische luchtruim boven Eilat ver
schenen. Hoewel iedereen de toestellen
kon volgen en zich afvroeg „of het nu
zo ver was", werd er niet op de toestel
len geschoten. Onderzoek wees uit dat
de man die het alarm moest geven zo
door de schrik was verlamd, dat hij
zijn werk vergat te doen. Iedereen is
hem nu dankbaar, want een dergelijk
incident kan momenteel van het ene
moment op het andere tot een groot
scheepse oorlog uitgroeien.
(Van onze correspondent)
ROME Van hoe weinig werkelijk
praktisch nut de Romeinse bijeenkomst
eigenlijk is, blijkt uit twee feiten. In de
eerste plaats de eigenlijke viering, die
niet eenvoudiger had gekund. Gistermid
dag kwamen alle hoge gasten in dezelfde
zaal van het Capitool tezamen waar tien
jaar geleden het verdrag werd onderte
kend, om een redevoering aan te horen
van de president van de Italiaanse repu
bliek Saragat. Er waren geen andere spre
kers en de hele zogenaamde viering duur
de nauwelijks meer dan één uur. Ook de
redevoering van Saragat kan onmogelijk
een bijzonder feit worden genoemd, hoe
uitstekend ook opgebouwd en knap van
synthese.
Slechts één passage dient werkelijk te
worden genoemd. Saragat sprak over het
verzoek van Groot-Brittannië om in de ge
meenschap te worden opgenomen en hij
deed dit inderdaad op een veelzeggende
manier. Hij onderstreepte met een zeke
re nadruk, dat het Britse verlangen alge
meen is en niet zo maar een politieke zet
van de huidige Labour-regering. Ook de
conservatieven en liberalen hebben zich
achter deze koers van de regering ge
schaard, met als gevolg, aldus Saragat
(kennelijk in de richting van president De
Gaulle, die tegenover hem gespannen zat
te luisteren) dat het Britse regeringsvoor
stel praktisch unaniem door het Lager
huis werd aangenomen en goedgekeurd.
De Gaulle, die begrijpelijkerwijze mid
den in de algemene aandacht verkeerde,
maakte een nerveuze indruk, die nog ver
sterkt werd door voortdurend zenuwtrek
ken in het gezicht. Hij leverde echter een
opvallend langdurig applaus op de rede
voering van president Saragat en schudde
hem hartelijk de hand na afloop.
Het tweede feit dat duidelijk maakt, dat
deze bijeenkomst die geen conferentie
is nauwelijks tot resultaten kan leiden,
is de vergadering die vanmorgen om tien
uur plaats zou vinden op het Italiaanse
ministerie van Buitenlandse Zaken en
waaraan alle in Rome samengekomen de
legaties zullen deelnemen.
Deze bijeenkomst kan onmogelijk lang
duren (men rekent op maximaal tweeën
eenhalf uur) en kan dus tevens moeilijk
iets anders dan het uitwisselen van al of
niet bedekte op- en aanmerkingen bevat
ten, met de gebruikelijke, weinig zeggen
de formuleringen van ieders goede bedoe
lingen, maar met beleefd weglaten van
wat iedereen hindert in het Franse op
treden ten aanzien van het verzoek van
Groot-Brittannië en enkele andere naties.
Het is nu al wel helemaal duidelijk, dat
deze zoveel besproken top-bijeenkomst in
Rome werkelijk niet veel anders is dan
een aangename daad van wederzijdse be
leefdheid en hoffelijkheid.
Niettemin is het voor de Italiaanse gast
heren een rede tot voldoening, want hoe
men de zo moeilijke zaken ook bekijkt,
een zo informeel en ongedwongen samen
komen, zonder programmapunten en ei
genlijk zonder enige lijn, kan hoe dan ook,
niets anders dan de onderlinge verhoudin
gen weer wat aangenamer maken en de
hele zo moeilijke situatie enigszins ver
lichten.
Tenslotte blijft het een feit, dat persoon
lijke contacten op hoog niveau, evenals in
het dagelijks leven, nu eenmaal meer kun
nen betekenen en bereiken dan het offi
ciële, diplomatieke verkeer. En de uitzon
derlijk korte duur die de eigenlijke ver
gadering van vandaag heeft, maakt zelfs
maar het vage aanduiden van tegenstel
lingen al onmogelijk, omdat men doodge
woon de tijd niet krijgt om ook maar op
een enkel punt nader in te gaan.
(Van onze correspondent)
BRUSSEL Koning Feisal van Saoedi-
Arabië is gisteren in Brussel aangekomen
voor een driedaags staatsbezoek. De vorst
werd op het vliegveld verwelkomd door
Koning Boudewijn en prins Albert van
Luik. De beide koninklijke broers hadden
zich een kleine scherts veroorloofd. Zij
hadden grote zonnebrillen opgezet omdat
hun bezoeker die ook altijd pleegt te dra
gen. Het toeval wilde echter dat de oos
terse vorst dit keer zonder zonnebril uit
het vliegtuig stapte.
Het bezoek van koning Feisal komt
België eigenlijk niet erg gelegen. Van
daag heeft de plechtige uitvaart van de
slachtoffers van de brand in het waren
huis 1' Innovation plaats. Bovendien is de
houding van koning Feisal ten opzichte
van Israël nu juist niet die, welke een
deel van de Belgische politici onderschrijft
Binnen afzienbare tijd zal echter een Bel
gische handelsmissie onder leiding van
prins Albert naar Saoedi-Arabië vertrek
ken, en het ligt voor de hand dat men die
nu wil voorbereiden.
3
Busbotsing. Bij een botsing tussen twee
bussen in Hongarije zijn 38 mensen ge
wond geraakt, van wie zeven ernstig.
Het ongeluk gebeurde bij Totkomlos.
Verdovende middelen. In Montreal zijn
een man en een vrouw gearresteerd die
zes kilo heroïne in hun kleren hadden
verborgen. Zij kwamen uit Parijs. De
heroïne vertegenwoordigde een waarde
van 4 tot 6 miljoen dollar op de zwarte
markt.
Verbrand. In het Brusselse Bois de la
Cambre heeft een voorbijganger het nog
brandende lichaam van een vrouw ge
vonden, dat kennelijk met benzine was
overgoten en aangestoken.
126-ste verjaardag. De vroegere Ameri
kaanse slaaf Sylvester Magee heeft zijn
126-ste verjaardag gevierd met een
taart, die hij deelde met familieleden
en vrienden. Magee maakt aanspraak
op de titel „oudste man van de Ver
enigde Staten".
Vlucht. 2 Oostduitse vopo's zijn de af
gelopen nacht in uniform naar West-
Duitsland gevlucht. Ze hadden hun wa
pens nog bij zich.
Protest. Zeshonderd demonstranten heb
ben in Karatsji bij de Amerikaanse am
bassade geprotesteerd tegen de Ameri
kaanse politiek in het Nabije Oosten.
Zij droegen portretten mee van de
Egyptische president Nasser.
Vice-premier. Vladimir Semitsjasny, het
voormalige hoofd van de staatsveilig
heidsdienst in de Sovjet-Unie, is be
noemd tot eerste vice-premier van de
Oekraine.
tn Japan. Mevrouw Dewi Soekarno, de
echtgenote van Soekarno, heeft haar
terugkeer naar Indonesië uitgesteld om
dat, volgens haar, het daar te warm is
voor haar drie maanden oude dochter
tje.
Bontdiefstal. Bij 'n inbraak in de opslag
ruimte van een bonthandel in Hamburg
zijn pelzen ter waarde van ruim één
miljoen DM ontvreemd. De politie ver
klaarde dat deskundigen aan het werk
zijn geweest die vermoedelijk interna
tionale helers achter zich hebben.
Weg. Communistisch China heeft Nepal
toegezegd een verkeersweg van bijna
tien km. te zullen aanleggen, die de
hoofdstad Katmandoe een betere ver
binding zal geven met de nieuwe weg
van ruim 100 kilometer die China naar
de grens van Tibet heeft geconstrueerd.
China zal ook een plan maken voor een
rondweg om Katmandoe.
Loon naar werken. Mevrouw Guess in het
Amerikaanse Memphis ontving dezer
dagen een cheque waarop haar werk
gever een salaris ten bedrage van één
cent overmaakte. Mevroyw Guess werd
twee weken geleden bij een auto-onge
val op weg naar haar werk gewond. Ze
kwam wel op kantoor maar haar chef
stuurde haar naar huis om zich onder
geneeskundige behandeling te stellen.
De loonadministratie rekende uit, dat
zij 12 minuten had gewerkt en recht
had op 38 cent, verminderd met 35
cent vaste vermindering voor een so
ciaal doel en twee cent ziekteverzeke
ring
