De wind kan lezen
Onderwijsproblemen voor
Sof tenon-slachtof f er t jes
PANDA EN DE MEESTER-DRINKER
POLLE, PELLI EN PINGO
OOSTWALD
RAMMETJE FOK
igestipt
Hun intelligentie ligt meestal
boven het gemiddelde
Moord op Aruba
RECHTER TIE HET GEHEIM VAN DE W'IEROOKKLOK
ZATERDAG 3 JUNI 1967
8
Ofts vervolgverhaal
Een romantisch verhaal door Richard Mason
Observatieklas
Wij brengen een uitgelezen sortering.
PRIMA VAKLIEDEN staan te uwer beschikking
BELTON met vilten rug, 2.00 m br. 18.50
MENTON m. vilten rug, 2.00 m br. 20.50
BELTEX met vilten rug, 2.00 m br. 25.00
MARMOLEUM in de nieuwste
kleuren, 200 m breed15.60
TEGEL-INLAID speciaal voor bad
kamers en keukens, 2.00 m breed 20.00
LINOFELT
Jaspé, 2.00 m breed8.00
Moiré, 2.00 m breed9.00
KRUISSTR.
HAARLEM. TEL.11491
11
Kees Stip
Maatregelen gevraagd
tegen werkloosheid
in de bouw
11.
n
58) Al$ je een
poos gewend bent geweest aan lucht
die is als brak water, dan weet je
dat het een juiste beschrijving is als
men zegt, dat berglucht bruist als
champagne. Alleen was het niet zo
duur en ook niet in flessen; het was
champagne, die over ons werd uitge
stort. overal stromen van champag
ne. Het maakte ons een beetje dron
ken.
Het maakte ook, dat we zin hadden
in thee, toen we in Jali Tal aan
kwamen.
Het was Headley die ons over Jali
Tal had gesproken. Ik had hem ver
teld in welk soort plaats ik wilde
zitten, ergens ver weg waar het rus
tig was. En hoewel ik hem de reden
hiervoor niet had uitgelegd, wist ik
dat hij het wel kon raden, omdat
hij me zo wijs en begrijpend aan
keek en omdat er een glimlach in
zijn ogen was, waar zijn mond geen
deel aan had. Hij zei „Jali Tal is
heel prettig, héél prettig. Niet het
zelfde als de gebruikelijke vakantie
plaats in de Himalaya Er wordt
niet gedanst, weet je".
Als hij Shangri La had genoemd,
zouden we niet teleurgesteld zijn ge
weest. En omdat hij alleen maar had
gezegd dat het er „heel prettig" was
en het in werkelijkheid een plaats
van onvergetelijke schoonheid bleek
te zijn, waren we sprakeloos van
verrukking, net als een kind, dat een
kerstcadeautje uitpakt en opeens een
stuk speelgoed voor zich ziet, waar
van het nooit had durven dromen
het eens te zullen bezitten. Het was
een meer, omringd door bergen.
Het had Zwitserland kunnen zijn,
alleen was hier niet een achtergrond
van een enkele bergketen, maar de
bergen torenden boven elkaar uit in
een eindeloze achterwaartse rij, iede
re berg hoger dan de vorige en van
andere kleur, totdat ergens heel in
de verte, waar niet meer dezelfde
wereld leek te bestaan, de laatst
zichtbare bergketen op onwaarschijn
lijke wijze in de lucht scheen te han
gen. Ik heb er altijd naar verlangd,
bergen te beklimmen als ik ze zag
maar niet deze. Deze waren niet
echt en als je wakker bent kun je
geen bergen beklimmen die in een
droom thuishoren. Ze waren als een
fata morgana, iets wat gevormd was
door de atmosfeer en door de stra
len van de zon en waarvan we onze
ogen niet durfden afwenden, uit vrees
dat ze dan opeen verdwenen zouden
zijn. Ze waren zo groot, dat je er
niet naar kon kijken: zonder met
schaamte te denken aan kleine aard
se dingen, evenmin als je in een
kathedraal laag-bij-de-grondse taal
zou kunnen uitslaan.
Er stonden maar enkele huizen bij
het meer en anderhalve kilometer
verder was een inheems dorp. Ons
hotel lag driehonderd meter hoog
en vanuit de ramen van onze twee
kamers konden we het hele fantasti
sche landschap overzien. En zelfs
daar op nog geen derde gedeelte van
de afstand naar de besneeuwde top
pen voelden we onze geest zich ver
heffen boven de wereld van de wor
stelende mensheid, alsof een trein
kaartje en een paar gallons benzine
ons naar het rijk hadden gebracht,
dat Lala Vikrana ons had willen
doen bereiken door ademhalingsoefe
ningen en reinheid.
Bahadur bracht thee in onze zit
kamer en we zetten ons bij het
raam, om te kijken naar de kleu-
renwisseling naarmate de dag ver
streek, groen en lavendel en purper
in ontelbare nuances met een wit
te kroon die glansde als parelmoer.
En toen we de volgende morgen, te
laat om de dag te zien aanbreken,
weer naar buiten tuurden was 't he
le landschap door het nachtelijk bad
schoongewassen en dansten er jonge
zonnestralen over het meer, en de
bergen prijkten in hernieuwde
schoonheid, als herboren reuzen, met
boven hen nog steeds de verblinden
de stralenkrans van sneeuw. Er
kwam geen eind aan de opwinding
van deze voortdurende gedaante
verwisselingen.
Er waren nog een stuk of wat
andere gasten in het hotel, allemaal
Engelsen, behalve een lange, be
schaafde Indiër, die Sir Ram Nath
heette. Als zijn huid en zijn ogen
niet zo donker waren geweest, zou
men hem misschien ook voor een En
gelsman hebben kunnen aanzien. Hij
had in Oxford en aan de Sorbonne
gestudeerd en hij sprak met iets
van heimwee over Devonshire en het
zuiden van Frankrijk. Iemand had
eens tegen mij gezegd: „Vertrouw
geen enkele Indiër met een titel. Hij
is een oppertunist".
Maar ik mocht Sir Ram dadelijk.
Ik mocht hem om zijn zachte toe
geeflijkheid voor dingen, die lelijk
waren, zoals men dikwijls en graag
iemand mag met een eigenschap, die
men zelf niet bezit. En ik mocht
hem ook om zijn oprechtheid en om
de redelijkheid, die achter zijn over
tuigingen school. Soms liet ik Sab-
by het eerst naar bed gaan en dan
dronk ik nog een slaapmutsje met
hem en ik rookte een van zijn si
garen. Hij opende maar heel lang
zaam zijn hart voor me, maar in de
loop van de tijd besefte ik dat hij,
zonder dezelfde termen te gebruiken
als waarin ik dacht, mij de filoso
fie van de zachtmoedigheid leerde,
waarvan ik al eerder een glimp bij
hem had opgevangen; de filosofie
die Sabby, zelfs zonder een enkel
woord te gebruiken, mij eveneens bij
bracht. Hij leerde me, twee begrip
pen uit elkander te houden; zacht
moedigheid, di eliefde was en zacht
moedigheid die alleen maar zwak
heid was.
Onder de andere gasten in het ho
tel bevond zich ook een moeder met
haar twee dochtertjes, die uit Calcut
ta waren gekomen om hier de zo
mer door te brengen. Ze had nog
een kind, een zoon, die school ging in
Winchester. Ik vond haar hetzelfde
de type als zoveel moeders, die
vroeger halverwege het leerjaar mijn
eigen school kwamen bezoeken en
dan met mannelijke belangstelling
naar de cricketmatch van hun zo
nen zaten te kijken. Nu pas wist ik
dat 't geen echte mannelijke belang
stelling was, maar een heel vrouwe
lijke sympathie voor de dingen waar
hun jongens belangstelling voor had
den.
(Wordt vervolgd.)
'VVVVWWVMfVVWVVVVVVWVVWVVVlAMA'WVWl'VVVlI'VimfVVWVVVWVVVVirVVVVVVWWVWWWWWVWWVWVWWWWWW
(Van onze correspondent)
ARNHEM. De vijfjarige Roeltje
uit Hoogeveen tekent locomotieven,
bloemen en kinderen. Roeltje behoort
met nog zestien leeftijdgenootjes tot
de in ons land nog levende slacht
offertjes van het beruchte Softenon-
preparaat. Hij is één van de zorgen
kinderen voor wie wat geborgenheid
zo belangrijk is, maar die dit jaar de
eerste stap zal moeten doen op weg
naar een maatschappelijk bestaan.
Roeltje moet naar school.
Dokter Klapwijk, de man van „Het
Dorp" of officieel de geneesheer-directeur
van de Arnhemse Johanna Stichting, zegt
„Softenon-kinderen hebben een intelli
gentie die in de meeste gevallen beslist
boven het gemiddelde ligt. Zij zijn vrij
wel allemaal naar een gewone kleuter
school geweest. Dat ging uitstekend. Van
daar dat wij nu ook proberen ze op een
gewone lagere school te krijgen".
Van de zestien Softenon slachtoffertjes
zijn er zes licht gehandicapt. De andere
tien zijn er ernstiger aan toe. Voor hen
en voor hun ouders wegen de schoolpro
blemen het zwaarst.
Nederland met vrijwel de minste softe
nonkinderen van West-Europa kan zich
beroemen op een unieke samenwerking
tussen drie revalidatiecentra, de Johanna
Stichting, de Sint Maartenskliniek en
„Hoogstraten", instellingen die door het
ministerie van Sociale Zaken en Volks
gezondheid werden verzocht om de slacht
offertjes medisch te begeleiden en om het
half jaar om beurten een contactdag met
de tien kinderen, hun ouders, revalida
tie-artsen, psychologen. maatschappe
lijke werksters en onderwijsdeskundigen
organiseren. Dergelijke ontmoetingen
zijn vooral belangrijk voor de ouders. Zij
zien dan dat de medici al het mogelijke
doen om hun kinderen te helpen. Boven
dien is het contact tussen de ouders on
derling van betekenis door uitwisseling
van ervaringen.
Sommige Softenon slachtoffertjes zit
ten al op een gewone lagere school. Zij
zijn geplaatst in klassen waar revalidatie
artsen medewerking van de onderwijzers
krijgen. Zij kunnen meekomen ondanks
hun lichamelijke handicap. Zij schrijven
en tekenen met luchtdruk-prothesen of
met enkele vingers. Met een bewonderens
waardig doorzettingsvermogen zetten zij
het „Aap, Noot, Mies" op papier.
Mejuffrouw J. S. Gerritse hoofd van de
observatieklas van „Het Dorp", die in de
afgelopen maanden al enkele kinderen
voor een paar weken onder haar hoede
nam om te zien of zij het onderwijs van
een gewone lagere school aan kunnen, i:
verbaasd over hun incasseringsvermo
gen. Op vaak pijnlijke opmerkingen van
medeklasgenootjes reageren zij niet.
Voor ouders van Softenon-kinderen is
de financiering van prothesen een zorg
wekkend probleem. Voor hen betekent de
Wet op de Zware Geneeskundige risico's,
die binnenkort bij de Tweede Kamer in
behandeling komt, een uitkomst. Het is
uitgesloten dat zij ooit van de Softenon-
fabrikant, een Duitse firma, een kosten
dekkende schadevergoeding zullen krij
gen, ook al is de directie onlangs in Aken
wegens nalatigheid in staat van beschul
diging gesteld.
Misschien zal de firma na een jarenlang
proces bedragen gaan uitkeren, maar die
zullen in geen verhouding kunnen staan
tot het leed van de gehandicapte Softe-
non-slachtoffertjes en dat van de ouders
van negen kinderen, die in de afgelopen
vijf jaar overleden.
Nicolas Pina (46 jaar), chef van de af
deling voorlichting op Aruba, is in zijn
woning doodgestoken. De politie heeft
een 24 jaar oude man gearresteerd, die
voor hem werkte.
Locomotief in de schuur, een tekening
die een vijfjarig Softenon slachtoffertje
met een viltstift, tussen twee vingertjes
geklemd maakte.
63. De Geheime Agenten 39 en 40 waren geruime
tijd bezig met het ophangen van plakkaten waarin om
het opsporen van Joris Goedbloed werd gevraagd, maar
tenslotte kwamen ze toch klaar. „AIs ik die schurk ooit
te pakken krijg, doe ik hem wat!" zei Nummer 39 grim
mig. „Het is zijn schuld dat we nu plakkers zijn, in-
plaats van briljant speurwerk te verrichten!" Zo mop
perende passeerde hij een grijsaard die aan de voet
van een boom lag uit te rusten en verdween met zijn
collega uit het beeld. Nu stond de oude met verba
zingwekkende lenigheid op om het aanplakbiljet te be
kijken, dat aan de boom hing. „Niet slecht!" prevelde
hij. Hoewel men de edele welving van mijn neus wei
nig eer heeft aangedaan! Maar men kan niet alles heb
ben. De eer om mijn gelaat overal verspreid te zien,
is vleiend, doch ook hinderlijk. Als ik echter de ver-
dwijndrank eenmaal heb, zal het mij niet langer storen!
Hij trad met bejaarde tred op Jollipop toe, en tikte
hem op de rug. „Dag brave jongen!" sprak hij. „Ik
kom mijn zoon een bezoekje brengen!"
E6N WAtViS!
OPZ'M MINST
N06 GROTER, PINGO-HET IS
MISSCHIEN WEt EEN
MONSTER
JA, OF EEN
TEESt ANé!
ER HEEFT ER EEN GEBETEN
MAAR HOE KRIJG IK DIE VIS
DOOR Zo'N KtEIN GAATJE NAAR
BOVEN
HET MOET EEN REUSACHTIGE VIS
ZIJN-MAAK HET GAT NOG/-'
nomeo I o-
MAAR GROTER \j
DAT ZAt WEt
IUKKEN
WACHT MAAR, IK
MAAK HET WAT
GROTER
aaaaaaa
ADVERTENTIE
VINYL en
LINOLEUM
„Wordt het midden in de roos met
het eind-examen? Mik dan nu al op
een prettige baan bij de Algemene
Bank Nederland".
Aan deze advertentietekst wordt ex
tra charme bijgezet door een hip tie
nermeisje, dat op die tekst wijst met
een antiek pistool ingelegd met bloe
metjes, en kennelijk betrokken uit een
vriendelijker boetiekje dan dat van
Pistolen Paultje.
Daar moet u geen kwaad van den
ken. Ik ken pacifisten, die het woord
pistool niet kunnen horen of ze trek
ken al het hunne, maar ik heb eigen
lijk geen ander bezwaar tegen oor
logsspeelgoed dan dat het zoveel wordt
gebruikt door volwassenen. Deze ad
vertentie is gewoon een aardige adver
tentie van een aardige bank, zoals alle
banken aardig zijn. Ze passen op ons
geld en geven er nog geld op toe. Ze
passen ook op de toekomst van onze
tieners. Wanneer u ooit voor een eind-
exanmen ben geslaagd, dan weet u
nog hoe licht en zorgeloos, hoe high
u zich op dat ogenblik voelde. Het le
ven lag voor u in geschenkverpak
king. Pas later merkte u dat u het
niet cadeau kreeg. De bank wil deze
teleurstelling voorkomen door het ge
slaagde meisje al bij voorbaat een
baan aan te bieden. Als ze daarop
mikt, kan ze het pistool wegleggen.
Ze hoeft geen gangstermeisje te wor
den. Deze baan is geen schietbaan.
Geen schietbaan? Maar nu moet ik
toch eerlijk zeggen dat mijn eerste
indruk van de advertentie was: bank
zoekt meisjes, goed kunnende schieten
op h.h. bankrovers. Zo was hij niet
bedoeld. En als dat wel zo was, zou
hij ermee aan werfkracht winnen. De
flinkste meisjes zouden er het eerst
op af komen. Daarom zou ik, uit dank
baarheid voor alles wat de bank voor
mij doet, iets willen terug doen in de
vorm van een waardevolle suggestie.
Geef zo'n meisje toch maar een pistool.
En laat zij iedereen die zich voor het
loket vertoont, beleefd verzoeken de
handen omhoog te steken. Staat er een
bankrover, dan kan hij gemakkelijk in
de boeien worden geslagen. Voor man
nelijke eind-examen-kandidaten ligt
hierin een boeiende taak. Blijkt de be
zoeker een cliënt te zijn die geld komt
opnemen, dan kan zijn kredietwaar
digheid snel worden becijferd door de
meisjes aan de telmachines, de tel
gang ster meisjes. Klopt alles, dan haalt
de lokettiste de trekker over. Uit een
feestelijk rookwolkje dalen de ver
langde geldstukken dan met een boog
je op de betrokkene neer. Deze kleine
happening demonstreert meteen hoe
de bank met ons geld, geld voor ons
verdient. Als geldschieter.
Het Tweede-Kamerlid mej. Kessel
(KVP) heeft de minister van Volkshuis
vesting en Ruimtelijke Ordening schrif
telijk gevraagd of hij bereid is extra con
tingenten woningwet- en premiewoningen
toe te wijzen om de bestaande en bij uit
blijven van maatregelen nog te verwach
ten grotere werkloosheid te bestrijden.
.11
33. Rechter Tie komt zijn werkkamer
weer binnen, maar blijft staan bij de deur.
,Zoudt u mij willen zeggen, meneer Ho,"
vraagt hij, „of Hwa Min ooit een bezoek
heeft gebracht aan het prieel in uw tuin?"
Nooit, Edelachtbare," is het antwoord.
Vanmiddag voor de vergadering heeft
Hwa voor het eerst een bezoek gebracht
aan mijn huis. Hij is niet in het prieel ge
weest. Maar laat ik u meteen vertellen
dat hij wel geprobeerd heeft om mij om
te kopen! Hij bood me een grote som
geld als ik vanmiddag bij de vergadering
in zijn voordeel wilde adviseren. Hwa
maakte nog een toespeling die ik niet be
greep, namelijk dat een van mijn naaste
verwanten het geld misschien wel hard
nodig had. Hij doelde natuurlijk op mijn
schoonvader. Hoe dan ook, ik heb zonder
bedenken geweigerd." „Juist," zegt de
Rechter, „meneer Hwa, wilt u mij even
naar buiten volgen? Ik wil u een paar
dingen vragen. Op de gang gekomen zegt
Rechter Tie op strenge toon tot de reder:
„Meneer Hwa, u bent schuldig aan onge
oorloofde woeker, omkoperij en een po
ging tot machtsmisbruik tegenover me
vrouw Ho. Dat is meer dan genoeg om u
achter de tralies te brengen en voorgoed
een einde te maken aan uw laaghartige
practijken. Hebt u iets tot uw verdediging
aan te voeren?"
846. Van zijn plaatsje aan het roer af
had Bram alles gezien. „Dus toch vis in
de bomen mompelde hij en hij draaide
aan het roer om de Kokanjë tot tussen de
stammen te laten varen, die diep in het
water stonden.
Daar zag hij de oplossing van het raad
sel.
Op een stevige houten bodem hoog in
de bomen, zat een Bosvolkfamïlie heel ge
zellig bij elkaar. Ma hing de was op de
kleintjes zaten te kwartetten.
„Mag ik van jou van de serie Huisdie
ren de Krokodil?"
„Heb ik niet. Maar mag ik dan van jou
van de serie Muziekinstrumenten de Tam-
Tam?"
Enigszins terzijde zat de vader, die de
visgraat per ongeluk in Karo's gezicht had
geworpen. Hij groette Bram vriendelijk
en vertelde, dat hij het Dorpshoofd van
het Bosvolk was.
„Hebt u dan misschien de Witte Olifant
van de Grootvizier gestolen?" vroeg
Bram beleefd.
„Inderdaad", zei de aardige man. „En
wat zou dat?"
