Israels kortste oorlog en langste week
Beperkte territoriale eisen
Israel streefde niet naar een
uitbreiding van grondgebied
Veiligheid in
grensgebieden
logische eis
/krisU
r
m
KRAS>
8 DAGEN
DOOR
NEDERLAND
VOOR
Van dag tot dag
Professor Pont in
Johannesburg
veroordeeld
an mi
ZATERDAG 10 JUNI 1967
Toverwoord Holland
f
Onwrikbare overtuiging
Fata morgana
Eisen
De Jordaan
Axioma
llihikiUiuiscZa
JORÖA
«ÜHi
JORDANÉ::i
Of kies voor f25.*
een 3-daags
Randstad abonnement
am$
Het Egyptische bewind is blijkbaar
meer bedreven in het regisseren van
openluchtspelen, dan in het voeren van
oorlogen. Men moet het bizarre theater
stuk, dat Nasser met behulp van zijn
medestanders heeft ontworpen en opge
voerd, zien tegen de achtergrond van de
interne politieke omstandigheden in de
Verenigde Arabische Republiek, die geen
ruimte laten voor een werkelijke sponta
ne uitdrukking van de volkswil, maar in
handen van het regime een gemakkelijk
instrument vormen tot bespeling van de
straatmassa.
De straatmassa heeft ook gefungeerd
als claque toen Nasser zijn overijlde oor
logsplannen propageerde. Emotioneel en
weinig individualistisch als de Egyptische
bevolking in meerderheid is, heeft zij
zich gemakkelijk laten ophitsen en ver
blinden. Die eigenschap is zij door de ver
loren oorlog niet kwijtgeraakt. Het is
zelfs te begrijpen dat zij onmiddellijk een
ander object van verheerlijking nodig
had, om de weggevallen glorie van een
moorddadige veldtocht tegen Israel te
vervangen.
Als jongen van 17 jaar speelde Nasser
de figuur van Julius Caesar in Shake
speare's gelijknamige stuk. Hij heeft nu
menig topacteur de loef afgestoken door
als de verslagen held en martelaar de
knie te buigen op een leeg toneel, een
zaam onder het licht van een felle-schijn-
werper. Grote acteurs zijn vaak ook grote
regisseurs. Hij heeft de hoofdrol op zich
genomen in de tragedie, die de toeschou
wers tot geestdrift en tranen bewoog.
Maar de toeschouwers zijn niet een ob
jectief, vrij handelend publiek. En de
enthousiaste menigten in de straten van
Cairo zijn niet „Egypte".
De psychose is vooral versterkt door
het idee, handig door Nasser gelanceerd,
dat de nederlaag te wijten is aan het ver
raad van de Sovjet-Unie en de hulp van
.Westelijke mogendheden aan Israel. Er
komt nog bij dat Nasser zeer duidelijk
heeft laten rondbazuinen, dat de oorlog
niet is afgelopen maar enkel gestopt. En
dat alle krachten opnieuw zullen worden
verzameld voor de tweede slag, die niet
alleen een vernietiging van Israel maar
tegelijk een revanche op het Westen zal
betekenen.
Elementen te over om een massa tot
hysterie te brengen, een massa die he
laas niets anders heeft dan een dictator
in het gewaad van een miskend weldoe
ner. Het heeft geen zin, zich af te vra
gen wat een Westers volk zou doen in de
ze omstandigheden. Men heeft hier te
maken met een Oosterse mentaliteit,
doordrenkt van een ons vreemde religie,
die de mensen anders doet handelen en
anders doet denken dan wij ons kunnen
voorstellen. De duizenden doden, die le
ge plaatsen in verarmde Egyptische ge
zinnen hebben nagelaten, zijn opgestegen
tot gelukzaligheid door hun levensoffer
in een heilige oorlog. De hoop dat Nas
ser toch nog een werktuig van Allah zal
blijken door alsnog de Israëlische indrin
gers weg te vagen, bezielt blijkbaar op
dit ogenblik de straatmassa van Cairo
nog steeds. De oorlog heeft te kort ge
duurd om een bezinning te veroorzaken.
Men valt van de ene hysterie in de ande
re, met dezelfde emotionaliteit en de
zelfde bereidheid om het nuchtere den
ken weg te dringen. De komende weken
zullen leren of de tijd wellicht iets van
de realiteit kan doen schijnen in de ver
duisterde gemoederen der straatmassa,
Wellicht schijnt zij reeds in de gedach
ten van enkelingen, maar die blijven vei
lig binnen.
(door mr. H. L. Leffelaar)
TEL AVIV - zaterdag Voor Israel was het de kortste oorlog en de
langste week. Een week, die begon met luchtalarm en sirenes en eindigde
met Israëlische vlaggen, die op de trottoirs te koop werden aangeboden
om de overwinning te vieren. „De tijd van de profeten is aangebroken'
zei een winkelier, „zij hebben het voorspeld. Er zijn wonderen gebeurd.
Het is ongelofelijk".
Het was de week waarin Israel na 2000 jaar het oude Jeruzalem binnen
trok en het joodse volk bezit nam van zijn heiligdommen. Om te begrijpen
wat dit voor Israel betekent, kan alleen een beeld dienen uit de honderden
taferelen van de afgelopen dagen. Het is het beeld van Israëlische soldaten,
die terwijl de gevechten nog aan de gang zijn bij de eeuwenoude
klaagmuur in de bezette wijk hun gebeden zeiden.
Misschien was het ook de enige oorlog
waarin een minister van godsdienstzaken
een rol speelde. Dr. Serah Warhaftig
kondigde aan dat maatregelen waren ge
troffen om de heilige plaatsen te be
schermen, en dat erediensten gehouden
zouden worden voor alle gezindten. Ter
wijl zijn collega's in het kabinet nog hun
handen vol hadden aan de oorlog, schreef
hij brieven aan joodse leiders in het bui
tenland en vroeg hem pelgrimages te sti
muleren naar de bevrijde heilige oorden.
Het was ook een week waarin de we
reld de adem inhield over het lot van dit
VWWWUUWIIIMMIIIIIIMWIIMIIIIWIMinMIMIIUMiWIMWWWWWWIifl
iwwiwiuwmwi
(Vervolg van pag. 1)
Elke goede verstaander beluisterde
hierin een waarschuwing aan het adres
van Israel zich te matigen en niet te
rekenen op Amerikaanse steun bij ge-
biedsaanspraken, die op recente verove
ringen gebaseerd zijn. In Washington is
dan ook te horen dat president Johnson
niet van plan is Israel te helpen bij het
vergroten van zijn gebied, al lijkt hij een
paar grenscorrecties, die Israels vorm
wat stroomlijnen, niet onredelijk te vin
den.
In principe gelooft men in Washington
echter dat Israel niet al te hoog van de
toren moet blazen om te krijgen, wat hier
gezien wordt als de basis van een rede
lijke vredesregeling: erkenning van Is
raels bestaan via vredesverdragen met
buurstaten (vooral Jordanië en de Liba
non ziet men als mogelijk verzoenings
gezinde buren); garanties voor vrije door
vaart van Israëlische schepen door het
Suez-kanaal en de Golf van Akaba en
Internationalisering van Jeruzalem met
vrije toegang voor Israëlische en Jor
daanse burgers, waarin resoluties van de
Verenigde Naties van twintig jaar gele
den al voorzagen.
Bovendien gelooft Washington dat de
situatie alleen definitief gestabiliseerd
kan worden als met de Russen een over
eenkomst zou worden getroffen óver het
beperken van wapenverkopen aan de sta
ten van het gebied en als multinationale
ontwikkelingsprojecten van de grond zou
den komen.
Voor Egypte's president Nasser ziet de
Amerikaanse regering geen rol in deze
toekomstplannen. En men hoopt hier dan
ook, al wordt het niet officieel gezegd, dat
de in Amerika zo impopulaire Egyptische
president inderdaad van het politieke
toneel zal verdwijnen.
land met zijn tweeëneenhalf miljoen in
woners, waarin de regeringen van Egyp
te, Jordanië en Syrië een politieke af
grond voor zich zagen doemen, en Is
rael een vriend vond in zijn nood. Deze
vriend was Nederland.
Keer op keer in de afgelopen dagen
verscheen er een glimlach op de gezich
ten van de Israëliërs toen zij vroegen
waar ik vandaag kwam. „Ah. Holland"
was dan meestal de reactie. Meer niet.
Maar het was genoeg om de gevoelens
te raden van mensen die zich in de steek
gelaten voelden. Bij de troepen in op
mars in Jordanië, bij belegerde burgers
in een kibboets, aan de Syrische grens,
bij collega-journalisten uit Israel, bij
iedereen was „Holland" een toverwoord.
„Holland trekt altijd een rechte lijn. Ik
ter ons heeft gestaan", zei een soldaat
in Jeruzalem. Zijn geweer in de hand.
„Holland trekt altijd een rechtelijn. Ik
wou dat wij zo konden zijn".
Misschien dat ik met het volgende
beeld iets kan illustreren. Ik stond een
paar honderd meter op Jordaans grond
gebied achter de Mandelbaumpoort, ter
wijl er een konvooi troepen doortrok. Het
was enkele uren nadat de stad genomen
was. Toen de onafzienbare rij vehikels
een opstopping te verwerken kreeg, raak
te ik in gesprek met een soldaat in de
cabine van een legertruck. Hij had een
baard van enkele dagen, zijn gezicht was
Egyptische krijgsgevangenen liggen
in hun ondergoed, met de handen
op het hoofd te wachten op trans
port. Deze foto werd gemaakt bij
El Arisj, tussen de Gazastrook en
Port Said, waar de Israëliërs don
derdag de laatste weerstandsnesten
hebben opgeruimd. (Telefoto).
JOHANNESBURG (AP). Twee voor
aanstaande theologen van de Nederduits
Hervormde Kerk van Zuid-Afrika heb-
zwart van het vuil, zijn ogen waren rood
van een dagenlang tekort aan slaap.
Na de gebruikelijke vraag en antwoord
„Holland", greep hij mijn hand en be
gon opgewonden te praten. Het bleek dat
hij vanuit Israel werkte voor het Neder-1 ben een marathonproces van twee maan-
landse bureau van buitenlandse studenten den gewonnen tegen een collega, die zij
betrekkingen (N.B.B.S.) in Leiden, een
organisatie die studentenreizen organi
seert. Het konvooi kwam al weer in be
weging toen hij op een stuk papier krab
belde: „We zijn de hele nacht opgerukt.
Meldt N.B.B.S. dat alle vluchten vanuit
Israel weer op normale voet zullen wor
den georganiseerd". Zijn naam was Ra-
bon.
Met iets dat aan een soort verbijste
ring grenst heb ik deze week geobser
veerd hoe dit land zich in een handom
draai kan omschakelen op een noodtoe
stand. Niet alleen accepteert men het als
vanzelfsprekend dat al het openbare ver
voer uitvalt, de steden in de avond een
zwart kerkhof moeten zijn, en men voor
onbepaalde tijd in schuilkelders moet
zitten, maar de inzet waarmee aan de
nationale inspanning werd deelgenomen
kan alleen verklaard worden met een on
wrikbare overtuiging.
Soldaten reden in hun eigen auto's naar
het front, niet opgeroepen eenheden meld
den zich toch, scholieren stonden 's a-
vonds op straat om slecht geblindeerde
auto's aan te houden en ze nog een extra
kwastje blauwe verf te geven, oudere
mannen deden dienst op de boulevard
langs de zee om paraat te zijn voor het
gevaf van een aanval uit die richting,
censors werkten dag en nacht en ver
ontschuldigden zich voor geschrapte pas
sages, een gedemobiliseerde kapitein die
nu dienst doet als nachtportier van
mijn hotel, bedelde om een rit naar het
front. „Ik word gek hier", zei hij, „ik
wil er bij zijn".
Voor het leger van de internationale
pers was het deze week een nachtmer
rie. Er waren drie fronten en niemand
die tevoren met zekerheid kon raden
waar zich het belangrijkste nieuws zou
afspelen, er waren nachtelijke perscon
ferenties en nog latere werkuren in het
verduisterde gebouw van het Israëlische
pershuis in Tel Aviv. Er waren op ieder
uur van de dag nieuwe bulletins, wijzi
gingen in plannen en meningen. Er wa
ren berichten over omgekomen collega's.
Wij trekken vandaag voor het eerst
weer schone kleren aan, gaan een gewo
ne maaltijd eten in plaats van legerrant-
soenen, in de haast gekochte sandwi
ches, hard gekookte eieren, flesje sap,
en proberen een overzicht te krijgen van
het nieuws dat wij vergaarden in de
week die duizenden jaren door de pro
feten werd voorspeld.
(Van één onzer redacteuren)
De strijd in het Nabije Oosten luwt.
Het moment schijnt te zijn aangebro
ken, dat de Arabische buurlanden
formeel zullen moeten erkennen, dat
de staat Israel de jure én de facto,
een realiteit is. Zij zullen moeten be
amen, dat het joodse volk tot de fami
lie van volken en stammen rond de
Middellandse Zee behoort. Zij zullen
zoveel als een bekentenis moeten
doen. Een bekentenis, die menig Ara
bisch leider zwaar zal vallen.
Immers, tot dusverre is Israël als bij
onderlinge afspraak, beschouwd als iets
dat er helemaal niet behoorde te zijn.
Men weigerde niet alleen om Israël als
staat te erkennen men bestreed zelfs
het feit dat het er was. Een toppunt van
struisvogelpolitiek, welke in het zanderi
ge Arabische continent niet ongebruike
lijk is.
Israël werd in het dagelijks spraakge
bruik nooit genoemd. Men beschouwde
het in de Arabische wereld als een lucht
spiegeling, of (op zijn best) als een ver
zameling van mensen die tijdelijk ergens
zijn neergestreken, op doorreis naar het
land waar zij thuishoren. De vraag welk
land dat dan zou moeten zijn, konden en
kunnen de Arabische leiders uiteraard
niet beantwoorden. De legimitatie van Is
raël door plechtige bijbelwoorden, door
een over de gehele wereld bekende ge
schiedenis, zegt de Arabische leiders
niets. Hoe merkwaardig het christenen
ook mag voorkomen namen als „Olijf
berg", „Bethlehem", „Nazareth", die hen
emotioneel sterk aanspreken, alsof het
adressen van dierbare joodse verwanten
waren, hebben in Jordaanse oren niets
gewijds; niets dat deze plaatsen in rela
tie brengt met het oude volk, dat hier
duizenden jaren geleden al door Jahwe
Zelf werd geplaatst.
Als men verneemt dat de Arabische
landen zich verzetten tegen een erken
ning van Israël, dan gaat het niet alleen
over een vijandschap, of over aanvaar
ding van niet-welkome politieke reali
teit. Neen, van de Arabische landen
wordt in feite met evenveel woorden ge
vraagd, dat zij, wat hen als een lucht
spiegeling in de woestijn voorkomt, als
tastbare werkelijkheid zullen erkennen.
Van de struisvogel wordt gevraagd, dat
hij zijn kop uit het zand haalt en de
werkelijkheid daarboven eens in ogen
schouw neemt.
In concreto betekent dit zelfs, dat
men in sommige Arabische landen het
onderwijs zal moeten herzien (de school
kinderen treffen in hun atlassen nooit zo
iets als een staat Israël aan); dat men
de propaganda aanpast en vooral: dat
men in de diplomatie tot normaal ver
keer komt. Geschillen zullen op een rede
lijke manier worden opgelost. Niet door
provocaties onder de ontstelde blikken
van waarnemers die door de volkeren
organisatie zijn afgevaardigd om te zien
of de kwade buren elkaar niet teveel
teisteren; noch door achterbaks politiek
gekuip maar in verstandig overleg.
Dit is in feite alles wat Israël vraagt
en waarvoor het nu opnieuw bloedige of
fers heeft gebracht. Het lijkt een be
scheiden wens, maar het kan weieens een
zware opgave blijken.
Israël heeft enkele concrete eisen die
het, als de Arabische landen de bittere
pil van Israëls erkenning willen slikken,
doorgevoerd zal willen zien.
Hoe deze eisen kunnen luiden is uit het
verleden, maar ook uit de strategie wel
ke bij de afgelopen strafexpeditie werd
gevolgd, af te leiden. Het is echter zeer
wel mogelijk en uitspraken van Isra
ëlische regeringspersonen schijnen daarop
te wijzen dat Israel geen enkele echte
territoriale eis zal stellen, doch slechts ga
ranties voor een onbedreigd bestaan van
de staat zoals zij nu is, zal verlangen.
1. Een vrije en onbelemmerde door
vaart door de straat van Tiran, naar de
golf van Akaba aan welks noordpunt de
Israëlische haven Eilat ligt. Wordt dit
recht van vrije doorvaart gegarandeerd,
dan behoeft de straat van Tiran niet lan
ger als een „Gibraltar" door welk der
partijen ook gebruikt te worden, maar is
zij een vrije passage, zoals alle interna
tionale vaarwegen dat zijn. (Dit beginsel
is trouwens bij uitspraak van de Verenig
de Naties nog eens duidelijk vastgelegd).
2. Het gebied van Gaza. Het ligt in de
lijn der verwachtingen, dat Israël hier
een grenscorrectie zal eisen, om een
eind te maken aan de talloze grens-
schendingen die hier hebben plaatsge
vonden. Een kustgebied van tien kilome
ter diepte en ongeveer zestig kilometer
lengte zou dan bij Israëlisch grondge
bied worden gevoegd, de steden Gaza en
Kan Joenis daarbij inbegrepen. Een der
gelijke grenscorrectie zou Israëls weste
lijke grens met ruim 70 kilometer bekor
ten. Zoals gezegd: Israël kan zelfs in dit
„kruitvat" met minder genoegen nemen.
3. Nittsana. Een gedeelte van de Ne-
gev, welke door Israël ten koste van gro
te inspanningen, in vruchtbare land
bouwgrond wordt herschapen, heeft door
de jaren heen zwaar te lijden gehad
van de Egyptische invallen. Het verloop
van de grens is, over een lengte van 30
kilometer, omstreden. Er zit, populair
gezegd, een „deuk" aan de Israëlische
kant is, waar eigenlijk een rechte lijn
behoorde te zijn. Rechttrekking van de
grens lijkt een gemotiveerde wens.
4. De Jordaan. De operaties op Jor
daans grondgebied hadden voornamelijk
ten doel, om de grillige, zelfs de facto
niet erkende Jordaans-Israëlische grens
lijn, een gunstiger verloop te geven.
Voor de bevloeiing van onvruchtbare
grond is Israël aangewezen op het water
van de Jordaan. Deze bijbelse rivier is
de laatste jaren herhaaldelijk in het
nieuws geweest, doordat de Jordaniërs,
over wier gebied deze levensader loopt,
dreigden Israël letterlijk „droog te leg
gen". Israël meent logische gronden te
hebben, om een gegarandeerde levering
van het voor irrigatie benodigde Jor-
daanwater te eisen. Of het daarbij zo
ver zal gaan, de militaire bezetting van
het stroomgebied van de Jordaan te
handhaven, is niet waarschijnlijk.
Hoe het ook zij, naar het oosten toe zal
Israël eisen, dat er duidelijk afgebaken
de, gemakkelijk te verdedigen en door de
buurlanden erkende grenzen zullen zijn.
Naar het oosten toe ziet Israëls grens
eruit als een slecht afgewerkte zoom van
een kleed. De grenslijn tussen de Middel
landse zee (ongeveer bij Tel Aviv) en de
Dode Zee, volgt het parcours van een in
gewikkelde wielerronde. De problemen
die aan deze grens met de regelmaat
van een klok ontstonden, waren echter
van ernstiger aard. De „ordecommissa
rissen" van de UNO hebben er jarenlang
dagwerk aan gehad.
Een harmonisch verlopende grenslijn
tussen de Dode Zee met inbegrip van
een deel van de Jordaandelta, en de
Middellandse Zee, lijkt dan ook een ge
rechtvaardigde territoriale eis.
Het staat evenwel geenszins vast, dat
Israël een dergelijke, vrij vergaande
territoriale eis zal stellen. Het gaat
niet om „Lebensraum", doch om een
veilig bestaan binnen erkende grenzen.
In het verleden is herhaaldelijk geble
ken, dat Israël goede nabuurschap op ho
gere prijs stelt dan militaire overwinnin
gen. De „strafexpedities" die in het ver
leden werden uitgevoerd, hadden dan ook
geen ander doel, dan te dienen als een
schot voor de boeg en als een middel om
een onwillige buur tot de orde te roepen.
Na het „pak slaag" volgde steeds de
belofte van een verzoening.
„Israël wenst vrede het wenst geen
verslagen vijanden, maar buurvolken,
waarmee het zonder gramschap kan sa
menleven" is steeds een axioma in de
Israëlische buitenlandse politiek geweest.
Er is nauwelijks iets, dat erop wijst
Meer w
ARABiE
^_li«r'ii -feRi
Het
kaartje toont Israels
problemen.
grens-
A. De Gaza-strook. Voortdurende
bestandsschendingen door de Egyp-
tenaren.
B. De omstreden sector in de grens
tussen Negev en Sinai.
C. De Israëlische haven Eilat, die
door blokkade van de ingang van
de Golf van Akaba, geïsoleerd kan
worden,
D. De sector waar Jordaniërs her
haaldelijk invallen pleegden.
E. Het stadsgebied van Jeruzalem.
F. Het stroomgebied van de Jor
daan, levensader voor Israels land
bouw.
den gewonnen tegen een collega, die
wegens smaad hadden aangeklaagd.
Het hof in Johannesburg heeft profes
sor Adriaan Pont van de universiteit van
Pretoria veroordeeld om zowel aan pro
fessor Albert Geyser, hoogleraar in Jo
hannesburg als aan ds. C. F. Beyers
Naudé, directeur van het Christelijk in
stituut, een schadevergoeding te betalen
van 50.000, plus de proceskosten.
De aanklagers hadden zich tot de rech
ter gewend omdat Pont hen communis
ten en aanhangers van een gewelddadige
revolutie in Zuid-Afrika had genoemd.
De aanklacht kwam voort uit een reeks
artikelen die Pont geschreven heeft in
„Die Hervormer", het officiële orgaan
van de Nederduits Hervormde kerk, een
van de drie gereformeerde kerken in
het land.
De eisers beweerden dat Pont zijn le
zers had verteld, dat zij personen waren
van een verachtelijk laag moreel peil,
die hun kerk, land en protestants ge
loof hadden verraden, aanhangers waren
van revolutie en oorlog tegen Zuid-Afrika
en de moord op vrouwen en kinderen
bevorderden.
ADVERTENTIE
40.-
Acht dagen lang
onbeperkt reizen door
het gehele land. Met
een 8-daags Algemeen
Abonnement Voor een
verrassend lage prijs:
slechts f 40.- (eerste klas
f 60.-). Kinderen van 4 t/m
9 jaar half geld.
(eerste klas f 35.-).
Bij deze prijs is het
openbaar vervoer in
de grote steden
inbegrepen. Vraag
op het station naar
de folder 8- en 3-Daags
Abonnement.
„^Spoorweg
vwhet mandaatgebied HeJxtSdm J
Qemanxdteüpi «n interrustm&e grenzen
dat deze houding na de geslaagde straf
expeditie gewijzigd zal worden. Israël
biedt zijn buurlanden nog steeds vredes
verdragen aan, zij het deze keer met
klem van (militaire) redenen.
Wantrouwen. Voor de tweede maal heeft
de Franse Nationale Vergadering een
motie van wantrouwen verworpen die
door de oppositie was ingediend naar
aanleiding van het plan van de rege
ring, om gedurende een halfjaar op
sociaal-economisch terrein met blanco
volmacht te gaan optreden. De motie
kreeg 236 stemmen; de vereiste abso
lute meerderheid bedraagt 244 stemmen
Rupseneter. Uit Kongo is in Brussel aan
gekomen de doodgewaande Nederland
se missionaris Alfons Strijbos uit Erp,
die 33 maanden lang door de Simba's
in Kongo gevangen is gehouden. Hij
vertelde dat hij de laatste tijd van zijn
gevangenschap op drie lepels rijst per
dag, rupsen en gedroogd olifantenvlees
heeft geleefd. Op 27 mei werd hij in
Opienge bij Kisangani door het natio
nale Kongolese leger bevrijd.
Britse lintjes. Ter gelegenheid van de
verjaardag van koningin Elizabeth zijn
ruim zevenhonderd personen onder
scheiden. Onder hen zijn Sir William
Penney, voorzitter van de Britse raad
voor kernenergie („Peer"), en de actri
ce Vanessa Redgrave („Commandant in
de orde van het Imperium"). Arthur
Calwell, gewezen leider van de Austra
lische Labourpartij, George Woodcock,
algemeen secretaris van het Britse con
gres van vakverenigingen (TUC), en
Sir Dingle Foot, advocaat-generaal, zijn
benoemd tot lid van de Kroonraad, die
de koningin van advies dient in grond
wettelijke zaken.
Vooruitgang. In Kampala, de hoofdstad
van Oeganda, zijn voorstellen bekend
gemaakt tot afschaffing van het erfe
lijke monarchale stelsel en het instel
len van een republikeins bewind. Vol
gens deze voorstellen zal het grootste
koninkrijk in Oeganda, Boeganda, ver
deeld worden in vier afzonderlijke be
stuursgebieden. De andere koninkrij
ken, die elk een vorst hebben, zijn
Boenyoro, Ankole en Toro.
Uiterst geval. De Westduitse minister van
Binnenlandse Zaken Paul Lücke heeft
in de Bondsdag verklaard dat hij alleen
in het uiterste geval de extreem-recht
se National Demokratische Partei
(NDP) buiten de wet zal plaatsen. De
minister verwacht meer heil van poli
tieke opvoeding die een tegenwicht
moet vormen tegen de radicale propa
ganda van de extremisten van links en
rechts. Hij vroeg voor dit programma
een krediet van 9 miljoen mark.
