De wind kan niet lezen
Speculaties over opvolging
van Bondspresident Lübke
Hallstein en Gerstenmaier
als kandidaten genoemd
POLLE, PELLI EN PINGO
RECHTER TIE EN HET ANDERE ZWAARD
KRAMMETJE FOK
igestipt
Ons vervolgverhaal
Britse troepen
naar Aden
PANDA EN DE BOZE WARAPURI-DIAMANT
Niet meer dan
55 kg op de nek
„China bereidt zich
voor op invasie
van Amerikanen
Nieuwe pauselijke
internuntius
DONDERDAG 2 9 JUNI 1967
13
Eenromantisch verhaal door Richard Mason
Verbale misstappen
1
9
"V
TTrWïïïïiWj
ill II!
SPD-drootn
Chinese premier Tsjoe:
Provinciaal ziekenhuis
in Medemblik dicht
:...U
f v- 8Ó8.
80)
We schoven dicht naast elkaar op
de nauwe, ongemakkelijke zitbank
en sukkelden een kwartier lang over
de weg, totdat we bij een reusachtige
boog kwamen. We stapten uit en de
tonga-man wees ons op het nummer
van zijn rijtuigje, zodat we het tus
sen de andere zouden kunnen vin
den. Hij sprak met zwaar accent de
nummers uit; het was het enige En
gels dat hij kende: „Zeven twee
negen".
Heel hoog in de gewelfde gang
brandde een lamp van kunst be
werkt metaal, die flauwe lichtschijn-
seltjes op de stenen wierp. We liepen
er onderdoor en wat verderop, om
lijst door het donkere metselwerk
van de booggang, zagen we het mar
meren gelaat van het Taj, koel en
bleek in het maanlicht.
Sabby hijgde en greep mijn arm
en ik voelde hoe haar tengere lichaam
beefde. Ze beefde door de schoonheid
van het tafereel, de schoonheid van
de minarets, die in het water van het
langwerpige bassin werden weer
kaatst, en de rechte rijen cypresbo-
men, die als donkere reuzen tegen al
dat wit afstaken. Ik geloof dat het in
zekere zin het mooist was, dat ik
ooit had gezien, omdat het maanlicht
op marmer niet anders dan mooi kan
zijn, evenals op sneeuw, en boven
dien gaf het hier aan dat plechtige
tafereel een onbeschrijfelijke rustige
en reine sfeer.
„Is het echt waar dat ik hier met
jou ben, of is het droom dat ik naar
hemel ben gegaan?" fluisterde Sabby.
„Het is alleen maar een droom",
zei ik.
„Wil je mij dan alsjeblieft even
knijpen?"
„Nee blijf nog maar een poosje
dromen".
We wandelden langzaam langs de
rand van het bassin totdat we bij de
treden naar het terras kwamen. Een
bewaker schoof grote sandalen van
zeildoek over onze schoenen en we
gingen de trap op. De hele opper
vlakte van het terras was van mar
mer, even glad als het wateropper
vlak, en liep rondom de tombe. We
beklommen een van de minarets,
waarbij we twee gevaarlijke transen
passeerden, todat we het bovenste
paviljoen bereikten. Er stonden daar
veel mensen opeengedrongen, onder
wie twee jonge Indiërs, heel dron
ken en luidruchtig. Sabby klemde
zich steviger aan me vast, want als
iemand ons een duw had gegeven,
zouden we zeker over de lage balu
strade zijn gevallen. We bleven er
maar een klein poosje, om naar het
bleke landschap te kijken en daarna
daalden we de trappen weer af, de
den onze overschoenen uit en liepen
langs het bassin terug. Van op deze
afstand, aan het eind van het bassin,
was het gezicht het mooist en we
gingen in het gras liggen en keken
ernaar en we wisten, dat het werke
lijk een droom was en dat die niet
lang meer kon duren.
„Lieveling, ik zou nu wel graag
willen sterven", zei Sabby.
„Dat is pas het begin van ons
geluk".
„Nee, het is het eind en het kan
mij niet schelen, lieveling. Ik ben zo
gelukkig geweest met jou".
„Zo mag je nooit praten", zei ik.
„Het is waar, dus het hindert niet
om over te praten".
„Maar ons leven is pas begonnen".
„Nee, het is het eind en jij gaat
weg, naar oorlog".
„Ik ga immers niet vechten", zei ik.
„Maar toch ga je weg".
„Je bent toch niet bang, dat ik
zal sneuvelen?"
„Nee, dat bedoel ik niet; je zult
nooit sneuvelen".
„Nu dan", zei ik. „Binnen zes
maanden ben ik terug en dan hebben
we een hele maand voor onszelf. We
zullen naar de Himalja gaan en er
Margaret en Jennifer weer ontmoe
ten en we gaan weer heerlijk met
de pony's de bergen in".
„Ja natuurlijk zullen we dat doen,
lieveling".
„Je zegt dat, alsof je het niet
gelooft."
„Ik geloof ook, eerrijk".
„Eerlijk", zei ik.
„O hemel, ik zal nooit leren. Eer
lijk. Eer-lijk".
„Je huilt, Sabby".
„Ik weet het. Alleen maar omdat
het zo prachtig is. Toe kijk eens
naar maan".
„Die kan ik in je tranen zien".
„Alle Japanse meisjes laten grote
tranen vallen als ze iets heel moois
zien. Hoe komt het, dat mooie din
gen ook bedroefd maken?"
„Omdat er al een zeker verdriet in
je binnenste is".
„Ik heb mijzelf vanavond beloofd
dat ik sterk zou zijn en niet be
droefd".
„Je kunt er niets aan doen, als je
sabishii heet".
„Ja, ik kan wél aan doen en ik ga
niet meer huilen".
„Zul je dan aldoor aan onze vol
gende vakantie in Jali Tal denken?"
„Ik beloof, dat ik aan niets anders
denken zal", zei ze.
„Je wou toch zeker niet, dat je
van die minaret was gevallen?"
„Nee, ik wou niet van minaret val
len; alleen als jij gevallen was, zou
ik ook gesprongen zijn".
„En ben je nu weer gelukkig?"
„Ja, want dit is mooiste avond van
heel mijn leven".
„We hebben nog tijd genoeg over",
zei ik.
„Nog veertieneneenhalf uur voor
dat je trein gaat: ik heb uitgerekend"
„Je moet alleen maar de uren tel
len totdat de goede dingen gebeu
ren".
„Dan is het nu nog één uur tot
muskietennet. En dan ga ik in neus
bijten".
„En ik zal jou in je oren bijten".
„Heb je liever Sabby's oren dan
Taj?"
„Ja liefste", zei ik. „Ze zijn even
wit, maar beter geproportioneerd".
„Laten we dan naar hotel gaan".
„Dat is goed", zei ik. „We zullen
de tonga gaan opzoeken".
Hoofdstuk 2
Toen ik uit de badkamer kwam,
zat Sabby voor de toilettafel met
haar handen in de schoot en met
ellendig vertrokken gezicht. Ze mon
terde dadelijk op toen ze me zag en
begon haar haar te borstelen met
vlugge, handige streken.
(Wordt vervolgd.)
(Van onze correspondent)
BONN. Hoewel aan de tweede en laatste ambtstermijn van bonds
president Heinrick Lübke pas officieel op 12 september 1969 een einde
komt, wordt nu al over zijn opvolging en eventueel over een vervroegd
afscheid gesproken. Officieel luidt een van de argumenten voor een eerder
vertrek van Lübke, dat de officiële verkiezingstermijn in 1969 samenvalt
met de campagne voor de Bondsdagverkiezingen van dat jaar. Een minder
officiële reden tot zorg rond de figuur van de huidige president is, dat de
nu bijna 73-jarige oude heer bezig is het aanzien van zijn ambt enigszins
in discrediet te brengen. Aldus denkt tenminste een aantal leden van het
hoofdbestuur van de CDU, de Christen-Democratische Unie, uit welke
partij Lübke is voortgekomen.
Vorige week besloot de top van dit
bestuur aldus een bericht in het week
blad „Der Spiegel" snel tot handelen
over te gaan, met de bedoeling het aan
zien van het presidentschap voor verde
re erosie te behoeden. Men zou zelfs in
de schoot van de CDU overeengekomen
zijn, dat ales wat Heinrich Lübke doet
en zegt, nauwlettend wordt gadegeslagen.
Ook zou men een gesprek met hem wil
len, waarin diepgaande politieke thema s
zouden worden aangesproken. Voor het
geval dit „examen" niet gunstig zou uit
vallen, is het de bedoeling dat bonds-
minister voor Binnenlandse Zaken. Paul
Lübke de enige man die blijkbaar
nog door de president ten volle wordt
vertrouwd Heinrich Lübke er met
zachte woorden toe overhaalt zijn functie
voortijdig neer te leggen.
HET IS echter zeer de vaag of Lübke
het gewillige slachtoffer van dergelijke
intriges zal willen worden. Als typische
spruit van het Schwabenland staat hij
bekend om zijn koppigheid, en hoe meer
men hem zal willen dwingen, des te min
der zjn zal hij erin hebben aan de wens
van de anderen gevolg te geven. Lübkes
autoriteitsverlies komt voor een groot
deel voort uit het feit, dat anekdotes over
zijn vreemde opmerkingen bij officiële
gelegenheden niet langer voor de buiten
wacht verborgen konden blijven. Kort
geleden verscheen zelfs een boekje, waar
in de beste of de ergste, zo men wil
verbale misstappen werden verzameld
en met cartoons verlucht.
De toehoorders en niet het minst
de ambtelijke „ghost-writers" van de pre
sident beginnen te sidderen od hun
stoel, als Lübke zijn officiële tekst ver
laat en een van zijn gevreesde improvi
saties begint af te steken. Dezer dagen
teruggekeerd van een reis door Canada
en een bezoek aan de wereldtentoonstel-
ADEN (AFP) Groot-Brittannië heeft
besloten een bataljon naar Aden te zen
den. Deze militaire versterkingen zullen
dienen „ter bescherming van installaties
van de basis en om de druk te verlichten
op de troepen ter plaatse", aldus een offi
ciële woordvoerder in Londen. De troe
pen, ongeveer vijfhonderd man, worden
per vliegtuig vervoerd.
A
at* ïütfkooi
4. Henkie werd door zijn makker teruggeduwd van
de Warapuri-diamant en daardoor kwam hij met zijn
rug tegen de museummuur te leunen. Maar het on
gelukkige toeval wilde, dat zich daar juist een knop
bevond, waarmee men de alarmbel in werking kon
stellen. En dat deze installatie goed werkte, werd on
middellijk duidelijk. „Alarm!" kreet Aal de Glibber
onderdrukt. „Hoe komt dat? Jij hebt toch niet met je
grabbels ergens aan gezeten?" „Ik?" vroeg Henkie
verontwaardigd. „Wat denk je wel? Het is je eigen
schuld! Had je maar maar niet moeten duwen! Ik
duw jou toch ook niet?" „Dat moest er bij komen!"
riep de ander kwaad. „Dan zou je een oplawaai te
gen je ribbekastje krijgen!" Het valt te begrijpen
dat Henkie die belediging niet nam. Van de ene klap
kwam de andere en al spoedig waren de beide in
brekers in een vreselijk gevecht gewikkeld, zonder te
letten op de nadering van een museum-wachter
H06PIJ26R1 MEM 2E6T
DAT DAT6EL0K BR6M6T ALS,
JE HEM Ol/ERJE I
SCHOUDER. óOOIT!
0, EEN HOEFIJZER!
DAT ZAL IK
METEEN OVER A/IIJM
SCHOUDER GOOIEN j—
C PI B
MEN ZE6T, DAT DAT GEUli?
V8REN6T!
ling in Montreal, vergastte hij het offi
ciële ontvangstcomité bij zijn terugkeer
op het Bonner vliegveld Wahn weer op
enige staaltjes van zijn scherpe opmer
kingsgave. Uitvoerig babbelde de presi
dent over de grote afstanden in Canada,
die „veel groter zijn" dan in de Bonds
republiek. Maar wanneer men de moge
lijkheden tot reizen heeft aldus Lübke
„zoals ons die door de Canadese rege
ring gegeven werden, die heeft ze dan-
ook".
En hij ging verder: „Wij kunnen haar
daarvoor zeer dankbaar zijn, wij zijn met
allen in goede verstandhouding (en hier
zoekt de president zoals gebruikelijk naar
zijn woorden) uitgekomen, en ik geloof,
dat de opvattingen van de Duitse rege
ring en de Canadese regering volkomen
en volledig overeenstemming aan de dag
leggen".
Ook bekende Lübke bij zijn terugkeer
uit Canada nog: „Ik ben gevraagd naar
mijn belangstelling, ik heb gezegd dat ik
daar al lang in mijn jeugd met mijn
vriend Karl May was geweest gaan
wandelen. Daarvoor hadden ze (de rege
ring) het volste begrip".
Inmiddels heeft de zogenaamde „Bonds-
GENèVE (Reuter). De Internatio
nale Arbeidsconferentie heeft defini
tief een aanbeveling goedgekeurd, dat
arbeiders voortaan geen vrachten
neer mogen torsen die zwaarder zijn
dat 55 kilogram.
De conferentie, de jaarlijkse bij
eenkomst van de 119 leden tellende
internationele arbeidsorganisatie, heeft
ook haar uiteindelijke goedkeuring ge
hecht aan een conventie inzake het
maximum-gewicht.
De conVentie, die bindend is voor
staten die haar ratificeren, stelt, dat
geen enkele arbeider een vracht mag
dragen waardoor zijn gezondheid of
veiligheid in gevaar zou kunnen ko
men.
De aanbeveling die niet meer is dan
een leidraad voor de diverse landen,
zegt, dat de maximum-vracht voor
vrouwelijke arbeiders aanzienlijk min
der zwaar dient te zijn dan die voor
mannen.
centrale voor politieke vorming", die een
onderdeel van het ministerie van Binnen
landse Zaken vormt, een boek uitgege
ven, dat in honderdduizend exemplaren
werd gedrukt, en waarin de indruk wordt
gewekt alsof de president aldus het
weekblad „Die Zeit" „onaangevochten
en stralend uitverkozen, meer dan geko
zen werd".
Het blad vervolgt: „Het schandelijk
spel van Konrad Adenauer met het hoog
ste staatsambt wordt in dit offcieuze
„vormingsblad" evenzeer verzwegen als
de omstandigheid dat na ettelijke weige
ringen de CDU alleen nog de minister
voor Voedselvoorziening, „Lübke, te pre
senteren had.
„Met de geruchten over Lübkes aftre
den ontstonden meteen de speculaties
over zijn opvolger. De CDU zou wellicht
Bondsdagpresident Gerstenmaier voor
stellen, terwijl ook de gedachte naar pro
fessor Hallstein tot voor kort presi
dent van de EEG-commissie in Brussel
uitgaan. De sociaal-democraten rede
neren dat de eerste president profes
sor Heuss een liberaal was, en de
tweede, Lübke, een christen-democraat,
en dat nu dus de beurt aan de SPD is.
Een parlementair samengaan van SPD
en FDP ondanks de grote coalitie in
Bonn zou de SPD-droom kunnen
realiseren.
TOKIO (AP) De Chinese premier
Tsjoe En-Lai heeft in een verklaring voor
Japanse zakenlieden en vakbondsleiders
gezegd dat een van de doeleinden van de
huidige zuiveringscampagne in China is
de zevenhonderd miljoen Chinezen voor te
bereiden op een „Amerikaanse invasie"
in China.
Volgens Japanse correspondenten is het
de eerste maal dat Tsjoe het doel van
de Chinese „culturele revolutie" heeft uit
eengezet. Premier Tsjoe zou hebben ge
zegd: „China zal nooit als eerste een oor
log uitlokken, maar als de V.S. China
zouden binnenvallen dan zullen wij tot
het uiterste vechten."
VATICAANSTAD Volgens welinge
lichte kringen is de benoeming te ver
wachten van mgr. Angelo Felici, verbon
den aan het Vaticaanse staatssecretariaat,
tot pauselijk internuntius in Nederland.
Mgr. Felici zal mgr. Giuseppe Beltra
mi opvolgen, die tot kardinaal is be
noemd.
Mgr. Angelo Felici is op 26 juli 1919 in
Segni geboren. Hij is sinds april 1942
priester en volgde zijn opleiding in de di
plomatie aan de pauselijke academie
voor diplomaten. Op 1 juli 1945 kwam hij
in dienst van het staatssecretariaat. Ne
derland zal zijn eerste „buitenpost" wor
den. De paus benoemde hem in 1964 tot
onder-secretaris voor kerkelijke aangele
genheden.
Het zal zo zijn gegaan: de minister
van Financiën zat achter zijn bureau.
In de hand hield hij een zilveren gul
den. Dat was om het probleem duide
lijk te stellen. Er moesten veel meer
van die guldens komen. Maar hoe? Hij
kon natuurlijk 's Rijks Munt opbellen
en zeggen: „Muntmeester, ik maak u
mijn compliment over de laatste zen
ding guldens. Zo moeten ze zijn. Niet
te licht, niet te donker. Stuur me nog
zo'n bakseltje." Maar dat hadden zijn
voorgangers al veel te vaak gedaan.
Het zou wel weer op belastingverho
ging uitdraaien. Dat moest dan wel zo
onoverzichtelijk mogelijk gebeuren,
anders werd de Kamer kopschuw. Ver
hoging van de verhoging van de veer
tiende tranche van de loonbelasting?
Of verlaging van de verlaging van de
vierentwintigste tranche van de ver-
mogensaanwasbelasting
Door die tranche in trance gebracht,
draaide de minister de gulden tussen
zijn vingers rond, gereed om het lot te
laten beslissen, toen het muntstuk
plotseling met een zilveren gerinkel
op zijn bureau viel. Daardoor begon
een belletje te rinkelen in de ideeën
bus van zijn brein. Na een kwartier
koortsachtig zoeken in zilvergehalte-
tabellen en beursnoteringen maakte
hij op een dienstenvelop een eenvou
dige berekening die zijn vermoeden
bevestigdeDe gulden was bijna een
gulden waard!
En dat is nergens voor nodig. Nie
mand loopt liever met duizend zilveren
guldens in zijn zakken dan met een
briefje van duizend dat aan papier
nog geen dubbeltje waard is, in zijn
binnenzak. Tenzij hij zijn nieuwe bre
tels wil proberen. De minister kan dus
op elke nieuwe gulden die wordt aan
gemaakt bijna een gulden verdienen
als hij hem van iets goedkoops laat
maken. Persoonlijk zou ik guldens la
ten slaan van drop, pepermunt of De
venter koek. Wie ze dan opeet, moet
ze nógeens verdienen en dat levert
weer loonbelasting op. Maar nikkel
schijnt het geschiktst te zijn, hoewel
sommigen daar jeugdpuisten, zenuw
inzinkingen of kwade dampen en va-
peuren van krijgen.
Daar staat dan misschien tegenover,
dat anderen, in het besef van de gerin
ge waarde van het nikkelen muntstuk,
wat guller zullen worden met het stor
ten daarvan in collectebussen waarmee
wordt rondgegaan voor de slachtoffers
van de rampen waarmee onze wereld
zo rijkelijk voorzien is. Misschien zal
er dan op de lijsten in wat wij de
betere buurten noemen wat minder
ingetekend worden met N.N. f 1. Want
N.N. betekent dan Nikkelen Nelis.
Kees Stip
Het provinciaal ziekenhuis in Medem
blik zal op 1 juli worden gesloten. De
verpleging van geesteszieken zal dan
worden voortgezet in het provinciaalzie
kenhuis in Bakkum (Castricum).
Het besluit van Provinciale Staten om
het ziekenhuis op te heffen is onder
meer gegrond op de omstandigheid, dat
de gebouwen, die uit 1798 dateren, niet
langer voor de verpleging van geestes
zieken geschikt zijn. De gebouwen zijn
eigendom van het rijk en werden door
de provincie gehuurd. Welke bestemming
het rijk aan de gebouwen zal geven, is
niet bekend.
15. „Je weet natuurlijk nooit of Seah
hier niet een oude vijand heeft ontmoet,
die zich vermomd had om niet herkend
te worden", oppert de hoofdman. „Mis
schien wel die zogenaamde vagebond Hoe
Ta-ma". „Het is mogelijk", zegt Tsjiao
Tai, maar ook als hij een echte zwer
ver is, weet hij misschien nog wel meer
van de zaak. De trommelaar vertelde
toch dat hij een oogje had laten vallen
op Seah's dochter? Stel dat ze niets
van hem wilde weten.Als hij laag ge
noeg gezonken is, heeft hij misschien op
deze wijze wraak willen nemen. In elk
geval was Hoe in de gelegenheid om de
zwaarden te verwisselen, want toen hij
ruzie maakte met Lau, stond hij vlakbij
het zwaardenrek. Lau zelf heeft natuur
lijk ook de gelegenheid gehad, maar ik
zou geen reden kunnen verzinnen waar
om hij het gedaan had". Ze houden stil
bij de trap van het gerechtsgebouw en
Tsjiao Tai vervolgt tot de hoofdman: Stel
jij nu vast met de oudste klerk een rapport
op van wat er gebeurd is. Dan kan ik
proberen die Hoe- Ta-ma op het spoor
te komen. Als hij hier al vier dagen rond
scharrelt, zullen er wel mensen zijn die
weten waar hij te vinden is". Vereerd
met zijn opdracht gaat de hoofdman naar
binnen. Rapporten opstellen is niet iets
wat hem vaak wordt toevertrouwd. Tsjiao
Tai gaat zijn eigen weg.
7>. t;
868. Na een voorspoedige reis bereikte
Bram de haven van Tongpong. waar de
kaas moest worden afgeleverd.
Er heerste grote drukte in dit bedrijvige
gebied, maar Bram wist in elke haven
de weg. Hij zocht de havenmeester op,
liet een sigaartje opsteken, sloeg op een
schouder en mocht vóór. Het was dan ook
een zeer goede sigaar.
Met enige onrust keek Bram toe, hoe
de kisten met kaas uit het ruim werden
gehesen. Het leek hem toe, dat de hijs
niet vakkundig werd gemaakt; dat was
hij anders gewend in Rotterdam, Amster
dam of Delfzijl. En al spoedig bleek, dat
hij gelijk had. Een kist met kaas gleed
uit de strop en barstte open op de kade.
Ook de kazen braken open.
Ieder, die het zag, moest het hoofd
afwenden voor de oogverblindende schit
tering.
„G-g-g-goud stamelde Bram.
