De wind kan niet lezen
DEFILE VAN GOUDEN M.L.D.
- - -
POLLE» PELLI EN PINGG
Deel huwelijksgeschenk
voor gehandicapten
ngestipt
RECHTER TIE EN HET ANDERE ZWAARD
KRAMMETJE FOK
Bjjjji
Ons vervolgverhaal
iwa
jr
Guinee verwerpt
Haags protest
DE BOZE
2
Gift van prinselijk paar
Geen vervolging na
klacht van provo
„Niet meer leveren
aan Dordts bedrijf'
i
DONDERDAG 6 JULI 1967
Mason
Willi
Slis
- -l.v"
mHhK i
- niet ingediend -
Kees Stip
Schade commissie:
86)
Ze rookten allemaal sigaretten. Ze
hadden bruine, gezonde gezichten
en het was moeilijk aan hen te den
ken, zoals ze in goedkope pakken
langs de Edgware Road zouden slen
teren. Hun handen waren smerig en
gaven de indruk, dat ze hun werk
goed deden, zonder vijven en zessen.
De twee officieren waren rustige jon
gens uit de middenstand, die pas hun
snor hadden laten staan. De ene had
verdrietige ogen en een vrij intelli
gente blik, en de ander was lang
en had een dikke bos zwart haar en
volle lippen, uitgedroogd en gehard
door de zon".
„Waar gaan jullie heen?" vroeg de
majoor.
„Verrek, dat 's ook 'n vraag!" zei
een van de soldaten.
„We weten 't eigenlijk zelf niet",
zei een lange officier.
„We zwerven maar een beetje rond
om dat rottige landschap te bekij
ken", zei een andere soldaat.
„ÏJog geen Jappen hier in de
buurt?"
„Ik zeg je dat ze d'r wel zijn! Die
kleine smeerlappen zitten altijd over
al".
„Nee", zei de officier, „ze schijnen
in de richting van de Naga's te zijn
opgetrokken, maar de grote moeiljk-
heden zijn aan de andere kant van
Imphal. Ze komen daar langs de Tid-
dem Road opzetten. Imphal zal
waarschijnlijk geliquideerd zijn als
u er aankomt".
„Zo lang ze nog niet op dez'e weg
zitten.
„En zo lang wij onze blikken bus
sen hebben, komen ze d'r ook niet",
zei de soldaat. „We houen ze wel
uit de weg tot jullie weer thuis zijn".
„Hou ze in ieder geval uit de weg",
zei ik. „We willen allemaal weer naar
huis".
Toen we weer vertrokken passeer
de de achterste vrachtwagen van het
transport juist het kamp. De weg
leek vastgekleefd tegen de heuvelrug
en er waren maar heel korte rechte
stukken tussen de blinde hoeken, zo
dat we er verscheidene mijlen over
deden eer we alle vrachtauto's had
den ingehaald. De Sikh chauffeur
reed vlak achter een truck aan en
zodra hij de kans schoon zag, schoot
hij met vol gas naar het uiterste rand
je van de weg, remde toen plotseling
en reed .achter de volgende truck aan.
Heel af en toe naderde er een vracht
wagen of een jeep van de tegenover
gestelde richting en dan hadden we
bijna een botsing; maar we lieten
het transport stukje bij beetje achter
ons en binnen een kwartier hadden
we de weg vrij vóór ons en konden
we zo hard we wilden doorrijden. We
kwamen langs een paar dorpjes met
modderige huizen en toen begon de
weg kronkelend te dalen, nog steeds
over de heuvelhelling en nu en dan
half geblokkeerd door kleine lawines
berggruis. We zagen mijlsteen 85
vóór Dimapur en 47 vóór Imphal en
berekenden, dat we binnen een uur
in de vlakte zouden zijn.
De majoor zat achterin te dutten
en Manning keek uit het raam met
een verstrooide blik. Ik haalde Sab-
by's brief tevoorschijn en las hem
nog eens door, en de laatste zin las
ik zelfs verscheidene malen over. Ik
vond haar brief even karakteristiek
als haar neus of haar oren of haar
ogen vol tedere liefde, en als er geen
tranen in mijn eigen ogen stonden,
dan kwam dat alleen, omdat het
naast die prinselijke Sikh zo onman
nelijk leek om te huilen.
Later las ik de brief van Marga
ret en Jennifer nog eens over en
ik probeerde, er een minder bittere
betekenis aan te hechten dan ik
eerst had gedaan. Tegen de kinderen
zelf voelde ik niet de minste bitter
heid omdat ze me dit hadden ge
schreven; hun instinctief begrijpen
was feilloos. Het was beter, dat ik
het nu wist, hoewel mijn hulpeloos
heid mijn bezorgdheid en berouw
nog vergrootte. Ja, de brief had
maar één betekenis. De kinderen
wisten het en ik wist het ook, niet
alleen door de voorvallen die ik me
herinnerde, maar ook door een ze
ker besef van fataliteit. Ik begon te
voelen, dat ik het onbewust altijd
had geweten sinds die nacht in ons
huis, toen het tromgeroffel langs de
heuvels had geklonken, maar ik
had die wetenschap niet bewust dur
ven aanvaarden, opdat er vooral
geen schaduw over mijn geluk zou
vallen.
De wagen slingerde plotseling he
vig. De Sikh liet met een harde trap
zijn voet neerkomen en de remmen
gaven een gillend geluid, als een dier
dat gewond is. Wij schoten met een
smak naar voren, rolden toen ach
terover, en stonden abrupt stil. De
motor sloeg af. We tuurden allemaal
door de voorruit.
Dwars over de weg lag een barri
cade een dunne boomstam en een
stapel losse takken. Aan weerszijden
was de weg verlaten; achter ons lag
de scherpe hoek, die we met vijftig
kilometer per uur hadden genomen;
voor ons bevond zich weer een blinde
hoek. Aan onze rechterkant liep de
grond loodrecht in een ravijn af en
links was een dichtbegroeide berm,
waar we niet overheen konden zien.
We zaten allemaal verwezen te
staren, .en in die korte stilte kwa
men ons één voor één de mogelijke
verklaringen voor deze blokkade in
gedachten, maar de ergste verklaring
schoven we onmiddellijk van ons af.
„Kan die boom omgevallen zijn?"
vroeg ik.
„Misschien".
„Hij kan heel gemakkelijk verlegd
worden, sir", zei de Sikh, „ik zal het
vlug doea".
„Wacht!" zei He majoor. Hij liet
duidelijk blijken, dat hij de leiding
op zich had genomen. We wachtten
en bekeken de boom op de weg wat
nauwkeuriger; we zagen geen wortel,
waarvan hij was afgebroken. Dit
keer viel er een lange stilte. Zonder
onze schouders te bewegen wendden
we het hoofd om, om zijdelings in de
wildernis te kijken.
We zagen niet anders dan de klim-
ranken. die van de bomen afhingen
en de dichte struiken eronder. We
luisterden scherp en hoorden alleen
de rauwe kreet van een vogel. We
keken weer naar de boom en de stil
te leek ondraaglijk, zodat ik ernaar
verlangde, dat de majoor iets zou
zeggen.
(Wordt vervolgd.)
3
Ter gelegenheid van het gouden
jubileum van de Marine Lucht
vaartdienst defileerde gisteren een
formatie „Neptunes" boven West-
Nederland.
Ter gelegenfieid van de viering van het
vijftigjarig bestaan van de Marine Lucht
vaartdienst is gisteren op de kampen De
Kooy en Valkenburg „open huis" gehou
den. Daar hebben vele leden van het per
soneel van de Marine Luchtvaartdienst
hun familieleden laten zien wat de MLD
is, wat hij doet en waarmee hij dat doet
Op Valkenburg was er een flinke be
langstelling voor de op het platform op
gestelde typen vliegtuigen en helikopters
voor de spelende kapel, voor de stalletjes
met lees-, drink- en etenswaar, voor de
tentoonstelling die in een der hangars was
ingericht en voor het voorvliegen van en
het demonsteren met verscheidene vlieg
tuig- en helikoptertypen. Ook de nieuw
ste aanwinst, de Westland „Wasp", ont
brak niet op dit appèl.
In de morgenuren hadden zes „Nep
tunes" en vijftien „Trackers" een rond
vlucht boven Noord- en Zuid-Holland en
Utrecht gemaakt.
(Van onze correspondent)
DEN HAAG. Het ministerie van
Buitenlandse Zaken in Den Haag is er
nog altijd niet in geslaagd overleg te ple
gen met een vertegenwoordiger van de
regering van Guinee over het lot van de
vier KLM-employés, die in deze West-
afrikaanse staat huisarrest hebben ge
kregen. Den Haag heeft een telegram
ontvangen van de regering in Conakry,
maar daarin worden slechts de al lang
bekende achtergronden van de zaak be
vestigd. Gisteren deelde radio-Conakry
mee, dat de Guinese regering een „Neder
lands protest" tegen de arrestatie van de
hand had gewezen. Er is echter van een
Nederlands protest tot dusver geen sprake
geweest. Den Haag heeft slechts om in
lichtingen gevraagd.
Onderscheiding. Bij K.B. is benoemd tot
commandeur in de huisorde van Oranje
mr. C. J. van Schelle, tot 1 april 1967
tijdelijk particulier secretaris van prins
Claus.
nTil
10. „Dit belooft een aardige vakantie-tocht te wor
den!" verklaarde Jollipop, toen Panda zijn autootje het
zonnige landschap instuurde. „En wei-verdiend, mogen
wij wel zeggen! We hebben genoeg last gehad van
schurken en andere misdadigers, de laatste tijd!" Op
de achterbank trok Henkie zijn revolver en haalde de
veiligheidspal over. „Zal ik hem een blauwe boon voor
zijn raap geven?" stelde hij fluisterend voor. „Sssst!"
siste Aal de Glibber. „Houd je kalm! Geen geknal,
als je het kan laten! De rest van zijn woorden
ging verloren in een luide ontploffing. Het was een
achterband, die lek sprong maar Henkie dacht niets
anders dan dat er op hem werd geschoten. Met grote
tegenwoordigheid van geest vuurde hij enkele kogels
het landschap in
WflR IK Zie HEM
NÉRGENS
MAMMIE
W4MMA6
J WAAR 8EN IK NU TOCH
~j OP UlT666t,ED6N?6EK,
H6T2A6 ERUIT ALS 66N
BA WANEN SCHIL
Z3*)A
Prinses Beatrix en prins Claus hebben
een deel van het bedrag, dat zij als huwe
lijksgeschenk hebben ontvangen, bestemd,
voor de verzorging van gehandicapten.
Prins Claus deelde dit mee in een toe
spraak tot vertegenwoordigers van een
zestal organisaties die daartoe naar kas
teel Drakesteyn waren gekomen.
Prinses Beatrix, die voornemens was ge
weest de toespraak te houden, was door
een verkoudheid haar stem kwijt.
De cheques werden uitgereikt door prin
ses Beatrix: vier keer 60.000 aan de
ouderverenigingen en 50.000 aan het Ro
de Kruis en de Stichting Zilveren Jeugd
centra. Dr. K. v. Dijk, voorzitter van
Helpt Elkander" en van de federatie van
ouderverenigingen, bedankte het prinse
lijk paar namens de zes organisaties.
Dankbaar was dr. Van Dijk dat prinses
Beatrix en Prins Claus ook aan de zor
genkinderen in Suriname en de Nederland
se Antilleri hdbbeh gedacht','"dif te méér
omdat het idee „helpt elkander" in deze
beide rijksdelen nóg verdér toTdnfwfkke-
ling moet worden gebracht. Dr. Van Dijk
verzekerde het prinselijk paar dat aan het
geld een bestemming zal worden gegeven
die de vakantiemogelijkheden van de pu
pillen van de verenigingen opnieuw zullen
uitbreiden. Dat is, zei hij, een belangrijke
stap in de richting van ons aller streven:
de gehandicapte een volwaardige plaats te
geven onder de Nederlandse zon.
Het Rode Kruis zal het geld gebruiken
om op het hospitaalschip „Henri Dunant"
vakantiemogelijkheden te scheppen voor
geestelijk en lichamelijk gehandicapte
kinderen. De stichting „Zilveren Jeugd
centra" gaat „De Hunnenschans" bouw
technisch aanpassen om gehandicapten in
de vakantie te kunnen ontvangen. De
Bond ter Bevordering van de Belangen
van Spastici zal het vakantiewerk voor
spastische en dubbel-gehandicapten kin
deren uitbreiden. „Helpt elkander" ge
bruikt de 60.000 gulden voor de wederop
bouw van het door brand vernielde va
kantiehuis „Bos en Hei" in Uddel, de pro
testants-christelijke oudervereniging „Phi
ladelphia" boirwt een nieuw vakantiehuis
en de r.-k. oudervereniging „Voor het
Zorgenkind" voor het vakantiewerk in het
algemeen.
De officier van Justitie in Den Haag,
mr. A. W. Rosingh, heeft besloten geen
strafvervolging in te stellen tegen de
Haagse po4itieman>'die de Amsterdamse
provo en het ex-gemeenteraadslid Bern-
hard- de - Vries mmtgrnimur op het hoofd
bureau van politie zou hebben mishan
deld.
De klacht die de provo destijds indien
de, heeft wel tot gevolg gehad dat disci
plinair tegen de betreffende politieagent
is opgetreden. Volgens de klacht zou De
Vries na zijn aanhouding bij relletjes op
het Plein, op het politiebureau met een
gummiknuppel in het gezicht zijn gesla
gen. De Vries, die thans als filmacteur in
Italië werkt, zal op zijn beurt nog wel
terecht moeten staan voor het verzet dat
hij bij zijn arrestatie pleegde.
Het leek een aardige, eerlijke jon
gen die in de tweede etappe uit de
tour de France werd gewipt omdat
hij zich door een auto had laten trek
ken. En hij was nog aardig eerlijk
ook, want eerst ontkende hij het een
klein beetje en later helemaal niet
meer. Hij zei alleen dat hij dacht
dat het niet zo erg was.
Daar dachten wij vroeger anders
over. Als de dag van gisteren, hoewel
het langer is geleden, herinner ik mij
dat ik belangeloos meedeed aan de
tour. De eerste dag had ik mij bij ge
brek aan bergen op de vlakte gehou
den. De tweede etappe voerde echter
destijds over de beruchte Col du Ca-
niche. Men is daar later van terugge
komen omdat er bijna niemand van
terugkwam. Ik wist dit, maar de ge
dachte dat aan de eindstreep de gele
trui wenkte gaf mij vleugels. Had ik
deze gebruikt, de overwinning had
voor het grijpen gelegen. Maar zo
goedkoop wou ik mij er niet afmaken.
Ik vouwde ze dus zorgvuldig samen
onder de flanellen borstrok die ik had
aangetrokken omdat ik had verno
men dat het boven op zo'n col ont
aard koud kan zijn. Nu, dat viel mee.
Ik kreeg het zelfs zo warm dat ik de
gele trui als een weinig begeerlijke
attractie zou hebben beschouwd, als
ik niet door een of ander misverstand
van mening was geweest dat het geen
kledingstuk was, maar een dame.
Trappend alsof ik een trein moest
halen kwam ik pas bovenop de col
op de gedachte om achterom te kij
ken. Precies wat ik dacht: toen het
peloton zag hoe ik reed, was het ner
gens. En daar bleef het gedurende
mijn hele verdere rit, die dankzij de
steile afdaling zo snel verliep dat ik
de eindstreep niet eens opmerkte en
pas over de streep van de volgende
etappe tot stilstand kwam. Een haas
tig bijeengetrommelde jury trachtte
mij tot overwinnaar te verklaren.
Maar nu een mooi staaltje van spor
tiviteit: hoewel niemand het had ge
zien bekende ik dat ik onderweg een
overtreding had begaan. Ik had een
autobus met toeristen die het niet kon
bolwerken, tegen het steilste stuk van
de helling opgetrokken. En reeds toen
verboden de reglementen het vasthou
den van motorvoertuigen.
Het verschil tussen deze twee ge
vallen zal u duidelijk zijn. Enerzijds
een beroepsrenner die vecht voor zijn
brood en daarbij de sporteer aan zijn
achterwiel lapt. Anderzijds een ama
teur die de eer boven de overwinning
stelt. Voor wie zoudt u een stand
beeld oprichten? Doe het maar voor
de amateur. Want een standbeeld eet
geen brood.
De schadecommissie voor het bouwbe
drijf in Rotterdam deelt mee dat zij haar
leden per circulaire heeft geadviseerd
geen verdere prestaties te verrichten voor
de N.V. Aannemingsbedrijf v/h Bakker en
Smit te Dordrecht op grond van het feit,
dat de schadecommissie van mening is,
dat faillissement van de n.v. Bakker en
Smit respectievelijk aanvrage van sur
séance door genoemde N.V. niet langer
onwaarschijnlijk moet worden geacht.
21. „Je hebt inderdaad geen geluk,
makker," zegt Tsjiao Tai. „Trouwens,
ik zal je maar meteen waarschuwen dat
er nog meer voor je op komst is. Gisteren
zag ik een troep toneelspelers op straat
acrobatische kunstjes vertonen. Er was
een jochie bij van een jaar of acht, en
dat zou best eens dezelfde kunnen wezen
die jou betrapte bij die rijstdiefstal. Pas
maar op dat hij je niet in de smiezen
krijgt." „Hou op, man," zegt Hoe Ta-ma,
„hij heeft me al in de smiezen. Ik zal
het je nog sterker vertellen. Hij heeft
me een tweede keer betrapt. Dat jochie
kende ik niet, moet je weten, maar toen
ik een paar dagen geleden onopvallend
naar die troep ging kijken, herkende ik
wel de dochtér. Daar ben ik vroeger in
Woe-yie wel eens mee uitgeweest. Dus
ging ik gisteravond naar haar kleedhokje
tijdens de voorstelling, en vroeg of ze
haar broertje wilde zeggen dat hij zijn
snavel moest houden over die rijstkwestie.
Dat zou gebeuren. Goed, we halen wat
oude herinneringen op. Ze vertelt me dat
ze een rijke vent aan de haak heeft en
van plan is om er vandoor te gaan om
met hem te trouwen. Van het een komt
het ander, ik wil haar net om de hals
vallen of daar komt waarachtig datzelfde
jochie weer naar binnen gluren. De hemel
weet hoelang hij al had staan luisteren."
kV. >5* At - ".V
874. „Je wilt dus de toekomst weten",
zei 'de waarzegster, toen Bram eenmaal
was gezeten. „Kijk maar eens goed in
de kristallen bol". Bram boog zich voor
over. Hij en zijn vrienden waren zo ge-
soannen, dat ze niet merkten hoe de on
gure personen op hun tenen het kleine
vertrek binnenkwamen.
„Ik zieik zieik zie, dat u bin
nenkort wordt gevangengenomen", zei de
waarzegster. „Ik zie een man met een
touw.ik zie, dat hij u wil gaan binden.
Bram keek nauwkeurig toe. Nu de man
vlak achter hem stond werd diens beeld
door de glazen kogel weerkaatst.
„Warempel, nu zie ik 'm ook", zei
Bram hoogst verbaasd.en toen voelde
hij plotseling hoe de lus om zijn middel
viel en strak werd aangetrokken.
„Héik ben erin gelopen, schreeuw
de hij woedend.
Dat had ik je wel kunnen voorspel
len", giechelde de waarzegster.
