De wind kan niet lezen
IS
yan de
partij
I
G
POLLE, PELLI EN PINGO
Supersonisch vliegen is geen
genoegen voor thuisblijvers
RECHTER TIE EN HET ANDERE ZWAARD
RAMMETJE FOK
H
fftaranka
meubelen
igestipt
DE BOZE
Aanvallen op
bussen en trams
in Hong Kong
Tyfoon in Japan
eiste 283 levens
VS bestellen voor
200 miljoen gulden
strijdchemicaliën
Nieuw kartelbesluit
Europese Commissie
DINSDAG 11 JULI 1967
7
romantisch verhaal door
Maaon
nnnnnrmnnr
(Mi
1 a WÊmm
Examens
help,' een auto!
President Micombero van
Boeroendi zwaar gewond
Amerikanen liepen in
Vietcong-hinderlaag
bij
In het vergiftkastje
Kees Stip
MWM
90)
Ik herinnerde me plotseling, dat
ik in mijn portefeuille een kiekje
van Sabby had. Ik was altijd van
plan geweest het te verscheuren als
ik het front naderde, maar ik had
het veilig genoeg gevonden, om het
mee naar Imphal te nemen, maar in
de opwinding van de gebeurtenissen
had ik er niet meer aan gedacht.
Het was maar net een geluk dat
we tot nog toe alleen maar op
wapens waren onderzocht.
Ik haalde mijn portefeuille voor de
dag en vond het kiekje. Het was in
de Himalaya genomen en er stond
nog een hand van Jennifer op en
een half gezicht van Margaret. En
Sabby was vervuld van de wonder
baarlijkste lucht en je kon zien, dat
haar ogen straalden van geluk.
Graag zou ik die foto hebben gekust,
iets wat ik nooit tevoren had gedaan,
maar ik was bang, dat de bewaker
bij de deur achterom zou kijken en
daarom hield ik het kiekje onder
mijn knieën verborgen, waar ik het
een ogenblik vasthield eer ik het in
kleine stukjes scheurde. Ik voelde
het als verraad, alsof ik ons geluk
in stukken scheurde. Maar het zou
nog verraderlijker zijn geweest, als
ik het bij me gehouden had, en het
geluk was in ieder geval toch weg.
Ik stopte de stukjes in de grond, tus
sen het bamboe.
De majoor was een gebroken man.
Hij was bijna tweemaal zo oud als
ik. Hij had de eerste wereldoorlog
meegemaakt en er zich dapper in ge
dragen. Over zijn borstzak liepen
twee rijen onderscheidingsmedailles.
Voor de tweede wereldoorlog was hij
werkzaam geweest op het kantoor
van de spoorwegen in Leeds en bijna
gepensioneerd.
Hij had zich weer gemeld als trans
portofficier en was via de spoorwe
gen in Cairo, Bombay, Delhi en ten
slotte in Dimapur gekomen. Hij was
twee jaar in India geweest en over
nog twee jaar zou hij naar huis zijn
gegaan. Hij haatte de wereld behalve
Yorkshire, en zoals hij nu in deze
hut in de wildernis onder bewaking
van een Japans soldaat eerste klas
ineengedoken zat, leek het alsof hij
met het leven had afgedaan. Hij
nam alle verantwoordelijkheid op
zich, en hoewel ik hem op dit punt
gerust trachtte te stellen, was hij
vervuld van een diepe wroeging. Hij
hield vol, dat als hij niet had voorge
steld dat we met zijn wagëri ^Öiidëh
meegaan,"Wé bij het transport zouden
zijn, dat nu nog ergens in de buurt
van Kohima moest zitten. En boven
dien zou Manning nog in leven zijn.
En wat zijn grootste fout was, was
dat hij Manning had laten uitstappen
om de boom weg te halen.
Hij verwachtte dat hij zou worden
doodgeschoten. Mij zouden ze wel
sparen zei hij, omdat ik Japans sprak
en hun daarom van nut zou kunnen
zijn.
Maar zijn eigen uren waren geteld.
Ze zouden er geen ogenblik over
denken, hem hier in de achterhoede
te houden en hun voedselrantsoenen
aan hem te verspillen. Hij liet me
een foto van zijn vrouw en zijn twee
kinderen zien, alle drie in een af
grijselijk geposeerde houding, en liet
me beloven, dat ik hen na de oorlog
zou opzoeken. Ik moest tegen hen
zeggen, dat hij niet bang was geweest
voor de dood en dat hij alleen zorg
nad gehad om hèn. En wat Ut ook
gedacht mocht hebben van zijn hou
ding in de auto, ik moest toch tegen
zijn zoon zeggen: „Je vader was een
prachtkerel".
Zijn zoon geloofde in hem en die
illusie mocht hem nooit worden ont
nomen. Ik zei, dat ik hem die be
lofte niet behoefde te doen; we zou
den dit allebei overleven en mis
schien zelfs ontsnappen. Maar hij
bleef bij zijn bewering en toen ik
hem de gevraagde belofte deed, be
gon hij te huilen.
Er werd ons wat rijst gebracht.
Het was maar een kleine hoeveel
heid, maar we kregen het heel be
leefd aangeboden door een soldaat,
die geweldig in zijn schik was met
zijn opdracht. Hij stond in de deur
opening te buigen met de kom in
zijn handen en toen ik hem bedank
te, zei hij: „Het is wel niet genoeg,
maar
„O, geen verontschuldigingen", zei
ik.
Hij wilde bij ons blijven om wat
te praten. Hij stelde vlug een paar
vragen achter elkaar. Voelden we ons
erg ellendig? Als ik Japans sprak,
dan kende ik zeker Kyushu wel, waar
hij woonde? Betekenden onze ster
ren, dat we hoge officieren waren?
En omdat hij bang was, dat deze
conversatie hem de afkeuring van
zijn superieuren op de hals zou ha
len, boog hij verscheidene malen, zei
beleefd: „Dank u, dank u zeer" en
vertrok.
We zaten nog op de rijst te kau
wen, toen een burger in de deur
opening van de hut verscheen.
Hij zei bars en in slecht Engels:
„Jullie gevangenen. Vlug naar bui
ten".
We gingen de deur uit en lieten
wat rijst in de kom achter. Er stond
een tweede escorte in de houding,
met geweren en bajonetten. We slo
ten ons bij hen aan en marcheerden
een honderd meter tot een zeker punt
vóór de hutten, onder de bomen van
de wildernis. De burger schreeuwde
ons iets toe, blijkbaar dat we netter
moesten marcheren, maar ik weet
niet, of hij zijn bevelen in het Engels
of in het Japans gaf. Toen we halt
hielden, keerde het escorte zich met
klinkende hielen om en wij deden
hetzelfde. We bleven in de hcii.ding
staan en wachtten. De burger ging
èeh van' de dutten binnen en tien
minuten lëter kwalft1'Hij" achter een
officier naar buiten.
Aan de distinctieven op zijn kraag
kon ik zien, dat deze een luitenant
was. Het was een kleine man, maar
vief en vol branie. Zijn gezicht was
hard en knokig en zijn ogen glom
men als zwarte kralen. Er hing een
zwaard langs zijn zij. Het was veel
te groot voor hem en sleepte bijna
over de grond, zodat hij er uitzag als
een kind, dat rondstapt met de sabel
van een volwassen man.
Hij schreed op ons toe en staarde
ons beurtelings met vurige blikken
aan. Hij hield zijn handen achter
zijn rug en zijn schouders naar ach
teren gestrekt, om zijn lengte niet
te kort te doen. Toen zei hij: „Wie
van jullie spreekt Japans?" Hij ge
bruikte het pittigste werkwoord:
(Wordt vervolgd.)
ADVERTENTIE
Fris, vrolijk en jong. Een
heerlijke drank. Puur of als
TIP-tonic (met een schijfje
citroen).
Verjaardagsfeestje, fami
liefeestje,zo-maar'n feest
je, TIP moet van de partij
zijn. HELE FLES f 7,85.
4.
tl
,9i
Eindhoven. Geslaagd voor 't kandidaats
examen scheikundige technologie: G. van
Straten (Overveen).
COP. MARTEN TOONDER,
V'- -V
14. Panda en Jollipop reden zorgeloos en genietend
door het mooie landschap dat zich om hen heen uit
strekte. Daardoor hadden ze geen vermoeden dat ze
werden gevolgd door de schurken Aal en Henkie en
evenmin wisten ze dat achterin hun auto de Warapuri-
diamant lag, die ongeluk bracht aan zijn omgeving.
Dat was heel jammer, zoals al spoedig zou blijken.
„Misschien kunnen wij iets langzamer rijden?" stelde
de bediende voor, toen ze een helling af gingen. „Het
voorbijflitsen van het uitzicht maakt de indrukken op
pervlakkig en bovendien hebben we geen haast!"
„M-maar de remmen werken niet meer!" riep Panda,
ongerust zijn pedalen in trappend. „Ik kan er niets
aan doen! W-we gaan steeds harder!" „V-vreselijk!"
prevelde de knecht verbleekt. „W-wij g-gaan dus onze
ondergang tegemoet!"
IK VIND H6T20 HEF
VAN 06 DATJE EEWOUDE
VROUW ALS IK win
HÊtPgN MET OVERSTEKEN
LOOP VOOR oe LEVEN
r ACH JA, DAT VERKEER
TÊ&SWWOORDlö,,.
rMAAR hartelijk bedank?
VOOR JE HULP, POUE
'CPIB
Bristol (Engeland) (AP) In de oude
stad Bristol heerst grote ontstemming,
sinds een straalvliegtuig van de Royal
Air Force maandag met een snelheid van
ruim 1600 kilometer per uur over de
stad is gevlogen.
Deze vlucht maakte deel uit van een
officieël programma van onverwachte
„bezoeken" van supersonische vliegtuigen
aan verschillende delen van Zuid-Enge
land. Het doel van deze bezoeken is een
onderzoek naar de reactie van het publiek
op de zware knallen, waarmede de An-
glo-Franse Concorde, een supersonisch
verkeersvliegtuig, zich door het luchtruim
zal bewegen.
Bristol werd als eerste grote stad be
zocht. Ruiten en deuren klapperden ten
minste één ruit sneuvelde en de zenu
wen van velen werden zwaar op proef
gesteld.
De huismoeders overstroomden politie
kranten en televisie met klachten.
Het Frenchey-ziekenhuis, een van de
de grote centra voor hersenchirurgie van
Groot-Brittannië, heeft zich ernstig be-
Pro-Chinese menigten hebben gister
avond in Hong Kong bussen en trams aan
gevallen in een reeks bloedige incidenten,
die nu reeds enkele dagen het leven in
de Britse kolonie ontwrichten. Een tram
bestuurder werd doodgestoken.
De Peking-gezinde inwoners van de
kroonkolonie zijn na de afkondiging van
een demonstratieverbod overgegaan tot
bliksemacties, waarbij ze onder meer po
litiemannen en buschauffeurs met ijzeren
staven, messen, haken en stokken aan
vallen. Hun haat jegens de bus- en tram
bestuurders is een gevolg van het feit,
dat dezen zich niet door linkse leiders
hebben laten omkopen om in staking te
gaan, waardoor een poging om het open
bare vervoer te verlammen is mislukt.
TOKIO (AP) De bergingsploegen
vinden steeds meer lijken van slachtof
fers van de storm, die in het afgelopen
weekend zuid-west Japan heeft geteis
terd.
Vanmorgen waren de stoffelijke resten
van 283 mensen geborgen, die zijn omge
komen door een reeks aardverschuivin
gen en overstromingen in de omgeving
van Kioesjoe en Honsjoe. Bovendien wor
den 84 mensen vermist. Het aantal ge
wonden is 462.
Het zwaarste getroffen zijn de stad Hi-
rosjima en het omliggende gebied. Daar
zijn volgens de politie 142 mensen omge
komen.
BOEJOEMBOERA (AFP) De presi
dent van de Afrikaanse republiek Boe
roendi kolonel Micombero, is bij een au
to-ongeluk ernstig gewond geraakt. Hij
is in een ziekenhuis opgenomen. Zijn le
ven zou niet in gevaar zijn.
klaagd bij het ministerie voor technologie.
„Wij hebben hier buitengewoon gevoe
lige apparatuur. Wij moeten er niet aan
denken wat er had kunnen gebeuren als
een operatie aan de gang was geweest",
aldus een woordvoerder.
De instrumenten in de pathologische
afdeling van dit ziekenhuis raakten ge
stoord.
WASHINGTON (AFP) Het Ameri
kaanse ministerie van Defensie heeft bij
acht fabrieken in de Verenigde Staten
chemische produkten ter waarde van 200
miljoen gulden besteld, zo is officieel in
Washington vernomen.
Een woordvoerder van het ministerie
deelde mee dat de middelen in Zuid-
Vietnam zullen worden gebruikt om bo
men te ontbladeren en rijstvelden van
de Vietcong te vernielen.
Vorig jaar hebben de Amerikanen voor
35 miljoen gulden aan chemicaliën ge
bruikt voor ontbladering in de door de
Vietcong beheerste gebieden.
SAIGON (AFP) In een hevig ge
vecht in het Zuidvietnamese hoogland, 16
kilometer ten zuiden van Dak To, zijn
gisteren tientallen Amerikaanse parachu
tisten gesneuveld en 38 gewond.
Twee compagnieën Amerikaanse para
chutisten liepen in een hinderlaag van
Noordvietnamese soldaten. Hoewel Ame
rikanen helikopters en zware artillerie
inzetten wisten de Noordvietnamezen zich
na een gevecht van twee uur zonder veel
verliezen terug te trekken.
ADVERTENTIE
LOOP VRIJ IN EN UIT
Anegang 39 - Haarlem
1800 m2 MEUBELSHOW
(Van onze correspondent)
LONDEN Het congres van de Britse
medische vereniging heeft met algemene
stemmen besloten ,,puj-ple harts" (paarse
hartjes), pep-pillen (opkikkeringspillen)
en vermageringstabletten, die amphitarpi-
ne bevatten op de lijst van zware ver
giften te plaatsen. Ze moeten achter slot
en grendel, zoals met strychinine en arse
nicum het geval is.
Gebleken is namelijk dat zij tot ver
slaving kunnen leiden, terwijl er hierte
gen geen geneeswijze bestaat.
De verslaving staat bekend onder de
naam „amphitamine-psychose". Er zijn
ook bewijzen voor dat jongeren door het
gebruik ervan op zoek gaan naar de
harde" verdovende middelen zoals
heroïne en cocaïne.
U kent ze uit de boeken, de chirur
gen, de mannen in het wit, die met
doodsverachting in de bres staan
voor hun patiënten, nadat ze de
ze bres eerst zelf in de patiënt hebben
aangebracht. Ze dragen mutsjes als
ijsverkopers, achterstevoren dichtge
knoopte schorten en carnavalsachtige
lapjes voor het gezicht, maar alle be
lachelijkheid wordt aan hun verschij
ning ontnomen door de dodelijke ernst
waarmee ze hun levenreddende ar
beid verrichten. Ze worden geassis
teerd door zusters, die eveneens, op de
ogen na, door lapjes aan het oog zijn
onttrokken en die daardoor het ver
moeden wekken beeldschoon te zijn.
Maar de chirurg laat zich niet voor
het lapje houden en werkt onafgebro
ken verder aan de afwerking van al
les wat de patiënt aan spieren, pezen
en zenuwbundels mocht bevatten of
hebben bevai.
Mijn vertrouwen in deze klasse van
supermannen heeft een deuk gekre
gen door het proces dat een Rotter
damse chirurg een collega heeft aan
gedaan. Terwijl ik op een tuinstoel
in mijn voortuintje hierover nadacht
en overpeinsde of laaghartigheden
door hartchirurgie te verhelpen zijn,
sukkelde ik, niet geheel tegen mijn
bedoeling, in slaap.
Toen ik wakker werd stond de ope
ratielamp hoog aan het plafond en
door het ijsmutsje dat mijn beeld
vlak binnenschoof begreep ik dat een
chirurg bezig was mij van iets over
bodigs te ontdoen. Het mutsje week
echter schielijk terug toen een opge
wonden stem zei: „U weet heel goed
dat u geen toestemming hebt in dit
ziekenhuis te opereren. Ik zal het be
stuur hiervan op de hoogte stellen".
Een andere stem antwoordde met een
lichte trilling: „Dit ziekenhuis staat
open voor alle chirurgen, behalve
voor diegenen die de impertinentie
hebben een collega bij zijn werk in
een dusdanige staat van opwinding te
brengen dat de gevolgen voor de pa
tiënt fataal kunnen zijn".
„Dokter, dokter!" hoorde ik opeens
de zuster roepen. „De ademhalings
machine doet het niet meer!" „Dat
wordt mond-op-mondbeademing"
dacht ik en ik wachtte met belangstel
ling tot er een verpleegsterskapje in
mijn gezichtsveld zou verschijnen. Tot
mijn schrik daagde echter opnieuw het
ijsmutsje van de chirurg op, ditmaal
vergezeld van een hand die mii een
ijsje op een stokje toestak. Toen pas
zag ik dat de operatielamp de zon was
en de chirurg de verloofde van mijn
dochter, die in zijn vakantie met een
ijskarretje rijdt en zich na ieder ijsje
dat hij verkoopt naar ons huis terug-
spoedt om zich ervan te vergewissen
dat zij hem nog bemint.
Hij begrijpt nog steeds niet waarom
ik zo hard naar binnen liep.
De Europese Commissie heeft besloten
een vereniging van achttien middelgrote
scheepsverffabrikanten uit landen binnen
en buiten de EEG, voor de duur van vijf
jaar ontheffing te verlenen van het EEG-
kartelverbod.
25. Hoe is na Tsjiao Tai's machtige
schouderworpen stil op de grond blijven
liggen. Hij heeft zijn schouder ontwricht
en is bij zijn val met zijn hoofd op een
steen terechtgekomen. Tot de zwervers
die vanuit het wijnstaleltje hebben toege
keken, snauwt Tsjiao Tai: „Breng me een
eind touw, snel! En waarschuw meteen
de wijkmeester om hier naar toe te ko
men. Hij moet een draagbaar meene
men". De twee zwervers zijn voldoende
onder de indruk van Tsjiao Tai's vecht
kunst om meteen te gehoorzamen. De een
haalt touw in het kroegje, de ander rent
naar de stadspoort om de wijkmeester te
halen. Tsjiao Tai bindt vakkundig de ar
men en benen van Hoe Ta-ma vast. Hij
is er net mee klaar als de wijkmeester
komt aanlopen. Hij heeft een rotan draag
baar in zijn hand. „Wat! Bent u het, me
neer Tsjiao?" roept hij uit, „ik zou u
haast niet herkennen. Wat moet er ge
beuren?" „Die man daar is Hoe Ta-ma",
zegt Tsjiao Tai. Hij wordt verdacht van
moord op de zoon van Seah, de toneel
speler. Roep je mannen, laat hem naar
het gerechtsgebouw brengen, en laat hem
in de ketens sluiten. Hij is op het ogen
blik buiten westen, dus veel last zal hij
je niet bezorgen. Laat een dokter naar
zijn ontwrichte schouder kijken voor hij
wordt ingesloten".
r.t/ 'V." >y
87S. Bram had er het grootste plezier in,
dat hij de beide boeven zo'n hak had
kunnen zetten. Glunderend luisterde hij
naar hun gesprek. „Een feestjenu
kunnen we niet aan boord om naar die
kist met gouden kazen te zoeken."
„Maar we kunnen ook niet wachten,
want anders ontdekken ze het geheim
als ze de kaas in stukjes willen snijden."
„Wat moeten we doen?"
Bram keek heel onschuldig en meende
al, dat hij het pleit had gewonnen. Maar
eensklaps verstarde hij. Want terwijl de
muziek plotseling ophield, hoorde hij een
duidelijke stem: „Mensen, het is tijd om
op te houden. Morgen komt er weer een
dag, we zullen het niet te laat maken."
Meteen kwamen de eerste gasten al de
loopplank af. Het feestje bleek ten einde.
En daarmee was plotseling het gevaar,
dat Brams list ontmaskerd zou worden,
weer ten volle terug.
