David the Red Sea Singer gaf
een concert in Haarlem
Wondermooie zang van
het „Deller-Cons
In memonam Pierre Kemp
Amerikaanse dichter Carl
Sandburg overleden
Picasso schokte
St. Tropez niet
Japanners maken
dubbel-tv
MAANDAG 24 JULI 1967
ooi firogramma
David
Zandvoort
99-
.99
Jos de Klerk
Carrière
Rafi
Uitersten
Volbloed
Vulgair
Biograaf
De radio geeft dinsdag
Televisieprogramma's
Karei Reijnders
(Van een medewerker)
Er was te weinig publiek in de
Tuinzaal van het Haarlems Concert
gebouw, waar zaterdagavond de Isra
ëlische zanger David the Red Sea
Singer een concert gaf van Israëli
sche, Engelse, Griekse, Spaanse en
Zuidamerikaanse liederen. Niet veel
meer dan honderd liefhebbers van dit
genre waren bij dit concert aanwezig;
in vele gevallen waren het speciale
genodigden van de musici. Het broei
erige weer van die dag zal daar stellig
oorzaak van geweest zijn. Diegenen,
die toch de moeite genomen hadden
om te komen luisteren werden in hun
verwachtingen stellig niet teleurge
steld. Voorts traden in dit concert op
de in Haarlem welbekende Vlaming
Dick Poons hij zong menigmaal bij
Cobi Schreijer in de Waagtaveerne)
en de Israëlische gitarist Joel
Schwarzc.
DICK POONS OPENDE het concert
met liedjes en hij begeleidde zichzelf hier
bij op de gitaar. De teksten schreef hij
zelf. Ze zijn geestig, droevig en soms fel
van inhoud. Het meest opvallende is zijn
speelse taal. Hij heeft de mensen iets
te zeggen. Zijn gitaarspel is technisch en
ook vaak muzikaal van behoorlijke klas
se. Het moet gezegd worden dat de mu
ziek niet ondergeschikt is aan de tekst
en omgekeerd evenmin. Dit is het meest
positieve punt van zijn chansons. Jam
mer genoeg was Poons niet overal in de
zaal goed te verstaan hetgeen aan een
wat onverzorgde articulatie te wijten was.
Zijn voordracht maakte dit optreden toch
alleszins de moeite waard.
DE VOORDRACHT van Joel Schwarzc
was niet zijn sterkste punt. Na afloop van
het concert merkte hij op dat hij niet
plezierig in de Tuinzaal gemusiceerd had,
waarschijnlijk door de slechts ten dele
gevulde zaal. Hij is een veelzijdig gita
rist, die gedurende enkele jaren in Lon
den lessen volgt. Schwarzc liet zich fel-
emotioneel horen met „Caprioccio Arabe"
van de 18e eeuwse componist Tanega. Na
de pauze speelde de gitarist een, zoals
hij het noemt, beatnummer. Van de ty
pische beatsound was hierbij in het ge
heel geen sprake. Wel viel zijn composi
tie op door een weloverwogen harmonie.
Knap was zijn mondharmonicapartij.
DE 25-JARIGE DAVID, the Red Sea
Singer bleek een raszanger. Hij (jet tien
Israëlische liederen horen en bespeelde
hierbij de gitaar, de specifiek Isra
ëlische Tos-drum en een Afrikaanse
trommel. Hij is een natuurtalent. Zijn te
nor onderscheidt zich door het duidelijk
ongevormde, ongeschoolde en het onge
schaafde en is juist daardoor zo aantrek
kelijk. Behalve liederen uit zijn vader
land zong David ook Spaanse, Ameri
kaanse, Zuidamerikaanse en Griekse lie
deren. Het lied „Sjedemati" (mijn land)
vond ik het mooiste. Eveneens vielen
„Je min osmol" (woestijnlied) en „Adios
Granada" sterk in de smaak. Met een
Oriëntaalse drumsolo, een compositie van
hemzelf, toonde David hoe goed hij op
dit instrument thuis is. Hij bespeelde de
Tos-drums met handpalmen, knokkels en
vingers. Door een wrijf-techniek wist hij
de sound van dit instrument herhaalde
malen van kleur te doen veranderen. De
goed getimede overgangen tussen ver
scheidene slagpatronen en de tempi ge
tuigden van virtuositeit op het instru
ment.
DAVID THE RED SEA SINGER werd
in 1943 in Tel Aviv geboren. Hij verblijft
samen met zijn manager Rafi Nelson al
enige maanden in ons land. Samen bewo
nen ze een ruime verdieping van een oud
huis aan de Amsterdamse Leliegracht
Er zijn hier in Nederland twee singles
van hem bij Basart uitgebracht. De laat
ste enkele dagen geleden met de
nummers „We shall overcome" en „Eilat
Oh Eilat" waarvan vijftig percent van de
opbrengst bestemd is voor het Israël-co-
mité. Binnenkort verschijnt van hem
de single „Hajji Baba" en een langspeel
plaat met Oriëntaalse en Balkanmuziek.
NA HET CONCERT in de Tuinzaal zijn
de zanger, zijn manager, de gitarist en
enkele vrienden en vriendinnen met drie
automobielen naar hun „stamcafé", hotel
Albatros in Zandvoort, gegaan. Ze zijn
daar geziene gasten. David zingt er en
ALS LAATSTE extra-nummer van de
manifestaties der Haarlemse Orgelmaand
vond zaterdagavond in de Bakenesserkerk
een drukbezocht concert plaats, gegeven
door het „Delier Consort", een vokaal
kwintet onder leiding van de befaamde
„counter-tenor" Alfred Deller, die tevens
in het ensemble zijn partij zingt. Wij her
inneren ons van zeven jaar geleden deze
zanger, als vertolker van de Oberon-par-
tij in „A Midsummer Night's Dream"
van Benjamin Britten, partij die speci
aal voor zijn timbre en stemomvang ge
schreven werd. Zo'n mannelijke alt
„hoochconter" zoals deze in werken uit
de bloeitijd der polyfonie heette ver
klaart veel voor het karakter en de dis
positie van de meerstemmige muziek uit
de vijftiende tot de zeventiende eeuw,
waaraan het programma van deze avond
uiteraard dan ook gewijd was.
Het begon met het beroemde „Ave Re-
gina" van de in 1400 geboren Guillaume
Dufay, die door zijn volgelingen „het
licht der toonkunst" genoemd werd, laten
wij zeggen „de morgenster der Neder
landse School". Dufay koesterde een dus
danige voorliefde voor zijn „Ave Regina
Caelorum", dat hij deze hymne met een
eigengemaakte tekst, toepasselijk op zich
zelf, uitbreidde en in zijn testament voor
schreef dat het stuk aan zijn sterfbed zou
gezongen worden. Zijn overlijden is te
onverwacht gebeurd om die bepaling te
kunnen nakomen, maar vast staat, dat
een uitvoering ervan heeft plaatsgehad na
zijn uitvaartsdienst in de kathedraal te
Kamerrijk, tijdens welke zijn eigen Re
quiemmis gezongen werd. Het was bijzon
der frappant dit fraaie historische stuk in
zijn geheel te horen in de zwevende gol
ving van echte en pseudo-gregoriaanse
Een blasé Riviera-publiek heeft gister
avond de eerste voorstelling van Pablo
Picasso's surrealistische toneelstuk „Le
désir attrapé par la queue" bijgewoond in
een tent-theater. Geeuwend verlieten de
mensen de tent, terwijl een naakte dame
over het toneel wandelde.
Het stuk zou aanvankelijk op 14 juli
zijn opgevoerd, maar de burgemeester
«tak daar een stokje voor, omdat hij van
oordeel was dat de inhoud kwetsend voor
de openbare zeden zou zijn. Daarop werd
de voorstelling verplaatst naar het na
burige dorpje Gassin.
De ongeveer tweehonderd bezoekers
die kwamen om „geschokt" te worden
waren van mening, dat het stuk wel bi
zar was maar meer komisch dan erotisch.
Het heeft kop noch staart en mist elke
lijn daartussen. De bezoekers zijn wegge
lopen zonder afkeuring of bijval te laten
blijken. i
lijnen: zuiver harmonisch weefsel, door
geen maataccenten gehinderd en zinrijk
genuanceerd tot het gemoed sprekend.
Op deze zeer bijzondere vokale delica
tesse volgde een vierstemmige mis van
William Byrd, een werk dat nog kenmer
ken draagt van de hoogbloei der Bour
gondische polyfonie, zij het dan getem
perd door de bepalingen van het concilie
van Trente. Het is muziek die treft om
haar klare eenvoud en bescheiden expres
siviteit, goeddeels terug te brengen op de
delikaat genucanceerde uitvoering, waar
bij men echter zo nu en dan wel eens
een uitschieter van de „counter" (vooral
in het Credo) voor lief moest nemen. Ove
rigens, wat een heerlijke egale klank in
„Et incarnatus est" en „Crucifixus" en
doorlopend, wat een spanning in het ge
heel! Het „Agnus Dei" werd geserveerd
als een juweeltje van klankbeheersing en
vredige expressie.
Bij een drietal Cantionae van Heinrich
Schütz ervoeren wij in barokbewogenheid
de invloed der Venetiaanse vernieuwers,
alsof de licht ontvlambare Duitser opge
zweept was door de volgelingen van Wil-
laert of door een Monteverdi. De vijfstem
mige klankenweelde verried zowel de
sterke spanningen bij ingetogen als bij
opgewekte, zelfs grappige ingevingen van
deze grote meester. De dramatische stu
wing in een anthem van John Blow gaf
een overtuigende opleving van de Engel
se kerkmuziek te horen, zoals die volgde
na de vriesperiode van Cromwell. Dit
kreeg bevestiging door verklanking van
drie anthems van Henry Purcell: een ex
pressief „Remember", waarin wij speciaal
de heerlijke sopraanklank bewonderen
van Honor Shepperd en Chr. Parker;
daarna „Lord, how long wilt thou be an
gry", dat ons voor de zoveelste keer de
lenigheid van dit samenzingen liet bewon
deren; en tenslotte het verse-enthem met
uitgebreide solopartij voor „counter" „O
give thanks". Gustav Leonard, die in de
tweede programmahelft als bespeler van
een orgelpositief de continuopartij ver
zorgde, kreeg in dit uitgebreide werk een
meer zelfstandige taak met een paar ri
tornellen. Weer werden wij getroffen door
de egale en toch bewogen samenklank
van het kwintet; maar de nadruk viel hier
tevens op de karakteristiek van de solo
stem en op de virtuoze wijze waarop Al
fred Deller haar bleek aan te wenden.
Het nog niet genoemde tweetal, de te
nor Philipp Todd en de bariton Maurice
Bevan, wist zich in bescheidenheid te on
derscheiden door niet meer, maar ook
niet minder te doen dan voor een homo
geen klankgeheel de allereerste eis is.
Het opgetogen publiek had meer gewild
dan het éne bisnummer dat het afbedel
de; maar het kon naar huis gaan met de
herinnering aan een wondermooie zang
avond van het „Deller-Consort".
David, the Red Sea Singer.
gitarist Joel laat er zijn muziek horen
Bijna alle mensen kennen ze. Bij het
binnenkomen klinkt van alle kanten een
groet. De flessen wijn worden ontkurkt
en de musici rusten wat uit van de ver.
moeienissen van het concert. Het is er
gezellig. David vertelt dat zijn broer in
Amerika woont. Hij is daar zanger en
heeft ook succes. Misschien gaat David
er nog wel eens naar toe. Zeker wil hij
terugkeren naar Israel waar hij zijn car
rière als zanger begonnen is.
VIJFTIEN JAAR WAS hij, toen hij
door Rafi Nelson, toen eigenaar van de
nachtclub „The End of the World Club'
in Eilat, werd ontdekt. In zijn militaire
diensttijd zong hij samen met twee broers
voor zijn collega-soldaten. Daarna werd
hij door Rafi gecontracteerd voor de
nachtclub. Daar maakte hij al gauw car
rière. In het seizoen (het is daar bijna
het hele jaar zomer) zong hij voor de
duizenden toeristen die de nachtclub be
zochten.
Tijdens zijn Europese tournee bezocht
hij Griekenland, Oostenrijk, Zwitserland,
Duitsland en België. In Nederland kreeg
hij spoedig na zijn aankomst een contract
bij Bouwes in Zandvoort. In die tijd woon
de hij in een appartement in Bouwes Pa
lace. Amsterdam, waar hij nu woont
vindt hij een geweldige stad. Hij woont
ook in een fijne buurt,,, Hij zegt met stel-,
ligheid dat hij nog geen vast meisje heeft.
Dat is ook erg ongemakkelijk met zo'n
tournee. Rafi is wel getrouwd. Zijrr vrouw
woont nog in Israël.
RAFI NELSON IS een even boeiende
figuur als zijn „ster" David. Klein, don
kere korte baard en een scherp maar
vriendelijk gezicht. Hij is al over de veer
tig en is, zoals hij zelf zegt, van alles
en nog wat geweest. Hij werkte in Is
raël voor dag- en weekbladen, was nacht
clubhouder en soldaat. Zijn militaire loop
baan is hem niet in de kouwe kleren blij
ven zitten. In 1948 vocht hij voor de on
afhankelijkheid van Israël en tien jaar
later tijdens de Suezcrisis. Tijdens die
crisis werd hij gevangen genomen in de
Sinaï en daarvan draagt zijn gezicht de
sporen. Hij heeft een litteken en mist een
oog. Hij weet wat vechten in de woestijn
betekent. Rafi vertelt, dat hij kennis
maakte met de huidige minister Mosje
Dayan, diens vrouw en kinderen. Hij
vindt dat niet zo bijzonder. „Och, ieder
een kent elkaar in ons land", zegt hij.
ZO WORDT ER honderduit gesproken
in de gelagkamer van het Zandvoorts ho
tel. Een vriend van David zegt, dat de
zanger vindt dat muziek niet te koop is.
Muziek moet altijd en overal zijn.
David zingt zijn liedjes, nu een wat
lichter genre, voor de hotelgasten. Joël
speelt op de gitaar. Rafi onderhoudt zich
met de directeur van zijn platenmaat
schappij en diens echtgenote, die ook eens
een kijkje zijn komen nemen. Er worden
foto's van de zanger gemaakt. Het is een
avond van uitersten: het formele concert
in het Concertgebouw, het ongedwongen
muziek maken in het hotel.
Nederland 1: De avonduitzendingen be
ginnen met Kenmerk, gevolgd door een
VARA-ra-boem-tv. De reportageploeg is
naar Amersfoort getrokken. Daar ontmoe
ten elkaar boogschutters uit vele landen
voor de strijd om het wereldkampioen
schap. Na het journaal en Achter het
Nieuws draaft Thom Kelling op om enkele
dames en heren Tik Tak Tor te laten spe
len. Hoofdschotel van de avond is een do
cumentaire van de BBC. De titel is: Naar
de Zuidpool met Peter Scott. Ruim een
halve eeuw geleden maakte de bekende
ontdekkingsreiziger Robert Scott zijn be
kende tocht naar de pool. Zijn zoon Peter
Scott ging nu met een cameraploeg van
de BBC dezelfde route nog eens na. Op
aanzienlijk comfortabeler manier, groten
deels per vliegtuig. Het laatste halve uur
van de avond is weer aan de muziek ge
wijd. Henk de B.v ging op bezoek bij de
blokfluitspeler Frans Bruggen en sprak
met hem over zijn muzikale carrière.
Nederland 2: Een NCRV-avond op het
2de net. Eerst een serie en wel De Held.
Sam Garret dreigt nu niet alleen in zijn
filmrollen, maar ook in zijn privéleven de
held te moeten uithangen. De man die hij
op het witte doek uitbeeldt blijkt name
lijk nog te leven. De oude held blijkt even
wel de tachtig al gepasseerd te zijn. Ver
volgens een stukje televisie uit de Sovjet-
Unie: een documentaire onder de titel: De
zee droogt op. Onderwerp is het merk
waardige verschijnsel, dat het waterpeil in
de Kaspische Zee steeds zakt, waardoor
de havenplaats van vroeger. Astrakan, nu
enkele honderden kilometers landinwaarts
is komen te liggen. Russische ingenieurs
doen hun uiterste best dit proces tot staan
te brengen. Op Verzoek, is de titel van een
programma van Kitty Knappert, dat de
volgende 35 minuten de aandacht vraagt.
Het is eigenlijk een extra aflevering van
Ik hou van Hollands, die in het afgelopen
winterseizoen al werd opgenomen. De
vaste medewerkenden van de zaterdag
avondshow Ab Hofstee, Marco Bakker,
Conny Vink en anderen brengen een
programma van bekende Nederlandse me
lodietjes, die herhaaldelijk door de kijkers
werden gevraagd. Daarna eerst vijf mi
nuutjes naar Tricht onder de titel „Wind
kracht en geestkracht". Voorafgaande aan
de reclame en het journaal tenslotte nog
een minuut of tien met het kwartet van
Ad van den Hoed.
VAN ALLE KWALEN die de
ouderdom hem had aangedaan was de
bijna volledig geworden blindheid
voor deze zintuigen-man de ergste.
Maar hij wist zich te behelpen en be
diende zich van zijn collectie kijk- en
vergrootglazen tegelijk als van een
collectie speelgoed. Op zijn laatste
ziekbed liet hij zich de korte film die
Corinne van Moorselaar over hem
had gemaakt enkele malen voor
draaien: het gehoor moest vergoeden
wat het gezicht hem onthield.
Misschien laat zijn dichterschap zich
zo ook het best samenvatten: als spe
lenderwijs en ingenieus behelpen. Dit
„behelpen,, dan niet denigrerend te ver
staan, want zijn poëtische speelwereld
heeft al de aantrekkelijkheid van het oor
spronkelijke, hij speelt de dingen als het
ware nieuw. Sommigen hebben zelfs
moeite gehad juist door deze uit de
band springende durf tot het ongehoor
de hem in het welgeordend geheel
van de Nederlandse letterkunde te plaat
sen, al heeft men hem met de ene on
derscheiding na de andere, tot de P.C.
Hooftprijs toe, wel op een ereplaats ge
zet. Maar hij hoorde nooit helemaal bij
een stroming of een groepering, niet bij
het late symbolisme waaruit hij is voort
gekomen, niet bij het futurisme en het
surrealisme die hij heeft begeleid, niet
bij de experimentele dichtkunst die hij
heeft voorbereid: hij was P K, een ver
schijnsel op zichzelf. Ook wie hem goed
kende kon toch nooit voorspellen hoe hij
op een gebeurtenis of op een gezegde zou
dichtvertrek dat hij sinds lang nauwe
lijks verliet op een centrale plaats,
zij het dan een waarnemersplaats en een
up ctll CCWCUl ICUIS Ui UU CCU CvLCKUC Z.UU i e
reageren, zijn reaktie was altijd tegelijk die voora uitzicht gaf op minuskule din-
karakteristiek en verrassend. Zo ant
woordde hij, toen iemand hem in de tijd
van het concilie eens vroeg een wat on
vertogen inval van het moment vast te
leggen in een poëtische notitie: „Nee,
dat zal ik maar niet opschrijven, ander:
sterven er nog meer concilievaders.
Zoals uit dit antwoord ook mag blij
ken afgezien dan van de ironie er
van had hij geen geringe dunk van zijn
weerklank, al konden de verkoopcijfers
van zijn bundels hem anders vertellen
Temidden van de verschijnselen van le
ven en wereld voerde hij zich in het
(Van onze correspondent)
WASHINGTON. Op 89-jarige
leeftijd overleed zaterdag op zijn
boerderij in North Carolina Amerika's
beroemde dichter en biograaf Carl
Sandburg, die meer dan iemand an
ders bet Amerika uit de twintigste
eeuw heeft bezongen. Vandaar dan
ook, dat president Johnson meteen
eer bewees aan de overledene en zei:
„Carl Sandburg was Amerika, hij was
zanger der democratie, echo van het
volk, ons geweten en kroniekschrijver
van waarheid, schoonheid en doel
bewustheid".
Sandburg was werkelijk een volboed
Amerikaan, die zowel inspiratie opdeed in
de harde, stenen werkelijkheid van Ame
rika's grote steden als op het platteland,
zowel tussen bordenwassers en vleesver
pakkers als tussen landarbeiders en de
in Sandburgs jeugd nog niet uitgestorven
pioniers van het Westen. Hij werd gebo
ren uit Zweedse ouders, die als analpha-
beten naar Amerika waren geëmigreerd
en tot hun dood toe nimmer leerden schrij
ven. Maar Sandburg voelde zich nooit
Scandinaviër, al had hij met zijn kaars
rechte lengte, zijn springerig, later spier
wit haar en sterk gezicht het typische
Noordeuropese uiterlijk en ook al viel
hem de eer te beurt door Zwedens ko
ning ontvangen te worden.
Hij was Amerikaan in hart en nieren,
diep bewogen door Amerika's historie,
zijn landschap en zijn inwoners en met
sterke overtuigingen over de richting,
waarin zijn land zich zou moeten ont
wikkelen. Sinds zijn jonge jaren, waarin
hij journalist was, was Sandburg name
lijk socialist, sterk beïnvloed door Duits
georiënteerde socialisten uit de staat
Wisconsin. De stad die evenwel een grote
invloed zou hebben op Sandburg en die
zelfs een beslissende rol speelde in het
begin van zijn litteraire carrière, was
Chicago, waarheen hij in 1912 trok en
die hem inspireerde tot verzen, die zijn
naam in 1914 opeens alom beroemd maak
ten.
Omstreden in deze verzen, zoals ook in
Sandburgs latere poëtische werk, was zijn
gebruik van vulgaire termen, alledaagse
uitdrukkingen en.regelrecht slaag. Y,oqr.
hem was dit evenwel de werkelijke taal
van zijn geliefd Amerika en hij verwier
hartstochtelijk elke kritiek op dit punl
Trouwens, dat deed hij ook op het punt
van rijm, waarvoor Sandburg geen enkele
sympathie had. Dichten op rijm verge
leek hij eens met het maken van een
kruiswoordpuzzel en het had voor hem, de
dichter vanuit de directe impuls, niets
met levende poezie te maken.
Sandburg, die vele malen door Amerika
trok om met begeleiding van een gitaar
volksliedjes te zingen en poezie te zeg
gen, beschouwde zichzelf als een tweede
Walt Whitman in zijn patriottisme en be
wogenheid. Directe invloed van Whitmans
vrije poezie is bovendien terug te vinden
in Sandburgs werk, al is dat hoekiger,
gëbeeldhouwder dan Whitmans soepeler
poezie. Verder was Sandburg evenwel een
buitenbeentje in Amerika's litteraire le
ven, dat tijdens zijn leven kosmopoliti-
scher was ingesteld dan hij. Met Ameri
ka's poëtische genie Ezra Pound had
Sandburg weliswaar de belangstelling ge
meen voor het ideogram, dat, zoals een
chinees karakter, direct beeldend werkt,
maar daarmee hield de overeenkomst wel
op.
Als biograaf tenslotte maakte Sandburg
naam met zijn 1.175.000 woorden tellende
biografie van Lincoln, een gedetailleerd
werk vol liefde voor zijn hoofdfiguur, dat
Sandburg een uitnodiging door het Ame
rikaanse parlement opleverde om op de
150ste verjaardag van Lincolns geboorte
een rede voor beide huizen van het
Congres te houden.
Sandburg, de onuitblusbare zanger en
schrijver, trouwde na een aantal wilde
zwerversjaren in 1908 met Lillian Steichen
zuster van de fotograaf Edward Steichen
Zij was zaterdag bij Sandburg op de uit
gestrekte boerderij, toen hij stierf.
HILVERSUM I
De 4-daagse te Nijmegen: reportages om
7.32, 9.00, 12.40, 15.30 en 19.10 uur.
7.00 Nws. 7.10 Lezing. 7.15 Lichte gramm.
muziek. 7.55 Overweging. 8.00 Nws. 8.10
Voor de kinderen. 3.30 Nws. 8.32 Vakantie-
tips. 8.45 Lichte gramm. muziek. 10.00 Klas
sieke gramm. muziek. 11.00 Voor de zie
ken. 12.00 Musette-orkest. 12.18 Marktbe
richten voor schippers. 12.20 Voor de land
bouwers. 12.27 Mededel. voor land- en
tuinbouw. 12.30 Nws. 12.40 Aktualiteiten.
12.50 Licht ensemble. 13.30 Musiësta. 14.00
In de duivel moet je wel geloven (hoor
spel). 15.35. Amusementsmuziek. 15.00 Piz
zicato. 17.00 Overheidsvoorlichting. 17.10
Voor de jeugd. 18.00 Gevarieerd muziekpro
gramma. 18.40 Geestelijke liederen. 19.00
Nws. 19.10 Aktualiteiten. 19.30 Conciliepost
bus. 19.35 Gevarieerd muziekprogramma.
20.00 Omroeporkest. 21.10 Boekbespreking.
21.25 Klassieke en moderne muziek. 22.00
De zingende kerk. 22.30 Nws. 22.40 Over
weging. 22.45 Klankbeeld over Liechten
stein en Zwitserland-Oost. 23.15 Amuse
mentsmuziek. 23.45 Lichte gramm. muziek.
23.55 Nws.
HILVERSUM II
7.00 Nws. 7.10 Ochtendgymnastiek. 7.20
Lichte gramm. muziek. 7.55 Deze dag 8.00
Nws. 8.15 Lichte gramm. muziek. 8.50 Mor
genwijding. 9.00 Klankjuwelen. 10.00 Voor de
xleuters. 10.10 Arbeidsvitaminen. 11.15 Beurs.
12.00 Metropole orkest. 12.27 Mededel. t.b.
v. land- en tuinbouw. 12.30 Overheidsvoor
lichting. 12.40 Licht orkest. 13.00 Nws. 13.10
Actualiteiten. 13.27 Moderne muziek, 15.00
We weten er allemaal niet veel van. 15.25
Klassieke muziek. 16.00 Nws. 16.02 Moder
ne muziek. 16.15 Voor de jeugd. 17.15 New
York calling. 17.20 Lichte gramm. muziek
voor de tieners. 18.00 Nws. 18.15 Actualitei
ten. 18.30 Licht ensemble. 18.55 Paris vous
parle. 19.00 Muziek Mozaiek. 20.00 Nws.
20.05 Liedjes. 20.35 Op de zomertoer. 21.50
Jazz Spectrum. 22.30 Nws. 22.40 Actualitei
ten. 22.55 Terwe. 23.40 Romantische piano
muziek. 23.55 Nws.
HILVERSUM III
9.00 Nws. 9.02 Actualiteiten. 9.10 Vakan-
tietips. 9.13 Stoppen maarrr. 10.00 Nws.
10.02 Kwink. 12.00 Nws. 12.02 Eks pres.
14.00 Nws. 14.02 Verzoekplaten. 15.00 Nws.
15.02 Mix.... 17.00 Nws. 17.02 55555en en
66666en.
BRUSSEL 324 m.
12.00 Nws. 12.03 Lichte muziek. 12.40 Weer
bericht. 12.48 Lichte muziek. 12.55 Buiten
lands persoverz. 13.00 Nws. 13.20 Tafelmu-
ziek. 14.00 Nws. 14.03 Lichte muziek. 15.00
Nws. 15.03 Nwe. muziek. 16.00 Nws. 16.03
Beurs. 16.09 Lichte muziek, 16.30 Voor
oudere luisteraars. 17.00 Nws. 17.15 Negro-
spirituels en gospelsongs. 17.45 Amusements
muziek. 18.00 Nws. 18.03 Voor de soldaten.
18.28 Paardesport. 18.30 Franse les. 18.32
Chansons. 18.45 Sport. 18.52 Taalwenken.
18.55 Lichte muziek. 19.00 Nws. 19.30 Zuid-
afrikaanse muziek. 19.50 Syndicale kroniek.
20.00 Hand in hand met Nederland. 20.30
Hoorspel. 21.35 Concert. 22.00 Nws.
NEDERLAND I
18.45 De minimolen. 18.50 Journaal. 18.55
Reclame. 19.00 Kenmerk. 19.30 Wereldkam
pioenschappen Boogschieten te Amersfoort
19.56 Reclame. 20.00 Journaal. 20.16 Recla
me. 20.20 Achter het nieuws. 20.45 Tik Tak
Tor. 21.15 Naar de Zuidpool met Peter Scott.
22.05 Blokfluitrecital met toelichting. 22.35
Journaal.
NEDERLAND II
20.01 Reclame.
20.05 De held. 20.30 Re
portage over de Kaspische Zee. 21.05 Neder
landse Amusementsmuziek. 21?ó tricht een
maand na de ramp. 21.45 Instrumentaal
kwartet. 21.56 Reclame. 22.00 Journaal.
VOOR DINSDAG
NEDERLAND I
18.45 De Minimolen. 18.50 Journaal. 18.55
Reclame. 19.00 Filmimpressie Madird. 19.10
Batman. 19.56 Reclame. 20.00 Journaal.
20.16 Reclame. 20.20 Grenzen van de geest.
21.35 De Wrekers. 22.25 Epiloog. 22.30 Jour
naal.
NEDERLAND II
20.00 Nws. 20.01 Reclame. 20.05 Premiè
re. 20.30 Het portret van Dorian Gray. 22.16
Reclame. 22.20 Journaal.
gen. En als het enigszins kon dan was dit
waarnemen genieten: een hedonistische
inslag is onmiskenbaar in zijn werk. De
doos, een van de vele bundels korte ge-
men, het is de tragiek van het voorbij
zijn van de jeugd met zijn genotsmoge
lijkheden, van het nalaten der vooral zin
tuigelij ke fakulteiten. Om nu hij pai
dood is niet al te somber te citeren:
Gekomen aan het eind van mijn
persoonlijke herfst vol zonneschijn
ruik ik nog eens jaartallen uit
mijn jeugd, al ritselt de kleur
van verval
in geelbruine tinten overal.
In dit fragment (uit de Engelse verf
doos, een van de vele bundels korte ge
dichten die sinds zijn tweede debuut in
1934 zijn verschenen) staat heel wat bij
elkaar dat Pierre Kemp typeert: jeugd
en oudedagsverval, genot en nostalgie,
kleur en geur, zelfs de zon („zijnde toch
mijn papa", zoals hij elders heeft ge
dicht). Wat o.a. ontbreekt is de vrouw,
door wie hij van jongsafaan is bekoord
en in de steek gelaten, de „Groote At
tractie" van 't vlijend billendier", die
het tot zijn ongeneselijk verdriet bij hem
steeds heeft gewonnen van dat andere,
heel wat onschadelijker speelgoed van de
jongen en de man: de trein, waaraan
hö„to,sh,go ,y^kno?j)t is gewgpstMen leze
daarover het merkwaardige Pacific, een
vgp de reeks van zijn gedichten van
langere omvang.
Wat in het fragment van hierboven ook
opvalt is dat ruiken aan jaartallen. Hier
uit spreekt afgezien van de symbolisti
sche herkomst van een dergelijke kombi-
natie tegelijkertijd de tellende bena
dering van de boekhouder die Pierre
Kemp ook als dichter is geweest, de
,man in het zwart" zoals hij zich om
zijn eeuwige kantoorpak graag noem
de, en daarnaast de dierlijk-zintuig
lijke benadering van de man die zich
één voelde met de natuur. Dit laatste
soms tot vereenzelvigens toe, waarbij
hij dan zijn oude kop traag voelde ver
anderen in een bloesemknop, of „de bok
in mij" voor een boom zag staan pein
zen. Al gebeurde zoiets hem nu ook weer
niet elke dag:
Vandaag voel ik mij zo runderlijk
tegenover de Grote Zon.
Ik sta anders niet op gras en kijk
niet als een koe doch als een dichter.
Boven de horizon wordt het
iets lichter
en de regen minder ruim van draden.
Dat is niet zo goed voor de daden
van het gras.
Ik voel mij anders zo zout-geladen.
Als ik dan toch eens een
koe-broer was?
Maar ook met een vrouw kon hij zich
identificeren, zelfs met het portret van
een vrouw, waarbij dan opnieuw de hu
mor om de hoek komt, in het bekende ge
dicht dat eindigt: „Mevrouw N.N. te zijn
is lokkend en toch raar".
Zijn vrienden hebben de dichter al
tientallen jaren zien wachten op de dood,
soms met makabere grappen, soms in
bittere ernst, soms ook poëtisch-benieuwd
Zijn gedichten staan er vol van:
Ik houd mijn ziel al op mijn
werpende hand
en hup! Zij blijft, ze is nog niet
licht genoeg.
Die lichtheid is eindelijk beheikt, hij
is mogen heengaan, afscheid had hij al
lang genoemen:
Mijn tijd is om! Als alle wijzen
en dwazen
moet ik gaan. Van heel het
mensenspel
neem ik afscheid door mijn bril
met rose glazen
en wuif ik de Grote Verfdoos Aarde
en Zon voorgoed:
'Vaarwel!'
Een Japanse onderneming op elektro
nisch gebied heeft zaterdag bekendge
maakt, dat zij een televisietoestel heeft
ontworpen, dat aan beide kanten een
scherm heeft. De maatschappij deel
de mee dat het toestel, een prototype
met een scherm van 30 centimeter breed,
in een scheidsmuur kan worden geplaatst
of boven op een grote tafel, zodat men er
van twee kanten naar kan kijken. Het
ontwerp heeft echter nog enkele tech
nische onvolkomenheden. Het toestel zal
op de markt worden gebracht, als de
ze moeilijkheden zijn overwonnen.
