Van 1 tot 9 augustus
De wind kan niet lezen
JAMBOREE
in Idaho, V.S.
POLLE, PELLI EN PINGO
^pigestipt
RECHTER TIE EN HET ANDERE ZWAARD
KRAMMETJE FOK
n
rpoue, m<s ik een jAi 6Raa6,,/)YTmaar Ats hef net zo'n Toesrei is
FOTO VAM 46 I/V>yy AIS JE BROERTJE ME 6ISTEREN 6E-
PANDA EN DE BOZE WARAPURI-DIAMANT
Vakantie ook
voor uw huid
Neo-nazi Burger
gearresteerd
I CV
DINSDAG 25 JULI 1967
6
DIP
Ons vervolgverhaal
Honderd jongens uit Nederland
Dure vakantie
Leiding
Kees Stip
MKMWMIMMMMIWimit
- K Cy.y\:"
zijn.
tak-
schij-
stam-
onge-
102) De tempera
tuur daalde snel en de kou drong
door mijn blote bovenlijf en trok
door heel mijn lichaam. Het was een
lange nacht, de langste die ik ooit
heb meegemaakt. Hij ging zo traag
voorbij, dat ik niet langer kon gelo
ven dat het maar één nacht was.
Ik dacht, dat ik de hele dag moest
hebben doorgeslapen en toen wak
ker was geworden om een tweede
ellendige nacht door te maken. Ik
meende, dat het drie of vier uur
in de ochtend moest zijn en om me
zelf de verrassing te bezorgen van
het licht van de dageraad te zien
eer ik het verwacht had, deed ik
alsof het middernacht was. Maar er
was geen prettige verrassing, want
als het maar schemerduister was ge
weest, dan zou ik het licht toch eer
der hebben verwacht. Tenslotte gaf
ik het wachten op de dageraad maar
op en ik begon te geloven, dat deze
nacht werkelijk geen einde had. En
toen het eindelijk licht werd, kon
het me bijna niet meer schelen. Ik
stond dadelijk op, menend dat ik in
de koele ochtend een goed eind voor
uit zou komen, vooral daar mijn
dorst verminderd scheen te
Toen de zon door de bovenste
ken van de bomen begon te
nen in plaats van tussen de
men rekende ik uit, dat ik
veer een mijl had afgelegd. Ik werd
wat vrolijker en veronderstelde dat
wanneer ik het geluid van de ge
vechten hoorde, ik op gelijke hoogte
met onze soldaten zou zijn.
En toen zag ik plotseling het ra
vijn, waarin ik de vorige avond naar
water had gezocht en mijn wanhoop
sloeg al mijn verwachtingen aan
stukken. Ik was op de een of andere
manier met de richting in de war
geraakt, hoewel de stand van de zon
me toch had moeten vertellen, dat ik
verkeerd liep en nu was de dag
al een goed eind op weg en de steeds
hoger klimmende zon verhitte de
lucht en die lucht brandde in mijn
rauwe keel.
Er was geen schieten te horen. Ik
vroeg me af of het zondag was en
de legers een rustdag zouden hebben.
Ik probeerde te ontdekken welke dag
van de week het kon zijn, terugtel-
lend tot aan de donderdag, toen ik
gevangen was genomen. Ik ging
aan de hand van bepaalde gebeurte
nissen iedere dag in mijn geheugen
na. maar iedere keer als ik bij de
derde of vierde kwam, raakte ik de
tel kwijt en werd«»de tfjd -een ver
warde chaos. En het deed er immers
njets toe welke dag het was; er was
geen gevecht om me de weg te wij
zen en dat was de hoofdzaak.
Ik hield me weer aan de zon en
liep in zuidelijke richting, nog altijd
parallel met de Imphal Road. Later
stuitte ik op een Japans kamp. Ge
lukkig hoorde ik hen het eerst en
werkte ik me buiten hun gezichts
kring, maar het nam veel tijd in
beslag om in een boog om het kamp
heen te trekken, en dat moest ik
voor het grootste gedeelte behoed
zaam kruipend doen. Met één arm
buiten gebruik was dit een ontzet
tend karwei, dat me volkomen uit
putte. Toen ik eindelijk probeerde op
te staan, zakte ik weer in elkaar en
ik moest een hele tijd blijven liggen
om uit te rusten. Ik was zwakker
dan ooit en er trok een pijn door
mijn lichaam, alsof mijn schouder
tot de wond in mijn arm vergiftigd
was. Ik had nog steeds het verband
om en durfde het niet te verwijde
ren, eensdeels omdat ik wist dat ik
er niets aan kon doen en anderdeels
omdat ik bang was, dat de aanblik
me zou doen walgen. Er begon zich
over de hele arm een blauwgroene
kleur te verspreiden en op sommige
plekken was de huid beschramd en
opengehaald door stekelige planten.
De dysenterie betekende nu niets
meer. Ik was volkomen opgedroogd,
zonder voedsel of water in mijn
maag.
En toch was er iets dat me staan
de hield, een bepaalde kracht, die
niet uit mezelf leek te komen. Het
was alsof ik uit de werkelijkheid in
een droom was overgestapt; en die
droom bracht me de zegening van
het wegvallen van tijd. Ik telde de
uren niet langer en stelde er ook
geen belang meer in. Maar ik weet,
dat toen ik eindelijk bij de rivier
bedding kwam, de zon hpel laag tus
sen de bomen hing.
Eerst kon ik het water in de rivier
niet zien; ik zag alleen de witte ste
nen, die het bewijs waren, dat er in
de regentijd water over stroomde. Ik
was te versuft om er vol opwinding
heen te rennen. Ik liep struikelend
door en ik viel neer eer ik nog wist
of er water was of niet. Toen hoorde
ik een zwak borrelend geluid. Het
drong langzaam in mijn oren door
en werd toen luider; het was een ge
luid waarvan een slapende zou zijn
ontwaakt. Ik luisterde er een hele
tijd naar, voordat ik me voorover
boog en een steen wegsleepte en de
dansende weerkaatsing van het licht
zag. Ik probeerde mijn hoofd omlaag
te brengen, maar er was niet genoeg
ruimte tussen de stenen en dus haal
de ik er nog een paar weg en toen
ik het water met mijn lippen aan
raakte, leek het alsof zachte vingers
mijn ledematen liefkoosden. Ik keer
de mijn hoofd opzij en het water
vloeide mijn mond in. Het duurde
even eer het me lukte te slikken.
Toen ik erin slaagde, voelde ik hoe
het water door de slokdarm naar
mijn maag liep. Mijn keel was nog
verhard en de eerste slok gaf geen
verlichting. Ik slikte nog zes- of ze
venmaal en iedere keer kostte het
me grote moeite. Ik voelde me dood
moe en kon er niet toe komen nog
eens te slikken. Het kwam vaag in
nrtjn hersens op, dat ikrvdit water
te laat gevonden had. Het kwam er
niet zoveel meer op aan. Het enige
wat ik wilde, was slapen. Ik sloot
mijn ogen en het water spatte in
mijn mond en over mijn gezicht en
ik was te uitgeput om aan iets an
ders te denken dan aan de diepe,
donkere slaap, die bezit van me nam
en de pijn langzaam wegwiste.
Toen ik wakker werd, was het
nacht. Een zachte sterrennacht met
een zoel windje. Ik kon niet be
denken waar ik was. Ik had ge
droomd van Bombay en het huis op
de heuvel en ik meende dat ik wak
ker was geworden op een zachte
matras, met een wit kussen onder
mijn hoofd en Sabby dicht tegen
me aan, Sabby, die met haar lange
vingers de doffe pijn in mijn voor
hoofd wegstreelde. 'Wordt vervolgd..
(Van een medewerker)
Den Haag De ruig beboste streek
rond het 70 km. lange Pendo Reillemeer
in Idaho, Verenigde Staten, in de vorige
eeuw nog een gebied van beschilderde
Indianen, pelsjagers, en van goudkoorts
bevangen avonturiers, ook thans nog een
vrijwel ongerept natuurgebied, is aange
wezen als kampterrein voor de 12de
wereldjamboree, die ook door een hon
derdtal Nederlandse verkenners en pad
vinders zal worden bezocht. Na een
maandenlange intensieve voorbereiding
zijn zij vandaag van Schiphol vertrok
ken om in Idaho deze grootse padvinders
manifestatie mee te maken.
Zij zullen van 1 tot 9 augustus op de
jamboree verblijven tussen 16.000 broe
der-verkenners uit de gehele wereld u
de westelijke landen, maar ook uit India
de Philipijnen, uit Formosa en zelfs u_
Vietnam maar ook ruimschoots in d<
gelegenheid zijn een belangwekkend deel
van Amerika en van het Amerikaanse
leven te ontdekken.
Vóór de jamboree begint zullen de
negentig jongens en hun leiders eerst te
gast zijn bij Amerikaanse gezinnen. Direct
na het internationale kamp zullen zij een
achtdaagse excursie maken per bus door
de woeste Rocky Mountains, tijdens welke
tocht bezoeken zullen worden gebracht
aan het natuurreservaat Yellow Stone
Park en de bekende mormonenstad Salt
Lake City; zij zullen langs een plaatsje
komen met de bijna Amsterdamse naam
Provo" er wonen hele bejaarde men
sen - en de tocht zal eindigen in San
Francisco, waar zij opnieuw een week in
Amerikaanse gezinnen zullen worden on
dergebracht alvorens weer op 26 augustus
naar huis te vliegen.
De jongens, afkomstig uit geheel Ne
derland, hebben voor dit grandioze avon
tuur zo'n 1800 per man bijeen moeten
brengen, wat hun met veel vindingrijk
heid is gelukt. Bovendien werd van hen
geëist dat zij de technische vaardigheid
van het verkennen in ruime mate bezitten
terwijl zij ook de lang niet lichte tocht
van een maand lichamelijk en geestelijk
moeten aankunnen. De jongens hebben
elkaar en hun leiders al leren kennen op
enkele weekendkampen, waar zij werden
ingedeeld in patrouilles, die straks op de
jamboree Nederland de goede naam moe
ten laten behouden die het heeft.
De activiteiten en mogelijkheden die
hun de eerste 10 dagen van augustus aan
het Pendo Reillemeer te wachten staan,
zijn niet minder dan duizelingwekkend.
Na de indrukwekkende openingsplechtig
heid, die ongetwijfeld op de t.v.-schermen
van vele landen zal zijn te zien, zullen
er talloze mogelijkheden geschapen wor
den om de ontmoeting tussen de jonge
ren uit de tientallen landen, het eerste
doel van de jamboree, te bewerkstelligen.
Het internationale contact wordt geacti
veerd door het als een van de voorwaar
den te stellen voor het behalen van onder
scheidingen, onderdeel van het spelele
ment dat een zo duidelijke plaats in het
verkennen inneemt.
Er zullen vrijwel elke avond grote
kampvuren gehouden worden met interna
tionale shows, door de verkenners zelf te
verzorgen. Er kunnen korte tochten ge
maakt worden door c|e wouden in de om
geving. Bij het kampterrein is een open
lucht-zwembad; 20.000 vissen zijn er uitge
zet in een meer om door de verkenners
26. Panda en Jollipop staarden ontzet naar de kof
ter, uraarin geen spoor van de kostbare diamant te
diende vast. „W-we zijn bij de neus genomen." „U
hebt mij bij de neus genomen!" verbeterde de poli-
tie-inspecteur kwaad een bel-knopje indrukkend. Ik
vraag me af of jullie niet meer van de diefstal van
de Warapuri-diamant afweten! Misschien probeer je
wel om de politie op een vals spoor te brengen!
Maar dan moet je vroeger opstaan!" Hij wendde zich
tot een binnenkomende agent en wees op zijn beide
bezoekers. „Neem de vingerafdrukken van deze twee
zwervers!" beval hij. „Een noteer hun naam en
adres!" De aangesprokene toog aan het werk en
even later konden Panda en Jollipop met zwarte inkt-
vingers het politiebureau verlaten. „Voor deze keer
laat ik jullie nog gaan!" riep de inspecteur hen
waarschuwend na. „Maar als ik jullie was, zou ik
maar gauw met de diamant op de proppen komen!"
...PAM weeT
IK HOE HET
WERKT
MAKEN
STUURD HEEFT,
van alle naties aan de haak te worden ge
slagen. Er zal geroeid en gekanood worden,
er staat een rodeo met echt cowboywerk
op het programma, grootse manifestaties
zullen te zien zijn in de grote, aan 50.000
toeschouwers plaats biedende arena Scott
ADVERTENTIE
Als u met vakantie gaat laat dan uw
huid meeprofiteren maar zorg voor
een doelmatige bescherming tegen
schadelijke invloeden van zon en wind.
Voorkom dat uw uiterlijk door uit
drogen aan frisheid verliest en ge
bruik daarom dagelijks Olie van Olaz
waarmee u het vochtgehalte van de
huid op peil houdt. Deze tropische olie,
verkrijgbaar bij drogisten en parfu
merieën, schenkt u een zachte elas
tische huid en zorgt ervoor dat ook
lang na de vakantie uw zomers-
gezonde teint bewaard blijft.
Margaret Merril
Carpenter, verkenner in de ruimte, zal
een bezoek brengen aan het kamp en zijn
capsule, de Mercury Seven, zal er te zien
zijn.
Het eerste padvinderskamp, dat 60 jaar
geleden door Lord Baden Powell werd op
gezet, zal' nauwgezet worden nagebootst bij
wijze van curiositeit. Schutters zullen als
Indianen van weleer in deze streek met
pijl en boog kunnen schieten, er wordt een
gigantische barbecue met 16.000 jongens
gehouden, kortom tien dagen zullen te
kort blijken te zijn om alles te kunnen
zien en alles te kunnen meemaken.
Het contingent staat onder leiding
van mr. J. W. M. Rademaker, hoofdkwar
tier-commissaris buitenland van de Ka
tholieke Verkenners. Als zijn plaatsvervan
ger treedt op drs. H. Vermeulen, hoofd-
Ee<n beeld van een voorbereidings
kamp voor de jamboree.
kwartier-commissaris van de verkenners
bij de Nederlandse Padvinders Vereniging.
Beiden zijn ervaren padvinders, die al me
nige jamboree hebben meegemaakt. Zij
weten welke verantwoordelijkheid ze dra
gen en voor welke onverwachte moeilijk
heden ze gesteld kunnen worden met een
grote groep jongens.
Dat heeft de jamboreeleiding van vier
jaar geleden ook ervaren, toen men, met
een veel groter aantal met bussen op weg
was naar Griekenland. Men kwam aan
in Skopje, een dag nadat een aardbeving
de halve stad in een puinhoop had ver
anderd. Van het studentenhuis dat de Ne
derlanders had moeten huisvesten, stond
geen steen meer op de ander.
Een van mijn tantes heeft een nutricia.
Een andere heeft een bisambuik. Nu
denkt u misschien dat ik onze familie
kwalen aan het beschrijven ben, en dat
is ook zo. Het is een familiekwaal van
de familie mens om zich als teken van
beschaving in beestenvellen te hullen.
Zonder deze omstandigheid zouden
er geen nertsen worden gefokt, en dan
had het ook niet kunnen gebeuren dat
de hand van een nertsenvriend of een
mensenhater ze bij honderden uit de
hokken van een Udense fokkerij had
bevrijd en toegevoegd aan de fauna
van het Nederlandse landschap. De
aanwinst is fraai maar verontrustend.
Weliswaar is de snelheid waarmee een
nerts zich voortplant niet zo groot als
de voortplantingssnelheid van 't geluid
maar op één punt heeft de nerts een
voorsprong. Hoe verder het geluid zich
voortplamt, hoe minder geluid. Hoe
verder een nerts zich voortplant, hoe
meer nertsen.
De uitbreidingsmogelijkheden van de
familie nerts, voor zover het de los
lopende leden betreft, worden in hoofd
zaak bepaald door het beschikbare
voedsel. Nertsen hebben daarbij de
zelfde voorkeur als mensen uit hun
eigen kringen. Kip, fazant, konijn,
maar dan zonder appelmoes of zuur
kool. Zolang er dus nertsen rondsluipen
zullen de konijnenfokkers en kuiken
broeders enorm moeten oppassen. An
ders zijn de kippen en de konijnen
binnen korte tijd even zeldzaam als de
nertsen talrijk.
Misschien zullen de sociale gevolgen
van een dergelijke verschuiving u pas
duidelijk worden wanneer u over enige
tijd de galavoorstelling bezoekt waar
op uw vrouw haar nieuwe nertsmantel
tje lanceert. U hebt er jarenlang voor
kromgelegen, maar alle dames zitten
meteen recht overeind. „Die draagt
nog nerts", hoort u fluisteren door een
mevrouw die als bewijs van grote wel
stand een half gevild konijn om de
hals draagt. „Dégoutant" roept een
andere die met een stola van kippe-
veren zichzelf tussen de schouder
bladen kietelt. Waar u langsschrijdt
wenden allen het hoofd af, alsof uw
vrouw geen nerts droeg, maar bunzing.
Om een overeenkomstige ramp te
voorkomen heb ik met mijn vrouw af
gesproken dat ik haar volgende week
voor haar verjaardag geen nertsman
tel zal geven, maar een nieuw vloer
kleed voor mijn werkkamer.
En onze dochters hebben we inge
prent nooit nerts aan te nemen van
vreemde mannen.
KREMS, Oostenrijk (Reuter) Dr.
Norbert Burger, een 38-jarige Oostenrijk
se hoogleraar, die de leider van een neo-
nazistische organisatie zou zijn, is zater
dag in Krems gearresteerd. De betrokken
organisatie wenst aansluiting van de
Italiaanse provincie Alto Adige (Zuid-
Tirol) bij Oostenrijk. Burger had tegen
over het Westduitse blad „Der Spiegel"
verklaard dat meer dan ooit bomaansla
gen nodig zijn om Italië te bewegen tot
overdracht van het gebied aan Oostenrijk.
37. „Mijn man is een goed mens, Edel
achtbare. vol begrip", vervolgt mevrouw
Seah. ..Hij zei dat we de jongen juist
uitstekend konden gebruiken voor onze
troep, en hij hield van hem of het zijn
eigen kind was. De vader van mijn zoontje
met wie ik negen jaar geleden in Woe-yie
getrouwd was, had mijn hoofd op hol ge
bracht met verhalen over het rijke leven
dat ik bij hem zou krijgen. Zijn eerste
vrouw zou weldra doodgaan, en dan zou
ik haar plaats innemen. Het bleken alle
maal leugens te zijn. Al gauw was ik
niet meer dan een sloof in zijn huis. Na
een jaar ben ik van hem gescheiden, en
gelukkig ontmoette ik toen Seah, mijn
tegenwoordige man". „Hebt U Uw man
ooit verteld met wie U vroeger getrouwd
ben geweest?" vraagt de Rechter. „Nee,
Edelachtbare", antwoordt mevrouw Seah
na een lichte aarzeling. „U zult het mis
schien vreemd vinden, maar ik heb er
nooit over willen spreken. Wat zou het
ook voor zin hebben gehad? Hij heeft mij
wel slecht behandeld, maar waarom zou
ik hem zwart maken? Hij was tenslotte de
vader van mijn zoon. Bovendien heeft mijn
man er nooit op aangedrongen dat ik zou
vertellen wie mijn eerste man was ge
weest". De Rechter knikt peinzend. Hij
begint licht te zien in de zaak, maar hij
„Leidt de gevangene Lau voor", zegt hij.
moet heel voorzichtig te werk gaan.
«i
890. Vier man sterk stonden de vijan
den eensklaps tegenover Bram, die mid
den in zijn fraaiste solo bleef steken.
„Handen omhoog", roep Komijntje.
„Dan vergaat het schip", zei Bram.
„Laat dan maar zitten", zei Komijntje.
,Als je maar begrijpt, dat wij nu de baas
zijn. Jij geeft je nu over, we zullen je
binden en ik neem het roer over... toeval
lig heb ik daar een beetje verstand van.
Zo niet, dan zullen we helaas andere
maatregelen moeten nemen".
„Ik ben de kapitein op deze jonk", zei
Bram duidelijk. „Als kapitein geef ik
nooit het roer uit handen. Wie me heb
ben wil, moet me maar halen".
„Ten aanval", riep Komijntje en het
edele viertal stormde naar voren met de
bedoeling Bram regelrecht in het water
te smijten.
