De wind kan niet lezen
Nu samenwerking politie
en gesticht swacht
iïiiarmn
is iglo
smaasigtpelstq)
uniek?
POLLE, PELLI EN PINGO
RECHTER TIE EN HET ANDERE ZWAARD
1
BRAMMET JE FOK
igestipt
Ons vervolgverhaal
OVERLEG OVER „DE KRUISBERG"
Sabena gaat vliegen
naar Eindhoven
PANDA EN DË BOZE WARAPUREDIAMANT
Zieke Cranman
in ons land
MIELE
WASAUTOMATEN
DONDERDAG 2 7 JULI 1967
9
Een romantisch
door Richard
H andtekeningen
Kort nieuws
Ut
Het bevat géén conserveringsmiddel.
Het is pers-vers diepgevroren. Geen
bijsmaak! En nóg een wonder: negen
glazen echt sinaasappelsap uit dat klei
ne Iglo blikje! Drink 't morgen meteen.
1,35 per blikje
DAGELIJKS DEMONSTRATIE
HARTENDORP
Kort nieuws
hij m m/êu opkijken
awhm wakker wordt]
mmrpas op, datje hem
Mt sÉ;:
104)
„Ik wil proberen te lopen", zei ik en
ik probeerde me op te richten, maar
mijn lichaam was nog ziek. Mijn oog
viel op mijn arm. Ik had die bijna ver
geten en het was een schok, dat
vreemde, dode ding aan mijn zij te
zien en tegelijkertijd de sterke lucht
van het verband te ruiken. Ze zou
den de arm moeten afzetten. Een vrij
beestachtig karwei.
„Voelt u zich goed?" vroeg de
Gurkha, die Engels sprak.
„Ja," zei ik. „Ik heb te veel ge
praat, dat is alles".
„We zullen verder gaan. Binnen
een uur zijn we bij het hospitaal".
De hele verdere weg voelde ik me
erg ziek. Ik wilde maar dat ik kon
braken; ik moest voortdurend kok
halzen, maar er kwam niets, behal
ve wat water. Mijn hoofd duizelde.
Nu en dan deed ik mijn ogen open
en dan zag ik troepen langs het pad
passeren en er werd ergens zwaar
gevochten. Het gevecht scheen ieder
kwartier met vernieuwde heftigheid
los te barsten; machinegeweren
knetterden, schoten knalden en het
gefluit van metaal klonk door de
lucht. Toen ik dat allemaal hoorde,
schaamde ik me over het medelij
den, dat ik aldoor met mezelf had
gehad. Dat oorlogsgeweld was er
ger dan wat ik ooit had meege
maakt, erger dan een lukraak ge
weerschot en een gefingeerde dood
in een rivierbed. En toch wenste ik
vurig, dat ik er uit was. Ze konden
mijn arm krijgen, als ze hem maar
gauw afzetten en me terugsturen
naar Sabby. Wat er ook gebeurde,
ik moest terug naar Sabby. Mijn
lichaam was moe en uitgehongerd
en vergiftigd, maar het was niet
vergeten hoe het verlangde. En het
verlangde naar haar, door alle
vrees en beven heen. Het was half
vijf, toen we het hospitaal bereik
ten. Ik werd in een bamboehut ge
bracht en de verpleger bracht me
soep in een fles. Even later werd
een andere patiënt binnengedragen,
met een bajonetwond onder de rech
terborst. De verpleger zei, dat de
dokter dadelijk zou komen. Ik pro
beerde iets te bedenken om te zeg
gen, maar er waren geen woorden
in mijn hoofd. Het scheen belache
lijk, zwijgend naast elkaar te liggen,
terwijl je misschien allebei uit de
zelfde stad kwam en nu samen ge
wond in een Indische hlit lag. Ten
slotte slaagde ik. erin, een zin te vin»
den en ik zei:
,,'t Is grappig, soep te drinken in
plaats van thee".
Hij antwoordde niets en later
kwam de dokter binnen. Hij keek
even naar hem en gaf de verplegers
een teken, dat ze hem naar buiten
moesten brengen. Toen kwam hij op
me toe en begon het verband van
mijn arm weg te snijden.
Hoofdstuk 6
Ik werd die avond per ambulance
vervoerd. Ik had mijn arm nog en
de dokter zei, dat er hoop bestond
dat ik hem kon behouden. Dit zou
worden beslist in Imphal, als het
resultaat van de eerste behandeling
bekend was. Het scheen dat het ge
luk met me was. „Klop af tegen
hout", zei ik tegen mezelf en ik tast
te met mijn linkerhand naar de
kant van de brancard, omdat ik nog
wat meer geluk nodig had.
Het was donker in de ambulance.
Een tijdlang sukkelden we met een
vaart van een paar mijl per uur
over een ruw pad, toen voelden we
de gladde oppervlakte van een goede
weg onder de wielen. Dit was de
Imphal Road, zei iemand en ik be
rekende dat we ongeveer vijftien
mijl dichter bij Imphal waren dan
de plek, waar we twee weken tevo
ren op die wegversperring waren ge-
"stuit. Maar twee weken geleden!
Het leek twee jaren geleden, sinds
we in het kamp bij Kohima hadden
uitgerust en thee gedronken en ge
zegd, dat we binnen een paar uur
in Imphal zouden zijn. Sindsdien
was Manning doodgeschoten en de
Sikh afgeslacht en de geestkracht
van de majoor gebroken. En toch
waren die omstandigheden tot ach
ter in mijn geheugen teruggedron
gen en het verbaasde me, dat ik
moeite had, een duidelijk beeld te
voorschijn te roepen van Mannings
uiterlijk. Maar na verloop van tijd
zou ik me hem gemakkelijk weer
kunnen herinneren. De tijd zou de
gebeurtenissen van de laatste veer
tien dagen in hun juiste volgorde
zetten en me misschien in staat
stellen, dingen te begrijpen, die me
nu onbelangrijk voorkwamen. Ik
had wel willen weten, waarom we
zo vrolijk en opgewekt aan de tafel
in het kamp hadden mogen zitten,
terwijl al dat andere in het naaste
verschiet op ons lag te wachten! En
waarom had ik alleen mogen ont
snappen? Wat was daar de bedoe
ling van? Welk plan school er
achter die gebeurtenissen? Of was er
geen bedoeling en geen plan. alleen
maar een chaos en een eindeloze,
willekeurige wisseling van omstandig
heden? Alleen God wist hier het ant
woord op.
Ik ontspande me. Dat had ik al
die tijd bij de Japanners niet kun
nen doen; het was nu een weelde,
me te kunnen laten meedeinen met
de beweging van de ziekenwagen en
te weten, dat er vriendenhanden om
het stuur lagen. Ik lag te kijken
naar de drie sigarettepuntjes, die
gloeiden in de dwisterius,en iederfc
keer als iemand een trek nam en
toet puntje helder dpgïodMe en eeh
vriendelijk soldatengezicht belichtte,
werd mijn hart opnieuw warm van
dankbaarheid.
Nu we zo vlug langs de gladde
weg door de vlakte reden, duurde
het maar kort of we hadden onze
bestemming bereikt. Onze brancards
werden onmiddellijk uit de ziekenwa
gen gehaald en een trap opgebracht.
En toen was er een ziekenzaal en
een kussen, en er was een verpleeg
ster en het stond me opeens dui
delijk voor de geest, hoe ik al eens
eerder uit de wildernis was geko
men en dit zelfde had meegemaakt,
en het gaf me de vreemde sensatie,
dat dit een herhaling was van iets
dat in een ander leven was gebeurd.
(Wordt vervolgd.)
(Van onze correspondent)
DOETINCHEM De meest recente
ontsnapping van een verpleegde uit het
rijks-asiel voor psychopaten „De Kruis
berg" in Doetinchem (in de nacht van
dinsdag op woensdag) is voor hoge func
tionarissen van het ministerie van Justitie
uit Den Haag reden geweest onmiddellijk
naar de Achterhoek te rijden. Woensdag
middag waren daar de loco-secretaris-ge-
neraal van het ministerie van justitie mr.
E. J. Hoogeraad en het hoofd van de
afdeling psychopatenzorg, mr. J. Erdman.
Eerst spraken ze met de directrice van
De Kruisberg", mevrouw A. Fischer-Van
Rossum. Mr. Hoogeraad, haastig en met
zorgelijk gezicht, verklaarde na het ge
sprek: „De reden van dit bezoek is, na
te gaan of er reële gronden zijn voor de
bevolking om angstig te zijn". Hierna
volgde 'n onderhoud met loco-burgemees
ter C. van der Grijn en hoofdinspecteur
G. Oosterhof.
Gezien het resultaat van deze bespre
king mag worden aangenomen dat bij de
30.000 Doetinchemmers inderdaad een
reële angst kan bestaan voor „De Kruis
berg". De Doetinchemse gemeentepolitie,
die na de moord op de 19-jarige Ria Flo
rijn, uit eigen beweging al meer is gaan
surveilleren rond de inrichting, gaat
samenwerken met de gestichtswacht. Tot
voor de moord was er geen enkele vorm
van samenwerking. Vandaag gaat de
korpschef van de politie praten met de
directrice van „De Kruisberg", tevens
hoofd van de gewapende gestichtswacht
over de wijze waarop de samenwerking
moet worden gerealiseerd.
De politie van Doetinchem heeft becij
ferd dat er jaarlijks ruim 60 verpleegden
van „De Kruisberg" niet meer terugkeren
van een korte periode van vrijheid die
hun wordt gegund, dan wel ontvluchten.
Dinsdag is 't actiecomité „Kruisberg vei
lig voor Doetinchem" begonnen met het
huis aan huis bezorgen van 9000 gedrukte
briefkaarten waarin de bevolking wordt
opgeroepen handtekeningen te zetten en
de kaart weer op de post te doen voor
een request. Hoewel de voorraad nog
lang niet is bezorgd, waren woensdag
middag al ruim 1000 kaarten terug.
Mevrouw Fischer-Van Rossum is voor
niemand bereikbaar. Telefonisch contact
is niet mogelijk. Woensdag heeft me
vrouw Fischer-Van Rossum de portier
uitdrukkelijk opdracht gegeven om nie
mand met haar door te verbinden. Alleen
voor de minister van Justitie is zij te
spreken. Deze heeft volgens de portier de
afgelopen weken vele malen met haar ge
telefoneerd.
(Van onze correspondent)
EINDHOVEN. De Belgische lucht
vaartmaatschappij Sabena heeft haar
aangevraagde landingsrechten voor het
vliegveld Welschap bij Eindhoven, dat al
eerder door de Nederlandse luchtvaart
maatschappij NLM voor haar binnen
landse dienst in gebruik is genomen, ver
kregen. De Sabena zal minstens drie
keer per dag van Brussel naar Eindho
ven en omgekeerd vliegen.
In België verdronken. De 30-jarige Th.
Montfort uit Geleen is bij het baden in
het Albertkanaal in Genk (België) ver
dronken. Hij was werkzaam in een fa
briek nabij het kanaal. Enkele collega's
die niet konden zwemmen, hebben
machteloos moeten toezien dat hij ver
dronk.
Teneinde in het Academisch Zieken
huis te Groningen te worden be
handeld door de neuroloog prof.
J. Drooglever Fortuynis gisteren
het 77-jarige grootopperhoofd Aboi-
koni met zijn 20-jarige zoon Michel
uit Suriname naar ons land ge
vlogen. Hij is de leider van de bos-
negerstam der Saramacaners in het
centrum van de Surinaamse binnen
landen, de grootste stam van het
land, met vele duizenden leden.
Op Schiphol werd de zieke „Gran-
man", die in zijn residentie Asido-
nopo verscheidene malen als gast
heer van leden van het koninklijk
huis is opgetreden, in een rolstoel
naar een auto gereden.
ADVERTENTIE
Wanneer ik vandaag mijn fantasie
enigszins in de overdrive schakel, dan
is dat om u te waarschuwen tegen de
peppil die door diefstal op de zwarte
markt is gekomen. Toen ik alleen thuis
was en dus alleen mijzelf er kwaad
mee kon doen, heb ik hem voor u,ge-
probeerd. Dadelijk begon ik te bruisen
van energie. Ik besloot meteen een po
litieke partij te stichten die alles flink
zou aanpakken.
Zodra ik het manifest begon te tik
ken zag ik dat de letters van mijn
schrijfmachine waren dichtgelopen. Zo
iets is gemakkelijk te verhelpen met
een lapje en wat benzine. Maar als
onopgepept persoon had ik dat telkens
uitgesteld. Nu pakte ik het aan in de
geest van mijn partij.
Omdat mijn vrouw alles altijd keu
rig opbergt moest ik de hele zolder
overhoop halen voordat ik op de bo
dem van de laatste kist een lapje vond.
Het flesje wasbenzine waarin ik dit
wou drenken was leeg Geen nood. Voor
de deur stond mijn auto. Ik propte het
lapje in de tank, maar de toevoerbuis
maakt een bocht en ik bereikte de ben
zine niet. Nog steeds geen nood. Ik
zette de krik onder de auto en krikte
hem zo scheef mogelijk op. Dat was
héél scheef. Hij kantelde en viel met
een doffe dreun in mijn voortuintje.
Helaas zat nu de dop boven en de
benzine beneden. Maar ook dat was
overkomelijk. Ik duwde de tuinslang in
de tank en liet het andere eind door
het kelderraam zakken. In de kelder
bereikte ik door krachtig zuigen dat de
slang als een hevel werkte en in de in
houd van de tank zich over de kel
dervloer verspreidde. Ik doopte er het
lapje in en opende de aftapkraan van
de waterleiding. Toen klom ik naar bo
ven en reinigde de schrijfmachine.
De kelder liep intussen vol en het
wassende water stuwde de benzine
door het voortuintje de straat op en
het riool in. Maar nu kon ik niet meer
bij de tapkraan om de waterstroom te
stoppen. Gelukkig wist ik dat de hoofd
kraan onder een luik in de vloer zat.
Omdat mijn energie sterker was dan
mijn geheugen moest ik echter al
le meubels en alle kleden verwijderen
voordat ik het luik tenslotte in de
keuken onder het aanrecht vond. Op
het moment dat ik de kraan zou dicht
draaien was de pil echter uitgewerkt.
Ik zakte op de pedaalemmer neer, zo
uitgeput dat ik geen pep meer kon zeg
gen. Met mijn laatste kracht schreef
ik op het keukenkladblok: „Ik sticht
een nieuwe partij".
Mijn vrouw kwam door de ravage
naar binnen waden, las het en zei:
„Ik word geen lid".
Kees Stip
ADVERTENTIE
I -tb r.iovi L
in ons VOORLICHTINGSCENTRUM.
GEN. CRONJÉSTRAAT 43
TEL. 52760
Duiven-rampfonds. De Oosterhoutse bond
van postduivenliefhebbers heeft een
fonds ingesteld om de duivenhouders
schadeloos te stellen, die begin deze
week 420 snelvliegers verloren in een
hermetisch afgesloten vrachtwagen,
waar de dieren de verstikkingsdood
stierven.
t" -öU U.
28. Detective Pat O'Nozzle nam Panda nauwlettend
door zijn vergrootglas op. „Ik deduceer dat je pro
blemens hebt", sprak de grote speurder. „Er zijn wol
lens onder de ogens en denkrimpels erboven." „Je hebt
gelijk!" zei Panda. En daarop vertelde hij over de
diamant die hij in zijn koffer had gevonden; over de
botsing die hij met twee vreemdelingen had gehad
en hoe daarbij de koffer verwisseld was. „Bejapers!"
mompelde de detective onder de indruk. „Dit vraagt
om al mijn talent. We hebben te maken met aartschur-
kens! Dat is zeker! Een grote en een kleine, zei je
Zoiets als die twee daar?" „M-maar dat zijn ze!" riep
Panda opgewonden opspringend. „K-kijk ze hebben net
zo'n koffer bij zich!" Begorrahprevelde Pat.
„Geen wonder dat ik een meesterspeurder ben! Geen
schurk ontsnapt mij! Het is maar goed dat je het
onderzoek aan mij hebt overgelaten. Ik voorspel dat
ze zullen proberen te ontsnappen! Als groot detective
moet je in de toekomst kunnen kijken!"
ZEEROB WIID6 DB TUlN SPROEIEMi EM NU L
IS HIJ IN SlAAP 6EVAUEN -ZUUEN WIJ
HET VOOR. HÉM DOEN, PEWE? j
i i r-r> \s\AtSlsrO AAAAlST I
KAN IK DE
KRAAN OPEN-I
ZETTEN
OJEEtATEN WE HOPEN
DAT HIJ HIER NIET
WAKKER VAN WORDT-,
C PIB
39. Wat Rechter Tie gehoopt heeft is
gebeurd. Seah's dochter is als een wild
dier op Lau afgesprongen, ze krabt en
slaat hem, en ze gilt: „Gemene schoft
die je bent! Moge de hemel mij straffen
dat ik jouw leugens ooit geloofd heb! De
zelfde laaghartige truc die je met mijn
stiefmoeder uithaalde! Je eerste vrouw
zou gauw doodgaan, hè? Ik zou haar
plaats innemen en een rijk leven leiden!
Smerige oplichter!" De gerechtsdienaars
zijn toegesneld om Lau te ontzetten en
Seah's dochter tot zichzelf te brengen.
Maar nu wordt ze pas goed hels. „Ik,
idioot die ik was", krijst ze, „ik dacht
nog wel dat de jongen mijn ouders zou
verraden, omdat ik wilde weglopen om
met jou te trouwen. Ik was bang om een
zo mooie partij mis te lopen, daarom vms
ik zo krankzinnig om de zwaarden te ver
wisselen! Maar ik zal je krijgen, jij
hondsvot!" Ze doet opnieuw een woeste
uitval naar de rijsthandelaarmaar de
gerechtsdienaars hebben haar nu stevig
vast, en slepen haar weg van de bevende
man. „Laat haar in de ketens sluiten",
roept Rechter Tie met bulderende stem.
Morgenochtend op de rechtzitting zal ik
haar volledige bekentenis horen!" Seah
en zijn vrouw zijn volkomen verbijsterd.
De bekentenis van hun dochter schijnt
nog maar half tot hen door te dringen.
892. Bram moest snel handelen. Als de
vier versufte schurken zich van zeil en
duizelingen zouden hebben bevrijd, stond
hij machteloos. Razendsnel spijkerde hij
met grote draadnagels het zeil stevig vast.
Daaronder wrongen en draaiden zich
de schurken als een vis in een netje. Met
de vis kon Bram nog meelij hebben. Maar
met déze bedriegers niet.
Hij stond nog wèl toe, dat zij hun hoofd
door de openingen staken, want anders
zouden zij het te benauwd krijgen. Maar
verder ging zijn behulpzaamheid niet.
„Pas als de politie er is, laat ik jullie
los", beloofde hij grimmig. En alsof het
zo besteld was, doemde op dat moment
een politieboot op, die door de ravage aan
boord opmerkzaam was geworden.
„Jonk ahoy", schalde het over het wa
ter.
De schurken trokken alle vier tegelijk
hun hoofden terug onder het zeil.
