VER ONICA BLIJFT DE ETHER
Praten over „nadagen" is
volgens Den Haag prematuur
ZATERDAG 21 OKTOBER 1967
Erbij
18
Enkele trouwe Veronicanenbijeen: Jan van Veen, Tineke, Gerard de Vries, Chiel Montague, Wim van Kooien, Eddy Becker en Rob Out.
Praatjes
Storing
HET IS ECHTER bekend, dat
Nederland geen afwijzend stand
punt innam bij de bijeenkomst van
Genève in 1959, waar overeenge
komen werd, dat ieder omroepsta-
tion legaal moest zijn. Deze over
eenkomst voorzag met haar be
palingen niet in de mogelijkheid
van de immers toen nog niet
bestaande piratenzenders in de
buiten-territoriale wateren. In
1965 werd er dan ook in Straats
burg een nieuwe bijeenkomst be
legd. De internationale conventie,
die hieruit voortkwam en die erop
gericht is dergelijke zenders on
mogelijk te maken, werd ook door
Nederland getekend. Vóórdat de
conventie nu officieel door dit land
bekrachtigd kan worden, moet er
intern een rectificatie komen op de
bestaande wetten. Het wachten is
op een wijziging van de Telegraaf-
wet van 1904. De vraag bij deze
wijziging is: „hoe gaan we het pi-
ratenschip te lijf" („om het beestje
nu maar eens bij de naam te noe
men", zei de vertegenwoordiger
van de voorlichtingsdienst van
Verkeer en Waterstaat in Den
Haag). Om te spreken van „nada
gen" vond men in Den Haag nog
al prematuur, omdat het voorstel
tot wijziging nog niet eens is inge
diend. Officieel is over het indie
nen van de wijziging ook niets be
kend. Een zelfde verklaring legde
het ministerie ook twee jaar ge
leden al af.
Luistervissen
De studio, een
onaanzienlijk
villaatje aan
de Hilver-
sumse Zeedijk,
herbergt de
Veronica-
studioen is
dus belang
rijker dan „Het
Schip(boven),
dat de verbo
den" zendappa
ratuur herbergt
Studio
••'.V.'.SVAV.;
„HET GAAT TENSLOTTE
OM HET KAPITAAL'
week voor de uitzending gemaakt en
twee maal per week brengt iemand ze
naar het schip. Er is maar één omroe
per aan boord de nieuwslezer.
De technici werken met rommelige
lijstjes, waarop de nummers van de re
clamespots en de tijden waarop ze de
lucht in moeten. Dat de boodschappen
inderdaad op de aangegeven tijden
doorkomen, wordt zo nodig bewezen
met een dag en nacht de uitzendingen
opnemend registratie-apparaat.
De discotheek bevat ongeveer 30.000
platen. Na gebruik worden ze in een
grote hondemand gegooid. Assisten
tes zorgen ervoor, dat zij in het
systeem terugkomen.
Iedere dag heeft min of meer dezelf
de programmaopbouw: tot negen uur
wat beat met Nederlandse teksten voor
de schoolgaande kinderen. Daarna gaat
men over op een rustiger toer tot vier
uur, als de programma's worden afge
stemd op de oudere scholieren.
In één van de studio's (dit kun je
eigenlijk geen studio noemen, geeft
een technicus zelf toe) zit Wim van
Kooten om zijn programma Joost Mag
Het Weten op te nemen. De muur is be
zaaid met platen, kaartjes van door
medewerkers geproduceerde bands en
plakplaatjes van het schip.
VOOR JOOST op tafel liggen de
Amerikaanse bladen Bill Board en
Cash Box, hoezen van grammofoon
platen, koffiekopjes en formulieren
van de Bum®. Wanneer hij de platen
aan elkaar praat, is dat een vervolg
op een gesprekje met zijn technicus
of iemand anders. Zijn rechterhand
gebaart nerveus langs zijn oor en
hoofd. ,Ja, Ja, wat een vak, wat een
prachtig vak', zegt hij, geeft een teken
voor het invoegen van een reclame
spot en vult snel op een Bumaformu-
lier de gespeelde plaat in. Iedere plaat
moet worden opgegeven.
Een meisje komt binnen met een
door haar getypte brief. ,Ja zo is hij
goed. Schrijf hem nu nog even op
blanco papier, dan zal ik hem tekenen',
zegt Joost, en vervolgt dan, met één
oog op Billboard, met het inspreken
van de volgende plaat.
Acht en twintig jaar is hij. Over
spannen is hij nog niet geweest. ,Ik
ben wel zes weken ziek geweest, maar
dat kwam door een ongeluk'. Hij houdt
van paardrijden en skelteren. Binnen
kort gaat hij naar de wintersport.
„Whiskyen", grijnst hij.
(Van een onzer verslaggeefsters)
HILVERSUM. „Ik heet Joost en hoe heet jij?"
Dit zinnetje kan men minstens éénmaal per dag horen
op de middengolf. Hij heet Wim van Kooten en „zij"
heet commercieel: Veronica, een omroep onder toe
zicht van drie directeuren van een textielonderneming,
de gebroeders Verwey. Aan de zender Veronica is door
de pers al vele malen een einde toebedacht, maar het
bleef uit. Programmaleider Van Kooten heeft „dat
hoeft dan wel niet in de krant", zegt hij geen hoge
dunk van de gemiddelde Nederlandse journalist. Hjj
vindt dat bij deze de wens teveel de vader van de ge
dachte is. ,,Ik zit hier nu al zeseneenhalf jaar en met
een regelmaat van twee keer per jaar hebben de kran
ten paniekerig voorspeld dat de „nadagen" van Vero
nica voor de deur stonden. Ik schrik er allang niet
meer van, hoor".
Joost de Draay-
er op zijn praat
stoel in de stu
dio van het Huis
in Hilversum.
EEN MET de wijziging verband hou
dende kwestie is, dat Veronica andere
zenders zou storen. „Dat is niet juist"
zegt Wim van Kooten. „Wij storen he
lemaal geen andere zenders. Dan zou
den Hilversum III en de Tros ook sto
ren. Een onderlinge afspraak, zoals
voor Hilversum III met Hongarije ge
maakt is, hebben wij ook gemaakt."
Volgens de chef van de afdeling om-
roep van de P.T.T. in Den Haag is er
een verschil in die afspraken. Hilver
sum deed dit volgens de procedure van
Kopenhagen. „Het kardinale punt is,
dat voor Veronica slechts textielfabri
kanten kunnen optreden, terwijl de ver
dragspartners in Denemarken regerin
gen waren," aldus de zegsman.
DE ENIGE mogelijkheid, gelooft Van
Kooten, om een station als Veronica
zonder veel moeilijkheden af te schaf
fen is te zorgen voor een vervangend
„pop-station". Hij verwijst hiervoor
naar Engeland, dat nu B.B.C.-I heeft.
De Engelse regering' had weliswaar
aanvankelijk te kampen met protesten,
maar die namen snel af. „Hilversum
III is geen pop-station" zegt Wim.
VERONICA heeft haar „luistervisac-
ties" om leden te werven stopgezet.
„Daar beginnen we pas weer mee, als
we denken, dat het nodig is." De om
roep heeft bij benadering 250.000 le
den. „Genoeg leden voor een legale zee-
omroep. De homofielen krijgen zendtijd
en de huisvrouwen, waarom zouden wij
niet?" Veronica probeert het publiek
wel gunstig te stemmen door met een
discotheek door Nederland te rijden,
beat-circussen te organiseren en regel
matig Veronica-shirts (uiteraard een
produkt van de gebroeders Verwey) uit
te delen.
DE KRING van luisteraars is ook
toegenomen. De staten, die om com
merciële redenen maandelijks door de
Nederlandse Stichting voor Statistiek in
opdracht samengesteld worden, vermel
den het volgende: in de leeftijdsgroep
van vijftien jaar en ouder in Nederland
luisterden in maart 1966 op werkdagen
van 10-18 uur gemiddeld 34 percent van
MET DE aanschaf van nieuwe appa
ratuur, waarmee men bij Veronica nu
al zeven jaar gewacht heeft, (omdat
het wel eens mis zou kunnen gaan?)
de luisteraars naar Radio Veronica. In
juli 1967 was dit percentage gemeten
naar hetzelfde criterium opgelopen tot
44 percent. En één percent betekent
plm. zevenentachtigduizend luisteraars.
wordt nu eindelijk begonnen. Er zijn
al wat nieuwe draaitafels. (Waarover
de technici helemaal niet zo tevreden
zijn: „Wat zijn dat voor naaimachines?
De platen komen jankend op").
Niets wijst erop, dat Veronica gauw
de ether uitgaat. De medewerkers ma
ken zich niet druk. „Ach", zegt Jos
Hogen, technicus, lachend, „ze denken
alsmaar, dat we zinken; maar dat is
tenslotte nog steeds niet gebeurd".
Technicus Ad Bouman heeft er zijn
eigen kijk op. „Tja", zegt hij pein
zend, „het gaat tenslotte om het kapi
taal". En even later: „Ik denk, dat de
P.T.T. ons niets kan maken, we zijn
toch piraten."
Programmaleider Van Kooten zelf:
„Het is natuurlijk wel zo, dat de mo
gelijkheid, dat Radio Veronica moet
stoppen, bestaat. Daar houden we in
gedachten al jaren rekening mee." Hoe
de regering maatregelen zal nemen?
„Het schip daar kunnen ze niets aan
doen. Maar als we hier geen program
ma's meer kunnen maken en iedere
vorm van reclame wordt ons onmoge
lijk gemaakt, dan is dat natuurlijk be
hoorlijk vervelend voor een station als
dit. „Bedenk wel, dat de staat een hoop
aan ons verdient," zegt Van Kooten.
Vandaar, dat op één van de recla
mebuttons van Veronica te lezen staat:
Marga, laat ons Veronica.
VERONICA-STUDIO is een oud huis
met groene deuren aan de Hilversumse
Zeedijk, een oude hobbelige straat,
(waar op het ogenblik druk geheid
wordt. Men geeft toe, dat dat voor het
opnemen wel lastig is. Als je voor de
deur staat, waarop staat dat er geen
speldjes, buttons en sleutelhangers
meer zijn, kun je de muziek al horen.
De banden worden ongeveer een
