Plan
voor
KATTENDORP
s?l@
U
De mode voor meneer
RUIMTEGEBREK VOOR KONINKLIJKE SCHATTEN
Hartige hapjes
voor bij de t.v.
19
(centraal verwarmd)
voor 2000 zwervers
Ir
KS5r
ZATERDAG 11 NOVEMBER 1967
Erbij
1
3
if
^-rr1nvPw.nnrnnrfnrmnnnmn,
Gevuld 'stokbrood
Andere hapjes
Gaston Gourmet
(Van een verslaggeefster)
ZE HEET voor de jongens en meisjes die na school
tijd even haar huis aan de Amersfoortse Albert Neu-
huysstraat binnenlopen „Tante Bets". Mevrouw B. te
Boekhorst-Van Eimeren is haar naam en zij staat be
kend als dierenvriendin. Ze zet zich ondanks een niet
al te beste gezondheid volledig in voor het noodlijden
de dier. De schoolkinderen verkopen voor haar lucifers-
*x\
■i-ri-uü
g if JC
i' Vx
- ;.y.y.:
Geen asielhokken, maar kleine
huisjes compleet met vensters en
centrale verwarming, dat is het
ideaal van de Stichting Katten-
dorp.
Mevrouw B. te Boekhorst—van Eimeren zet zich
in voor noodlijdende dieren en het Kattendorp.
doosjes, zakdoekjes en ansichtkaarten waarvan de op
brengst voor hulp aan de dieren is bestemd. Vanuit
haar huis in Amersfoorts „Schilderbuurt" zet ze acties
ten bate van het dier op touw en bedrijft propaganda
voor organisaties die zich met het wel en wee van het
dier bezighouden. Nieuwste project waarvoor ze zich
volledig heeft ingezet: de bouw van een „Kattendorp",
bedoeld als een groot landelijk opvangcentrum voor
huisloze katten en tevens ingericht als algemeen good
will- en informatiecentrum ten gunste van de kat als
huisdier.
EEN FOLDERTJE VAN de vorig
jaar in het leven geroepen Stichting
Kattendorp stelt: „Waarom een katten
dorp?" „Omdat er in ons goede va
derlandje duizenden verstoten huisdie
ren zijn, die zwervend hun leven moe
ten zien te rekken. Een kattendorp, om
dat er nog steeds niet voldoende op-
vangmogelijkheid is voor huiskatten,
die niet langer in hun oude omgeving
kunnen blijven".
Mevrouw Te Boekhorst, contactper
soon van de stichting voor Amersfoort
en omgeving zegt: „het is ontstellend
hoeveel zwerfkatten er zijn. Men doet
maar, gooit z'n kat weg of het oud
vuil is. Met name in de grote steden,
in Amsterdam, Rotterdam en Den
Haag, daar zijn er honderden. Daar
moet wat aan gedaan worden".
De Stichting Kattendorp gaat daar
wat aan doen. Plannen van hoe het
allemaal moet zijn, zijn in zeer grote
lijnen al gereed. Moeilijk punt is ech
ter het vinden van een geschikt ter
rein. Mevrouw Te Boekhorst: „We
denken in eerste instantie aan een
dorp waar duizend tot tweeduizend
zwerfkatten terecht kunnen. Die moe
ten de ruimte hebben, vandaar dat we
een terrein zoekep van twee of drie
hectare. Het moet bovendieh droge
bosgrond zijn, want op vochtige grond
gedijen katten niet. Ik heb zelf aan
Leusden gedacht, daar is dergelijke
grond en het ligt bovendien goed cen
traal, maar ze konden er ons helaas
niet helpen, de grond is daar voor
woningbouw nodig. Het zal wel Over
ijssel of Gelderland worden waar het
dorp komt. Het bestuur heeft uit die
streken wat aanbiedingen gekregen,
maar of er iets geschikts bijzit? Ik
wacht maar af".
Mevrouw Te Boekhorst vertelt hoe
het dorp er uit zal zien: er komen klei
ne huisjes compleet met vensters en
brede vensterbanken („katten zitten
graag op een vensterbank, weet u") en
centrale verwarming, omijat al die kat-
tenwoninkjes in de winterdag te ver
warmen moeten zijn. Voorts zal katten
dorp een boerderij herbergen, die dan
niet aan katten maar aan personeel
dat de miauwende bevolking moet ver
zorgen onderdak moet verschaffen. „En
dan komt er ook een restaurant, want
we maken van ons dorp een toeris
tische attractie".
Of er belangstelling voor zal zijn?
„O, zeker. Als u eens wist, hoe druk
kattententoonstellingen worden be
zocht. Zo druk, dat als je er bent je
er nog nauwelijks een kat kan zien.
Nee, voor die belangstelling ben ik
niet bang, er zijn heel wat katten-
vrienden in Nederland". Andere „tech
nische" zaken die bij realisatie van
het kattendorp om de hoek komen kij
ken: het flink omheinen van het ter
rein om te voorkomen dat het inwo
nertal snel verdubbeld of verdrievou
digd is.
Ten aanzien var} het laatste punt
zegt mevrouw Te Boekhorst: „Sterili
satie, maar uiteraard niet bij allemaal.
We moeten voor de nodige nieuwe aan
was zorgen en nog afgezien daarvan,
stel dat we alle dieren daar sterili
seren, dan zou men ons kunnen gaan
verwijten, dat we de kat als diersoort
geheel willen uitroeien".
Mevrouw Te Boekhorst voorziet geen
massale vechtpartijen tussen de in
gezetenen van kattendorp. „Als ze
maar eenmaal gewend zijn aan de
nieuwe omgeving. Een goede verzor
ging stelt ze al gauw op hun gemak",
zegt ze.
DAT DE IDEE voor een kattendorp
leeft onder dierenvrienden blijkt uit
het feit, dat stichtingssecretaris H. R.
IJzendraat in Amsterdam al ruim ze
venhonderd medewerkers en donateurs
heeft, die zich verplicht hebben per
jaar minstens zes gulden over te ma
ken op zijn girorekening 13.47.000.
Overigens is de financiering van het
dorp nog lang niet in orde. Lucifers
in geschenkdozen, lepeltjes en zakdoe
ken met diermotieven, stukjes zeep en
fotospeldjes zijn zo de artikelen die
de stichting ten bate van het dorp op
de markt brengt.
Mevrouw Te Boekhorst bezit zelf
geen katten, wel is "er een hond. Maar
die vraagt niet zo veel tijd van zijn
bazin als de vrijwillig door deze op de
hals gehaalde administratieve en pro
pagandistische werkzaamheden voor
het dier. Behalve voor de zwerfkat
staat mevrouw Te Boekhorst ook voor
ieder ander noodlijdend dier klaar.
Tot die activiteiten behoort „De
kleine daad", een door haar opgezette
actie, die wordt gevoerd onder het
motto dat vele financiële kleintjes een
groot bedrag kunnen vormen. Voor die
actie kan men zich bij mevrouw Te
Boekhorst als „clubgenoot" opgeven.
Men verplicht zich dan af en toe wat
geld op te sturen. De opbrengst van
de actie wordt verdeeld over stichtin
gen, verenigingen en particulieren, die
de verzorging van noodlijdende dieren
op zich nemen. Twee maal per jaar
met Pasen en Kerstmis kan dankzij
„de kleine daad" voor Sinterklaas ge
speeld worden.
DIE „KLEINE DAAD-ACTIE" is
weer voortgekomen uit een door me
vrouw Te Boekhorst opgezette postze
gelactie ten bate van het inspec
tiefonds van de Nederlandse Vereni
ging tot Bescherming van Dieren. Me
vrouw Te Boekhorst: „Zakken vol ou
de postzegels leverde die actie op. We
verkochten ze aan opkopers. Je kreeg
er meer voor als je die zegels sorteer
de: binnenland bij binnenland, buiten
landse zegels bij buitenlandse. Die
beide weer werden gesplitst in grote
en kleyie zegels. Soms ben ik tot diep
in de nacht aan het uitzoeken geweest.
Je zou er wat van krijgen. Maar, het
heeft aardig wat opgebracht".
Van die postzegels zijn we afgestapt.
Nu vragen we oude ansichtkaarten
Die actie loopt via de heer F. Sterren-
berg, Oude Kijk In 't Jatstraat 33 in
Groningen. Hij koopt die ansichtkaar
ten en maakt dan aan ons de op
brengst over voor „de kleine daad".
Helaas loopt die actie nog niet zo best.
Dan te bedenken, dat er zoveel kaar
ten gewoon worden weggegooid, met
de vuilnisman meegaan
Mevrouw Te Boekhorst heeft het er
druk mee, ze doet het echter graag.
„Er moet nog zoveel in het belang
van het dier gedaan worden", zegt ze,
„Er is al veel gedaan, maar steeds
duiken er weer andere misstanden op.
Daar is de vivi-sectie waar een eind
aan gemaakt moet worden, daar heb
je dat levend villen van zeehonden,
het dresseren van wilde dieren, waar
bij de dieren gemarteld worden. Neem
die leeuw, die daar op z'n tafeltje
maar wat naar de dompteur zit te
grommen. In wezen is dat beest doods
en doodsbenauwd voor de stok die die
man bij zich heeft. Voor het publiek
is het een gewone stok, maar in wer
kelijkheid zit er een mechaniek in
dat stroom van zo'n 220 volt levert.
Een tikje en de leeuw krijgt een ge
weldige schok door z'n lichaam heen.
Geen wonder dat zo'n beest dan ge
dwee doet wat zo'n dompteur wil. Aan
al die kunstjes zijn martelingen voor
afgegaan, of dacht u, dat je met een
suikerklontje een leeuw zover kan krij
gen, dat 'ie door een hoepel springt?"
MEVROUW TE BOEKHORST zegt
de liefde voor de dieren van thuis te
hebben meegekregen. „Ik woonde als
kind in de Wijersstraat. Wat nu de
rondweg is, was toen beek. Geregeld
werden er honden en katten ingegooid.
Meer dan eens wist m'n vader zo'n
dier van de verdrinkingsdood te red
den. Hij nam ze mee naar huis en daar
werden ze dan verzorgd. Eigenlijk
vanzelf ben ik in het dierenbescher-
mingswerk gekomen. Als jong meisje,
stond ik op stands voor dierenbescher
ming. Het is met dierenbescherming
zo, dat als je er eenmaal mee begon
nen bent, je er niet meer los van kan
komen. Er is zovesLte doen, je raakt
niet uitgewerkt".
Een gelukkige combinatie van
hip en zakelijk is dit kostuum
met twee rijen knopen en Dan-
tonkraag. De stof is groene ter-
gal, er wordt een coltrui onder
gedragen.
DE MODE VOOR MENEER maakt gelukkig een vooruitgang door. Zelfs be
daarde huisvaders dragen hupse dassen bij hun degelijke kostuums.
Voor de jongere heren der schepping zijn er boetieken waar zij de wildste
kleuren en modellen kunnen vinden. Niet altijd even geslaagd, die combinaties
van streepjesoverhemden, bloemetjesdassen en ruitjasjassen, maar soms is het
resultaat verrassend. Gezellige truien in felle kleuren, die vroeger nooit mochten
omdat een jongen dan voor „meid" werd uitgemaakt, kan elke man nu dragen.
Een werkende man kan zich nog niet alles op kledinggebied veroorloven, maar
zodra hij thuis is kan hij op vlottere kleding overgaan. Max Heymans heeft daar
deze zomer, evenals Dick Holthaus, genoeg voorbeelden van laten zien.
Veelal wordt nu ook het overhemd niet meer noodzakelijk geacht. Sportieve
truitjes onder de colberts kunnen tegenwoordig de toets van de etiquette door
staan.
Ook de niet zo hippe kleding heeft invloed ondergaan in de vlottere richting.
Een verheugend verschijnsel.
Een variatie op de traditionele
regenjas is deze donkerbruine
driekwart tergal-jas, met asym
metrische ritssluiting en een
schuine zak aan de linkerkant,
ook met een rits gesloten.
imw ■■i.ii ------inr¥innnnnnrjTnrin~UTrumriJTJu
VOOR DE SCHATTEN van koningin
Elizabeth van Engeland wordt de be
schikbare ruimte zo langzamerhand te
klein.
Met elk jaar van haar regering
die in 1952 is begonnen is het aan
tal van deze kostbaarheden toegeno
men en het vermeerdert nog steeds,
grotendeels tengevolge van het aloude
gebruik van het uitwisselen van ge
schenken tussen vorsten.
Toen koning Feisal van Saoedie-Ara-
bië onlangs in Engeland op bezoek was,
bracht hij een diamanten collier en
een van goud vervaardigde palmboom
voor de koningin mee. Elizabeth van
haar kant schonk hem een gouden ke
ten en een grote zilveren schaal.
Men zegt, dat de koningin van En
geland meer diamanten colliers bezit
dan welke vrouw ter wereld ook.
Koningin Elizabeth is eigenares
van meer dan 500 modelbladen van
Leonardo da Vinei. De waarde van
één blad wordt geschat op een miljoen
pond sterling.
De meeste van de meer vergankelijke
zaken worden bewaard in gewelven
met temperatuurregeling onder
Buckingham Palace.
DE ZORG VOOR DE schatten van
de koningin is toevertrouwd aan briga
de generaal Geoffrey Hardy-Roberts,
huismeester van de koningin. Hij heeft
honderden geschenken met smaak ver
deeld over de verschillende kamers.
EEN KAMER ziet er al gauw als
een museum uit, als zij al te veel wordt
volgepropt met voorwerpen, hoe kost
baar en mooi die ook zijn, maar de
paleiskamers zien er tot dusverre uit
als paleiskamers.
De koningin en prins Philip reizen
veel in het buitenland. Elke keer ko
men zij met geschenken beladen terug.
In 1961 schonk de maharadja van
Jaipoer een dolk met een greep van
jade, bezet met diamanten, robijnen
en saffieren. Ook gaf hij haar een paar
uit smaragd gesneden olifanten, niet
veel hoger dan zeven en een halve cen
timeter.
Bij een bezoek aan Sierra Leone in
Afrika kreeg de koningin een ongesle
pen diamant ter grootte van een dui
venei en bovendien een levende boa
constrictor.
Nikita Kroesjtsjev schonk de koningin
een mantel van Russisch sabelbont.
Die draagt zij, evenals juwelen en
mink-jassen, maar vele andere zaken
moeten worden opgeborgen.
In 1965 gaf de president van West-
Duitsland haar een staande kastklok.
Nassau schonk haar een presse-papier,
gemaakt van gouden dubloenen, die
waren geborgen uit een gezonken zee
roversschip.
Er zijn ook levende geschenken.
DENKT U NOG wel eens aan de
tijd toen wij in Nederland voor het
eerst televisie zagen? Eigenlijk zijn
wij nu met de kleuren t.v. in zo'n
zelfde spannende periode beland,
waarin ons iets geheel nieuws wordt
voortgezet. De weinige gelukkige
stervelingen, die zich al zo'n nieuw
wonderkastje hebben aangeschaft,
zien zich weer belaagd, door buren
en kennissen, die zo graag eens een
hoofdfilm of een ander druk gead
verteerd programma in kleuren
willen zien.
De gastvrouw, die altijd het meest
te doen heeft, met al dat genode en
ongenode tv-bezoek, wordt wat ge
holpen door de fabrikanten van bij
voorbeeld tv-koffiepotten (klaar
terwijl u kijkt) en tv-knabbelhap-
jes (uit plastic).
De vrij zeldzaam geworden „in-
stuifavonden" uit het zwart-wit-
tijdperk, staan weer voor de deur.
Daarmee staat er eveneens veel ex
tra werk te wachten op de gast
vrouw, die zorgt voor een drankje
en een zelf toebereid hapje.
Wanneer u ondanks extra werk
toch wilt genieten van uw pro
gramma in kleur, verdient het aan
beveling om zoveel mogelijk werk
tevoren te doen. Ik geef u hiervoor
de volgende suggesties:
KOOP STOKBRODEN die precies
in uw oven passen. Snijd er aan een
zijde het kapje af en haal er voor
zichtig met vingers, vork en mes
het binnenste uit. Wanneer dat niet
meer gaat, maakt u met de steel van
een houten lepel in het midden van
het resterende deel een gaatje dat
u kunt vullen.
Voor die vulling kunt u bijvoor
beeld gebruiken: Geraspte kaas met
boter, vermengd met peterselie,
stukjes ansjovis of garnalen, of met
wat u zelf verder maar mag inval
len. Schep de vulling in het brood
en duw haar met de steel van de
houten lepel omlaag. Wanneer het
brood gevuld is, zet u het weg op
een frisse plaats, liefst in de koel
kast, totdat u het wilt gebruiken.
Het is een hapje dat u lang tevoren
kunt bereiden.
Wanneer de kleurige avond daar
is, dat u het aan uw gasten wilt
voorzetten, bevochtigt u het aan de
buitenzijde met wat water, het afge
sneden kapje hebt u er met een
paar borrelprikkers weer aan be
vestigd, en u schuift het gevulde
brood in de oven. Overigens kunt
u zo elk oudbrood weer vers en
knappend maken! Het duurt maar
een minuut of tien. Dan verdeelt u
het in schijven of wat forsere stuk
ken en dient ze op in een papieren
servetje gewikkeld.
Voor de gastvrouw die hier al
eerder mee heeft geëxperimenteerd
zal het onnodig zijn te zeggen, dat
u het mengsel naar smaak kunt
kruiden met paprika of kerrie. Een
schoteltje zilveruitjes uit het zuur,
wat cocktailaugurkjes, en een
schaaltje met wat piccallily en/of
mosterd mogen niet ontbreken.
ELKE VOETBALWEDSTRIJD
maakt mannen dorstig. Een wed
strijd in kleur begeleid door uw ge
vulde stokbrood zal dat zeker doen.
Voldoende gekoeld bier in huis te
hebben, is een tweede vereiste.
Gevulde eieren, tomaten, een
klein slaatje gemaakt van heel
fijn gesneden koude aardappel, kaas,
stukjes gember, wat erwtjes uit
blik, vermengd met stukjes augurk
en ui, paprika uit het zuur, aange
maakt met wat mayonaise en tevo
ren in schelpen gedaan (daarna in
de koelkast gezet) kunnen op de
avonden die wij tegemoet gaan won
deren doen.
Indien u over een ruime beurs
beschikt, kunt u het zich nog ge
makkelijker maken door wat schaal
tjes met olijfjes (al of niet gevulde)
tussen de gasten op bijzettafeltjes
te plaatsen. Een paar blikjes Spaan
se mosselen in wijn-, of sherry
saus zullen zeker even gewild
zijn als uw zelfbereide hapjes, waar
aan u toch altijd nog enig werk
hebt.
En nog een belangrijk punt: in
dien u uw huis openstelt voor men
sen die zo graag een belangrijk tv-
programma in kleur willen' zien,
denk dan niet dat u ze per se de
hele avond achterna moet lopen met
hapjes en drankjes. Uw gastvrij
heid zal al worden geprezen. Wan
neer u bovendien bij de nabespre
king van het programma een drank
je voorzet met een zelfgemaakt har
tig hapje, dan zal dit hogelijk wor
den gewaardeerd.
De boa constrictor en veen paar
olifanten uit India leveren geen moei
lijkheden op: zij gaan naar de dieren
tuinen.
De Rotary Club van Montreal heeft
de koningin eens 500 rozeplanten ge
stuurd. Die zijn naar de tuinen gegaan.
Brazilië schonk haar 60 zeldzame or
chideeën. Deze gingen naar de konink
lijke oranjerie.
Brazilië gaf haar ook een armband,
waarvan de waarde wordt geschat op
168.000 dollar.
Een verzameling kronen, rijksappels
en scepters van onschatbare waarde
wordt nu al enkele maanden onder
strenge bewaking bewaard in de schat
kamer van de Tower van Londen in
een bomvrije, inbraakvrije overklui
zing.
De nieuwe juwelenkluizen in de To
wer hebben genoeg ruimte om in de
zijvertrekken gouden vaatwerk, man
tels en het kroningsgewaad ten toon te
stellen.
