DE ZILVEREN HAMER
HAAR JOURNAAL
PANDA EN DE MEESTER-VER VALSER
a RAIFFEISENBANK
«gestipt
POLLE, PELLI EN PINGO
-f
2
IN SPEELCOEDSTAD R.A.I.
Neurenberg toont antiek en modern speelgoed
Anderhalf jaar
tegen ex-directeur
geëist
THEEDOEK????
DE DOEK DIE DIRECT
DROOGT JjiSJ
11
ZATERDAG 18 NOVEMBER 1967
Een roman uit de vikingtijd door
VERA HENDRiKSEN
Petje af voor petten
U
laat het overschijven naar een kosteloze en
3^% rentedragende prive-rekening bij de
Raiffeisenbank.
Vraag folders of mondeling advies.
spaarbank en alle bankzaken
Kees Stip
vergeetachtigheid'
'990
«MWWMWUfMMWMMUUMl,
87)
Ze was bemind bij het personeel
ook al vreesde men haar scherpe
tong en snel gewekte toorn. Maar
in deze tijd joeg ze de meisjes zo op,
dat ze begonnen te klagen. Hoe ze
ook haar best deden het was nooit
goed genoeg naar de zin van de
meesteres.
Tora vond, dat ze Sigrid eens op
haar verkeerde houding moest wij
zen; het ging niet aan, dat ze zich
zelf en de meisjes zo afsloofde. Si
grid wees de terechtwijzing kort van
de hand.
Hoe kan ik anders 's avonds in
slaap komen als ik er niet voor
zorg, doodmoe van het werken te
zijn?
Tora sloeg een arm om haar
schouder.
Je moet je krachten sparen voor
als Olve weer terug is, zei ze harte
lijk.
Sigrid keek verrast op. Een derge
lijke opmerking had ze van haar
schoonmoeder zeker niet verwacht.
Maar Tora glimlachte, terwijl ze
haar bemoedigend toeknikte en het
viel Sigrid op hoe sterk ze nu op
haar zoon leek.
Wat Sigrid ook hinderde was het
besef, dat haar kinderen niet in
staat waren haar het gemis van Olve
te vergoeden. Wanneer ze hen gade
sloeg bij hun spel, kromp haar hart
soms ineen bij de gedachte dat ze
hun vader misschien niet meer terug
zouden zien. Maar ze deed haar best
opgewekt te zijn.
Het was goed, dat Tore zijn zoon
had meegebracht naar Egge. Hier
had de jongen tenminste speelgeno
ten en was hij bij familie. De jonge
Sigurd was geweldig veranderd tij
dens zijn verblijf op Egge. De eerste
tijd was hij stil en verlegen en luis
terde hij maar het liefst in een hoek
je naar de verhalen van Kjartan. Hij
deed ook nooit mee als Olves zoons
en Harald de zoon van Guttorm, met
elkaar stoeiden en over de grond
rolden. Hij speelde het liefst met de
kleine Gudrun of met Helena het
dochtertje dat Torberg op Egge had
achtergelaten.
Anund had de moeder aan die
mooie naam geholpen. Maar op een
dag had een schampere opmerking
van een van de oudere jongens doel
getroffen. Sigurd zat buiten op een
bank toen Guttorms oudste zoon langs
kwam en met een hatelijk lachje uit
riep: Kijk, daar zit Sigurd weer
bij de andere meiden!
Iedereen lachte. Maar Sigurd keek
hem aan en uit zijn blik sprak bezeer
de trots en ongeloof. Hij stond op,
liep op de jongens toe en plantte zijn
vuist midden in het gezicht van Grjot-
gard, die hem het hardst had uitge
lachen.
Een fikse vechtpartij was het ge
volg waarin Sigurd ten slotte het on
derspit moest deven. Maar hij had
bewezen geen meid te zijn en vanaf
die dag was hij door de jongens aan
vaard als een der hunnen.
Eind mei kreeg Sigrid bezoek van
Ingerid, die zich ook eenzaam voelde
en behoefte had aan een praatje.
Sigrid nam haar mee naar de oude
hal waar ze aan het weven was. In
gerid zag er slecht uit, bleek, met
kringen onder de ogen, en Sigrid
raadde al half, wat voor nieuws In
gerid te vertellen had. Inderdaad
vertrouwde Ingerid haar al spoedig
toe met een innige glans in de ogen,
dat ze een kind verwachtte.
Vanzelfsprekend was er veel te
doen geweest over de geruchtma
kende verzoening tussen Ingerid en
Finn, maar over het geheel genomen
waren de mensen grootmoedig ge
weest, en hadden ze Ingerid niet lang
met hun praatjes geplaagd. Sigrid
had haar niet meer alleen gesproken
sinds de avond van het offerfeest en
eigenlijk brandde ze van nieuwsgie
righeid, maar ze wilde Ingerid niet
uithoren. Ze was blij toen Ingerid
uit zich zelf begon te vertellen, wat
er zich tussen haar en Finne had
afgespeeld na hun ontmoeting.
Je had gelijk toen je beweerde
dat Finn een echte man geworden
was, begon Ingerid. Ze glimlachte,
maar er klonk een ondertoon van
weemoed in haar stem. Hij heeft
me alleen geen kans gegeven om te
bewijzen dat ik ook anders geworden
ben.
Nu waagde Sigrid te vragen:
Hoe bedoel je dat?
Wel hij vroeg me niets, hij
maakte uit wat er gebeuren moest
en daar bleef het bij. Hoeveel heb
je hem verteld van ons gesprek op
Hovnes?
Alles wat ik me herinnerde.
Dat dacht ik al. Hij wist zo
goed hoe het met mij gesteld was.
Heeft hij je ruw behandeld?
vroeg Sigrid. Ze had gezien dat In
gerid na haar samenzijn met Finn
op Egge blauwe plekken had ver
toond.
Eerst wel een beetje bekende In
gerid maar later was hij heel lief.
Er kwam een afwezige blik in haar
ogen, maar toen vermande ze zich
en toonde belangstelling voor Sigrids
weefwerk, dat ze buitengewoon prees.
Sigrid onderdrukte een glimlach; het
lag er zo dik op, dat Ingerid nauwe
lijks zag, wat het werk voorstelde.
Hoe is het eigenlijk op Grytöy,
die hoeve van Finn? vroeg Ingerid.
Sigrid deed haar best haar alles te
vertellen, wat ze zich uit Finns ver
halen herinnerde.
Onze Rannveig heeft het altijd
over haar vader, vertelde Ingerid
trots. De avond voor zijn vertek was
Finn op de boerderij van zijn schoon
ouders gekomen en Ingerid vertelde
hoe het kind eerst verbaasd was ge
weest en een beetje bang, maar daar
na niet weg te slaan van haar vader
die ze zich immers niet meer kon
herinneren.
Het was even stil toen Ingerid uitge
praat was.
- Ik weet niet wat er van me
worden moet, als hij niet.
Ingerid maakte haar zin niet af.
De beide vrouwen keken elkaar
zwijgend aan. Ze durfden niet te den
ken aan het onheil, dat hun wellicht
boven het hoofd hing.
Niet lang na het bezoek van Inge
rid kwam het bericht, dat er sche
pen in zicht waren. Sigrid liet haar
werk in de steek en rende het pad af,
vanwaar men uitzicht had over de
fjord.
Wordt vervolgd)
«WAAAAAAft/WWWWUWiWtAAAmUWWWAmWWmmWAAAAAAAAAAAAAAftAAAIWWUmiWAAAAAAAAAArtAA/V/WWAAIW
(Van een onzer verslaggevers)
AMSTERDAM. Een oud
tante van prins Claus von Ams-
berg heeft eind vorige eeuw een
groot aantal poppen ontworpen die
zijn vervaardigd door de wereld
bekende speelgoedindustrie van de
Duitse stad Neurenberg. Enige
poppen van Martine von Amsberg
zijn te zien in de vitrines van de
speelgoedexpositie van Neuren
berg, die vanwege de uitgebreide
historische collectie als attractie is
toegevoegd aan de grote speel
goedtentoonstelling Speelgoedstad-
RAI, die vanmorgen in het RAI-
gebouw in Amsterdam is geopend.
Een week is dr. Lydia Bayer direc
trice van het speelgoedmuseum van de
stad Neurenberg met een staf van me
dewerkers bezig geweest de expositie
in te richten.
In de middeleeuwen werd in Neuren
berg al speelgoed gemaakt. Sindsdien
heeft de speelgoednijverheid zich ont
wikkeld in een industrie, die bijvoor
beeld nog steeds de beroemde Neuren-
berger poppenhuizen maakt. Prach
tige voorbeelden van antieke poppen
huizen zijn in de glazen zaal van het
RAI-gebouw bijeen gebracht, waar
onder een apothekerswinkel. De vier
talige opschriften waaronder Neder
lands wijzen er op dat er werd ge
ëxporteerd. In de negentiende eeuw be
gon de bloeitijd van het blikken speel
goed. Een andere tak van het uit me
taal vervaardigde speelgoed is die van
de tinnen soldaatjes. Voorts telt de
collectie vele kinderboeken en prenten
en gezelschapspellen.
Dat speelgoed een eeuw en langer en
voorrecht was van kinderen van rijke
ouders blijkt wel duidelijk uit de pro-
dukten die het resultaat zijn van da
genlange handarbeid. Er zijn tal van
keukentjes te zien met prachtig be
werkte fornuizen. Midden in de zaal
staat een grote, uit hout gesneden ma
quette van de historische binnenstad
van Neurenberg, zoals deze tot de oor
log nog grotendeels bestond.
De interessante expositie is te be
zichtigen tijdens de duur van Speel-
goedstad/RAI, van 18 november tot en
met 3 dember.
ADVERTENTIE
De mode voor man en vrouw komt
steeds dichter bij elkaar. In Frankrijk
lanceert men nu hoofddeksels die voor
man en vrouw hetzelfde zijn. Speciaal
voor tieners en twens deze geruite
petten.
ASSEN. De officier van Justitie bij
de rechtbank in Assen, heeft vanmorgen
tegen de 56-jarige ex-directeur van de
aanstekerfabriek Poppel in Assen een
gevangenisstraf geëist van anderhalf
jaar wegens belastingfraude, verduiste
ring ten nadele van de n.v. Poppel en
valsheid in geschrifte. De ex-directeur
heeft over 1963-'65 184.000 te weinig aan
inkomstenbelasting betaald. Verder ver
meldde de dagvaarding verduistering
van 35.000 en van 15.000, welk laatste
bedrag werd „geleend" aan de vrouw
van de ek-directeur als beloning voor
thuiswerk voor de n.v. Verder sloot
hij een levensverzekering af, waarvan
hij de premie van 16.000 verhaalde op
de n.v. Voorts heeft hij valsheid in ge
schrifte gepleegd in kasboeken. Tegen
twee ex-werknemers van de n.v. Poppel
eiste de officier eveneens wegens belas
tingontduiking respectievelijk 5.000 en
20.000 boete.
f VAT
s,
verdien
met uw
ISf:
irv^n
Kort na de miljoenenroof bij de
coöperatieve vereniging in Oost-Lon-
den mocht ik een kort onderhoud heb
ben met Gerrit de Kraker, de leider
van de groep die dit feit bedreef, zo
dat hij zich met recht bedrijfsleider
mag noemen. Gerrit begon met zich
te verontschuldigen dat hij zijn ware
naam niet kon noemen. „Als ik daar
aan begin, heb ik morgen tien journa
listen voor mijn deur staan en moet
ik een persconferentie geven met port
en sherry, maar ik breek nooit in bij
drankwinkeliers. Dat zijn hardwerken
de middenstanders die even hard moe
ten ploeteren om rond te komen als
ikzelf. De lege whiskyfles die na de
bankroof werd gevonden, heb ik eer
lijk gekocht toen hij nog vol was."
„Je kunt nu wat kalmer gaan ploe
teren. Gerrit", zei ik. „Er wordt be
weerd dat de buit tussen de tien en
twintig miljoen bedraagt."
..Ik wil niemand benadelen door ge
tallen te noemen", zei Gerrit. „Maar
vergeet niet dat ik de opbrengst eerlijk
onder de jongens moet verdelen. En
onderschat de investeringen niet. Wat
dacht je dat het gekost heeft om de
nieuwe snijbrander te ontwikkelen
Neeik zal blij zijn als ik hiermee
eindelijk eens uit de schulden kom,
zodat ik iedereen recht in de ogen kan
kijken."
Hij keek mij met een paar waterige
blauwe ogen trouwhartig aan. „Ik
traan nog een beetje", vervolgde Ger
rit. „Die brander geeft en tempera
tuur van 2500 graden Celcius. Dat kun
je geen verhoging meer noemen. Je
gaat ermee door een stalen kluis als
door een pakje boter. Zelfs door beton.
Voor zo'n ding is de wolkenkrabber
van de Nederlandse Bank niet meer
dan een ontbijtkoek op zijn kant."
„Daarmee wil je toch niet zeggen dat
de Nederlandsche Bank ook op het
programma staat?" zei ik.
„Nee hoor", zei Gerrit. „Ik wil het
Amsterdamse landschap niet bescha
digen. En bovendien, wat is daar te
halen? Staven goud en gemerkte bank
biljetten. Daarmee bewijs je niemand
een dienst."
„Wie bewijs je dan een dienst door
die Engelse bank te beroven?" vroeg
ik.
„De gemeenschap", zei Gerrit eer
biedig. „Heb je niet gelezen dat ik al
leen de kluis met de particuliere safe
loketten heb opengebrand? Daarin lag
het geld opgepot van de onvaderlands
lievende schobberds, zoals Colijn van
de harde gulden ze noemde, die het
daar buiten het bereik van het bank
geheim hadden gebracht om er de be
lasting mee te ontduiken. Ik weet niet
hoe jij zo iets zou noemen, maar ik
noem het diefstal."
Met twee pinken pinkte hij twee
tranen uit zijn eerlijke ogen. „Ik ben
een stille werker", zei Gerrit, „ik
vraag geen erkenning voor mijn werk.
Ik hoop alleen dat ik de kosten van
mijn snijbrander als kosten van ver-,
werving voor de inkomstenbelasting
mag aftrekken."
ADVERTENTIE
DDD
DDIS
ALMELO
.M,r
'*lffl.' "M _4
60 De bedienden begaven zich boos naar het Ar
beidsbureau, en zo bleef Joris alleen achter op zijn
landgoed. „Alles is weg!" mompelde hij terneergesla
gen. „De fnuk is mij ontstolen, zodat ik niet meer kan
falderen; mijn kostbare woninginrichting is weggehaald
Hoe kan ik nu nog goede sier maken? Weliswaar heb
ik dit buitenhuis nog, maar wat moet ik er mee, als
het geheel kaal en leeg is?" Hij kreeg spoedig ant
woord op die vraag. Want op dat moment werd hij
benaderd door de makelaar Hoogdrayer. „Ik ben degeen
die indertijd dit huis heeft verkocht!" verklaarde deze.
„Aan een zekere baron van Malpertuus. Er gaan echter
vreemde geruchten in het dorp. U zou niet zijn voor
wie u zich uitgeeft. Mag ik daarom misschien even
uw eigendoms-papieren zien?" Mijneh... papieren..."
prevelde Joris ongerust. „Ja..eh...kijk. Die werden mij
ontstolen. Door iemand die op mij leek. Hoogst onge
lukkig!" „Inderdaad!" zei de makelaar. „En ik neem
aan dat u ook niet waar kunt maken, dat u de baron
bent... In dat geval zal ik dit huis vergrendelen, tot u
uw papieren terug hebt". Hij voegde de daad bij het
woord, terwijl Joris langzaam op stond en heen slofte.
„Nu heb ik dus niets meer." prevelde hij. „En toch
voel ik mij opgelucht... vreemd....!"
EN POOR JE EEUWIGE
jSilV
HEERLIJK WEERTHUIS TE
KOMEN NA DE VAKANTIE
EN BEGROETTE WORDEN
DOOR AL JE VRIENDJES.'
'CPB
98 Rechter Tie is opgestaan. Hij
houdt de rol met het Keizerlijk Edict eer
biedig in beide handen en zegt: „Uw ne
derige dienaar heeft de eer Uwe Hoogheid
de Verheven Woorden terug te geven."
Vrouwe Hortensia komt naar voren en
neemt het edict van hem over. Rechter
Tie herneemt: „Uw dienaar heeft ook de
eer U het Keizerlijk parelsnoer te over
handigen. De dief was inderdaad iemand
van buiten het paleis, zoals Uwe Hoog
heid mij te verstaan gaf toen ze haar die
naar zijn eerste audiëntie verleende. Wel
houdt de diefstal verband met een kom-
plot binnen het paleis, maar op dit mo
ment worden de schuldigen door de staf
van de Opperkamerheer gearresteerd."
De Rechter biedt het parelsnoer eerbiedig
met beide handen aan en de Prinses
neemt het in ontvangst met een glimlach
vol gratie. Ze bekijkt het parelsnoer met
een tedere blik en wenkt dan de kolonel
om op te staan. „Herhaal de laatste woor
den die ik bij ons vorig onderhoud tot je
gesproken heb, Tie," zegt de Prinses met
bijna dromerige stem. „U verwaardigde
zich te zeggen dat U met deze opdracht
uw geluk in mijn handen legde," zegt
Rechter Tie. ..Kom nader, kolonel", zegt
de Prinses. „Nu weet je het. Spoedig zul
len wij elkaar weerzien, als de rode kaar
sen hoog branden."
990. „Spook - Skiër", zei Bram, en hij
probeerde er niet bij te lachen. „Zo noe
men jullie hem dus?"
„Hij komt. En hij gaat. Niemand her
kent hem. Niemand kan hem vangen,"
zei het kastanjevrouwtje.
Bram haalde zijn schouders op. Hij
sprak niet graag een dame tegen, maar
hij geloofde nu eenmaal niet aan spoken.
Op zijn verre reizen had hij, als ze be
stonden, er toch minstens ééntje moeten
tegenkomen?
Een vaag gerucht deed hem omkijken...
en daar was-ie weer, de suizende schim,
de Schaduw op Ski's. Snel wierp Bram
het kastanjevrouwtje terzijde om te voor
komen, dat zij zou worden geraakt. Maar
daardoor miste hij de kans om zichzelf
uit de voeten te maken.
Het was onvermijdelijk, dat de Spook-
Skiër met hem in botsing zou komen.
