President Lyndon Johnson vecht in
zijn land tevergeefs om sympathie
Commentator W alter Lippmann
tekende somber beeld van VS
Absurde
verhalen
4#%
Pu fol ^eng I"
Geld voor
belangrijke
winteraankopen:
Kleurentelevisie
Bontmantel
Ski-uitrusting
persoonlijke lening
Het gaat hem slecht op het „liefdefront"
HENKES
IdUisky.
Thailand ontvangt
„Hawk"-raketten
Weer betrekkingen
Londen-Cairo
Tip voor hoesters: Hadent halen
hoest hops
(6)
Gif drinken om
dorst te lessen"
Waarom
zou u
het niet
lenen?
Algemene Bank Nederland
DINSDAG 21 NOVEMBER 1967
7
Gerommel in parlement
l
i
s
Haal Henkes in huis!
Manipulator
U bent welkom bij de
ln de huid gezondheid en zuiverheid
GOUDEN SIERADEN
ZILVEREN SIERADEN
W. VOET ZONEN
Vrouw door kolendamp
om het leven gekomen
(Van onze correspondent)
WASHINGTON. President Lyndon Baines Johnson, de bijna zestig
jarige president van de machtigste staat ter wereld, doet graag harten
warm voor hem kloppen. Politiek, omdat dat stemmen oplevert. Menselijk,
omdat de grote man uit Texas zijn armoedige jeugd en landelijke herkomst
lijkt te willen overcompenseren in Texas-stijl met constante bewijzen van
sympathie, bewondering, liefde voor zijn persoon. Deze dagen gaat het
de president niet goed op het liefdefront. Behalve zijn lady Bird, zijn
dochters en oude trouwe vrienden uit Texas, die met Johnsons ondoorzich
tige financiële imperium verstrengeld zijn, lijkt bijna niemands hart in
Amerika ook maar een zuchtje sneller te kloppen als het om vader Lyndon
gaat.
De staf in het Witte Huis klaagt ove*
lijn veeleisendheid en grofheid (behalve
misschien de lievelingssecretaresse, die
haar onbeduidende echtgenoot door de
president benoemd zag op een post, waar
aan geen werk maar wel een salaris van
26.000 dollar verbonden is), de democra
tische partijvrienden beschouwen zijn na
bijheid als een politieke doodskus, een
groot deel van de bevolking vindt John
son een onbetrouwbaar sujet, die de
waarheid over Vietnam niet vertelt en
van wie men nooit een tweedehands auto
zou willen kopen (een betrouwbaarheids
criterium in Amerika, waaraan ook de
republikeinse vice-president Nixon nim
mer heeft kunnen beantwoorden) en zijn
tegenstanders roepen opgetogen in koor
altijd wel gezegd te hebben dat Lyndon
Baines een grote mislukking was.
Dat dit geen vage indrukken zijn be
wijzen de resultaten der opiniepeilingen
van de laatste tijd. Nog maar 23 percent
der ondervraagden bij Gallup bleek te
vinden dat Johnson zijn presidentiële
taak goed vervult. 77 percent vindt ver
der dat zijn behandeling van de Vietnam-
politiek beneden peil is. En mocht het
geval zich voordoen dat de republikeinen
de New Yorkse gouverneur Nelson
Rockefeller kandidaat stellen voor het
presidentschap en Ronald Reagan uit Ca-
lifornië voor het vice-presidentschap. dan
maakt Johnson kans ook volgens
Gallup verslagen te worden met 57
tegen 43 percent van de stemmen. Want
zo staan de kiezers op dit moment tegen
over een wedloop met Rockefeller-Reagan
aan de ene en Johnson-Humphrey aan de
andere kant.
Erger nog dan de op zichzelf niet on
middellijk effect hebbende resultaten der
opiniepeilingen is voor Johnson het ge
rommel in parlement en partij. De heren
op de heuvel, zoals de parlementariërs in
Washington worden genoemd, zijn de
laatste tijd namelijk allesbehalve coöpe
ratief. Niet alleen brekën"steeds meer se
natoren en leden van het Huis van Afge
vaardigden de staf over de uitzichtsloze
oorlog in Vietnam, maar ook wordt er
heel wat gesputterd tegen Johnsons wets
voorstellen. Zo is bijvoorbeeld het voor
stel tot een belastingverhoging van tien
percent, dat door de president van urgent
belang wordt genoemd om een nieuwe in-
flatiegolf tegen te gaan, volmaakt vastge
lopen in het Congres.
De conservatieven, die toch al geen
•ympathie hebben voor belastingen, vin
den dat Johnson eerst maar eens allerlei
sociale programma's en andere vormen
van wat zij „socialistische verkwisting"
noemen moet schrappen en inkrimpen
voordat zij aan een belastingverhoging
mee willen doen. De linkervleugel van
het parlement vindt dit volmaakt onjuist,
maar ook zij ziet er geen brood in hard
te gaan zwoegen voor zoiets impopulairs
als een belastingverhoging, die naar ieder
een weet ook nog nodig is als gevolg
van de impopulaire oorlog in Vietnam.
Binnen de democratische partij slaan
de liefdegolven ook niet hoog voor de
man, die als democraat de grootste over
winning aller tijden bij presidentsverkie
zingen boekte. Een uitgebreide anti-John-
son-beweging is zelfs aan de gang. die
beoogt in 1968 een andere kandidaat naar
voren te schuiven dan Lyndon, de Viet-
nam-krijger. Jonge democraten uit Cali-
fornië lopen vooraan in deze beweging, die
de sympathie lijkt te hebben van een in
vloedrijk blad als de „New Republic".
Het grote probleem voor de zogenaamde
„Dump Johnson"-beweging is evenwel dat
ADVERTENTIE
JL
HENKES
O
BANGKOK (Reuter). De Verenigde
Staten zullen Thailand „Hawk" raketten
leveren voor defensie-doeleinden, zo heeft
premier Kittikatsjorn bekendgemaakt.
Omtrent de hoeveelheid Hawks, een
luchtdoelraket, wilde de premier om vei
ligheidsredenen geen mededelingen doen
maar van ingelichte zijde was eerder ver
nomen dat de Verenigde Staten bereid zijn
eerst een compagnie met „Hawk"- raket
ten uit te rusten en later een bataljon.
De levering houdt verband met de toe
zegging door de regering in Bangkok een
divisie naar Zuid-Vietnam te sturen. Er
staan al 2200 man Thaise troepen in Viet
nam.
zij geen andere kandidaat te bieden heeft.
Senator Robert Kennedy wil namelijk in
1968 geen gooi doen naar de democra
tische kandidatuur en heeft al gezegd
Johnson ondanks alles te zullen steunen
(kennelijk gelooft hij dat een splitsing in
de democratische partij de verkiezings
overwinning zou toespelen aan de republi
keinen, zodat het geen zin heeft Johnson
in 1968 naar het politieke leven te staan).
Lyndon wekt dus bijna nergens sym
pathie, slechts zelden loyaliteit en nim
mer liefde en al zal het een troost voor
de constant werkende en pratende man
in het Witte Huis zijn dat er in zijn eigen
partij nog geen rebellenleider is opge
staan, die regelrecht zijn kroon bedreigt,
het feit dat hij het zonder de sympathie
moet stellen, die hij in zijn eigen ogen
zo dubbel en dwars verdient, moet aan
hem knagen. In gesprekken met zijn
naaste medewerkers praat hij nu dan
ook geregeld over zijn persoonlijk ge
brek aan populariteit, dat hij schijnt toe
te schrijven aan snobisme tegenover zijn
landelijke achtergrond in Texas en wan
begrip tegenover zijn goede bedoelingen.
Zo simpel ligt het evenwel niet. Dat
de stemming zo tegen Lyndon Johnsons
persoon is, mag ten dele komen door zijn
gebrek aan manieien en zuidelijk accent,
maar overschatten moet men deze facto
ren niet (tenslotte hebben heel wat Ame
rikanen zelf ook slechte manieren en een
regionaal accent). Belangrijker lijkt te
zijn dat men Johnson een ondoorzichtige
manipulator vindt, die om der wille van
macht en politiek voordeel tot alles in
staat is.
Toen de man uit Texas als een tove
naar kans zag een verbluffend vooruit
strevend wetgevend programma door het
parlement te loodsen waren heel wat
Amerikanen bereid hun bezwaren te ver
geten. Vandaar Johnsons enorme over
winning in 1964. Maar nu het magische
succes Lyndons vingers verlaten heeft,
komen de oude verdenkingen weer boven
drijven, nu nog versterkt door het ge-
'draéi 'van president en regering over de
interventie in Vietnam. Tenslotte is het
niet moeilijk opnieuw aan de oprechtheid
van een politicus te gaan twijfelen als
deze tijdens de verkiezingscampagne be
weert geen „Amerikaanse jongens het
vechten te laten doen voor Aziatische
jongens" en de oorlog niet te zullen uit
breiden tot Noord-Vietnam, maar zich na
de verkiezingsoverwinning haast het te
genovergestelde te doen.
De twijfels aan zijn persoonlijke inte
griteit, de ergernis en ongerustheid over
de uitzichtloze strijd in Vietnam, de daar
mee samenhangende belastingverhoging,
het presidentiële falen in de rassensitua-
tie, al deze factoren spelen mee in de golf
van antipathie tegen de bewoner van het
Witte Huis. Dat de „goede bedoelingen"
van Johnson niet goed begrepen zouden
worden lijkt daarentegen geen rol te spe
len. Vele critici van het Vietnambeleid
weten heel goed dat de president in Viet
nam poogt twee „goede" doelen na te stre
ven: tegenhouden van communisme en de
veiligheid garanderen van Amerika zelf.
Maar zij betogen desondanks dat John
son fout is, omdat zijn doelen voor de
massale interventie helemaal niet gediend
worden om omdat de analyse, volgens wel
ke Amerika's veiligheid in Amerika op het
spel zou staan, onjuist is.
De belangrijkste barrière, die tussen
Lyndon Johnson en het Amerikaanse volk
staat, lijkt intussen dezelfde barrière te
zijn, die de president belemmert in het
zoeken van een compromis-vrede in Viet
nam: het immense presidentiële ego.
Johnsons egocentriciteit en kwetsbare
ijdeiheid maken 't moeilijk hem een warm
hart toe te dragen, zoals zij hem ervan
weerhouden in te zien dat de interventie
in Vietnam en het streven naar een in
wezen militaire oplossing van het pro
bleem in Amerikaanse zin een misgreep
is geweest, waarop een groot en mach
tig land onder leiding van een redelijk
man moet kunnen terugkomen.
Door zijn licht gekwetste ijdeiheid mag
het moeilijk of ondoenlijk voor Johnson
zijn het politieke roer om te gooien en
te bekennen fout geweest te zijn. Vandaar
dat zijn beleid meestal doorkrast in de
groef der afgelopen jaren.
Maar in het persoonlijke leven van de
president ligt dit anders, want de kring
om hem heen fluctueert en de medewer
ker, die hij gisteren nog alle vertrouwen
schonk kan vandaag in de courant staan
als prominente criticus van het regerings
beleid. Een voorbeeld hiervan is Richard
Goodwin, die als presidentiële assistent de
„great society-speech" schreef maar nu
tot de felle Vietnamcritici behoort.
Vandaar dat in het kringetje rondom de
president de laatste tijd nogal eens nieuwe
gezichten opduiken. Niet alleen van klein
zoon Nugent en aanstaande schoonzoon
Robb, maar ook van een nieuwe favoriete
hond Yuki, die op persconferenties rond
springt en het protocol geweld aandeed
toen hij de sandalen van de nieuwe Gha-
nese ambassadeur Debrah besnuffelde. En
niet in de laatste plaats het gezicht van
de havenarbeider-autodidact-filosoof Eric
Hoffer (schrijver van „The true Belie
ver"), in wie Johnson plotseling een be
wonderaar ontdekt heeft en die nu de ge
lukkige ontvanger is geworden van uitno
digingen naar het Witte Huis.
Hoffer en Johnson brachten kort gele
den een uurtje samen door, gezellig pra
tend als „gewone jongens onder elkaar"
en gierend van het lachen om de bevol
kingsgroep, die beiden niet uit kunnen
staan: Intellectuelen. „Aai hen, maar
geef hun geen macht", zou Hoffers ad
vies geweest zijn aan de president die
graag een recept zou hebben voor het
winnen van sympathie bij welke bevol
kingsgroep dan ook. Wat de macht be
treft was Hoffers advies echter overbo
dig. Zolang Lyndon president is is de
macht in handen van één man., die tot nu
toe door niemand ooit in ernst een „in
tellectueel" genoemd is.
LONDEN (Reuter) Egypte en Groot-
Brittannië hebben besloten hun diploma
tieke betrekkingen te hervatten, zo heeft
het Britse ministerie van Buitenlandse
Zaken bekendgemaakt. Beide landen zul
len ambassadeurs uitwisselen.
ADVERTENTIE
HËEESSm
Verkrijgbaar bij uw apotheker of drogist
ADVERTENTIE
Duizenden mensen vinden het heel
gewoon om geld van ons te lenen voor een
belangrijke aankoop. Waarom zou u in
zo'n geval ook niet een
bij ons sluiten? Wij lenen u het benodigde
bedrag (van 500,- tot 5.000,-)
zónder borg of andere zekerheid;
zónder beperkingen voor wat de
besteding betreft;
mèt kwijtschelding van de nog te
betalen termijnen bij onverhoopt
overlijden.
Over de Persoonlijke Lening zal men u
gaarne op al onze kantoren (meer dan 380)
iedere gewenste inlichting geven.
NEW YORK (AP) In een buitenge
woon somber en pessimistisch betoog
heeft de Amerikaanse commentator Wal
ter Lippman verklaard dat de Verenigde
Staten thans de moeilijkste tijd in hun
leven doormaken.
De deken van de Amerikaanse politie
ke rubriekschrijvers betoogde dat presi
dent Johnson door de Vietnamese oorlog
evenzeer in het slop is geraakt als presi
dent Herbert Hoover door de depressie
in 1932. Johnson, zei hij, heeft zich in een
positie gewerkt, waaruit hij net zo min
als Hoover meer te redden is. Lippman
verscheen voor de televisie. Hij stelde
voor in 1968 Nelson Rockefeller, gouver
neur van de staat New York, tot presi
dent te kiezen, om de Verenigde Staten
uit de puinhopen te redden. „Als Lyndon
„Astublieft, meneer, uw
pernod, o pardon, meneer,
even uw tafeltje afvegen. Zo.
Astublieft, meneer. Stil van
daag? O, het is hier altijd stil,
meneer. Soms komen er niet
meer dan vijf klanten op een
dag. Behalve in het volle toe
ristenseizoen natuurlijk, daar
moeten we het van hebben,
al worden we er niet rijk van.
Rijk? O, nee. Een schrale
boterham, meneer, want de
baas is ook niet scheutig.
Maar we blijven ervan in
leven, meneer, wat wil een
mens nog méér? In het toe
ristenseizoen? Ja, dan is het
soms erg gezellig hier. Ze ko
men allemaal op het kasteel
af, natuurlijk. Nou, nog geen
tien minuten hier vandaan,
aan de rivier. Kasteel Amère
heet het, prachtig gerestau
reerd en onderhouden, met
kantélen en torens en een ka
pel, o meneer, een kapel! Niet
dat ik erg kerks ben, hele
maal niet, maar ik weet het
mooie te waarderen. Mar
meren vloeren en gebeeld
houwde altaren en muur
schilderingen, allemaal uit de
elfde of twaalfde eeuw, geloof
ik. Wij komen er nooit, me
neer, maar de toeristen zijn er
gek op. Ik ben meer een een
voudige jongen van de vlakte,
meneer, en met vlakte bedoel
ik de streek hier, de dorpjes,
de akkers, dat hele boeren-
gedoe hier in de buurt, maar
ik heb de pest aan werken op
het land sinds nou ja.
Vroeger werkte ik op het
land, ik ging bij de boeren
werken in de drukke tijd,
ploegen en hooien en rooien
en alles wat er te doen viel,
het was een beste tijd, me
neer, maar er is heel wat ge
beurd intussen en ik laat me
niet meer zien bij die boeren.
Dat is geweest, dat is voorbij.
Ik blijf hier hangen en klant
jes bedienen en ik woon ach
ter de herberg in een houten
aanbouwtje en ik heb het best
naar mijn zin. Alleen dat ver
domde melden iedere maand,
dat breekt een mens zijn nek.
Nou, bij de politie. Of eigen
lijk niet bij de politie, de pre
fectuur heeft een afdeling die
de nazorg doet, weet u wel,
die toezicht houdt op de man
netjes die gezeten hebben. Ja,
ik draai er niet omheen, me
neer, ik heb gezeten, vier jaar
lang heb ik tegen de cemen
ten muren aan zitten kijken,
en waarom? Het was allemaal
een beetje ondoordacht, dat
geef ik toe, maar het was een
opwelling. We waren maar
eenvoudige jongens van de
vlakte en we dachten niet ge
noeg na over de dingen.
Op een dag kwam die ver
vloekte Brassière hier neer
strijken met zijn filmploeg.
Brassière heette een regisseur
maar hij was het niet als u
het mij vraagt, hij was een
regelrechte nul. Maar ieder
een keek tegen hem op en hij
commandeerde die hele troep
alsof het muilezels waren.
Benedette France, die kent u
wel, een pracht van een
vrouw en een actrice om van
te watertanden, en Philippe
Vanguard, nee, die kent u
niet, die is nooit bekend ge
worden behalve door nou
ja, ik zal u precies vertellen
wat er gebeurd is. Ze kwamen
op kasteel Amère af omdat
het zo mooi geschikt was voor
hun film, ze wilden het ver
haal van een opera verfilmen.
Misschien hebt u er wel eens
van gehoord, de opera Tosca.
Puccini? Ja, dat dacht ik wel,
iedereen zegt meteen Puccini.
Laat ik u vertellen dat het
verhaal van Tosca is bedacht
door een pure landgenoot van
me, Victorien Sardou, een
schrijver eerste klas, maar
Puccini heeft cr wat muziek
omheen gemaakt en is met de
eer gaan strijken. Maar goed,
het verhaal van Tosca kende
ik niet 'toen die filmploeg
hier met al die poeha kwam
neerstrijken, ik wist van
niets. Later neb ik gehoord
hoe het in elkaar zat, want
Brassière had mensen nodig
uit deze streek als figuranten
en we werden er compleet
gek van, wij jongens vochten
om een rolletje in die film en
we lieten ons werk ervoor in
de steek. Antoine en ik, we
werkten allebei bij de oogst
toen we het hoorden en we
lieten onze hooivorken vallen
om bij die verdomde Bras
sière te gaan bedelen. An
toine en ik werden aange-
nomen, we moesten met nog
een paar van die boerenlum-
mels in het vuurpeloton. We
kregen prachtige middel
eeuwse soldatenpakjes aan en
ouderwetse musketten in de
hand en twintig franc voor
schot. Vijftig franc in totaal
voor ieder, dat was met
hooien niet te verdienen en
dan dat gedoe met die film,
we waren trots als pauwen
en iedereen in het dorp kreeg
ontzag voor ons. Weet u hoe
dat ging in dat verhaal over
Floria Tosca? O, juist, maar
misschien kan ik u nog een
kleinigheidje vertellen dat u
niet weet, ik heb er met mijn
neus bovenop gezeten, ziet u,
van A tot Z heb ik Tosca zien
vrijen met haar Mario en dan
aldoor die politieman Scarpia
achter haar rokken, een glui
perd van een vent was dat,
maar een ras-acteur, dat moet
ik zeggen.
Mario werd gevangen ge
nomen in de kapel, waar hij
bezig was met schilderen, en
er zat in die kapel een spion
verborgen waar hij van wist.
De politiechef Scarpia nam
Mario gevangen om die spion
in zijn vingers te krijgen,
maar Mario hield zijn mond
dicht. En Tosca was razend
verliefd op die Mario, ze had
alles voor hem over en ze wil
de alles doen om hem vrij te
krijgen. Ze wilde er zelfs voor
met die Scarpia naar bed en
Scarpia zei niet nee. Maar hij
beloofde haar dat hij Mario
zou vrijlaten na de schijn-
executie. En nou komt het,
meneer, die Brassière zat
uren en uren te leuteren met
Vanguard die Mario speelde,
om hem aan het verstand te
brengen dat het geen schijn-
executie was maar een echte.
De moeilijkheid, zei Brassière,
was dat Tosca en dus ook net
publiek moest denken dat het
een schijn-executie was, ter
wijl het een echte was. En de
allergrootste moeilijkheid was
dat Vanguard ofwel Mario
volgens hem niet op de goeie
manier doodviel. Die arme
kerel viel per dag twintig
keer dood en twintig keer
was het volgens Brassière
fout. omdat iedereen kon zien
dat hij niet echt doodviel, ter
wijl hij wel echt dood moest
vallen omdat de schijn-execu
tie een echte executie was, be
grijpt u wel? En wij twintig
keer per dag met die ellen
dige musketten in de aanslag
in die vervloekte soldaten
pakken met blikken helmen
op en dat allemaal voor die
vijftig francs. Dagen achter
een viel Vanguard twintig
keer per dag dood en Bras
sière maar vloeken. Antoine
en ik hadden spijt als haren
op ons hoofd en we kregen
ieder uur méér de pest aan die
ellendeling van een Brassière,
vooral omdat we vonden dat
Vanguard het prima deed. Hij
viel heel handig dood op een
manier, waardoor iedereen
die er niet van wist dacht dat
ie dood was terwijl iedereen
die dacht dat het maar schijn
was ook nog tevreden kon
zijn. Kon het beter? Maar
Brassière liet ons 's avonds
om vijf uur opdonderen met
de mededeling dat we 's mor
gens om negen uur weer pre
sent moesten zijn, en dat
duurde veertien dagen, want
tussendoor moesten we ook
nog de kapel in- en uitlopen
om naar de verborgen spion
te zoeken. Er is voor een leek
geen touw aan vast te knopen,
omdat ze alle scènes door el
kaar opnemen en later op een
heel andere manier aan el
kaar plakken. Maar de andere
scènes waren na drie, vier
keer goed, alleen die doodval-
scène kostte ons zowat de hele
oogsttijd en dat voor die ar
moedige vijftig francs.
Eindelijk hadden Antoine
en ik er genoeg van en we
spraken af dat we Brassière
de volgende dag in zijn ge
zicht zouden zeggen wat we
van hem dachten. Dat was
trouwens eerder gezegd dan
gedaan, want die Brassière
was een enorme bullebak en
een boom van een kerel,
waar iedereen bang voor was.
Maar Antoine is voor niemand
bang. Ik kneep hem wel een
beetje toen we de volgende
morgen naar het kasteel gin
gen, maar Antoine zei dat we
nergens bang voor hoefden te
zijn. Hij zou Brassière voor
iedereen in zijn hemd zetten,
zei hij, en ik moet zeggen dat
hij het deed ook. Ik had al
leen liever gehad dat hij het
op een andere manier gedaan
had.
We stelden ons op aan
wijzingen van Brassière op
voor de executie-scène, Bras
sière was onbeschofter dan
ooit en ik wilde maar dat ik
thuis gebleven was. Maar An
toine keek me telkens zege
vierend aan en ik kende hem
goed genoeg om te weten dat
hij zeker van zijn zaak was.
Onze musketter knalden en
Vanguard viel dood op een
manier die niemand hem ver
beterd zou hebben. Maar
Brassière smeet zijn paperas
sen tegen de grond en riep
dat er geen snars van deugde,
dat het over moest, dat hij er
genoeg van kreeg met prut
sers te werken enzovoort.
Toen deed Antoine een stap
naar voren en zei Brassière
ronduit in zijn gezicht: me
neer Brassière, bent een
prutser. Die man is doodge
vallen op een manier die niet
beter zou kunnen, maar u
weet niet wat goed doodval
len is. Wat krijgen we nou,
riep Brassière en hij werd
paars van woede. Moet ik me
de les laten lézen door een
boerenpummel die niet eens
lezen en schrijven kan? Dat
kan wel zijn, zei Antoine, wij
zijn maar eenvoudige jongens
van de vlakte, maar wij we
ten wat doodvallen is. U bent
een nul, en het bewijs ligt
daar.
We keken naar Vanguard
en we zagen dat hij in een
grote bloedplas lag. Antoine
had de musketten van hem
zelf en van mij met scherp
geladen, hij had verstand van
die dingen want hij was de
zoon van een stroper. Van
guard was zo dood als iemand
maar dood kan zijn. En Bras
sière stond in zijn hemd".
„Antoine kreeg zes jaar en
ik vier, we waren niet hele
maal toerekenbaar, zeiden ze
in de rechtzaal. Ik moet toe
geven dat het een beetje on
doordacht was. Nog een per
nod, meneer? Tot uw dienst,
meneer. Ja, ondoordacht noem
ik dat. Primitief, zeiden ze in
de rechtzaal. Maar onze vijf
tig francs hebben we nooit
gekregen".
Johnson wordt herkozen", zei hij, „weet
ik niet wat er gaat gebeuren. Ik geloof
werkelijk, dat het land dan in een zeer
gevaarlijke positie geraakt. Ik maak mij
grotere zorgen over de toestand van het
land dan ooit tevoren. Niet omdat ik
bang ben voor een kernoorlog. Ik geloof
niet, dat het zover zal komen, maar ik
zie de ontbinding van de hoop, het ge
loof, de wilskracht en de moraal."
Op de vraag of hij een uitweg zag,
antwoordde Lippman bevestigend. „Ja",
zei hij. „Er moet een nieuwe orkestleider
komen, die ervoor zorgt dat plotseling
weer in de maat gespeeld wordt. Dat is,
wat ons land nodig heeft." Hij zei, dat
Rockefeller de man was, die het orkest
weer leiding zou kunnen geven.
Lippman zei het eens te zijn met oud
president Eisenhower, dat Ho Tsji Minh
nu president van een verenigd, commu
nistisch Vietnam zou zijn geweest als de
VS niet tussenbeide gekomen waren. Maar
hij verwacht dat Ho zich tegen Chinese
expansie verzet zou hebben en niet anti-
Amerikaans zou zijn geweest. Als de
Verenigde Staten buiten Vietnam zouden
zijn gebleven zou dit de Russisch-Ame-
rikaanse betrekkingen verbeterd hebben
en zou het Amerikaanse prestige in de
wereld veel groter zijn geweest. „Een
communistische Vietnam is de enige soort
staat die in Vietnam kan bestaan", aldus
Lippman.
ADVERTENTIE
tf
Het persbureau Nieuw China zegt dat
Groot-Brittannië in zijn geloof de fi
nanciële moeilijkheden door devaluatie
te kunnen oplossen „alleen maar gif
drinkt om zijn dorst te lessen". De de
valuatie zal beproevingen brengen voor
het Britse volk. De regering van Wil
son hoopt de export te bevorderen en
de Britse internationale betalingspositie
te verbeteren en hiermee de sterling-
crisis op te lossenmaar dit is alleen
maar gif drinken om de dorst te les
sen. Zelfs de kranten en spreekbuizen
van het Britse monopoliekapitaal heb
ben voorspeld dat de devaluatie de
chronische ziekte van de Britse econo
mie niet kan genezen, aldus Nieuw
China.
ADVERTENTIE
U vindt bij ons een mooie collectie
en
zoals armbanden, broches, colliers,
manchetknopen enz.
Grote Houtstraat 165 - Tel. 023-12136
DELFT. De 59-jarige weduwe me
vrouw J. van Galenvan Eek is
in haar woning in Delft levenloos aan
getroffen Een onderzoek heeft uitgewe
zen dat ze is overleden aan de gevolgen
van kolendampvergiftiging.
