THAI, ASS A
w
AMRO-LENING
PANDA EN DE POLYDINGUS
f:
ngestipt
POLLE, PELEI EN PINGO
K,
:.r
(als u in 24 maanden zou aflossen).
Genoegdoening
voor blinde
Verse
champignons
lekker!
Proces in Moskou
uitgesteld
Verse
champignons
lekker!
Bobby's straks
zonder helm
1
"sa
DINSDAG 12 DECEMBER 1967
fiéö ó<?r*»rónkiel«f»f rétwin d'vór V; V'v A:'
x.,a. •-
JAN DE HARTOO
'O
ft
T
s;
L ,4., -
TA
Als U op korte termijn 2.500,nodig
hebt, maar niet weet waar U die zo gauw
vandaan moet halen, hebben wij een voor
stel: leen ze van de AMRO Bank. U be
taalt ons terug in bijvoorbeeld 24 maan
delijkse termijnen van ƒ118,37. Rekent
U nu even mee: 24 X 118,37
2.840,88. In die twee jaar betaalt U dus
340,88 aan financieringskosten, waarin
begrepen rente alsmede vergoeding voor
administratiekosten en overlijdensrisico.
Dat is gemiddeld iets meer dan 14 gulden
in de maand.
Waarom komt U niet eens langs bij de
Amsterdam-Rotterdam Bank in Uw
buurt? (Bellen of schrijven kan natuurlijk
ook). Dan vertellen wij U alles over de
bedragen die U kunt lenen en het aantal
termijnen waarin U kunt terugbetalen.
Over de gemakkelijke manier van terug
betalen. Over het feit dat bij overlijden
het nog niet terugbetaalde gedeelte van de
AMRO-Lening wordt kwijtgescholden.
Voordat we het vergeten: de AMRO-
Lening-folder ligt voor U klaar.
EEN SERVICE VAN DE AMSTERDAM-ROTTERDAM BANK
Aanklacht van „Life"
Bessenjenever
Haal Henkes in huis
Kees Stip
1
15)
Het was een krant, Les Annales, van
de vijftiende september 1918, Er
stond een tekening op van een dikke
soldaat, die de hand kuste van een
verlegen meisje in een fabrieksuni-
form. Er onder stond: De granaat-
draaister: aan haar verminkte han
den dankt hij de victorie. Het was
merkwaardig hoe grappig die teke
ning nu leek.
Wij keken nog een beetje rond in
de hutten. In de kapiteinshut vonden
wij een foto van de bemanning, aan
de muur geschroefd in een teakhou
ten lijst. Haar officieren leken erg
jong. De kapitein, die trots in hun
midden zat, kon niet ouder dan vijf
entwintig geweest zijn. Ik zei dat zij
er erg jong uitzagen en hij zei dat
al de bemanningen van de laatste
grote zeilschepen jongens waren ge
weest. Uitstekende zeelui, zei hij,
jammer dat zij nergens anders meer
voor gedeugd hadden nadat hun sche
pen waren opgelegd. Omdat hij er
meer van scheen te weten vroeg ik
hem wat er met hen gebeurd was,
en hij antwoordde met een schouder
ophalen: „God mag het weten".
Toen wij de werf overstaken met
onze lantaarn kwam de oude nacht
waker zijn hokje uit, blaffend als een
hond. Hij wilde weten waar wij die
lantaarn hadden, en toen de stuurman
zei dat hij die aan boord van het
schip had gevonden, rukte de oude
man haar uit zijn hand en zei: „Weet
ge niet dat er mogen een verkoping
is? Dat alles op een lijst is opge
schreven? Als die lamp vermist
wordt moet ik haar uit mijn eigen
zak betalen. Wat hebben jullie nog
meer gestolen?" Wij antwoordden:
„Niets", maar hij wilde ons niet ge
loven. Hij doorzocht onze zakken, ter
wijl het licht van de lantaarn in de
mist zwaaide en onze schaduwen vie
len en opstonden. De stuurman gaf
hem een bankbiljet dat hij in het licht
van de lantaarn bekeek voor hij het
in zijn zak stak. Ik zag dat het een
biljet was van duizend franken. Hij
moest een hoop geld verdiend hebben
daar in het zuiden van Frankrijk.
Wij dronken onze borrel in een ca
fé aan de kade. Een pianola tingel
de Duitse deuntjes en een paar Las
karen speelden biljart in platte wol
ken van laaghangende sigarenrook,
waar het licht van de lampen kegels
in sneed. Hij zei dik al^.jk.rooit -om
een baantje' Verlegen zp'u zitten ik al
leen maar-^iaar Marsel^fif-hóéfte te
komen, hotel Atlantic, en vragen
naar Maurice. Ik zei dat ik erover
zou denken en hij ging er niet over
door. Hij zei alleen maar: „Ik zou
het doen als ik jou was. Er zijn niet
veel baantjes voor mensen zoals wij.
Ik kan het weten, want ik heb ze al
lemaal geprobeerd. Toen dronk hij
zijn glas leeg en zei: „Nou, ik moet
eens opstappen. Er zit een vrouw op
me te wachten". Ik vroeg hem be
leefd wie zij was en hij antwoordde
met zijn wrange glimlach: „Zij heet
Thalassa, de vrouw van mijn leven".
Hij stond al overeind, klaar om weg
te gaan, toen hij vroeg: „Heb je de
jouwe nog gezien, daar in Schot
land?"
Ik zei: „Nee, ze is getrouwd. Ze
woont in Warschau".
Hij klopte mij op de schouder, zei
„Schipper", en ging weg.
Nadat hij vertrokken was zat ik
nog een tijdje naar de Laskaren te
kijken, naar de pianola te luisteren
en Geuse bier te drinken. Ik dacht
over de stuurman. Hij was me niet
bevallen. Ik had het gevoel dat hij
bezig was naar de haaien te gaan.
en dat ik ook naar de haaien zou
gaan als ik ooit het punt zou berei
ken waarop ik geen andere uitweg
meer zou zien dan naar Marseille te
gaan en naar Maurice te vragen. Ik
voelde me niet neerslachtig, ik voel
de me onverschillig, met ergens een
spoor van ongerustheid, alsof er
krachten in mijn leven aan het werk
waren die ik niet kende.
Het Geuse bier smaakte slecht maar
had een plezierige uitwerking. Het
bracht een soort objectiviteit teweeg,
een gevoel alsof niets mij zou kun
nen deren. Na nog een paar glazen
groeide dat gevoel tot een jongens
achtige behoefte om de krachten die
in mijn leven aan het werk waren
uit te dagen, mezelf bloot te stellen
aan iets gevaarlijks, alleen maar om
te zien wat er gebeuren zou. Ik her
innerde mij dat de oude nachtwaker
over een verkoping gesproken had
die de volgende morgen zou plaats-
Vinden. Ik besloot erheen te gaan,
alleen maar om het schip nog een
keer te zien bij vol daglicht, niette
genstaande de waarschuwing die de
stuurman mij gegeven had. Mis
schien kon ik nog iets kopen als sou-
venir.
Omdat ik geen speciaal hotel in
mijn hoofd had om naar toe te gaan
vroeg ik de waardin of zij misschien
kamers verhuurde Zij bracht mij
naar de vliering. Ik lag te luisteren
naar het verre getingel van de pia
nola en staarde door het dakvenster
naar het flakkeren van de neonlich
ten in de motregen tot ik in slaap
viel.
De volgende morgen ging ik terug
naar de werf en ik vroeg de nacht
waker hoe laat de verkoping zou be
ginnen. Hij was beleefder dan de
avond tevoren en zei dat deze vast
gesteld was op drie uur 'smiddags.
Ik dacht dat hij er een beetje ver
wonderd uitzag toen ik naar de vei
ling vroeg: 'smiddags begreep ik
waarom. Het was alleen maar een
veiling in naam; de makelaars moes
ten het onderling gearrangeerd heb
ben, zoals ik wel eens gehoord had
dat ..zij deden. Er was alleen maar
één mannetje, met een Amerikaanse
overjas, een bleek gezicht, een grote
neus"en ratachtige ogen, die de enige
koper bleek te zijn. Hij was verge
zeld van een Vlaamse reus met een
lijfwacht van twee paters met zeil
petten op, ik begreep dat dit de heer
Claessen was.
Ik bleek enige ongerustheid te
weeg te brengen toen ik zei dat ik
voor de verkoping gekomen was. De
heer Claessen keek vragend naar het
mannetje met de ratachtige ogen en
de patsers schuifelden discreet ach
ter mij, klaar om mij eruit te gooien.
Maar het mannetje wierp mij een
snelle blik toe en haalde zijn schou
ders op; dus werd ik stijlzwijgend op
genomen in de kleine stoet die over
het dek van het fregat en langs de
touwladder aan boord van het schip
afdaalde.
(Wordt vervolgd)
-~1?
ADVERTENTIE
•V-Av.U
L-.
V
1
- h
11 r.
,y, t.-.r,
jl, vr
tóv/,- a ytf
-!.'A
F k
ft
1.Af
i
r t 'v- v
V -J '9
ft Aft?
-
i .N-'V
•r,,
3f r
voor f.118,37
in de maand
LONDEN (Reuter) De Britse
spoorwegen hebben een blinde een be
drag van vier shilling en drie pence
teruggegeven, dat de man had moeten
betalen toen hij per vergissing in het
eersteklasrijtuig was gestapt met een
kaartje tweede klas
ADVERTENTIE
Gratis recepten bij uw groenteman.
COP. MAKTEN TOONDW
MOSKOU (Reuter). Een proces te
gen vier jonge Russische intellectuelen,
dat vandaag in Moskou zou beginnen, is
op het laatste moment voor circa een
week uitgesteld, zo hebben welingelichte
kringen meegedeeld. De vier verdachten
worden beschuldigd van samenstelling
van illegale publikaties die critiek bevat
ten op de Russische samenleving. Zij heb
ben elf maanden in voorarrest gezeten en
kunnen veroordeeld worden tot gevan
genisstraffen van zeven jaar. Het zijn
Alexander Ginsburg, Alexei Dobrovolsky,
Yoeri Galanskov en Vera Lasjkova.
NEW YORK (AP) Het Amerikaanse
tijdschrift „Life" heeft een aanklacht in
gediend tegen de schrijver, uitgever en
verspreider van het boek van Josiah
Thompson over de moord op wijlen pre
sident Kennedy, omdat zij films van de
schietpartij in Dallas zouden hebben ge
stolen, die door „Life" waren gekocht.
Volgens de aanklacht heeft Josiah
Thompson films gestolen, die door Abra
ham Zapruder waren gemaakt, toen
Thompson, de schrijver van „Zes secon
den in Dallas" bij „Life" werkte. „Life"
wil dat de verkoop van het boek wordt
stopgezet en eist schadevergoeding.
In het boek van Thompson zijn 49 houts
kooltekeningen naar de films gebruikt.
1 I
ADVERTENTIE
Gratis recepten bij uw groenteman.
ADVERTENTIE
Dan/c zij de ruimtevaart is het mo
gelijk geworden een rolstoel met de
ogen te besturen. De uitvinding was
eigenlijk bedoeld voor ruimtevaartui
gen waarin de versnellingskrachten de
bestuurder met zoveel nadruk tegen
de achterzitting zouden kunnen druk
ken dat hij de kracht niet zou hebben
de handrem aan te halen. Om dat te
voorkomen ontwierpen de geleerden
een apparatuur waarmee hij via een
infrarode straal de handgrepen en
voetpedalen met de oogbollen kan be
dienen. Het klinkt erg technisch, maar
ze lapten het hem. En toen ze het voor
elkaar hadden bleek het niet nodig te
zijn. Geheel belangeloos werd de uit
vinding toen afgestaan ten behoeve
van mensen die te slecht ter waren
om voor de ruimtevaart van belang
te zijn.
Dat de kunst van het besturen met
de ogen echter al oud is ervoer ik
toen ik. onlangs met mijn vrouw een
klein vakantiereisje naar Malaga
maakte. Uitgewuifd door stormvlagen
en regenslierten lagen wij vier uur
later op het strand van de Costa del
Sol en zagen de peseta in de zee zak
ken, een beeld waarin ik kostbare her
inneringen bewaar.
Toen we de volgende dag in de stad
gingen winkelen werd onze aandacht
beziggehouden door een echtpaar uit
ons reisgezelschap dat door mijn
vrouw de vorige avond al mevrouw
De Kat en meneer Muis was genoemd.
Een rake typering, want zij bekeek
hem voortdurend met een blik waarin
alleen maar twijfel te lezen was of
ze hem dadelijk zou opeten of hem tot
morgen bewaren. Herhaaldelijk ston
den ze, evenals wij trouwens, voor
etalages met schoenen te berekenen hoe
goedkoop die zouden zijn geweest als
de devaluatie een dag eerder had in
gezet. Zolang meneer Muis het hoofd
evenwijdig hield met dat van mevrouw
De Kat, gebeurde er niets, maar zodra
hij het, door spiegeling van de etalage
ruit gewaarschuwd, wilde omdraaien
om zich te vergewissen hoe zulke
schoenen door Spaanse meisjes werden
gedragen, scheen zij infrarode draad
jes aan de ogen te hebben waarmee
zij zijn hoofd aan de oren terugtrok.
Op een middag kwam zijn kans. Op
het strand vonden wij mevrouw De
Kat in een gebloemde zonnejurk ge
vangen onder de muizenval van een
rieten strandparasol en meneer Muis
nee, op het spek gebonden zou een on
voorstelbare vergroving zijn van de
toestand van toenadering waarin hij
binnen het oogbereik van een goud
bruin gebakken Spaanse rondtrippelde.
De infrarode draden schoten onder de
parasol tevoorschijn, maar uit de don
kere ogen van de Spaanse sprongen
twee dolken naar voren die de draad
jes doorsneden alsof het breiwol was.
Toen verrees zij in de houding die fla
mencodanseressen met flamingo's ge
meen hebben, schreed ngar de water
lijn en wierp meneer Muis een speels
handje Middellandse Zee tegen zijn te
grote zwembroeU. Mevrouw De Kat
stond krakend op en keerde man
vrouw, zon, zee en illusies de rose rug
toe.
Maar op de terugreis zaten ze weer
naast elkaar in het vliegtuig, zij meer
kat en hij meer muis dan ooit. De
draadjes werkten weer. Draadjes
Toen de stewardess voorbijkwam
hoorde ik duidelijk twee infrarode
kettingen rammelen.
Als commissie gelijk krijgt:
LONDEN (Reuter). De Britse politie
mannen zullen mogelijk binnenkort hun
vertrouwde helmen kwijtraken nu een
commissie van advies zich heeft uitge
sproken voor een nieuw uniform, dat ont
worpen is door koningin Elizabeths kle-
dingsontwerper Hardie Amies. De com
missie acht een pet zoals hoge politiebe
ambten die dragen in de meeste gevallen
praktischer.
19. Sir Mortimer keek het kleine ventje met de grote
voeten belangstellend na. „Herinner me er aan sprak
hij, „dat ik straks een notitie over hem maak in mijn
reisjournaal. Ik zal hem Polydingus noemen. Maar het is
nu eerst tijd voor het ontbijt. Ik zal de thee maken,
kook jij intussen de eieren?" „En dat mannetje dan?
riep Panda. „Wilt u hem zo maar bovenop die rots
piek laten zitten? Moeten we hem niet onze excuses
maken, dat we hem lieten schrikken? Hij denkt nog
steeds dat er een reus achter hem aanzit!" Maar de
ontdekkingsreiziger was te druk bezig met zijn theewa
ter, om naar zijn assistent te luisteren en daarom
wachtte deze laatste niet verder, maar begon aan de
gevaarlijke beklimming van het gesteente. „Ik heb een
over-ijverige helpermompelde Sir Mortimer die
na een tijdje de afwezigheid van Panda opmerkte. „Hij
kent de waarde van de thee-tijd nog niet.Jammer!
Anders zou hij best een goede ontdekkingsreiziger kun
nen worden!"
STOP EENS MET DE LVATERWAöEM
P0U.E Wit, WAT VAN ONS l
irvi-^p
IK MOET EEN REÜS
ACHTI6E 6R0N OP T
SPOOR ZIJN,,,
MAi> IK ES PROBERENOF IK OOK WATER
.V/ND?
IK VOEE 'AA
Al TREKKEN
IK DACHT Zó DAT HST Y IK STOP METEEN
wet, uuk zou zuN met het druk
ah je mij i/oor een te hebben, ik
etentje zou uitnodiger/ ga me kieden.
■Ai% je Her hier te
druk Heer,
MAAR IK DACHT DATJE
EH...VOOR DAVY KWAM.
OCH, WEtNEE
hij is écht
mijn me
Nier.
je bedoedt,.. datje
HIERHEEN KWAM...Al
LEEN OM MIJ re
MARCO
Sam Leff
S/HIIS/iuwi>
CD PI B
fc L
ft „F*.
1010. Al vele malen was Humstrum
langs deze zelfde helling gekomen, als hij
zijn poststukken ging wegbrengen op een
manier, die een postbode onwaardig is.
Maar ditmaal ging het toch iets anders.
Hoog stak zijn sledehond de neus in de
lucht, toen hij langs enkele struiken kwam
en het dier hield zo plotsling de vaart
in dat Knud bijna over hem heen naar
voren schoot.
„Heja, he ja", zei Humstrum gebelgd,
„wat is dat nou? Waarom ga je niet ver
der? Moet de zweep er soms over?"
Maar zelfs dat dreigement liet de slede
hond koud.
Het dier dat toch al niet teveel eten
kreeg, had onder de sneeuw een geur op
gesnoven, die zelfs een politiehond aan
het twijfelen kan brengen: de heerlijke
lucht van pittige kluiven. Rap groeven
de korte pootjes in de sneeuw.en met
een kwam uit de struiken de man tevoor
schijn, die op deze manier de slee had te
gengehouden. Brammet je Fok!
