Devaluatie wellicht rem
op Brits toeristenbezoek
PANDA EN DE POLYDINGUS
1
POLLE, PELLI EN PINGO
F
li
FANTA
ORANGE
«gestipt
K
m
rj
Ons vervolgverhaal
Een keer knijpen
wel voldoende?
Scheepvaartfusie
in de Ver. Staten
Tweede Russische
order voor
Chas Macintosh
Miljoeneniorder
voor Philips
DONDERDAG 28 DECEMBER 1967
6
Béu i>or«pro! rkel i jké
JAN UE HAKTCX
roman doof
poLie, zullen we je eens een
•zeemansliedje laten horen?
Mevrouw Stevenaart
Boomgaardstraat 90
Rotterdam
wint „Grenoble"
'n Dubbel feestelijk
begin van '68 voor u
mevrouw Stevenaart!
Coke, Fanta en Sprite
hebben gezorgd voor
'n fantastische jaar
wisseling. Proost op
de hoofdprijs! Waar
mee? Natuurlijk al
weer met Coke, Fanta
en Sprite,wat anders!
Geweldig lekker!
Kees Stip
B
R
A
M
M
E
T
J
E
F
O
K
:0/&
G
u o
o/§/o.
9 b
i
WWWV>-T"/VWWWVWV
S
3
27)
We dronken grote hoeveelheden
Vin Rosé en werden allemaal erg
vrolijk. De stuurman zat met rode
oren tussen twee kandelaars aan het
hoofd van de tafel en hield de hand
van een schoonheid van een meisje
vast, dat zich kennelijk verveelde
onder de lange verhalen die hij zat
te vertellen. Ik luisterde naar hem
met verbazing; hij vertelde over zijn
avonturen gedurende de oorlog en
vrijwel ieder woor ddat hij zei was
een leugen met een accent.
Na de maaltijd gingen wij naar
een dancing. Op onze weg erheen
vertelde de stuurman mij,
haastig en tamelijk onsamenhan
gend, wat ik zou moeten doen
aan boord van het schip.
Ik hoefde niet te duiken, ik
kon het proberen als ik wilde om mij
te amuseren, maar zij hadden geen
duiker nodig. De schoener waarmee
zij voeren was niet hun eigendom
maar behoorde aan de kapitein, die
oud en bijna blind was en een afgrij
selijke zeeman. Zij hadden mij be
stemd om een oogje op de navigatie
te houden en de kapitein te vervan
gen zonder dat hij het merkte. Ik
zei dat ik mijn best zou doen, maar
dat het mij een moeilijke opgave
leek. De kapiteins waar ik mee ge
varen had lieten zich niet vervan
gen, dat had ik aan Bakker gemerkt.
De dancing was een kelder, tate
rend van het meest naoorlogse
helse geluid dat ik ooit door
muziekinstrumenten had horen ma
ken. Er was een snerpende trom
pet die door mijn trommelvliezen
ging als een figuurzaag en een stel
donderende pauken die mij hart
kloppingen gaven. In de enkele vier
kante meters ruimte die tussen de
tafeltjes waren overgebleven werd
op een naoorlogse manier gedanst.
Mannen met jasjes met slippen
trachtten de armen van meisjes met
paardestaarten op hun hoofd uit het
lid te rukken, en slingerden haar
over hun schouders. Ik dacht dat ik
het hier niet zou kunnen uithouden,
want hetlawaai gaf mij een barsten
de hoofdpijn; maar na een tijdje
bleken de geluidsinjecties die de
trompet mij gaf een opwekkende
uitwerking te hebben en de whisky
vloeide overdadig. Ik raakte zo bo
ven mijn theewater, dat ik mij op
de dansvloer waagde met het Chi
nese meisje, maar de ruimte tussen
de tafeltjes was te klein voor de
wals. Ik hield een slachting onder
de jongens met de slippen, zwier-
rend als een bromtol, en eindigde
met een tafeltje vol glazen om te
stoten. Ik had hier groot succes mee
en er werd geapplaudisseerd; tranen
liepen langs de wangen van de stuur
man en ik hoorde hem zeggen :„0,
dat is nog niks. Wacht maar tot hij
goed op gang komt". Ik was toen te
dronken om mij er iets van aan te
trekken ,hij kon zoveel liegen als hij
wilde. Hij was een beste jongen.
Hoe en wanneer wij in het hotel
terugkwamen weet ik niet maar de
kamer gedroeg zich alsof er een zwa
re deining liep. Ik liet mij met een
zucht op het bed vallen en viel in
slaap. Ik werd wakker in een roze
morgen. Naast mij stond het Chinese
meisje met een kop koffie en een
croissant. Toen zij zag dat ik wak
ker was doopte zij de croissant voor
mij in, hetgeen nogal een geknoei
werd maar mij een luxueus oosters
gevoel gaf. „Goedemorgen", zei ik,
en ik probeerde de croissant te han
teren. Ik ontdekte dat ik hem op de
manier van een haring moest eten,
met mijn hoofd achterover. Toen her
innerde ik mij plotseling met schrik
dat wij die morgén om vijf uur had
den moeten varen. Ik zei dit en zij
lachte. „Beste vriend, je bent nu in
het zuiden van Frankrijk. Als de
mensen hier zeggen dat zij om vijf
uur 's ochtends varen, mag je van
geluk spreken als ze om vijf uur
's middags aan boord zijn". Ik dacht
hoe lief zij zou zijn en hoe aardig
ik haar zou vinden als haar ogen niet
zo zwart waren geweest.
Ik kon niets in hen zien, alleen
maar twee zwarte cirkeltjes ter groot
te van een cent .Haar oren bevielen
mij, ze waren fijn en fragiel niette
genstaande hun afmetingen. „Vertel
eens wat van het schip", zei ik. „Wat
zijn het eigenlijk voor jongens?"
„O, ze zijn erg geschikt", antwoord
de ze, maar het zijn allemaal leuge
naars. Niet in de morele zin van het
woord maar zij leven volkomen in
hun fantasie. Het duiken naar auto
banden waar zij zo over opsnijden
is al lang geen winstgevende zaak
meer. De meeste zijn nu opgevist en
de kwaliteit is slecht omdat ze te
lang in het water hebben gelegen. Ei
genlijk doen zij niet anders dan ge
woon maar een beetje rondvaren met
die oude schoener, en hoewel ze zo
af en toe eens een band meebrengen
is hun hoofdbezigheid alleen maar
diepzeejagn".
„Maar waar leven ze dan van?
vroeg ik. „Je kunt me niet wijsmaken
dat Maurice dit allemaal betalen kan
met de opbrengst van jagen alleen".
„Nee", zei ze. Ze hebben twee bron
nen van inkomsten. De een is Ber
nard die geld heeft maa rdat is nu
zo goed als op; de andere is het ca
sino in Cannes. Maurice kwam eer
gisteren niet van het schip; hij kwam
uit Cannes waar hij dertigduizend
franken gewonnen had".
Ik had dit niet verwacht en ik hoop
te dat zij overdreef want ofschoon
ik geen bezwaar had tegen het ban
den vissen voelde ik er weinig voor
deel uit te gaan maken van een
troepje jongens die met een oude
schuit op de Middellandse Zee aan het
spelevaren waren. Toen vroeg ik mij
af waarom eigenlijk. Per slot van re
kening was het idee van de spelende
jongens veel gezonder dan die ban
dengeschiedenis. Het was de eerste
keer dat ik mij bewust werd van een
heimelijke behoefte om stoer en man
nelijk te schijnen. Het kwam als een
verrassing, wat mij hoofdzakelijk ver
ontrustte was die heimelijke wens om
mannelijk te zijn een reden moest
hebben. Ergens in mijn onderbewust
zijn lag een donkere, onplezierige
waarheid. Maar ik brak er mij die
morgen niet verder het hoofd over.
„Ik mag ze graag", zei ze, „maar
eigenlijk zijn ze nogal zielig. Dat on-
derwatergedoe is een verdovingsmid
del. Wanneer een man eenmaal on
der water gaat jagen, schijnt het een
soort vat op hem te krijgen. Hij is
niet lange in iets anders geïnteres
seerd, hij raakt er aan verslaafd en
(Wordt vervolgd)
DEN HAAG. De zeepfabrikanten
zijn weer in gebreke gebleven kwali
teitsinformatie te geven over gecon
centreerde afwasmiddelen", aldus het
Consumenten Contact Orgaan (CCO)
in een deze week verschenen prijs
vergelijking. Drie jaar geleden had het
CCO ook al gevraagd om een opgave
van de waskracht van de verschillende
merken.
Het CCO betreurt het ten zeerste,
dat de zeepfabrikanten nog steeds geen
norm hebben opgesteld, omdat prijs
vergelijking alleen zin heeft als de
kwaliteit kan worden beoordeeld. Een
beoordeling van de prijs heeft zin, om
dat de prijsverschillen in de afwas-
middelensector zeer groot is, te weten
van ƒ1.05 tot ƒ3.65 per 1000 gram.
„Een keer knijpen is voldoende",
zeggen de zeepfabrikanten, het is ech
ter de vraag hoe lang en hoe hard",
aldus het CCO.
SAN FRANCISCO (AP) De Ameri
kaanse maritieme commissie heeft de fu
sie goedgekeurd van de American Presi
dent Lines, Pacific Far East Line en de
American Mail Line, waartegen het Ame
rikaanse departement van justitie zich
had verzet. De gefusioneerde firma zou
groter zijn dan Lykes, U.S. Lines of de
American Export-Isbrandtsen Lines, die
op het ogenblik in die volgorde de groot
ste Amerikaanse rederijen zijn.
De maatschappijen betrokken bij de fu
sie beschikken over 52 schepen, hebben er
11 besteld en zijn van plan nog drie a
vijf nieuwbouworders te plaatsen. Hun
jaarlijkse inkomsten worden geschat op
150 miljoen dollar.
DEN HAAG In toeristische kringen
maakt men zich zorgen over de gevolgen
welke de devaluatie van het Pond Ster
ling op het bezoek van Engelsen aan het
buitenland. De reisdeviezenbeperking tot
50 pond per persoon per jaar had in het
afgelopen seizoen reeds een nadelige in
vloed op dit bezoek. Men vreest, dat de
waardevermindering van het Pond Ster
ling het Britse toerisme naar niet-gedeva-
lueerde landen in 1968 nog verder zal
doen dalen.
Om dit zoveel mogelijk te voorkomen
zijn onder andere in Italië, Frankrijk, Bel
gië, Griekenland en Noord-Afrika al prijs-
'verlagende maatregelen voor Engelse toe
risten in het vooruitzicht gesteld.
Ook de provinciale VVV's van Limburg
en Gelderland hebben het initiatief geno
men om het de Engelsen met hun be
perkte resideviezentoewijzing mogelijk te
maken toch een goede vakantie te houden.
Er zullen speciale reizen naar Valkenburg
en Arnhem en de Rijnvallei worden aan
geboden, welke ook een aantal excursies
omvatten en waarvan de totale kosten
ruim binnen de 50 pond blijven.
Bij de Algemene Nederlandse Vereni
ging voor Vreemdelingenverkeer heeft
men van deze Nederlandse initiatieven
met belangstelling kennis genomen. De
directeur van deze nationale organisatie
voor de bevordering van het toerisme, de
heer J. A. Risseeuw, is van mening, dat
ook elders in ons land wat moet worden
gedaan om Nederland een zo groot mo
gelijk aandeel in de Britse toeristenmarkt
te laten behouden.
31. Het is maar goed dat ik je heb gevonden!" sprak
Pietro Explori tot Panda, terwijl ze Lydingus in wan
delden. „Ik vind het altijd vervelend, om alleen te
ontdekkingsreizen. Ik heb graag iemand bij me, om te
beschermen als er gevaar dreigt." „Dan weet ik wel
iemand, die graag beschermd wil worden", zei Panda.
„Hij wordt Polydingus genoemd, en hij is heel bang!
Dat komt omdat hij zo klein is. Maar hij heeft heel
grote voeten." „Grote voetenherhaalde de an
der. „Dat herinnert me aan de keer, dat ik de Grote
Sneeuwman in een vuistgevecht op de knieën dwong.
Mama mia; dat was nog eens een strijd! IkDe
rest van zijn woorden sslikte hij haastig in. Met uit
puilende ogen staarde hij naar een voetafdruk van de
Polydingus, die duidelijk zichtbaar was. „Sappriamen-
teprevelde hij verblekend. „Een monsterstap!
Help!"
•JA, WANNEER JULLIE MIJ BELOVEN
DAT HET ECHT
ZACHTJES IS OJA, WIJ SPELEN
HET ZACHTSTE LIED
DAT ER ISly
JE HEBT6EEN IDEE, HOE STIL HET
HIER WORDT WANNEER WIJ KLAAR
ZIJN
De Engelsen waren in 1966 na de Duit
sers onze beste toeristische klanten
(768.000 overnachtingen). Totaal brachten
zij voor meer dan 100 miljoen gulden aan
reisdeviezen binnen.
De ANVV heeft de laatste jaren een in
tensieve propaganda in Engeland gevoerd.
Nederland is als vakantieland bij de En-
Miss Joanne Gale, een Loudens mo
del, was kennelijk van mening dat
het opvallën haar niet zo goed meer
af ging. Het wordt dan ook een toer
met minder aan meer op te vallen.
Er is teveel concurrentie. Vandaar
een krokodilletje aan een riempje
als ze winkelt in Margate. Georgie,
zo heet het reptiel, verblijft thuis
in een aquarium-naar-maat.
gelsen sterk in populariteit gestegen. Als
Nederland het voorbeeld van het buiten
land niet volgt door op grote schaal spe
ciaal voor Britten voordelige vakantieaan
biedingen te doen, zal het effect van deze
propaganda voor een belangrijk deel ver
loren gaan.
ADVERTENTIE
63-19
VRUCHTENLIMONADE
Drie ogen zullen u, naar ik vrees,
in de komende dagen blijven achter
volgen, zelfs wanneer u de winnende
foto's van World Press Photo 1967, die
in het congrescentrum in Den Haag
ter bezichtiging hangen, alleen maar
in de krant hebt gezien. Het oog op de
foto die de meeste ogen heeft gegooid
is dat van een tankschutter die, ergens
op „Route 13" bij Saigon door het
vizier van zijn 99 mm-kanon kijkt. Uit
de foto zelf blijkt op geen enkele wijze
dat deze niet op de Leusderhei kan
zijn gemaakt, maar wij geloven on
middellijk dat de Amerikaanse strijd
krachten zich niet zo'n grote omweg
hebben willen veroorloven, zogoed als
we er ook niet aan twijfelen dat die
99 millimeter het resultaat zijn van
nauwkeurige berekeningen door des
kundigen, die zich niet door prestige
overwegingen hebben laten beïnvloe
den de 100 millimeter vol te maken.
Het gezicht van de schutter is vuil
en bezweet en zijn linkeroog licht wit
op door een lichtstraal uit het vizier
waardoor wij de indruk krijgen samen
met hem oog in oog te staan met het
gevaar daarbuiten. In werkelijkheid
was het gevaar zo vriendelijk de fo
tograaf Co Rentmeester twee uur de
tijd te gunnen om het beeld zo op te
bouwen als hij dat in zijn verbeelding
voor zich zag. Van al die inspanning
is alleen de indruk overgebleven van
een oog, wakend over de veiligheid
van de wereldAls foto, in kleuren
nog wel, is dit dan ook zeker een ar
tistieke prestatie van de eerste orde.
Enigszins bevreemdend is het daar
om dat tot de meest artistieke foto
van de tentoonstelling een foto van
Gerard Klijn is benoemd waarbij het
woord artistiek kletterend uit de let
terkast van ons vocabulaire op de
vloer valt. Tussen twee horizontale ba
nen van iets onduidelijks doemt een
kindergezichtje op met twee ongelofe
lijk grote donkere ogen, waarin alle
ontbering en verdriet in wanhoop en
wantrouwen zijn omgeslagen. „Ander
half jaar oud, anderhalf jaar honger",
heet de foto. maar die ogen zijn dui
zend jaar oud en hebben het allemaal
al gezien en geloven er niet meer in.
Sommige aapjes hebben zulke grote
ogen in zulke kleine gezichtjes. Maar
dit is een kind uit India. Niemand kan
in die ogen kijken en nog beweren dat
daar geen honger wordt geleden.
Ik weet niet of er met deze foto's
wisselbekers gewonnen kunnen wor
den, maar als dat zo is zou ik ze wisse
len tegen bekertjes melk. Hoe wij die
bij dat kind krijgen is een andere
kwestie, evenals de vraag hoe we dat
andere oog dat achter het vizier over
onze veiligheid en over onze welvaart
waakt, kunnen laten waken over de
zijne. Kunnen wij dat? Willen wij dat?
Ik ben bang dat ik op deze vragen het
antwoord weet. Maar dat geef ik u lie
ver onder vier ogen.
STEIN Het is de directie van Con
fectie Ateliers „Chas Macintosh" nv ge
lukt wederom een grote Russische con-
fectie-order te verkrijgen, te weten in de
artikelen costuums, winterjassen en nylon
jackets. De Russische instanties waren
zeer tevreden over de totale verzorging
van de eerste grote order.
HILVERSUM Philips' Telecommuni
catie Industrie heeft een contract gete
kend met het Indonesische ministerie van
maritieme communicatie voor de levering
van twee complete radio-kuststations. De
levering zal in 1968 geschieden; de te le
veren apparatuur vertegenwoordigt een
waarde van circa 3 miljoen.
Kmc,?, MAKKER.„PAT
KAN WED EEN UURTJE MCH
TEN. IK HEB PAM BEtOOED
DAT INE MET TN AU EN
ZOUDEN BAAN
IK BEN DRUK, MARCO
DEZE BOOT MOET
M0R6EN l/AARKtAAR
2NNI
VRIEND
WE WACHTEN OP
JU til E op DE DAVY
J,
eet fCEUY OP, DAVY.
DAN 6AAN MET MET
21 JA) VIEREN SPEtE
VARENOPDEDAVYJ.
JE VRAA6T
EROM i
t l s&mLeff
AÉWlU IAIK5
PIB
F,
v- P
V4*'.1022
1022. De geweldige stem van dienaar
Dzjinn vulde de gehele ruimte en ketste
galmend van de wanden terug.
„Duizend jaar sliep ik", zei hij dreu
nend. „Nu mag ik weer helpen. Mijn han
den jeuken. Wat mag ik doen? Bergen
verzetten? Schoenen poetsen? Huizen bou
wen?"
„Daar moeten we eerst goed over na
denken", zei Bram voorzichtig.
„Maar ik heb maar één meester", zei
Dzjinn en hij wees op Tutu. „Ik luister al
leen naar zijn bevelen".
Tutu giechelde in zijn snavel.
„Ik meesterrrr! Grrrappig!"
In zijn kleine kopje speelden duizenden
wensen. Het duizelde hem als hij aan al
die mogelijkheden dacht.
„Alles worrrdt verrrrvuld grrrote
grrrutten", zei hij krassend en met
een brak een nieuwe bui los, ditmaal van
keiharde, voedzame grutten van een zeer
groot formaat!
