Voor twee miljoen
slaven ook in 1968
geen sprankje hoop
Oudjaars - Erbij
MORGEN ZOU IK VOOR Uf VOOR HONDERD GULDEN ÜN SLAAF KUNNEN KOPEN. HIT
ZOU ECHTER HITS UITMAKEN, WANT VOOR IEDERE VRIJGEKOCHTE SLAAF WORDT
WEER SN ANDERE GEROOFD.
Wrakken
Pakje sigaretten
Als een vlieg
If
Er wordt niet
meer gead
verteerd met
menselijke
rl.
koopwaar, zo
o.
als vroeger,
maar de sla
venhandel
woekert
1
voort.
A SALOMONS Maandag den Oden
deierop Vendu verkoopeneen
familie Slagen, beetaaude oil de -Slavin
Frahciiia met hare Kinderen Accuse
Aktjs, Doea, HPai*e,
en Abri aar, waaronder geschikte Wasch»
meidenMmsmlk en Yoeiebemjt, aan*
.komende den Heer C. LLÖJSA&ONS.
VN-rapporteur
Geldgebrek
A
De Imam van Jemen (foto
links) houdt nog steeds slaven
zoals de twee negers (links
en midden boven) van zijn
lijfwacht.
(Van een onzer redacteuren)
DE ZEVENJARIGE Aouicha
Mouissa werd op 1 oktober 1963
om elf uur 's morgens ontvoerd,
vlak buiten de lagere school in
Tindouf in Algerije. Doordat haar
Franse onderwijzer André Chalard
zeer tot ongenoegen van de Alge
rijnse autoriteiten, die hem dan ook
later het land uitwezen, zelf op
onderzoek uitging en zijn resul
taten wereldkundig maakte bleek
dat Aouicha over de grens met
Mauretanië was gebracht en ver
kocht aan de rijke landeigenaar Ro
Guibi Sahhib Bouali Ould Enba-
rek. Van diverse zijden werd druk
uitgeoefend op de regering van
Mauretanië om Aouitha terug te
sturen. Alle verzoeken bleven on
beantwoord. Mauretanië telt naar
alle waarschijnlijkheid nog twin
tig tot dertigduizend slaven.
Een Engelse vrouw (de naam
blijft ongenoemd: haar man werkt
nog in de Libanon) werd in Noord-
Libanon voor honderd gulden een
tienjarig meisje aangeboden dat
voor dit bedrag tien jaar voor haar
zou kunnen werken. De Engelse
vrouw kreeg de indruk dat dit geen
ongewone gang van zaken was
onder de armen in dit gedeelte van
Libanon.
IN DE JONGE Afrikaans staat Ka
meroen heeft een provinciale macht
hebber, De Lamido, enige duizenden
slaven tot zijn beschikking. De man
nelijke slaven in Rei Bouba werken
van zonsopgang tot zonsondergang met
vijftien minuten rust per dag. Alleen
na en voor het werk is er tijd voor
een schamele maaltijd. De vrouwen
verblijven in een harem voor andere
doeleinden.
De autoriteiten in Pakistan ontdek
ten begin van dit jaar verschillende
slavenkampen waar minderjarige jon
gens door gewapende bewakers wer
den gedwongen zware werkzaamheden
te verrichten zonder enige betaling.
Zij moesten ongeveer achttien uur per
dag werken. Zeker drie jongens wer
den doodgeslagen (dat is veel, in aan
merking genomen dat de slaveneige-
naar zijn eigen bezit, en dus geld,
doodt) omdat ze poogen te ontsnap
pen. De leider van het kamp kreeg in
oktober van dit jaar 77 jaar gevange
nisstraf.
IN DE BORDELEN van Singapore
worden jonge meisjes verplicht
van hun zesde jaar af te voldoen
aan de wensen van de klanten.
Op hun achttiende jaar zijn zij al
menselijke wrakken.
Indische families verkopen soms
hun dochters omdat, zij hen niet
meer kunnen voeden. In de be
ruchte kooien van Grant Road en
Faulkland Street worden zij ge
dwongen het oudste beroep uit te
oefenen.
9 Indianen in Brazilië hebben num
mers in hun arm getatoueerd ge
kregen om hen bij ontsnapping
uit de gebieden waar rubbertap
pers hen dwingen zonder loon voor
hen te werken, gemakkelijker te
kunnen identificeren. Het betreft
hier voornamelijk Kayabi-india-
nen, nabij Rio San Manuel.
In Oost-Afrika bestaan zogenoem
de „baby-farms" waar de kinderen
van prostituees uit Asmara, Addis
Abeba en andere steden worden
opgevoed, gevoed en voorbereid op
de speciale taak om later een
meester ergens in Afrika of in het
Het leven der prostituees in de Indische stad Bombay grenst aan totale slavernij.
Midden-Oosten op alle mogelijke
manieren van dienst te zijn. Jon
ge jongens worden eventueel ge
castreerd.
HET ZIJN slechts een paar voor
beelden uit honderden. De wereld kent
vandaag de dag nog een onderdrukt
en onderworpen leger van ruim twee
miljoen slaven. Mensen die gekocht en
verkocht kunnen worden als een pakje
sigaretten, mensen die gekeurd wor
den als beesten, die volledig eigendom
zijn van hun meester, geen rechten
kennen en van wie de kinderen auto
matisch toevallen aan de eigenaar, die
deze kinderen zonder meer weer kan
verkopen.
Er wordt niet veel gesproken en ge
publiceerd over slavernij. Voor de mo
derne mens uit de Westerse wereld
anno 1967 heeft slavernij en slaven
handel iets van een „romantisch" ver
leden. Men kan zich nauwelijks voor
stellen, dat deze handel nu nog voor
komt. De regeringen van de landen
die de slavernij nog handhaven zullen
dit altijd ontkennen. Maar om invloed
rijke stammen of personen niet tegen
zich in het harnas te jagen weigerden
liefst 52 lidstaten van de Verenigde
Naties de slavernij-conventie van de
volkenorganisatie te ondertekenen
Wat is een slaaf? Antwoord op deze
vraag kan het beste worden gegeven
door de enige organisatie ter wereld
die zich voortdurend bezighoudt met
de bestrijding van de slavernij, de
„Anti Slavery Society" in Londen, op
gericht in 1823 om de slavernij in het
Britse imperium tegen te gaan. Vol
gens deze organisatie is een slaaf
„iemand die niet vrij is eigendom te
bezitten of ontvangsten te krijgen voor
zijn werk" of „iemand die bezit is en
dus geen vrijheid of rechten heeft".
DE HUIDIGE vormen van slavernij
kan men samenvatten in vier groepen:
lijfeigenen, schuldsiavemij, pseudo-
adoptie van kinderen en uithuwelij
ken.
De lijfeigene of slaaf is het volledige
bezit van zijn eigenaar. Meestal zal de
eigenaar goed voor hem zorgen om
hem niet in waarde te laten verminde
ren maar er zijn gevallen bekend in
de sultanaten van Muscat en Oman
(waar slavernij niet verboden is) van
eigenaren die de zweep gebruiken en
hun slaaf doodslaan als een vlieg.
Schuldslavernij komt onder andere
voor in Perzië (Baluchistan) en Peru.
De landeigenaren laten hun land be
werken door boeren die het voor een
exorbitant hoog bedrag hebben moe
ten kopen, een bedrag dat zij waar
schijnlijk nooit van hun leven kunnen
betalen. De landeigenaar krijgt ieder
jaar als „aflossing" het grootste deel
moede worden gedwongen afstand te
doen van hun kinderen. De verkoop
van een dochter kan dan helpen de
andere kinderen in leven te houden.
Het gebruik van het uithuwelijken
tenslotte komt nog veel voor in Afri
ka. Vier- of vijfjarige meisjes wor
den door de ouders tegen een zekere
betaling uitgehuwelijkt aan een oude
re man. Het komt er meestal op neer
1
in
ti.
van de oogst. In Zuid-Perzië komt het
voor dat ouders hun dochter verkopen
om zo aan geld te komen om het land
af te betalen. De dochters komen
meestal terecht in de havensteden als
Bender Abbas of worden vervoerd
naar Saoedie-Arabië, Muscat en Oman
en andere gebieden.
In Peru krijgen de boeren die nooit
hun schuld kunnen betalen door de
landeigenaren de plicht opgelegd hun
jaarsalaris van ongeveer 150 te be
steden in winkels die de landeigenaar
toebehoren.
DE PSEUDO-ADOPTIE van kinde
ren is een transactie waarbij een han
delaar een kind koopt voor een be
paalde periode. Meestal gebruikt hij
het als prostituee, waarbij alle in
komsten voor de handelaar zijn en de
ouders het kind tien jaar later kunnen
terugkopen voor de helft van de prijs
die zij er zelf voor hebben gekregen.
Deze „adoptie" komt vooral voor in
die gebieden waar de ouders door ar-
dat een 13- of 14-jarig meisje tegen
haar wil als echtgenote moet dienen
voor een zestig-, soms zeventigjarige
man.
Prostitutie zoals die bij voorbeeld
bestaat in Beiroet en Ankara wordt
beschouwd als een randgebied van de
slavernij. Het is echter moeilijk met
de betrokken regeringen contact te
krijgen, omdat de positie van de vrouw
in die landen wezenlijk verschilt van
die in de Westerse wereld. Daardoor
ontbreekt de gemeenschappelijke basis
voor een gesprek, men praat volkomen
langs elkaar heen.
SLAVERNIJ ontstaat vooral in de
gebieden waar de zwakkeren meest
al de ongeletterden en hongerigen
uitgebuit kunnen worden voor winst,
prestige of plezier. De oplossing is
lang en moeilijk en betekent het weg
nemen van de grote kloof tussen arm
en rijk in de betrokken landen die
zelf tot de onderontwikkelde landen
worden gerekend.
Veel mensen menen nog steeds dat
de slavernij door de islam wordt be
vorderd. Die mening is niet houdbaar.
Het hoogste islamitische orgaan, de
Wereld Moslim Conferentie, veroor-
oordeelde al in 1926 de slavernij en
deed dit nogmaals in 1964. Men nam
toen een resolutie aan waarin onder
meer stond dat de conferentie alle ac
ties tegen de slavernij waar ook ter
wereld zou steunen. Maar net zoals
veel mensen in „christelijke landen
de christelijke principes niet naleven
zijn er in de islamitische landen velen
die de resoluties van de conferentie
aan hun laars lappen.
Door haar unieke positie is de Anti
Slavery Society terecht het raadge
vend orgaan geworden van de Ver
enigde Naties op het gebied van de
slavernij. Binnen het raam van de
Verenigde Naties zelf is de bestrijding
van de slavernij uitgelopen op een
mislukking. Kort samengevat om de
volgende redenen geldgebrek en
weigerachtigheid van de jonge Afro-
Aziatische landen dat Westelijke lan
den (de voormalige slavenhalers) in
specties verrichten binnen hun gren
zen. Men acht dit neo-kolonialisme en
inmenging in zaken die niemand aan
gaan.
IN 1963 benoemde Oe Thant een
speciale rapporteur voor slavernij die
gegevens moest inwinnen over de sla
vernij binnen de grenzen van de lid
staten van de Verenigde Naties. In
juli 1966 kwam het uiteindelijke rap
port klaar van de Egyptenaar, dr.
Mohammed Awad, een autoriteit op
het gebied van de rechten van de
mens. Awad stelde voor een speciaal
comité in het leven te roepen dat zich
speciaal zou bezighouden met slaver
nij, zoals bijvoorbeeld UNICEF met
de kinderen, en dat verantwoording
schuldig zou zijn aan de Verenigde
Naties. Het voorstel werd verworpen
door de tegenstand van de Afro-Azia-
tische landen. De afgevaardigde van
Tanzanië hield voor de stemming in
Genève een redevoering. Hij verklaar
de daarin dat hij tegen de oprichting
van een comité was.
In het rapport stond namelijk dat
ook in Tanzanië slavernij voorkomt,
wat, zo zei de afgevaardigde natuur
lijk niet waar is. In mijn groots land
komt dat niet voor. Maar precies een
Keuring van kandidaat-slaaf
jes door de handelaars (teke
ning rechts). Een goed gebit
verhoogt de handelswaarde.
maand voor deze redevoering werd de
regering van Tanzanië door publieke
opinie gedwongen dertig jongens uit
Kenia terug te sturen. Deze jongens
waren door slavenhalers uit Kenia ge
roofd om in Tanzanië dwangarbeid te
verrichten.
Dankzij dergelijke Afrikaanse afge
vaardigden die glashard een maand
later staan te ontkennen wat hun re
gering toen met veel publiciteit omge
ven moest toegeven werd het voor
stel verworpen. Na de stemming ver
klaarde de geachte afgevaardigde van
Tanzanië dat „sinds wij de baas zijn
(dit wil zeggen de meerderheid heb
ben in de Algemen Vergadering van de
Verenigde Naties) zal de enige vorm
van slavernij die door de Verenigde
Naties behandeld wordt de apartheid
zijn". Voorlopig behoeven de moderne
slavenhalers zich nog niet al te on
gerust te maken al moet gezegd wor
den dat "ele ook onderontwikkelde
landen, alle moeite doen slavernij bin
nen hun grenzen uit te bannen.
De „Anti Slavery Society", onafhan
kelijk van informanten die door hun
werk in de afgelegen gebieden ko
men waar slavenhandel nog floreert,
vecht vrijwel alleen. Maar in haar
kleine kantoor in Denison House in de
buurt van net Londense Victoria Sta
tion liggen de overtuigende bewijzen.
Secretaris Patrick Montgomery brengt
regelmatig de Britse regering op de
hoogte van het bestaan van slaverny
in gebieden waar Engeland nog in
vloed heeft.
Maar Engeland kan moeilijk optreden
omdat het zich geen politieke moei
lijkheden op de hals wil halen in bij
voorbeeld de olielanden waarvan het
voor een deel afhankelijk is.
Eenzaam vecht hij met zijn secre
taresse en vierhonderd leden door te
gen het voortwoekeren van een kwaad
dat de westelijke landen, vooral Ne
derland in het verleden hebben ge
sticht. Geld is er bijna niet en in zijn
laatste jaarverslag vraagt Montgomery
zijn bestuur dan ook of hij alstublieft
een schrijfmachine en een stofzuiger
mag kopen. Met veertigduizend gulden
per jaar, waarvan nog de salarissen en
huur af moet, moeten twee miljoen
slaven uit hun mensonwaardig bestaan
worden verlost. Dat is twee cent per
slaaf.
