.HAAR JOURNAAL
zomer
Italië gokt deze
op korte 1930-mode
PANDA EN DE POLYDINGUS
POLLE, PELLI EN PINGO
San balnu
0
Luchtsprong
van Yoki
Ons vervolgverhaal
Zakenman is boos
op officier van
Justitie
13
Herenpantalons
iets wijder
MAANDAG 15 JANUARI 1968
v
««A
mi
RUWE HAHDEtVLË
HANDCREME
uw handen vragen erom
Kerkelijk nieuws
STATl Ut' \Mtvml
Af
Onderzoek naar zijn
thuiswerk annonces
zrrneM daar
afgesneden
"Uk* %i' 'SA:
41) Zij spraken mij niet tegen,
maar van dat ogenblik af werd ik
vrijwel doodgezwegen.
Onze binnenkomst in de haven van
Saint-Tropez zou een liefhebber van
komische films uit «de jaren twintig
verrukt hebben. Wij voeren de ha
ven achteruit binnen. Toen ons ach
terschip de kade ramde zat het dek
vol stille figuren met hun hoofden in
hun handen, die elkander niet meer
aan durfden kijken.
De havenmeester kwam aan boord
en het eerste wat hij zei was: „Men
senkinderen, kapitein, dat was een
knap stukje zeepanschap! Hoe hebt
u dat klaargespeeld? Negen eeuwen
lang hebben de schepen in deze ver
rekte haven rond moeten zwaaien op
hun anker. Uw motor liep toch niet,
wel?"
Eerst dacht ik dat hij het ironisch
bedoelde, maar toen ik in zijn on
schuldige blaue ogen keek besefte
ik, duizelig, dat hij het meende. Ik
keek rond als een man die wakker
wordt uit een nachtmerrie, en ont
dekte dat Saint-Tropez inderdaad een
kreng van een haven was om binnen
te komen voor ieder normaal schip.
Het was mij niet eerder opgevallen,
ik had het te druk gehad met de
toeval die onze „Euridice" had ge
kregen tussen de hoofden. Saint-
Tropez was kennelijk de haven waar
heen zij had willen gaan, en ik begon
mij af te vragen of ik haar ooit zou
kunnen bewegen die weer te verlaten.
Omdat wij nauwelijks enig geld
meer over hadden waren de dagen
van whisky en grand hotels voorbij.
Wij bleven aan boord; alleen de
stuurman nam een kamer in een pen
sion omdat dat noodzakelijk was met
het oog op de plannen die hij voor
onze toekomst had gemaakt. Het was
heel eenvoudig, zei hij; de autoban
den waren geen winstgevende zaak
meer, daarom had hij iets anders
moeten bedenken en dat had hij ge
daan. Saint-Tropez zat vol vermoei
de zakenlieden met vakantie, die fris
se lucht zochten, gezond voedsel en
ontspanning. Dat zouden zij nooit
vinden zolang zij bleven zitten op de
terrasjes van de bistro's om Pernods
te drinken en naar de meisjes te
gluren; daarom gingen wij een kruis
tocht voor hen organiseren. Wij zou
den hun prachtige onder-water-land
schappen laten zien, leren jagen, ver
rukkelijk zeevoedsel te eten geven,
spannende zeeverhalen vertellen
's avonds op het achterdek en zee
mansliedjes met hen zingen bij de
piano. Dat was de reden waarom wij
naar Saint-Tropez waren gegaan. Ik
dacht, dat wij naar Saint-Tropez wa
ren gegaan vanwege omstandigheden
buiten onze beschikking, maar ik zei
er niets van.
Ik moet eerlijkheidshalve toegeven
dat hij snel werkte. Hij stoof op de
herkauwende kudde vermoeide za
kenlieden af als een cowboy met een
lasso. Op de avond van de eerste dag
had hij er al drie gevangen; aan het
eind van de week zestien. Het was
fascinerend om iedere avond de uit
slag te horen, maar toen hij boven
het dozijn kwam begön ik mij onge
rust te maken. Iedereen was zo in
het spel verdiept geraakt dat zij ver
geten hadden hoe wij al deze men
sen onderdak moesten verschaffen.
Wij konden ze tenslotte niet in het
vooronder schuiven als broden in een
oven. Het nummer zestien scheen de
stuurman te bevredigen, want het
had iets te maken met zijn systeem;
toen begon hij zijn voorbereidingen
voor de kruistocht te treffen. De za
kenlieden hadden vooruit betaald,
hetgeen onzakelijk scheen maar pleit
te voor de overredingskracht van de
stuurman; dus wij waren opnieuw
rijk en de eerste voorbereiding die
hij trof was naar Marseille te tele
foneren om zijn wandelstok, zijn
hoed, de blondines en het Chinese
meisje.
Zij kwam aan op een kritiek ogen
blik, met de wandelstok en de hoed.
Wij zaten in het vooronder, bezig
het meetkundige probleem op te los
sen hoe zestien zakenlieden in elkan
der te passen, toen zij bovenaan de
ladder verscheen, „Hallo, jongens",
zei en naar beneden kwam met haar
slanke benen in het lamplicht. De
stuurman vroeg, kafferachtig: „Ben
je alleen?" En zij antwoordde: „Ja,
de anderen konden niet komen". Hij
gromde iets, keerde haar de rug toe
en ging voort met het meetkundige
probleem.
Zij vroeg: „Waar wil je je hoed en
je wandelstok hebben?"
Hij antwoordde, zonder op te kij
ken: „Op mijn kooi. Nou jongens,
waar zijn we? Twee in de dubbele
kooi, zeven in de enkele, vijf op de
vloer, en als we de deur uit de bar
halen kan er nog een bij. Dat
maakt Terwijl hij op zijn vin
gers telde glimlachte zij tegen mij en
reikte mij de hand. Ik drukte die
heimelijk en fluisterde: „Buiten?"
Zij knikte en wij slopen naar de
ladder.
De stuurman riep: „Vijftien! Waar
moeten we die laatste stoppen?"
Ik hoorde het antwoord niet, want
wij stonden aan dek.
Wij dronken een Pernod op een
van de terrasjes aan de haven, onder
een blauwe parasol die haar gezicht
groen maakte. Ik had gehoopt dat
zij haar zonnebril zou afnemen in de
schaduw, maar dat deed zij niet.
Nadat ik besteld had zei zij: „Ik
heb post voor je", opende haar tasje
en haalde er twee brieven uit.
Ik had geen idee van wie zij kon
den zijn; toen zag ik dat zij geadres
seerd waren aan Hotel Atlantic in
Marseille en herinnerde mij de brief
kaarten. Ik zei: „Dank je" en stak ze
in mijn zak. Ik was zo verrast dat
ik aanvankelijk niet met mijn ge
dachten bij het gesprek was. Zij
vroeg hoe de reis was geweest en ik
begon het haar te vertellen, maar ik
gaf het op omdat ik de bijvoeglijke
naamwoorden niet kon vinden.
„Heb je gedoken?" vroeg zij.
„Ja".
„En hoe is het je bevallen?"
„Ik vind het interessant om te kij
ken. Ik geloof niet dat ik ooit een
jager zal worden".
„Heb je nog niet met de Costeau
gedoken?"
„Nee. Maar ik ben al ondei1 de ban
geraakt, als dat is waar je op uit
bent".
„Ik ben nergens op uit", zei zij,
glimlachend. „Ik wilde het alleen
maar graag weten".
Ik ontdekte dat ik dikwijls aan
haar gedacht had gedurende de reis.
(Wordt vervolgd)
uinnnnnnnnnnnn-i"—
.IMMWMMWMMIMWMMIM
mee tot verrassende contrasten te ko-
'cf
(Door onze modemedewerkster)
ROME. Mode is in Italië een
vorstelijke aangelegenheid. Prinses
sen, graven en markiezen maken er
uit wat men aan moet. En ook al han
gen de ijspegels aan de beroemde Tre-
vi-fontein, in de boutiques rondom het
nabijgelegen Piazza de Spagna laten
de Romeinse couturiers hun nieuwe
lente- en zomercollectie door bevallige
adellijke jonge dames showen.
ZATERDAG BEGON de Italiaanse
modeweek met een plechtigheid in het
Palazzo Venezia, waar bij de ingang
een erewacht stond opgesteld, om over
de macht van de Romeinse en Floren
tijnse modevorsten geen misverstand
te laten bestaan. Hoogwaardigheidsbe
kleders in de haute couture spraken
genodigden vanaf hun gouden tronen
toe. Het leek nèt echt al waren de zit
tingen wel wat versleten.
NA DE SHOWS die Riva, Tiziani,
Ognibene, Sentario en Gregoniana dit
weekeinde gaven, staat het vast dat
Italië de rokken twee tot zes centime
ter boven de knie houdt. Zeer matte
pasteltinten zullen deze zomer in Ita
lië felle kleuren verdringen. Riva,
De mantelpakjes bij Ognibene
sprongen in het oog door de plastrons.
Ognibene en Gregoniana gebruikten
rood, donkerblauw en groen alleen
nog in combinatie met wit om daar-
WAREN DE JURKEN die men voor
deze winter ontwierp nauwelijks van
positie japonnen te onderscheiden, het
volgende seizoen geeft men de voor
keur aan sterk getailleerde mantelpak
jes met lange tot over de heup reiken
de jasjes. Het ziet er echter naar uit
dat de Britse film „Bonnie en Clyde"
nog meer invloed op de Italiaanse
mode zal hebben, want de organza-
jurkjes van Tiziani deden bijvoorbeeld
sterk aan die uit de jaren dertig den
ken.
BIJ RIVA WAREN verreweg de
meeste tuniekcreaties te zien. Over
Bermuda's hadden mannequins hemd-
japonnen aan, met als originele vondst
een donkerblauwe ingezette coltrui on
der de openstaande kraag. Zeer slank
af kledende mantelpakjes met stolp -
plooien en brede tussengezette taille-
banden waren de stokpaardjes van
Ognibene. Tiziani gaf voor 's avonds
de voorkeur aan sarina-jurkjes van
donkerblauwe crêpe georgette met
nauwe goudkleurige strass-manchet-
ten.
SENTARIO SLOOT VRIJWEL al zijn
creaties in kostschoolstijl asyrrime -
trisch. Gregoniana voelde meer voor
dubbelknoopssluiting, stuk voor stuk
kleine variaties op een thema dat wel
licht de inzet op een korte 1930-mode
wordt, al hangt dat natuurlijk ook
af van de Parijse couturiers die de
volgende week hun collecties showen.
RIVA: overhemdjurk met ingezette
coltrui in een andere kleur leren
bandje als ceintuur bevestigd langs
zig-zag geplaatste knopen.
SENTARIO: botergele creaties met
donkerblauw lint afgebiesd.
TIZIANI: een shawl of ceintuur
rokken met 'n extra afknoopbaar voor-
en achterpand hoeden met voiles.
OGNIBENE: donkere ensembles met
witte plastron en met wit afgebiesde
manchetten.
De kleuren: wit en citroengeel
oranje en marineblauw beige en
wit goudgeel en rose tur
quoise en marineblauw.
(Van onze mode-medewerkster)
ROME. De nieuwe Italiaanse he
renmode is meer nog dan die voor
de vrouw beïnvloed door de uit Enge
land overgewaaide 1930-rage. De in
die tijd zo populaire Edwardian-lijn
moet deze zomer bij de meer gekle
de kostuums de toon aangeven. Dat
wil zeggen dat de schouders holler,
de revers breder, de jasjes iets langer
en slanker en de pantalons iets wijder
dan op het ogenblik zullen zijn.
ADVERTENTIE
COT. MAXTiN TOONOEX
45. De Meester-Ontdekkingsreiziger had net aan de
Polydingus gevraagd om even te lachen, toen de mor
tiergranaat van Sloer Sluipstra ontplofte. Door de ge
weldige luchtdruk werd iedereen als een veertje opge
nomen en even verder tegen de grond geworpen.
„HmmmInteressant.prevelde de ontdek
kingsreiziger, zodra hij weer enigszins was bekomen.
„Die lach van u heeft een uiterst sterk effect. Maar ik
zie geen scheuren„Natuurlijk niet!" riep Pan
da. „De Polydingus lachte helemaal niet! Iemand heeft
iets vlak bij ons laten knallen. En nu is de Polydingus
heel bang geworden." De reiziger keek verrast het
wegdravende ventje na. „Vervelend is dat nu!" zei hij.
„Zo kan ik toch geen rechtlijnig onderzoek doen?"
Er was een ander, die het weglopen van de Polydingus
ook erg hinderlijk vond. Dat was Sloer Sluipstra. „Hij
is me ontglipt!" gromde deze kwaad. „Mijn schot was
fout gericht! Maar ik zal hem vangen! Ik laat me niet
zomaar een beloning van dertigduizend florijnen door
de neus boren
6RAPP16E hoeden DRAGEN 2E hier -je
AAOET ER EEN KOPEN,
PINGO]
HET IS HEEL WAT, ALS JE HET
UITGEPAKT HE8T
DAT IS OF EEN
(mi/WA4IE„,0F PINGO
HEEFT EEN NIEUWE
WIKKELHOED 6£
KOCHT'
25S2-N
Baptisten Gemeenten
Bedankt voor Vroomshoop J. van der
Geer te Noordbergum.
Ned. Herv. Kerk
Beroepen te Rotterdam-Kralingen (wijk
AlexanderstadC. D. Kousenmaker te
Zwijndrecht; te Hulst mej. H. B. de
Neeling, vicaris te Zuidwolde; - te Am
sterdam (wijkgemeente Nieuwendam-
Schellingwoude) P. W. Spruyt, predikant
van de Koepelkerkgemeente A, aldaar.
Aangenomen naar Alblasserdam (vac
H. J. de Bie) J. Wieman te Nunspeet.
Bedankt voor Grijpskerk-Visvliet (toez.)
S. Euverman te Warffum - voor Haarlem
(vac. dr. N. van Egmond) drs. Ph. H
Loggers te Amersfoort voor Harden-
berg (vac. A. Visser (toez.) J. G. Hue
tink te Markelo.
Geret'. Gemeenten
Bedankt voor Rotterdam (Zuidwijk,
Pendrecht en Lombardijen) J. van Haa
ren te Amersfoort; voor Leerdam A. W
Verhoeff te Barneveld.
Yoki, het witte bastaardhondje van
de Amerikaanse president Johnson,
begeleidde zijn baas onlangs op een
van zijn vele luchtreizen door de
Verenigde Staten. Het lijkt erop of
Yoki met '■zijn luchtsprong na de
landing van het vliegtuig zijn baas
uitbundig wil bedanken voor dit
tochtje.
AMSTERDAM. Op het vermoeden
van frauduleuze handelingen met adver
tenties voor thuiswerk, waarbij reflectan
ten daarop waarborgsommen moesten
storten, heeft de Amsterdamse officier
van justitie mr. Abspoel, een gerechte
lijk vooronderzoek gelast tegen een 41-
jarige zakenman uit de hoofstad.
Er waren klachten uit Nederland en
België bij de justitie binnengekomen. Vol
gens deze klachten kregen degenen die
op de advertenties waren ingegaan en
de gevraagde waarborgsommen, variëren
de van 30 tot 75 gulden hadden gestort,
niet het beloofde thuiswerk. Als zij bij
de zakenman kwamen zei deze dat zijn
administratie doorelkaar was geraakt.
De zakenman heeft inmiddels telegra
fisch aan de minister van Justitie ge
vraagd maatregelen te nemen tegen de
Amsterdamse officier „wegens het ver
spreiden van onjuiste gegevens in de dag
bladpers" en de „blijken van persoon
lijke rancune van de officier jegens hem".
Hij verklaart dat hij wél materiaal
voor thuiswerk geleverd heeft aan de re
flectanten op zijn advertenties.
INCASSO WEEKABONNEMENTEN
Do incasso van het abonnementsgeld
iedere week kost veel tijd en moeite,
aan u en aan onze bezorgers.
Er zijn twee mogelijkheden om het
ongemak in di\ opzicht te vermijden
a. Overgang op een kwartaalabonne
ment.
b. Betaling aan de bezorger voor een
periode van 4—5 weken. U krijgt
dan een door de bezorger onder
tekend ontvangstbewijs. Misver
stand over de betaling is daardoor
uitgesloten.
Het resultaat voor u Minder geloop
naar en gebel aan de deur; In uw wijk
daardoor een vlottere bezorging. Voor
de bezorger minder last Probeert u
het eens.
DE ADMINISTRATIE
DAVY! HAARCO
BINNEN! 7NN
LUCHTStAN&IS
IK HAAI DAVY OM TE
TE HELPEN, AAARCOf
DE ONERVAREN
DUIKSTER RAM JENr
SEN KAM MARCO
NIET REDDEN VAN
DE DREIGENDE
VERSTIKKINGSDOOD.
sam Leff
PI B
DEEl <E IUCHTSLAN6 MET
MARCO, KEU-Y, TERWUD.
IK DE ZMNE VRMMAAK'.
1036 DE BAAS van de scheepswerf
hield met de ene hand de papegaaiepop
omhoog, terwijl hij met de andere op de
tekenaar wees. „Jullie zien mijn vriend
hier staan. Een stevig manspersoon, rond
en stoer zoals het een tekenaar van plat-
boomsjachten betaamt. Welaan.en
hier glinsterden zijn ogen met een weer
zinwekkende sluwheid, „er zijn hier be
schuldigingen uitgesproken. Een papegaai
is natuurlijk sterker dan een pop. En ik
stel dus voor: laat beiden proberen mijn
vriend ondersteboven te gooien. Wie hem
omverwerpt is winnaar".
Het leek de Dzjinn een aardig idee en
hij zette zich neer om als jurylid te fun
geren.
Eigenlijk verwachtte de baas van de ech
te Tutu vele protesten. Maar deze knikte,
dat hij het ermee eens was.
„Hij loopt er in" giechelde de baas. „Hij
heeft er geen erg meer in, dat mijn hand
in die pop zit.
Maar de baas kon ook niet weten van
Tiitu's geweldige kracht, die hem de bij
naam: „Sterkste papegaai ter wereld" had
bezorgd.
