MOOI ZIJN - EN MOOI GEVONDEN
WORDEN - IS NATUURLIJK HEEL
FIJN, MAAR VOOR MIJ NIET AL
LES, ZEGT IRENE VAN CAMPENHOUT
MISS HOLLAND 1967:
GELD EN
GLAMOUR
DOEN ME WEINIG
VAN GRENOBLE
NAAR MEXICO
Garnalengehakt
a la Suze
Japanse meisjes
worden kimono
onttrouw
DE ERE-DIVISIE DER MODE
21
ZATERDAG 20 JANUART 1968
Erbij
ijtaMMHI
v
mmm
ELK JAAR WORDEN de tien of meer best-geklede vrouwen ter
wereld uitgezocht. Aangezien het allemaal met een aanzienlijke
hoeveelheid aardse goederen gezegende dames zijn, lijkt het niet
zo moeilijk om goed gekleed te gaan. Ze zullen niet zelf achter de
naaimachine hoeven te kruipen. Het dure dozijntje is als volgt
samengesteld:
LANG VOORDAT IK aarze
lend mijn eerste verslagjes
als jongste leer ling-journa
list gemaakt, aan de chef van de
redactie aanbood, heb ik het eens
gewaagd te solliciteren naar een
plaats als assistent van de hoofd
boekhouder van een grote klokken-
fabriek. Voor boekhouden had ik
een 8 op mijn eindlijst, dat dient
nog even vermeld, hieruit blijkt
naar mijn mening namelijk ook de
betrekkelijke waarde van „het pa
piertje". Deze hoofdboekhouder gaf
mij nog in het sollicitatiegesprek
een aantal boekhoudkundige pro
bleempjes op, met het verzoek die
op te lossen. Ik miste ze alle gran
dioos. Hij vond het niet erg. Be
greep, dat ik veel schoolse kennis
was kwijtgeraakt enzovoort. Maar
wat hij mij toen vroeg is mij altijd
bijgebleven.
Gaston Gourmet
r
j
(Van een onzer redacteuren)
WAT DOET EEN MISS HOLLAND, wanneer de kruitdamp van de
verkiezing is opgetrokken en het eerste geweld van jubel en bewieroking
Is uitgewoed? Ze kan kiezen: haar erkende schoonheid, bevalligheid,
personality, die reeds flinke geldbedragen en een fraaie automobiel op
leverden, zo lang als het gaat tot inzet maken van koele commercie. Of
ze kan die opgepepte wereld van modelling, shows lopen en lady-speaker
spelen de welgevormde rug toewenden en terugkeren tot het „doodge
wone, gezellige" meisje van weleer. Makkelijk is dat laatste niet. Ook
voor gewone gezellige meisjes is het ongewoon heerlijk, mooi te zijn en
mooi gevonden te worden, telkens weer.
.-.w,
een heel aardige jongen. Irene, zei hij
later, je hebt nu toch geen tijd meer
voor me.
Irene: natuurlijk was er tijd. En met
hardere stem: „Maar het is uit". En
verder zegt zij van haar Miss-schap:
„Ik heb er nooit erg veel van ver
wacht. Valt het mee? Valt het tegen?
Ik weet het niet. Eigenlijk heb ik
nooit veel moeite gedaan.
IN EEN HAAGSE kamer vol kleur
rijk schilderwerk aan de wanden zit
Miss Holland 1967, Irene van Campen-
hout elegant te aarzelen. Niet heel
hevig „Irene neemt alles zo mak
kelijk op", zegt haar moeder, die zich
graag in het gesprek begeeft en
ook niet voor augustus 1968. Tot zo
lang loopt het contract met een Am
sterdams uitzendbedrijf voor manne
quins nog wel. De rest, fotomodelling,
een optreden als gastvrouw, dat is al
lemaal los-vast. Bruingebrand van een
recent bezoek aan Miami, zeer slank,
zeer blond zegt Irene „Het liefst was
ik misschien weer dierenarts-assisten
te, dat heb ik twee jaar gedaan voor
ik bij T.N.O. telefoniste werdgeld
interesseert me hoegenaamd niet, of
ik nu 100 of 1000 gulden krijg voor
een show".
Haar moeder: „Nou, nou, mij wel
hoor. Maar ze heeft gelijk. Het is toch
zo'n type, hè, en wat ze in haar hoofd
heeft, nou, dat krijg je er niet uit."
Irene: (rtk zou van die luister wel
weer afstand kunnen doen, het maakt
me niet uit of ik in een spijkerbroek
loop of in een lange avondjurk."
POSE? HAAR GEZICHT, toch al
van een groter levendigheid dan ooit
op de foto's schijnt te willen door
komen, drukt ware geestdrift uit. Ja,
dierenarts-assistente. „Weet je, als je
een show hebt gelopen, wat heb je
dan nog gedaan? En als fotomodel al
tijd dat smoelen trekken voor de ca
mera. Maar als je de dierenarts had
geholpen met een koe, nou, dan wist
je dat je wat gepresteerd had." Ze
grijpt een stapel foto's. Haar bewijs,
dat ze iets anders kan dan koeltjes en
mooi wezen. Het is een serie van een
keizersnede op een koe, die een dood
kalf baart. Ze heeft die foto's zelf
gemaakt. Mannenwerk van Miss Hol
land. Op toegeeflijke toon: „Showen
is wel leuk, wie wordt er nou niet
graag mooi gevonden? Maar ik keer
wel in dat andere terug. Daar ben
ik van overtuigd, leuk werk, al be
grijpt niemand dat
ZIJ VERTELT VAN de weg, die
leidde naar het Miss Hollandschap.
Eerst die verkiezing voor Miss Zuid-
Holland, ik was anderhalf uur te laat,
ik wilde niet, m'n zusjes zeiden, dat
ik het doen moest, ik liep in een jurk
van tien centimeter over de knieën.
„Ze slaat zich van pret op diezelf
de knieën, haar stem, met bewust of
onbewust een licht Amerikaans ac
cent. „Het was vreselijk, al die kij
kende mensen, je bent het niet ge
wend, in badpak is het helemaal iets
verschrikkelijks. Ook bij de Miss-Hol-
landverkiezing vond ik het nog vrese
lijk, maar daarna went het wel." Bij
de geruchtmakende Miss Europa-ver
kiezing in Nice was ze er al helemaal
aan gewoon, ze werd daar tweede, en
dat terwijl de grote promotor van het
Miss Europawezen, monsieur Claude
Berr, al tegen haar had gezegd: „Sstt,
zeg het tegen niemand, maar jij wordt
het." Maar Irene werd het niet, de
zorgde handen), ik drukte me altijd".
Moeder van Irene: „Het zijn anders
allemaal wel keurige meisjes, ze pra
ten er soms zo raar over, weet u wel,
maar ze hebben geld hoor, dat moet
ook wel, al die dure garderobes. Toen
Irene naar Amerika ging heb ik 45
japonnen voor haar genaaid, alles
maak ik voor mijn dochters.
DE OVERWEGENDE INDRUK van
het Haagse huis is er nu een van weer
gekeerde rust. In die bewogen april
dagen was dat wel anders: Irene: „Wel
zeventig telefoontjes per dag soms.
Moeder van Irene: „En soms heel
vervelende anonieme telefoontjes. Zo
van: denk maar niet dat je knap bent,
met dat dikke gezicht".
En huwelijksaanzoeken natuurlijk.
erepalm ging onder veel protestge
roep naar de Spaanse Paquita Torres.
MOEDER VAN IRENE: „Ze hadden
haar te weinig punten gegeven. Het
ging niet eerlijk".
Irene: „Nee, acht zuidelijke landen
gaven me te weinig punten, ze wilden
niet, dat weer zo'n blonde uit Zweden
of Nederland met de prijs ging strij
ken, nou geeft niet, de contracten die
Paquita krijgt, krijg ik ook en omdat
ik geen Miss Europa werd kon ik naar
de Universe-verkiezingen. Zes weken
ben ik door Amerika getrokken, met
zeventig missen. En allemaal misse
lijk, of hoofdpijn, of jaloers en den
ken, die ander heeft een kleinere en
mooiere neus dan ik, en kijken, die
heeft d'r make-up zo. En allemaal pro
beren in gekke standen in de de krant
te komen. Ze zeiden, Irene, je staat
nooit eens in de krant, maar ik zei
niks (krachtige beweging van welver-
Hoeveel? Irene kijkt naar de grond:
„Dat weet ik niet precies".
WAT OOK nooit mist met een pas ge
boren miss, dat zijn de goed gesitu
eerde mannen in de veertig, die con
tact zoeken. Lieden met grote auto's
en welgesneden pakken, die door hun
vrouw weer eens niet begrepen wor
den, met scheiding bezig zijn, geschei
den zijn of scheiding overwegen. Irene:
„ze worden graag met een Miss Hol
land gezien. Nooit eens jongens van
20, 21, die durven zoiets niet".
Hoe de naar vrouwelijk begrip hun
kerende contactzoekers af te schudden?
„Och, dat weet ik niet, iedere keer
wat anders". Ze lacht daarbij nogal
voldaan het is goed gelukt.
Moeder van Irene: ,,Ja zij is er erg
gemakkelijk onder". En ook: „Irene
heeft een baan aangeboden gekregen als
t.v.-omroepster in België. Dat zou ik
wel leuk vinden".
Irene, schouderophalend en ferm:
VAN GRENOBLE naar Mexico neemt
de nieuwe make-up van Guerlain ons
mee. De winterse opmaak heet „Jeux-
d'hiver" en de zomerse natuurlijk
„Jeux d'été". Deze winter- en zomer
spelen met poeder, creme, lippenstift
en eyeliner kunnen mooie resultaten
geven.
De winterse opmaak is licht, stralend
en sportief, met blauwe ogenschaduw
en donkerroze lippenstift. De eyeliner
is donkergrijs.
Voor de Mexicaanse Olympische tijd
is de ogenschaduw zachtgroen en de
eyeliner bruin. De lippenstift is felrood.
„Ik ga niet. België, ik houd niet van
België".
Moeder van Irene: „Haar vader,
heeft er nog wel 18 jaar gewoond".
NA HAAR AMERIKAANSE REIS en
een verblijf van zes weken bij haar
chaperonne in Miami Beach begint
voor Irene in februari weer het man-
nequinswerk, bijna iedere dag.
Soms wat foto's voor Corinne Roth-
schaeffer of een ander bureau voor
modelling.
HAAR MOEDER: „Met pikante fo
to's kan zij 1500 verdienen, maar dat
doet zij niet. Al betaal je 3000 dan
doet ze het nog niet
En als „Play Boy" haar nu eens
vroeg?
Irene: „Forget it".
Neen, geheel duidelijk is de toe
komst nog niet. Behalve het lokkend
beroep van dierenarts-assistente is er
ook nog een aanbieding om mannequin
te worden bij de Jordan Marsh. Ook
dat lokt. „Maar ik weet het nog niet
precies, het is wel mooi, zo'n contract
in dollars te sluiten.
Zo waaiert een boeket van mogelijk
heden open voor deze 21-jarige, Hol
lands mooiste en onmiskenbaar van
plan dat nog lang te blijven. En dit
alles met grote gelijkmatigheid. Geen
koortsige toekomstbeelden, geen desil
lusies.
HET KOSTTE haar wel een verlo
ving. Moeder: „Drie jaar ging zij met
DE KIMONO IS niet langer de ge
liefdste dracht van de Japanse vrouw.
Het Internationale Wolsecretariaat
heeft onlangs een onderzoek ingesteld
naar de kleedgewoonten van meisjes
van vijf jaar en ouder. Uit dat onder
zoek is gebleken, dat ruim 90 percent
de kimono niet meer dan zes dagen
per jaar met inbegrip van het feest
der jaarwisseling draagt. De overi
gen hebben in 1967 de kimono geen en
kele maal gedragen.
De meeste Japanse meisjes zijn zo
westers geworden, dat zij niets eens
meer weten hoe zij een kimono moe
ten aantrekken. De weinige malen dat
zij het kledingstuk willen dragen moe
ten zij de hulp van hun moeders inroe
pen bij het kleden.
1. Prinses Lee Radziwill; 2. mevrouw S. Carter Burden; 3. Lauren Bacall;
4. mevrouw Wvatt Empory Cooper; 5. mevrouw Lyndon B. Johnson;
6. mevrouw Alfred Gwynne Vanderbilt; 7. mevrouw Patrick Guiness;
8. mevrouw Charlotte Ford Niarchos; 9. Sophia Loren; 10. mevrouw Angier
Biddle Duke; 11. mevrouw Henry Ford II; 12. mevrouw Harilaos Theo-
doracopulos.
Op de foto: Zes van de twaalf uitverkorenen. Bovenste rij van links naar
rechts mevrouw Henry Ford, mevrouw Charlotte Ford-Niarchos, mevrouw
Hilaros Theodoracopulos. Daaronder mevrouw Angier Biddle Duke, de ac
trice Faye Dunaway en de vroegere Gloria Vanderbilt, nu mevrouw Wyatt
Empory Cooper.
„Weet u," zei hij, „er komen nogal
eens onjuistheden in de boeken voor.
Verkeerd geboekte posten, telfouten,
enfin de gekste dingen. Misschien
vindt u het gek klinken, maar die
fouten eruit halen dat is mijn span
nendste werk. Ik voel me dan een
Sherlock Holmes. Het geeft mij een
bijzondere voldoening als ik die fouten
heb gevonden."
„Zou u dat werk, als mijn assistent
ook zo kunnen opvatten?" liet hij er
onmiddellijk op volgen. En toen ging
ik door de knieën. Ik moest bekennen,
dat ik zijn werk nimmer met zoveel
fantasie en enthousiasme zou kunnen
doen. En deze baan met toekomst ging
(achteraf gelukkig) mijn neus voorbij.
Toch kan ik begrip hebben voor het
plezier, waarmee hij zijn speurwerk
deed. Ik ervaar nu hetzelfde op het
door mij gekozen terrein.
Soms ook is er geen sprake van
echt speuren naar iets lekkers,
iets leuks of iets bijzonders. Dan
vraagt plotseling een bekende: „Zeg
ken jij garnalengehakt?" Die bekende
was in dit geval een telefoniste met
grote aanleg en veel plezier in keu
kenwerk.
„Wel," zei mijn tipgeefster, „het is
een recept van mijn moeder. Zij haal
de garnalen en verse doorregen speklap
pen in gelijke hoeveelheden. Die draai
de ze dan door de vleesmolen en dat
mengsel maakte ze gewoon als gehakt
aan". Een vleesmolen is zo'n ouder
wets keukenapparaat, dat moeder op
de tafel of op het aanrecht schroefde.
Voor wie zo'n molen niet meer be
zit: bestel gewoon twee ons varkensge
hakt bij de slager en laat ze fijnma-
len. De garnalen één tot anderhalf
ons (indien u ze zelf pelt twee ons,
want dan zijn ze toch voordelig!) hakt
u fijn met een scherp mes. Vermeng
het vlees met de garnalen en maak
alles aan met ei, peper en zout naar
eigen smaak. De ballen, die u er
uit vormt, bakt u in boter goud
bruin. De jus die u hiervan krijgt is
heel lekker. Garnalengehakt smaakt
voortreffelijk bij rijst en salade, maar
ook bij aardappelen, worteltjes en an
dere groenten die u graag met ge
hakt of vis eet. Voor een bescheiden
Indische of Chinese rijsttafel in eigen
keuken vervaardigd, rolt u heel kleine
balletjes van dit gehakt. Krokant ge
bakken kunnen ze 's avonds ook uit
stekend dienen als opwekkend hapje bij
een borrel, wanneer uw gasten aan
iets hartigs toezijn. Ik noemde dit ge
recht: Garnalengehakt a la Suze.
