BILL HAAST „MELKT" GIFSLANGEN IN FLORIDA
bouw van een
17
Dollars van
grfezelgrage
toeristen
financierden
serumfabriek
ZATERDAG 27 JANUARI 1968
Erbij W
Logboek van een gifmelker
WIK» WWW
(Van een verslaggever)
MIAMI (Florida). De slang
heeft zich op haar achterdeel op
gericht. Zij torent nu boven de
knielende man uit. Langzaam
wiegt zij de kop van links naar
rechts. De opgeheven hand van de
man volgt haar in alle bewegingen
Het heeft iets van een bokspartij,
waarbij de tegenstanders eikaars
zwakke plek zoeken, elkaar pro
beren te misleiden door het maken
van schijnbewegingen. Enige tien
tallen toeristen, volwassenen en
kinderen, zien het beklemmende
schouwspel door de glazen wand
van het slangeverblijf. Het is dood
stil. Vergeten zijn popcorn en pin
da's. De eeuwig kauwgum malende
kaken van de Amerikaanse toeris
ten zijn als verlamd.
DAN, te snel om met het blote oog
te volgen, schiet de kop van de reus
achtige koningscobra naar voren. Een
vrouw gilt. Iemand vloekt van schrik.
Maar de slang kronkelt machteloos in
een grote harige vuist. De linker, van
de man in de witte dokterskleding, die
haar, de koningin van de kruipende
dieren, heeft durven tarten in haar
verblijf. De man blijft onbewogen.
NU PAS zien de toeschouwers hoe
hij een verchroomde cilinder pakt,
waarop hij een glas plaatst. Over het
glas is ëen wit kapje geschoven. Hij
dwingt de slang in die beschermkap
te bijten en dan ziet men traag een
paar druppels van een bijna kleurloze
vloeistof langs het glas glijden.
Het groepje toeristen is zo juist ge
tuige geweest van het „melken" van
een van 's werelds gevaarlijkste gif
slangen, de koningscobra.
De slang, voorlopig ontdaan van
haar gif de gifklieren vormen spoe
dig een nieuwe voorraad glijdt te
rug naar haar hoek.
De man neemt het glas behoedzaam
°P, grijpt de verchroomde showstan
daard en verlaat het slangeverblijf.
Hij wordt met een mengeling van hui
ver en ontzag begroet.
DE MAN in het witte dokterspak
is de directeur van dit zogeheten ser-
pentarium. Zijn naam: William E.
Haast. „Bill" voor vrienden.
Twintig jaar geleden, toen zijn werk
als boordwerktuigkundige bij een gro
te Amerikaanse luchtvaartmaatschap
pij hem niet meer beviel, kreeg hij het
idee om in de „Zonneschijnstaat"
(Florida) aan Highway nr. 1 dit be
drijf op te zetten.
Hij liet een grote tropische tuin aan
leggen. waarin nu vijf verblijven voor
allerlei soorten gifslangen te vinden
zijn. Langs de omheining liet hij klei
nere onderkomens bouwen voor zijn
lievelingen, de cobra's. Een laborato
rium voor de bewerking van het slan
gegif en een luxueuze bungalow voor
hemzelf, zijn vrouw en kinderen com
pleteren het geheel.
BILL HAAST is nu, in 1963 de
grootste leverancier van slangegif, be
stemd voor wetenschappelijke en ge
neeskundige doeleinden, van het wes
telijk halfrond. Hij vertelt dat zonder
trots. Ofschoon met dat gif het serum
wordt verkregen om mensen te red
den die aan een slangebeet dreigen te
sterven, is er geen verzekeringsmaat
schappij in de Verenigde Staten te
vinden, die een polis wil afgeven op
naam van William E. Haast.
Hij haalt daar de schouders voor op,
gelooft, neen, wéét bijna zeker im
muun geworden te zijn voor het gif
van de reptielen waarvan hij er bijna
dagelijks enige „melkt".
HOE HIJ ertoe gekomen is?
In zijn tijd bij de luchtvaartmaat
schappij maakte hij regelmatig vluch
ten naar het Verre Oosten. Hij zocht
contact met mensen, die alles van
slangen afwisten.
Hij kocht exemplaren en smokkelde
ze in zijn bagage mee naar Amerika.
In 1947 had hij een van de beste col
lecties opgebouwd en toen kwam het
idee eigenlijk een jeugdliefde
om een eigen slangenhuis te beginnen.
De beste plek aan een toeristische
route was snel gevonden, maar het
geld ontbrak. Hij had een' heel eenvou
dig slangenhuis gebouwd en toen
kreeg hij een ingeving.
Het bord „Serpentarium" aan de
drukke verkeersweg naar het zuiden
lokte de eerste dag ruim tweehonderd
bezoekers en evenzovele dollars rin
kelden de geldlade binnen.
Cobragif, gebruikt in de medische
wereld, werd in die tijd geïmporteerd
voor vijftienhonderd dollar per ounce
(28,35 gram)", herinnert hij zich nu
nog. „Ik wilde proberen om het tegen
een redelijke prijs te produceren en ik
wilde er zoveel van winnen, dat er
zonder beperking (door de schaarste)
mee geëxperimenteerd zou kunnen
worden.
HET SERPENTARIUM in zijn huidige
vorm kwam van lieverlee tot stand.
Een spierwit standbeeld van een cobra
in aanvalshouding torent zo'n tien me
ter boven de toegangspoort als lok
kertje. Ruim 35.000 bezoekers vonden
vorig jaar de weg naar het domein
van Bill Haast.
EEN VRAAG dringt zich op bij wie
wel eens slangevangers of oppassers
in een dierentuin aan het werk heeft
gezien: „Waarom grijpt u die levens
gevaarlijke dieren met de blote hand?"
Haast grinpikt.
„Je* dacht natuurlijk om het show
effect. De stunt. Niets daarvan! Wan
neer je een stok met een knijper ge
bruikt, zoals meestal wordt gedaan,
loop je de kans dat zo'n tegensparte
lend beest zich bezeert. In India kun
je dat risico wel lopen want daar zijn
cobra's te over en bovendien zijn ze
goedkoop, maar ik moet er veel voor
betalen."
SLANGEN weigeren vaak voedsel,
wanneer ze in gevangenschap verke
ren. Haast heeft daarvoor zelf een
methode bedacht om ze te dwingen te
eten. Wanneer hij een slang van zijn
gif ontdaan heeft, brengt hij een rub
berbuis in de slangemaag en pompt
met een soort pistool een speciaal voed
sel in waarvan hij alleen de samen
stelling kent. Hij heeft met zijn voor
zichtige behandeling en de gedwongen
voeding zo'n succes, dat hij erin is
geslaagd om slangen, die normaal na
enige weken gevangenisschap zouden
zijn gestorven, nu enige jaren in leven
te houden. Tweehonderd maal een
slang van haar gif te ontdoen is in dit
unieke serpentarium geen uitzonde
ring.
HET WORDT alles zo losjes en on
verschillig verteld door de grote, at
letisch gebouwde Amerikaan, die toch
zo'n ernstige indruk maakt, dat de vra
gensteller voelt: iets mis ik toch!
„Maar het risico van dit beroep mijn
heer Haast, toen u het serpentari
um begon.
„Oh ja, die verzekering en zo, die
mij niet wilde aannemen. Wel ik wist
dat ik vroeg of laat wel eens zou wor
den gebeten. Ik heb het mijn huisdok
ter overlegd, had er zelf veel over ge
lezen en ben met zijn medeweten be
gonnen mijzelf te injecteren met slan
gegif. Heel kleine doses natuurlijk. De
eerste had ik bijvoorbeeld duizend
maal verdund in een zoutoplossing".
Langzaam voerde hij de hoeveelheid
gif op. Er volgde publiciteit en prompt
ontving hij een brief van de beheer
der van een grote dierentuin die hem
bezwoer, ermee op te houden omdat
paarden die met slangegif werden be
smet om uit hun bloed het redding
brengend serum te bereiden gemiddeld
na 2 jaar stierven. Maar haast ging
door. Elf maanden nadat hij zich voor
het eerst had besmet met slangegif
werd hij door een cobra gebeten. Zijn
vrouw was in paniek en smeekte hem
een dokter te laten komen.
„Ik kon gelijk hebben met mijn zelf
ontworpen theorie", zegt hij nu, „maar
ik kon er ook naast zitten. Ik heb geen
dokter laten komen want ik wilde we
ten waar ik aan toe was. Wel, ik was
immuun".
Een cobra wordt „gemolken" (inzet). De
slang staat slechts zoveel gif af, als zij nor
maal zou hebben gebruikt bij Jiet doden van
zijn prooi of ter verdediging tegen een
vijand. Hierboven: de naaldscherpe tanden
van een ratelslang hebben de rubberscherm-
kap doorboord. Traag glijden druppels
dodelijk gif langs het glas.
BILL HAAST heeft een logboek bijgehouden van eike
keer, dat hij werd gebeten door een van zijn gifslangen
Het is griezelige lectuur. Bij optelling blijkt, dat Haast
37 maal werd gebeten door een cobra en 30 maal door
andere „doders", zoals de ratelslang, de koraalslang, de
Mexicaanse Cantil en een uit Bengalen afkomstige gif
slang.
BILL HAAST hoopt, dat het koele verslag van zijn reacties
op elke beet, nog eens van waarde kan zijn voor de weten
schapsmensen, die zich bezighouden met het bereiden van
geneesmiddelen uit het gif.
Intussen heeft hij al een paar maal bewezen zoveel anti
stoffen in zijn bloed te hebben opgebouwd, dat hijzelf ook
als leverancier van serum kan dienen.
Op 10 maart 1967 maakte hij, na een dringende telegrafische
oproep, een vliegreis van 2700 km van Miami naar Carora
in Venezuela, waar de vijfjarige Federico Pina door een slang
was gebeten. Het reddende serum werd vervaardigd uit het
bloed van Haast.
EEN PAAR jaar geleden deed zich in New Orleans een
soortgelijk geval voor, dat hij zich met trots herinnert. Toen
was het een straaljager van de mariniers Uit Miami, die hem
in minder dan een uur naar New Orleans bracht, waar even
eens een jongetje door een gifslang was gebeten. In beide ge
vallen werd de snelle actie met succes bekroond.
Met zijn schaduwboksen met de koningscobra nog vers in
het geheugen een laatste vraag: „Bent u dan zó ongevoelig ge
worden voor een slangebeet, dat het gif u helemaal niet meer
deert?"
„Dat had ik gedacht", zegt hij, terwijl hij in zijn logboek
bladert. „Hier staat het: Een onlangs voorgekomen „bedrijfs
ongeval"."
Hij leest voor: „Siamese cobra. Volwaardig tegenstander.
Had me door. Toen ik hem wilde grijpen, dook hij en boorde
zijn tanden in mijn arm. Beet een paar maal. Opende een ader.
Naar schatting genoeg gif in het bloed om twintig normale
mensen te verlammen en te doden".
De man in het wit zit voor ons. Hij heeft het overleefd. Maar
hoe?
„Wel", zegt Haast, „ik maakte hem zo snel mogelijk los. Dat
gaat verd moeilijk en ik probeerde meteen of er nog gif
uit wilde komen, wat gelukkig het geval was. Toen liet ik hem
los. Ik was niet verontrust, want in diezelfde maand was ik al
door twee andere cobra's gebeten. Terwijl ik nog in het lab
bezig was voelde ik me plotseling beroerd. Binnen een paar
minuten begon mijn keel pijn te doen, ik kon mijn ogen bijna
niet meer openhouden. Zwaaiend op mijn benen ging ik naar
huis, en viel op bed. Na een kwartier waren mijn benen ver
lamd en kon ik niet meer spreken. Mijn zoon bracht me in
razende vaart per auto naar het ziekenhuis, waar ik onmiddel
lijk een grote dosis bijna een kwart liter tegengif kreeg
toegediend. Mijn ademhaling stokte. Ik werd in een ijzeren
long gelegd. Man, ik moet toen al zwart hebben gezien. Mijn
luchtpijp weigerde elke dienst. Er werd een sneetje in mijn
keel gemaakt om een buisje in te brengen, dat het ademen
weer mogelijk moest maken".
„Daarna voelde ik me heerlijk", herinnert Haast zich. ,,Het
was alsof mijn geest zich had losgemaakt van mijn lichaam.
Ik had het gevoel alsof ik rustte na een dag heel hard werken.
Na een week was ik weer zo ver, dat ik naar huis mocht".
Bill Haasts doch
tertje Naia Hannah
is niet bang voor
slangen! Zelf houdt
zij een ongevaar
lijke indigo vast,
de grootste slang
van Amerika. Haar
vader toont haar
een pas van zijn
gif ontdane cobra.
v
Schaduwboksen met
een koningscobra.
Geen stuntwerk,
geen show! De man
in het wit observeert
zijn tegenstander,
wiens dodelijkste
wapen het gif
redding moet bren
gen voor tienduizen
den in de gehele
wereld. Het onge
wapend gevecht be
tekent voor de man
een risico. Maar het
gebruik van instru
menten zou voor de
slang de dood kun
nen betekenen en
daardoor voor hem
een welhaast zeker
faillissement. Gif
slangen zijn heel
kostbaar!
i
