JEAN-MARIE STRAUB:
„In mijn films zet ik de tijd stil"
BOEKENKEUR-
Amateurisme in de misdaadsport
9
Lekkere Iglo bami
nu ook in handig
éénpersoons-pak
Tijdelijk per persoon
16 cent voordeel
Maxim Hamel ziek
Kort nieuws
Japanse schilder
Foujita gestorven
DINSDAG 30 JANUARI 1968
7
zemen zonder zorgen
De zeem, die vensters
werkelijk streeploos
zeemt. Reeds v.a. 3,95
Ritmisch
Hindernis
Dood
Rustig
Teveel
Litteratuur
Produkten
Gebrek
Nieuws Voor Eenlingen:
Nieuws voor praktische Zelf-Verzorgers: bami in
éénpersoons-pak. Erg gemakkelijk. En uitzonderlijk
lekker. Gauw een pak halen.
350 GRAM NU 1,39
De radio geeft woensdag
crortcfenó
T elevisieprogramma' s
(Van onze correspondent) -
AMSTERDAM. Aan de Amsterdamse Nieuwmarkt tegenover
broodjeswinkel „Sal Meyer onder rabinaal toezicht" staat het huis van
cembalist-organist Gustav Leonhardt, „filmster" in Jean-Marie Straubs
nieuwe film „Kroniek van Anna Magdalena Bach". Tussen de oude klave
cimbels en andere snaarinstrumenten in Leonhardts huis logeert Straub in
afwachting van de Utrechtse Cinemanifestatie, waar zijn kroniek in
wereldpremière zal gaan. Hij is ascetisch en streng met een droog gevoel
voor humor. Een man die opgaat in zijn theorieën en zijn speurtocht naar
waarheid en authenticiteit in film. Zijn oeuvre is klein: de korte film
Machorka-Muff (1963) en,, de middellange speelfilm „Nicht versöhnt" naar
Heinrich Bölls boek „Biljarten om half tien". Vooral de laatste riep einde
loze discussies op. Straub laat zijn personen niet spelen in de klassieke zin
van het woord, zij zeggen de tekst zonder romantisering of interpretatie.
Jean-Marie Straub
(Van onze correspondent)
HILVERSUM. Vlak voordat de voor
stelling door Ensemble van het stuk „Een
maan voor misdeelden" dit weekeinde in
het Hilversumse theater Gooiland zou be
ginnen, stortte de hoofdrolspeler Maxim
Hamel in. De dokter heeft hem volkomen
rust voorgeschreven.
ADVERTENTIE
vileda
Hoe staat de tekst in de kroniek van
Anna Magdalena Bach?
Straub: „Weinig dialoog evenals in
„Nicht Versöhnt. Tekst is voor mij rit
me, ik probeer niet de woorden en de
betekenis ervan te accentueren, maar er
gens een ritme concreet voor de came
ra te laten ontstaan. Als ik film, heb ik
een partituur voor me hoe beeld, muziek
en tekst ritmisch moeten lopen".
Toeschouwers reageren vaak vreemd
op uw acteurs. Ze herkennen niet de
gespeelde maar komen geleidelijk toch on
der de indruk van de spanning die geciteer
de tekst en beeld oproepen.
„Als ik een toneelspeler op de planken
bezig hoor, de tekst interpreterend, dan
hoor ik na twee minuten niets meer, zie
Gvstav Leonhardt
alleen nog zijn mond bewegen. De tekst
moet niet levend worden gemaakt door
accenten, hij moet de authentiek zijn, dan
alleen blijft de inhoud onaangetast. Zo is
het ook met de muzek. In onze Bach-
film hebben we die authenticiteit op alle
mogelijke manieren nagestreefd. Gelijktij
dig opnemen van beeld en geluid, de oor
spronkelijke bezetting en historische in
strumenten. Daarbij hebben we gedraaid
in kerkep en kastelen die zoveel moge
lijk de oorspronkelijke plaatsen waar
Bach leefde en musiceerde benaderden".
Gemmet beschouwt de acteur ook als de
grootste hindernis voor het toneel.
„Dan geldt mijn theorie dus ook voor
het theater, want Genet weet waarover
hij praat. Zo zag ik twee jaar geleden
„Faust". De spelers renden over het to
neel, vielen en schreeuwden, zodat er ten
slotte niets meer van het stuk over was".
Hoe ontdekte u Gustav Leonhardt?
„Via de plaat. Het waren cantates van
Bach. Het interesseerde mij niet of de
opname technisch volmaakt was, wat ik
hoorde was muziek waarin iedere noot
een complete wereld was".
Het uiterlijk van de organist was niet
belangrijk?
„Ieder kind weet dat Bach dood is.
Het zou een leugen zijn om te proberen
de figuur vjkn Bach na tebootsen. Het
gaat niet om de figuur, maar om zijn mu
ziek." Gustave Leonhardt valt in: „Nu
schaam ik me voor die opnamen van toen.
Indertijd was de uitvoering behoorlijk
goed, maar intussen zijn we al weer zo
veel dichter bij de authentieke Bach ge
komen".
Hoe lang is er aan de film gewerkt?
„In totaal heeft het 13 jaar. sinds 1954
geduurd voor de film' voltooid was. An
derhalf jaar later begon ik samen met
mijn vrouw Danielle Huillet aan het draai
boek, dat omstreeks 1957 klaar was. Van
20 augustus tot 15 oktober 1967 duurden
de opnamen, nadat het draaiboek dus tien
jaar was blijven liggen.
Hoe is de muziek gekozen?
Leonhardt: „De muziek is zo gekozen
dat van iedere vorm een voorbeeld in
de film zit en ook uit iedere scheppings
periode een compositie".
Straub licht toe, hoe rustig de film is.
„Voor de 92 minuten lange film gebruik
te ik slechts 113 instellingen, tegenover 143
bij „Nicht Versöhnt" 56 minuten. En dan
heeft de kroniek nog een groot aantal
korte instellingen van documenten. De
consequenjtie is zeer lange instellingen
bij het musiceren".
De Nederlandse filmer Herman van der
Horst heeft met Feike Asma aan het or-
In de cel overleden. In een cel van het
politiebureau in Kerkrade is een 52-
jarige inwoner overleden, die door de
politie was ingesloten omdat hij in
dronken toestand met zijn auto een
ongeluk had veroorzaakt en was weg
gelopen. Een arts constateerde dat hij
door een hartaanval was overleden.
gel de film „Toccata" gemaakt. Heeft u
hem gezien?
BEIDEN: „Ja". Gustave Leonhardt wil
zijn mening niet geven. Straub: „Ik had
moeten opstaan, fluiten en weglopen. De
surrealisten deden dat vroeger, maar wij
zijn iets te hoffelijk. De film heeft niets
met muziek te maken. De hele film door
overstemmen geluiden de muziek. Alles is
fictie, play-back en in elkaar gezet. On
echt".
STRAUB: „Wat mij interesseert in film
is het stilzetten, condenseren van de tijd.
Gisteren zei iemand tegen mij, in
Nicht Versöhnt" is nooit een volgend mo
ment. Dat is het precies. De meeste
films worden gered door het volgende mo
ment. Ik zet de tijd stil, geef gewoon
geen volgend moment. Cocteau heeft ge
zegd, filmt toont de dood aan het werk.
Je kunt ook zeggen zoals Faust „Ver-
weile doch du bist so schön". In die uit
spraak zit de hele condensatie van de
tijd".
IN NEDERLAND beschouwt men het
misdaadverhaal nog altijd ais een genre,
dat je als „officieel" litterator eigenlijk
niet kunt beoefenen zonder je gezicht te
verliezen, en dat dan ook wel nooit van
het litteraire verdomboekje naar het lit-
traire handboek zal verhuizen. Een „on
verdacht" criticus als Jan Greshoff wordt
nauwelijks gehoord, als hij zegt: „Dat er
uiteenlopende soorten van romans be
staan, is van geen betekenis: het enige
dat telt is de schakering in wezenlijke
waarde. En wanneer een detectiveroman
een zeker peil bereikt, is hij daardoor
vanzelfsprekend een „litteraire" roman."
Liever luistert men naar zulk ondoor
dacht geleuter als Bomans' bewering, dat
„ieder die een penhouder weet te hante
ren, een draaglijke detective kan schrij
ven."
Ab Visser heeft daar, in zijn Kaïn sloeg
Abel, overigens terecht tegen aangevoerd,
dat het niet gaat om een „draaglijke"
detective, maar om het beste dat in een
genre bereikt kan worden. En hij voegde
daaraan toe: „Met hetzelfde aplomb kan
men beweren, dat ieder die een penhou
der weet te hanteren een draaglijk ge
dicht of een draaglijke novelle kan schrij
ven. Men mag geen enkele vorm van
kunst beoordelen naar zijn laagtepunten."
Zulke laagtepunten zijn er, in de Ne
derlandse detectivelitteratuur, nog altijd
te veel. In het buitenland zouden ze een
voudig geen kans krijgen, de amateur
auteurs die van hun ambacht inderdaad
weinig meer weten dan hoe je het ge
reedschap vasthoudt. Bij ons worden hun
draaglijke, of zelfs: ondraaglijke, produk-
ten nog te vaak gedrukt, door uitgevers
die voor dit genre blijkbaar niet de juiste
adviseurs weten te vinden en vaak
hemelhoog geprezen door de amateur
critici, die ook niet precies weten waar
over ze praten.
Want de Nederlandse detectiveschrijver
niet „serieus" genoeg geacht voor de
„echte" recensent valt overwegend in
handen van de amateurcriticus, die, slecht
geïnformeerd, zich hoofdzakelijk beperkt
tot het overschrijven van de omslagtekst,
soms aangevuld met een domme kreet van
eigen vinding, zoals (historisch!): „Even
als in alle boeken van deze soort speelt
het mysterieuze in dit verhaal een grote
rol en wordt het misdrijf tenslotte opge
lost!" Over essenties als genre, stijl en
compositie wordt niet gesproken. Het is
immers „maar-een-detectieffie"!
Toegegeven: zolang het speurdersver-
haal, in het voetspoor van Conan Doyle,
weinig meer was dan een verhaaltje rond
een puzzel, een verhaaltje waarin de per
sonen niet veel meer konden zijn dan
vrij bloedeloze marionetten, die alleen
omwille van het raadsel bestonden, zolang
kon het moeilijk object zijn van serieuze
litteraire kritiek. Maar er is in de inter
nationale misdaadlitteratuur en hier
en daar ook in Nederland sinds Conan
Doyle veel veranderd. De mens en zijn
betrekking tot de misdaad de mens in
de misdaadsituatie: dat is het, wat veel
detectiveschrijvers is gaan boeien, en uit
dij nieuwe instelling zijn werken voort
gekomen stalen van vertelkunst, in
kort verhaal zowel als in roman die
de naam litteratuur met ere dragen. Het
is de fout van de Nederlandse literaire
kritiek, dat men deze nieuwe stromingen
niet heeft onderkend en de voortbrengse
len ervan is blijven bagatelliseren, zoniet:
ridiculiseren. En het is de uitgevers en
auteurs van minder dan middelmatige
misdaadverhalen nauwelijks kwalijk te
nemen, dat ze zich gesterkt door de
kritiekloosheid van de amateur-critici
heel wel blijven voelen bij produkten die
compositie noch allure hebben, produk
ten waaruit de gezapige geur van var
kenslapjes en spruitjes opstijgt.
Tot mijn spijt moet ik weer twee van
zulke produkten signaleren, en dat nog
wel in een reeks, waarvan ik hier onlangs
nog hoog heb opgegeven: de Witte-Raven
detectiveserie van uitgeverij West-Fries
land. Het is jammer dat het aanzien van
deze op uitstekend peil staande reeks is
geschaad door twee van die missers als
Moord bij de marine en Nounou.
Ted Hard van „Bronger", pseudoniem van
een Nederlands maripe-officier. Een van
die debutanten die men al op de eerste
bladzijden volledig de mist in ziet gaan
(kwalijke koers voor een marineman!)
door een, volslagen gebrek aan het meest!
elementaire vakmanschap. De eerste aan
wijzingen zijn altijd de stijlbloempjes!
(„Toch waren zijn successen goed ge
weest") en de onbeholpen formuleringen
(„De man van de twee nu aanwezigen
kwam tot leven"). Dan volgen onver
mijdelijk de krampachtige leutigheden
(„Een reclameplaat van Zuid-Frankrijk,
waar een meer of minder ontklede
schone schoner trachtte te lijken".) en
de onwezenlijke boekentaal van de dia
logen: „Het leek of hij interesse had in
mijn komen", „De tevens opgegeven
plaats"; „Hij had al een tijdje getracht
mij te verlokken om intieme relaties met
hem aan te knopen. Ik moest vanzelfspre
kend aan mijn baan denken, die bijzonder
goed betaald wordt, nochtans ben ik van
zulke dingen niet gediend", (waar haalt
zo'n mens de adem vandaan!).
Werkelijk hopeloos wordt het pas als
het onvermogen tot vertellen zich uit in
nodeloze omhaal van woorden en in de
leuterige binnengedachten, waar blijk
baar geen amateur-detectiveschrijver bui
ten kan. In Nou... nou... Ted Hard bij
voorbeeld vertelt een wanhopige juf
frouw, dat ze zo juist een man heeft ge
dood. Ondanks haar opwinding neemt ze
daarvoor zoveel tijd, dat het zelfs de
schrijver te bar wordt: „Ted greep in.
Hij wilde wel iets meer weten van de
eigenlijke moord en vroeg er naar". Al
licht, denkt de lezer, die aan dat ,„Ted
greep in" al genoeg heeft om de rest er
bij te denken. Maar de schrijver doceert
verder: „Hij had de situatie al lang door
en wilde nu feiten. Die juffrouw met
haar verhalen moest niet denken dat hij
zich zo makkelijk liet afleiden. Als ze
iets had of wilde, dan moest ze ermee
voor de dag komen. Al die omwegen
dienden tot niets". Inderdaad, Bronger:
tot niets!
In Moord bij de marine slaat een ma
troos overboord. De commandant van de
kruiser zegt tegen een officier: „Voel ver
der de uitkijken eens aan de tand. Die
kerels staan erop dat dergelijke gevallen
worden gezien, zodat je onmiddellijk kan
ingrijpen. Een man die in het water valt
kan meestal nog zwemmen en mogelijk
een schreeuw om hulp geven. Dan kan
de uitkijk achter een boei gooien en heeft
hij voorlopig een middel om zich boven
water te houden".
Zo'n college op zo'n moment! Tegen
een officier, die dat natuurlijk ook alle
maal wel weet. Wat een volslagen gebrek
aan werkelijkheidszin! (Als je al die in
formatie echt zo nodig kwijt moet aan
je lezer, zet 'm dan in een voetnoot!
Ik wil niet beweren dat Bronger per se
nooit een goed verhaal zal kunnen schrij
ven. Hij heeft wel ideeën, maar zijn uit
werking ervan is bijzonder onrijp en on
handig. Zijn Ted-Hard-geschiedenis blijft
een flauwe en huisbakken poging tot het
schrijven van een hard boiled story.
Hollandse burgerpot met een wat laf
smaakje. Moord bij de marine zet wel
aardig in en boeit een tijdlang door zijn
specifieke entourage, die de schrijver dan
ook beroepshalve goed moet kennen. He
laas gaat de vaart er al snel uit als het
weer verdrinkt in allerlei geleuter
waartoe de schrijver in dit deductiever-
haal nog meer aanleiding vindt dan in
het andere, daar hij het probleem op vol
maakt antieke wijze telkens weer laat
analyseren door zijn diverse speurders.
Misschien hoeft Bronger voor de Ne
derlandse detectivelitteratuur niet voor
altijd verloren te gaan; hij zal wel zelf-
critiek nodig hebben en eens iets moeten
opsteken van anderen: van goede critici
of van goede schrijvers. Wat grasduinen
in de moderne Amerikanen bijvoorbeeld
zou hem kunnen leren wat vertellen
eigenlijk is wat economisch vertellen
is vooral.
Hij zou eens kunnen beginnen met zo'n
classic als The Big Sleep van Raymond
Chandler, op wie ik binnenkort eens iets
uitvoeriger hoop terug te komen (er is
Bronger
Moord bij de marine
Uitg. West-Fries'and
(Witte-Ravendetectiveserie)
Bronger
Nou... nou... Ted hard
Uitg. West-Friesland
(Witte-Ravendetectiveserie)
Raymond Chandler
Welterusten mr. Marlowe
Uitg. A. W. Bruna Zn.
(Zwarte Beertjes)
zo juist een vertaling van verschenen in
Bruna's Zwarte Beertjes: Welterusten mr.
Marlowe!).
En als het niet lukt, Bronger, hoeft 't
voor mij niet meer. Want het zijn mis
sers als deze, die het Nederlandse detec
tiveverhaal een slechte naam bezorgen!
Bert Japin
ADVERTENTI'
Nederland 1. Tussen zeven en acht da
autorubriek van de VPRO „Wereld op
Wielen", waarin Fred van der Vlugt
weer een auto in de populaire prijsklasse
test. Na het journaal gaat de VPRO ver
der met „Ja, nee, geen mening' waarin
twee tegenstanders onder voorzitterschap
van Dr. Lucas van der Land proberen de
mening van honderd doorsnee-Nederlan
ders te veranderen. Hoofdschotel van de
avond is de Knop, een voor de televisie
bewerkt toneelstuk van Harry Mulisch
met in de hoofdrollen Lo van Hensbergen,
Gerard Hartkamp, Ida Bons, Dimitri
Frenkel Frank en Harry Mulisch zelf, die
verscheidene rollen voor zijn rekening
neemt. „De Knop" gaat over de atoom
bom. De verantwoordelijke leiders, die de
knop van de massale vernietiging behe
ren, zijn ook maar mensen, onderhevig
aan stemmingen en dat maakt de zaak
griezelig. Mulisch laat twee generaals op
draven die de wacht hebben over de knop.
De HIRO gebruikt haar twintig minuten
zendtijd om te herdenken, dat de Indi
sche geweldloze strijder Mahatma Ghan-
di twintig jaar geleden werd vermoord.
Na het journaal tenslotte een herhaling
van de negetiende aflevering van „de
Bezetting" over de oorlog in zuid-Neder
land.
Nederland 2. Het NTS-programma be
gint met „Beelden uit de West". In
nauw contact met de Stichting Culturele
Samenwerking en met Polygoon brengt
de NTS een serie gefilmde reportages uit
Suriname en de Nederlandse Antillen.
Aansluitend „Van Gewest tot Gewest"
De serie „De eenentwintigste eeuw" is
deze keer gewijd aan Laser, de gecon
centreerde lichtstraal. Het is nog maar
betrekkelijk korte tijd geleden, dat er al
leen in science fiction sprake was van „de
dodende straal". Maar de laser-straal
kan veel meer dan doden. Na het jour
naal „Dubbelspion". Kelly en Scotty krij
gen een nieuwe opdracht: ze moeten let
ten op een ex-archiefambtenaar, die met
vakantie in Spanje is en die veel weet
dat vijandelijke spionagediensten interes
seert. De ambtenaar wordt verliefd op
een dame, die niet zulke beste bedoelin
gen met hem lijkt te hebben. In „Denk-
Beeld" komt het vraagstuk van de Be
scherming Burgerbevolking aan de or
de. Is het wel verantwoord zoveel geld
voor de BB uit te geven? Kan deze dienst
werkelijk iets uitrichten als er een oor
log komt? Is er wel zoveel kans op een
oorlog, dat het instandhouden van zo'n
kostbaar apparaat gerechtvaardigd is?
Tot slot „Tweeduuster": From Agnes
with love. Die Agnes is een computer.
Wat kan een computer zijn? Kunnen de
mensen zulke ingewikkelde machines
bouwen dat ze een eigen leven gaan lei
den? Stel je voor, dat een computer er
eigen gevoelens op na gaat houden. Een
programmeur zou er stapelgek van wor
den. Die uit „Tweeduuster" wordt dat.
(Van onze correspondent)
PARIJS. Na een langdurig ziekbed
is gisteren in zijn Parijse woning de be
roemde Japanse schilder Dsujuharu Fou
jita gestorven. Foujita, die 81 jaar ge
leden in Tokio werd geboren en die in
1916 naar Parijs kwam, is een van de
belangrijkste leden geweest van de be
faamde Ecole de Paris, waartoe ook Pi
casso en Kees van Dongen behoorden.
Foujita heeft voor zijn dood te kennen
gegeven, dat hij begraven wenst te wor
den in een kapel in Reims, die hij in
1959, toen hij zich als boeddhist tot het
Katholicisme bekeerde, decoreerde. Een
bekering, die tevens de religieuze bekro
ning is geweest van een artistieke ont
wikkeling, die bij Foujita sedert een hal
ve eeuw was gericht op een synthese
tussen het Verre Oosten het Westen.
Van Foujita, die men tot voor kort nog
dagelijks in de artiestencafé's van Mont-
parnasse kon ontmoeten, kan worden ge
zegd, dat hij de extreme finesse der oude
Japanse tekentraditie heeft weten te en
ten op de 20ste eeuwse Westerse schilder
kunst, waarvan hij een der voornaamste
vertegenwoordigers zal blijven.
HILVERSUM I
7.00 Nws. 7.10 Het levende woord. 7.15
Pianorecital. 7.30 Nws. 7.32 Actualiteiten.
7.45 Klassieke dansen. 8.00 Nws. 8.10 Actua
liteiten. 8.20 Lichte gramm.muz. 9.10 Muziek
uit Het Midden-Oosten. 9.35 Waterstanden.
9.40 Voor de kleuters. 9.55 Klassieke muz.
10.30 Sphinx, voor de vrouw. 11.00 Nws.
11.02 Piek-Uur. 11.50 Actualiteiten. 12.00 Van
twaalf tot twee. 14.00 Moderne en klassieke
muz. 15.00 'tDiner van Manus (hoorspel).
15.30 Lichte gramm.muz. 16.00 Nws. 16.02
Voor de jeugd. 17.00 Volksmuz. 17.15 Caba
ret. 17.30 Licht instrumentaal ensemble. 17.50
Mens en samenleving. 18.00 Klassieke en
moderne muz. 18.30 Nws. 18.45 Actualitei
ten. 19.00 Openbaar Kunstbezit. 19.10 Kunst
matige verlenging van het leven (lezing).
19.50 Lezing. 2C.00 Gelukwens 20.05 Nieuwe
wegen. 20.15 Klassieke en moderne muz.
22.20 Sextant, 'adioweekblad van de NVSH.
22.30 Nws. 22.40 X, een sprong in het duister.
23.55 Nws.
HILVERSUM II
7.00 Nws. 7.20 Socialistisch strijdlied. 7.23
Lichte gramm.muz. 7.55 Deze dag. 8.00 Nws.
8.10 Actualiteiten. 8.20 Lichte gramm.muz.
9.00 Klassieke gramm.muz. 9.40 Schoolradio.
10.00 Lichte gramm.muz. 10.50 Voor de kleu
ters. 11.00 Nws. 11.02 Voor de vrouw. 11.40
Gitaarrecital. 12.00 Moderne orkestmuz. 12.22
Voor het platteland. 12.27 Meded. t.b.v. land
en tuinbouw. 12.30 Amusementsmuz. 13.00
Nws. 13.10 Actualiteiten en kalender. 13.25
Moderne orkestmuz. 13.45 Gesproken portret.
14.00 Voor de kinderen 15.00 Oude muz.
15.40 Moderne muz. 16.00 Nws 16.02 Operet
te. 16.50 Dansorkest en solisten. 17.20 Voor
de jeugd. 18.00 Nws. 18 15 Actualiteiten 18.20
Uitzending van de ARP. 18.30 Lichte muz.
18.55 Dansorkest. 19.30 Nws. 19.35 Muzikale
lezing over moderne muz. 20.00 Metropole
orkest. 20.30 Accent. 20.45 Akkoord. 21.20
Sores van Dorus. 21.35 Akkoord. 21.50 Tram
melant in Loeren aan de Hor 22.15 Country
en Western. 22.30 Nws. 22 40 Actualiteiten.
22.55 Moderne muz. 23.20 Radio Jazz Maga
zine. 23.55 Nws.
HILVERSUM III
9.00 Nws. 9.02 Lichte vocale muziekjes.
10.00 Nws. 10.02 Mengelmuze. 11.00 Nws. 11.02
Operette. 12.30 Musicalmuz. 13.00 Nws. 13.02
Actualiteiten. 13.05 Vrolijk platenprogram-
ma. 14.00 Nws. 14.02 Muziek-Boetiek. 15.00
Nws. 15.02 Arbeidsvitaminen. 16.00 Nws.
16.02 Verzoekplaten. 17.00 Nws. 17.02 Ac
tualiteiten. 17.05-18.00 Zingende bougie.
BRUSSEL 324 M
12.00 Nws. 12.03 Lichte muz 12.40 Weer
bericht. 12.48 Lichte orkestmuz. 12.55 Bui
tenlands persoverzicht. 13.00 Nws. 13.20 Ta-
felmuz. 14.00 Nws. 14.03 Schoolradio. 14.20
Lichte muz. 14.50 Meisjeskoor 15.15 Voor
de kinderen. 16.00 Nws. 16.03 Beurs. 16.09
Jazz. 17.00 Nws. 1.715 Lichte muz. 18.00 Nws.
18.03 Voor de soldaten. 18.30 Lekenmoraal
en -filosofie. 18.50 Sport. 18.57 Taalwenken.
19.00 Nws. 19.40 The Eddy Duchin story.
20.00 Operette. 21.15 Gevarieerde muz. 22.00
Nws.
ADVERTENTIE
oud - ^llver - ^torloge* - J^eltum^ltet
Gr. Houtstraat 6, Haarlem, Tal. 02500-10616
VOOR DINSDAG
NEDERLAND I
10.20 Schooltelevisie 18.50 Pipo de clown.
18.56 Reclame 19.00 Journaal. 19.03 Reclame.
19.07 Wereld op wielen. 19.56 Reclame. 20.00
Journaal. 20.16 Reclame. 20.20 Opiniepeiling
21.10 De Knop. TV-spel van Harry Mulisch.
22.20 Programma ter nagedachtenis van
Mohandas Karamchand Gandhi. 22.40 Jour
naal 22.45 De Bezetting, dokumentaire (19).
NEDERLAND II
18.50 Pipo de clown. 18.56 Reclame. 19.00
ournaal. 19.03 Beelden uit de West. 19.15.
Van gewest tot gewest. 19.35 Laser de
fantastische lichtstraal. 20.00 Journaal.
20.16 Reclame 20.20 De onweerstaanbare Mr.
Herbie Rimstead. (TV-feuilleton) 21.10 Be
scherming Brugerbevolking (discussie) 22.00
Veel liefs van Agnes (TV-feuilleton) 22.25
Journaal.
VOOR WOENSDAG
NEDERLAND 1
17.00 Voor de kinderen. 18.50 Pipo de
clown. 18.56 Reclame. 19.00 Journaal. 19.03
Reclame. 19.06 De drie Musketiers
(tv-feuilleton). 19.31 Panoramiek. 19.56 Re
clame. 20.00 Journaal. 20.16 Reclame. 20.20
Uitzending van het G.P V. 20.30 Uitzending
Stichting Socutera. 20.35 Inburgeren. 21.00
De man aan de top. (speelfilm). 22.40 Jour
naal.
NEDERLAND II
18.50 Pipo de clown. 18.56 Reclame. 19.00
Journaal. 19.03 Circus Scott. 19.53 Godsdien
stig praatje. 20.00 Journaal. 20.16 Reclame.
20.20 Het jubileum (gefilmd tv-spel). 20.45
Kijk op kunst. 21.25 De Amazone (docu
mentaire). 21.55 Het Amsterdams Kunst-
maand Orkest en zangsolist: operamuz. 22.15
Journaal.
