Washington gaat proberen
Zuid-Korea te sussen
Willy Brandt praat
met Russen over Berlijn
Straks lossen we elk jaar f 100,-
extra af op onze hypotheek...
dank zij het Premie Spaarplan!
PREMIE
SPAARPLAN
BELGISCHE TWEESPALT
commentaar op actuele zaken
Rockefeller mocht
niet spreken in
parlement
Verlanglijstje van
Park is lang
Bezorgdheid bij
drie westelijke
geallieerden
Russische vloot
versterkt
Sardinevissers
versperren
haven
ferinig en
Df. H. Riemens:
amm
2
DINSDAG 13 FEBRUARI 1968
3
(Van onze correspondent)
WASHINGTON. Het ziet er naar
uit dat Zuid-Korea's president Park
zelf in de Amerikaanse hoofdstad zal
komen praten als het niet lukt de
spanningen tussen Seoel en Washing
ton de baas te worden tijdens de be
sprekingen die president Johnsons
afgezant Cyrus Vance nu in Zuid-
Korea voert.
Gevoelig
Cambodja klaagt bij de
Veiligheidsraad
Gevaarlijk
Afremmen
Alles wat we doen is deelnemen aan het Premie Spaarplan. Straks
krijgen we dan samen jaarlijks zomaar 100 gulden premie van dit
nationale plan. Belastingvrij! Dat geld kunnen we fijn gebruiken
voor een extra aflossing... Daarom werd een huis met hypotheek voor
ons opeens een stuk aantrekkelijker!
Basis voor persoonlijk bezit
Twee bijzondere gebeurtenissen
zijn er, die grote betekenis kunnen
krijgen in de verhouding Neder-
land-België. De ene is, natuurlijk,
de kabinetscrisis ontstaan nadat de
zaak-Leuven voor dit Belgische
kabinet onoplosbaar bleek; de an
dere gebeurtenis is het gezamen
lijke besluit van de Benelux-minis
ters ook Luxemburg is hier dus
bij betrokken om de Benelux-
samenwerking naast een handels
politiek en een economisch gezicht
ook een zuiver politiek gezicht te
gaan geven.
Betreuren
Niet te vroeg
De Nederlandse ministers van Sociale
Zaken, Landbouw en Economische Zaken
zijn namens het kabinet vrij plotseling
met een pessimistische kijk op de ontwik
kelingen onzer nationale economie te
voorschijn gekomen, nadat eind 1967 nog
van dezelfde zijde vrij optimistische gelui
den werden vernomen. Zij hebben nu de
Stichting van de Arbeid gevraagd, zich te
beraden op het stuk van de loonsverho
gingen, waarvan zij het percentage te
hoog vinden.
Van werkgeverszijde echter is in die
zelfde stichting verklaard dat er geen
aanleiding tot ongerustheid is en de ver
tegenwoordiger van de werknemers heeft
uiteraard zeer sceptisch gereageerd. Een
en ander maakt de toestand niet veel dui
delijker, integendeel. Een economie die in
een zo kort tijdsbestek van gunstig naar
ongunstig blijkt te kunnen evolueren,
moet wel zwakke pijlers hebben waar
bij de veronderstelling dat nieuwe C.A.O.'s
door vijf tot zes percent loonsverhogin
gen daarbij veel invloed ten ongunste
zouden kunnen hebben, wel tamelijk on
geloofwaardig klinkt.
De stijging van de kosten van levens
onderhoud maakt nieuwe loonsverhogin
gen noodzakelijk, maar dat is geen axio
ma sine qua non, omdat de draagkracht
en rentabiliteit van het bedrijfsleven
daarbij als zeer belangrijke voorwaarden
gelden. Als echter de werkgeversorgani
saties zich niet ongerust tonen, kan de
aarzeling bij de regering slechts verklaard
worden uit haar verantwoordelijkheid
voor het totaal der nationale economie.
Een teruggang van de betalingsbalans
mag daarbij niet als enige overweging
gelden, omdat deze mede afhankelijk is
van de situatie in het buitenland en van
tijdelijke evenwichtsstoornissen. Er is ecR
ter een andere factor in het spel, die wel
licht de kwestie iets duidelijker zou kun
nen maken: de regering is zelf werkgeef.
ster en worstelt momenteel met weerbar-
nnfijmfmfmfitinüuwfimmififüMififtwigiwuMiwwfinniimigiw»!**
fiMJWWWWWWWWWVWWtiWWWWWWiMfWWWtMnMiMJWWWWtMMJWtMff
stige ambtenarenorganisaties, die zich te
kort gedaan voelen en daarvoor redelijke
argumenten hebben. De overheid heeft de
indruk gevestigd dat zij bepaalde bezuini
gingen wil doorvoeren ten koste van de
ambtenareninkomens. Een te ruime hand
bij de goedkeuring van loonsverhogingen
in het particuliere bedrijfsleven zou haar
positie tegenover de eisen der ambtenaren
nog meer verzwakken.
Het is wel te verwachten dat de rege
ring water in haar wijn zal doen bij haar
komende overleg met de ambtenarenor
ganisaties, maar de hoeveelheid water zal
zij toch zo klein mogelijk willen houden
en daarom is een rem op de loonsverho
ging wellicht bij voorbaat al wat steviger
aangehaald, om de ambtenaren niet nog
meer argumenten te leveren. Zolang de
ambtenaren nog geen stakingsrecht heb
ben, kan aan die kant de boot wat beslis
ter worden afgehouden, maar de onrust
onder de ambtenaren is voor de regering
toch kennelijk heftiger tot uiting gekomen
dan zij aanvankelijk had verwacht.
ALBANY (Reuter) De demoeraten
hebben maandag verhinderd dat gouver
neur Rockefeller het parlement van de
staat New York inlichtte over zijn plan
om de reinigingsdienst van de stad New
York onder staatsbeheer te stellen. Zijn
verzoek om het parlement hierover toe
te mogen spreken werd afgewezen een
uniek feit volgens waarnemers.
Rockefeller maakte zaterdag een einde
aan de negendaagse staking van de New-
yorkse vuilnismannen door de overname
van de dienst bekend te maken en tege
lijk enkele loonconcessies te doen. Hij
kwam daardoor in fel conflict met de
burgemeester van New York, John Lind
say, evenals hij republikein.
Rockefeller wilde zijn maatregel door
het parlement in speciale zitting laten
bekrachtigen. Partijleiders zullen naar
verluidt een poging doen het parlement
alsnog bijeen te krijgen.
Dit geeft niet alleen aan dat president
Park en zijn landgenoten hun uiterste
best willen doen de relatie met de Ameri
kanen te verbeteren, maar ook dat Wash
ington zijn beste beentje voor wil zetten
om de trouwe bondgenoot op Azië's vaste
land weer gunstig te stemmen.
Dat dit nodig is mag verwonderlijk
lijken voor diegene, die zich herinnert
dat de Verenigde Staten de Koreanen be
vrijdden van 35 jaar koloniaal regime
door de Japanners, dat de Verenigde Sta
ten rond zeven miljard dollar aan Zuid-
Korea schonken, gelijk verdeeld over eco
nomische en militaire hulp, en dat in de
eerste plaats Amerikanen vochten om
Zuid-Korea te bewaren voor militaire
overweldiging door het Noordkoreaanse
bewind van de communist Kim II Soeng.
Maar het is nu eenmaal zo dat Zuid-
Korea mede door deze achtergrond hoogst
gevoelig is op het punt van soevereiniteit
en onafhankelijkheid en dat in Seoels
ogen de Verenigde Staten de laatste tijd
op deze gevoeligheden hebben getrapt.
Boos zijn de Zuidkoreanen over het di
recte overleg tussen Amerikanen en
Noordkoreanen in Panmoenjom (dat op
Zuidkoreaans grondgebied ligt) over het
incident met het Amerikaanse inlich-
tingenschip „Pueblo", dat door Noord-
Korea in internationale wateren (aldus
de Amerikaanse lezing) werd aangehou
den en overmeesterd. De grote opwinding
en actie van Amerikanen over het „Pue-
blo"-incident vindt Seoel overdreven in
het licht van de beheerste terughoudend
heid waarmee de Verenigde Staten rea
geerden op het feit dat een Noord-
koreaans overvalcommando een tijdje ge
leden probeerde president Park te ver
moorden.
President Johnson heeft Cyrus Vance
een paar concrete dingen meegegeven.
In de eerste plaats een belofte van meer
militaire hulp, waartoe de president al
een voorstel naar het parlement heeft ge
stuurd. (Het bedrag in dit voorstel is
9
honderd miljoen dollar). In de tweedè
plaats de verzekering dat de Verenigde
Staten de communistische infiltraties en
de moordaanslag op president Park hoog
opvatten en zij aan zij zullen blijven
staan met de Zuidkoreanen voor de ver
dediging van Zuid-Korea's veiligheid.
Maar in Washington is nu te horen dat
het verlanglijstje van Park lang is en de
Amerikaanse president, zelfs als hij
Sinterklaas in eigen persoon was, zou
doen verbleken.
NEW YORK (Reuter) Cambodja
heeft bij de Veiligheidsraad van de Ver
enigde Naties een klacht ingediend over
negen schendingen van Cambodjaans ge
bied, luchtruim en territoriale wateren
door de Amerikaanse en Zuidvietna-
mese strijdkrachten gedurende december
en januari.
(Van onze correspondent)
BONN. De ontspanningspolitiek
van minister van Buitenlandse Zaken
Willy Brandt ten opzichte van de lan
den van Oost-Europa wordt de laat
ste tijd beheerst door het probleem
van het „Gewaltverzicht". Dit woord
komt voor het eerst, in de samenhang
waarin het nu wordt gebruikt, voor
in de zogenoemde „Vredesnota" van
25 maart 1966. Deze was nog een
initiatief van de toenmalige regering-
Erhard. Men bedoelt met de term te
zeggen, dat de bondsrepubliek haar
politieke doeleinden langs de weg
van vreedzame regelingen wil be
reiken, en niet door geweld.
Deze als vredelievend bedoelde verkla
ring gold voor alles de Oosteuropese lan
den. In 1954 had de Bondsrepubliek zich
weliswaar bij de verdragen van Parijs
onderworpen aan de regels van het char
ter der Verenigde Naties, maar de Parijse
verdragen hadden alleen betrekking op
de drie Westelijke geallieerden en op de
andere partners van het Atlantisch ver
bond.
De toenmalige kanselier Erhard had in
zijn vredesnota van maart 1966 de Oost-
duitse staat van Walter Ulbricht nog bui
ten gesloten. In de regering van de
coalitiepartners Kiesinger/Brandt is dit
anders. Duidelijker dan in de regerings
verklaring liet minister van Buitenlandse
Zaken Brandt afgelopen december in de
Bondsdag weten, dat de regering bereid
is de formule over niet gebruiken van
geweld zo te hanteren, dat zij „zonder
voorbehoud ook voor het andere deel van
Duitsland en tegenover haar" geldigheid
zal bezitten.
De kwestie van het niet aanwenden
van geweld kwam in het centrum van de
belangstelling te staan, toen bekend werd
dat de Sovjet-ambassadeur in Bonn,
Zarapkin, een reeks van geheime bespre-
Willy Brandt
kingen met Willy Brandt voert, en dat
de geweldformule een belangrijk thema
bij deze gesprekken is. Voor de Russen
is het uitwisselen van vredelievende ver
klaringen aantrekkelijk, omdat de status
van de DDR er in ieder geval op vooruit
zou gaan, hoe de kwestie ook door Bonn
wordt ingekleed. Bovendien komt de pro
cedure de door de Sovjets zo gewenste
status quo ten goede.
De gesprekken Zarapkin-Brandt raak
ten echter in gevaarlijk vaarwater, toen
de Russen ook de status van West-Ber-
lijn op het tapijt brachten. Het was bij
deze gelegenheid voor het eerst, dat offi
ciële vertegenwoordigers van de West-
duitse en Russische regeringen over de
status van West-Berlijn met elkaar spra
ken.
Dit gesprek baarde bij bepaalde be
trokkenen enige onrust, en wel bij de
drie Westelijke geallieerden, die in West-
Berlijn de hoogste autoriteit uitoefenen.
Niet alleen zijn de Amerikanen, Britten
en Fransen verantwoordelijk voor de vei
ligheid van de stad, zij zijn het naar hun
mening ook voor de Westduitse aanwe
zigheid aldaar.
Minister van Buitenlandse Zaken
Brandt zou dus zijn competentie over
schrijden als hij wilde proberen met de
Russen afspraken over West-Berlijn te
maken. In een persconferentie begin deze
maand verklaarde Brandt echter duide
lijk te weten waar de grenzen van zijn
bevoegdheden liggen door te zeggen dat
„onderhandelingen in de ware zin van
het woord over het Berlijnse thema" door
hem niet kon worden gevoerd.
Een verrassing voor onderhandelaar
Brandt, die er op uit is de relaties met de
Sovjet-Unie en met geheel Oost-Europa
te verbeteren, kwam vorige week uit de
lucht vallen in de vorm van een artikel
in het katholieke weekblad „Echo der
Zeit". Het nauw aan de rechtse groepen
in de CDU/CSU gelieerde blad maakte
een geheim rapport van de Westduitse
ambassadeur in Washington, Knappstein,
aan zijn regering openbaar. Volgens dit
rapport van Knappstein was er in Ame
rikaanse regeringskringen „onbehagen"
over de door de Bondsregering gevolgde
politiek jegens Oost-Europa. In Washing
ton zou men er volgens het rapport on
der andere bang voor zijn, dat de „Duitse
dialoog met de Sovjet-Unie, maar ook die
met Pankov (de Oostduitse regering) tot
nieuwe complicaties rond Berlijn zou
kunnen leiden".
Het was duidelijk dat de doelbewuste
indiscretie de voortgang van Brandts
werk diende af te remmen en dat deze
remschoen voor bepaalde leden van de
CDU/CSU op de rails naar het oosten
was geplaatst. Bij nader onderzoek bleek,
dat een van de voor intern gebruik ber
doelde afdrukken van het Knappstein-
rapport ook in het bureau van de kanse
lier terecht was gekomen, waar grote in
vloed wordt uitgeoefend door Kiesingers
„parlementaire staatssecretaris", baron
Von und zu Guttenberg. De baron is lid
van de ultra-conservatieve CSU van
Franz-Josef Strauss, en als groot-grond
bezitter en katholiek bekend om zijn star
re houding tegenover iedere poging om
de Duitse relaties met het Oosten te
verbeteren.
Afgelopen zondag verklaarde baron
Guttenberg echter in een radio-interview
ADVERTENTIE
Misschien is het Premie Spaarplan ook iets voor Even een briefkaartje aan
Premie Spaarplan, Postbus 51, Den Haag en u ontvangt vrijblijvend een brochure
over alie mogelijkheden (hypotheekaflossingen, spaar- en effectenbewijzen,
levensverzekeringen, spaarkasinschrijvingen, garantiekredietaflossingen).
Wilt u persoonlijk advies? Spaarbanken, Boerenleenbanken, Raiffeisenbanken,
Postkantoren, Bahken, Borgstellingsfondsen, Hypotheekbanken, Bouwfondsen,
Spaarkassen, Levensverzekeringmaatschappijen, assurantie-tussenpersonen en
de Sociale Verzekeringsbank zullen u graag alles over het Premie Spaarplan
vertellen.
op een vraag van het „geweld"-probleem:
„Ik verraad geen geheim als ik zeg dat
onze bondgenoten het er zeer mee eens
zij 5 dat. w;ij zjilke .ondernemingen op
onZte agfenda hebber# Staan". Ook het
NAVO-bondgenootschap wordt volgens de
baron door dergblijke_gesprekken „noch
in zijn essentie, noch in zijn effectiviteit
door de politiek van de regering aange
tast".
De „Bayern-Kurier", het partijblad van
de CSU, sprak kort geleden al in verbol
gen bewoordingen over het aanknopen
van de diplomatieke betrekkingen tussen
Bonn en Belgrado. Het is dan ook de
vraag of de woorden van Guttenberg in
het radio-interview de situatie hebben
gewekt, die op het ogenblik in de boe-
Om met het laatste te beginnen: er
is een beginselverklaring dienaangaan
de geweeèt, niet lang geleden, met de
boodschap erbij dat de respectieve
hoge ambtenaren (vermoedelijk op het
niveau van directeuren-generaal voor
politieke zaken) een schema van sa
menwerking zouden uitwerken, dat in
juni aan de Benelux-volken en de ove
rige wereld getoond zou worden. Ver
heugd als wij over de uitspraak van de
drie Benelux-ministers zijn want is
het niet een punt waarop wij herhaal
delijk wezen in het verleden? wach
ten wij toch maar af alvorens ons aan
verdere beschouwingen over te geven.
Een licht wantrouwen? Misschien wel.
In het verleden is er in dit opzicht zo
bar weinig, eigenlijk nauwelijks iets,
van de Benelux gemaakt dat een ze
kere onwil hier en daar te vermoeden
valt misschien nog wel meer bij ons
op het Plein dan in de toch zo franco
phone Brusselse Wetstraat. En nu is
het de afwijzing van het Engelse lid
maatschap voor de EEG door Frank
rijk dat de drie Benelux-ministers van
Buitenlandse Zaken tot elkaar brengt.
Valt die samenwerking misschien
straks weer weg, wanneer de aanlei
ding zou zijn verdwenen? Of zal men
inzien dat juist dan, met veel meer
leden in de EEG waaronder vier gro
ten (groot in vergelijking tot ons, tot
België, tot Luxemburg) de Benelux
zich alleen kan doen horen en laten
gelden wanneer zij als een hechte een
heid, vanuit haar eigen permanente
organen, optreedt? Zij zou bijvoor
beeld, met volledige handhaving van
de souvereiniteit van elk land (voor
zover V.N., NAVO en EEG die niet
toch al beperkt hebben) de beschik-
king kunnen krijgen over één hoge
ambtsdrager optredend namens alle
drie de regeringen. Deze zou, omringd
door een kleine en zeer deskundige
staf, naar buiten kunnen optreden door
de tussenkomst van de bestaande di
plomatieke missies der drie landen;
deze missies zouden dan identieke in
structies moeten ontvangen .Maar ook
door een sprekende titel zou deze top
figuur van de Benelux zich moeten
voordoen men zou hem, indachtig
aan een roemrijk verleden, raadspen
sionaris van de Lage Landen kunnen
noemen (in het Frans Grand Pensio-
naire des Pays-Bas unis, ofwel Grand
Pensionaire de Belgique, Néerlande et
Luxembourg). Wij denken aan een
„dienaar der Staten" benoemd voor
een aantal jaren en niet aan een ka
binetslid wiens leven als minister
steeds gebonden blijft aan de ups and
downs van de binnenlandse politiek
van zijn land.
DIT LAATSTE nu ontwaart men
nergens meer dan in België dezer da
gen. Als Nederlander kan men twee
spalt in België alleen maar betreuren.
Ja, maar men moet er ook verheugd
over zijn, dat nu eindelijk Vlaanderen
althans met één stem spreekt en dat
het zich daardoor, bijna voor het eerst
in de geschiedenis, werkelijk kan doen
gelden waar het dat nodig vindt.
Leuven kennen wij goed. Velen in
ons land sprak het aanvankelijk wei
nig aan, dat de Vlaamse beweging van
heden als één der grote strijdpunten
had gekozen het vertrek uit Leuven
van de Franse sectie van de universi
teit. Dit leek immers negatief, ja, som
migen zeiden discriminatoir. In wer
kelijkheid is, vanuit de Franstalige
burcht die Leuven tot luttele jaren
geleden uitsluitend was, steeds een
enorme verfransende invloed uitge
gaan over grote delen van Vlaanderen,
om van Brussel niet te spreken. Het
kleine stadje Leuven zelf werd steeds
meer onder de voet gelopen door de
overtalrijke studenten van wie bijna
de helft alleen Frans beliefde te ver
staan en te spreken al kwamen zij
uit Brugge of Kortrijk. De professoren
waren erger dan de studenten. Eerst
vroegen, neen, eisten zij „faciliteiten"
voor Franstalige kleuter- en lagere
scholen voor hun spruiten die anders
eens Vlaams zouden kunnen leren;
thans komen zij met.een uitbrei
dingsplan voor Leuven-Frans, terwijl
iedereen wist dat de zaak in de ijs
kast was gezet door premier Vanden-
boeynants. Maar het begint erop te
lijken dat de bouwput, die de Frans
talige hoogleraren in gedachten al
maakten, de dijk heeft ondergraven
van de speciale positie welke de Ka
tholieke Universiteit Leuven op taal
gebied nog genoot. Leuven mocht im
mers nog een Franstalige sectie
behouden, al lag het duidelijk benoor
den de taalgrens en al gold voor heel
België voortaan het beginsel: taal van
de streek taal van het onderwijs.
De koppigheid van de Franstalige
Belgen behalve de enkelen, die, zo
als sommige Waalse socialisten, al
„om" zijn is onvoorstelbaar groot.
In plaats van de gelegenheid met twee
handen aan te grijpen, straks over een
hyper-moderne universiteit te beschik
ken, in Wallonië, en gebouwd op staats
kosten, blijven zij hangen aan Leuven,
als een echte hang naar het oude, het
voorbije. Handelden zij anders, dan
waren straks de Vlaamse studenten
weliswaar heer en meester te Leuven,
maar zij moesten zich behelpen met
deels schilderachtige en deels geheel
verouderde gebouwen, laboratoria en
ziekenhuizen, soms teruggaande tot de
dagen van de contra-reformatie toen
de universiteit werd opgericht. Hoe
lang de weerstand van de Franstaligen
nog duurt, niemand kan het zeggen.
Maar de Leuvense studenten, die heb
ben kunnen zien dat eerst de Vlaamse
hoogleraren hen geheel volgden, toen
steeds meer Vlaamstalige politici, toen,
ongehoord feit in de annalen van Bel
gië, alle Vlaamse leden van het epis
copaat (indien men althans monseigneur
Suenens een Vlaming wilde noemen,
maar misschien wordt ook hij het nog
eens een keer), en dan thans de
Vlaamse leden van het kabinet, of ten
minste van de C.V.P., deze studen
ten hebben de victorie geroken en het
zou gevaarlijk kunnen blijken nu de
leeuw van Vlaanderen te tarten.
HET IS ook niet te vroeg, dat nu
enkele schuchtere adhesiebetuigingen
uit Nederland komen of doet het u,
lezer of lezeres, niet goed om over de
Belgische radio en televisie de politie
ke leiders van het land de toestand te
horen uiteenzetten in goed Neder
lands? Mij toch echt wel. Maar het
zou nooit zover gekomen zijn als niet
generaties van Vlamingen steeds maar
taai hadden volgehouden, tegen de
stroom in waren gezwommen hoe
langzaam dat ook ging.
Vanuit het noorden kreeg België
meestal niet anders dan een koele
bries en hoe anders dan Parijs en
Frankrijk! de taalstrijd zagen wij
als iets dat ons niet aanging.
Hoe nu de Belgen de zaak verder
oplossen, dat is inderdaad hun zaak.
Natuurlijk hopen wij dat het land zo
sterk mogelijk uit de crisis te voor
schijn zal komen maar een latente
crisis is waarschijnlijk erger dan een
plotselinge en het zou kunnen zijn dat
deze laatste de gehele lucht zou opkla
ren als na een onweer.
Intussen zal het demissionaire kabi-
net-Vandenboeynants de lopende za
ken blijven afdoen. Men kan aanne
men, dat de reeds aangekondigde ver
sterking van de Benelux-structuur
daartoe behoort. Het is trouwens ver
heugend, dat de Benelux-samenwer-
king even goed een Nederlands als een
Belgisch als een Luxemburgs doel
dient, en binnen België even goed een
Waals als een Vlaams doel: dat van on
ze kleine landen zo klein als een
zakdoek zei de Belgische kamervoor
zitter de gelegenheid te geven mee
te spreken over hun eigen belangen.
Niemand buiten de Benelux kan te
gen een dergelijk optreden bezwaar
hebben, want niemand zal deze landen
verdenken van imperialistische bedoe
lingen.
Het is alleen te hopen, dat de sa
menwerking in Benelux-verband ook
naar binnen, in de onderlinge verhou
ding van de betrokken volkeren, meer
zal gaan spreken; dit moet niet alleen
maar een regeringszaak of een parle-
mentszaak zijn. Waarom geen jeugd
uitwisselingen op grote schaal tijdens
de grote vakantie, zoals tegenwoordig
bestaan tussen Frankrijk en West-
Duitsland? Waarom niet een gerichte
propaganda voor toerisme in elkanders
land? Nu er minder Amerikanen drei
gen te komen en er straks waarschijn
lijk bedden vrij zijn, waarom dan niet
de bezoeken uit België gestimuleerd?
En onze bezoeken aan België vermeer
derd?
Zo zou men lang door kunnen gaan
een aangewezen taak, lijkt het ons,
voor de Benelux-comités in de drie
landen.
zem van de Bondsregering is ontstaan.
Minister Brandt verklaarde tenminste
diezelfde zondag dat Guttenbergs woor
den werden opgetekend op een SPD-
bijeenkomst in Barsinghausen: „Als ik er
in gehinderd zou worden volgens de
grondregels voor onze buitenlandse poli
tiek en die ten opzichte van Oost-Europa,
waartoe wij ons in de regeringsverkla
ring van 1966 verplicht hebben, te werk
te gaan, dan zou ik geen minister van
Buitenlandse Zaken meer zijn".
TANGER (AFP). „De Russen heb
ben het aantal van hun oorlogsbodems in
de Middellandse Zee sinds het jongste con
flict in het Midden-Oosten aanzienlijk uit
gebreid en zij bezitten daar nu een vloot
die uit alle noodzakelijke eenheden is
samengesteld", zo heeft de commandant
van de zesde vloot, vice-admiraal William
Martin, maandag bij een bezoek aan
Tanger verklaard.
Hij zei dat de omvang van de Russische
vloot in de Middellandse Zee in de toe
komst er toe kan leiden, dat de missie
van de zesde vloot die zich daar al twin
tig jaar bevindt, wordt gewijzigd.
MARSEILLE (Reuter) Franse sar
dinevissers, hogere prijzen voor hun
vangst eisend, hebben gisteren met onge
veer dertig schepen de toegang tot de ha
ven van Marseille geblokkeerd, waardoor
geen schip in of uit kon varen. Na bespre
kingen met de plaatselijke autoriteiten
maakten de vissers later een van de drie
toegangen tot de haven vrij, waardoor
het scheepvaartverkeer langzaam weer op
gang kon komen. Andere Middellandse-
Zeehavens blijven geheel geblokkeerd.
Klacht. Jordanië heeft in een nota aan
de Veiligheidsraad erover geklaagd, dat
Israëlische strijdkrachten vorige week
een vluchtelingenkamp hebben bescho
ten, waardoor zeventien mensen het
leven verloren en zestig werden ge
wond.
Nenni. De 71-jarige Italiaanse leider der
socialistische partij en vice-premier
Pietro Nenni heeft met succes een
prostaatoperatie ondergaan.
Ambassadeur. Een voormalige topautori-
teit van de Russische communistische
partij is benoemd tot ambassadeur bij
Syrië, dat zich verzet heeft tegen het
Russische advies ter oplossing van de
toestand in het Midden-Oosten. Moerit-
din A. Moekhitdinov werd benoemd als
opvolger van Anatoli A. Barkovski, die
zeven jaar in Damascus is geweest.
Biafra. Radio-Biafra, dat beweert nog
steeds uit te zenden uit de gevallen
hoofdstad Enoegoe, heeft omgeroepen
dat Biafraanse troepen de universiteits
stad Nsoekka, 65 kilometer ten noorden
van Enoegoe, hebben heroverd.
