Skin Life
Helena Rubinstein
PANDA EN DE MEESTER-SUPERMAN
m
1
PGLLE, PELLI EN PINGO
ngestipt
Waarom zult U de schoonheid
van de jeugd afwijzen?
...er is toch
n
Ons vervolgverhaal
Zoeken naar gas
maakt vissers
brodeloos
Russisch protest
tegen de VS
Mr. dr. L. Deckers
(oud-minister)
vandaag 85 jaar
Bijeenkomst van
Veiligheidsraad
uitgesteld
Josephine Baker
zonder geld
ln 1910 verloofd,
in 1968 gehuwd
11
ii
WOENSDAG 14 FEBRUARI 1968
JAN MB MAKTOC
Israëlische kunstenaar
Steinhardt overleden
Kees Stip
D
A
V
Y
J
O
N
E
S
B
R
A
M
M
E
T
J
E
F
O
K
•m 1
ADVERTENTIE
Ben <>o r ke Hjke jN>man door
67)
Als ik ons plan in praktijk wilde
brengen, moest ik naar het noorden
gaan, naar Le Havre of Brest, de
enige havens waar een bergingssleep
boot een kans had tijdens het storm
seizoen. Het was onplezierig dat het
geld voor mijn reis uit het verzeke
ringspensioentje van de stuurman ko
men moest. Ik probeerde het te ver
geten, maar ik kon het niet. Zijn
halve glimlach reisde met mij mee
toen ik de trein naar het noorden
nam.
De pianist was werkelijk gek. Hij had
een rood gezicht, uitpuilende ogen,
flaporen en een centenbak. Hij
speelde rammelende dansdeuntjes uit
de twintiger jaren waarbij hij tegen
de piano schopte, het deksel op en
neer ramde, en met een schelle stem
hijgend zong: „I love my mummy,
my mummy loves me, I am only
twenty and she is twenty three".
Hij was de enige in het Café De
la Marine die opgewonden was. De
rest waren zware, zwijgzame sleep
bootkapiteins, die roerloos naar hem
zaten te staren, hun grote handen sla
pend op het marmer naast hun glaas
jes. Zij zaten er precies zo bij als
de oude kapiteins in Shadwell Basin;
nationaliteit scheen geen verschil te
maken. Alleen hun petjes waren
Frans, verder leken zij op kapitein
Bakker gezien door verschillende ka
rikaturisten. Ik had de kastelein ver
teld dat ik op zoek was naar kapi
tein Perseil van de sleepboot „Jean
ne" en hij had geantwoord dat die
er nog niet was, maar dat hij hem
aan zou wijzen zodra hij binnen
kwam..
Ik zat te luisteren naar de krankzin
nige pianist, die schreeuwde, op de pi
ano bonsde, obscene geluiden maakte
met zijn lippen en vieze woorden sis
te tussen 2 donderende akkoorden.
Toen, na ongeveer een uur, riep de
kastelein: „Pst!", en wees op een
reusachtige man, die binnenkwam.
Hij was werkelijk een reus, maar hij
leek gedrongen omdat zijn schouders
zo breed waren. Hij liep met de lang
zame, wijdbeense tred van de zee
man; op zijn achterhoofd droeg hij 'n
uniformpet met een vuile witte hoes.
Hij ging aan een van de marmeren
tafeltjes zitten en ik stond op. „Mon
sieur Persil?"
Hij keek op. Zijn gezicht was groot
en uitdrukkingloos. Zijn zwarte oogje
keken naar mij zonder enige 'belang
stelling.
„Is u de eigenaar van de „Brighton
Belle?".
Hij keek mij bijna een minuut lang
aan voor hij antwoordde: „Wat dan
nog?"
Ik vertelde hem dat ik het schip
had zien liggen in de haven, ge
vraagd had wie de eigenaar was. en
dat men mij zijn naam had genoemd
en er bij gezegd, dat ik hem waar
schijnlijk zou kunnen vinden om
streeks tien uur in het Café .Da la
Marine.
„Wat dan nog?" vroeg hij, na
weer een lange stilte.
Ik vertelde hem dat ik op zoek
was naar een opgelegde sleepboot
om de eigenaar te interesseren het
schip vaarklaar te maken voor de
bergingsdienst, met een bemanning
van oud-marinepersoneel. Wij zouden
maar 'n klein salaris vragen en de rest
accepteren in de vorm van een per
centage van het bergingsgeld als wij
een schip binnenbrachten.
„Ik heb geen geld",'zei hij. Toen
keek hij de andere kant op en riep:
„Calvados!" naar de toonbank. Ik
dacht dat hij het gesprek zou voort
zetten, starend naar de toonbank.
De krankzinnige pianist timmerde
en krijste. Kapitein Perseil scheen
vergeten te zijn dat ik er stond.
Veertien dagen tevoren zou ik het
hierbij gelaten hebben, maar dit was
onze laatste kans. Ik had vrij veel
oude sleepboten zien liggen in de
havens aan de Kanaalkust, maar of
de eigenaars waren niet geïnteres
seerd geweest, of de schepen wa
ren niet zeewaardig meer. De „Brigh
ton Belle" die ik die middag in Le
Havre ontdekt had, was een houten
schip, maar ik was aan boord ge
weest en had gezien dat zij nog in
een goede conditie was. Haar moto
ren zaten er nog in en zij was nog
volledig uitgerust Beachcombers
hadden mij verteld, dat zij het ei
gendom was van de kapitein van de
sleepboot „Jeanne", een rijke man
maar moeilijk om mee om te gaan.
Hun tweede definitie was ongetwij
feld juist geweest.
Ik ging door met hem van ons
voorstel te vertellen, schreeuwend,
om de krankzinnige pianist te over
stemmen, maar hij luisterde niet. Hij
zat op zijn glas Calvados te wachten;
toen het kwam bedankte hij de kas
telein met een knik en een glimlach,
alsof hij zich alleen voelde.
Ik vertelde hem over de ervaring
die onze bemanning had over de Wes
tern Approaches, de noordoostelijke'
route, D-Day en de invasie van het
zuiden van Frankrijk. Ik dacht hij
mij totaal vergeten was en stond op
het punt weg te gaan, toen hij vroeg:
„Wanneer heb jij voor het laatst ge
varen?"
Ik veronderstelde dat het spel toch
verloren was, het kon dus geen kwaad
meer hem de waarheid te vertellen.
„Mijn laatste reis was naar Neder-
lands-Indië met de Hollandse sleep
boot „Texel", antwoordde ik. „Als
stuurman".
Hij keek mij aan, voor het eerst
met een zweem van belangstelling.
„Kapitein Bakker?" vroeg hij.
„Ja"
,,Kom dan morgenochtend om elf
uur terug",' zei hij. „Tot ziens".
Ik zei: „Tot ziens, kapitein" en
ging naar mijn tafeltje terug. De
krankzinnige pianist was inmiddels
vrijwel razend geworden.
Hij spoog tussen zijn benen, draai
de rond op zijn kruk staarde naar
de roerloze zeekapiteins met bloed-
doorschoten ogen en gromde: „Bom
men Luchtaanvallen. Sirenes, bloed.
Geef me sensatie, godverdomme. Wat
heb ik aart die flauwe kul". Toen
draaide hij zich weer om en speelde
'n boogie-woogie-bewerking van „Stil
le nacht, Heilige nacht", tegen de
piano trappend, krijsend, met zijn
ellebogen op het toetsenbord beu
kend en bekken trekkend tegen zijn
spiegelbeeld in het vernis van het
instrument.
(Wordt vervolgd)
nnnnnnnnrvM-wtnri----r-~--"""~"**-
life tree*
Rubin»*'"
De jaren verstreken maar Uw
gezicht bleef hetzelfde zo
jong, zo fris, zo natuurlijk als
destijds. Skin Life,
wetenschappelijke methode
ontwikkeld door Helena
Rubinstein zal een wedergeboorte
van Uw huidcellen teweegbrengen;
- jeugd en schoonheid keren terug.
De natuurlijke werking van Skin Life verzekert een volledig
doordringen tot in de diepst gelegen huidlagen en voorkomt
daardoor voortijdige uitdroging en rimpelvorming.
Nu ook in Nederland: SKIN LIFE EYE CREAM: biologisch
preparaat tegen oogrimpels f 13,50.
ROME. Een Nederlands schip, dat
al sedert januari onderzoekingen verricht
in de Adriatische Zee naar de aanwezig
heid van aardgas of petroleum in de zee
bodem, dreigt de vissers van deze kust
strook broodeloos te maken. Het bijzonder
technisch uitgeruste vaartuig brengt
namelijk grote hoeveelheden dieptebom
men tot ontploffing, waardoor tienduizen
den vissen sterven.
De opbrengst van de visserij is terug
gelopen tot minder dan een tiende.
CO». M»«T«N tOONPIR
10. Joris Goedbloed genoot lange tijd van zijn
vliegkunst. Maar op den duur werd hij er toch wat
moe van. En bovendien maakte de ervaring hem
hongerig. „Geen wonder.prevelde hij, keurig op
straat landend. „Sinds een broodkorst, gisteren, heb
ik niets meer gegeten. Maar daar zal nu verandering
in komen men zal zich verdringen om De Vliegende
Goedbloed eten te verstrekken. Ik vraag me af, of ik
een kleine demonstratie in ginds hotel zal geven
Ik neem aan dat men er voortreffelijk voedsel ser
veertHij staarde verlangend naar het gebouw
maar nu gebeurde er iets verbazing-wekkends. Want
voor zijn ogen werd de muur doorzichtig en daar
door kon hij nu zien wat daarbinnen gebeurde. „Ik
verbijster mezelf keer op keermompelde hij.
„Ik kan meer dan ik altijd al dacht.Ik vraag me
afzou het wellicht van deze wandelstok komen,
die ik gevonden heb? Want pas sindsdien ontdek ik
al deze prachtige eigenschappenHoe dan ook, het
wordt tijd dat ik wat ga eten. Het voedsel daarbinnnen
ziet er heel aantrekkelijk uit!" Met die woorden stapte
hij op het hotel toe
opeeLEr^oMETeeN
HE8 IK 6EM 6ROTE VIS
AAN DE HAAK!
SPIJBELEN Y JA, EN VOORAL AlSJE DAN
IS HEERLIJK T^\6AAT VISSEN
SPIJBELAARS
DOEN JULLIE
HIER?
Y//1
GENEVE. (Reuter) Het hoofd van
de Russische vertegenwoordiging bij de
ontwapeningsconferentie in Genève A.
Rosjtsjin heeft de Verenigde Staten be
schuldigd van flagrante schending van de
internationale verdragen door met kern
bommen buiten de Amerikaanse grenzen
te vliegen.
In verband met het neerstorten van de
B-52 bommenwerper met vier kernbom
men aan boord op Groenland herhaalde
de Rus de eis dat dergelijke vluchten wor
den stopgezet. „Wie kan garanderen dat
het volgend ongeluk met een Amerikaans
vliegtuig, dat kernbommen aan boord
heeft, niet zal gebeuren in een dichtbe
volkt gebied?", vroeg Rosjtsjin.
Explosieven. Uit een depot in de buurt
van de Westfranse havenstad St. Brieuc
hebben leden van het ondergrondse Bre
tonse bevrijdingsfront 775 kilo explO'
sieven gestolen.
Mr. dr. L. N. Deckers (bij zijn af
scheid als voorzitter van de
A.N.V.V.).
DEN HAAG. Mr. dr. L. N. Deckers,
oud-minister van Defensie in het derde
ministerie-Ruys de Beerenbrouck 1929-
1933) en in het tweede ministerie-Colijn
(1933-1935) en minister van Landbouw en
Visserij in het derde ministerie-Colijn
(1935-1937), is vandaag 85 jaar geworden.
Na zijn ministerschap is mr. Deckers
tot 1946 lid van de Tweede Kamer ge
weest en acht jaar voorzitter van de R.K.
Kamerfractie. In 1946 werd hij lid van de
Raad van State.
Ook op niet-politiek gebied heeft hij tal
van functies bekleed. Na zijn studie in
Leuven en Leiden was hij o.m. hoofd
inspecteur bij de Coöperatieve Boeren
leenbank, adviseur van de R.K. Boeren-
en Tuindersbond, lector aan de Katholie
ke Economische Hogeschool in Tilburg,
advocaat en procureur in Den Haag. lid
van de Hoge Raad van Arbeid en voor
zitter van de Algemene Nederlandse Ver
eniging voor Vreemdelingenverkeer, wel
ke functie hij in 1958 neerlegde.
Mr. dr. Deckers is o.m. erelandscom-
mandore van de Nederlandse Comman
derij e van de Ridders van het Heilig
Graf.
TEL AVIV (DAP) De schilder en
graficus Jacob Steinhardt, een van de
bekendste kunstenaars van Israel, is op
tachtigjarige leeftijd overleden. Stein
hardt, die te Zerkow in de Poolse provin
cie Poznan werd geboren, kreeg zijn op
leiding in Berlijn, Parijs, Florence, en
Rome. Sinds 1933 woonde hij in Jeruza
lem. Steinhardt, die in de jaren voor de
laatste wereldoorlog samen met Ludwig
Meidner de groep „Die Pathetiker" sticht
te, heeft vele oudtestamentische thema's
uitgebeeld. In 1959 kreeg hij op de biën
nale in Venetië de prijs „Arte Liturgica"
en in 1961 de prijs van de eerste interna
tionale biennale voor religieuze kunst.
NEW YORK (Reuter) De bijeen
komst van de veiligheidsraad over de
kwestie Zuidw.-Afrika, die voor vanmid
dag was belegd, is voor onbepaalde tijd
uitgesteld om de afgevaardigden meer
gelegenheid te geven voor overleg over
de in te dienen voorstellen. Ook wil men
wachten op de terugkeer van secretaris
generaal Oe Thant, die op het ogenblik
in Europa is en vermoedelijk donderdag
naar huis komt.
PARIJS (Reuter) De zangeres Jose
phine Baker is in Parijs teruggekeerd van
een bezoek aan de V.S., waar zij zonder
succes heeft geprobeerd geld in te zamelen
voor haar internationale weeshuis in
Zuidwest-Frankrijk, waar zestien kinde
ren verblijven.
De schulden van het tehuis zijn opge
lopen tot 365.000 gulden. Het tehuis komt
vrijdag onder de hamer als er geen geld
is. De telefoon is al afgesneden.
Kun jij van deze advertentie een
schip vouwen? We bedoelen een levend
schip, waarop je mee gaat op avon
tuur".
Bijna was ik op deze uitdaging van
de Koninklijke Marine ingegaan, want
ik ben dol op avonturen. En de toegang
daartoe werd mij bijzonder gemakke
lijk gehnaakt. Vroeger moest je daar
voor eerst den gahahahahansen dag
aan het blauwgeruite wiel draaien,
maar nu was het voldoende de adver
tentie uit te knippen en langs de vouw
lijnen tot een portvrije briefkaart te
vouwen, nadut je je naam, adres en
leeftijd had ingevuld. Tot mijn voldoe
ning zag ik dat achter de leeftijd ruim
te was opengelaten voor 3 cijfers: Er
was dus op gerekend dat ik wel net zo
lang zou meegaan als de „Karei Door
man".
Maar daaronder las ik: „Vouw de
hele advertentie en stuur 'm op. Zonder
postzegel. Kost niks Verplicht tot niks.
Maar je krijgt zonder meer een mooi
pocketboek. Vol actie-foto's en inlich
tingen. Cadeau. Van de marine. Als je
zo'n jaar of 16 bent, neem dan het roer
van jouw toekomst in eigen handen".
Daar ging mijn avontuur. Ik ben
boven de 16, zodat er in mijn toekomst
niks meer valt te roeren. In de toe
komst van de marine echter wel. Het
vouw-idee heeft mij op een idee ge
bracht dat ik hier, in dank voor het
genot van deze knappe advertentie, ga
vouwen.
Wij leven, zeggen ze, in een toestand
van militair evenwicht. Zolang we in
het westen maar evenveel oorlogs
schepen, vliegtuigen, tanks en bommen
en granaten hebben als de jongens in
het oosten, waar overigens ook meisjes
meedoen, kan ons niets gebeuren.
Beide partijen zijn in staat elkaar tot
moes te slaan. Ze laten het dus wel
uit hun hoofden.
Zogoed als het nu mogelijk is uit een
stuk krantenpapier een scheepje te
vouwen, zo moet het ook mogelijk zijn
een heel groot schip te vouwen uit een
hele grote krant. En de talrijke fusies
van kranten tegenwoordig wettigen het
vermoeden dat wij een tijdperk van
reusachtig grote kranten tegemoetgaan.
Binnenkort zal het dus in ons bereik
liggen de vloot met betrekkelijk ge
ringe kosten te iwrdubbelen of te ver
driedubbelen. Natuurlijk moeten de
papieren schepen met waterafstotende
verf worden behandeld, waardoor mis
leidende krantekoppen als: „Amerika
laat de „Pueblo" schieten", terwijl het
juist de Koreanen zijn die geschoten
hebben, onleesbaar worden gemaakt.
Er zijn trouwens zelfs geen krantekop
pen nodig om de krantepapieren sche
pen te bemannen. Als de tegenstander
maar weet dat we ze hebben. Hij weet
natuurlijk ook dat ze van papier zijn,
maar doet alsof hij dat niet weet en
bouwt zelf papieren schepen. En wij
doen dan ook of we niet weten dat ze
van papier zijn. Als hetzelfde met de
vliegtuigen, de tanks en de overige be
nodigdheden gebeurt, wordt de hand
having van de wereldvrede een soort
liefdewerk-oud-papier.
NAPELS (AFP). Twee bewoners van
Napels, die zich in 1910 hadden verloofd,
zijn eindelijk in het huwelijk getreden,
treden.
Antonio Prete en Rosa Montanino waren
zestien jaar, toen zij zich verloofden.
Tegen de tijd dat zij zouden gaan trouwen
brak de eerste wereldoorlog uit en moest
Antonio naar het front. Pas in 1920 kwam
hij uit dienst. Hij trouwde toen, maar niet
met Rosa. Zij trad pas twintig jaar later
in het huwelijk.
Onlangs werd de ontrouwe Napolitaan
weduwnaar. Hij vernam dat zijn verloofde
van 58 jaar geleden inmiddels ook haar
man had verloren en vroeg voor de
tweede maal haar hand. In een kerk te
Herculaneum werden de twee 74-jarigen
in de echt verbonden.
ik zoe< iémand dié ms helpen
KAN OM ÉÉN 60UDSCHAT ff BER-
GÉN VAN één WRAK DAT LAN6
IK WIST DAT IK OP
JULLIE BOUWÉN KON,
ZODRA IK JÉ ZAG. MAAR.
IK WOU ZEKERHEID,..
WAAROM,
MENEER FRES-
S ÉR
ER ZNN MASSA'S
GOEDÉ DUIKERS
WEET U
JAW Él. MAAR IK HÉB
LU! N0DI6 DIÉ IK VÉR'
TROUWEN KAN
1062. Voorzichtig slopen onze vroenden
door de griezelige grotten vol spinneweb-
ben, glibberig groen en sluivend stof.
In het halve duister gaf Brammetje aan
wijzingen.
„Let op het putje..pas op, stoot je
hoofd niet.een beetje naar rechts
Maar zelf moest hij gewaarschuwd wor
den door Jan Klaassentoen een groot
spinneweb de opening naar de volgende
grot afsloot.
„Kijk uit, Bram.ik vertrouw het
niet.al weet ik niet waarom." „Maar
ik weet het wel", zei Bram. „Dit is een
valstrik. Want als de Dood van Pierlala
hierlangs is gegaan zou het web nog stuk
moeten zijn, tenzij.hij snel een ander
web liet maken. En dan is er alle reden
om dit te wantrouwen.
Hij raapte een brok steen van de grot
bodem op en woog het even in de hand,
eer hij 't naar het web gooide. Als kabels
trokken de draden van het web tezamen
en in een mum van tijd was de steen door
draden ingepakt en omwonden.
„Vooruit", zei Bram. „Nu kunnen we
erdoor".
