MSHPH
PANDA EN DE MEESTER*SUPER
MAN
POLLE, PELLI EN PINGO
w
rrn
A
M AA
igestipt
(,f;i te J ij
V
loinMtersit
Pueblo-bemanning
vraagt clementie
vandaag is 't
m
de Daf 33 van üw levenreeds bij f 1.075,- aanbetaling.
plus het
pookje
ter wereld
ZATERDAG 17 FEBRUARI 1968
8
Een oorsprorrkei i jkif
J-VN j>£ HARTOE
roman door
70) Ik ver
en ook vandaag kopen weer zeer velen in ons land een DAF33. Vanzelfspre
kend. De eeuwig jonge DAF 33. De kranige DAF33. Hij is en blijft een onge
ëvenaard succes en dat is geen wonder. Zijn fameuze Variomatic volautomatische
transmissie heft hem ver uit boven alle andere wagens in zijn klasse. Hij heeft
ruige rallyerijders triomfen bezorgd en geeft dag-in-dag-uit tienduizenden het meest
intelligente antwoord op alle rijproblemen die er zijn. De DAF 33 is goed voor
112 km per uur kruis-snelheid, hij accelereert van 0-50 km in 7 seconden, hij heeft
een zeer grote kofferruimte (98x98x46 cm), een zeer laag benzineverbruik en be
hoeft nimmer te worden doorgesmeerd. Ruim plaats voor 4 a 5 personen. De prijs
van deze populaire DAF-sprinter: f 4995,—. En natuurlijk een vol jaar garantie.
ff J
o
Hoofdbestuur van SGP ontvangt bezwaarden
Kees Stip
wpdjff
f vl/
i
dacht hem ervan onder de bruggen te
hebben geslapen met dat kartonnen
koffertje.
Later, toen de wijn zijn werk ge
daan had en de maanden tussen ons
verzacht, had ik een gevoel alsof wij
dichter bij elkander stonden dan ooit
'sinds het eind van de oorlog; veel
dichter dan toen ik hem in Parijs
had opgezocht. Ik was blij dat hij
meedeed, want hij was een prima
marconist, een van de besten.
De stuurman kwam drie dagen la
ter. Ik ging hem afhalen aan het sta
tion met Draad. Draad wist zich
prachtig te beheersen toen hij hem
op een hoekplaats in een derde klas
coupé zag zitten, grijnzend achter het
beslagen raampje. Hij praatte heel
gewoon met hem, terwijl wij op de
rolstoel wachtten, die uit de goederen
wagen moest komen. Nicole zorgde
daarvoor. Hij zei: „Wel, wel, wel",
en: „Hoe gaat het er mee, ouwe jon
gen?" en maakte een beweging als
of hij hem op de knie wilde slaan,
maar bedacht zich halverwege. De
stuurman was blij hem te zien maar
kon het toch niet laten giftig te zijn.
Hij brouwde: „Je ziet er rijk en ge
zond uit. Hoe gaat het met je mil
jonairsdochter?" Draad hield zich
goed, maar ik zag hem blozen.
Nicole, Jacques en Pjotr kwamen
op een drafje het perron af met de
rolstoel op zijn piepende wieltjes; de
twee jongens tilden de stuurman uit
de coupé en zetten hem in de stoel.
Er stond nog steeds een storm; toen
wij het station uitkwamen wikkelde
Nicole hem in zijn jas en zijn bouf
fante, en hij werd naar het Café De
la Marine gereden als een zak aard
appelen. Toen ik hem zo zag stelde
ik mij voor hoe hij er aan toe zou
zijn op de brug in die stoel, wan
neer het buiswater over zou komen
in wolkbreuken.
Toen wij aankwamen in het café
was hij versuft en in de war. Hij zat
met zijn levende oog te knipperen en
had moeite met ademen. Toen hij een
glas wijn kreeg morste hij op zijn
hemd en snauwde tegen Nicole toen
die het wilde afvegen met een zak
doek; de kastelein deed het met een
handdoek. Nadat hij door Pjotr en
Jacques naar zijn kamer was gedra
gen keek Draad mij aan en vroeg:
„Hoe is dat in godsnaam gebeurd?"
Ik vertelde hem het verhaal. Hij luis
terde hoofdschuddend en ik merkte
tot mijn verwondering dat het hele
idee van duiken hem onnatuurlijk en
afschrikwekkend voorkwam. Ik maak
te hem niet wijzer; ik wilde niet nog
meer heimwee krijgen dan ik al had.
Hij vertelde mij op zijn beurt over
zijn avonturen; terwijl ik naar hem
zat te luisteren zag ik de wuivende
struiken weer, de grasvlakten glooi
end naar het blauw, de witte rotsen
en de donkere vissen, stil grazend.
Ik probeerde mijn gedachten af te
leiden door te luisteren naar zijn ver
haal, maar ik kon het niet.
Toen de stuurman naar beneden
kwam om te eten was hij opgeknapt.
Aanvankelijk was hij nog stil en uit
zijn humeur, maar na een paar gla
zen wijn begon hij op te fleuren; toen
de krankzinnige pianist de piano be
gon te trappen en het deksel op en
neer te rammen, werd hij voor het
eerst werkelijk vrolijk. Voor het eerst
zag ik hem vergeten dat hij nu een
wrak was. De levende helft van zijn
lichaam scheen de andere overwon
nen te hebben. Hij lachte en babbel
de en begon te zweten; als ik naar
hem had gekeken langs mijn hand.
de dode helft van zijn lichaam be
dekkend, had ik kunnen geloven dat
de dagen van weleer teruggekeerd
waren.
Hij scheen het te geloven. Nadat
hij Nicole naar bed had gestuurd en
nadat Pjotr en Jacques uit eigen be
weging waren weggegaan, omdat wij
aldoor Hollands praatten, legde hij
zijn hand op Draads arm en zei:
..Goeie oude Draad! Man, wat ben ik
blij dat wij er levend doorheen ge
komen zijn". Hij zuchtte, de gelukki
ge zucht van een zieke, en toen keek
hij mij aan met een glimlach en zei:
„All right, schpiper, vertel op over
je boot".
Ik vertelde, maar ik was er niet
met mijn gedachten bij. Ik zat te kij
ken naar zijn blije gezicht, zijn ge
broken jeugd. Als er ooit een moe
derloos kind geweest was, ver van
huis dan was hij het.
Teneinde een bemanning bij elkaar
te krijgen plaatsten wij een kleine
advertentie in een Hollands week
blad: Sleepbootmaatschappij zoekt
ervaren officieren en volledige be
manning met oorlogservaring voor
bergingsdienst, één seizoen. Wij
hadden besloten die advertentie te
plaatsen omdat het goedkoper was
dan naar Holland te reizen en hen
zelf te zoeken. Wij hoopten dat wij
een paar antwoorden zouden krijgen,
maar twijfelden eraan.
Binnen een week ontvingen wij
over de honderd brieven. Wij had
den nooit vermoed, dat er nog zoveel
van ons over waren. Wij hadden een
ruime keus in stuurlieden, machinis
ten, marconisten en koks; onze oude
kok was er bij. Hij schreef een
bloemrijke brief op kanariegeel pa
pier, waar de naam van zijn restau
rant op gedrukt stond in gotische let
ters. Hij gaf een eerlijk verslag van
zijn oorlogservaring, maar overdreef
de afmetingen van zijn restaurant op
schaamteloze wijze. Het speet mij
dat wij hem niet konden nemen,
want ik had Pjotr beloofd dat hij de
kok zou zijn; maar Pjotr besliste het
zelf door te zeggen dat hij liever een
paar maanden als koksmaat zou va
ren, om het werk te leren--kennen,
dat nogal gespecialiseerd was.
Het betekende „dat wij, behalve
Jacques en de stuurman, nog een der
de lid onder de bemanning zouden
hebben dat niet essentieel was. Maar
Draad en ik rekenden uit dat wij het
ons verorloven konden als hij en ik
genoegen namen met de helft van
ons salaris. Ik had gehoopt dat de
meester ook zou antwoorden, maar
er was geen brief van hem onder de
honderd. Ik schreef hem nog eens
extra aan en hij antwoordde dat hij
graag gekomen zou zijn, maar dat
zijn vrouw een baby verwachtte en
dat zijn winkeltje net begon te lopen,
daarom kon hij onmogelijk weg;
maar hij kende een prima eerste ma
chinist die niets te doen had, een
zekere Baas, die met hem had geva-
(Wordt vervolgd)
ADVERTENTIE
iiiiii
;ii:
NFORMATIE/COUPON
Stuur mij per omgaand alle beschik- naam
are informatie over de DAF 55/
100cc/136km/u DAF 44 DAF 44
Stationcar DAF 33 DAF Bestel
wagen/ Pick-up.
aanstrepen wat u wenst) plaats
t
n enveloppe verzenden aan DAF, Eindhoven. Frankeren als brief.
SlWWftftfWVf DAF HEEFTALLES PLUS
Mi's
adres
cl,
mrn
AUTOMATIC/VARIOMATIC
DAF33 f 4.995,- bestelwagen f4.650,- pick-upf 4.350,- DAF 44 f 5.950,- stationcar f 6.695,- DAF 55 f 6.595,-
ifllïllFI"!
13-97.
13. „Dank zij deze wandelstok ben ik in staat tot
grootse daden!" prevelde Joris. „Eindelijk kan ik tot
aanzien komen. Met eerbied en respect zal men mij
omringen. „Joris G. Superman", zal men fluisteren
wanneer ik passeer. Maar dan zal ik het verleden de
rug moeten toekeren. Ik zal slechts mooie daden moeten
verrichten. Zoals hier bijvoorbeeld.Hij landde bij
een oud dametje, dat schreiend op het trottoir stond.
„Kan ik U helpen?" vroeg Joris beleefd de hoed lich
tend. „Ach..snif..nee!" snikte het mensje. „Nie
mand zal mijn beursje kunnen pakken, dat ik in die
opening heb laten vallen.Als mijn spaarcentjes zit
ten er in.M-maar U kunt er niet bij..snik.
9
„Als het anders niet is.mompelde de aangesproke
ne, zich naar het kleine traliehekje bukkend. „Dit
is eenvoudig een kwestie van dit gebouw even optillen
lijkt me!"
MIJN VRIENDJES MOETEN
MIJN MOOIE NIEUWE
MAGNEET ZIEN)
HELA, WAT
IS DAT NOU
WAT TREKT HEM
TOCH ZO STERK
V AAN!
OH, HET EZELTJE
HEEFT NIEUWE
HOEFIJZERS) WAT
DOEN WE NU
258f-A
DEN HAAG Het hoofdbestuur van
de Staatkundig Gereformeerde Partij zal
in de loop van de volgende week een
aantal leden ontvangen die o.a. bezwaard
zijn over de gang van zaken rond ds. J.
J. Poort te Kamerik, zo wordt van de
zijde van deze bezwaarden vernomen. Bij
monde van ir. Van Dis distancieerde het
SGP-hoofdbestuur zich onlangs van ds.
Poort, tot dan een veel gevraagd spreker
in SGP-kringen. Oorzaak was een plei
dooi voor het gebruik van de pil.
Wanneer wij per automobiel tussen
Amersfoort en Apeldoorn de Veluwe
oversteken, hopen wij altijd herten te
zien. Maar dat lukt nooit, omdat de
schuwe dieren door bordjes „Overste
kend Wild" tegen ons gewaarschuwd
zijn. We behelpen ons dus met paar
den en pluimvee. De aanwezigheid van
de laatste groep krijgt op het punt
waar de weg Barneveld het dichtst na
dert extra gestalte in een gigantisch ei,
dat rechtop in de tuin van een uitspan
ning staat. Het heeft een luikje, waar
door 's zomers ijsjes worden verkocht.
Maar 's winters is het gesloten en ziet
het er volstrekt onbebroed uit. Geluk
kig want het kuiken dat eruit zou stap
pen is drie struisvogels hoog, om nog
niet eens te denken aan de kip waar
tegen het moeder zou moeten zeggen.
Telkens als mijn vrouw het ei ziet,
ontwaakt in haar een soort binnenste-
buitengekeerde nestdrift, een neiging
om in dat ei een nestje te bouwen
voor ons tweeën, nu de eigen kuikens
langzamerhand op eigen poten rond
stappen. Daar zij behalve heel roman
tisch ook heel praktisch is, wijzigt
de eivorm zich al gauw in recht
lijniger ontwerpen, waarin ze ook haar
hoekkastjes kwijt kan. En voordat we
Apeldoorn hebben bereikt heeft ze de
hele Veluwe volgebouwd met kleine
knusse huisjes, welke niet alleen een
maximum aan wooncomfort bieden,
maar bovendien geen enkele gelijkenis
vertonen met enig bestaand bouwsel.
Dat moet ook niet, want wij hebben
een grondige afkeer van het uniforme.
Alsof dit woord hem heeft opgeroe
pen staat er een militair langs de weg
die burgelijke bijstand behoeft. Zijn
auto heeft zo'n duur defect dat zelfs
de genius van een genie-officier met
een Delfts diploma het niet kan ver
helpen. Terwijl hij met ons meerijdt
naar een garage, komen we op ons
onderwerp terug via Utrecht, de Krom
houtkazerne en het nu door de auto
weg ingekuilde „Schröderhuis" dat
Rietveld meer dan veertig jaar geleden
daarentegenover neerzette. Alleen de
solide constructie verhinderde dat het
door de tijdgenoten omver werd ge
lachen. „U kunt het vandaag nog in
het plan Rijnsweerd neerzetten, me
vrouw", zegt onze lifter. „Het zal er
alleen iets uitspringen omdat het een
tikkeltje te modern is".
Over het plan Rijnsweerd vernemen
wij dat het een legerplaats is voor
academisch gevormde burgers, die an
derhalf tot twee ton kunnen neertellen
voor een bungalow met souterrain, een
tweeverdiepingshuis of een bungalow
in meer romantischer stijl.
„Romantisch!", roept mijn vrouw.
„Wat heerlijk!" Maar zou dat niet wat
goedkoper kunnen? Vindt u niet dat er
ergens een gemeente moest zijn waar
iedereen mocht bouwen wat hij wilde,
al had het de vorm van
„Een ei", zeg ik behulpzaam.
De officier monstert mij met een
korte blik en vervolgt: „Ik ben het met
u eens, mevrouw. Maar ik vrees dat u
dan hetzelfde zult meemaken als mijn
vader, die wethouder was van Hon
derdhuizen. De laatste gemeente waar
zoiets mocht en zelfs werd aangemoe
digd. Er werden de meest woeste ont
werpen gemaakt, maar als u nu gaat
kijken zult u allemaal dezelfde huizen
zien. Dat kwam goedkoper".
„Een aardige man", zei mijn vrouw,
nadat we hem hadden afgeleverd.
„Maar waar ligt Honderdhuizen?"
Nieuwe buitenwijken gaven het ant
woord. „Overal", zei ik.
HONGKONG (Reuter) Noord-Korea
heeft bekend gemaakt dat de hele beman
ning van het in beslag genomen Ameri
kaanse verkenningsschip „Pueblo" zijn
verontschuldigingen heeft aangeboden
voor het schenden van de Noordkoreaan-
se territoriale wateren en om clementie
heeft verzocht.
Dit was vervat in een brief, on
dertekend door alle 82 bemanningsleden
van de „Pueblo".
W
!K KON ER 400.000POL
LAR VOOR VANGEN! AIS
PtE RUKE VETZAK ER EEN
KISTVOt VANBOVEN
BRENGT, ZIJN MIJN EKEM
PIAREN MARPElOOSl
WEE V£Rt>!,,,!KHE8
TWEE JAAR GEPOKEN
VOOR IK OE ENIGE
6OU0EN MUNTEN MET
PUBBECE BEELPENAAR
TER WERElP VON0
Sam Leff
/UllmMui
PIB
Rm
"45 by U-vt.d F»»t„r« Sy»«
O*—An NfMi r«i»rv«d
1065. DE OPLOSSING van Bram was
eenvoudig, maar doeltreffend. Daar de
riemen precies het tegengestelde deden,
van wat hij wilde, roeide hij tegen de
goede richting in, waardoor hij meteen
goed zat. Wie deze zin te ingewikkeld vind
kunnen we vertellen dat Bram rustig ver
der voer op weg naar zijn doel. Al zijn
vrienden waren vol bewondering.
De laatste hindernis moest evenwel nog
genomen worden. Op een bepaald mo
ment vernauwde zich de grot, totdat het
water door een zó lage opening verder
stroomde, dat er voor een roeiboot geen
doorkomen meer aan was. Het was dui
delijk waar de Dood van Pierlala was ge
bleven. Boven hun hoofd zagen zij een ko
ker, aan het eind waarvan een vaag licht
schemerde.
„Geen ladder", zei Bram.
Natuurlijk niet", zei Jan „De Dood kan
zich zo lang uitrekken, dat hij geen lad
der nodig heeft. Hier is hij naar boven
gegaan. En dat zullen wij ook moeten
doen. Maar hoe komen we er?"
Weer keken allen naar Bram. alsof hij
de enige was die in zo'n moeilijke toe
stand uitkomst kon brengen
