«ff»
Jhr. Tjarda van Starkenborch
Stachouwer tachtig jaar
PANDA EN DE MEESTER-SUPERMAN
POLLE» PELLI EN PINGO
ngestipt
I
de vijf populieren
WITTE KRUIS
Ons vervolgverhaal
Verse
champignons
lekker!
A
HIJ HOUDT HET
BIJ POEDERS
m
Verse
champignons
lekker!
5
WOENSDAG 6 MAART 1968
9
,rba^
Drieëneenhalf jaar
voor doden echtgenoot
Kees Stip
D
A
V
Y
J
O
N
E
S
lila
Een vervolgverhaal
door Ursula Curtis»
6)
Mrs. Bosworth' werd de eerste po
pulier. Mrs. Marrable had een drukke
avond met het verbranden van kleren
in haar vuilverbrandingsoven, het be
graven van enkele persoonlijke bezit
tingen en het wegbrengen van de niet-
gemerkte koffer naar de garage waar
haar eigen koffers opgestapeld la
gen. Ze was voorbereid op een of an
der onderzoek ze nam zelfs de
moeite om een plek op de vloer van
de logeerkamer te verschroeien om
te verklaren waarom ze de vrouw uit
haar dienst had ontslagen maar
behalve Georgie en Julia kwam er
nooit iemand, wie dan ook, die naar
haar vroeg.
Mrs. Marrable liet hen de plek op
de vloer zien. Ze zou ons allebei
in bed verbrand kunnen hebben, zei
ze verontwaardigd. Werkelijk, zo'n
nonchalance.
In de loop van drie jaar had mrs.
Marrable mislukkingen ten spijt
vrouwen die zich niet van hun
spaargeld willen laten scheiden
of hun middelen bleken te hebben
overdreven, of het leven met zo'n
dictatoriaal gierig oud mens niet kon
den uithouden en vertrokken iets
meer dan zevenentwintigduizend dol
lars vergaard. Ze was er niet op uit
om schatrijk te worden, ze wilde al
leen maar het bestaan waar zij ple
zier in had voortzetten dat wilde
zeggen: een werkster eens per week
en een tuinman, een uitstapje af en
toe naar Phoenix of El Paso, een
lekker glas gekoelde vermouth voor
het diner dat iemand anders voor haar
had klaargemaakt, iemand die ook
de vaat voor haar waste daarna. En
misschien nog wel het meest van al
les: de toewijding en het vertroeteld
worden door George en Julia, het
prikkelende gevoel van macht.
Julia zei thuis eens tegen George:
Ze moet wel enorm lastig zijn om
voor te werken. Dat laatste mens
hoe heette ze ook weer? Was er
geen twee maanden.
Ze is lastig om voor te werken,
zei George veelbetekenend; zijn tan
te had hem die dag scherp om re
kening en verantwoording gevraagd
omtrent een kortgeleden door haar ter
investering gegeven bedrag van twee
duizend dollar. Wat vind je, moe
ten we haar binnenkort weer eens te
dineren vragen? Zwezerikjes daar
houdt ze wel van en dan een goed
wijntje
Het was allang geen bron van ver
bazing meer voor mrs. Marrable dat
er. nooit ook maar iemand inlichtin
gen kwam vragen over de vrouwen
waar ze zich van ontdaan had. Nu
was het natuurlijk wel zo, dat haar
zorgvuldige keuze elke vrouw die een
beetje bemiddeld was en een dergelijk
baantje aannam, uiteraard een eenza
me vrouw was, die probeerde van een
vreemde de vriendschap te krijgen
die ze nooit had gehad.
De eerste Kerstmis die ze in Al
buquerque doorbracht, gaf mrs. Mar
rable George en Julia een stel thee
doeken: zij gaven haar een paar
prachtig bewerkte kandelaars. Bij ge
legenheid van de tweede Kerstmis
werden 'n klein bakje van de koelkast
en een zeer apart Chimago-haard-
kleedje uitgewisseld. De laatste Kerst
mis hadden George en Julia in
hun ongerustheid of misschien wel
hun hoop naar aanleiding van de zwa
re influenza-aanval van mrs. Marra
ble, die ze had gekregen juist toen
ze aan het herstellen was van een
gebroken been het platina horloge
aangeboden, bezet met enkele dia
mantjes. Mrs. Marrable droeg het op
haar japon gespeld.
En het enige wat mrs. Marrable
had te doen was hen af en toe met
scherpe tong eens goed de les te le
zen.
Op deze oktobermiddag terwijl de
zon inmiddels al iets van haar warm
te begon te verliezen en de schadu
wen scherper en kouder werden, stap
te mrs. Marrable nog voor het laatst
wat op de aarde rondom haar nieuwe
populier, zette vervolgens de schop
terug in de garage en keerde terug
naar haar huis om de uiterlijke ken
tekenen van de tegenwoordigeheid
van miss Tinsley uit te wissen.
Kleren en toiletartikelen gingen snel
in de koffer om te worden verbrand
of later te worden begraven, de kof
fer zelf droeg de initialen van miss
Tinsley en zou dus op behoorlijke af
stand van het huis van de hand gedaan
dienen te worden. Voorlopig zette
mrs. Marrable hem helemaal achter
in haar kast, waarbij ze tegelijk haar
zeildoeken boodschappentas, te voor
schijn haalde. Lege whiskyflessen die
ze die middag bijeengegaard had op
de vuilnisbelt, rinkelden erin; na even
te hebben nagedacht, verstopte mrs.
Marrable ze achter stapels handdoe
ken op een plank in de badkamer
van miss Tinsley. Ze was niet te
vroeg met haar maatregelen! Met ge
wichtig geknars op het steengruis
van haar oprijlaan arriveerde Geor
ge Marrable. Een beetje buiten adem
en oprecht boos over dit onaangekon
digde bezoek ging mrs. Marrable naar
de voordeur en rukte ze open. Onmid
dellijk zei ze tegen George pal in zijn
grote verweerde gezicht: Is Julia
soms ziek? en toen hij dat verbaasd
ontkende: Ik dacht dat er iets ergs
gebeurd was, omdat je anders wel
eerst even zou hebben gelelefoneerd.
maar nu je er toch bent, kun je
wel binnenkomen. Mijn dutje kan wel
wachten.
(Wordt vervolgd)
ADVERTENTIE
(Van onze correspondent)
DEN HAAG Jhr. rar. dr. A. W. L.
Tjarda van Starkenborgh Stachouwer
wordt 7 maart 80 jaar. In een zeer groot
aantal functies heeft hij ons land gediend.
Na zijn studie in zijn geboortestad Gro
ningen was hij korte tijd advocaat in Den
Haag. Hij trad echter na korte tijd in di
plomatieke dienst en bekleedde functies in
Brussel, Washington, Parijs en Berlijn. In
Brussel leerde hij zijn echtgenote, Chris
tine Marburg, dochter van de gezant der
Verenigde Staten in de Belgische hoofd
stad, kennen.
In 1925 werd jhr. Van Starkenborgh
commissaris der koningin in de provincie
Groningen. Zijn vader was dat ook geweest.
In 1933 nam hij de benoeming aan tot ge
zant in Brussel en drie jaar later die van
gouverneur-generaal van Nederlands-
Indië. Weinigen vermoedden toen welke
moeilijkheden hem daar zouden wachten.
Sommigen beseften de Japanse dreiging,
ook jhr. Van Starkenborgh. De toenmalige
regeringen in Den Haag verwaarloosden
naar veler mening de defensie. De Japan
ners probeerden eerst door dreigementen
en chantage vaste voet in Nederlands-Indië
ADVERTENTIE
Gratis recepten bij uw groenteman.
DEN BOSCH. Het gerechtshof heeft
een 47-jarige vrouw uit Sittard wegens
doodslag veroordeeld tot drie jaar en zes
maanden gevangenisstraf met aftrek van
voorarrest.
Zij was door de Maastrichtse rechtbank
tot vier jaar gevangenisstraf veroordeeld,
omdat zij op 20 januari van het vorige
jaar haar man had doodgeschoten. Toen
zij in hoger beroep voor het hof terecht
stond eiste de advocaat-generaal tegen
haar vijf jaar gevangenisstraf.
O cor :^PIW tnoNPEK
28. Grab de Gabber had nog nooit eerder meege
maakt, dat iemand hem pijn had gedaan. En daarom
was hij dan ook erg boos op Joris. „Grrrr!" gromde
hij knarsetandend. „Ik zal die kerel nog eens mores
leren!" Maar daar zou voorlopig niet veel van komen.
Want toen hij het onderkomen van zijn bende binnen
stapte, bleek daar intussen ook het een en ander ge
beurd te zijn. „Goed dat u er bent, baas", sprak een van
de schurken, die bij de deur op wacht stond. „We
zochten u al. Maar ehwat is er met u gebeurd?"
„Niets", snauwde Grab. „Wie zit hierbinnen?" „Kleine
Japie heeft een professor Kalker ontvoerd!" legde de
ander uit. „U weet wel de geleerde van dat geheime
wapen in fort Dondersteen. Als we hem wat fors aan
pakken, komen we misschien achter het geheim, dacht
Kleine Japie zo!"
HOERA - VIER WEEGSCHALEN] NU KAN
IK NOOIT MEER
"TEVEEL WE6EN
KNOP IS VANDAA6 JARI6 - EM WE
6AAN HEAA 2'N CADEAUTJES
BRENGEN.'
HARTELIJK 6EFELICITE6RD
KNOP, EN WE HEBBEN IETS
VOOR JE MEE6EBRACHT
OM SLANKTE WORDEN
2596 0*
C PIB
te krijgen. Jhr. Van Starkenborgh en de
zijnen gaven echter niet toe en deden dat
evenmin nadat de Japanners na korte
maar hevige Nederlandse tegenstand als
overwinnaars uit de strijd kwamen.
De gouverneur-generaal weigerde naar
Australië uit te wijken en deelde het lot
van zijn landgenoten in Indonesië. De Ja
panners voerden hem naar Mandsjoerije,
waar hij dezelfde vernederingen en mis
handelingen als zijn medegevangenen
moest ondergaan.
In 1945, na de Japanse nederlaag, kwam
hij vrij. Spoedig bleek, dat zijn inzichten
niet strookten met die van de toenmalige
regering. Jhr. Van Starkenborgh, die zich
bovenal dienaar der Kroon voelde, wilde
in Nederlands-Indië eerst de orde her
stellen en daarna pas met de nationalis
tische leiders praten. Hij nam ontslag als
gouverneur-generaal.
In 1946 werd hij ambassadeur in Parijs,
waar hij twee jaar bleef. In 1950 kreeg hij
de functie van ambassadeur bij de pas op
gerichte Noordatlantische Verdragsorgani
satie, eerst in Londen (1950-1952), daarna
in Parijs (1952-1956). Men noemde de heer
Van Starkenborgh wel „het geweten van
de NAVO". Een bittere teleurstelling voor
hem was het dat het plan voor een Euro
pese Defensie Gemeenschap sneuvelde door
Franse tegenwerking.
Na zijn pensionering maakte de heer Van
Starkenborgh nog onder meer deel uit van
de gemengde Belgisch-Nederlandse com
missie tot onderzoek van de netelige ka-
Jhr. mr. dr. Tjarda van Starken
borch Stachouwer
nalenkwestie en was hij een der drie ver
trouwensmannen, die belast waren met on
derzoek en advies inzake moeilijkheden
om het Koninklijk Huis. De universiteit
van Groningen verleende hem een eredoc
toraat in de letteren en wijsbegeerte. Zijn
promotor, de historicus prof. De Winter,
zei toen tot de heer Van Starkenborgh
die thans in Wassenaar van zijn rust geniet
„U hebt zelf geschiedenis gemaakt".
ADVERTENTIE
En U? Cachets of tabletten? Houd
het in elk geval bij Witte Kruis:
aktief tegen griep, verkoudheid en
pijnen. Witte kruis spaart boven
dien de maag!
O
Staatssecretaris Kruisinga. waker
over onze volksgezondheid, heeft in
Wageningen het ltal bezocht. Ondanks
de naam is dit een volstrekt Neder
landse instelling, welke een methode
ontwikkelt om voedsel te conserveren
door middel van kernbestraling. Als
het optimisme waarvan hij daarbij
blijk gaf gerechtvaardigd is, kunnen
de inblikkers en de diepvriezers zich
wel inzouten. Kernbestraling doodt het
bederf in de kiem zonder dat de
smaalc van het voedsel verandert. Het
blijft vers, ook als het oud is. Kortom,
bestraald voedsel heeft alles vóór, en
maar één ding tegen: Niemand wil het
eten.
Dit gebrek aan eetlust is het tragi
sche gevolg van het feit dat ons volk
al meer dan twintig jaar lang met het
spook van Hiroshima naar bed is ge
gaan en daar de mening heeft opgelo
pen dat alles wat met kernbestraling
te maken heeft levensgevaarlijk is.
Het spook is af en toe opgewarmd
door het ministerie van Binnenlandse
Zaken, dat ons door middel van de
B.B. heeft bijgebracht dat wij met de
hand aan de knop van de schuilkelder
deur bij het onverhoeds uitbarsten van
een kernwapenoorlog de beste over
levingskansen hebben. Dat is ook zo,
maar zelfs in geheide bevolkingsbe
schermingskringen begint de opvatting
veld te winnen dat het misschien be
ter is binnen een seconde te sterven
dan er twintig jaar over te doen.
Door al dat gepraat over radioactie
ve straling is het begrip radioactiviteit
radioactief besmet geraakt. Dr. Krui
singa klaagt er dan ook terecht over
dat bestraald voedsel in de volksmond
gelijk staat met vergif, hoewel de
kernbestraling niets anders heeft ge
daan dan de kiemen doden die het tot
vergif zouden kunnen maken. Kernge
zond zou de juiste aanduiding zijn, wan
neer de reclamepsychologie niet eiste
dat bij het propageren van het aldus
verduurzaamde voedsel elke associa
tie met eetlustondermijnende woorden
als kernsplitsing of straling werd ver
meden.
Het enige waarmee wij de staats
secretaris dus kunnen helpen is een
nieuw woord zonder bittere bijsmaak.
Ik heb het nog niet kunnen vinden,
maar als u er oolc eens over wilt na
denken komen we er misschien samen
uit. Om u werk te besparen geef ik
enkele door mijzelf verworpen sugges
ties. Om het ltal de eer te geven die
het toekomt zouden wij van geïtali-
seerd voedsel kunnen spreken, maar
dat doet dadelijk denken aan tomaten
en olijfolie, waar sommigen niet tegen
kunnen. Ontkiemd voedsel is ook niet
het juiste woord, want bij aardappels
wordt door het doden van de kiemen
juist het ontkiemen tegengegaan. Men
kan natuurlijk de Latijnse term voor
ontkiemen nemen, degerminiseren,
maar dat doet denken aan Duitse bief
stuk waar de uien uitgehaald zijn. Én
die smaakt dan weer naar Oostduit-
se biefstuk. De naam van de staats
secretaris biedt geen aanknopingspun
ten. Maar met gebruikmaking van die
van zijn minister zou de slager ons
kunnen vragen: „Wat mag het zijn,
mevrouw, een slavinkje of een Rool-
vinkje?" Als dat dan maar niet po
litiek in het verkeerde keelgat schiet.
ADVERTENTIE
Gratis recepten bij uw groenteman.
EXAMENS
AMSTERDAM. Geslaagd voor doc
toraal examen scheikunde F. M. Koks,
Beverwijk.
UTRECHT. Geslaagd met lof voor
doctoraal muziekwetenschap G. Oost,
Vijfhuizen.
com Rets, MENEER FRESSERf
DAVY ZAL JE 20DADEUJK
VOLGEN'.
NO!) - 200 MUN INTERCOM
NIET WERKEN DAVY HEEFT
HEEN ANTWOORD
Sam LfcFP
Afllw/It-UAU'Ï
PIB
KOM OP, DAVY - JE 2UtT
ME ERUIT MOETEN TREKKEN
IK KAN 6EEN VINGER
MEER 86WEGEN
1080. HELAAS, oma Foks sombere
woorden werden bevestigd, toen Bram
oude vissers sprak, die somber op een
bankje aan de havenkant zaten.
„Er is geen vis meer te vangen", zei
één van hen, pratend langs een pijp zon
der tabak. Tenminste niet, waar wij met
onze vissersschepen nog kunnen komen.
De vis is weg.gevlucht.vertrokken
wij zijn aan armoe en ellende prijs
gegeven".
„Maar hoe komt het dan, dat er geen
vis meer is?" vroeg Brammetje nieuws
gierig.
„Dat weten we niet.iets heeft de vis
verjaagd.en wij zitten er maar mee",
zei de visser. Bram daht even na. Toen
zei hij opgewekt:
„Leg me maar uit, waar jullie altijd
vissen, dan ga ik eens poolshoogte nemen
Als we weten, wat de vis verjaagt, kun
nen we er iets tegen doen".
„Ik wens je geluk", zei de visser ver
moeid. „Maar ik geloof er niet in. Dit
stadje is verloren. Het is afgelopen. Het
is uit".
Oma Fok had meer vertrouwen in haar
kleinzoon. Ze gaf de wens te kennen om
mee te varen, en dat kon Bram haar
natuurlijk niet weigeren.
