Wim Sonneveld gaf Grand Gala
een eigen stijl
Gehoord op
't Grand Gala
PANDA EN DE MEESTERrSUPERMAN
POLLE, PELL1 EN PINGO
ngestipt
kaas*
uit het
vuistje
de vijf populieren
M
1
I
ZATERDAG 9 MAART 1968
smiths
Tsjechische officieren
eisen aftreden
van Novotny
iilil
Een vervolgverhaal
door Ursula Curtiss
9)
Zij is al op leeftijd weet u, en ze
is nogal gewend erg op zichzelf te
blijven.
Harriet knikte, terwijl ze flauwtjes
voelde dat ze opeens iets van haar
eerste opgewektheid verloor. Ze
kreeg even het gevoel of haar aan
wezigheid met enige tegenzin geduld
werd, hoewel zij toch of liever
hoewel haar broer een zeer be
hoorlijke huur betaalde.
George zei haastig, terwijl hij met
zijn hand over zijn kortgeknipte grij
ze hoofd streek zodat zijn gezicht een
beetje verborgen was: Ik kan u
niet genoeg zeggen hoe opgelucht
mijn vrouw en ik zijn dat we u hier
hebben. Weet u in geval van
nood
Harriet wist niet of ze dit nu ei
genlijk zoveel prettiger vond klinken.
George ging verder, kennelijk niet
erg op zijn gemak: De zaak is
dat er niemand anders hier vlak bij
woont en aangezien mijn tante die
vrouwen heeft, die betaalde gezel
vreemden zijn voor haar is het
schapsdames die ten slotte maar
vreemden zijn voor haar een ge
ruststellende gedachte te weten dat
er nog iemand anders in de buurt is.
Zoals dikwijls het geval is met
krijgshaftig uitziende, hartelijke
mannen had hij de neiging om soms
een beetje langdradig ergens over
uit te weiden. Maar de zon scheen op
eens door de wolken te breken; hij
zei terwijl zijn glanzende donkere
ogen zich ernstig op Har riet richtten:
Neem nu die laatste vrouw, giste
ren. Ze zag eruit als een échte
schooljuffrouw, zou je zeggen, en laat
ze nu smoordronken zijn! Als ze ge
weten had dat mijn tante de tele
foon had kunnen opnemen en een
buurvrouw roepen, dan zou het niet
gebeurd zijn.
Hij nam zijn hoed op, knipoogde
joviaal tegen James en keek Harriet
nog even aan. Hij zei eenvoudig:
Ik denk dat het alleen maar komt
door haar leeftijd weet u dat we
ons een beetje ongerust maken over
Tante Elsa.
Harriet en James vestigden 'zich
dankbaar als een paar zwerfdieren in
het huisje. Het was een weelde om je
tandenborstel weer op een vaste
plaats te hebben, je kleren op han
gertjes in de kast, en te kunnen eten
zonder plichtplegingen of uitstel.
Voor Harriet was het een opluchting
dat ze niet langer door wachtkamers,
foyers of lounges hoefde te spieden
om zich ervan te overtuigen dat er
niets achtergebleven was, vooral
niets van James.
Afgezien daarvan gaf het haar al
thans de eerste twee dagen een ei
genaardig leeg gevoel van triomf dat
haar opdracht vervuld was. Het was
dringend noodzakelijk geweest om Ja
mes naar een hooggelegen droog kli-
TTÏÏT
maat te krijgen: nu daar was hij
dan en wat nu verder?
Ofschoon zijn veelvuldige ziektes
zijn lichamelijke activiteiten nogal
gekortwiekt hadden, was James geen
kind dat van lezen hield. Misschien
zou hij veel later een denker wor
den; op het ogenblik was hij meer
een prater.
Er waren tijden dat Harriet wel
eens moest denken dat, als hij geen
last had gehad van astma, hij zich
zelf stellig een andere longkwaal be
zorgd zou hebben door zijn gepraat.
Het was niet het gebruikelijke op
gewonden gekwebbel van een klein
kind, maar een kalme, nadenkende
stroom- van- zich- ergens- van-be
wust- zijn. Hij had een hagedis ge
zien onder de houtmijt die morgen,
een heel donkerblauwe met een wit
nlekje op zijn keel. Hield Harriet van
Theodore .Roosevelt? f Dit was het
soort vraag dat zo irriterend was om
dat je door het gebrek aan samen
hang erover moest nadenken). Mrs.
Marrable had hem de vogelvoerbak
in haar tuin laten zien.
Nu gaf Harriet hem opeens haar
volle aandacht: vóór alles wilde ze
voorkomen om op beleefde manier te
verstaan te krijgen dat ze haar neef-
ie thuis diende te houden. James,
ie mag niet naar de overkant. Dat
heb ik ie immers verteld, weet je
noe wel?
Zoals zo dikwijls gaven zijn ronde
blauwe ogen, die enorm groot stonden
in het kleine gezichtje, haar het ge
voel of ze een monster van streng
heid was. Maar ik hélo haar. Har
riet had er een tameliik duideliike
voorstelling van hoe die huln van Ja
mes was geweest: een onafgebroken
stroom van vragen, het vrijwillig
verstrekken van een grote voorraad
inlichtingen over alles en nog wat,
het langzaam en toegewiid volledie
jitrukken van één onkruidplantje, of
hoogstens twee. 7e zei zwakjes:
Nu, als je mrs. Marable bezig ziet
met tuinieren en je vraagt het haar
eerst netjes, dan. maar je mag
beslist nooit naar de deur toe gaan.
James keek verontwaardigd dat ze
zoiets ook maar van hem veronder
stelde: hij was een biizonder eoedge-
manierd en conventioneel kind en
Harriet verdacht hem er vaag van
dat zii niet helemaal ziin goedkeu
ring kon wegdragen. Trouwens, de
dokter had haar gewaarschuwd dat
ze niet kon verwachten dat James de
eerste tijd erg actief zou zijn; on
danks de droge lucht en de hoogte
en het zonlicht zou hij de eerste tijd
nog wat kalmpjes aan moeten doen.
Ze moest hem verbieden naar de af-
wateringssloot te gaan aan de ande
re kant van de akkers verdrin
kingsgevaar! en naar de bouwval
lige stallen van in de zon gebakken
steen aan de ene kant van het huis-
(Wordt vervolgd
uuinnnnnnnn
Was het voor de pauze een tamelijk
trage vertoning, hierna werd het
een verrukkelijke toestand, hetgeen
hoofdzakelijk de verdienste was van
The Four Tops", die de hele zaal
meesleepten. Hun enthousiasme
bracht Wim Sonneveld in het nauw.
Edisons werden verder uitgereikt
aan Ramses Shaffy, de Damrakker
tjes, Boy Edgar, Boudewijn de Groot,
Cuby and The Blizzards. Jean Fer-
rat, Willy Alberti en The Beatles.
De Edison voor de Beatles werd in
ontvangst genomen door hun impre
sario Peter Brown.
ADVERTENTIE
Eén discussie over Edison, 2 twist
gesprekken over minimode, 23
klachten over het weer en 76
loftuitingen op Friendchips. U
weet wel: die nieuwe verleidelijk
lekkere tasttoe-traktatie van snack
expert Smiths.
Nieuw! Met véél
kraak en smaak!
MAfetfcH tÖOMi>
'Hnrruftvi
31. De boevenbende van Grab de Gabber schrok
natuurlijk verschrikkelijk, toen professor Kalker zijn
sleurploffer weggooide. Want de geleerde had net nog
verteld dat het voorwerp ontplofte als het ergens hard
tegenaan kwam. Ze stoven dan ook angstig uit elkaar,
om zo snel mogelijk van de plek weg te komen waar
het ding neerviel. De geleerde had daar zo'n erg niet
in. „Welnu.sprak hij, terwijl hij verder ging met
zijn uitleg van het geheim wapen. „De kettingreactie
van Heuvelscha, mits in een luchtledig. Maar ver
der kwam hij niet. De Sleurploffer knalde uit elkaar
en dat overstemde de rest van zijn woorden. En boven
dien werden zijn luisteraars als kegels door de schuur
geworpen. „Heel jammer", mompelde professor Kal
ker. „Maar het tocht hier plotseling. En ik herinner
me, dat ik daarvan verkouden kan worden. U be
grijpt, dat ik liever wat voorzichtig ben. Daarom stap
ik nu maar op. Mijn dank voor uw aandacht!" Met
die woorden stapte hij heen.
WEET JE. DAN NIET WAT ER 66BÉUREN
KAN, ALS JE BANANESCHIllEN OP DE
STRAAT 600 IT
EN POUE KAN METEEN LEREN WAT
LET OP, DAN 2AL IK JE
EENS WAT LATEN ZIEN
ER GE8EURT, ALS JE OP STRAAT
NIET UITKIJKT
2599-A
(Van een onzer verslaggeefsters)
AMSTERDAM. De Commissie Col
lectieve Grammofoonplaten Campagne
heeft gisteren in het Apollohotel in Am
sterdam een persconferentie gehouden
voor het Grand Gala du Disque Populaire
1968, dat de minder bevoorrechten, onder
wie enkele toch vr(j belangrijke men
sen uit de perswereld, op de televisie heb
ben kunnen zien. In de Lueulluszaal was
het wachten op de grote artiesten als de
Amerikaanse zangeres Nancy Wilson, The
Four Tops, organist Jimmy Smith, Eugen
Cicero, Manitas de Plata, I'do Jurgens,
Buffy Saint Marie en anderen.
Ronny Tober in korenblauw kostuum
was al spoedig aanwezig evenals Vicky
Carr. Toch kondigde de directeur van de
Commissie de heer P. Beishuizen met lui
de stem aan, dat er nog meer artiesten
zouden komen, maar dat zij op dat tijd
stip vermoedelijk naar gewoonte in bed
lagen. Hij vroeg de persmensen geduld
te hebben. Vervolgens bevestigde hij de
geruchten dat Dusty Springfield door de
organisator Wim Schipper van het Grand
Gala donderdagavond met de woorden
„Ga maar weg" werd duidelijk gemaakt
niet meer welkom te zijn. De heer Beis
huizen, die vertelde dat hieraan wel een
bespreking vooraf was gegaan, wilde over
de affaire niets meer loslaten, en stelde
de heer W. Schipper verantwoordelijk.
Het schijnt dat de eisen die niet Dusty,
maar haar manager gesteld had, ter wille
van de publiciteit zo hoog waren.
Een pas echt opgewonden karakter
kreeg de bijeenkomst toen Nancy Wilson
in bruin suède broekpak met witte laar
zen verscheen. Zij werd onmiddellijk on
der schot genomen door de talriike foto
grafen. Het bericht dat ook The Four
Tops, Buffy Saint Marie en Udo Jurgens
binnen waren, bracht een snel heen en
weer geloop teweeg. Jimmy Smith, die
bij binnenkomst aan een fotograaf, die
hij kende, zijn peperdure camera gaf met
de opdracht „Schiet maar wat plaatjes",
scheen zich kostelijk te amuseren. Met
zijn donkere, schorre stem gaf hij com
mentaar op alles wat gezegd werd. dat
hij eindigde met „Baby". The Four Tops
vielen dadelijk op hun knieën in positie
voor de fotograaf. Zij strekten daarbij
hun armen uit en zeiden „cheese". Een
tengere Buffy Saint Marie stond wat ter
zijde in gezelschap van haar manager Joel
Lee, en haar blonde, vriendelijke echt
genoot Dewain Bugbee. In een andere
hoek stond Udo Jurgens te praten met
enkele verslaggevers. Plotseling werd het
achter in de zaal wat drukker: Ronny
Tober poseerde met The Four Tops voor
de fotograaf. Wederom met de rechter
arm uitgestrekt, riepen zij ditmaal:
„Reach out" en op het advies van Ronny
Tober later „Grijp me."
Het hoogtepunt van de bijeenkomst
werd bereikt, toen alle aanwezige arties
ten, die die avond zouden optreden, bij
elkaar moesten staan voor een groepsfoto.
s Avonds verschenen deze en andere
artiesten in „Grand Gala" op het podium
in het RAI-congrescentrum in Amster
dam.
Zangeres Nancy Wilson bewees haar
grote klasse en virtuositeit bij haar „live"
optreden, evenals de Franse chansonnière
Barbara, die zich op de piano begeleidde.
Snel improviserend pianospel liet Eugen
Cicero horen. Echte Spaanse gitaarmu
ziek speelde de grote De Plata.
Een zeer belangrijk onderdeel van de
avond vormde uiteraard de traditionele
Edison-uitreiking, ditmaal door het duo
Wim Sonneveld en Ina van Faassen. De
dertien beeldjes gingen onder anderen
naar Boy Edgar, John Coltrane, Frank
Sinatra, The Beach Boys, Ramses Shaffy,
de Damrakkertjes en Boudewijn de Groot.
De avond werd besloten met een feest
voor alle artiesten en het publiek, dat
helaas niet op de televisie werd uitgezon
den, waardoor voor de kijkers veel amu
sement verloren ging.
PRAAG (AP). Officieren van de ge
nerale staf van het Tsjechoslowaakse ie
ger hebben vrijdag openlijk verlangd dat
president Antonin Novotny aftreedt en
daarmee bekent verantwoordelijk te zijn
voor de sensationele vlucht van generaal
Sejna naar de Verenigde Staten.
De weerman gaat weg bij de televi
sie, of liever zijn arm, maar dat is al
erg genoeg. Die arm is, voor zover ik
weet, de enige televisiepersoonlijkheid
die zich sinds de oertijd van dit be
drijf heeft kunnen handhaven. Ik weet
nog goed dat ik die arm voor het eerst
op mijn beeldbuis zag verschijnen om
mij een regenfront te voorspellen dat
ik inmiddels reeds op zicht had ge
kregen. Zijn armgebaar was er niet
minder charmant om. In zwierige lij
nen tekende hij de hele weerkaart vol
met cumulonimbussen waaruit hij pij-
pestelen liet neerdalen met behulp van
een pijpje krijt dat ons door merg en
been kraste. Bij zijn eigen vrouw was
dat blijkbaar ook zo, want de vol
gende keer had hij zijn mergpijpje ge
ruild voor haar lippenstift.
Omdat de weerman bleef doorgaan,
uitsluitend zijn arm te vertonen, ont
stond langzamerhand de legende dat er
aan die arm niets vastzat. De weer
man maakte een eind aan deze twij
fel toen hij zich door een met gróte
snelheid uit de richting van IJsland
naderende stormdepressie zo liet op
zwepen dat hij in het beeld woei. Wij
zagen toen dat er aan de arm een
man zat en aan de man een baard.
Die baard is daarna nog wel eens een
enkele keer op het scherm verschenen.
Wij houden van de weerman en wij
betreuren het dat hij van ons scherm
zal verdwijnen. Al vinden wij het een
troostende gedachte dat hij achter de
schermen van het K.N.M.l. zal blijven
meewerken de gevolgen van ons kli
maat te verzachten door ze te voor
spellen.
Nu heb ik het in De Bilt verbruid.
Want het woord voorspellen klinkt ze
daar in de oren als mij een piepend
krijtje. Ze voorspellen geen weer. ze
verwachten het. Dit is een wetenschap
pelijk standpunt dat wij moeten respec
teren. Moeder wetenschap zou ons land
nooit zulke grote zonen hebben ge
schonken als ze alleen maar in voor
spelling was geweest.
Op minder wetenschappelijk gebied
zou ik het instituut echter wel een ad
vies willen geven. Ik hoor dat de
weerman vervangen zal worden door
weerkaarten, toegelicht door een com
mentaarstem. Dit lijkt mij. vergele
ken bij onze gemiddelde regenval, nog
al droog. Ais men de weerman wil bin
nenhalen. late men een weervrouw uit.
Wat zij draagt moet een weersver
wachting zijn op zichzelf. Wol voor de
koufronten. Laarzen voor de te ver
wachten afwijking van de waterstan
den, badpakken voor warm weer. Fn
voor zeer warm weer nee pas op, er
wordt niets weggepakt. De N.T.S. heeft
geen leden te verliezen maar wel een
reputatie. Ik weet al wal er van de
weervrouw op de beeldbuis te zien zal
zijn. Een arm.
Kees Stip
ADVERTENTIE
llf: voedzaam
gemakkelijk
lekker
in Her vuur van Her Ge vecht gooit hij zich
P10TSEUN6 MET GROTE KRACHT OPZIJN RUG
TEGEN EEN P0ESV6E DRAADNAGEL DIE UIT HET
SCHEEPSWRAK STEEKT,
ROD VECHT AIS
EEN BEZETENE
OM HET BEZIT
VAN HET MES.
a A a U- S O».—A#
Ly United E««twf Syn
EN DAT IS
VOOR RUDY
GR!MES HET
EIND VAN DE
STRIJD...
1083. ZONDER PANIEK klom Karo. in
afwachting van het bijdraaien van de Ko-
kanje op een boei, terwijl Tutu een ver
kenningsvlucht boven het gebied uitvoer
de.
„Haast je maar niets", riep Karo „De
boei is lekker warm, alleen.
Hij hield op en zijn snorharen bewogen
heftig.
„Alleen.die boei trilt zo", zei hij
aarzelend, want hij dacht eerst, dat hij
zélf aan het klappertanden en rillen was.
Maar toen Bram langszij kwam had de
scheepskat zekerheid.
„Heb je koorts?" vroeg Bram bezorgd.
„Nee, nee,.het is die boei. Die hele
boei trilt alsof. alsof er een fabriek
in zit", zei Karo.
Oma Fok sloeg de handen in elkaar.
Een fabriek in een boei" zei ze ver
baasd. „Wat een tijd toch tegenwoordig,
wat verzinnen ze al niet"
Bram schonk er geen aandacht aan,
want hel bericht van Karo had hem zeer
opgewonden.
