11 Bp
Nationaal concours in juni
WV-EGMOND ZOEKT
DORPSOMROEPERS
PANDA EN DE MEESTER-SUPERMAN
POLLE, PELLI EN PINGO
vlees eten is verantwoord eten
de vijf populieren
igestipt
el
Ons vervolgverhaal
MAANDAG 11 MAART 1968
14
Wassen ondanks alles
Pronkstuk
Vroeger veel
meer werk
Kees Stip
Een vervolgverhaal
door Ursula Curtis*
10)
je met het oog op de gevaarlijke
grote spinnen waar iemand Harriet
somber voor gewaarschuwd had (en
waarvan in de tijd dat ze in de Val
ley woonde, niets te zien of te horen
was). Maar wat hij buiten ook onder
nam, het ging allemaal prima. Het
ging zelfs zo boven verwachting goed
dat Harriet de neiging had, als ze
naar hem keek, om het af te kloppen
op ongeverfd hout! Zijn eetlust groei
de, het was uit met het eindeloos ge-
kieskauw over een lepeltje vol en hij
sliep 's nachts gezond in plaats van
te worden geteisterd door een hard
nekkige hoest gepaard aan adem
nood.
Zijn dromerige, zwevende blik
werd levendig en zijn wangen begon
nen tekenen van een gezonde kleur
te vertonen.
Dit alles meldde Harriet in com
muniqués naar huis. Maar toch bleef
ze zich zorgen maken over de veel
vuldigheid van James' bezoekjes aan
de tuin van Mrs. Marrable; George
had nogal duidelijk te verstaan ge
geven dat zijn tante er niet van hield
door haar huurders te worden lastig
gevallen. Ze onderdrukte haar eigen
groeiende nieuwsgierigheid naar de
oude dame aan de overkant van de
weg, ze huurde een auto en ging er
met James op uit, af en toe maakten
ze een klein tochtje.
Toen ze een keer van een van deze
tochtjes terugkwamen, reden ze mis
schien anderhalve kilometer van het
huisje een kleine bejaarde vrouw
voorbij die kordaat doorstapte aan
de kant van de weg. Ze droeg een
mantelpak van Sherlock-Holmesach-
tig tweed met een bijpassende hoed,
katoenen kousen en stevige schoenen
met platte hakken. Al vóór James
op verheugde bezitterstoon verkon
digde wie ze was, wist Harriet dat dit
Mrs. Marrable moest zijn.
Beleefdheid eiste dat zij de wagen
liet stoppen, zichzelf voorstelde, en
haar aanbood mee te rijden. Mrs.
Marrable, die haar met verontrus
tend groenige ogen onder te zware
oogleden onderzoekend opnam, wees
haar aanbod kortaf van de hand. Ze
wandelde voor haar gezondheid, zei
ze. Maar ik dank u er nog voor
dat u James af en toe aan mij afstaat.
Naast zijn bekwaamheid in het wie
den, weet hij bijzonder veel af van de
dinosaurus.
Harriet glimlachte. Ik hoop dat
hij u niet tot last is. Mrs. Marrable's
ogen rustten even op James. O, hij
is nooit lastig.
James mokte verontwaardigd toen
le wagen doorreed; hij keerde zich
om op het achterbankje en wuifde
naar het kleine energiek marcheren
de tweed figuurtje dat langzaam klei
ner werd en tenslotte geheel uit het
gezicht verdween toen ze voorbij een
bocht waren. Harriet die in de spie
gel keek, merkte op dat zij niet te-
rugwuifde. Zo, zo. Dat was dus Mrs.
Marrable. Een nogal zure, kosmopo
litische oude vrouw, die haar fonke
lende ringen en rimpelige katoenen
kousen met evenveel zwier droeg
misschien een beetje zonderling type
om in de Valley te wonen, maar
behalve dan dat ze erop moest let
ten dat James haar domein niet te
dikwijls zou bezoeken, had zij, Har
riet, er gelukkig niets mee te maken.
Maar waarom ging ze dan in gedach
ten zo precies elk woord en gebaar
na van die korte ontmoeting? Het
was net of ze zocht naar iets dat
haar verbaasd had.
De blik die Mrs. Marrable op
James had geworpen. Dat was het!
Ondanks het feit dat ze zijn capaci
teiten op het gebied van wieden en
zijn kennis van de dinosaurus had
genoemd, had er niets in gelegen van
de toegeeflijkheid of de vermaakt -
heid die je daarbij had kunnen ver
wachten. Zij had haar opmerkingen
gemaakt met een volkomen onbewo
gen koel gezicht.
Ik moet hem daar niet zo vaak
naar toe laten gaan, dacht Harriet
vaag, maar het vleugje verwonde
ring en verontrusting in haar geest
vervluchtigde al en tegen de tijd dat
zij het huisje hadden bereikt, was het
verdwenen. Mrs. Marrable sloeg de
auto gade tot hij uit het gezicht ver
dwenen was en reageerde opzettelijk
niet op het zinloze gewuif van de
arm achter het achterraampje. Haar
voeten bewogen, zich regelmatig
voort, haar wandelstok kwam met
afgemeten tikken neer op de grinde-
rige wegrand. Niemand zou haar heb
ben aangezien dat het hart haar in
de keel bonsde van kwaadheid.
De jongen was lastig genoeg hij
had, zoals invalide kinderen meestal
hebben, een opvallend sterke opmer
kingsgave en bevattingsvermogen en
kon moeilijk worden weggestuurd
onder de gegeven omstandigheden
zonder dat dit kritiek zou uitlokken.
De schade aan haar bloemperken en
het feit dat hij onafgebroken met zijn
hoge kinderstem op haar zenuwen
werkte, verzonkefa'in het niet bij het
risico dat ze een vrouw met een ge
heim zou schrijven, een vrouw die
een klein jongetje, dat herstellende
was van een ziekte, uit haar tuin
stuurde.
En nu was daar zijn tante niet
de onhandige, hulpeloze vrouw die
zij naar George's beschrijving had
verwacht, maar een evenwichtig
meisje dat beleefd was, maar niet
kruiperig. Mrs. Marrable vond een
rond gezicht en een weelderige haar
dos aantrekkelijk bij een jonge
vrouw en Miss Crewe had het geen
van beide: haar gelaat was mager,
zonder enig overtollig vet, haar don
kere haar droeg ze glad in één enkele
(Wordt vervolgd)
De dorpsomroeper van Egmond aan
Zee, de 80-iarige Ares Oravemaker
met in zijn linkerhand de „roeper",
,po zwaar als een wasteil". Op de
achtergrond de vuurtoren van
Egmond aan Zee.
(Van onze correspondent)
EGMOND AAN ZEE. De VVV-Eg-
mond aan Zee wil op 15 juni een natio
naal stads- en dorpsomroepersconcours
houden onder het motto: „Breng uw eigen
plaats in Egmond aan Zee". Daartoe
wordt naarstig gespeurd naar nog in ac
tieve dienst zijnde en ex-dorpsomroepers
in den lande. Er blijken er meer te zijn
dan vermoed werd, ook nog veel actieve,
die slaande met een stok op een gong,
de aandacht van de dorpsbewoners vra
gen. In Noord-Holland zijn dat onder
anderen D. Zuurbier in Heemskerk, Karei
Buis in Enkhuizen, Pieter Quax in Scha-
gen en D. Koning in St. Pancras.
Omroeper Vlashouwer uit Hindelopen
heeft al toegezegd in streekkostuum te
zullen komen. Th. Boer uit Terschelling
komt op de fiets. VVV-directeur Hilbers
hoopt op deelneming van zo'n twintig
stads- en dorpsomroepers, maar het zul
len er wel meer worden omdat hij ook
omroepers heeft kunnen opsporen in Sta
veren, Bolsward en Akkrum in Friesland.
Zeeland is sterk vertegenwoordigd, Over
ijssel kan J. de Vries uit Urk afvaardigen
en in het Noordbrabantse Ravenstein is
H. C. van Geijn nog dorpsomroeper.
De heer Hilbers had verwacht dat er wel
in Gelderland, in de Achterhoek, ook nog
een paar zouden zijn. In Limburg is
er waarschijnlijk alleen een in Thorn
In Hoogeveen is een man die elke zon
dagochtend, slaande op een trommel, de
mensen naar de kerk roept.
In Egmond aan Zee wordt het een soort
Vietnamese vrouwen doen de was
in de Parfumrivier van lloeé. Op de
achtergrond een vernielde brug met
een soldaat op wacht.
standwerkersconcours voor dorpsomroe
pers. De deelnemers zullen, door de Voor
straat lopend, iets moeten vertellen over
hun plaats. Iedere deelnemer krijgt tien
minuten, daartussen spelen een draaior
gel en een straatmuzikant. Ook wil de
heer Hilbers proberen de stadstrompet-
ters uit Amersfoort te krijgen.
Egmond aan Zee levert zelf het „pronk
stuk", de 80-jarige dorpsomroeper Ares
Gravemaker. In zijn knussè kamertje
vroegen we hem hoe hij dat zo geworden
is.
„De burgemeester heeft het me ge
vraagd. Dat was na de oorlog. Daarvóór
ben ik visserman geweest van mijn elfde
jaar af. In de oorlog zat ik geëvacueerd
in Zuidbroek in Groningen. Ik ben er nog
boerenknecht geweest. Engel Prins was
hier omroeper, maar dat ging echt niet
meer. Hij werd levensgevaarlijk. Als
jongens om hem lachten suisde zijn knup
pel door de lucht!
De burgemeester zei: „Ares, zou jij dat
niet willen doen? Hij gaat steeds gooien
met die knupel en dat kan toch niet
meer". „Och, je moet lef hebben, want
alles staat naar je te kijken en te luiste
ren. Je moet overal klaar voor staan. Die
oude roeper was of je een wasteil optilde,
zo zwaar. En het scheelt veel wat Eg
mond vroeger was en wat nou. Het is nu
wel drie keer zo groot. Als je het goed
wil doen, ben je er vier uur aan kwijt.
Waar ik vroeger aardappelen rooide staan
nu de grootste huizen.
Vroeger was er veel meer werk. Je
riep om als er vlees verkocht moest wor
den bij de noodslachter, als er geld ver
loren was en als het volk op het strand
thuis moest komen. Of ze kwamen aan
de deur met: „Ares, mijn kat is wegge-
Clandestiene woonschepen in de pro
vincie Utrecht worden naar een straf-
haven in de gemeente Loenen gesleept.
De woonarken zijn door de provin
cie verboden, tenzij ze worden toege
staan. Een voorwaarde daarvoor is,
dat ze zo goed als onzichtbaar zijn.
Noach zou in Loenen weinig kans heb
ben gemaakt. Loenen in dat geval trou
wens evenmin. Nu het echter bestaat,
wordt het het grootste schepenkerkhof
van Nederlands duurste illusies.
Niet dat de provincie niet in haar
recht staat. De woonschepenbezitters
waren gewaarschuwd dat zij, zonder
ontheffing van het verbod, vijfduizend,
tienduizend, twintigduizend gulden in
het ontruimde water zouden gooien.
De provincie heeft het woonschepen
verbod uitgevaardigd omdat zij vindt
dat de aanwezigheid van woonschepen
ontsierend werkt op het landschap. Nu
moet ik u even in vogelvlucht meene
men over het Nederlandse landschap
in het algemeen, precies zoals de pro
vincie dat boven haar eigen gebied
heeft gedaan. Met kiektoestéllen ging
zij uit de lucht vaststellen waar de ont
sieringen zich voordeden welke van de
grond af onzichtbaar waren.
Wij verheffen ons voor het gemak
een paar kilometer hoog, waar Neder
land zich voordoet als de kaart van
Nederland, tenminste als de douane
zo vriendelijk wil zijn de grenzen voor
ons in te vullen. Die kaart heeft op
mij altijd de indruk gemaakt van een
soort Nederlandse maagd, die als een
dansmarieke op het Limburgse been
voorthuppelt, met een wuifhandje van
Waddeneilanden boven het overont-
wikkélde hoofd. Met de omwentélinqs-
snélheid van de aarde, die hier altijd
altijd nog een goede 200 kilometer per
seconde bedraagt, spoedt zij zich naar
het oosten. En ze zou haar afbrokke
lende Zeeuwse sleep allang verloren
zijn als het Deltaplan daar geen dijk
je voor had gestoken. Met iets meer
verbeeldingskracht kan men haar ech
ter ook frontaal menen te zien. Dan
is ze als een weesmeisje in twee kleu
ren gekleed: rechts in een bruin en
paars tweedpakje, waaraan de Veluwe
duidelijk reliëf bijzet, en links een juf
fertje in het groen, zo verbazingwek
kend plat dat Utrecht een broche lijkt
om de voorkant aan te duiden.
Afdalend naar aardhoogte bemerken
wij dat deze groene vlakte zo saai
zou zijn als saaie gordijnen, wanneer
mensenhanden er geen molens, kerk
torens, hoogspanningsleidingen, fabrie
ken, dorpen, steden en woonschepen
op hadden geborduurd. Die woonsche
pen zijn in hun frisse veelkleurigheid
bijna het mooiste, omdat mensen
er hun liefhebberij en hun spaarcentjes
in hebben gestoken, tot 2 miljoen
spaar guldentjes toe. Breek alles af,
provincie. Of geef die mensen hun
woonarken terug. Mocht het eens heel
hard en heel lang gaan regenen, dan
zullen ze hun dankbaarheid bewijzen
door u, vertegenwoordigers van ge
meente, provincie en rijk aan boord
te nemen. Van elke soort twee.
lopen". Dan ging Ares zijn rondje weer
doen".
Ares Gravemaker, in blauwe schippers
trui, pet op, pijp in de mond, scherp ge
sneden, grijze kop, blauw uitgebeten ta
toeëringen op handen en polsen, tilt er
nu niet zo zwaar meer aan.
VVV-directeur Hilbers wil zijn pronk
stuk om der wille van de publiciteit
graag voor de televisie exposeren. Maar
Ares heeft daar, na één slechte ervaring,
niet veel zin in. Maar misschien wil Ares
op 30 mei in „Voor de Vuist Weg" bij
Willem Duys komen. Dat zou een stimu
lans kunnen zijn voor de andere, nu nog
onbekende dorpsomroepers, zich even
eens voor het concours op 15 juni aan te
melden.
32. Panda en Joris Goedbloed waren het land inge
trokken, om te kijken of ze ergens Goed konden doen
met behulp van Joris z'n superkrachten. En al spoe
dig kwamen ze iemand tegen, die er naar uit zag dat
hij in nood verkeerde. Dat was professor Kalker. „Wat
is er met U gebeurd?" riep Panda geschrokken uit.
„Hebben ze u aangevallen?". „O, nee!", antwoordde
de geleerde glimlachend, terwijl hij beleefd de res
ten van zijn hoed afnam. „Tk ben een paar aardige
lieden tegengekomen. Ze wilden alles weten over mijn
uitvinding en fort Dondersteen. Heel prettig. Maar toen
raakte mijn krijtje op en bovendien ging het toch
ten. Toen ben ik maar opgestapt geloof ik!". „U hebt
u vast vergist!" zei Panda achterdochtig. „Aardige
lieden willen niets weten over zo'n akelige uitvinding.
Ik denk dat het spionnen waren, of gevaarlijke boeven.
Ik geloof, dat je ze beter eens op kunt zoeken. Joris.
Als het schurken zijn, kan je ze gemakkelijk vangen."
„Inderdaad baaske!" antwoorde de aangesprokene.
„Laat dit maar even aan mij over. Ik zal een fraai
staaltje van mijn krachtig kunnen tonen. Dan zal de
wereld zich vol dankbaarheid aan mijn voeten werpen".
ÊeRDMOAAR
HEBBEN OULUE N06
EEN PAAR VAN DIE
GOEIE IDEEËN?
HESJE KNOP - HIJ MOET
OOK IEREN UITKIJKEN
ZO, IK HOOP DAT JUtllE NU 6EI
HEBBEN, DAT JE GEEN BANAWESCHIt-
IEN OP STRAAT MA6 GOOI EN, EN DATJE
p—wMOET UITKIJKEN
b °s>o
2600-B
ADVERTENTIE
Want vlees houdt fit De eiwitten in vlees zijn onontbeerlijk voor een goede conditie.Conclusie? Vlees uw hoofdschotel, elke dagl
zorectteen
ROEST/QESP/J-
Ken DAVY'S
LEVEN, TER-
WIL Rm,
VASTGENA
GELD AAM HET
WRAK, RED
DELOOS VER
LOREN IS,-
RE DAVY. WAAR BLEEF JE
HELP ME UIT DEZE
RATTENVAL
WEI, IK BETAAL JE
OM ME TE HELPEN.
DOE IETS',
SPIJT ME,P.J.-IK
RAD EEN SPOEDKLUSJE
DAARBUITEN
SahLefp i/
1004. VOORLOPIG werd Karo niet van
de boei gehaald. Bram klom integendeel
zelf op het baken, om persoonlijk te con
stateren, dat inderdaad een eigenaardige
trilling door het gevaarte ging. „Dat kan
niet van de golven zijn", stelde hij des
kundig vast. „Het is iets, dat uit de boei
zelf voorkomt. Ik zou wel eens een kijkje
willen nemen."
Karo wees zwijgend op een luik. Voor
zichtig kroop hij iets achteruit, toen
Brammet je zonder aarzelen het luik open
de. Kleine rookwolkjes kwamen door de
kieren naar buiten. „Stoom", zei Bram.
„Het wordt hoe langer hoe gekker.
je zou bijna denken, dat we werkelijk
in een fabriek zijn beland. „Moeten we
de politie gaan waarschuwen?" vroeg Ka
ro.
„Midden op zep?" vroeg Bram spot
tend.
„De waterpolitiezei Karo
nog, maar hij had al begrepen dat Bram
zélf door het luik naar binnen wilde.
