BEROEPSDUIKER WIM VRIENS ZEGT:
Duiken is geen kunstje hoeft
niet eens te kunnen zwemmen
Benauwd moment: In Brussel
parkeerde politiechef zijn
auto op de lucht slang...
Oecumenisch plan voor
huwelijkssluitingen
nrrllriTiv-di
m
Grote Escher-
expositie
NTB protesteert
tegen feodalisme
in Maastricht
SF-tentoonstelling
naar Nederland?
Ruimtevaarders hebben behoefte
aan warm eten en vrouwen
BLOEDLABORATORIUM
RODE KRUIS 25 JAAR
VRIJDAG 19 APRIL 1968
11
ff
(Van onze correspondent)
ROOSENDAAL „Duiken is geen
kunst. Iedereen kan het leren. Je
hoeft niet eens te kunnen zwemmen.
Als we nu naar de haven zouden
gaan, staat u binnen twee uur op de
bodem. Het is gewoon een kwestie
van ademhalen en dat doe je boven
gronds ook. Wel moet je over durf
beschikken en daar komt ook nog
kracht bij". Dat zegt Wim Vriens,
beroepsduiker. Met zijn dertig jaren
heeft hij een eigen bedrijf, drie dui
kers in vaste en twee in huurdienst.
Vaak uren achtereen is hij in het
water om een bekisting af te branden,
een sluisdeur te herstellen of een
schip te bergen. Maar met dat laatste
zal hij in het vervolg wat voorzichti
ger zijn, omdat het hem één keer op
de rand van een faillissement heeft
gebracht.
Onderwater branden
Speciaal duikerpak
Schnabbels'
Kracht nodig
Landbouwschool
Financiële strop
Zonder lucht
y
kolen,olie,gas?
Stichting
Nutsspaarbank
„BRANDENBURG"
In de woonkamer van zijn huis is het
niet moeilijk te raden welk beroep Wim
Vriens uitoefent. Tegen een muur prijken
een paar in koperen schacht gestoken
duikersmessen, op een tafeltje staat een
kompas en aan de lamp bengelt een plas
tic kikvorsman. Dan is er nog het ander
halve meter hoge moederkompas. „Ik heb
het voor een zacht prijsje kunnen kopen
van een Zeeuwse burgemeester. Het is
afkomstig van een zeeschip dat in de
Westerschelde is vergaan. De burgemees
ter van het dorp, voor welks kust een
schip is vergaan, mag optreden als stand-
vonder.
Het duikbedrijf van Wim Vriens is
gespecialiseerd in het onderwaterbranden.
Vooral Zeeland, met de Delta-werken, le
vert hem veel opdrachten op. Onlangs
heeft hij zijn werk aan de Haringvliet
brug voltooid. Over een lengte van twee
kilometer moest daar de bekisting van de
betonnen fundering voor de pijlers wor
den afgebrand. Ook in Noord-Brabant
heeft Wim Vriens zijn handen vol met
werkzaamheden in de rivieren, heel vaak
met het opduiken van ankers. Er is een
groot verschil tussen duiken in open zee
en in rivieren. Wim Vriens zegt: „In open
zee heb je te maken met de getijdenstro-
men. Het wordt eb of het wordt vloed.
Maar het dode punt daartussen, dat je
dus twee keer per dag hebt, is het ideale
moment om te duiken. Dan heb je ner
gens last van. In de rivieren is dat heel
anders. Daar heb je voortdurend te ma
ken met een verticale stroming. Als een
schip een anker verliest in de rivier is
het een kwartier later niet meer te vin
den. De bodem is altijd in beweging. Het
is soms zoeken naar een speld in een
hooiberg. Maar kom je dan bijvoorbeeld
de andere dag terug, dan kan het zo maar
voor het oprapen liggen. Wanneer er
nog een ketting aan het anker zit, gaat
het iets gemakkelijker. Met dreggen vind
je het dan meestal terug".
De duikerspakken welke Wim Vriens
bij zijn bedrijf gebruikt, zijn een combi
natie van het oude standaardpak met de
koperen bol en de uitrusting van een
kikvorsman. „We hebben die twee bij
elkaar gevoegd en de onderdelen waaraan
Het lichten van een kustvaarder,
bedekt met een laag modder, bracht
Wim Vriens aan de rand van een
faillissement.
nadelen voor ons werk kleven, verwij
derd. Van het standaardpak heeft Wim
Vriens de overall overgenomen zij het
dan dat deze nu gemaakt is van nylon en
rubber. De luchtklep voor de mond is af
gekeken van het kikvorspak. Wim Vriens
zegt: „Het duiken is bij ons werk slechts
een bijkomstigheid. Het gaat allereerst
om het werk en onder water moet je zo
weinig mogelijk last van je uitrusting
hebben. Daarom hebben wij niets aan de
koperen helm en loden schoenen van het
standaardpak. ook niet aan de bril en de
zuurstófcylinders van de kikvorsmannen.
Die bril stoot je gemakkelijk van je ge
zicht en de lucht-cylinders hebben maar
een inhoud voor goed anderhalf uur. In
ons pak blijf je droog anders krijg je
het te gauw koud en uit grote cylin
ders op de wal of op het schip krijgen we
samengeperste lucht. We kunnen zo ge
makkelijk acht uur onder water blijven.
Overal kunnen we tussendoor. Een kap
met een venster op ons hoofd en een lo
den riem voor het gewicht maken de
zaak compleet".
Met de samengeperste lucht en het niet
drukvaste duikerpak kan Wim Vriens tot
een diepte van ongeveer zestig meter dui
ken. Het is wel mogelijk dieper te gaan,
maar dan moet de samengeperste lucht
worden vervangen door een mengsel van
zuurstof en helium omdat op* grote diepte
de stikstof in de lucht giftig wordt.
Over het duiken als beroep zegt Wim
Vriens: „Duikers zijn het bangst voor de
caissonziekte, die je kunt krijgen door
van grote diepte te snel te stijgen. Het
bloed neemt namelijk onder druk veel
gas op. De zuurstof wordt verbruikt, maar
de stikstof niet. Stijg je nu te snel naar
de oppervlakte dan kan de stikstof niet
gauw genoeg weg en komt in het bloed.
Het is een vorm van embolie. Je gewrich
ten kunnen erdoor worden aangetast. Het
is een vreselijk pijnlijke ziekte. Ook loop
je door een te snel stijgen kans dat je
trommelvliezen het begeven, vooral als
je wat verkouden bent".
Toch meent Wim Vriens dat iemand
het beroepsduiken en het bijkomende
zware werk wel tot zijn vijftigste jaar kan
volhouden. De daarop volgende tien jaar
is hij door zijn jarenlange ervaring dan
altijd nog bijzonder welkom voor onder
watercontroles.
Wim Vriens in zijn duikerpak, dat
niet zozeer voor het duiken als wel
voor het werken onder water is
gemaakt.
Een beroepsduiker moet lichamelijk
sterk zijn, niet alleen omdat hij elke dag
weer blootstaat aan de druk van het wa
ter. „Als ik bijvoorbeeld onder water een
spijker in een balk moet drijven is er
veel kracht in je armen voor nodig. Aller
eerst moet je met je arm een beweging
door het water maken om bij de spijker te
komen en dan is er nog heel wat kracht
voor nodig om het met een zware hamer
tegen de weerstand van het water in op
de spijker te slaan. Dat valt niet mee,
want vijf van de'tien keren sla je r$ii%
iT t
Je ziet dat ding haast niet ziften. Je kun
wel onderwaterlampen gebruiken, maar
daar heb je alleen iets aan in helder wa
ter. Zit je in vuil water dan haalt dat
niets uit. Als je een balk moet doorzagen
of een schop in het zand wilt steken dan
blijft de zaag vaak in het hout staan en
de schop in de bodem. Zelf ga je dan
naar boven. Je hebt geen enkel gewicht
daar beneden. Een voordeel is wel dat je
zware voorwerpen onder water gemakke
lijk kunt dragen door de opwaartse
kracht. Als je een blok van honderd kilo
moet optillen, gaat dat met het grootste
gemak. Als je zelf tachtig kilo weegt, dan
hoeven je benen maar twintig kilo te
dragen.
In zijn jonge jaren dacht Wim Vriens
niet aan duiken. Hij doorliep een middel
bare landbouwschool, maar na zijn mili
taire dienst bij het Korps Commando
troepen was zijn belangstelling voor agra
rische aangelegenheden verdwenen en
meldde hij zich als beroepsmilitair bij de
Vaar- en Duikerschool in Geertruiden-
berg en later in Gorinchem. Daar leerde
hij de techniek van het duiken en na acht
maanden wist hij het: duiken zou zijn
beroep worden.
Precies op zijn 21ste verjaardag, 8 de
cember 1958, besloot Wim Vriens een
eigen bedrijf op te zetten. Dat opzetten
was geen moeilijkheid, wel het vinden
van werk. Om toch nog wat te verdienen
speelde hij badmeester in het zwembad.
„Maar op zekere dag", zo vertelt hij,
„word ik door een Amsterdamse leve
rancier van onderwaterapparatuur opge
beld. Hij vraagt me of ik het onderwater-
lassen beheers. Zijn firma kon namelijk
leveranties doen aan Shell-CuraQao, maar
dan moest er een lasser bij zijn. Nou, ik
wist niet eens hoe je boven water moest
lassen, laat staan eronder. Toch heb ik
ja gezegd. Op alle mogelijke manieren
heb ik toen mijn licht opgestoken over
onderwaterlassen. Maar het meeste zat ik
in mijn rats met het proefstukje dat ik
mee moest brengen. Twee dagen later
ben ik naar Den Haag gegaan. Daar vroeg
die man me natuurlijk naar het proef
stukje. Ik heb toen een hoop komedie op
gehangen over vergeten mee te nemen en
zo. Een paar dagen later was ik op weg
naar de West.
De eerste weken dat ik d,aar was, heb
ik niets klaargemaakt. Maar daarna begon
ik het onderwaterlassen te leren. Het slot
van het liedje was, dat ik na twee maan
den klaar was, een extra premie kreeg
omdat ik het werk binnen de overeenge
komen termijn geklaard had en nog een
maand vakantie kon houden".
Toch is het geluk niet altijd met hem
geweest en eenmaal heeft Vrouwe Fortu-
tia hem zo jn de steek gelaten,, dat eerv
faillissement in zicht kwam.
Hij had een bij Hansweert gezonken
kustvaarder als wrak gekocht om dat
schip te lichten. „Het had een lading van
soda en stukgoed aan boord en was door
een verkeerde stuwing gekapseisd en on
der de waterspiegel verdwenen. We dach
ten dat wel even te klaren. Luiken open,
stukgoed eruit. Het zeewater spoelt de
soda weg en dan maar lichten. Dat was
onze redenering. Dat die goed fout was
bleek, toen we gingen duiken. Het zee
water had de soda inderdaad opgelost,
maar door het zout was een carbonaat
ontstaan dat van alles een compacte vaste
massa had gemaakt. Met geen mogelijk
heid was deze weg te krijgen. We hebben
toen in Denemarken voor enkele tiendui
zenden guldens polystyreen dat de
winkeliers wel gebruiken als kunst
sneeuw gekocht en hebben dat in het
ruim gespoten. Maar het hielp niets. Een
tweede tegenslag was dat Nederlandse
bergers ons geen hijsblok wilden lenen
om het schip te lichten. We werden als
concurrenten beschouwd en moesten
maar zien hoe we ons uit de nesten
werkten. Uit Duitsland heb ik toen twee
bokken laten komen, wat natuurlijk een
hoop geld kostte. Toen we het schip op
het droge hadden, moesten er pneuma
tische boren aan te pas komen om de
massa los te krijgen. Eindelijk was het
dan zover dat we de kustvaarder weer
schoon hadden. Maar toen kwam de
grootste klap. De moeilijkheden in de
kustvaart waren zo groot geworden, dat
we op het laatst het schip nog niet aan
de straatstenen kwijt konden. Voor een
belachelijke prijs hebben we het vap de
hand moeten doen".
Het duikersberoep kent ook zijn
„schnabbels". Zo heeft Wim Vriens vorig
jaar tijdens de Macroplasticbeurs in
Utrecht enkele weken demonstraties ge
geven met onderwaterbeton. Gestoken in
zijn duikerpak metselde hij in een grote
glazen met water gevulde bak muurtjes
en toonde hij het belangstellende publiek
de kwaliteit van de mortel. Drukker heeft
hij het met verdrinkingsgevallen, waarbij
zijn hulp wordt ingeroepen om naar de
vermiste persoon te zoeken. In 1966
spoorde hij vier verdronken mensen op.
,Maar", zegt hij, „ik kan er niet tegen
wanneer ik met een verdronken kind in
mijn armen op de wal kom en al die men
sen staan te huilen". In Weert heb ik het
meegemaakt, dat ik vier uur naar een
vermiste jongeman aan het duiken ben
geweest. Zijn fiets was aan de waterkant
gevonden en alles wees er op dat hij ver
dronken was. Op het laatst heeft de poli
tie me uit het water gehaald met de me
dedeling dat hij terecht was. De jongen
had thuis ruzie gehad en was naar het
Vreemdelingenlegioen vertrokken.
In de tien jaar dat hij nu het duikers-
beroep uitoefent is Wim Vriens nooit een
ongeluk overkomen. Wel heeft hij het een
keer danig benauwd gehad. „Het was na
een moord in Axel. De dader had het pis
tool waarmee de moord was gepleegd, in
Brussel in het kanaal gegooid. Toen ik
onder ^Kidter in de meters dikkè bHibber
naar dat ding aan het zoeken was, voelde
ik ineens dat de luchttoevoer werd afge-
snectetï. Zo vlug dis ik kon ben ik naar
de oppervlakte teruggegaan en daar
bleek dat een hoge politiefunctionaris zijn
auto boven op de luchtslang had gepar
keerd.
M
-
a
Vandaag vrijdag 19 april be
staat het centraal laboratorium van
de bloedtransfusiedienst van het
Nederlandsche Roode Kruis 25 jaar.
Onze foto geeft een kijkje in het
laboratorium in Amsterdam.
ADVERTENTIE
MAAR IN IEDER GEVAL
kennemerlaan 150, telefoon 10745*. ijmuiden
(Van onze correspondent)
VLISSINGEN Het pastoraal beraad
der kerken in Brabant en Limburg heeft
een ontwerp samengesteld voor een geza
menlijke kerkelijke sluiting en inzegening
van een gemengd huwelijk zonder eucha
ristieviering. In het beraad werken samen
de rooms-kathoiieken, hervormden, gere
formeerden, remonstranten, doopsgezin
den en lutheranen. Het ontwerp is als
handreiking bedoeld voor de predikanten
en geestelijken. Er bestaat een dringende
behoefte aan een dergelijke orde van
dienst.
DEN HAAG. „De werelden van M.
C. Escher" heet de grote overzichtsten
toonstelling, die tijdens het Holland Fes
tival van 8 juni tot en met 21 juli in het
Haags Gemeentemuseum wordt gehouden
bij gelegenheid van de zeventigste ver
jaardag van de graficus, die in en buiten
Nederland grote bekendheid geniet.
In vele herdrukken is het boek „Gra
fiek en tekeningen van M. C. Escher"
verschenen. Bijzonder is het, dat het
werk van Escher, die in Baarn woont,
veelvuldig is gebruikt door wetenschaps
mensen. Geleerden van wereldnaam, zo
als prof. Coxeter, Meivin Calvin en de
Nobelprijswinnaar Chen Ning Yang, heb
ben in hun publikaties van Eschers werk
gebruik gemaakt.
De expositie krijgt vier afdelingen,
waardoor veel van de prenten meerdere
keren zijn te zien. Voor een chronolo
gisch overzicht worden 174 prenten ge
bruikt. De belangrijkste evan worden nog
een keer getoond, maar dan naar onder
werp gegroepeerd. De derde afdeling laat
prenten zien, die gegroepeerd zijn in re
latie tot andere kunstuitingen.
Tenslotte wordt een beeld gegeven van
de wijze, waarop de wetenschap gebruik
maakte van Eschers werk. Ook worden
voorbeelden getoond van Eschers toege
paste beeldende uitingen.
Aan een gezamenlijke kerkelijke plech
tigheid moet een serieuze pastorale bege
leiding van gehuwden vooraf gaan, zo
zegt het beraad, alsmede een goed over
leg tussen de betrokken predikanten en
geestelijken. Ook na het huwelijk moet
de gemeenschappelijke pastorale verant
woordelijkheid van beide kerken voor het
gezin duidelijk gestalte krijgen.
Benadrukt wordt door de raad dat een
dergelijke plechtigheid voor de r.k. kerk
een huwelijkssluiting betekent en voor de
protestanten slechts een huwelijksinzege
ning. De vragen die in de reformatorische
ritus aan de inzegening voorafgaan kun
nen in de voorgestelde orde van dienst
achterwege blijven omdat zij in de vragen
die de priester stelt zijn geïmpliceerd. De
inhoud van de vragen dient onderwerp
van voorafgaand overleg te zijn tussen
huwenden en de betrokken predikanten en
geestelijken, met gebruikmaking van de
bestaande kerkelijke richtlijnen.
De plechtigheid kan, volgens het beraad,
in elk willekeurig kerkgebouw gehouden
worden. Predikant en priester kunnen de
schriftlezing in onderling overleg verzor
gen. De slotgebeden en slotzegen kunnen
door beiden worden uitgesproken. Het hu
welijk wordt in beide kerken afgekon
digd en in de huwelijksregisters van beide
kerken ingeschreven. De voorgestelde or
de van dienst omvat een gezamenlijke be
groeting en een lied, waarna de priester
een gebed leest alsmede de eerste schrift
lezing en de prediking verzorgt. Daarna
zal de huwelijkssluiting en de zegening
der ringen plaatsvinden. Vervolgens is
het woord aan de predikant voor de twee
de schriftlezing en eventueel 'n prediking
waarna de huwelijksinzegening plaats
vindt.
Predikant en priester lezen de slotgebe
den waarop overhandiging van de huis
bijbel plaatsvindt en het bidden van het
gemeenschappelijke „Onze Vader" in de
oecumenische versie. De voorgestelde or
de van dienst eindigt met lied, uitzending
en zegen.
ADVERTENTIE
MAAK UW GELD
RENTEGEVEND
in de gemeente Velsen
(Van onze correspondent)
HILVERSUM. De Nederlandse Toon
kunstenaars Bond heeft in een open brief
aan het stichtingsbestuur van de Zuidne
derlandse Opera in Maastricht verklaard,
geen genoegen te kunnen nemen met de
feodale wijze, waarop de directie, in casu
de intendant J. Baarts, de vakanties van
de geëngageerden heeft vastgesteld.
De NTB beschuldigt de directie van de
Zuidnederlandse opera ervan, dat zij
tracht de werknemers op hun vakantie
rechten te beknibbelen door onder meer
Goede Vrijdag en tweede paasdag als va
kantie aan te merken.
Bovendien heeft de heer Baarts de
geëngageerden één dag voor het begin
van de eerste vakantieperiode meege
deeld, wanneer zij vrij zouden zijn.
Hiermee heeft de heer Baarts, aldus de
open brief, gehandeld in strijd met de
wet, die voorschrijft dat overleg omtrent
en vaststelling van de vakantieperiode zo
tijdig moet gebeuren, dat de werknemer
gelegenheid heeft de nodige voorbereidin
gen voor de vakantiebesteding te treffen.
ADVERTENTIE
Elektrotechnisch Bureau
Oosterduinweg 20 Ijmuiden
Telefoon 1 34 05
Licht-, kracht- en geluidsinstallaties -
sterk- en zwakstroominstallaties -
nieuwbouw en onderhoud
Het Nederlands Contactcentrum voor
Science Fiction, dat zaterdag in de Am
sterdamse Academie van Bouwkunst zijn
tweede landelijk congres houdt, heeft
woensdag een garantiefonds ingesteld.
Het NCSF hoopt hierdoor, zo deelt het
mee, een bezoek aan ons land mogelijk
te maken van een vierduizend stukken
omvattende reizende internationale
Science Fiction-tentoonstelling.
In Bern trok deze dertigduizend bezoe
kers en in Parijs vijftigduizend. Op het
ogenblik bevindt de tentoonstelling zich
in Düsseldorf, waar zij tot 12 mei kan
worden bezichtigd. Het NCSF heeft voor
het garantiefonds een symbolische bij
drage van honderd gulden gereserveerd.
In totaal is een bedrag van vijfentwintig
duizend gulden nodig.
SANTA MONICA (Cali-
fornië) (AP) Na vijftig
dagen lang steeds hetzelf
de water te hebben ge
dronken en dezelfde lucht
te hebben ingeademd blij
ken vier jongemannen in
een imitatie-ruimteschip
de meeste behoefte te heb
ben aan warm eten en
vrouwelijk gezelschap.
De vier jongemannen,
wier enige contact met de
buitenwereld bestaat uit
telefoongesprekken met
hun 27-jarige arts, zitten
in een ronde drukkamer in
de fabriek van McDonnell
Douglas Corp. De regering
financiert dit experiment
om te zien of mensen zes
tig dagen kunnen leven op
gezuiverde lichaamsvoch
ten en gefilterde lucht.
Zij klagen niet over het
water, dat wordt gewon
nen uit hun eigen urine.
Zij zeggen alleen dat het
even smakeloos is als ge
distilleerd water. De gefil
terde lucht verschilt niet
van de normale.
Het grootste probleem
van de vier studenten is de
verveling.
