VAN DAG TOT DAG
Britse gegevens wijzen op
zelfmoord van Masaryk
meubel
Ikatalogus
top
örm
Istoutenb eek!
Belgische informateur
geeft opdracht terug
HET GRIEKSE PAASFEEST
Blanken steken
neger dood
Junta verbiedt
liederen van
Mercouri
Pi
Het falen van
een
Tsjech schreef een wanhopige brief
IcOuponsa^jWo^gmnchtog^
Socialisten willen snelle formatie
commentaar op actuele zaken
X,
ramm
ZATERDAG 20 APRIL 1968
Die slag is aan u,
Mijnh. J. Dirkse
uit Rijswijk
Prijswinnaar van f 500,-
in het boeiende Shell Dupli- kaart spel.
Speel mee, win mee op elk Shell-Station.
Klaar voor de slag
Majoor Pokorny dood
(Door Frans van Hasselt)
De 21ste april valt ditmaal op een zondag en nog wel Griekse paas
zondag: het grootste religieuze feest van het jaar. Dit heeft voor het
Griekse regime voor- en nadelen. De regering, die veel geld voor deze
herdenking heeft uitgetrokken (niet alleen nieuwe munten zijn aan de
21ste april gewijd, ook lucifersdoosjes) zal ongetwijfeld de opstandings-
idee koppelen aan de afgrijselijke vogel Phoenix, die al een maand of
wat op de postzegels prijkt, herrijzend uit zijn as.
Huisarrest
Vrees
Geknoei
Verplichtingen
Ingeslapen
In Boston
Het valt voortdurend op dat de be
spreking of commentariëring van wereld
vraagstukken heftige reacties wekken,
zodra daarin de rol van de Verenigde
Staten ter sprake komt. Dat is een ver
schijnsel waarachter men meer psycho
logische dan politieke gevoeligheden moet
vermoeden, ook al blijken bepaalde poli
tieke richtingen zich min of meer te iden
tificeren met aan de ene kant een blinde-
lingse aanhankelijkheid en aan de andere
kant een bijna even blindelingse neiging
tot critiek.
De Verenigde Staten hebben zich door
hun nimmer te vergeten opofferingen en
prestaties in de tweede wereldoorlog een
prestige verschaft, vooral in Europese
landen, dat bijna onvergelijkelijk is in de
wereldhistorie. Het is duidelijk dat het
velen in Europa nu moeilijk valt, te er
kennen dat diezelfde Verenigde Staten
fouten maken ernstige fouten in veler
lei opzicht. Als anderen die fouten signa
leren, worden heftige afweerreacties ge
wekt. Men wil eenvoudig niet beroofd
worden van het herinneringsbeeld van het
ideale Amerika, dat de kampioen van
verdrukten, het kasteel der democratie
en de bakermat van technische wonderen
is geweest sinds het als politieke eenheid
deelnam aan het internationale leven.
Het spreekwoord „het is uw beste
vrind, die u uw feilen toont" wordt heden
ten dage bij de heftige botsingen tussen
„pro" en „anti" ten opzichte van Amerika
wel vaak vergeten.
Er zijn namelijk twee soorten „vrienden
van Amerika", dat is in de eerste plaats
de soort die alles slikt en alles goedpraat
omwille van de herinnering aan Ameri-
ka's weldaden, en in de tweede plaats de
soort die pijnlijk getroffen wordt door
het verschijnsel, dat het geïdealiseerde
Amerika op zoveel punten van inter
nationaal leiderschap en vertrouwen ver
stek laat gaan. Het overgrote deel der
critici behoort ongetwijfeld tot de tweede
soort. Natuurlijk zijn er de uiterst-links
geïndoctrineerde geesten, die met genoe
gen ieder Amerikaans falen aangrijpen
om hun voorkeur voor communisme en
dictatuur te voeden, maar in een land
als het onze vormen zij een zo kleine
minderheid, dat er waarlijk niet ernstig
rekening met hen behoeft te worden ge
houden.
Veel belangrijker is de groep, die ern
stig teleurgesteld is in een gevestigd ver
trouwen op alles wat de Verenigde Staten
willen, doen en kunnen. Hun critiek is
de critiek van mensen die iets beters ver
wacht hadden en gekwetst zijn door be
wijzen van vaak inferieure kwaliteit van
de Amerikaanse politiek en ethiek.
Vaak krijgen zij bij hun critiek het ver
wijt te horen, dat het „achter het IJzeren
Gordijn" allemaal toch nog veel slechter
gaat maar dat is een argument zonder
enige houdbaarheid. Het is immers zo dat
Amerika altijd toetssteen voor Westelijk
denken en handelen is geweest en dat de
gehele Westelijke levenssfeer innig met
de Amerikaanse waarden is verbonden.
Als die waarden niet of niet meer aan
wezig blijken te zijn, voelt men dat in
het bevriende buitenland als een pijnlijk
eigen falen, waaronder men zwaarder
gebukt gaat dan onder de afkeurenswaar
dige, ondemocratische en onrechtmatige
verschijnselen die zich in een van ouds
her onbevriende maatschappij voordoen.
De critiek van Europese waarnemers
in de politiek, de cultuur, de economie
en de sociale sfeer op Amerikaanse toe
standen en handelingen is in vele ge
vallen een bittere zelfcritiek, gevoed door
het verlangen om de Verenigde Staten
weer opnieuw te maken tot een ideale
vriend die is teruggekeerd van dwaal
wegen. Het is volkomen onrechtvaardig
om deze critiek als „anti" te bestempelen.
Men moet immers niet vergeten dat de
Verenigde Staten, hoe dan ook, steun
pilaar dienen te blijven van de beschaaf
de wereld en dat die beschaafde wereld
niets liever wil dan argumenten ontdek
ken om met Amerika verbonden te
blijven.
Een ander feit wordt eveneens wel over
het hoofd gezien, namelijk dat een land
gevormd wordt door „mensen". Als hoog-
ADVERTENTIE
geachte, bewonderde figuren als Roose
velt en Kennedy door hun politiek en
hun persoonlijke karaktereigenschappen
Amerika hebben gemaakt tot de meest
vertrouwde, sterkste kameraad van
Europa, dan moet helaas met grote teleur
stelling worden vastgesteld dat deze grote
mannen geen waardige opvolgers hebben
gehad. Dat wil echter niet zeggen dat
deze opvolgers ook nooit meer zullen
komen. De critici van Amerika hopen
daarop vurig.
ADVERTENTIE
Spitfires en Hurricanes staan op de
luchtmachtbasis in Henlow klaar om
de strijd op te nemen tegen Messer-
schmitts en Heinkels in de film
„Battle of Britain". De afgelopen
weken is in Spanje de Duitse versie
met Heinkels en ME 109's gefilmd.
Producer Harry Saltzman, co-pro-
ducer Benjamin Fisz en Group Cap
tain Hamish Mahaddie hebben drie
jaar gedaan over het verzamelen van
de vliegtuigen. De foto toont wing-
commander Robert Stanford-Tuck,
die een Hurricane vloog tijdens de
slag, op de vleugel van zo'n toestel.
Hij is tactisch adviseur voor de Brit
se kant van de film.
(Van onze correspondent)
LONDEN In Tsjechoslowakije,
dat het onderzoek naar de dood in
1948 van de vroegere minister van
Buitenlandse Zaken Jan Masaryk
heeft heropend, zijn gegevens bekend
geworden waaruit zou blijken, dat
Masaryk van plan was zelfmoord te
plegen.
Hij zou een brief hebben geschreven aan
sir Robert Bruce Lockhart, de Britse di
plomaat en journalist, die dertig jaar lang
zijn vriend is geweest en waarin hij zou
hebben verklaard, dat hij van plan was
zich van het leven te beroven.
Volgens de Daily Express blijkt uit een
onderzoek, dat sir Robert wist dat Masa
ryk zich in die zin heeft uitgelaten. Maar
sir Robert heeft de brief nooit ontvan
gen. Hij hoorde enkele weken na Massa-
ryks dood van de brief uit de mond van
Massaryks privé-secretaris.
Dat was Lumir Soukip, die uit Tsjecho-
Slowakije was gevlucht. Ook Masaryk zelf
was van plan geweest naar Engeland te
vluchten, waar hij geld had en misschien
zou trouwen met de Amerikaanse schrijf-
ster Marcia Davenport, met wie hij al
drie jaar zeer bevriend was.
Tenslotte zou Masaryk zo gedeprimeerd
zijn geworden over de communistische re
gering, waarvan hij zelf deel uitmaakte
dat hij besloot zelfmoord te plegen. Hij
betreurde bitter dait hij dingen ten gunste
van de communisten had gezegd, toen hij
zag hoe zij het land, dat zijn vader Tho
mas Masaryk had geschapen, tot slaver
nij brachten.
Evenals Sir Robert Rruce Lockhart twij
felde ook sir Pierson Dixon, destijds
Brits ambassadeur in Praag, er niet aan
dat het zelfmoord was. De dag na Masa-
ryks dood schreef Dixon aan sir Robert:
„De laatste keer dat ik hem zag was
hij één brok ellende. Hij opende zijn hart
tegenover mij en zei me spoedig een
uitweg te zullen vinden. Ik denk dat hij
toen zelfmoord overwoog, want er was
werkelijk geen andere oplossing voor hem
die een gevangene was in het Czerninpa-
leis".
Masaryk voelde zich een verdoemde,
omdat hij wist dat hij verraad had ge
pleegd tegenover hen die alle vertrouwen
in hem hadden gesteld door zich aan te
sluiten bij de nieuwe regeling. Hij werd
9 maart 1948 dood op de binnenplaats aan
getroffen, nadat hij klaarblijkelijk uit een
hoog raam was gevallen.
De Tsjechische regering suggereert nu
dat hij door de Russen zou zijn vermoord
Majoor Pokorny, een van de topfunctio
narissen van de inlichtingendienst van het
Tsjechoslowaakse ministerie van Binnen
landse Zaken, die meer bijzonderheden had
kunnen onthullen over de geheimzinnige
dood van Jan Masaryk, destijds minister
van Buitenlandse Zaken, heeft onlangs
zelfmoord gepleegd.
Dit heeft, zo meldt Ceteka, Ladislav Sa-
franek, die een hoge functie heeft gehad
bij de politieke politie, meegedeeld in een
vraaggesprek met „Lidova Demokracie",
het blad van de Tsjechoslowaakse volks
partij.
„Ik geloof niet dat Jan Masaryk zelf
moord heeft gepleegd", zo zei Safranek in
dit vraaggesprek. Volgens mij had het on
derzoek naar de dood van Jan Masaryk
verricht moeten worden door de recherche
en niet door de politieke politie die daar
voor niet voldoende is toegerust.
Safranek zei voorts dat men het lijk
van majoor Pokorny op 31 maart van dit
jaar heeft gevonden in een bos in de om
geving van Brno in Moravië.
Een kleurrijk fotoboek 1968 vol
woonideeën in moderne en klas
sieke stijl. Een fijn bezit als U
trouwplannen heeft of Uw inte
rieur wilt vernieuwen.
Stuur nu de coupon even op.
I wr« yyi Breestraat 83. tel. 02510-35141
wa J 's maandags gesloten.
Adres A top
I officieel f0^ adviseur voor Beverwijk, I
Woonplaats I Umuiden, Zaanstreek,Alkmaaren omgeving I
BRUSSEL. Koning Boudewijn heeft
graaf Adhemar d'Alcantara, op diens ver
zoek, ontlast van de informatieopdracht
die hij hem veertien dagen geleden had
gegeven.
D'Alcantara, een Vlaamse CVP-minis-
ter in het aftredende kabinet- Van den
Boeynants, is bij zijn pogingen gestrand
op verzet van de socialistische BSP tegen
verdergaande studies van de drie grote
partijen inzake de Belgische gemeen
schapsproblemen, voorafgaand aan het
zoeken van een nieuwe regering.
D'Alcantara verklaarde vrijdagmiddag
na zijn bezoek aan de koning, dat hij bij
zijn overleg met de leiders van de drie
traditionele partijen de christen-demo
cratische CVP, de socialistische BSP en
de liberale PVV) aanvankelijk had vastge
steld, dat allen de overtuiging deelden
dat voor alles gezocht moest worden naar
een duurzame oplossing van de gemeen
schapsproblemen.
tanslag. Een vroegere leider van de Cosa
Nostra (de Amerikaanse mafia) is in
New York, toen hij in een koffiebar zat,
met een machinepistool doodgeschoten,
door een gemaskerde man.
Vanouds gingen Griekse politici (Pa-
pandreou niet uitgezonderd) naar onze
begrippen opvallend ver in het betrek
ken van de religieuze kalender en re
ligieuze symbolen in het politieke ge
beuren. Van Papandreou's intocht in
Saloniki, waar hij op 23 april vorig
jaar, een week- voor Pasen toen, een
verkiezingsmeeting zou hebben gehou
den zou men bijvoorbeeld een soort
palmpasen-intocht hebben gemaakt,
compleet met palmbladeren, en witte
paarden. Het zou een prachtig volks
feest zijn geworden.
Hoever zal dan wel dit regime gaan,
dat vorig jaar reeds uitvoerig verkon
digde dat „De God van Griekenland"
het leger had uitverkoren als instru
ment voor de redding van het vader
land en dat sinds enige weken als meer
geliefde leus ook boven de namen van
de dagbladen voert: Griekenland
Christenland? Aan de andere kant heb
ben de Grieken op dit grootste feest
zowat alleen oog voor het gebeuren in
de beperkte kring van familie en dorp
en zetten zij, ook in normale tijden,
de politieke perikelen met Pasen een
tijdje geheel opzij. Ook vorig jaar de
den zij dat, vlak na de staatsgreep en
het is voor Papanopoullos dus niet de
meest geschikte dag om de natie met
een grote speech te bestrijken. Het re
gime heeft slechts te zorgen dat de
prijzen van eieren en schaapsvlees niet
te hoog zjin. Vorig jaar lukte dat.
Vorig jaar viel de 21ste april op een
vrijdag, maar doordat de mensen niet
naar hun werk gingen en de winkels
gaandeweg sloten, kreeg de dag de
sfeer van een zondag waar niet om was
gevraagd, een vreugdeloze vrije dag.
Van de „algemene opluchting" die het
regime er later in heeft geprojecteerd
heb ik niets gemerkt, maar evenmin
van een grote angst voor de toekomst
of zelfs maar perplexheid. De meer
derheid van de bevolking de wat
ouderen herinnerde zich nog vroege
re „kinimata" (staatsgrepen): die heb
ben soms maar één dag geduurd, maar
je paste je gedrag er bij aan.
Ik heb die dag uren rondgelopen
voordat ik neerstreek in het door tanks
bewaakte Hilton, waar Papandreou sr.
werd vastgehouden en waar ik voor
de tweede keer in mijn leven een maal
tijd gebruikte, omdat alle andere res
taurants al dicht waren. („Is het nou
een fascistische of een communistische
staatsgreep" vroeg een Amerikaanse
toerist. Zou hij het intussen te weten
gekomen zijn?).
Ik heb gelopen door dat vreemde,
onherkenbare Athene, beheerst door de
tanks waarvan Helen Vlachou diezelf
de ochtend zich zo treffend had afge
vraagd: „Zijn die van ons?"
Steeds meer begaven zich de men
sen in het huisarrest, waartoe de radio
hen opriep. Ik voelde mij vreemd te
moede bij het passeren van al die uit
gestorven pleinen, die nog kort tevo
ren door Andreas Papandreou waren
aangewezen als de plaatsen waar de
bevolking onmiddellijk protesterend bij
elkaar zou komen als er zoiets ge
beurde. Ik sprak met de mensen, met
bekenden en onbekenden en merkte al
lengs, dat ik de enige was die nog vrij
uit zei wat hij ervan dacht: De Athe-
ners hadden zich van de ene op de an
dere dag het zwijgen opgelegd, waar
in ze nog steeds zijn verstard.
Er was wat angst en er was wat
opluchting, maar die laatste concen
treerde zich uitsluitend op de kwestie
van de levensmiddelen. Minstens de
helft van de Atheners, zeker de grote
meerderheid der huisvrouwen, moet als
grootste schrikbeeld hebben gehad dat
hun families dagenlang zonder eten zou
den komen te zitten. Het schrikbeeld
van de Dekembriana, de december-slag
van 1944 toen de totaal ontwrichte stad
straat voor straat door Britten en Griek
se regeringseenheden (premier: Papan
dreou!) werd heroverd op de opval
lend onbehouwen optredende linkse
partizanen.
„Het is in orde" (endaxi) zei mijn
buurvrouw de volgende dag toen na de
bakkers ook de banken weer open gin
gen. En het is in die orde gebleven.
Geen slag om Athene, geen stakingen
geen demonstraties.
Ordevrienden in binnen- en buiten
land, die zo'n regime steunen of dul
den zijn er natuurlijk altijd, maar het
Griekse regime is daarenboven met
succes de vrees blijven exploiteren van
'n volk, dat de ellende van een burger
oorlog alleen op generatie-afstand heeft
meegemaakt.
Het chanteert de Grieken met de ver
kondiging dat het enige alternatief de
burgeroorlog is. Aan het gevaar van
een linkse coup in Tessaloniki op 23
april 1967, de aanvankelijke rechtvaar
diging van de coup gelooft niemand
meer. koning en rechtse partijleiders
hebben 't later ontkend, de junta heeft
daar geen enkel bewijs van overgelegd
en is langzamerhand overgegaan op
de wijdere rechtvaardiging: dat het
openbare leven in het algemeen moest
worden gesaneerd door een nationale
revolutie.
Het ijselijk beeld van een tegenspar-
telende zieke, die onder narcose moet
blijven voor een ingrijpende operatie,
doet bij Papanopoullos, die zich steeds
meer als dictator ontpopt, nog altijd
opgeld: deze dolgedraaide narcotiseur
bedenkt er trouwens steeds nieuwe en
barokkere beelden bij. Onlangs ge
vraagd naar de datum van parlements-
verziezingen, zei hij: tijdens de opera
tie kan de chirurg nog niet denken aan
de zomervakantie, die de patiënt over
een paar jaar misschien eens kan ge
nieten.
Het één jaar lange geknoei in het
lichaam van het steeds zieker worden
de Griekenland heeft echter niet tot
gevolg gehad, dat de patiënt tot het
besef is gekomen welke ziekte hij had.
Enkele weken geleden riep Pattakos,
(die zijn rol als meest frequente spre
ker overigens aan Papanopoullos heeft
moeten afstaan) op het eiland Andros:
„Als iemand zijn stem tegen de na
tionale revolutie wil verheffen, laat hij
dan durven. Maar ik waarschuw hem:
het zal hem bitter berouwen, want de
Grieken zullen zijn naam afroepen tot
aan alle grenzen van de natie als die
van een weerwolf, een herinnering aan
een zondig verleden dat niemand meer
terug wil".
Deze week werden de twee voor
naamste weerwolven die het durfden,
Papandreou en Kanellopoulos, ander
maal in huisarrest gesteld. Het regime
koesterde, bij het naderen van de 21-
ste april, toch nog een gegronde vrees
voor de oude democratische politici
van centrum en rechts. Hun houding
van „Laat ze maar praten", die je
zou verwachten van 'n regime dat wor
tel geschoten had. is er nog geheel
niet bij. Het handhaven van de staat
van beleg (die zondag ook haar eerste
verjaardag viert) spreekt dezelfde
boekdelen.
In Tessaloniki vooral was het de laat
ste weken verre van rustig, al moeten
de studenten hier natuurlijk wel een
beetje voorzichtiger te werk gaan dan
hun collega's in Madrid, Rome, Leu
ven, Warschau, Praag en Berlijn.
Zeven maanden gevangenis voor de
eerste veroordeelde Münchense demon
strant vinden wij opvallend veel, maar
de studenten van Tessaloniki weten dat
zij de „falanga" (voetzoolbehandeling)
en onbeperkt lange deportatie riskeren
als zij spandoeken uithangen met leu
zen als „Weg met de fascistische maf
fia" erop. Toch deden zij het, zonder
dat de rest van Europa er warm of
koud van werd.
Waarom zou voor Duitse rechts-radi-
calen ditmaal niet het Griekse regime
als voorbeeld kunnen dienen, nu het
zijn eerste jaar ondanks alle tegen
kanting heeft kunnen volmaken? Er
kan dunkt me, weinig twijfel aan be
staan, dat het kolonelsregime zich aan
vankelijk beroepend op „noodtoestan
den en communistengevaar" allengs
fascistische vormen is gaan aannemen
en nu niet alleen meer pretendeert, de
patiënt zijn gezondheid te hergeven,
maar er een heel nieuw onherkenbaar
mens van te maken.
Griekenland, toevallig het enige land
dat wij in Nederland naar een meer
voud van zijn burgers noemen, moet
Griek-land worden, het land van een
superieur type christelijke Griek.
Er zijn angstaanjagende passages van
rassen- en superioriteitswaan in Papa
nopoullos' laatste speeches, die hij,
heel corporatief, steeds voor afzonder
lijke beroepsgroepen houdt. De nieuwe
maatregelen voor de huwelijkshygiëne
komen tegen deze achtergrond ook in
een zeer verdacht licht te staan.
Er is antisemitisme (er zijn gelukkig
niet veel joden in Griekenland) in
de pro-junta-pers. De enige partij, de
4 augustus-partij, is volledig nazistisch,
er schijnt reeds een soort Griekse SS
van mariniers te zijn opgeleid door een
broer van de dictator, en deze zelf
wordt steeds meer bekleed met het
„charisma" van de door God gegeven
leider en laat zich de laatste weken
net als Metaxas die op 4 augustus 1936
aan de macht kwam, indertijd weer
eerste boer noemen en redder der natie.
Europa heeft andere dingen aan zijn
hoofd: werkelijk democratische phoe-
nixen proberen te herrijzen in Praag
en Madrid, maar in Duitsland is het de
toenemende radicalisering en ligt de
noodtoestandswetgeving op de loer.
Toch zou men, vooral wat dat laatste
betreft, er goed aan doen een beetje
op de Griekse ontwikkeling te blijven
letten (men doet dat ook wel, de ju
risten in Straatsburg onder anderen,
maar de publieke opinie is een beetje
ingeslapen).
De vraag is: moeten we dit alles
zien als een on-Grieks absurdisme dat
wel weer voorbij drijft? Moeten we de
Grieken zien als een volk dat bij ergere
rampspoed zoals de Turken-heerschap
pij ook zichzelf is kunnen blijven? De
Grieken hebben ongetwijfeld 'n plooi
baarheid en elasticiteit, een zich-voe-
gen-naar dat we niet als slaafsheid mo
gen opvatten. We mogen hopen dat
dit volk zich niet door dolgedraaide
megalomanen laat meeslepen, al moe
ten we ons hart vasthouden zodra het
tot de oprichting van een eenheids
jeugdbeweging komt, waar nu al hier
en daar in het regime voor wordt ge
pleit.
Maar met de honderden of duizenden
individuele gevallen van verzet of non
coöperatie moeten we ons daadwerke
lijk blijven bezighouden. Met de ont
slagen professoren (nu reeds zowat
een kwart van het totaal), met de stu
denten die zich niet door de zogenaam
de „intellectuele garde", een bende
verklikkers, laten terroriseren, met de
gedeporteerden en hun families, met
de gefolterden vooral.
Deze 21ste april wordt gevierd in een
periode dat het systematisch folteren,
duidelijk onder invloed van de publici
teit van „Amnesty International", even
lijkt te zijn stopgezet. Het regime blijkt
gevoelig voor de publieke opinie in het
buitenland. Dat houdt voor dat buiten
land extra verplichtingen in.
Het gaat hier zowel om de geschillen
tussen Vlamingen en Walen op taalgebied
(de kwestie van de Franse af deling der
Leuvense universiteit en de positie van
Brussel) als een groeiend verlangen naar
decentralisatie op economisch gebied ten
behoeve van Vlaanderen en Wallonië.
Nog voor de informateur van de drie
partijvoorzitters officieel antwoord had
gekregen op een voorstel voor een spe
ciale werkgroep had hij uit de kranten
kennis moeten nemen van een verklaring
van het socialistische partijbestuur, dat
de informatieperiode te lang ging duren.
De BSP is van mening dat meteen een
kabinetsformateur moet worden aangewe
zen en een regering gevormd die de gewo
ne economische en sociale problemen van
het land ter hand gaat nemen, terwijl
daarnaast gewerkt kan worden aan plan
nen voor oplossing van de problemen die
Vlamingen. Walen en ook Brusselaars
verdeeld houden.
De BSP verklaarde voorts niets te voe
len voor een driepartijenregering van
CVP, BSP en PVV.
BOSTON (AP) Een bende van
blanke jongeren heeft in Boston een auto
met een aantal neger-inzittenden aange
vallen. Een van de negers werd doodge
stoken; de anderen werden geslagen en
ontvingen messteken. Vier van de slacht
offers waren vrouwen.
De chauffeur van de auto, de twintig
jarige neger James Cooper, kreeg twin
tig steken. Hij overleed later in een zie
kenhuis.
Een blanke en een neger zijn met ver
wondingen in een ziekenhuis opgenomen.
Voor hun leven wordt gevreesd.
Een 22-jarige blanke is gearresteerd,
nadat mevrouw Cooper hem had ge-
identificeerd als de moordenaar van haar
man.
ATHENE (Reuter) Alle liederen,
die door de Griekse actrice Melina Mer
couri worden gezongen, zijn van vrijdag
af in Griekenland verboden. Het verbod
slaat op de verkoop van platen van Meli
na Mercouri, die in verband met haar
vijandige houding tegenover het militaire
bewind in Athene haar Griekse staats
burgerschap heeft verloren. De actrice
verblijft op het ogenblik in Londen, waar
zij zondag op Trafalgar Square de mensen
zal toespreken.
NDP-ers eruit. De Westduitse vakbond
van PTT-personeel heeft vandaag bekend
gemaakt dat zij leden van de nationaal
democratische partij (NDP) uit haar
geleden zal stoten, tenzij zij vrijwillig
uit de partij treden.
Geen 99,9 percent meer. De nieuwe voor
zitter van de nationale vergadering in
Tsjecho-slowakije, Josef Smrkovsky,
heeft in een vraaggesprek met het dag
blad van de vakbonden „Prace" ver
klaard, dat het in de toekomst waar
schijnlijk niet zo vaak meer voor zal
komen dat de uitslag van een stemming
99,9 percent is.
Ongeluk met granaat. In de Zuidpoolse
plaats Baborow bij Opole zijn drie jon
gens van 7, 8 en 10 jaar om het leven
gekomen, toen zij speelden met een gra
naat die arbeiders kort tevoren had
den opgegraven.
Letters gestolen. Vrijdagavond is in
München een auto gestolen waarin een
doos lag met de bronzen letters in het
Russische schrift die waren bestemd
voor het herdenkingsteken in het nazi
concentratiekamp Dachau, dat volgende
week zal worden onthuld.
Zilverstaven weg. Een vrachtwagen met
zilverstaven ter waarde van 71.000 pond
is in het Londense East End gestolen.
Het zilver werd overgebracht van Hat-
ton Garden, het Londense centrum van
de juweliers, in een wagen van een in
ternationaal vervoersbedrijf.
