WALDORF
POULE, PELLI EN PINGO
BRANDARIS
^^ngestipt
Ons vervolgverhaal
Biologische
proeven voor
oorlogvoering
op Groenland?
Noors schip werd
midscheeps geramd
Jongen overvalt
meisje in bed
Tien miljard mark
nodig voor zuiveren
van de Rijn
Textielbonden
werken mee aan
uitstel
In VS 628 dodelijke
verkeersongevallen
DINSDAG 4 JUNI 1968
21
Feuilleton door
JAMES GOLDMAN
Heet
daar
majoor
rookt
Brandaris
Machinist vermist
Als vrouw verkleed
Korter werken
Die majoor
heeft gelijk!
Omdat Brandaris
goed zwaar is.
f 1,25
/TT) ZWARE SHAG
Kees Stip
Ipr tógcw-. i -~w
ADVERTENTIE
16)
Hij was keurig de hal doorgezwalkt.
Toen de straat op. Eindelijk frisse
lucht. Hij had de indruk gekregen
dat de zon fel genoeg scheen om
hem neer te vellen en had zich wat
geërgerd toen hij bemerkte dat het
ook was gebeurd. „Bradford", had
hij gezegd als kind was hij dol ge
weest op Brick Bradford en als Mon
ty hem pijn deed, gilde hij altijd
„Pas op, ik ben nu Brick Bradford",
om tenslotte toch het gevecht te ver
liezen „Bradford, verman je."
De buurt was in diepe zondagsrust
gedompeld en hij hoorde de taxi
voordat hij hem zag. Hij verhief zich
op handen en voeten, stond even ge
bukt, ging rechtop staan, blééf staan
en zwaaide met zijn armen. De ta
xi reed naar de stoep en stopte
„Dank je, dank je", mompelde
Waldorf en raakte slaags met het
portier. Een stem gilde „taxi". Toen
hoorde hij iemand hardlopen op ho
ge hakken. Waldorf keek.
Een vrouw, met het een of ande
re uniform aan, holde naar hem toe.
„Meneer, mag ik alstublieft deze ta
xi hebben? Toe, ik heb vreselijke
haast."
Waldorf tuurde in het felle licht en
onderscheidde een lang, slank meis
je, Ze had heldere, honing-kleurige
ogen; zo had hij ze nooit eerder ge
zien. Hij wilde niet onvriendelijk
zijn. „Ik heb ook baast, maar we
kunnen hem wel samen delen."
„Nou.Ze keek hem weifelend
aan, en deed een stap achteruit.
„In elk geval bedankt, meneer
„Bradford Noem me maar Brick.
Ze glimlachte. Hij glimlachte ook,
hoewel dat pijn deed. Toen zonder
noemenswaard zijn evenwicht te ver
liezen, opende hij het portier en gaf
met een buiging te kennen dat ze in
kon stappen.
Tot hun beider verbazing, stapte
ze in.
„Nu Kinder? Waarheen?" De
chauffeur heette Birnbaum; hij glim
lachte tegen hen.
„Miami International Airport", zei
Waldorf.
Ze keek hem achterdochtig aan, en
zei „Ik ook."
Ze was stewardess bij de Pan Ame
rica, heette Sally Kaalinen, was een
entwintig en ver van huis.
„Hoe ver?" vroeg Waldorf.
„Niet ver genoeg". De taxi reed
met een gelijkmatige snelheid van
ruim dertig kilometer Birnbaum
was een voorzichtig man de hoofd
weg af en reed Miami in.
„Dat is met mij ook het geval".
Sally keek hem aan. „Ben jij er
ook tussenuit getrokken?" Hij haalde
zijn schouders op. „Op jouw leeftijd?"
Hij zag er uit als een verlopen vijfti
ger. „Teveel feestjes?" Waldorf knik
te. „Voila". Sally haalde een fles
drank uit haar vliegtas. „Ik heb te
weinig feest gevierd". „Ik moet nu
niets drinken". Waldorf schudde zijn
hoofd.
„Gratis. Gisteravond uit het vlieg
tuig meegepikt". Ze opende de fles
met vaardige vingers, haalde uit haar
vliegtas een kartonnen bekertje en
schonk in.
„Dat houd ik niet binnen", zei hij.
De tweede beker smaakte beter dan
de eerste. Ze reden, nog steeds met
matige snelheid op een grote ver
keersweg en het vliegveld was al te
zien. Het speet hem dat ze er zo
gauw waren.
„Haal je het vliegtuig nog?" vroeg
hij.
Ze knikte. „Net. Ik heb dienst in
het vliegtuig van acht uur naar Gua-
tamala".
„Daar ga ik ook heen". Waldorf
glimlachte. Hij zou haar niet geloofd
hebben als ze het hem had verteld,
maar zijn glimlach maakte hem knap.
Ze had dat direct gezien toen hij op
het trottoir tegen haar geglimlacht
had. Hoewel ze nooit haar gevoelens
liet blijken, glimlachte Sally ook. De
taxi kwam langzaam tot stilstand voor
de hoofdingang. Ze sprong eruit, riep
„tot straks", wuifde en holde weg.
Hij keek haar na.
„Dat is dan zeven dollar, meneer.
„Bradford", zei Waldorf en pelde
een bankbiljet van zijn rol.
„Hee, het is er een van vijftig",
zei Birnbaum. „Hee, meneer Brad
ford". Maar Waldorf, die op zijn sok
ken over het gloeiend hete trottoir
liep was al weg. Hij zweefde een beet
je, een heel klein beetje, en had last
van het beton.
Benedup hem lag slechts de Caraï-
bische Zee en het blauw was overwel
digend. Sally had tot dusver nauwe
lijks tegen hem gesproken. Ze was nu
bezig dienbladen vol te zetten met het
ontbijt.
Waldorf zat lui in zijn stoel rond te
kijken. Het vliegtuig was bijna leeg;
een stuk of zes passagiers. Een echt
paar achterin, nog een echtpaar voor
in en een passagier net aan de an
dere kant van het gangpad. Waldorf
nam hem op. Hij had flossig, don
kerblond haar, een gouden armband
met een identiteitsplaatje, lange wim
pers en een opvallend, zuiver zijden
kostuum. Met zijn blik nog op hem
gericht, glimlachte Waldorf meewa
rig.
De jongeman beantwoordde zijn
glimlach en zei „hallo". Waldorf knik
te en wendde zich af. Z'n beste vriend
op de universiteit was homoseksueel;
Waldorf wist wat een beroerd leven
hij had. Waldorf was wel eens door
een homoseksueel aangesproken en
dan was hij altijd vriendelijk en be
leefd gebleven; maar toch was hij er
niet erg op gesteld. Hij hoopte dat
hei nu niet zou gebeuren.
„Het lijkt me dat u ook uit New
York komt". Hij kon niets uitbren
gen. Hij knikte.
„Ik woon in Eighty-nineth Street,
in de buurt van Fifth Avenue, om
dichter bij het Gubbenheimmuseum
te zijn. Ik heb er behoefte aan in de
buurt van de kunst te wonen. Als ik
naar een schilderij kijk voel ik me
verrijkt. Hebt u dat ook?"
Weer een knik.
„Ik ga helemaal naar San José. U
ook?"
Nog een.
„Ik ben niet zo dol op reizen
ik voel me dan eenzaam maar op
kantoor zeiden ze dat ik moest. Ik
werk bij de United Fruit Company.
Er zijn mensen die dat grappig vin
den" Moest je nu glimlachen of je
sympathie betuigen? „Ik heb een vre
selijke hoofdpijn", slaagde hij erin te
zeggen, en ging achterover liggen.
„Dan heb ik de pil voor u". De jon
geman haalde een zilveren pillendoos
je te voorschijn uit zijn herteleren
vest. Daarna presenteerde hij en zei
„Ik heet Willy. Wallace Willy. Ieder
een noemt mij Will".
(Wordt vervolgd)
WASHINGTON (Reuter-AFP) De
Deense ambassade heeft het Amerikaan
se ministerie van Buitenlandse Zaken be
naderd over een bericht als zouden de
Verenigde Staten op Groenland proeven
hebben genomen voor chemische en bio
logische oorlogvoering, zo hebben wel
ingelichte kringen in Washington mee
gedeeld. De kwestie zal naar verwacht
wordt verder worden besproken wanneer
de Deense minister van Buitenlandse Za
ken, Poul Hartling, deze week in Washing
ton arriveert.
Volgens de „Washington Post" staat in
een boek getiteld „Chemische en biologi
sche oorlogvoering", dat volgende week
uitkomt, dat de V.S. proeven op dat ge
bied hebben genomen in Panama en
Groenland.
Het Amerikaanse ministerie van Defen
sie heeft ontkend dat het proeven met
biologische strijdmiddelen op Groenland
heeft genomen.
(Van onze correspondent)
HANSWEERT Een aanvaring tussen
twee zeeschepen zaterdagavond op de
Westerschelde heeft vermoedelijk het
leven gekost aan de hoofdmachinist van
het Noorse schip Havskar uit Oslo. Hij
wordt vermist. Een werkend passagiere op
het Noorse schip werd ernstig gewond.
De Havskar werd midscheeps geramd
door de Engelse vrachtboot Runswick.
De Havskar ligt momenteel op de
Molenplaat. Het Engelse schip is terug
gesleept naar Antwerpen. Beide schepen
zijn aanzienlijk gehavend.
38. „Dat Inca-beeldje is in het jaar 1198 gestolen
en nu tref ik het hier aan!" sprak inspecteur Breuksla
ger grimmig. „Dat is een belangrijke aanwijzing. Mis
schien is hier wel meer gestolen waar!
Met die woorden begon hij een grondig onderzoek in
alle kasten.
„M-maar in 1198 leefden wij nog niet!" riep Jolli-
pop wanhopig uit.
„Hola! Pas toch op! Dat is een antiek meubelstuk!
Niet zo ruw!"
Maar de politieman was niet meer te houden. Hij
keerde vloerkleden om en schudde bonbonschaaltjes
leeg en al dat soort vreselijke dingen meer. Toen
hij met de huiskamer klaar was, ging hij naar de
eetkamer en deed daar hetzelfde. Binnen korte tijd
heerste er dan ook een enorme rommel in Hobbeldonk
terwijl de stofnesten en spinneragen uit kleine onbe
reikbare hoeken hoog opdwarrelden.
Maar hij kon verder niets vinden.
„Hm ik laat het er verder bij!" gromde hij te
leurgesteld. Maar vannacht kom ik terug een
oogje op jullie houden. Goedemorgen!"
O, JA? EN IA/A AR MOETEN
WIJ DAN HEEN, ALS IK
VRAGEN MAG?
Al. ONiE SNEEUWMANNEN
MOETEN LEREN
SCHAATSEN
JE KUNT JE TOCH ALS SNEEUWMAN
VERKLEDEN, 2E6R0B, DAN KRIJ6 JE
WEL EEN PLAATSJE!
PI B
2681-F
(Van onze correspondent)
SOEST. „Stil zijn of ik steek je dood".
Dat kreeg een 26-jarig meisje in Soest
zaterdagnacht te horen toen ze wakker
was geworden van gestommel in haar
slaapkamer.
Voor haar bed stond een als vrouw
verklede jongeman, die haar met een
dolkmes bedreigde. Het pseudo-meisje
sneed met haar mes een stukje van haar
rokje af, waarmee het meisje letterlijk de
mond werd gesnoerd. Haar polsen werden
gebonden met een gordijnkoord. Toen de
nachtelijke indringer ook haar benen wil
de boeien gaf het meisje haar aanvaller
plotseling een harde trap, waardoor deze
aohterover tuimelde.
Op dit lawaai kwam de moeder van de
belaagde de slaapkamer binnen. Het ge
lukte het pseudo-meisje echter te ont
komen, maar het werd even later op de
fiets aangehouden. Het bleek een 16-jarige
jongen te zijn, die al meer met de Justitie
in aanraking is geweest.
(Van onze correspondent)
BONN Het Rijnwater is zo vuil dat
er tien miljard mark zullen moeten wor
den geïnvesteerd, alvorens een redelijke
mate van zuiverheid is bereikt. Pas dan
zal het weer mogelijk zijn om alleen na
filtratie uit Rijnwater drinkwater te ma
ken. Dan zal men in de Rijn ook weer
kunnen zwemmen.
Nu wordt weliswaar 1,6 miljard kubieke
meter Rijnwater per jaar in drinkwater
omgezet, maar daarvoor zijn ingewikkel
de chemische kunstgrepen nodig.
In de Rijn en zijn zijrivieren komen
per jaar twaalf miljard kubieke meter aan
afvalstoffen. Dicht bij de Nederlands-
Duitse grens is door metingen vastgesteld
dat iedere dag 29.000 ton zout door de
Rijn wordt meegevoerd, dat is 10.5 miljoen
ton per jaar.
Dan zijn er onder andere nog de acht
tienduizend Rijnschepen per jaar,, die
in dezelfde periode twaalfduizend liter
verbruikte olie uitlaten. Het ministerie
van Landbouw in de deelstaat Noord—
Rijnland-Westfalen heeft in een gedenk
schrift deze mededelingen verstrekt en
suggesties gedaan voor het verbeteren
van de bijna hopeloze toestand.
(Van onze correspondent)
ENSCHEDE. De drie vakbonden in
de textielindustrie zijn bereid mee te wer
ken aan uitstel van de arbeidstijdverkor
ting, die, op grond van de driejarige
CAO zal ingaan op 1 juli.
De arbeidstijd van de dagdienst zal met
een kwartier per dag worden verkort tot
anderhalf uur totaal in de week (van 45
tot 43 3/4 uur. De vakbonden hebben ge
zegd dat zij naar vermogen bereid zijn
om mee te werken aan dit uitstel, dat voor
sommige bedrijven zal gelden.
Deze ondernemingen kunnen dispensa
tie aanvragen bij de vakraad voor de tex
tielindustrie te Tilburg, die gelijkelijk is
samengesteld uit werkgevers en werkne
mers. Deze ontheffing kan worden ver
leend voor de tijd van drie maanden. Na
dien kan opnieuw ontheffing worden aan
gevraagd.
Het initiatief voor deze zaak is geno
men van werkgeverszijde. Zoals men zich
herinnert hebben de werkgevers vorig
jaar getracht een gedeeltelijke dispensatie
te krijgen van de laatste loonsverhoging
in het kader van deze driejarige CAO.
Hiertoe waren de vakbonden niet bereid,
doch zij zegden toe dat er gepraat kon
worden over het. uitstel van de werktijd
verkorting. Deze werktijdverkorting geldt
dus alleen voor de dagdienst, voor de
ploegenwerkers komt een extra-toeslag.
ADVERTENTIE
J3ggT-Pi;Afl5
[>A#T SVWfi—
EGBERTS
F l\\ - .V
T (&k. I -'L-W •-.-•AINUAR: .2.Wak* --fc //v
Q&F*-VAR'H v -.-3 IvVkR* ïi
-V SELECTED DARK SHAG TOBACCO
Jammer dat je bij een krant geen
geluid kunt aanzetten, anders zou ik
naar waarheid kunnen berichten dat
ik zojuist een foto heb gezien waar je
horen en zien bij vergaat. Daarop zijn
twee ramen op de eerste verdieping
van twee aangrenzende woonhuizen.
Beide ramen zijn opengeschoven, en
het rechtse is bovendien stukgeslagen.
Dit is gebeurd met een klerenhanger
zich bevindend in de hand van een
man die uit het linkse raam op de
bovenrand van een daaronder bevestig
de luifel is gestapt.
Op het moment dat door de fotograaf
aan de eeuwigheid is ontfutseld heft hij
deze klerenhanger opnieuw, ditmaal
om er zijn buurman een klap mee te
geven. Om hem daartoe in de gelegen
heid te stellen heeft deze zich uit zijn
gehavende raam gebogen. Zijn elleboog
houdt hij in een afwerende houding
voor zich uit, een gebaar dat onder
steund wordt door de opgeheven han
den van een dame wier aanwezigheid
de rest van het raamvlak vult.
U ziet, zonder de emotionele kracht
van het geluid laat dit tafereel zich be
schrijven, als een stukje openbaar
kunstbezit. Om het tot leven te bren
gen zouden wij de muziek moeten
horen, ontzettend harde muziek die de
bedreigde buurman uit zijn grammo
foon heeft laten schallen, zodat de hele
buurt het kon horen, maar zijn buur
man het duidelijkst. Deze heeft hem
verzocht de muziek zachter te zetten.
Misschien heeft hij dat niet gehoord
omdat zijn muziek zo hard stond, mis
schien heeft hij het ook niet willen
horen. In ieder geval is de muziek hard
gebleven en buurman woest geworden,
door de muziek tot razernij opgezweept
heeft hij de klerenhanger gegrepen, is
uit het raam gestapt, en zo is 't ge
komen.
Het treurige van deze gebeurtenis
ligt in de afloop. Blijkens de tekst is
de buurman met de klerenhanger door
de politie van de luifel af gevist en op
gebracht naar het bureau. De glas
breuk die hij heeft veroorzaakt zal
hem als huisvredebreuk worden aange
rekend, en de rechter zal hem zeker
onder handen nemen omdat hij voor
eigen rechter heeft gespeeld, precies
zoals iemand die voor eigen dokter
speelt vroeg of laat onder doktershan
den komt. De geluidssterkte van buur
man zal niet worden bewonderd, maar
de rechter zal de verdachte duidelijk
maken dat hij tot het verminderen
daarvan andere wegen had moeten be
wandelen dan de luifel.
Omdat deze rechtspraak wellicht
niet ieders rechtsgevoel bevredigt, wil-
ik de rechter een eerlijke kans geven
een vonnis uit te spreken waarmee
iedereen kan instemmen. Vast staat dat
de buurman met de grammofoon van
muziek hield. Het doet er niet toe if
dit muziek was van Peter Tsjaikovski
of van Peter Schat, van Jacques Ibert
of Sjakie Schram: voor wie van mu
ziek houdt bevat deze een boodschap.
Buurman droeg die boodschap uit.
De buren hoorden hem, maar het ge
loof ontbrak hun. Ze konden er niet in
meevoelen. „Wie niet voelen wil, moet
maar horen", heeft buurman toen ge
dacht. Toen kwam de andere buurman
en sloeg zijn ruit in. Fout. Zo iemand
moest veroordeeld worden om duizend
strafregels op een geluidsband te spre
ken. Deze moet op volle sterkte roepen
„Ik mag mijn buurman geen geluids
overlast aandoen. Ik mag.Rinkele-
king! Wat is dat? Springt buurman
door zijn eigen nieuwe ruit? Als hij
wil klagen, kan hij toch andere wegen
bewandelen.
NEW YORK, (AP). In het Memorial
Day weekeinde zijn in de Verenigde
Staten ongekend veel mensen door ver
keersongevallen om het leven gekomen.
Het totale aantal doden door verkeers
ongevallen beliep voor het weekend 628.
Het oude record was 608.
H(T VORDT GELUK 01/6#
ST6K6N, (J GEEFT MU 06
260.000 DOLLAR., !K OVERHAN
DIG U D€ INSTRUMENTEN
VAN 06 OMGLÜCK.
STIL MAAR, LIEVERD
DlTlS £6N 6ÉRLUK6
ZAKENTRANSACTIE
ONTMOET M6 OM ZEVEN
UUR in DE 8AYSIDE JACHT-
HAveN £n breng de poet
IX TRACT66R UOP
6£N BOOTTOCHTJE.
HOE KAN IK WETEN
DAT U NUT BLUFT 2
Sjyn LEFP
llllv/U-IAWS
PI B
j un»u!i<
WAAR.
wANueeR
1153. Ongewassen, warrig van haar, en
puffend in de oude kleren, die hij niet
kon uitdoen, liep de bedel-Markies langs
de wegen, die hij tot dusver alleen vanuit
zijn karos kende.
Reeds lang was hij erachter, dat het
niet voldoende was om te zeggen, dat hij
de Markies was om de mensen te doen
geloven, dat hij inderdaad het recht had
die titel te voeren. Men lachte hem uit,
men joeg hem boos weg, of men las hem
de les over zijn brutaliteit om zich met
zo'n voornaam man te vergelijken.
Het was warm, en de Markies had
dorst. Zeker zou men hem bij die boer
derij geen glas water weigeren. Hij zou
er maaf niet eens meer over spreken, dat
hij de Markies washij zou netjes
om een glas water vragen en zijn dorst
lessen.
Maar zelfs hier werd hij teleurgesteld.
..Pak je weg, geboefte", zei de boer.
..Water vragen en kippen stelen, niet?
Kssstkssst
Dat laatste was tegen de hond, die op
de bedelaar afsprong en heel verbaasd
was. dat er geen stukje uit die kleren los
te bijten bleek.
