GERRIT VERKOOPT NU AL 13 JAAR
HET WEER-OP-ZONDAG
I
Britse film over het leven van een balletfenomeen
VARA'S WEERPROFEET
WEET ZO LANGZAMER
HAND WEL UIT WELKE
HOEK DE WIND WAAIT
Uitgangspunt: ons sombere klimaat
eist een opgewekte presentatie
17
lÊÊÊÊiÊ
ZATERDAG 15 JUNI 1968
W Erbij
jn
(Van onze correspondent)
HILVERSUM Dat de weers
verwachtingen spuiende man ach
ter de zondagmorgen-radiomicro
foon Gerrit heet, weten veel meer
mensen dan alleen een schipper in
Sas van Gent, een molenaar in het
midden des lands en een Noordzee-
waterweerkijker in Kennemerland.
Van meet af aan heeft Gerrit in
„weer of geen weer" gestaan, nu
al dertien jaar lang. Zijn in luch
tige verpakking aan de radioluiste
raars aangeboden weersverwach
ting gaat er als koek in bij de niet
onaanzienlijke schare van vroeg-
opstaanders. Velen zweren bij Ger-
rits weerprognose. Zijn oordeel is
bepalend of het een (zon)dagje
binnen- of buiten-zitten wordt.
VAR A's exclusieve weerhaan heeft
op deze manier een belangrijke
stem in menig kapittel.
Ao%3?J*> v.v" V-v-w-•">vy•cj
Vanessa Redgrave,
„in burger", tijdens
een Vietnamdemon-
stratie in Londen.
Net als de Isadora
Duncan, wier leven
zij vertolken gaat, is
Vanessa politiek
„zwaar geëngageerd".
v
Vanessa als Isadora,
geschminkt voor de
filmopnamen en met
donkere lokken:een
frêle jonge vrouw die
geen enkele
herkenbare gelijkenis
meer heeft met de
„echte" Vanessa.
VANESSA REDGRAVE SPEELT
ISADORA DUNCAN
DE ENGELSE actrice Vanessa Redgrave, dochter van de beroemde Sir
Michael Redgrave, zal de hoofdrol spelen in een film over het veelbe
wogen leven van de Amerikaanse danseres Isadora Duncan. Het scenario
is gebaseerd op de autobiografie „Mijn leven", waar de danseres mee bezig
was toen zij in 1927 bij een auto-ongeluk om het leven kwam. Op 1 sep
tember aanstaande zal in Engeland met de opnamen worden begonnen en
begin januari 1969 hoopt men de laatste scènes te filmen. Voor de scènes
in Rusland Isadora was op een naïeve manier politiek geëngageerd en
vond in Rusland het beloofde land gaat de filmploeg naar Joegoslavië.
Karei Reisz, die al eerder met Vanessa Redgrave werkte in „Morgan, a
suitable case for treatment" heeft ook nu de regie.
6M.
V'v-
Vanessa en tegenspeler Jason Robards in een scène
uit „Isadora", die ook als kostuumfilm een super -
produktie moet worden.
Onder haar vele tegenspelers
Isadora's liefdeleven was bepaald
niet rustig te noemen treffen
we namen als Jason Robards, de
echtgenoot van Lauren Bacall en
onder meer bekend uit „Echtschei
ding op zijn Amerikaans", John
Fraser (Varney uit de tv-serie
„Kenilworth") en Nicholas Pen-
nell, beter bekend als Michael
Mont uit de „Forsyte Sage".
Vanessa houdt van revolutionai
re rollen, maar deze rol betekent
een extra-uitdaging voor haar. Be
halve dat ze zich aangetrokken
voelt tot de figuur van de omstre
den vrouw, die ze gaat uitbeelden,
kan ze een oude ambitie weer in
praktijk brengen: dansen. Ze ge
noot van haar zesde tot haar veer
tiende jaar een balletopleiding aan
de Ballet Rambert School en wilde
vroeger danseres geworden. Men
raadde het haar af, omdat ze te
groot zou zijn.
Na drie jaar toneelles aan de
Central School of Drama begon zij
in de zomer van 1957 als twintig
jarige haar toneelloopbaan in
Frinton, Sussex. Zij is nu één van
de belangrijkste jonge actrices van
Engeland geworden.
VOOR HAAR creaties in „The
lady from the sea", „De getemde
feeks" en als Rosalind in „As you
like it" werd ze in 1961 en '62 on
derscheiden als „de beste actrice
van het jaar". Met haar rol in
„Morgan, a suitable case for treat
ment" boekte ze een enorm succes
op het witte doek en zelfs een
nominatie voor een Oscar. Sinds
dien hebben vele grote regisseurs
haar gekozen voor hun belang
rijke films. Antonioni bouwde zijn
„Blow up" om haar heen, ze speel
de Anna Boleyn in Fred Zinne-
mann's „A man for all seasons"
en Tony Richardson maakte met
haar „Red, white and zero" en vo
rig jaar „Charge of the light bri-
Balletdansen is Vanessa
Redgraves „eerste liefde"
geweest. Ook daarom ligt
de rol van „La" Duncan
haar na aan het hart.
gade". Vanessa verheugt zich nu
op „Isadora", zoals de film gaat
heten, en heeft al dozijnen boe
ken over „La" Duncan gelezen.
INMIDDELS heeft zij alweer
een contract getekend voor een
nieuwe hoofdrol in een (waar
schijnlijk) Brits-Italiaanse co-
produktie waarin zij Franco Nero
als tegenspeler krijgt.
HET BEWIJS is al meermalen gele
verd, dat Gerrits raad ter harte geno
men wordt. „Neem een paraplu of re
genjas mee, al schijnt de zon nu nog
zo lekker, als u er straks op uittrekt",
luidde zijn advies eens op een warme
zomerse zondag, 's Avonds helde een
hotelhouder uit Bergen aan Zee op:
„Ik heb de hele dag gasten gehad die
met eci paraplu of een regenjas liepen
te sjouwen. En de mussen vielen van
de hitte van het dak". De hotelier had
de haak er nog maar net op gegooid,
of het begon te regenen..
GERRIT, naar eigen zeggen als
„duvelstoejager" in de journalistiek
begonnen (voor de laatste oorlog) is
uitgegroeid tot een journalistieke
duizendpoot („is dat niet wat erg
veel?") En dat, terwijl hij huisarts had
willen worden: „Niet uit een drift om
alle mensen beter te willen maken,
maar gewoon, omdat het mij wel wat
leek". De benodigde middelen ter fi
nanciering van een doktersstudie ont
braken echter en van een artsenprak
tijk is dus nooit iets gekomen. Drie
weken vakantiewerk op een kranten
administratie werden drie maanden en
met het baantje van redactie-assistent
als trait d'union, belandde Gerrit in
het journalistieke leven. Diensttijd,
mobilisatie en krijgsgevangenschap
onderbraken de bescheiden journalis
tieke carrière. Gerrit Eerenberg, ge
boren en getogen Hilversummer,
kwam terug bij de krant. Echter voor
korte tijd. Tweede intermezzo in het
journalistenbestaan: een paar jaar
werken bij de gemeentelijke distribu-
tiedienst. Getrouwd in de hongerwin
ter („rare tijd, maar ik kon een mooi
huis krijgen") kwam Gerrit na mei
'45 weer bij een krant. In dagelijkse
cursiefjes onder het pseudoniem
Wijsneus leefde hij zich helemaal
uit.
IN de free lance-journalistiek, waar
in ook het een en ander aan sport
werd gedaan, vestigde Eerenberg zijn
naam als kenner van het radio- en
televisiewereld je bij uitstek. Twee
pure journalistieke toevalstreffers wa
ren daar de oorzaak van. Gerrit le
verde als eerste het bericht dat er
een tv-zender in Lopik gebouwd zou
worden en ook het bericht, dat AVRO's
big-boss Willem Vogt zou aftreden,
kwam uit Gerrits „koker".
Op een verjaarspartij ontmoette hij
Gabri de Wagt van de VARA. In de
hem eigen luchtige verteltrant maakte
de free lance-journalist De Wagt deel
genoot van zijn onuitputtelijke witzen-
schat. Een studio-opname van diezelf
de moppen volgde een dag later. Ger
rit debuteerde voor de radio, als een
grappen en grollen verkopende lifter
in een programmaserie.
PINKSTEREN 1955 ging „Weer of
geen weer" van start, met Gerrit als
de gezellige presentator van de weers
verwachting. Omdat hij niet te spre
ken was over de wijze van opstellen
van de KNMI-berichten, goot Gerrit
zijn voorspelling in een luchtige vorm.
„Per slot van rekening weet je niet,
wat voor wind er gaat waaien als ze
je vertellen, matige tot krachtige, hier
en daar stormachtige wind", legt
VAR A's weerman uit. „Ik praat lie
ver over een schrale wind. Een wind
waar je het van te pakken krijgt als
je geen borstrok aantrekt.Zo geeft
Gerrit aan elke zin een eigen draai,
heerlijk improviserend.
MET WAT meer interesse dan de
doorsnee radio-luisteraar of televisie-
kijker, spitst Gerrit dagelijks zijn
oren als de weersverwachting door de
ether of op het t.v.-scherm komt. Voor
al op de zaterdagavonden, een paar uur
voor de uitzending. Dan houdt Gerrit
de lucht met argusogen in de gaten,
als hij op de vroege zondagmorgen
van huis naar de studio loopt. En dan
trekt hij zo zijn conclusies. In de re
gel kloppen die „verdraaid aardig".
Dertien jaar weerman spelen hebben
hem tot een (bescheiden) weerkenner
gemaakt. Overigens ontloopt Gerrit
een direct antwoord op de vraag of hij
zichzelf nu ook als een weerexpert
beschouwt. „Elk najaar sluit ik een
weddenschap of er wel of niet een
Elfstedentocht verreden zal worden.
Om een doos sigaren. Het is nog nooit
„Ben ik een weerkenner", zegt hij
bescheiden
gebeurd, dat ik sigaren heb moeten
kopen. Ben ik een weerkenner?",
vraagt hij bescheiden.
OVER de luisterdichtheid heeft Ger
rit niet te klagen. Talloze reacties ko
men er tijdens en na alle uitzendingen
binnen. Te veel om in het programma
te verwerken. „Helaas, want de men
sen zeggen zulke leuke dingen
verzucht Gerrit. Toch zijn er zo'n
veertig vaste medewerkers, onbezol
digde weerrapporteurs in alle delen
van het land. De schipper in Sas van
Gent, de molenaar in het midden des
lands en de Noordzeewaterweerkijker
werden vaste „aandragers" van opkla
ringen of depressies. De eerste reac
tie, dertien jaar geleden, kwam uit
Rotterdam. Een taxichauffeur vertelde
Gerrit, dat het stralend weer was in
de havenstad, terwijl de VAR A-weer
haan „het regent hier pijpestelen in
Hilversum" had „gekraaid". Die taxi
chauffeur heeft Gerrit nog heel lang
op de hoogte gehouden van de weer-
situatie in de Maasstad.
NA DERTIEN jaar heeft Gerrit er
nog altijd plezier in. Inmiddels is hij
in vaste VARA-dienst (redacteur
VARA-gids) en presenteert hij ook een
tv-programma: de consumentenrubrie
ken „Uitgerekend" en „Koning Klant".
Dat zijn nuttige programma's: „Een
critische toon laten horen is een goeie
zaak, het bieden van enig weerwerk-
tegenover grootscheeps reclamecam
pagnes bittere noodzaak. De consument
wordt veel, vaak geraffineerd beetge
nomen".
Dat velen hem alleen bij zijn voor
naam kennen deert Gerrit niet. Vader
Eerenberg liet die naam 49 jaar gele
den noteren, toen hij zijn zoon ging
aangeven bij de burgerlijke stand.
„Bovendien is het de bijnaam voor een
kraai. En in de Germaanse oudheid
hebben er wcerkraaien rondgevlogen,
heb ik me laten vertellen, dus zo gek
is het toch niet".
