■HAAR JOURNAAL-
Opvouwbare zonnebril
POLLE, PELLI EN PINGO
^^ngestipt
i
Zet die fles
gerust midden
op tafel.
Hij mag
gezien worden.
Ons vervolgverhaal
De Lange Jan van
Amersfoort heeft
nieuwe spits
Jonge Amerikaan
ontdekt nieuwe
komeet
PANDA EN DE HOBBELDONKER
Dolfijnen tegen
nieuw bassin
in Harderwijk
Voedselvergiftiging
velt vijftien
Britse artsen
DONDERDAG 20 JUNI 1968
7
FeuHfeton dooi-
JAI^IES GOLDMAN
FRAMBOZEN
BRANDEWIJN
Kees Stip
Aue donders! forrest
6REEN HEEFT ME 86-
DP06EN..
- I rey.
WALDORF
30)
„Stil nu maar. Ik ben er al". Op de
tast en begeleid door dankbare slob
bergeluiden spande hij hem uit. Toen
verlieten ze zij aan zij de jungle en
liepen samen noordwaarts over het
strand. De ruïnes deden zich nu in
groter getale voor. Hier, delen van
funderingen en stukken van muren.
Het schenen kleine huizen geweest
te zijn, maar het was te donker om
daar zeker van te zijn.
Een eindje verderop werden de
overblijfselen indrukwekkender. Dit
waren vroeger gebouwen van enige
omvang geweest. De langste muur
die hij aantrof was vijftig passen
lang. Vervolgens kwam hij bij wat
de ruïne van een kerk moest zijn.
Hij tuurde omhoog en onderscheidde
een stompe toren zonder dak, onge
veer twintig voet hoog. Op korte af
stand voorbij de kerk boog het strand
aan zijn rechterhand landinwaarts.
Hij zag de lichten terwijl hij bezig
was de bocht te volgen. Ongeveer
een halve mijl voor zich uit zag hij
een groep lage gebouwen. „Ik ben
niet alleen", zei hij en voelde zich
opgelucht. Hij had geen bezwaar te
gen de eenzaamheid, maar het leven
van een kluizenaar ging hem te ver.
Hij begon zich te haasten. Enfermizo
vond het tempo iets te hoog en bleef
achter. „Inboorlingen, veronderstel
ik. Of misschien vissers". De lichten
werden helderder. „Ik hoop dat ze
me vriendelijk zullen behandelen".
Hij bleef op ongeveer honderd me
ter afstand staan. Hij zag nu dat het
licht uit twee naast elkaar staande
gebouwen kwam, het ene tamelijk
groot, het andere tamelijk klein. Hoe
wel er in het grote gebouw licht
brandde, scheen het verlaten te zijn.
Hij bleef staan bij de voordeur en
keek naar binnen. Sjofel. Als de hal
van een verlopen hotel. Hij ontdekte
het naambord dat vastgespijkerd zat
op een paal van de verzakte veranda.
De naam LA MIRAMAR was nauwe
lijks leesbaar, verbleekt en afgeblad
derd.
Op zijn tenen liep hij over de ve
randa. opende de gaasdeur en keek
naar binnen.
Vliegenpapier, een ventilator aan
het plafond die niet werkte, doorge
zakt rieten meubilair. Er was nie
mand bij de receptie. Hij stond op
het punt hallo te roepen, toen hij
zich het kleinere gebouw er naast
herinnerde. Daar waren mensen. Ab
soluut. Hij kon ze horen. Hij kwam
voorzichtig dichterbij. Het woord
CANTINA op het bord bladderde af.
Er onder had iemand onlangs in vol
maakt Gotisch schrift het woord
Bierstube geschreven.
Waldorf haalde zijn schouders op,
glimlachte zonder er iets van te me
nen en ging naar binnen.
Alle gesprekken verstomden. Hij
voelde zich bijzonder slecht op zijn
gemak. Daar hij slechts de tapkast
zag, ging hij er naar toe. Een grof,
donker gezicht glimlachte tegen
hem. Toen sprak het: „Willkommen,
mein Herr. Wie geht's Ihnen? Was
wollen Sie?"
Zeer tot zijn eigen verbazing hoor
de Waldorf zichzelf zeggen: „Ein La
ger, hitte". De man achter de tap
kast knikte, opende ^en beslagen fles
Pilsner Urquell en schonk voor hem
„Englander?", vroeg
zette het glas neer.
de man en
Waldorfs kennis van het Duits was
van het academische soort: goed ont
wikkeld op het gebied van de Welt
anschauung, maar slecht op het ter
rein van „Wat is er te eten?" Men
kon slechts blijven hopen. „Ameri
kaan," antwoordde hij hoopvol.
„Mijn naam is Heinz." Waldorf
schudde een vlezige hand. Heinz ver
volgde in vloeiend, maar Teutoons,
Engels: „Blijft u hier of bent u alleen
maar op doorreis?"
„Ik ben van plan enige tijd te blij
ven. Nemen ze gasten op in het ho
tel?"
„O, ja."
„Mooi." Hij vroeg zich af wat hij
vervolgens moest zeggen.
„Heeft meneer honger?" Waldorf
bemerkte dat hij inderdaad honger
had. Hij knikte. „Vanavond hebben
we Bauernwurst met gekookte aard
appelen. Gut?"
„Sehr gut", zei Waldorf omdat hij
niet onaardig wilde zijn.
Heinz verdween door het kralen
gordijn. Waldorf nam een slok bier.
De gesprekken waren weer op gang
gekomen, maar zelfs al klonk alles
weer normaal, toch voelde hij dat hij
werd aangestaard. Hij zou zich moe
ten omkeren en kijken. Hij deed het.
Niemand keek naar hem. Er waren
5 of 6 mannen in de bar. Een stel
Duitsers was druk aan 't sprechen
in 'n hoek. In hun buurt zaten, naar
de uitspraak te oordelen, Amerika
nen. En helemaal alleen iemand die,
met zijn flanellen zomerbroek en bla
zer met twee rijen knopen, Engels
man moest zijn.
„Hallo", zei Waldorf tegen nie
mand in het bijzonder. Ogen keken
naar hem, hoofden knikten heel
vriendelijk en daarmee hield het op.
Hij vond het geen onvriendelijke re
actie. Er kwam hier natuurlijk maar
zelden een vreemde.
Heinz verscheen met dampende
worst en aardappelen en een bord
met roggebrood en boter. Hij had
nog nooit met zoveel smaak gegeten
en bier gedronken. „Is de Herr een
sportliefhebber?" Waldorf keek op en
onderdrukte een boer. „Er komt hier
wel eens een visser. In diep water is
de vangst goed."
„Ik ben schilder", vertelde Wal
dorf hem. „Ik ben hier gekomen om
te schilderen."
„We hebben al een schilder."
„Wat?" Waldorf voelde dat zijn
hart een slag miste.
„Een schilder, ja."
Het zou te mooi geweest zijn, dus
had hij het niet durven hopen. Hij
slikte; toen vroeg hij het. „Grauer?"
Heinz keek verbaasd. „Ja, Grauer.
Kent u Grauer?"
„Is Grauer hier?"
„Daarginds" Met een hoofdbewe
ging duidde Heinz een rustig hoekje
aan.
Waldorf had het meisje niet opge
merkt. Of de vrouw. Of wat het ook
maar was. Door de schaduw en het
kapsel was het moeilijk uit te ma
ken. Hij stond op van zijn plaats bij
de tapkast. De gesprekken verstom
den weer. Hij merkte het niet. Er
moest een vergissing in het spel zijn.
Dit was Grauer niet.
„U bent Grauer niet."
„Wie zegt dat?" Ze sprak zacht en
schor, alsof haar stem een teer appa
raat was dat niet veel werd gebruikt.
„Schildert u?"
„Ik schilder."
Wordt vervolgd)
TOT 28 JUNI kijkt de Stichting
„Oog en Bril" in Amsterdam nog in uw
ogen. In „Arti et Amicitiae" op de hoek
van het Spui en het Rokin, is een
„Kijk Huis" ingericht. Er vinden aller
lei manifestaties, zoals modeshows en
discussie-avonden plaats, maar er wor
den ook dagelijks ogentest afgenomen.
Speciaal voor de weggebruikers en
gebruikers worde de maatstaven aan
gelegd die in West-Duitsland gelden
bij het verkrijgen van een rijbewijs.
AL EENS EERDER is de mededeling
gekomen dat kortere rokken dikkere
benen bevorderen. Nu heeft de mini
rok zelfs gevolgen voor het vee.
In Frankrijk en de Verenigde Staten
worden proefnemingen gehouden om
de zeer vleesrijke delen van vee van
de vacht te ontdoen. Met een minder
weelderige bedekking zou er meer
vlees ontstaan. Waar toe mode al niet
leiden kan.
DE CENTRALE RAAD voor Gezins
verzorging, Zeemanlaan 44 in Utrecht,
vestigd nog weer eens de aandacht op
de beroepen gezinsverzorgster, gezins
helpster en gezinshelpster bij bejaar
den.
Wat dit laatste betreft, ook getrouw
de vrouwen die niet de hele dag ter
beschikking hebben kunnen dit werk
doen. De hulp aan bejaarden en chro
nisch zieken die nog thuis kunnen blij
ven kan aan de tijd die een vrouw be
schikbaar heeft worden aangepast.
HOEWEL WIJ BANANEN nog niet
zo waarderen als appels, peren en si
naasappelen zijn er met bananen toch
heel lekkere recepten klaar te maken.
Zo kan men een banaan met een vork
platdrukken en met melk tot een crè-
mige drank mixen. Daarbij kunnen
dan ter variatie worden toegevoegd,
een ei en een snufje zout; een theele
pel instant koffie: een eetlepel honing;
een eetlepel vruchtenjam; en een thee
lepel chocoladepasta. Dit drankje is
voedzaam en schenkt nieuwe energie.
Een fabrikant van dames-onderkle-
ding heeft de studenten van de af
deling werktuigkunde van het inge
nieurscollege van de universiteit van
Columbia uitgedaagd een betere b.h. te
ontwerpen. De vrouwelijke studenten
Een zomerbijdrage van Pierre Car-
din, een opvouwbare zonnebril met
een etui tegen het breken.
waren niet zo geestdriftig. „Per slot
van rekening", zei een van hen, „is een
vrouw niet zo iets als een brug".
VOOR WATERSPORTENDE vrou
wen: zeilkleding van gelakte nylon,
geïnspireerd op de overall, maar dan
tweedelig. Mouwloze vesten dus, met
grove ritssluitingen en borstzakken, bij
pantalons met rechte pijpen.
DE NEDERLANDSE Vereniging van
Speelgoedfabrikanten organiseert van
22-29 juni een speelgoedweek. De
Vereniging heeft aan deze actie een
onderzoek gekoppeld om tot een beter
inzicht te komen met betrekking tot 't
zogenoemde angepaste speelgoed.
In overleg met het Ministerie van
Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk
Werk zal dit jaar een assortiment
speelgoed aan gehandicapte kinderen
en aan kinderen in woonwagencentra
worden aangeboden.
Vandaag, donderdag 20 juni, biedt de
commissie Speelgoedweek minister
Klompé symbolisch het speelgoed aan.
Zij krijgt een lijst waarop de instellin
gen voorkomen waarvoor speelgoed is
beschikbaar gesteld.
AMERSFOORT De Onze Lieve Vrou-
we-toren of Lange Jan, het bijna 100 me
ter hoge „beeldmerk" van Amersfoort,
heeft een nieuwe spits gekregen. Hij
weegt 120 ton, inclusief 20 ton lood, en
draagt een 60 kilo zware koperen haan
als windwijzer. Met deze operatie „Haan"
is de spitsbouw beëindigd. De voltooiing
van de algehele restauratie van de toren
zal nog wel enige tijd duren.
Vier stadstrompetters van Amersfoort
stonden op de steigers bij de nieuwe to
renspits toen wethouder W. Huslage de to
renhaan op 98.37 meter hoogte onthulde.
De vele genodigden zagen de onthulling
in het torenportaal op televisietoestellen.
Over heel Amersfoort schalden de trom
petklanken om aan de bevolking bekend
te maken dat het hoogste punt van de
restauratiewerkzaamheden was bereikt.
De Lange Jan met de nieuwe spits is
vier meter hoger dan de vorige, die zo'n
bouwvallige spits had dat snel herstel
noodzakelijk was. De oude spits dateer
de uit de jaren 1447-1471.
De toren is vrijwel identiek aan de Cu-
nera-toren in Rhenen, die door dezelfde
bouwmeester werd gebouwd. Met zijn
98.37 meter overtroeft de Lange Jan nog
net niet de hoogste toren van Neder
land, de Utrechtse dom, die met ruim 100
meter de hoogste blijft. De nieuwe spits
heeft 1,5 miljoen gulden gekost. De werk
zaamheden worden nu voortgezet aan de
toren, zodat de Lange Jan nog wel enige
tijd in de steigers zal blijven staan.
ADVERTENTIE
CAMBRIDGE MASSACHUSETTS
(AFP). De zestienjarige Mark
Whitaker uit Texas heeft een nieuwe ko
meet ontdekt. Deze ontdekking is beves
tigd door de beroepssterrenkundige Nor
man G. Thomas van het Lowell-observa-
torium in Arizona, die een foto van de
nieuwe komeet heeft genomen. Het he
mellichaam krijgt de naam Whitaker-
Thomas, de namen van de twee perso
nen die het als eersten hebben waarge
nomen.
De prestatie van Whitaker is des te op
merkelijker omdat de komeet voor het
blote oog onzichtbaar is en slechts laag
boven de horizon van het zuiden van de
VS komt, terwijl Whitaker slechts de be
schikking had over een telescoop met een
objectief van 101 millimeter.
52. Nadat agent Klabbers alles had opgeschreven
wat er gezegd was, stapte iedereen naar buiten om
naar het politiebureau gebracht te worden. „Ik eh.
ik heb hier iets in de tuin begraven.bekende
Jollipop beschaamd. „Een zak met juwelen die wij
onder verdachte omstandigheden in huis vonden".
„Aha! De gestolen waar!" riep Klabbers. „Opgraven
en meenemen. Dat zal als bewijsmateriaal tegen jullie
gebruikt worden!" „Wij zijn geen schurken!" sprak
inspecteur Breukslager. Dit beeldje is de schuldige!"
„U kunt me nog meer vertellen!" zei Klabbers brutaal.
„Ik heb nog nooit zo'n slechte smoes gehoord. Hoe
kan zo'n stenen geval nou iets fouts hebben gedaan?"
Zijn meerdere haalde de schouders op. „Dan moet je
het zelf maar weten.sprak hij. „Hier draag jij
die Ichtli-plichtli maar en kijk hem goed aan. Dan
weet je \vat ik bedoel!" De politieman nam het beeldje
aan en staarde ongelovig naar het gelaat van de
godheid.
rWIU JE ONS HELPEN? N. WACHT MAAR, 1 IET MAAR OP, MEVROUW 6ANS. JULLIE
HARTELIJK BEDANKT, POLLE! ZO LERENDE
KLEINTJES TENMINSTE IN 6ANZ6NPAS
LOPEN 1
KUNNEN 20 IA/6ER NAAR HUIS
DE VIJVER IS BEVROREN, N, IK HAAL EEN
EN WIJ ZITTEN VAST, POLLE
(Van onze correspondent)
HARDERWIJK Het nieuwe dolfina
rium in Harderwijk, een miljoenencom
plex dat is aangekondigd als het groot
ste ter wereld, staat leeg. De dolfijnen
weigeren in het nieuwe bassin hun kun
sten te vertonen, naar men vermoedt om
dat dit bassin rond is.
In het oude vierkante bassin werkten
ze voortreffelijk, maar in het nieuwe voe
len ze zich kennelijk als voetballers op
een rond speelveld.
Sinds 16 mei heeft men geprobeerd de
dieren vertrouwd te maken met hun nieu
we omgeving.
De wetenschappelijke medewerker van
het dolfinarium, dr. W. Dudok van Heel,
deelde mee,,,als later blijkt dat het toch
niet gaat, wordt het oude dolfinarium
weer in gebruik genomen.
Dr. Dudok van Heel gaat volgende week
op reis om nieuwe dolfijnen aan te ko
pen. Met deze dolfijnen zal intensief ge
oefend worden voor het nieuwe program
ma in 1969.
«t »v.**:waixx.xHM
377
Hoort u dat krasserige geluid? Het
is de pen van minister Bakker van
Verkeer en Waterstaat, die uit het
Wegenverkeersreglement de bepaling
schrapt dat auto's moeten zijn voor
zien van spatlappen. Het argument is
dat de spatlappen niet hebben voldaan
aan de verwachtingen van de minister,
maar wel aan de mijne. Ik had er na
melijk niets van verwacht. Niet omdat
de spatlap geen enkel effekt zou heb
ben. Hoe men het ding ook wendt of
keert, er blijft altijd wel een laag van
de smurrie aanhangen die in onopge-
rispte toestand Nederland heette. Een
auto met spatlappen spat dus minder
dan een auto zonder spatlappen, en dat
is in verband met de nationale rijge-
woonten funest.
Het Wegenverkeersreglement schrijft
namelijk wel de aanwezigheid van rui-
tewissers voor, maar het gebruik
daarvan wordt door de meeste auto
mobilisten gezien als een roekeloze
verspilling van elektriciteit of andere
duistere krachten waardoor deze appa
raten worden aangedreven. Over het
algemeen worden ze alleen in werking
gesteld om te kijken of men al thuis is.
Er is echter één uitzondering: zodra
de bestuurder van een personenauto
een groot stuk vrachtvervoer voor zijn
bumper ziet hangen, werpt hij zich er
op als een muis op een kat. en hij
rust niet, of voorgoed, voordat hij zijn
prooi heeft ingehaald. Hoe groter de
wolk van water is die deze opspuit,
hoe meer kans dat de bespotene als
afweer zijn zwiepers in stelling brengt,
en daardoor weer voor verscheidene
kilometers over een doorzichtige voor
ruit beschikt Spatlappen verkleinen de
wolk, en daarmee de levenskansen van
de wolkenridder. Dus bravo, minister
Bakker, weg met de spatlappen.
Zei ik bravo? Dat zal toch wel zoiets
als braaf betekenen en het tragische is
nu juist, dat de geschiedenis van de
spatlap een schoolvoorbeeld is van hoe
de braafheid wordt gestraft en de boos
heid beloond. Uit alle spatlappen die
sinds 1960 nutteloos zijn aangeschaft
zou een enorme smartlap zijn samen te
stellen waarin het leed wordt uitge
huild van ontelbare gezagsgetrouwe
kleine autobezitters, die hun door de
welvaart getroffen zaken nog net van
de ondergang hadden kunnen redden,
indien ze het reddende bedrag niet in
spatlappen hadden geïnvesteerd. Ter
wijl de wetsverachters, die hebben ge
zegd dat de staat het laplazarus kon
krijgen met zijn spatlappen. niet al
leen door de politie ongemoeid zijn ge
laten, maar nu bovendien van de mi
nister gelijk krijgen.
Moet hierdoor bij het volk, altijd zo
vatbaar voor subversieve gedachten,
niet de mening ontstaan dat de excel
lente voorgangers van minister Bakker
in de laatste acht jaar allemaal spat-
lapzwansen zijn geweest, en hij
zelf de grootste? Want wie een fout
erkent moet bereid zijn de schade te
vergoeden. Zal de minister dat doen?
Ik denk het niet. Ons land heeft een
heleboel wetten, maar geen enkele die
een beloning in het vooruitzicht stelt
voor degene die er zich aan houdt. Wel
zijn er wetten die opstandige elemente
met straffen bedreigen. Dat is een
mooi beginsel waar we allemaal mee
moeten instemmen. U, ik en iedereen
wien Neerlands bloed door de spatade
ren vloeit.
(Van onze correspondent)
LONDON. In Londen lijden vijftien
dokters, die gisteren een conferentie heb
ben bijgewoond, aan voedselvergiftiging.
Na de lunch in het gebouw van de Britse
medische vereniging moesten zij in aller
ijl naar het ziekenhuis worden overge
bracht.
Koud vlees schijnt de oorzaak van de
vergiftiging te zijn.
MAAR 20 64UCV
GEEF IK HET NIET
OP!
HOEWEL 06 DUIKSTER
ÖÊÊW MICROFOON
HEEFT. weer DAVY DAT
W ZIJN STEM OVER
ZNN ONDER MATER-
INTERCOM KAN HOREN'.
OKE... GEEF DIE
INSTRUMENTEN
MAAR Hl ER'
©PIB
1167. Tussen de ijsbergen door voer het
goede schip Kokanje. Het schip had war
me zeilen aan en ook Bram en zijn vrien
den hadden zich gehuld in bont en wolle
tje.
Toch vond Karo het nog steeds een ril
lerige bedoening. En voor Tutu, die als
papegaai aan tropische warmte de voor
keur gaf, was het nog veel erger. Geen
wonder dus, dat het dier er behoefte aan
had de vleugels te strekken en zich warm
te wieken.
„Ga niet te ver", waarschuwde Bram,
want we gaan strakjes eten."
Tutu beloofde het graag. Fors sloeg hij
de vleugels uit en als een rode en groe
ne vlek zweefde hij door de eindeloze
ruimte. Voor zijn omgeving had hij nauwe
lijks oog, want de ene ijsberg lijkt op de
andere en verder had het landsch g ei
nig te bieden. Maar toch leek het, alsof
de blik van de papegaai eensklaps naar
één bepaalde ijsschots werd getrokken,
waarop met grote letters iets was ge
schreven.
..S.O.S."
Het internationale signaal van mensen
in nood.
