KERMISVERTIER IN BLOEMENDAAL
WALDORF
EXAMENS
Franse cellist
geeft recital
in Parkwijk
ngestipt
POLLE, PELLI EN PINGO
EN DE
Kosmos-koppeling
v PIJP
MAANDAG 24 JUNI 1968
14
Ons vervolgverhaal
FeuHieton door
JAMES GOLDMAN
Kees Stip
ÜN
vo^omijn
mooie
T1 1
33)
Ze had vreselijk veel medelijden met
Whit en een enorme afkeer van zich
zelf. Zij was de oorzaak van de mis
lukking. Ze verdroeg deze gedachte
tot ze het niet meer uit kon houden.
Toen schreef ze Pappie en vroeg hem
over te komen.
Hij kwam onmiddellijk en gedu-
rende een heel jaar was alles weer
ideaal. Uitgezonderd al die keren dat
ze, alleen in haar atelier, zat te hui
len. Arme Whit; arme. arme Whit.
Maar dat was natuurlijk voordat ze
hem door had. Tegenwoordig zei ze
nooit meer „Arme Whit".
„Schoft", zei ze in plaats daarvan
en stond op van de rustbank. Ze rea
liseerde zich dat ze naar de kruik
met rum stond te kijken. Ze gaf niets
om alcohol en dronk slechts om de
uitwerking ervan. Gewoonlijk hield
ze haar neus dicht om de smaak te
elimineren. Als ze 'n vol bekerglas met
snelle teugen leegdronk. Niets dat
de moeite waard is, gaat ooit gemak
kelijk, dacht Hannah en daar valt de
vergetelheid ook onder. „Ik moet hier
weg", zei ze en liet de kruik gesloten.
„Ik ben hier te lang geweest. Het
wordt druk. En bovendien heb ik de
ze plek nu wel tot vervelens toe ge
schilderd."
Maar waar moest ze heen? Ze had
ergens een atlas. Er stonden stapels
boeken, honderden, in de slaapkamer.
Ze las nog veel; het was de enige
gewoonte uit haar verleden die ze
niet had kunnen onderdrukken. Ze
stak een petroleumlamp aan, ging er
naast zitten, op de grond, en begon
met boeken om zich heen te smijten.
Ze las grotendeels ontspanningslec
tuur. Zo nu en dan een paar ge
schiedkundige werken ze was dol
op de eerste vier Georges van Enge
land; het waren zulke heerlijke slod
dervossen maar geen boeken over
kunst en zeker geen kritische wer
ken. Ze vond de atlas onder Jane
Eyre wat had ze een moeite ge
daan om maar niet van dat boek te
gaan houden bovenop Swann's
Way, dat je gemakkelijk slecht kon
vinden. Ze sloeg de atlas open. Kies
een plek, het doet er niet toe welke.
„Wat is dat voor een eiland?" mom
pelde Hannah. Ze had er ergens iets
over gelezen. Het was klein en vol
komen rotsachtig en er woonden vijf
honderd mensen en nooit kwam er
iets of ging er iets vandaan, behalve
eens per jaar een vrachtschip dat
noodzakelijke dingen aanvoerde, als
rum en terpentijn en Windsor-New-
ton penselen. Het lag ergens in de
oceaan en het was natuurlijk van de
Britten, want wie zou er nu anders
zo'n eiland willen hebben, alleen ko
ningin Elizabeth en Hannah Grauer.
Ze strekte zich uit op de grond. De
lantaarn stond gebrekkig flikkerend
bij haar hoofd. Ze sloeg de bladzij
den langzaam om en trachtte zich
alle plaatsen voor te stellen waar ze
alleen kon zijn, waar niemand om
haar liefde kon vragen, waar ze nooit
zou hoeven te denken aan wat er na
Florence was gebeurd, waar ze kon
werken en in vrede kon verstenen.
Het hoefde niet lang te duren.
Shelly. Mendelssohn. Van Gogh
de goeden sterven altijd als ze zeven
endertig zijn. Ze zouden een prettig
gezelschap voor haar zijn. „Nog maar
zes jaar", mompelde ze en terwijl ze
zich haar eiland voorstelde, viel ze
in slaap.
Waldorf sprong uit zijn bed. Hij
had lang geslapen: het was na tienen.
De zon scheen helder, het was niet
heiig en er stond een klein briesje.
Volmaakt. Hij had zijn kleren nog
aan, dus daar hoefde hij geen tijd
aan te verspillen. Hij gooide wat wa
ter over zijn gezicht, haalde zijn hand
door zijn haar en holde naar bene
den, met zijn schoenen in de hand.
„Friihstüek, mein Herr?" een ver
lopen Teutoons type met een gedege
nereerde kin stak zijn hand uit. „We
hebben elkaar gisteravond ontmoet."
„Ja, ja, natuurlijk". Weer eens
stomdronken. Hij vroeg zich af of hij
verslaafd begon te raken aan alco
hol.
„Een klein ontbijt, misschien?"
„Nee, merci. Ik heb geen tijd. Ik
moet gaan schilderen." Hij keerde
zich om, vloog de deur uit en bleef
toen staan. Zijn verf. Waar was zijn
verf? Hij galoppeerde weer naar bo
ven. naai' zijn kamer. Niet te vinden.
„Ik drink nooit meer", zei hij en
schoot naar beneden de hal in. Sigis-
mund was weg. Een volmaakte Haus-
frau mevrouw Sigismund, rond ge
zicht, ronde ogen, alles rond, blond
haar in een knoet je stond bij de
balie.
„Mijn verf, mijn verf". Ze glim
lachte en haalde haar schouders op.
„Twee bundels. Hebt u mijn verf ge
zien?" Weer een hulpeloze glimlach.
„Ich spreche kein Englisch"
„Gnadige Frau, haben Sie gesehen
mein verf. Wat is het woord voor
verf?" Ze glimlachte weer. „Of voor
pakjes. Of voor bundels. Wat is het
woord voor bundels? Houd op met
glimlachen. Ich habe verloren mein
wat? Alstublieft. Ik kan al dat ge-
glimlach niet verdragen. O, alsje
blieft." En hij rende naar buiten. De
bar. Natuurlijk: hij had ze in de
Bierstube laten liggen. Hij rende er
heen. Gesloten. Hij gluurde naar bin
nen. Binnen was het donker. Hij be
gon op de deur te bonzen. Iemand
likte hem. Hij keerde zich om. En-
fermizo liet een verwijtend geluid
horen. Tenslotte was hij de hele
nacht alleen gelaten. Pas toen herin
nerde Waldorf het zich. De kar. Tus
sen de bomen geklemd. Daarginds in
het bos. Hij zette het op een lopen.
Blootsvoets over het brede, licht gele
strand. Hij haalde piepend adem en
het zweet liep hem tappelings langs
het gezicht en hij kon het pad niet
vinden.
De jungle zwermde uit naar de
rand van het strand als een horde
Hunnen, en hield daar plotseling op.
Een pad zou zichtbaar moeten
zijn als een deur in een muur. Je
zou zo zeggen dat hij het moest kun
nen vinden. Enfermizo vond het. Het
was zijn kar en hij wist waar die
stond. Hij zat volkomen vastgeklemd
tussen de bomen en Waldorf kon er
geen beweging in krijgen. Hij knorde,
kreunde, gaf het op en greep een
bundel en wankelde ermee naar het
strand.
Hij rustt even uit, toen hij de bei
de bundels op het zand had gezet.
Het was de eerste keer dat hij echt
goed om zich heen keek. De kust
beantwoordde aan al zijn verwach
tingen. Hier en daar waren grote
rotsen. Zandbanken veranderden het
blauw in kleuren waar hij nooit van
had gedroomd. Op een kwart mijl
uit de kust lag een klein eiland, rots
achtig en met het groenste groen be
dekt. Hij had juist gehandeld.
(Wordt vervolgd)
Op het terrein run de rooms-katho
lieke kerk op de hoek van de Korte
Kleverlaan en de Bloemendaalseweg
in Bloemendaal werd het afgelopen
weekeinde door leden van de jeugd-
sociëteiten Tos ha ha en Scarabee en
door de padvinders enthousiast ker
mis gevierd. De opbrengst van deze
druk bezochte kermis komt ten goe
de aan het ontwikkelingswerk in
Brazilië en aan voorzieningen voor
de clubonderkomens van de twee
sociëteiten.
HAARLEM De Franse cellist Mar
cel Bardon geeft dinsdagavond om kwart
over acht samen met de bekende Haan
lemse pianiste Miep van Luin een reri-
tal in de kerk van Pastoor van Ars aan
het Prinse Beatrixplein in Parkwijk. De
22-jarige Fransman, die geboren is in An
gers, maakt op het ogenblik een toernee
door Europa.
Bardon is een leerling van André Na
varre. In 1966 won hij de eerste prijs op
het Conservatoire de Paris. De cellist
woont in Aix-en-Provence, waar hij mu
ziekleraar is aan de muziekschool.
Dinsdagavond zal hij samen met Miep
van Luin onder meer de vierde sonate
van Vivaldi, de zesde sonate van Bocche-
rini en een sonate van Debussy uitvoeren.
In besloten kring zal Bardon ook nog op
andere plaatsen in Haarlem concerteren.
Daarna vertrekt hij naar Siena in Italië
en München. Aan het eind van zijn
toernee zal hij in Budapest meedoen aan
het Casalsconcours.
Hert. Zeven personen zijn om het leven
gekomen in de nabijheid van het Duitse
Alpenplaatsje Kaufbeuren toen 'n hert
recht op een auto afrende. De wagen
probeerde daarvoor uit te wijken en
botste daarbij tegen een oplegger.
Lyceum ,Sancta Maria'. Geslaagd voor
het eindexamen van de middelbare meis
jesschool: Elize Beelen, José van Dijk, Ju
lia Boender, Dineke Captijn, Mirjam Croe-
se, Tonneke Eskens, Elly Klein, Carla
Kops, Marieke Michon, Désirée Ostwalt,
Willy Pas, Hanny Prick, Marijke Smith!
Annemarie Stals, Eleonore Stammeijer,
Ineke van der Storm, Erna Trossèl, Els
Verhagen, Annerien Visser, Corinne de
Wit.
M.M.S. ,,'t Kopje" te Overveen. Geslaagd
voor het eindexamen van de middelbare
meisjesschool: Marleen Blans, Elisa Borst
Margreet Jongens, Helen Muller v. Czer-
meka, Hanneke Raaymakers, Bertie Roos
Rita Salverde. Joyce Schmoutziguer, Peg
gy Schwab, Jola Steensma, Corina Vee-
niing. Ems van Vliet, Ingrid Vogelesang
Sylvia Zegers, Alice Züroher, Ienke Blan-
sert. Katv ten Broeke, Madeleine v. d.
Burg, Patricia Coccoris, Marieke van Dant-
zig, Liesbeth Eikendal, Barbara Gerner.
Wijnanda van Perlstein, Micky Piller, Bal
tien van der Ree. Marianne Simon v. Leeu
wen, Lies Spruit, Marja Taams, Trudy
Vernooy, Ike van der Zalm, Victoria Boo-
den. Irene Cannegaeter, Herma Everaarts,
Constance v. d. Graaf, Rike Hesselink, Die-
derike Holtland, Ellen Langendonk, Carla
van Mameren. Barbie Mans, Adine Mans-
holt, Wydia Neder Helman, Dithmarien
Nederlof, Joke Poulus, Jennine Staring.
Machteld Struijk, Mariette Takes, Eleo-
noor Vermeer, Ellen Vogelesang. Annelies
Wille.
Theresia ulo-school. Geslaagd: Annemie-
ke de Beer, Lenie v. d. Bos, Jeanne Buijs,
José v. d. Bos, Loes van Campen, Hetty
Castien, Afra Dekkers, Jos van Duiven
voorden, Margareth Elzinga, Trudy Franse,
Elly Glandorf. Ineke de Graaff, Éls Greu-
ter, Marian Groenendijk, Anja van Hel
den, Anke Hoes, Marga John, Marie-José
de Jong, Nannie Jonkers, Boudy van Kes-
teren, Philomeen Koops, Ellen Kuypers,
Carla Kuypers, Tineke Kroesemeijer,
Ellie van Loenen, Mieke Meijer, Trudy
Mol, Marja Neeskens. Trudy Nelissen,
Yvonne Nijssen. Corry Peterzen, Lies Post-
ma. Ria van Rossum, Anneke Rubeling,
Hellie van Schooten, Olga Senft, Jos Sle-
bos, Marion van Slooten, Adri Steevenha-
gen. Loes Stokman, Joke Tieken, Marian
Tielenburg. Joke Töns, Lia Verdam, Marja
v. d. Voort, Mieke Wallekers, Trudy Wille-
bord, Claire Wesseling, Lenneke Lohman,
Lenie Toeset.
Karei van Manderlyceum, Haarlem.
Geslaagd voor het eindexamen hbs-B:
Bert ten Have, Max van den Hom, Albert
van der Putten, Arjen Verboom, Klaas
Blankevoort, Diederik van den Bos, James
van Hoogenhuyze, Herman Immink, Tine
ke Nijdam, Driek Schoute, Paul Themen
(Haarlem), Maarten Frans Bezemer, Job
Brantsma, Geertje van der Linden, Hans
Mink, Lex Verheus, Reiner de Winter
(Bloemendaal), Laurie Boltjes, Gerard Die-
pendaal, Johan Ganzeman, Ton Slinger
land, Annemieke van den Broek, Karin
Philips. Frits Planting, Elbert Raadsen
Lydia Sliggers, Rinck Soeters, Aart Ver
burg, Peter van Waveren (Heemstede)
Mimi de Mooy (Zandvoort).
Eerste Christelijk Lyceum, Haarlem.
Geslaagd voor het eindexamen van de
afd. HBS-A: Trudy v. d. Hoop van Sloch-
teren, Bennebroek; Tanneke Tervooren,
Zandvoort; N. J. v. d. Giessen, F. B. Ing-
wersen, D. S. van Leeuwen, W. J. Men-
sink en J. Stork, Haarlem; G. Klijn,
Heemstede; G. J. Bouwman, J. C. v. d.
Eist en J. W. Groen, Zandvoort; P. H. K.
de Ridder, Bennebroek; K. J. Kolk, Hil-
legom en W. C. J. Versteegh, Overveen.
Geslaagd voor het eindexamen van de
Afd. Gymnasium-A: Marianne Holleman
en Joke Quaak, Haarlem; Laura Schaink,
Aerdenhout; Marjon van Es, Zandvoort;
Anneke Krabbe, Bentveld; T. Vreugden-
hil, Haanem; R. v. d. Dolder, Heemstede;
Th. J. Kranenburg, Lisse en P. J. Brou
wer, Aerdenhout.
Geslaagd voor het eindexamen van de
afd. Gymnasium-B: Margreet Stenier,
Zandvoort; Suzan Gouman, J. Boelhou
wer, H. Korver en J. J. Speelman, Heem
stede; C. P. J. van Dijk, Aerdenhout; E.
R. Smith en H. H. J. Wichman, Haarlem.
Over de rookbom die minster Verin
ga voor de voeten is geworpen en die
nu door iedereen voor de voeten wordt
geworpen van de student die hem ge
gooid heeft zou ik een hele rookkolom
kunnen volschrijven. Maar om de niet-
rokers te sparen zal ik dat niet doen.
Ik ben tegen het gooien van welke
soort bommen ook, maar ik beschouw
het protest van de andere studenten
tegen deze daad als een ernstig teken
van vergrijzing. Wie twintig is en stu
dent dient te menen dat hij alle we
reldproblemen kan oplossen. Pas als hij
veertig is en minister hoeft hij te mer
ken dat dit niet gaat.
Minister Veringa. die nog niet zoveel
ouder is dan veertig, heeft allang ge
zien dat hel studentenprobleem niet op
te lossen is. Om het beeld van de
universiteit als opvoedende moeder,
even naar het agrarische te verschui
ven: hij voelt zich als een boer wiens
zeug onverhoeds zestig biggen heeft
geworpen. Die biggen hoeven dan nog
niet eens op hun beurt rookbommen te
werpen om hun hoeder voor een chaos
te laten staan. Vergroting van het voe
dend vermogen van de zeug of uitbrei
ding van het aantal zogende zeugen
zou misschien redding kunnen brengen
Maar niet meer voor deze biggen. Wat
dan? De minister ligt er nachtenlang
wakker van, nachten, waarin de zui
denwind de kreten van biggen uit het
Quartier Latin over de Seine draagt,
kreten die er geen twijfel aan laten
bestaan dat voor hun biggenboer het
laatste quartier heeft geslagen.
Zoiets mag hier niet gebeuren. De
minister reist dus spoorslags naar
Utrecht met een grote zak fopspenen,
die hij met kwistige hand uitdeelt on
der een jaarbeurshal vol studenten, die
zijn gekomen om te protesteren en te
discussiëren, maar die allengs begin
nen te sabbelen aan de gedachten dat
ze straks in een eindeloos aantal ra
den en commissies mogen meepraten
met de mensen die het totnogtoe ver
keerd hebben gedaan.
„Mogen wij dan ook beslissen?"
vraagt er een. Nu ja, beslissen vindt
de minister zo'n groot woord. In elk
geval mogen ze proberen hun mede
bestuurders te overtuigen van de juist
heid van hun plannen. En juist als de
minister een nieuw gloedvol betoog be
gint staat die ene student op die alle
wijsheid van de wereld in zijn zak heeft
en een rookbom in de andere. En dan
komt de knal waarmee alle revoluties
beginnen voordat ze met een sisser af
lopen.
Hoe men over deze daad ook mag
denken het verontrust mij dat er maar
één student was die reageerde in over
eenstemming met zijn leeftijd. Tenzij
ze allemaal een bom bij zich droegen
en hij de enige was die geen fopspeen
had gekregen.
BOCHUM (AP). Volgens het ruim
tevaartinstituut in Bochum zijn vermoe
delijk de Russische satellieten Kosmos 227
en 228 in de ruimte aan elkaar gekoppeld.
Het heeft verder signalen opgevangen
van een nieuw gelanceerde raket, waar
van de baan soortgelijk is aan die van
de twee andere satellieten.
ADVERTENTIE
55. Hoewel inspecteur Breukslager dus had besloten
om de hele kwestie van de Hobbeldonker schurkerij
te vergeten, zat hij er nog vaak aan te denken. „Het is
vervelend dat we niet weten waar dat beeldje is ge
bleven", mompelde hij, „want de eerste de beste on
schuldige persoon kan het wel hebben gevonden. En
die wordt nu 's nachts gehypnotiseerd en gaat dief
stallen plegen. Het is te hopen, dat agent Klabbers
dat ding heeft begraven. Maar dat zullen we nooit
zeker weten. Hij was niet de enige die daarover
problemen had. Op een goede ochtend kwam Jollipop
de woonkamer van Hobbeldonk binnen en schraapte
statig de keel. „Ik bied mijn ontslag aan, meneer
Panda!" sprak hij. „Ik kan het gevoel niet van mij
afzetten, dat u mij met argwaan in de rug kijkt,
sinds ik als misdadiger ben betrapt. Waarschijnlijk
vraagt u zich af, of ik niet op het slechte pad ben
gebleven, sindsdien!" „Helemaal niet!" riep Panda ge
schokt. „Ik dacht juist dat je mij wantrouwde! Ten
slotte ben ik ook schurk geweest. Maar dat was toch
niet onze schuld? We waren toch altijd eerlijk? en
dat zijn we toch nog?" „Zeer wel!" zei de bediende
opgelucht. „Ik begrijp dat we ons vergist hebben en
elkaar oprecht in de ogen kunnen kijken. Zal ik thee
of koffie voor ons klaarmaken? En willen wij een
sneetje plumtaart?" EINDE VAN DIT VERHAAL
r|K VIND JE KOEKOEKS-I/JA, EN HIJ STAAT1
KlOK TOCH ZO MOOI, A ZO 6E7EUI6 IN
potte
HIJ HEEFT MIJN PIJPMeE6EN0-
MEN„, VERONDERSTEL DAT HIJ
HEES IWORDT VAN DAT ROKEN
WOW! CUT DAMETJE IS Kop-
piè Ats een haai. ze Gee er
Her Nier op i
oeioei-wAT
een luchtbellen1
oat betekent
DAT ER EEN ZIJN
ZUURST0F5LAN6
kwijt is-
NO ZIJN
ZUURSTOF AF
gesneden is.
Moer DAVY SNEL.
HANDFLFN HIJ WIL
HET INSTRUMENTEN
FA Neet UIT URSU
LAS HANDEN
RUKKEN-
'j'
d/ÊÊk
IjiS
..A-.-L.Ul
1170. Misschien zou er nooit een avon
tuur zijn gekomen, als Tutu bij het voort-
I trekken van de slede niet een kleine fout
had gemaakt. Op de ijsvlakte bevond zich
een scherpe rand, waar Tutu met krach
tige wiekslagen overheen vloog.
Het touw, dat hij in de snavel hield,
bleef daarbij evenwel te laag hangen. En
voordat Bram Tutu kon waarschuwen
schuurden de vezels van het touw al over
de messcherpe rand, waardoor het touw
tot op de laatste rafel werd doorgesne
den.
„Pas opriep Bram nu, maar het
was te laat. Het touw brak. Tutu schoot
vooruit en de slede achteruit met zo'n
razende vaart, dat de papegaai er niet
aan denken kon de slee nog in te halen.
„Hou je vast", schreeuwde Bram, maar
dat was niet nodig, want Karo was niet
van plan zich maar eventjes los te laten.
De rit zelf was niet zo gevaarlijk. De
vraag was alleen, hoe ze tot stilstand zou
den komen
