ufAinnDt
■HAAR JOURNAAL-
Niet voor Nederland
PANDA EN DE SUPERSCHAT
8
PGLLE, PELLI EN PINGG
igestipt
DE GROENE TIEN
m
(fP^
Zeven kerken in
Amsterdam dicht
Neem onderscheid
tussen eed en
belofte weg
Slapen alleen is
nog geen uitrusten.
i -
WOENSDAG 26 JUNI 1968
15
Feuilleton door
JAMES GOLDMAN
Bttl
->v>"
Vrouw overleden na
val in tram
Voorstel aan bisschop
Kamerlid vraagt:
Kees Stip
de diep-slaap matras
waarop u ook echt uitrust!
nTTfe
w
vs»
;;V 1172
35)
„Geef hem terug."
„Ik heb hem niet weggenomen. Ik
heb niets van dien aard gedaan."
Haar gezicht had de kleur van oes
ters. Hij stond op.
„Ik moet hem nu hebben".
„Is er iets mis?"
„Nee, nee", zei ze. „Ik voel me
best."
Hij glimlachte. Het was en pretti
ge glimlach. Ze voelde moordlust in
zich opkomen. „Laat me je handen
zien."
„Waarom?" Hij had niet moeten
gaan staan.
„Haal ze uit je zakken. Laat zien."
Er heerste een lange stilte.
„Goed", zei hij. Zijn handen beef
den minder dan hij had durven ho
pen, maar ze beefden toch.
„O", zei ze slechts.
Ze zag er erg teer uit en hij vond
dat iemand haar vast moest houden.
Inplaats daarvan zei hij, „Je ziet er
verschrikkelijk uit."
Zonder stemverheffing zei Hannah.
.Als je dat medeleven noemt, pas ik
ervoor."
„Je kunt je heuvel terugkrijgen."
„Ik heb hem nu niet nodig."
„Misschien heb je hem later no
dig-"
Ze haalde haar schouders op. Hi]
bukte zich en begon zijn spullen op
te rapen.
Ze keek op hem neer. Hij was zo
kwetsbaar. Ze herkende zwakkelin
gen onmiddellijk; ze had er genoeg
gezien. Hij leek een beetje op Whit,
in sommige opzichten aardiger, in
andere opzichten niet zo aardig. Wat
zou ze kunnen zeggen om hem te
kwetsen?
„Meneer Waldorf?"
„Ja?"
Ze grinnikte. Pappie had er altijd
het land aan als hij dit hoorde. „Je
haar valt uit". De adrenaline schoot
hem in het bloed. Toch sprak hij
met kalme stem. „O, ja? Waar?"
En toen giechelde ze. Dat deed de
deur dicht. Hij schoot overeind, woe
dend, en stond met zijn armen te
zwaaien. „Oud wijf" brabbelde hij,
„hesk, totebel, slet". Hij kon geen
andere scheldnamen meer bedenken.
„Je bent een slons" Het scheen
haar niets te kunnen schelen; hij
bereikte er niets mee. „Je maakt me
misselijk." Hij kon niet goed meer
zien, maar hij dacht dat ze een lange
neus tegen hem maakt. En toen
kreeg hij een idee.
„Ik kan je tepels door je over
hemd zien." Dat was niet zo, maar
het had succes. Ze keerde zich om
en rende weg. Hij snoof triomfante
lijk en brulde haar achterna „je
bent scheel". Hij applaudisseerde toen
ze een heel eind verder op het strand
struikelde en viel.
Hij mopperde boos nog wat na
toen hij zijn palet opraapte en een
tube verf pakte. Voor hij besefte wat
hij deed had hij de tube met azuur
geopend en lag er een plasje blauw
voor hem. Zo zag het eruit; een
plasje. Hij kneep er wat oranje in
uit. Dat hielp. En daarna wat geel.
Nu gaan we de goede kant op. Hij
rommelde tussen zijn spullen tot hij
de kwasten ontdekte, nam er een,
wierp een woeste blik op de kustlijn
en het eiland en verloor elk besef
van tijd.
Er viel een schaduw over het doek.
De zon kon nog niet ondergaan. Hij
keerde zich om teneinde zich daar
van te overtuigen.
Haar broek was door de val ge
scheurd en haar knieën waren ont
veld. Ze had haar ogen half dichtge
knepen vanwege het zonlicht. Ze keek
boos.
„Wat moet je".
„Je hoeft niet tegen me te snau
wen."
„Als je terug bent gekomen om
nog meer te horen ben je aan het
juiste adres."
„Zou ik alsjeblieft mijn heuvel te
rug kunnen krijgen?" Ze had haar
verfdoos en ezel in de ene hand en
een schilderij in de andere.
„Het is een groot strand. Ga je
gang."
„Je werkt midden in mijn land
schap."
Ze liet hem het schilderij zien. Het
was waar. Hij vond het mooi, maar
zou liever gestorven zijn dan het te
zeggen.
„O best. Ik ga al."
„Bedankt."
Hij nam zijn ezel op en verhuisde
ongeveer tien passen naar het Noor
den.
„Nog wal?" Ze glimlachte beleefd.
„Heb je het hele strand voor jezelf
nodig?"
„Het is een groot strand. Kunnen
we het niet delen?"
Ze zei dat het haar erg speet.
Maar zo gemakkelijk was hij niet te
paaien. Als ze soms dacht dat hij
nog verder opzij ging „Goed". Hij
deed nog tien passen.
„Nog wat? Toe, alsjeblieft?"
Nu zegt ze aljeblieft. De vermoor
de onschuld. Voor wat voor een on
nozele hals ziet ze me eigenlijk aan?
„Zeg maar ho." Hij liep het strand
verder op. Na honderd meter keek
hij om. „Nog verder?"
„Als je dat zou willen doen, graag"
Hij had opnieuw honderd meter af
gelegd toen hij het zachte, in de och
tendlucht wegstervende „Ho" hoor
de.
„Tjonge", zei hij, nam zijn kwast
op en was zo kwaad dat hij zich weer
in zijn werk verloor.
Er viel een schaduw over het doek.
Hij nam nauwelijks de moeite zich
om te keren.
Wat moet je nou weer?" Ze had
haar handen in haar zakken en keek
voor altijd in je oren: Ik ga niet ver
der opzij." Ze knikte. Hij wendde
zich af, alsof hij weer aan het
werk ging.
„Wie heeft je verteld dat je kunt
schilderen?"
Als ze herrie zocht dan kon ze die
krijgen. „Thalheim. Heb je er iets op
tegen?"
„Ken je Thalheim?"
„Dat is mijn vriend."
Ze knikte. Dat was alles. Ze knikte
slechts, keerde zich abrupt om en
liep weg.
Er viel een schaduw over het doek.
Deze keer nam hij niet de moeite zich
om te draaien.
„Heb je, verdorie, niets te doen?"
„Het spijt me vreselijk." Hij keer
de zich snel om. Het was de Engels
man die hij de vorige avond had ge
zien. „Het spijt me. Mijn schuld. Ik
dacht dat het hoe-heet-ze-ook-weer
was."
„Juffrouw Grauer?" De Engelsman
glimlachte. Waldorf vond het een
prettige glimlach. De man had trou
wens helemaal een prettig gezicht.
(Wordt vervolgd)
ER VALT NIET aan te ont
komen, op vrije dagen en in het
weekeinde is het autotochtjes ma
ken geblazen, al of niet met kin
deren en caravan. De ANWB-
routebordjes in rijen achterna naar
bos, hei, duin en water, waar we
dan allemaal in rijen naast elkaar
gaan staan en allemaal onze tran
sistor keihard aanzetten, afval op
de grond gooien, bloemen afrukken
en sigarettepeukjes laten liggen.
De Stichting Recreatie heeft niet ten
onrechte „De groene tien" opgesteld,
tien regels hoe men zich behoort te
gedragen op recreatie in ons overvolle
land. Dit zijn ze dan:
1, Wij beschadigen geen bomen en
struiken. 2. Wij laten de bloemen
staan. 3, Wij laten de vogels en andere
dieren met rust. 4, Wij zijn uiterst
voorzichtig met vuur in bos, hei en
duin. 5, Wij gooien nergens afval neer.
6. Wij helpen mee de rust in de natuur
te bewaren. 7, Wij zetten onze auto op
een daarvoor bestemde plaats. 8, Wij
houden rekening met anderen bij het
plaatsen van tent of caravan. 9, Wij
nemen de plaatselijke regels en voor
schriften in acht. 10, Wij ontzien ge
meenschappelijke en andermans eigen
dommen.
Deze tien geboden voor recreatie
staan nader toegelicht in een uitgave
van de Stichting Recreatie, Kerkhoflaan
11a, Den Haag. Misschien iets om toch
te bestellen.
„BETER BEWEGEN IN het huis
houden" is een van de (vele) cursus
sen die de Stichting voor Huishoude
lijke Voorlichting ten Plattelande orga
niseert in het werkjaar '68-'69, en die
in september begint.
Voeding, kleding, mode, de verzor
ging van planten, het ontvangen van
gasten en huishoudelijke reparaties
komen eveneens aan de orde in het
nieuwe programma. De bijzonderheden
Echt iets voor de Nederlandse vrouw,
zo'n wagenwiel van een hoed. Heer
lijk om in de wind en regen mee te
lopen of te fietsen, want in een auto
kan een dergelijk gevaarte niet. Het
is wel een vondst van Jean Paton,
die sierlijke kat aan de binnenzijde,
maar hij zal er hier weinig succes
mee hebben. Voor hoeden 's Neder
land een uitermate moeilijk land.
en de adressen van de twaalf provin
ciale commissies kan men te weten
komen bij het landelijk bureau van de
Stichting, Segbroeklaan 104 in Den
Haag.
SINDS 1964, zo meldlt het blad Nova
komen veel Chinese meisjes in Enge
land in de huishouding werken. Deze
„au pair" meisjes voldoen uitstekend.
De Engelse huisvrouwen vinden dat zij
netjes en schoon werken, goed met
kinderen kunnen omgaan, de huisdie
ren goed behandelen en geen last heb
ben van het niet al te beste klimaat.
Bovendien, zo vinden de Engelse werk
geefsters, zijn hun manieren beter dan
die van veel Britten.
IN AMERIKA ZIJN boze vrouwen in
de pen geklommen naar aanleiding
van een schouwspel in het Museum voor
Wetenschap en Industrie in Chicago.
Het klapstuk van een formidabele
wapenshow was daar een leger-helicop-
ter van het model dat in Vietnam
wordt gebruikt. De helicopter was om
geven door een diorama van een Viet
namees dorp met huisjes en rijst
velden.
De Amerikaanse kindertjes stonden
drie rijen dik te wachten tot het hun
beurt was om in de helicopter te klim
men, het machinegeweer te richten en
een denkbeeldig salvo af te vuren.
Het minder smaakvolle spelletje in het
museum is stopgezet, al gaat het in
werkelijkheid in Vietnam door.
BROEKPAKKEN EN krullenkapsels
typisch voor 1968? „Niets nieuws on
der de zon", op een foto uit 1879 staat
de beroemde actrice Sarah Bernhardt
met een krullenkapsel en een broekpak.
dat ook nu nog best mee zou kunnen.
2. „Ik stel u Sênor Jorge Buenosango voor!" sprak
de televisie-omroper„Een Meester-oudheidkundige.
Binnenkort gaat u een reis maken naar San Destelero,
Senor?" „Inderdaad!" sprak de vreemdeling, die tegen
over hem zat. „Een gevaarlijke reis. Maar de moeite
waard. Want ik ga een schat halen uit de tropische bin
nenlanden. Een schat van grote waarde, waar ik alleen
het bestaan van ken!" Tjongehoor je dat, Jollipop?"
riep Panda opgewonden. „Dat lijkt me nog eens span
nend!" De knecht legde sissend de vinger op de lip
pen en keek aandachtig naar de beeldbuis, waar Senor
Buenosango intussen verder sprak. „Ik zoek moedige
lieden die met mij willen gaan!" vervolgde de spreker.
„Als u interesse hebt, kunt u mij om tien uur in de
Krekelstraat 18Oeps!" Die laatste kreet slaakte
hij, omdat hij haastig werd weggetrokken van de
camera. „Foei, meneer Buenosango!" zei de omroeper
kwaad. „U mag geen reclame maken voor uzelf!"
ZIJN LONGEN STAAN
OP HET PUNTTE
BARSTEN AIS HU
HET MONDSTUK JAN
HAAR ZUURSTOF
SLANG LOSRUKT.
GRETIG VULT DAVY ZIJN LONGEN MET TUUR
STOP, RUKT DAN HET INSTRUMENTENBORD
UIT HAAR HANDEN, TERWIJL HET MEISJE
VERTWIJFELD NAAR HAAR LUCHKLAN66RAAÏÏ
ONDANKS 2/JN
VERNIELDE
LUCHTSLANb
ACHTERVOLGT
DAVY DEAF-
PERSTER TER
WIJL ZIJ SNEU
MET HET INSTRU
MENTENPANEEL
WEGZWEMT,.
-V. O
WAS PAT EVEN EEN 60EDIDEE,0M
EEN SCHATKAART VOOR ZE TE
TEKENEN - NU KAN 1KTEN-
/VMNSTE RUSTI6 MIJN MID
DAGDUTJE POEN!
HE, BROERTJE, HE6 JE SEZIEN WAT
HIER U6T? EEN ECHTE SCHATKAART!
WE 6AAN
METEEN
DIE SCHAT
OPGRAVEN
HOE KAN IK DIE HERRIE
SCHOPPERS HIER TOCH
VANDAAN KRIJ6EN?
c PIR
2700-A^A.
AMSTERDAM De 65-jarige mevrouw
J. H. Kronenberg uit Amsterdam, die zon
dag in een tram viel toen de wagen plot
seling remde, is overleden. Na de val werd
zij opgenomen in het Wilhelminagasthuis
ADV Et"
JTIE
(Van onze correspondent)
AMSTERDAM. Een bisschoppelijke
werkgroep heeft een plan opgesteld voor
een ingrijpende wijziging van de organi
satie van de rooms-katholieke kerk in de
binnenstad van Amsterdam. In een rap
port, aangeboden aan de bisschop van
Haarlem, mgr. Th. Zwartkruis, wordt
voorgesteld de bestaande tien parochies
in het centrum van de hoofdstad binnen
de Singelgracht op te heffen en te ver
vangen door een werkgemeenschap „Ci
ty-kerk" genoemd, met aan het hoofd een
leek als directeur.
Voor zeven van de twaalf rooms-
katholieke kerken in het betrokken ge
bied wordt in verband met de steeds toe
nemende ontvolking van de binnenstad
sluiting voorgesteld.
Het gaat om de volgende kerken: Nico-
laas (tegenover Centraal Station), Anna-
kerk (Oostelijke Eilanden), de Tichel
(Lijnbaansgracht), Krijtberg (tegenover
Universiteitsbibliotheek), O. L. Vrouwe
(Keizersgracht), Posthoorn (Haarlemmer
houttuinen) en de Zaaier (Rozengracht)
De directeur van de werkgemeenschap
„City-kerk" zou bijgestaan moeten worden
door drie leiders van secties, vormings
werk, pastorale service en sociale dienst
verlening. Het plan voorziet verder in de
inrichting van een aantal service-centra,
waar iedereen „naamloos" hulp kan vra
gen voor problemen op het gebied van
huwelijk en sexualiteit en voor maat
schappelijke vraagstukken.
DEN HAAG Het Eerste Kamerlid
mr. J.H. van Wijk (PSP) heeft de mi
nister van Justitie gevraagd of deze het
niet onjuist acht dat de kantonrechter in
Brielle een wachtmeester van de rijks
politie, die als getuige moest worden ge
hoord, geen toestemming heeft gegeven
de belofte in plaats van de eed af te
leggen. Mr. van Wijk meent dat hier
sprake is van discriminatie van perso
nen die niet tot een kerkgenootschap be
horen en niet in het bestaan van een
godheid geloven. Hij vraagt de minister
door een wetswijziging het onderscheid
in de behandeling van getuigen die wel
of niet bereid zijn de eed af te leggen
wordt opgeheven en algehele gelijkheid
wordt verkregen zoals die bij publiek
rechtelijke verklaringen en geloften reeds
bestaat.
De Amerikaanse senaat heeft een be
sluit aangenomen waarbij mevrouw
Ethel Kennedy wordt vrijgesteld van
de verplichting postzegels te plakken
op de brieven waarin zij dankt voor het
medeleven betoond bij het overlijden
van haar man. Dezelfde maatregel geldt
voor alle weduwen van congresleden.
En daaruit blijkt dat de overheid van
een land dat zo dikwijls als koud en
hardvochtig wordt beschouwd, althans
voor zover het de nabestaanden van
zijn dienaren betreft niets nalaat om
het menselijk leed te verzachten.
Bij ons, die zoveel gevoeliger zijn,
zou allicht de vraag zijn opgeworpen
wie de posterijen schadeloos moest stel
len voor hun gederfde inkomsten. In
Amerika is dat geen probleem. Het be
sluit van president Johnson om met al
le geweld het geweld voor binnenlands
gebruik af te schaffen heeft een dub
bele uitwerking gehad. Bewogen door
zijn oproep om zoveel mogelijk vuur
wapenen in te leveren hebben heel wat
goedwillende staatsburgers niet zonder
levensgevaar een inval in hun kinder
kamer gedaan. En in vele gevallen heb
ben zij er een arsenaal vandaan ge
sleept dat, indien tijdig naar Saigon
verscheept, een duidelijke versterking
van 's lands positie in de onderhande
lingen met Noord-Vietnam zou hebben
teweeggebracht.
Tegelijk is de gemiddelde Amerikaan
opeens heel critisch geworden tegen
over de criminele delikten die zich in
zo overstelpende mate voor de ogen
van zijn gezin op de beeldbuis afspeel
den dat niemand er eigenlijk nog erg
in had. Zelfs mensen met een uitge
sproken hekel aan moorden waren aan
dit verschijnsel evenzeer gewend ge
raakt als aan de ingevoegde reklame-
boodschappen waarin ze tot het ge
bruik van een bepaald soort haver-
moutvlokken werden aangespoord.
Zeer kleine kinderen toonden bij de
moorden nog wel eens tekenen van
verontrusting door te vragen: „Pap
pie, waarom valt die man om?". Maar
pappie kon dan de vraag meteen in
het opvoedende vlak terugkaatsen door
te antwoorden: „Omdat hij zijn haver-
moutvlokken niet heeft gegeten". Nu
echter, in het besef dat hij de gepro
pageerde havermout in de keukenkast
had staan, begon hij bang te worden
voor de propagandistische macht van
de moorden. Hij deed zijn vuurwapens
de deur uit en voedde zijn kinderen op
met minder moord en meer haver
mout.
Het is niet deze meerderheid van
brave Amerikanen die het verlies voor
de posterijen hebben goedgemaakt. Het
is de minderheid van schurken, gekken
en onvolwassenen die menen pas man
te zijn wanneer ze een man hebben
laten omvallen. Deze categorie lijkt in
overstelpende mate gebruik te maken
van de laatste mogelijkheid om per
postorder teleskoopgeweren, pistolen
en revolvers aan te schaffen. De
moordwapens vliegen de deur uit als
postzegels en omgekeerd. Het betere
Amerika dat nu wordt opgebouwd
biedt de garantie dat alleen dat deel
van de natie over wapens beschikt, dat
van plan is ze te gebruiken. Voorlopig
zullen wij ons moeten tevredenstellen
met de hoop dat het Amerikaanse volk
meer senatoren zal voortbrengen dan
het revolvers heeft.
ADVERTENTIE
OLGA
1172. Brutaalweg onderzocht Bram
de kleine ruimte en spoedig vond hij een
knipselboek. dat hij nieuwsgierig doorbla
derde om meer van de bewoner van de
sneeuwhut te weten te komen.
„Ah. kijk nou eens", wees hij aan
en hij las zijn vrienden voor: „Professor
gaat onder pinguins leven om verklaring
te vinden, waarom er steeds minder pin
guins aan de zuidpool wonen. De profes
sor zal met een zendertje afgestaan
door de gezamenlijke Nederlandse omroe
pen kontakt met de buitenwereld on
derhouden".
„Een mooi geschenk van de omroepen"
zei Karo.
„Ach ze zijn met z'n twintigen, dus kan
je wel met iets moois voor de dag komen"
zei Bram.
Tutu was als papegaai aan napraten ge
wend en interesseerde zich dus weinig
voor de omroepen. Hij keek uit het ven
ster, dat uit een blok ijs was gesneden,
en slaakte een kreet, die de sneeuw van
het dak deed stuiven.
