■HAAR JOURNAAL-
PANDA EN DE SUPERSCHAT
f
POULE, PELLI EN PINGO
Uitspraken
rechtbank
Koningin
Elisabeth en
de mode
igestipt
;7-^f
Ons vervolgverhaal
Boos op de S.E.R.
V luchtnabootser
voor Boeing 747
VOOR AAP LOPEN
7
9
Feuilleton door
JAMES GOLDMAN
mm
6£RUST
REGERING:
Verplaatsing van
Bouwfonds is
teleurstellend
In 1970 op Schiphol
Faillissementen
Kees Stip
E
•A*. w' 7' A
f&f -■>&.,
•i,Lk -
WOENSDAG 10 JULI 1968
'i'c.
47)
Ze zaten
bijeengekropen in een hoek van Wal-
dorfs hotelkamer op klaarlichte dag
te fluisteren toen Hannah zei, „laten
we als de bliksem zorgen dat we
wegkomen".
Waldorf keek haar aan. „Denk
je dat het zou lukken?"
„Waarom niet? Als we niet gaan
inpakken of zoiets zullen ze denken
dat we gewoon gaan wandelen". „Mis
schien dreigde Ferrón alleen maar".
Hij brandde ook van verlangen om
zich uit de voeten te maken, maar
hij wilde het niet al te duidelijk laten
blijken. „Die man voert zijn dreige
menten uit". „Als we verdwijnen zul
len ze denken dat we Guerrera met
nenzestig (69)
ons hebben meegenomen".
„Ik ben niet van plan om hier te
blijven en te sterven, omdat de een
of andere krankzinnige fanaticus
denkt dat ik Mata Hari ben, en
daarmee uit".
Dat was precies het aanknopings
punt dat hij nodig had. „Hannah",
zei hij zo had hij haar nog niet
eerder genoemd; het klonk hem aan
genaam in de oren „ik kan je
niet alleen laten gaan Hannah". Hij
begon te wensen dat hij dat maar
wel had gedaan.
Ze hadden net een kwartier door
de vochtige hitte en het stof lopen
zwoegen en nu kreeg hij al last van
waanvoorstellingen. Hij dacht dat hij
een kwart mijl achter hen een Cadil
lac cabriolet langzaam over de weg
zag aankomen. Hannah's keel was
geplaveid met steengruis. „Hoever
denk je dat we gekomen zijn?"
Waldorf haalde zijn schouders op.
„Een halve mijl, een mijl. Heb jij
dorst?" Hij tenminste wel.
„Dorst? Ik?"
Hij gluurde over zijn schouder. De
Cadillac was er nog. Het was een
Eldorado uit 1963. Blauw als het ei
van een roodborstje. Hij kneep zich
zelf. Dat deed pijn. Misschien als hij
ging zitten en wat uitrusten. „Laten
we 'n ogenblik rust houden".
„Waarom?" Haar zolen waren ver
sleten en dun en elke steen deed haar
pijn. „O, best"; Ze hielden halt.
De geluiden in de jungle aan
weerszijden van hen hielden ook op,
maar niet op tijd.
„Hannah?"
„Ja, ik heb het gehoord". „Mis
schien hebben we het ons maar ver
beeld". „Laten we dat eens nagaan".
Ze begonnen weer te lopen, tien stap
pen, twintig. „Nu", ze bleven staan.
Er was geen twijfel aan. De gelui
den waren echt.
„Wat denk jij ervan, Waldorf?"
„Voordat ik het zeg moet je me
iets vertellen".
„Als ik dat kan".
„Kijk eens achter ons op de weg".
Hannah keek. „Het is gebeurd".
„Heb je iets gezien?"
„Alleen de Mclntyres in hun Cadil
lac".
Waldorf herhaalde het heel lang
zaam. „Alleen de Mclntyres in hun
Cadillac".
„Ze wonen in het palazzo. Ze komen
uit Swampscott in Massachusetts.
Waldorf, wat moeten we doen?"
Verder gaan was hopeloos. Hij ge
loofde nu alles. Hij wist dat de Mc
lntyres niet echt de Mclntyres waren
dat ze niet uit Swampscott kwamen
en dat tien tegen een hun Cadillac
een hupmobiel was. Zij volgden hem
en de mensen in de jungle volgden
hem en vermoedelijk zou hij over
een half uur door een helikopter ge
volgd worden.
Hij haalde zijn schouders op. „Ik
zou graag die helikopter willen zien"
Ze scheen te begrijpen wat hij be
doelde. Ze glimlachte wat zuur en
nam zijn hand. Iemand zei, „hallo".
Jack Blane stond ongeveer tien
meter verderop aan de kant van de
weg. Toen ze bij hem kwamen, glim
lachte hij weer verlegen op de manier
die hij van Tracy had afgekeken. Hij
leunde tegen wat vroeger een hek ge
weest was. Achter hem voerde een
overwoekerde oprit recht door de
jungle en in de verte konden ze aan
het eind ervan nog juist de ruïne
van een groot huis onderscheiden.
„Een warm dagje voor een wande
ling". zei Blane. Waldorf knikte.
„Weet je wat, laten we naar Heinz
gaan, dan trakteer ik jullie op een
biertje".
Ze waren toch van plan terug te
gaan: Hij wendde zich tot Hannah.
„Goed?"
„Goed".
„Je zit eraan vast", zei hij. „La
ten we de Mclntyres om een lift vra
gen." Maar toen ze zich om hadden
gedraaid, was de Cadillac verdwe
nen.
Toen ze met Blane een biertje za
ten te drinken kregen ze het gevoel
dat ze meespeelden in een stuk van
Pirandello. Ze wisten dat hij een
spion was en hij wist dat zij 't wisten,
hij geloofde dat zij spionnen waren
en zij geloofden dat hij het geloofde.
Waldorf vond Blane's spel volkomen
af. Hij reageerde op natuurlijke wij
ze, de manier waarop hij zintuiglij
ke reacties speelde hitte, dorst,
vermoeidheid kwam regelrecht uit
Stanislawsky, hij creëerde op volko
men overtuigende wijze een gave en
logisch opgebouwde persoonlijkheid.
Hij had dan ook voldoende tijd gehad
om te oefenen.
Waldorf was ervan onder de indruk
hoe goed hij en Hannah speelden.
Hoewel ze het voordeel hadden dat
ze geheel zichzelf konden zijn, had
den ze toch sterk het gevoel dat ze op
het toneel stonden.
Het was duidelijk dat Blane hard
had zitten studeren om meer van ba
nanen af te weten. „Sinds de tachti
ger jaren heeft de Compania Bana-
nera dat is hier de United Fruit
Company precies kunnen doen wat
ze wilde. Ze vinden het niet prettig
dat wij hier nu ook komen." Hij
zweeg om een slok te nemen.
Bananen waren het veiligste on
derwerp van gesprek, dacht Waldorf.
Hij hield Blane er over aan de praat.
„Wat is er met je plantage gebeurd?
Waarom is die gesloten?"
„Vanwege de Panamaziekte. Er
komt n soort fungus in de grond voor
snap je, en die heeft het alleen op
bananen voorzien. Soms breekt de
ziekte direct uit, soms duurt het ja
ren. Maar als het gebeurt is de grond
waardeloos en moet je weg. Toen
het dus gebeurde trokken alle bana-
nentelers naar de oostkust. Maar la
ter kwam de fungus daar ook voor
en nu komt iedereen weer terug.
Mijn bazen vonden dit een geschikte
plek om de operaties te beginnen".
„Jouw bazen?" mompelde Hannah.
„De Amalgamated-Universal. Nog
een biertje?"
(Wordt vervolgd)
HET ENGELSE MAANDBLAD NO
VA geldt als het beste „damesblad"
ter wereld. In het juli-nummer van
NOVA staan drie artikelen die extra
aandacht waard zijn.
Allereerst een opzienbarende reportage,
die al op de titelpagina begint:
„What Paris could do for the queen",
wat Parijs voor de (Engelse) koningin
zou kunnen doen. Met Parijs zijn de
make-up specialiste Rosy Carita, de
haarkunstenaar Alexandre en de mo
de-ontwerper Courrèges bedoeld.
Via (truc) foto's in kleur wordt de
Engelse koningin veranderd van een
aardige, typisch Engelse dame in een
vlotte, elegante maar toch waardige
jonge vrouw. Met een gladder, bol kap
sel, een wit Courrèges-pakje, schoenen
van Roger Vivier en een lichte, zach
te make-up ziet NOVA de koningin tij
dens haar werk.
Voor feestelijke gelegenheden draagt
de koningin, zo wil Alexandre het, een
grote valse chignon om haar tiara be
ter te laten uitkomen Zou de invloed
van NOVA zo ver strekken dat de En
gelse koningin zich werkelijk anders
zou kleden en opmaken?
HET TWEEDE BELANGWEKKEN
DE artikel in het bovengenoemde
maandblad is van een 29-jarige jour
naliste die negen maanden in de En
gelse vrouwengevangenis Holloway
moest verblijven omdat zij verdovende
middelen in haar bezit had gehad.
„Pull it down", breek de Holloway af,
is haar conclusie.
TENSLOTTE HET DERDE verhaal
van NOVA dat opvalt. Het gaat over
„The other woman", de andere vrouw
in een huwelijk. Met die „andere
vrouw", wordt zowel de echtgenote als
de vriendin van een man bedoeld, want
voor de vriendin is de echtgenote im
mers die „andere vrouw". De voor- en
nadelen van beide posities worden in
dit verhaal belicht.
UIT DE LANDEN rondom de Mid
dellandse Zee is de rage overgewaaid
om de keuken met lange slierten knof
look te versieren. Voor huisvrouwen
die dit ingrediënt verfoeien (waarom
eigenlijk die haat tegen knoflook?)
maar toch de keuken een zuidelijk
aspect willen geven, heeft men in Bel
gië al een oplossing gevonden. Win
kels in huishoudelijke artikelen ver
kopen slierten namaak-knoflook.
DE VICE-PRESIDENTE van de Ne
derlandse Vereniging voor Vrouwen-
belangen, Vrouwenarbeid en Gelijk
Staatsburgerschap, mejuffrouw P. J. C.
Tegelaar is boos geworden bij het le
zen van het SER-rapport over het be
drijf en de werkende gehuwde vrouw.
,Er wordt maar steeds gesproken over
het fenomeen van de werkende ge
huwde vrouw, alsof het een soort
rampzalig natuurverschijnsel is", vindt
mejuffrouw Tegelaar.
Zij stelt dat een groot percentage
van de bij het onderzoek betrokken
vrouwen geen kinderen heeft, maar
Deze jas van apevacht zou de enige
in de Australische stad Sydney zijn,
meent het fotomodel Casandra Stiles.
Geen wonder, wie wil er mee voor
aap lopen.
dat men toch blijft praten over een
„dubbele taak".
Wij merken hier nog bij op dat
voor de oorlog iedere gegoede familie
haar kindermeisje of baboe bezat en
dat mama zich zelden intensief met
haar kroost bezighield.
Bij de minder gegoede families
moest de moeder vroeger werken, of
zij wilde of niet, en de kinderen wer
den aan de zorg van het oudste zusje
of de grootmoeder overgelaten. Waar
om wordt er dan nu steeds geroepen
dat de moeder thuis bij haar kinderen
moet blijven?
WIE PAARS VAN de bosbessen-
plukkerij thuiskomt kan meteen aan
de slag om een bosbessendrank te
maken.
Kook de bessen heel even en wrijf
ze door een paardeharen zeef Voeg
suiker naar smaak toe. Sla een achtste
liter slagroom stijf met suiker Klop
van een ei het eiwit stijf, meng dit
met de room voorzichtig door een
kwart liter bosbessensap.
Doe onderin vier glazen een lepel
bosbessen en daarop het bosbessen-
schuim. Er kan nog een toefje slag
room op worden geserveerd.
COP. MWiTcN TOONDER
14. „Uw assistent Panda, hm..mompelde Jorge
Buenosango vaag, terwijl hij met Bill Dollar aan
boord van het schip klom. „Eens even kijken.De
laatste keer zag ik hem in die hut daar.Maar
eh.ik moet nu even eh.kijken of we genoeg
voedsel aan boord hebben. Excuseer.Met die
woorden stapte hij haastig heen. „Wacht eens even!"
riep de ander hem na, terwijl hij de sleutel in de
deur van de hut terug draaide. „Kan je me eerst
even aan de kapitein van deze hut voorstellen? Daar
zit misschien een aardig plaatje in, dat Panda wel
even kan maken!" Panda was echter voorlopig veel
te opgewonden om een foto te kunnen schieten. Hij tui
melde de plotseling opengaande deur uit en keek ver
wilderd rond. „Gelukkig!" zei hij opgelucht. „Ik dacht
dat ik helemaal gevangen zat. De deur was in het
slot gevallen wat raar hé?" Senor Buenosango keek
misnoegd naar het groepje. „Nu is het manneke weer
vrij.prevelde hij in zichzelf. „En bovendien moet
ik ergens een kapitein vandaan halen. Zo'n toerist is
warempel niet gauw tevreden".
LET OP ALS JE LAARS LEEG MAAKT, ZEE
JIJ KUNT JA, EN ALS Tx GROTER 2IJN,
PRIMA METVHEB8EN ZE EEN EIGENHUIS-
KINDEREN Jp-s-vJE - VLAK OM DE HOEK
OMGAAN
ZEEROB WIL GRAAG RUILEN, V06ELTJE
KIJK EENS WAT EEN MOOIE: HUISJES
WE HIER HEBBEN
AH, DAAR HEBBEN WE
DE JONGSTE TWEE VAN
DE FAMILIE!
LAARS WEERTERU6-I?
KRIJGEN
'«''.''/P.
Korporaal veroordeeld. Het Hoog Mili
tair Gerechtshof heeft een 33-jarige in
Breda gelegerde korporaal eerste klas
veroordeeld tot een gevangenisstraf van
acht maanden waarvan drie maanden
voorwaaf-delijk en ontslag uit de mili-
tiare dienst. Hij had de laatste jaren
een aantal mensen opgelicht voor to
taal 20.000.
(Van onze correspondent)
DEN HAAG De ministers van Bin
nenlandse Zaken en van Volkshuisvesting
en Ruimtelijke Ordening achten het te
leurstellend, dat de n.v. Bouwfonds Ne
derlandse Gemeenten het zwaartepunt
van haar kantooractiviteiten geleidelijk
heeft verlegd van Assen naar Hoevelaken.
Dit deelt minister Beernink mee in ant
woord op vragen van de leden van de
Tweede Kamer mr. Aantjes (A.R.P.),
Tolman (C.H.U.), dr. Van Dijk (V.V.D.)
en mr Andriessen (K.V.P.).
Op verzoek van B. en W. van Assen,
die een uitvoerig memorandum over de
ze kwestie hebben gezonden aan de raad
van commissarissen van het Bouwfonds,
zal binnenkort een buitengewone vergade
ring van aandeelhouders worden gehouden
ter bespreking van het ter zake gevoer
de beleid van directie en commissaris
sen, zo zegt minister Beernink.
De bewindsman voegt hieraan toe, dat
de ministers zich, na kennisneming van
het resultaat van de algemene aandeel
houdersvergadering, zullen beraden over
de vraag, of en zo ja, wat hunnerzijds
nog zou kunnen worden gedaan inzake
deze verplaatsing.
SCHIPHOL -De KLM, SAS en Swiss
air hebben bij de Canadian Aviation
Electronics Industries in Montreal een
gezamenlijke bestelling gedaan voor één
Boeing 747-vluchtnabootser, die medio
1970 op Schiphol zal worden afgeleverd.
De drie maatschappijen, die reeds eerder
besloten de door hen bestelde 747-straal-
vliegtuigen te standaardiseren, gaan nauw
samenwerken bij de training van het vlie
gend personeel voor de 747. De vlucht-
nabootser kost drie miljoen Amerikaanse
dollar.
De vliegtrainer heeft weinig overeen
komst met de eveneens door CAE gelever
de DC-8 en DC-9 vluehtnabootsers, welke
de KLM in haar trainingscentrum op
Schiphol in gebruik heeft. Bij de nieuwe
trainer zal men weinig overeenkomst met
het uiterlijk van een echte 747 kunnen
ontdekken. Binnen zal men zich volledig
in de cockpit van de Boeing 747 wanen,
niet alleen door de instrumenten- en be
dieningsorganen. maar doordat nog meer
dan bij de thans bestaande vliegtrainers
het geval is de werkelijke vluchtomstan-
digheden tot in de kleinste details ge
ïmiteerd kunnen worden. Zelfs zal men
dankzij een systeem van filmprojectie een
start- of landingsbaan kunnen waarnemen.
Het huidige trainingscentrum van de
KLM op Schiphol biedt onvoldoende ruim
te om deze nieuwe aanwinst te huisvesten.
Daarom zal er op de luchthaven een twee
de vliegtrainingscentrum worden gebouwd
van 14x14x10 meter.
De arrondissementsrechtbank te Haar
lem heeft op dinsdag 9 juli 1968 in staat
van faillissement verklaard:
De N.V. Verzekerings Mij. „Nieuwe
Maas", statutair gevestigd te Rotterdam,
doch feitelijk kantoorhoudende in Aerden-
hout.
Rechter-Commissaris: Mr. J. Spreij.
Curatoren: Mr. S. Boekman, advocate
en procureur in Haarlem, Mr. M. Buijs,
verzekeringsdeskundige in Amsterdam.
Wegens gebrek aan actief werd op dins
dag juli 1968 opgeheven het faillisse
ment van D. M. Koepen in Haarlem, uit
gesproken d.d. 28 mei 1968. Rechter-Com
missaris: Mr. H. J. M. Cokart.
Curatrice: Mr. E. Baanders, advocate
en procureur in Haarlem.
Bij vonnis van de arrondissementsrecht
bank in Haarlem van 9 juli 1968 is, na ge
daan verzet, vernietigd het vonnis dier
rechtbank van 25 juni 1968. waarbij Fre-
derich Heinrich Bottelier, wonende in
Haarlem, in staat van failissement is
verklaard, met benoeming van Mr. E.
Baanders, advocate en procureur in Haar
lem tot curatrice.
A
Wat deze zomer van plan is er ver
der van te maken weten we gelukkig
niet, maar niemand kan ontkennen dat
we een paar ouderwetse zomerse da
genhebben gehad. Zelfs ouderwetse
mensen geven dat toe, hoewel in hun
tijd die zomerdagen hele zomers lang
duurden, aan één stuk door.
Er waren trouwens meer verschillen
die de zomers van vroeger aangena
mer maakten dan de tegenwoordige.
Het kon zo heet niet zijn of je werd au
tomatisch gekoeld door de meppen in
de lucht die je langs je eigen oren
uitdeelde om de muggen te verjagen.
Muggen hadden ook hun onaangename
kant: de buitenkant van degene die
door hen gestoken was. Maar hun ge
zoem was, in combinatie van het ge
gons van ander ongedierte, uit de sfeer
van een echte zomer niet weg te den
ken. Dit jaar zijn er bijzonder wei
nig muggen. Muggenkenners beweren
dat er dan ook weinig zomer zal zijn.
Robert Jasper Grootveld, tot voor
kort bekend als anti-rookmagiër, is
door het verlies pijnlijk getroffen. Sa
men met de uitvinder-schilder Theo
Kleij is hij naar de Ardennen gereisd
met het doel óns land van verse mug
gen te voorzien. De twee reizigers be
dienden zich daarbij van omvangrijke
visnetten, waarin ook vlinders welkom
zijn. De netten zijn nethemdvormig af
gewerkt, zodat de twee prikkebenen er
bij gebrek aan vangst of aan publici
teit ook zichzelf mee kunnen bekleden.
Maar wij mogen hopen dat het zo ver
niet zal komen.
Als er namelijk ooit behoefte aan
muggen is geweest, is het wel in on
ze tijd. Wie zich van het rumoer van
de wereld terugtrekt in de stilte van
het slaapvertrek en te diep geschokt
is van alle dingen die hij op de beeld
buis heeft gezien om te kunnen in
slapen, heeft recht op de afleiding die
hij laar vergeefs heeft gezocht. Hoe
welkom is dan niet onze kleine gevleu
gelde vriend de mug, 's werelds on
schuldigste straaljager, die zich met
een perfekte Starfighterimitatie op ons
stort. Tot wij dit op onze beurt op hem
doen en proberen met alles wat in
huis hanteerbaar is hem zijn mugge-
vet te geven. Daarmee reageren wij
onze opgekropte agressie af. En in
lichtgebouwde percelen bereiken we
dikwijls een doorbraak naar de ge-
dachtenwereld van de buren, wat ver
ruimend werkt op de gemoederen en
op de percelen. Moe en voldaan sluiten
wij de ogen, met in onze oren het wie-
qelied waarmee de mug ons eindelijk
in slaap sust.
Dat hopen Robert Jasper en Theo
voor ons te bewerkstelligen door met
nieuwe muggen nieuw levensgeluk voor
ons te importeren. Er zijn tekenen
dat zij zullen slagen. Bij het atelier
van Theo zag ik een vrachtauto met
hooi en een vrachtauto met brood uit
laden. Want kunstenaars die hun eigen
oubliciteit verzorgen bereiken niets
als ze niet van elke mug een olifant
maken.
HAARLEM. De Haarlemse recht
bank heeft de drie verdachten in de „rou
lettezaak" van Zandvoort vrijgesproken.
Wegens overtreding van de wet op de
kansspelen was tegen een 59-jarige voor
malige hoteldirecteur uit Zandvoort, een
45-jarige koopman uit Zandvoort en een
59-jarige diamantair uit Amsterdam een
een boete van 200,- geëist.
De vierde man. een 48-jarige Amster
damse boekhouder, werd conform de eis
vrijgesproken.
De roulette-zaak speelde zich in de
zomer van 1966 in een Zandvoorts hotel
af. Alleen leden van de sociëteit „De
Gouden Haring" zouden voor het spelen
in aanmerking komen. De officier van
justitie, mr. G. W. F. van der Valk Bou-
man, meende echter dat er van lidmaat
schap geen sprake was en dat iedereen
zo kon meedoen. Alleen in een besloten
club is roulette spelen toegestaan.
HA -KIJK'S WAT
£É/V BMNtelH/J
komt oe me
GRAAT TERU6
8R£N6£N,
kom AJOU
OA'S N/KS
VOOR jou!
WACHT
MAAR 'S AF
I
IKHC82/CJOM öte
KAT AAN be vissen
te voeRen.
IK IAAT 'M
weéHAien
POOR oe KAT
TENMEPPER,
r."
1
1184. HET LEEK Bram niet verstan
dig om in zijn eivermomming door het
tunneltje te glijden, want dan zouden de
eierenontvoerders zich afvragen, hoe dat
ei zélf het verborgen luik had openge-
kregen.
Hij verzocht daarom de professor om
bovenop de sneeuwmassa te gaan zitten
als een pinguinmoeder, die op eieren
broedt. Met een ernstig gezicht voldeed
de professor aan dit verzoek. De andere
pinguïns keken toe. Zij moesten nu wel
gemerkt hebben, dat er een paar onechte
pinguïns in hun midden waren, maar zij
schenen te begrijpen, dat die vreemde
lingen helpen wilden.
Traag ging de tijd voorbij. Hoe koud
het ook was, toch begon de bovenste
al een beetje te
laag van het sneeuwei
smelten.
„Het is de vraag of het lukt", zei de
professor bedenkelijk. „Als we.
Hij slaakte een kreet en maakte een
smak. Het ei was verdwenen met een
snelheid, alsof er een goochelaar aan
het werk was geweest.
„Hoera!" riep Karo. „Het is gebeurd!"
