WALDORF
Puzzel van de week
PANDA EN DE SUPERSCHAT
POLLE, PELLI EN PINGO
«gestipt
SUNBERM
TJtynhastctf'ó
Arnhemmer
importeert
elektrische
wapenstok
Ons
ft
vx«:
VRIJDAG 12 JULI 1968
9
Feuilleton door
JAMES GOLDMAN
GOES KRAT VLAK
ORDE ROSE LADE
EDEL ASER ADEL
SELAALTERPINKELK
ARIA IDEE
LIRE NEER
FORTAELUIKERNEST
OHIO UIER ETUI
RIET IELE SURE
T0T0MSKREK0RTIEL
MOOR OLIE
SOLO RIGI
STOKROMASTEILEEK
TERE ALOE ESLA
ORAN SOOS ELIM
KENT TEST KAMP
werken verrassend
Kees Stip
KENNEMER
AUTOMOBIELBEDRIJF
weneu>
wmm
'L
k
-
49)
Hannah glimlachte evenmin, maar
ze zei tenminste „klets".
„Nee" zei Welles, „ik vrees van
niet. Plastische chirurgie".
Dat was nogal wat om te verwer
ken. Hannah deed haar best. „De gro
te kracht van de Chinezen is tweeër
lei. Bekwaamheid en een soort ge
duld dat wij niet kennen".
Hij draaide zich om en keek de
Cadillac na, terwijl die over het
strand verdween. „Die twee hebben
lang en geduldig geleden. Misschien
wel dertig afzonderlijke operaties. Ik
heb beschrijvingen gelezen van derge
lijke gevallen". Waldorf gaf zijn po
gingen om het niet te geloven op.
„Dit is niet meer de wereld waar
in wij zijn opgegroeid". Welles leek
mijlen verweg te zijn met zijn ge
dachten. „Op Harrow, waar ik leerde
lezen, werd de ethiek nog ernstig be
studeerd. Tegenwoordig is de ethiek,
evenals de metafysica een spelletje
voor intellectuelen, een oefening.
Toen niet. In negentiendertig was ik
zeventien en toen was er geen CIA.
geen CIC, geen FBI, geem MIS. Ze
bestonden nog geen van alle. De Ge
stapo was nog een droom in een on
volwassen geest en de OGPU was
niet meer dan een bende eenvoudi
ge ouderwetse woestelingen. De men
sen werden alleen of in kleine groepen
gedood. Als we Iets lazen over Sta-
lins zuiveringen, waren we letterlijk
misselijk. Als er vijfduizend mensen
stierven kon je niet eten. Tegenwoor
dig kan Mao Tse-toeng in tien jaar,
tien miljoen van zijn landgenoten om
brengen dat komt neer op zeven
entwintighonderd vermoorden per dag
gedurende zesendertighonderd da
gen. Dat lezen we. verorberen onze
haring en denken alleen, waar kan ik
beter op inzetten „Bristol of Liver
pool?"
Hij haalde diep adem en keek hen
allebei ernstig aan. „En weet je wat
het ergste is? Ik eet ook rustig mijn
haring".
Het briesje was verdwenen. De zee
was absoluut vlak. Niets bewoog. Er
klonk geen geluid. Plotseling wist
Waldorf precies waarom dat „aardig,
niet?" hem vaag bekend was voor
gekomen De Chinezen dertig ope
raties voor de ogen hadden hun
stijl a la New England ontleend aan
de toneelstukken van O'Neill. Tenslot
te sprak Welles weer. „Guerrera is
hier. Hannah en Waldorf knikten bei
den. „De Russen hebben hem inder
daad. Jullie weten wat de consequen
ties zullen zijn als ze hem houden".
Ze knikten weer. Allebei. „Ik heb
jullie nodig We moeten vanavond
aan het werk".
Hij wachtte even. „Willen jullie me
helpen?" Stilte. Toen knikten ze bei
den. Ze zaten samen op het strand te
luisteren, tewijl hij hun vertelde wat
ze moesten doen.
Waldorf zuchtte en keek haar in de
ogen. „Je bent geweldig". „O. Wal
dorf", zei Hannah met een zucht. „Ik
word er helemaal koud van als ik be
denk hoe mooi je bent". Het was
acht uur en ze zaten aan een tafeltje
in de Bierstube. Hun borden vol on
aangeroerde Königsberger Klopse
stonden op tafel uit te zweten. Ze
leunde naar voren om iets in zijn oor
te fluisteren.
„Kijk niet zo naar me, anders ga
ik giechelen".
„Hoe kijk ik dan?" Hij voelde zich
gekwetst.
„Als Fido naar een kom honde
brood".
„Ik ,keek hartstochtelijk". Zo voel
de hij zich nu eenmaal. Hij kon zich
zelf wel een schop geven omdat hij
het haar had verteld.
„Probeer eens iets anders. Laat
eens zien wat je onder afschuw ver
staat."
Ze leunden achterover en hij liet
het haar zien. Afschuw. Ze maskeer
de haar lachbui door in haar servet
te hoesten. Ze wist dat ze niet mocht
lachen; er viel niets te lachen. Ieder
een was aanwezig vor het avondeten.
De Mclntyres zaten vlakbij met een
streng gezicht bier te drinken. Blane
zat in een afgeschoten ruimte in de
hoek lawaaierig te eten met een stu
dentikoos jongmens. Welles en een
van de jongelui met de witte jasjes,
maar vanavond beiden in het zwart,
hadden beslagen glazen voor zich
staan met iets dat Henz Rum und
Stachelbeeregespritzenwasser noem
de. Ferron zat alleen en zeer krijgs
haftig aan de bar. Een paar krukken
verderop zaten twee magere vissers
met gescheurde en vuile kleren aan.
n elkaar gezakt, op overtuigende wijze
stomdronken te doen ongetwijfeld
de Cubaanse agenten, als je Welles
mocht geloven. „Jij bent de vervul
ling van al mijn dromen", zo ver
volgde Waldorf zijn rol en keek haar
wellustig aan.
Ze keek op van haar servet. „Be
dankt", zei ze moeilijk en begon weer
te hoesten.
Ze waren ongeveer een uur met dit
spelletje bezig geweest en hij zou het
niet veel langer kunnen uithouden.
Het had eenvoudig genoeg geleken
toen Welles het uitlegde: „We moe
ten het beeld oproepen van een liefde
in de tropen. Dat de puriteinen los
bandigheid zouden noemen. Denk
aan Sadie Thompson. Zo tempera
mentvol als je kunt, zonder jezelf ge
weld aan te doen". Nou, hij deed
zichzelf geweld aan. Het werd tijd
voor de volgende stap.
„Lieveling?" Net de juiste toon;
voldoende luid dat iedereen het kon
horen zonder dat het doorzichtig leek
„Lieveling?" Ze zat zich te verbij
ten, maar ze had niet meer haar ser
vet voor de mond.
„Nu", zei hij halfluid. Ze snakte
beledigd naar adem. „Nu. Van
avond". Ze liet het hoofd zakken en
sloeg haar ogen neer. Hij stond op en
wachtte. Onverstoorbaar. Langzaam
keek ze op. Bleek, in wanhopige twee
strijd, haar geweten vocht met de
hartstocht in haar bloed. Ze slaakte
een zucht en stond op. Daar stonden
ze en keken elkaar diep in de ogen.
Toen, alsof de wereld niet meer be
stond, draaide ze zich om en verliet
houterig de bar. Hij liep vlak achter
haar. Binnen werden de gesprekken
zonder onderbreking voortgezet.
Claude Welles zat ineengedoken in
de schaduw achter een hoek van het
gouvernemensgebouw. Hij leek diep
in gedachten te zijn, als een Groot
meester die een zet doet waarop tien
zetten later mat volgt. Zijn blik was
gericht op de hoekkamer op de twee
de verdieping van het hotel. Het gor
dijn was dicht. Er brandde een hel
dere lamp. Donkere silhouetten
een man en een vrouw werden
op het gordijn geprojecteerd als op
een filmscherm. De man greep de
vrouw vast en trok haar tegen zich
aan.
(Wordt vervolgd)
8
3
H
PUZZEL no. 28
Horizontaal: 1. reeds, 3. schou
derholte, 8. meisjesnaam, 10. klopje, 12
financieel deskundige, 14. cilinder, 15
kogel, 16. heilig boek, 17. troefkaart, 19
gevuld, 21. drinkgerei, 23. elasticiteit, 25
broeiplaats, 26. wig, 28. bitter vocht, 29
verbinding, 31. zangnoot, 32. grondvesten
34. linnen huisje, 35. telwoord, volgend
37, afgelegen, 38. deel v. h. jaar, 39. plaats
in Brabant, 40. zuiveren, 42. water in
Friesland. 43. soort pad, 44. hevig, 45,
meisjesnaam, 46. erfelijkheidsfactor, 47
moed, 48. voorzetsel, 50. bron, 52. dwaas,
55. optisch instrument, 57. gezouten kuit,
60. soort zeil, 61. zeilterm, 63. speelgoed,
65. maanstand, 66. moeder-overste, 67
ten laatste.
Verticaal: 1. Engels voorzetsel, 2.
dierenliefkozing. 3. octaaf (afk.), 4. deel
v. h. hoofd, 5. plaats in Friesland, 6. en
omgekeerd, 7. bosje haar, 8. inhoudsmaat
9. geogr. aanduiding, 11. voertuig, 12.
gelofte, 13. grap, 14. klepperen, 18. tijde
lijk verblijven, 19. banier, 20. snijwerk-
tuig, 22. keukengerei, 24. borstwering, 25.
deel v. e. poot, 26. vervoermiddel, 27. be
dreigingen, 30. bouwmateriaal, 32. mandje,
33. deel v. e. kippenhok, 34. voorzetsel, 36.
grondig, 38. deel v. h. oor, 40. vruchten
nat, 41. opstootje, 46. ad rem, 49 projec
tiel, 51. seconde, 53. vreemde, 54. deel v.
e. vis, 55. etenbereider, 56. schaap, 58.
afgelegen, 59. bedorven, 60. oude munt,
62. familielid, 64. laatstleden (afk.).
Oplossingen, uitsluitend per briefkaart,
dienen uiterlijk woensdag a.s. in ons be
zit te zijn.
Oplossing puzzel no. 27:
De namen der prijswinnaars vindt
elders in dit blad.
COL MAtTEN TOONDE»
16. Bill Dollar was zeer verheugd toen hij kapitein
Jorissen zag. „Goed zo!" zei hij. „Nu kunnen we ten
minste afvaren. Of moeten we nu weer wachten op die
meneer Bunosanko, of wat zijn naam ook is? Waar is
hij gebleven?" De gezagvoerder boog zich vertrouwe
lijk wat naar zijn passagier over en antwoordde fluis
terend: „De landrot is zeeziek geworden. Hij ligt even
in zijn bedehkooi. Maar stoort u zich vooral
niet aan hem; verken rustig het dek. Ik ga intussen
een extra-anker kopen, joho!" Met die woorden liep
hij de loopplank af. „Dat zal die twee even zoet hou
denprevelde hij binnensmonds. Lang genoeg,
om mij gelegenheid te geven om het geld van de Heer
Dollar nuttig te besteden. Aan een plezierreisje bij
voorbeeld. Ik ben dringend aan vakantie toe.Maar
het zag ernaar uit dat zijn reisje nog even uitgesteld
zou worden. Want in de verte naderde een kwaadaar
dige persoon
IK ZAL VLU6 LÉK-
KERE WARME
THEE VOOR 0E7T
"ZETTEN
ACH JA, bE KRAAN IS BEVROREN
WAS IK HELEMAAL VERGETEN
IK OOK-EN ALS HET
ZO KOUD IS KAN IK
HELEMAAL NIET
SLAPEN
ZO, WE KUNNEN HET RAAM WEL WEER
DICHTDOEN, DE KRAAN IS HELEMAAL
sbevroren!
'"•HM J
ADVERTENTIE
HOOFDPIJN POEDERS
KIESPIJN POEDERS
(Van onze correspondent)
ARNHEM. De 27-jarige Arnhemse
wapen- en kunsthandelaar Cor Enneking
importeert sedert een week een voor Ne
derland onbekend wapen van Ameri
kaanse makelij, namelijk een elektrische
wapenstok. Voorlopig is hij volgens zijn
zeggen de enige importeur van dit wapen.
In de Verenigde Staten wordt het ge
bruikt door de oproerpolitie.
In Arnhem concentreert de verkoop
zich voornamelijk op caféhouders, taxi
chauffeurs en publieke vrouwen. Onge
veer 18 caféhouders in Arnhem zijn mo
menteel met het wapen uitgerust zegt de
heer Enneking. Tot nu toe heeft hij 27
elektrische wapenstokken verkocht. „Ik
kan de aanvragen niet bijhouden", aldus
de heer Enneking.
Aan de voorkant van het wapen zitten
twee contactpunten. Hierop komt een
hoge spanning te staan als een knop op
het handvat wordt ingedrukt.
„Het wapen is veel veiliger en effec
tiever dan een revolver", aldus de heer
Enneking. Hij vertelt dat het wapen in
drie uitvoeringen te krijgen is. Het kleine
wapen is 30 centimeter lang en voorzien
van drie batterijen. Het middelgrote wa
pen is 55 cm lang en heeft zes batte
rijen. Deze wapens kosten 200 per stuk.
De langste elektrische wapenstok meet 80
cm en heeft acht batterijen. Kosten 250.
De heer Enneking zegt de stok via legale
wegen in te voeren. Het wapen wordt
door de Amerikaanse wapenfabriek Smith
and Lesson in de staat Louisiana ver
vaardigd. Er worden normale invoerrech
ten voor betaald.
De afdeling Bijzondere Wetten van de
Arnhemse politie gaf als commentaar dat
het dragen van een wapenstok en dus ook
van een elektrische wapenstok is verbo
den. Niemand mag zie gebruiken, aldus
de politie.
Handelaar Cor Enneking
C
Per ms. Fantasianaar Indonesië
gereisd, had ik het voorrecht het his
torische ogenblik mee te maken waar
op onze minister van Buitenlandse Za
ken in de buurt van Bandoeng de
Tangkoeban Prahoe besteeg. Niet ie
dereen spreekt Indonesisch, omdat ze
ons daar als het er op aankomt nog
drommels goed verstaan, zodat ik mij
haast te verklaren dat het woord tang
koeban „omgekeerd" betekent. Prahoe
wordt vanzelf duidelijk wanneer men
het duidelijk uitspreekt. Het klinkt dan
als „prraauw", ongeveer het geluid
van een kat die op haar staart wordt
getrapt. De Indonesiërs zijn eerst op
hun staart getrapt en beginnen nu te
spinnen, een soort omgekeerd
„prraauw" dus, maar prauw betekent
nu eenmaal schip en de Tangkoeban
Prahoe is een vulkaan die doet denken
aan een schip dat ondersteboven drijft
Daar de Indonesiërs echter bekend
staan als een blijmoedig volk, hoeven
ze maar op de kiel te klimmen om
het gevoel te hebben dat ze er hele
maal bovenop zijn.
Om onze buitenlandse minister deel
genoot te maken van dit gevoel had de
Indonesische minister Malik hem uit
genodigd samen met hem de Tangkoe
ban Prahoe te bestijgen. De Neder
landse staatsman, het langst geoefend
in het ondernemen van stappen zon
der te worden afgeremd door de ge
dachte waarheen die zou kunnen lei
den, bereikte het eerst de rand van de
hoogste krater en staarde hijgend in
een bodemloze afgrond. Met een ge
woontegebaar trok hij zijn portefeuille
en wierp er een blanco kredietbrief in.
De geste scheen te zijn geïnspireerd
door het gebruik van toeristen die Ro
me bezoeken en een muntje in de Tre-
vi-fontein werpen, in de hoop dat ze
nog eens terug mogen komen.
Wat dat betrof zag de toestand er
voor onze minister hoopvol uit. Terwijl
hij de tropenhelm van het hoofd nam
om met zijn zakdoek de zweetdruppels
weg te vegen, voelde hij dat er hem
ter hoogte van zijn knieën een welko
me koelte werd toegewuifd. En toen
hij naast zich keek zag hij een klein
meisje staan met parmantige vlecht
jes van zwart kroeshaar, dat geest
driftig met een rood-wit vlaggetje
zwaaide.
„Nieuw-Guineetje!" riep de minister
verrast. „Dat vind ik aardig dat je he
lemaal naar het buitenland bent ge
komen om mij te verwelkomen. Lust
jij wel een snoepje?"
„Nee meneer", zei het meisje. „Ik
mag geen snoep aannemen van vreem
de mannen".
„Ik ben geen vreemde man", sprak
de heer Luns enkele graden koeler.
Eerder zou ik zeggen dat het een
vreemd vlaggetje is waar jij mee
zwaait. Toen je er mij de laatste keer
mee uitwuifde zat er ook nog een baan
blauw aan".
„Ja meneer", antwoordde het meis
je, „maar dat wuift zo zwaar".
„Doet u geen moeite, collega", sprak
de heer Malik, die nu ook de top had
bereikt. „De stemming van het volk
van West-Irian is uitstekend, zoals de
volksstemming zal uitwijzen. Er zijn
hier geen spijtoptanten. Integendeel.
Op deze top van de Tangkoeban Pra
hoe ziet u een manifestatie van Tang
koeban berahoe: omgekeerd berouw".
Pas toen hij in de krater van de
omgekeerde prauw keek. zag de heer
Malik dat hij zijn woorden had gericht
tot de voeten van een omgekeerde mi
nister.
ADVERTENTIE
KLEVERLAAN 2—6
BLOEMENDAAL
TEL. 51095
cue arme kerel.
IS nauw GE
TALLEN,
20 !S HET. J£
LEEFT NOG. eN
•JE SCHIJNT GEER
AVERIJ T£ HEB
BEN!
o, Mm hemel.„neris hst
ERGSTE t>A7 IK OOIT Z46'
kom iar uzelf,
MENEER. WAT U OOK bE
ZIEN HEBT, HET KANJJ
NU 6EEN KWAAD
MEER Dopm I
HET WAS NIET IETS
wr - amuja»
O •/o oN^ o
1186. KORTE TIJD LATER zat Bram
m zijn sneeuwei onder de lampen van
de broedmachine. Links en rechts barst
ten de eieren open, waaruit de pinguinkin-
deren tevoorschijn kwamen. Het ei van
Bram barstte niet. Het smolt weg. En
Bram kwam te voorschijn als een wolk
van een baby, die met enige verbazing
door de anderen werd bekeken.
De kleintjes hadden weinig last van de
hitte, maar Bram kon nauwelijks nog
adem krijgen. Het water gutste hem uit
de poriën. Hij snakte naar lucht en hij
stond op het punt om zich door een luide
schreeuw bekend te maken en om hulp
te roepen toen de klep van de broedma
chine werd geopend.
„Ze zijn allemaal uitgekomen, vader",
zei de stem van het lieve meisje. „Ze
zien er zo aardig uiten er is een
hele grote bij". „Mooi, die kunnen we
dan het zware werk laten doen", zei de
mannenstem en wéér slaakte het meisje
een droevige zucht.
