WALDORF
HAAR JOURNAAL
Elisabeth Taylor geopereerd
PANDA EN DE SUPERSCHAT
POLLE, PELLI EN PINGO
ngestipt
Beste winterkleding tot nu
toe bij Louis Feraud
Ons vervolgverhaal
Overstelpende
belangstelling
voor erotica
Ere-doctoraat voor
mr. Van Ewijk
DINSDAG 23 JULI 1968
7
Gedwongen rust zal haar miljoenen kosten
Wereldtentoonstelling van
postzegels in Mexico-City
Kees Stip
57)
Niet meer het ongeluk: hij
voelde zich best, hij was fit, net als
anders.
Hij veegde zijn handen af en dacht
na. Er moest ergens een fout gemaakt
zijn, maar hij kon er niet achter ko
men waar. Hij had Guerrera achter
slot en grendel op een plek waar hij
hem niet kwijt kon raken; de beker
was voor hem, hij had alle partijen
gewonnen. Verder was het van het
allergrootste belang te weten wat
Welles van plan was, waarom hij was
gaan spelevaren met Grauer en
Appleton. Hij kon er geen redelijke
verklaring voor vinden en dat moest
de reden zijn waarom hij zweette.
Dat en zijn intuïtie. Hij had ge
leerd aandacht te schenken aan zijn
instincten. Hij had een goed, helder
verstand en stelde er hoge eisen aan,
maar de logica had haar grenzen.
Zijn moeder had kunstenaars in haar
familie en de intuïtie die hij had ge-
erfd gebruikte hij ook. Het was deze
gave die hem samen met Vronsky
tot een van de legendarische leden
van het gilde maakte.
Zijn hoofd bonsde in het ritme van
de machine en de klinknagels sche
nen vochtig te glanzen. Hij dacht
niet dat Welles en Vronsky een en
dezelfde persoon waren, maar het
was mogelijk. De tegenpartij zou wel
de beste mensen gestuurd hebben die
ze beschikbaar hadden, maar Vrons
ky nam de laatste tijd, net als hij
zelf, steeds minder actief deel aan de
uitvoering van opdrachten. Ze bleven
op de achtergrond en leidden van
daaruit de operaties. Gewoonlijk ble
ven ze net buiten de grenzen van het
betrokken land. Hij had het nooit
ook maar enigszins ironisch gevon
den dat hij niet wist wie Vronsky
was of hoe hij er uitzag. Er waren
geen gegevens over die man, maar
hij bestond en dat was voldoende. Hij
wist ook dat Vronsky hem net zo min
kende. Ze stonden quitte. Zelfs in
alle opzichten quitte, want door de
jaren heen had hij ongeveer even
vaak van Vronsky gewonnen als ver
loren. Soms moest hij erkennen dat
hij het zo wel prettig vond, dat hij
hield van deze strijd tegen de grote,
onbekende vijand. Het was Wain-
wright tegen Fu Manchu of Moriarty;
naarmate hij ouder werd, begon hij
het steeds meer in dit licht te zien.
Zelfs voordat hij bevel gaf de on
derzeeër boven water te brengen en
de boot te enteren, waarschuwde zijn
intuïtie hem. En terwijl hij aan dek
stond te schreeuwen en zag hoe twee
goede krachten door de bom in ver
koolde stukken werden gescheurd,
wist hij het zeker. Twee dingen wist
hij zeker en het ene kwam uit het
andere voort. Als de tegenpartij
Guerrera had en dat stond vast
dan bevond zich onder zijn mannen
een dubbelspion. Guerrera was te
goed verborgen. Zonder een dubbel
spion had Welles hem niet kunnen
vinden, tenminste niet zo gemakke
lijk.
Tijdens de terugtocht zat hij daar
maar, ineengedoken en stil als een
grote mensaap. De onderzeeër was
enkele mijlen uit de kust, ten zuiden
van Puerto Crisco, boven water ge
komen en hij en Bobby waren met
een rubberboot aan land gegaan. De
jeep stond nog gecamoufleerd aan de
rand van de jungle, zoals ze hem
achtergelaten hadden. Het duurde
een halfuur om over een niet meer
gebruikte zandweg de plantage weer
te bereiken. Hij liet Bobby rijden.
Hij had in het verleden al eens met
dubbelspionnen te maken gehad. Als
je met een grote groep mensen werk
te, net als in '48 in de bergen van
Griekenland, was het vinden van de
verrader een langdurige en gecompli
ceerde zaak. Met een kleine groep
nu zelfs nog kleiner, want hij wist
dat hij terugreed naar een aantal
doden was het'oneindig veel een
voudiger. Toch zat het hem dwars.
Het betekende dat hij alleen zou
moeten werken. Tot hij zijn man
had, zou hij alleen tegenover de te
genpartij staan. Hij kon niet hardop
denken of met iemand bepaalde mo
gelijkheden bespreken. Zelfs niet met
Bobby Cowles. Hij keek naar Bobby,
die aan het stuur zat. Ze hadden sa
men verschillende opdrachten uitge
voerd en Wainwrjght bewonderdt
de jongen maar volkomen zonder
genegenheid. Hij had iets weg van
een Martini met ijsblokjes; helder,
zacht op de tong. snel werkend, ijs
koud en dodelijk en voortdurend
even onschuldig aandoe'nd als water.
Bobby was een te goede kracht om te
verliezen en Wainwright hoopte dat
hij onschuldig was. Niet dat het
veel uitmaakte; hij zou hem toch do
den als het moest. Hij wendde zijn
blik af.
De ramp kwam ongeveer overeen
met wat hij zich ervan had voorge
steld. De lampen brandden toen ze
san kwamen rijden. De benedenver
dieping en het souterrain leken on
aangeroerd. De vuile boel zat daar
onder. Williams en Green waren
dood.
Het was natuurlijk vakwerk: op de
gezichten van hun afgesneden hoof
den stond niet de minste verbazing
te lezen. Tuttle leefde nog; een zware
hersenschudding, grauw, bijna koud,
maar hij ademde nog. Clark behoor
de ook nog nog tot de levenden. De
kogels in zijn borst zouden verwij
derd moeten worden, maar met wat
geluk zou hij het overleven. Elk van
de vier, de levenden of de doden,
elk van de vier kon de verrader zijn.
Gewoonlijk was het sterftecijfer van
dubbelspionen, wanneer hun werk ge
daan was en ze niet meer gebruikt
konden worden enorm hoog.
Wainwright wist daarom vrijwel ze
ker waar hij de verrader moest zoe
ken, maar hij nam geen risico. Ieder
een was verdacht, iedereen was de
vijand: aan deze stelling had hij het
te danken dat hij zesenvijftig was
geworden. Hoewel zijn medische op
leiding beperkt was geweest, be
schouwde hij zichzelf als een bege
nadigde amateur. Met rotsvaste hand
sondeerde hij Clarks wonden en ver
wijderde de kogels. Het verbinden liet
hij aan Cowles over en onderzocht zelf
Tuttle. Wat zijn hersenschudding be
trof was de tijd de beste heelmeester.
Hij gaf de man een injectie en liet
het daarbij. Morgen zouden ze meer
weten.
Toen sleepten ze de hoofden en de
lichamen naar de kamer waar ze
Guerrera hadden verborgen, legden ze
in een hoek en bedekten ze met een
stuk jute. Wainwright had ze nog no
dig. Zuinigheid met vlijt hij glim
lachte bijna: in voor- en tegenspoed
hield hij van zijn werk. Hij wist dat
hij zich niet hoefde te haasten, dus
schrobden ze eerst de vloer schoon
en daarna zichzelf.
(Wordt vervolgd)
-
PARIJS President De Gaulle
heeft ruzie met zijn overbuur
vrouw, de 23-jarige Amerikaanse
echtgenote van couturier Louis Fe
raud. Zij haalde zich de woede van
het Franse staatshoofd op de hals,
door aan de gevel van haar mode
huis, pal tegenover de presiden
tiële standaard van het Elysée de
Amerikaanse „Star and Stripes" te
hijsen.
Dat alles ter gelegenheid van de
eerste feestelijke presentatie van Fé-
rauds werkelijk bijzonder geslaagde
wintercollectie. Een hoogwaardigheids
bekleder van de president, kwam nog
voordat de mannequins in hun 20 cen
timeter boven de knie reikende rokjes
voor het voetlicht traden, vragen of
Féraud gebruikte brokaat in een
dropruit voor zijn cocktailcreaties.
de Amerikaanse vlag niet weg kon,
omdat de generaal dat niet zo passend
vond.
MEVROUW FÉRAUD, die de kortste
minirokken van heel Parijs draagt en
onder haar meisjesnaam Mia Fonsa-
grives de supervisie over de boetiek
van Elizabeth Taylor aan de „rive
gauche" heeft, liet in niet mis te ver
stane bewoordingen haar ongenoegen
blijken, maar de vlag werd ingehaald.
Met dit wat theatrale incident, be
gon gistermorgen de tweede dag van
de Parijse modemarathon. Na de shows
bij Féraud, Real, Jean-Louis Scherrer
en Philippe Venet bleken:
Felrood, zonnebloemgeel en avoea-
dogroen de favoriete kleuren te zijn.
Varieerden de roklengten van 20
centimeter boven de knie bij Féraud
tot over de knie bij Scherrer;
Lag bij alle japonnen het acccent
sterk op de taille;
Waren alle mantelpakjes getailleerd
en vielen tot over de heupen;
De rokken gerend, wijd uitklokkend
of geplisseerd en de meeste nauw-
aansluitende mantels van een dub-
belknoopssluitingen voorzien;
De avondjurken tenslotte of zeeer
degelijk hooggesloten en met
lange mouwen of zeer ondeugend
gemaakt van doorzichtige stoffen
of voorzien van een diep decolleté.
Verreweg de beste winterkleding
was te zien bij Louis Féraud. Chanels
stermannequin, het meisje met de la
vendelblauwe ogeh en het wipneusje
dat u wel uit de modebladen zult ken
nen, heeft de grootmeesteres van de
haute couture vaarwel gezegd en liep
gistermorgen bij Féraud voor het eerst
niet in het traditionele mantelpakje,
maar in een zonnebloemgeel bermuda
short-ensemble. Ze zag er tien jaar
jonger uit.
Férauds collectie werd wellicht als
hommage aan de tour de France-kam-
pioen Jan Janssen, besloten met
avondjurken van Nederlandse stof
doorzichtige stof wel te verstaan. Ver-
olme heeft waarschijnlijk nooit kun
nen dromen, dat zijn aluminiumvitrage
nog eens door 'n Parijse couturier zou
worden gebruikt. Enfin, voor 's avonds
kunt u wat betreft Féraud er in een
gordijn zeer fraai en heel pikant uit
zien.
Reals collectie was niet meer dan
een ordinair samenraapsel van 1930-
creaties, die couturiers vorige seizoe
nen al showden. Het waren de eeuwi
ge zwarte, met zwarte vos afgezette
jurkjes, waarbij de mannequins pot
hoeden droegen. Reals beste klant,
Brigitte Bardot, liet, tot grote teleur
stelling van de tientallen fotografen,
in tegenstelling tot vorige seizoenen,
verstek gaan. Ze heeft er niets aan ge
mist, want zelfs de tekkel op de schoot
van een jonge Franse tv-actrice, die
na afloop van de show om zijn dorst
te lessen champagne uit een kristallen
glas mocht opslobberen, geeuwde
voortdurend.
Meer chique bood, zoals altijd, Jean-
Louis Scherrer, een jonge, zeer suc
cesvolle couturier, die kleding ont
werpt in de stijl van Pierre Balmain,
klassiek dus, maar niet erg revolutio
nair.
Klassieke pakjes, met lange jasjes,
u kent het recept zo langzamerhand
wel, namen, evenals bij Scherrer, de
belangrijkste plaats in bij Philippe
Venet, een nogal klassiek georiënteer
de couturier, die het overigens pres
teerde in een wanhoopspoging om „in"
te blijven met Courrèges-creaties van
een paar jaar geleden voor de dag te
komen. En dat was dan een nogal
gedesillusioneerd besluit van een zo
veelbelovend begonnen modedag.
(Van onze correspondent)
LONDEN. De 36-jarige actrice Elisa
beth Taylor heeft zondag in Londen een
zware gyneacologische operatie onder
gaan. Gisteren werd bekend, dat het ging
om een hysterectomie, een verwijdering
van de baarmoeder. Haar toestand werd
„zeer bevredigend" genoemd.
Elisabeth Taylor, de hoogstbetaalde
filmster ter wereld, werd vorige week
woensdag in het ziekenhuis opgenomen en
onderging nog dezelfde dag een lichte in
greep. Men verwacht dat zij tenminste
twee weken in het ziekenhuis zal blijven.
Volgens Earl Wilson, de kroniekschrij
ver van de New York Post, die een in
tieme relatie van Elisabeth Taylor citeer
de, is er niets kwaadaardigs gevonden.
„Elisabeths toestand is uitstekend. Ze zit
rechtop in bed en kijkt naar de televi
sie", aldus Earl Wilson.
25. Kapitein Jorissen maakte het zich gemakkelijk
op de lichtboei. En al spoedig zag hij de lichten van een
naderend vaartuig. „Zoals ik reeds zeiprevelde
hij. „Waar een baken is, varen schepen. Spoedig zal ik
mij aan boord van een weelderig passagiersschip be
vinden. Wanneer het echter een eenvoudige vracht
vaarder is, laat ik hem voorbijgaan. Een vermogend
persoon als ik kan zich enige kieskeurigheid veroor
lovenHij verhief zich op het baken en begon met
zijn arm te zwaaien. Dat hielp meteen. De lichten ver
anderden van richting en het schip kwam langszij.
Maar de gezagvoeder had geen gelegenheid om kies
keurig te zijn. Want het was het vaartuig, waar hij
juist vanaf was gestapt, en hij kon niets anders doen
dan aan boord klimmen. „Gelukkig dat ik u zie!" zei
Panda, die aan het stuurrad stond. „Ik werd wakker
omdat de boot zo slingerde, en toen heb ik maar wat
gestuurd. Maar ik ben bang dat ik de koers een beetje
kwijt ben!"
VOOR we DE SCHOORSTEEN 6AAN VE6EN,
2ULIEN WE EERST AtlES 60ED AF
DEKKEN
NU KUNNEN
ONZE 6AN6GAAM
WE HEBBEN VER-
GETEN HET DAK AFTE
DEKKEN
Hij zei dat op de drieëneenhalf uur
durende operatie gevolgde milde compli
caties zijn verdwenen.
Medische deskundigen verklaren dat na
een hysterectomie-operatie een lange rust
periode is vereist. Een jaar rust is in
dergelijke gevallen normaal. Voor iemand
van Elisabeth Taylors kwaliteiten bete
kent dit een derving van miljoenen gul
dens aan inkomsten.
Elisabeth Taylor is in Londen geboren
en vijfmaal gehuwd. Zij ging bij het uit
breken -an de tweede wereldoorlog naar
Amerika en maakte in 1943 haar film
debuut.
MEXICO (AP) Op 1 november zal in
de stad Mexico een grote internationale fi-
letelistische expositie „Efimex 68" worden
geopend door president Gustavo Diaz Or-
daz van Mexico. De expositie blijft open
tot 9 november.
Veertig ianden zullen afgevaardigden
naar stad Mexico zenden voor de opening.
Koningin Elizabeth II zal haar verza
meling naar de expositie zenden. Hetzelfde
zal worden gedaan door prins Rainier van
Monaco. Beiden zullen exposeren in de ere-
hof van de expositie.
(Van onze correspondent)
LUND. De „Eerste internationale
tentoonstelling van erotische kunst" in het
Zuidzweedse universiteitsstadje Lund
heeft de afgelopen week alle bezoekre-
cords geslagen. Vakantiegangers van ge
heel West-Europa stromen met duizenden
door de zalen van de plaatselijke kunst
hallen en men schat het bezoekersaantal
op bijna 2.500 per dag.
De tentoonstelling op initiatief van het
Amerikaanse psychologenechtpaar Phyl
lis en Eberhard Kronhausen tot stand ge
komen, heeft internationaal opzien ge
baard. De catalogi worden op navraag
over de gehele wereld verzonden; tot nu
toe werden er 57.000 verkocht.
De tentoonstelling die uniek is in zijn
soort, heeft ook grote beroepsmatige be
langstelling gewekt bij museumdirecties
in geheel Europa. Uit Frankrijk, Groot-
Brittannië, Nederland, West-Duitsland
zijn verzoeken binnengekomen om de col
lectie erotische kunstwerken ten toon te
mogen stellen.
De expositie blijft tot 31 juli in Lund.
Wat er daarna met het materiaal gaat
gebeuren staat nog niet vast.
Onze aarde zweeft door de ruimt
als een ballon die omspannen is met
een net van nieuwsvoorzieningen. Wij
zitten in het schuitje, en de berichten
die ons daar bereiken zijn dikwijls
van dien aard dat je zou zeggen: trek
het ventiel er maar uit. Maar hou de
fietspomp dan nog even bij de hand,
want de eigen nieuwsdienst komt soms
met hoopgevender berichten. Daar na
dert de duif met een brief in de bek di%
hem in het Drentse Vries ter poot is
gesteld door de heer J. H. Schreuder.
Deze meldt mij dat zijn egel in goede
welstand verkeert. „De Drentse lucht
schijnt hem bijzonder goed te doen,"
schrijft mijn correspondent. Hij heeft
een vrij grote ren, waar hij 's avonds
vele uren in rondloopt, glanst prachtig
en is erg gesteld op koekjes, wurmen
en kersen."
Deze mededeling dank ik aan het
feit dat de heer Schreuder zich enkele
jaren geleden op advies van de dieren
arts tot mij wendde met de vraag hoe
hij een egel moest verzorgen. Geheel
onbedoeld had ik mij de reputatie van
egelspecialist verworven, en dat
kwam door Urgje.
Urgje was een egeltje dat wij op een
morgen in het tuinvijvertje vonden,
waar het met zijn laatste krachten het
spitse snuffelneusje boven water hield.
Het schepseltje was tegelijk stijf van
de kou en slap van uitputting. Met een
warmwaterzak en een melkflesje wist
mijn vrouw hem door de crisis heen te
halen. Zijn leven lang hebben we Urgje
toegesproken als een manlijk dier,
hoewel hij reeds op de tweede dag de
onjuistheid daarvan bewees door-enigs-
zins voorbarig gezegd, het leven te
schenken aan zes kleine zeeanemoon
tjes die, als ze geleefd hadden, alle
maal Urgjes zouden zijn geworden.
Hoewel wij er weinig voor voelen
dieren als huisdieren te houden die
eigenlijk tuindieren zijn, durfden wij
Urgje, toen hij op kracht was gekomen
niet opnieuw aan de zorgen van de na
tuur toe te vertrouwen. Het vijvertje
hadden wij voorzien van een veilige
uitrit voor alle andere dieren die daar
in terecht konden komen. Maar zelfs
het afsluiten van alle uitritten waar
door auto's zich in het verkeer kunnen
storten onvoldoende beveiliging bie
den tegen het goede vertrouwen waar
mee egeltjes zich tot kokosmatjes laten
rijden. Urgje kwam dus alleen onder
toezicht in de tuin, en sliep evenals
Tsaar Peter in een eigen huisje dat
binnenshuis stond, met dat verschil
dat het huisje van Urgje niet was
scheefgezakt, misschien omdat mijn
vrouw er geen planken maar bakste
nen op had geschilderd. Overdag deed
hij soms een dutje door onder onze
oude kater te kruipen, die zich ver
baasd en krakend door hem liet op
krikken. Maar het liefst sliep hij bij
een van ons op schoot bij de televisie.
Het overige nieuws bereikte hem via
de proppen krantepapier in zijn huisje,
waarmee hij bij wijze van dagsluiting
de deuropening achter zich afsloot.
Toen hij, oud en grijs, voor het laatst
was ingeslapen, had hij voor het eerst
zijn stekeltjes opgezet.
Mijn egelspecialisme beperkt zich
dus eigenlijk tot de stelling dat nie
mand stekels nodig zou hebben als we
elkaar maar vertrouwden. Jammer dat
militairen iets anders bedoelen wan
neer ze spreken over een egelstelling.
LEIDEN. De senaat der Leidse uni
versiteit heeft besloten het doctoraat ho
noris causa in de rechtsgeleerdheid te
verlenen aan mr. O. W. van Ewijk in
Wassenaar, hoofd van de stafafdeling
wetgeving nieuw burgerlijk wetboek van
het ministerie van Justitie.
Deze hoge onderscheiding, waarvan de
uitreiking zal plaatshebben na de recto
raatsoverdracht op 16 september, is aan
mr. Van Ewijk toegekend wegens zijn
verdiensten op het gebied van het Ne
derlands burgerlijk recht waarbij met
name genoemd moet worden het belang
rijke en centrale aandeel dat hij heeft
gehad en nog heeft bij de totstandko
ming van het nieuwe burgerlijk wetboek.
WAAROM VBrY^ JAWEL! DAN KAN IK NET Zo\
relieve nm 60eD oe hele jachthaven "V
ivier mr-te brandstenen enalics wat
buien Heer, V weg opgebouwd
davy e /V- hebben.
NOU, CR VALT
N/ers re vee-
tellen, ik weer
van Nters.ueT
SPIJT ME.
PRAAT JIJ
MET 'M,
DAVY'
tK Moero/e radio
BERICHTCN OVCR PARC
ONDERWATER-VERSCHU-
intjacN natrekken!
'JONES
Sam Lef*
AIHWukw
PIB
1195. Wat de geleerde nu pas merkte,
maar wat Bram al veel eerder had ge
zien, was het feit, dat de ijsschots lang
zaam aan het smelten was.
Kleiner en kleiner werd de schots, en
Bram, die met de Kokanje langzaam mee
voer, keek belangstellend toe. Van tijd tot
tijd vroeg hij vriendelijk of de geleerde
al zin had om aan boord te komen, maar
telkens kneep deze verbeten de lippen
op elkaar, terwijl hij heftig het hoofd
schudde.
„Het is je eigen schuld man", zei de
professor, die zich al op de Kokanje be
vond. „Door je proefnemingen heb je het
weer hier in de war gebracht ;daardoor
is het watei warm en het weer met koud
genoeg. Dat doet die schots sneller smel
ten. Ik ben bang. dat je een klein stukje
overhoudt.
De geleerde keek omlaag. Er was nu
al zoveel van het ijsschotsje gesmolten,
dat hij nauwelijks zijn voeten nog verzet
ten kon. Bram wachtte geduldig af.
