immigratieprobleem acuut in
overvolle Britse Midlands
IJmuider
Courant
iS
fife
Discriminatie
Waardige Sikhs
HE F IS een verademing om door de stille
straten van Wolverhampton te wandelen. De rust
die er heerst lijkt voor iemand uit de politiek
gespannen sfeer van Londen bijna in schrille
tegenstelling' te staan tot de door het conservatieve
lagerhuislid Enoch Powell met zijn „rassen-
speech" veroorzaakte opschudding. Powell ver
tegenwoordigt één van de districten van deze
kleine industriestad in de West-Midlands (onge
veer een kwart miljoen inwoners) en dat zou dus
min of meer het hol van de leeuw moeten zijn.
Socifipl probleem
Gettovorming
Geen goede politiek
Maatregelen
1
In de avonduren schaven In-
Op een zomerschool leren Indi
sche kinderen Engels.
Een Guyanese conductrice in een Britse
bus, normaal beeld in Engelse steden.
delijk extra gezwollen.
Desondanks zal de gekleurde bevol
king, omdat zij in meerderheid jong
is, zich vrij snel uitbreiden, hoewel zij
druk gebruik maakt van de klinieken
tot regeling van het kindertal en over
het algemeen uit religieuze overwegin
gen geen bezwaren maakt tegen kinder
beperking.
TOT EEN algemene overbevolking
zal de immigratie waarschijnlijk niet
leiden, omdat er jaarlijks in totaal
meer mensen Engeland verlaten dan er
bijkomen. De gemiddelde duur van het
verblijf van Westindiërs is negen jaar.
Hard werken en sparen stellen hen in
staat in Jamaica huizen en land te
kopen. Het schijnen trouwens de West
indiërs te zijn, die het meest van ras
sendiscriminatie hebben te lijden, zelfs
op scholen.
Ergens in een park ontmoetten wij
een dertienjarig jongetje uit de Pund-
sjaab, die ons via een tolk vertelde dat
hij, hoewel hij reeds acht maanden in
Engeland is, niet naar school ging. In
zijn eigen land had hij ook geen on
derwijs genoten. Voor vierhonderd im
migrantenkinderen is er op de scholen
van Wolverhampton eenvoudig geen
plaats. Daarbij komt nog dat Geme-
bestburgers zich niet bij de politie be
hoeven aan te melden en zich uit vrees
te worden teruggestuurd vaak niet bij
andere autoriteiten laten inschrijven.
DE OVERHEID doet alles om dis
criminatie tegen te gaan. Op dit ge
bied legt zij de volle nadruk op de ac
tiviteit van sociale particuliere organi
saties, die zich met de verbetering van
de rassenbetrekkingen bezighouden.
Birmingham met ongeveer 82.000 ge
kleurde immigranten op een bevolking
van ruim één miljogn, was de eerste
gemeente die met veel succes een
commissie voor harmonieuze rassenbe
trekkingen oprichtte.
De regering kan echter weinig an
ders doen dan te trachten een klimaat
te scheppen, waarin rassendiscrimina
tie wordt uitgebannen. Vandaar dat de
desbetreffende wet dezer dagen is uit
gebreid tot het verbieden van het ont
zeggen van huisvesting, tewerkstelling
en kredietverlening, die tot nu toe de
grootste hinderpalen voor immigranten
yormden. Hierbij zijn de strafsancties
in de vorm van geldboetes bedoeld als
stok achter de deur. De klemtoon ligt
op verzoening door middel van de
Raad voor de Rassenbetrekkingen.
Instinctieve vrees en onwetendheid
spelen bij de discriminatie een grote
rol. Daarbij moet onmiddellijk worden
gezegd dat, waar blank en gekleurd
dagelijks met elkaar in contact ko
men, er van onderlinge spanningen
nauwelijks of in het geheel geen spra
ke is. Dat vonden wij in een bekende
rubberbandenfabriek, waar beide groe
pen zich ook sociaal met elkaar ver
mengen, speciaal op sportgebied. Wan-
lndische kinderen tijdens een
zang- en dansfestival voor En
gels publiek.
neer men als vreemdeling of kleurling
uitblinkt op het gebied van cricket dan
vallen in Engeland automatisch alle
verschillen volkomen weg.
WAT OP EEN tocht door een stad
als Wolverhampton opvalt, is de waar
digheid van de gekleurde bevolking, spe
ciaal van de uit de Pundsjaab afkom
stige bebaarde en met tulbanden ge
tooide Sikhs, de elite van de immigran
tengemeenschap in Engeland. Velen
hunner zijn kleine middenstanders. De
gemeente heeft bezwaren tegen busper-
soneel met baard en tulband, maar
hoewel de Sikhs hiertegen protesteren
lijkt het niet zo'n groot probleem. Zij
blijken redelijke lieden, die terwille
van de nieuwe omgeving vaak hun
baard afscheren en hun tulband thuis
laten, hoewel beider dracht een reli
gieus voorschrift is. Zelfs enkele van
hun priesters verwijderden hun baard.
De Sikhs bezitten in Wolverhampton
een eigen tempel, die het centrum van
al hun activiteiten vormt.
Zij drinken en roken niet en bezit
ten een hoogstaande morele code. Zij
voelen zich misschien net zo Brits als
de Engelsen, voor wie ze in twee wereld
oorlogen hebben gevochten. Zij vorm
den tachtig percent van het Indische
leger.
In feite is de aanwezigheid van de
Gemenebestimmigranten in vele op
zichten hartverwarmend. In Engelands
sombere, verzakelijkte industriesteden
breekt hun aanstekelijke glimlach door
de Britse overstoorbaarheid heen. Het
is misschien niet te veel gezegd dat
sommige groepen immigranten door
hun voorbeeldig gedrag een goede in
vloed op hun blanke omgeving uitoefe
nen.
Helaas houdt het rassenvooroordeel
weinig rekening met de werkelijke fei
ten. In de situatie op het ogenblik is
er geen sprake meer van een ongecon
troleerde invasie. Het is niet waar, dat
er meer misdaad zou heersen onder ge
kleurde burgers dan onder andere
groepen en ook niet dat zij minder hy
giënisch zouden zijn of meer vatbaar
voor ziekten.
Wanneer zij het slachtoffer worden
van vreselijke woningtoestanden, dan
ligt de schuld bij de autoriteiten, die
als gevolg van een ondoordacht opti
misme te lang blind zijn geweest voor
de aard van het immigratieprobleem.
(Van onze Londe
WOLVERHAMPTON is een plaats waar veel im
migranten - voor wie Powell de grenzen verder wil
sluiten en die hij zoveel mogelijk naar hun landen wil
terugsturen - hun intrek hebben genomen. Zijn eigen
district telt overigens het kleinste aantal kleurlingen,
namelijk zes tot zevenhonderd. Andere Lagerhuisleden,
e correspondent)
die hier kiesdistricten met veel meer immigranten
vertegenwoordigen, hebben het niet nodig gevonden
om namens hun blanke kiezers alarm te slaan. Zij
vinden het zogenaamde „kleurlingenprobleem" van te
subtiele aard om onnodig gevaarlijke emoties op te
wekken.
NIETS BLIJKT echter in Wolver
hampton zelf van de door Powell's
woorden toch ongetwijfeld gestegen
spanning. De enige verbleekte leus die
we vonden, luidde „Yanks go home".
Ontwikkelde kleurlingen met wie wij
spraken, gaven toe, dat hier en daar
de eerste reactie was geweest de kof
fers nu maar te pakken. Tenslotte was
bij een opiniepeiling gebleken dat 74
percent van de ondervraagden het met
Enoch Powell eens was. Maar de pa
niek was snel voorbij. Vrijwel ieder
een was het erover eens dat zelfbe
heersing en vooral het vermijden van
onnodige aanstoot geven, de beste hou
ding is. Alleen met geduld zijn de
moeilijkheden op lange termijn op te
lossen.
Toegegeven moet inmiddels worden
dat Powell uitdrukking heeft gegeven
aan een gevoel van hopeloosheid onder
de plaatselijke autoriteiten, die wat de
immigrantenstroom betreft, voor
een onmogelijke taak staan. Indien er
Ln Engeland al een rassenprobleem
aanwezig is, dan is dat gelukkig nog
slechts van minimale omvang. De Brit
ten zijn hoogst verdraagzaam, maar
als typische eilandbewoners vaak anti-
vreemdeling. een sentiment dat echter
sinds de oorlog belangrijk is verzwakt.
Maar door hun andere huidskleur en
andere gewoonten zijn Gemenebest
immigranten nu eenmaal kwetsbaarder
dan andere nieuwkomers.
DE rassenkwestie vormt een onder
deel van het algemene probleem van de
slechte sociale omstandigheden in de
uitgemergelde kernen van de oude En
gelse fabriekssteden. Het beeld is ver
warrend en de situatie hangt van de
plaatselijke aanpak af. De grote fout
is geweest, dat Engeland uit een hoog
gestemd politiek idealisme, gepaard
gaande met eigenbelang, voor juli
1962 Gemenebestburgers onbeperkt het
land liet binnenkomen, zonder in staat
te zijn hen op te vangen, wegens het
tekort aan woningen, scholen, zieken
huizen en onvoldoende sociale diensten
Toen het koloniale rijk instortte,
klemden de Britten zich vast aan een
nieuwe mythe, die van het Gemenebest
als de grootste multi-raciale gemeen
schap ter wereld. 600 miljoen mensen
omvattend, waarvan elk onderdeel,
Engeland incluis, theoretisch op voet
van gelijkheid stond. Op die manier
wilde Engeland groot blijven. Gemene
bestburgers hadden daarom zonder
meer het recht zich in Engeland te ves
tigen. Ze waren wegens de om
streeks 1955 op gang komende economi
sche expansie meer dan welkom.
Opgeveer één miljoen kleurlingen
stroomden het land binnen, waar ze
nu minder dan twee percent van de
bevolking vormen. Het was Enoch
Powell zelf, die als minister van Volks
gezondheid zoveel mogelijk dokters,
tandartsen en verpleegsters uit het Ge
menebest naar Engeland haalde. Zij
waren broodnodig om de nationale ge
zondheidsdienst behoorlijk te laten
functioneren. Op het ogenblik is veer
tig percent van de ziekenhuisartsen
uit het Gemenebest afkomstig en ruim
dertig percent van de leerling-ver
pleegsters. In Wolverhampton is tien
percent van alle huisartsen kleurling.
Engelands openbare diensten zouden
scholen, waar de gekleurde kinderen
meer dan de helft van de leerlingen
vormen.
Door de woningnood is het onmoge
lijk gebleken om de immigrantenbe
volking gelijkmatig over alle stadsde
len te verspreiden. Wegens gebrek aan
werkgelegenheid is het elders evenmin
mogelijk de immigranten naar andere
delen van het land over te hevelen.
Met dit laatste zal wellicht meer dan
een generatie gemoeid zijn, namelijk
totdat de economisch achtergebleven
gebieden tot welvaart zijn gebracht.
Men zit nu met de handen in het
haar, hetgeen hoofdzakelijk het gevolg
is van het feit dat de Engelsen het
moeilijker vinden dan andere volken
om ver genoeg vooruit te kijken en
geneigd zijn de dingen op hun beloop
te laten tot het mis gaat. Voordat er
op talrijke gebieden wordt ingegrepen,
is er meestal een crisis ontstaan. En-
is premier Wilson (die ijlings een com
missie van ministers heeft gevormd
om zich met het immigrantenvraag
stuk bezig te houden) nu met een plan
gekomen, waarbij de 57 gemeenten,
die met het immigratieprobleem wor
stelen en reeds speciale rijkssubsidies
ontvangen, extra financiële regerings
steun zullen krijgen. Dit gaat echter
ten koste van andere plaatsen. Gezien
de noodzaak van dalende overheids
uitgaven in de naaste toekomst, ver
wacht men weinig van het nieuwe
plan.
HET IS bijna onmogelijk om in de
Britse industriesteden gettovorming te
gen te gaan. Zodra zich in een straat
kleurlingen vestigen, trekken blanken
er weg. En de waarde van de huizen
diers hun kennis van Engeland
en het Engels bij.
kanalisatie van de oorspronkelijke im
migrantenvloedgolf geen sprake zijn.
Vaak werden de toekomstige immi
granten misleid door de bedrieglijke
reclame van de reisbureaus in hun ei
gen landen die hun een hemel op aar
de voorspiegelden. Vandaar dat velen
teleurgesteld weer vertrokken.
Engeland verstrekt nu slechts 8500
immigratievergunningen per jaar plus
een aantal voor de naaste verwanten
van de kostwinners. De 50.000 familie
leden die dit jaar binnenkomen, horen
bij de gezinshoofden, die de afgelopen
vijf jaar zijn gearriveerd en thans ge
noeg geld hebben om hen te laten
overkomen. Daardoor is het getal tij
zonder immigranten volkomen worden
verlamd. Op de bussen, bij de spoor
wegen en posterijen en ook in de
horecabedrijven, de bouwvakken en
de industrie in het algemeen kunnen
de immigranten gemakkelijk werk
vinden.
WAT ZICH thans wreekt is, dat een
goede immigratiepolitiek altijd heeft
ontbroken. Vandaar dat men van de
ene in de andere noodmaatregel ver
valt. De immigratiekraan laat nog
maar een klein straaltje binnen, maar
zelfs dat kleine straaltje is genoeg om
als gevolg van de massale concentra
tie van immigranten in enkele indus
triecentra de emmer te doen overlo
pen.
Het is logisch dat de immigranten,
die naar Engeland trokken om er te
werken, op de grote industriegebieden
afkwamen als bijen op een honingpot.
Dit zijn in de eerste plaats Londen,
Wolverhampton, Birmingham en ande
re steden in de bloeiende Midlands.
Daar maken de immigranten ongeveer
acht percent van de bevolking uit. In
sommige achterbuurten zijn ze echter
vaak in overvolle krotten in veel gro
tere percentages opeengehoopt. Er zijn
geland, dat tenslotte nooit een prefec
tuur-staat is geweest, is in het alge
meen tegen straf gecentraliseerd op
treden. Vandaar dat het nog steeds
geen algemeen bevolkingsregister be
zit en evenmin beschikt over de sta
tistieken, welke nodig zijn om het im
migrantenprobleem onder de knie te
krijgen.
Men gooit er daarom met de pet
naar, hoewel het op zichzelf loffelijk
is dat men weigert om iemand offi
cieel als kleurling te boek te stellen.
Dit zou namelijk al een vorm van dis
criminatie zijn. Het ontbreken van
exacte gegevens kan echter mede tot
overdrijving van de moeilijkheden lei
den.
ZELFS Birmingham, de tweede stad
van Groot-Brittannië, waar men ons
nog maar een paar dagen geleden ver
telde de zaken behoorlijk in de hand
te hebben, laat thans als een echo van
Powells beruchte rede die hij ove
rigens in die stad hield de noodkreet
horen, dat het onmogelijk in staat is
nog meer immigranten te kunnen ver
werken.
De kleurlingen dreigen de zondebok
te worden van de tekortkomingen van
de autoriteiten. Als nieuw lapmiddel
dreigt dan onmiddellijk te tuimelen,
soms met vijfentwintig percent. Immi
granten, altijd in woningnood, zijn al
gauw de kopers van de leeggekomen
huizen; het is bijna een vicieuze cirkel,
want intussen proberen de autoriteiten
in alle ernst de bevolkingsgroepen zo
veel mogelijk te vermengen. Slechts
een aantal immigranten dingt naar een
gemeentewoning, omdat de kans er een
te krijgen zeker voor nieuwkomers
meestal hopeloos is.
In Engeland is, om ergens te gaan
wonen, geen vestigingsvergunning no
dig. Reeds daardoor kon er van
